Je onbegrepen voelen: hoogbegaafdheidsproblematiek/autisme

Disclaimer: ik noem mezelf niet hoogbegaafd!

Om met de deur in huis te vallen: ik functioneer niet goed in deze maatschappij. Het steeds maar pushen van mezelf om mee te draaien: studies, een 'echte' baan, waar ik ontzettend overprikkeld en verdrietig door raakte, plus een aantal heftige gebeurtenissen kort op elkaar vorig jaar, heeft geleid tot een burn-out.

Na een half jaar wachten op therapie (op gebied van persoonlijksheidsstoornissen) kreeg ik vandaag een adviesgesprek, naar aanleiding van mijn intake. En ik ging daar weg met een enorm gefrustreerd en verdrietig gevoel, want ik vertoon blijkbaar zeer veel gedrag dat thuishoort in het Autisme Spectrum Stoornis, behalve een van de belangrijkste componenten: ik altijd empatisch en sociaal vaardig geweest, een van de fijnste dingen in mijn leven is juist het contact leggen met anderen. Dat was het dus niet volgens hen. Andere stoornissen passeerden nog even de revue in dit gesprek, maar dit vond de psychiater allemaal niet duidelijk genoeg bij mij. Ik heb nu dus even de stempel Anders Gespecificeerde Persoonlijkheidsstoornis gekregen.

Wel heb ik aangegeven van kinds af aan te voelen dat ik niet begrepen werd, en qua interesses weinig aansluiting vond met andere kinderen op school. Dat werd versterkt door het overslaan van een klas, waardoor ik constant met kinderen in de klas zat die een stuk ouder waren (onze bovenbouw zat bij elkaar, dus groep 6,7,8, dus ik was 8 en zat met 12-jarigen in de klas). Daar was ik emotioneel nog lang niet klaar voor. Op mijn school erna zat ik weer in een klas met leeftijdsgenoten, maar daar was het niveau zoveel lager dat ik me stierlijk verveelde, en ook nog eens achteruitging qua schoolresultaten. Daarom liep ik op mijn 9e al bij een psycholoog. Laatst werd mij een artikel doorgestuurd over hoogbegaafdheidsproblematiek, waar ik me onzettend in kon vinden. Maar hoewel ik in (onprofessionele) IQ testen altijd rond die grens heb gescoord, zou ik mezelf echt nooit als hoogbegaafd zien. Ik vind het ook heel moeilijk om aan te geven aan anderen (of nu al op te schrijven), daarom staat er ook duidelijk 'problematiek' bij, omdat ik mezelf gewoon voornamelijk heel erg herken in de symptomen, en die dus ook erg overeenkomen met Austisme, behalve dus het sociale. Vind mezelf ook verder niet uitzonderlijk slim.

Voel me nu gewoon ontzettend eenzaam en onbegrepen. Ik heb een leuk leven, ben dankbaar voor zoveel, heb veel lieve mensen om me heen, en heb denk ik ook veel te bieden maar ik heb het gevoel dat ik in de rest niet meekom. Ik heb ontzettende moeite met het overzichtelijk houden van mijn financiën, waardoor ik al mijn hele volwassen leven schulden heb. Ik heb mezelf nu aangemeld bij de gemeente voor hulp hierbij, en heb nu ook een maatschappelijk werkster om te helpen bij andere dingen in het dagelijks leven.

Ik hoef allang niet meer een 'goede' baan en heb nooit het doel gehad veel geld te verdienen, maar je eigen pad volgen is in deze maatschappij gewoon best moeilijk. Ik raakte ziek maar had net daarvoor mijn baan opgezegd, om een creatieve opleiding te volgen. Nu pas, de laatste maanden heb ik ruimte gekregen om me net als vroeger weer creatief te uiten, ik doe af en toe wat productiewerk in een bakkerij en doe wat vrijwilligerswerk in mijn wijk, en dat voelt erg fijn.

Wie herkent zich hierin? Ik hoor graag andere verhalen, ik weet namelijk dat ik hier niet de enige in ben, maar dat voelt nu wel zo.

SweetFirefly schreef: ↑

03-10-2019 21:36

Ook al hoef je geen 'goede' baan meer, je kunt jezelf blijven ontwikkelen. Roepen dat je je onbegrepen voelt lost niks op. Kijk eerst eens naar je zelf. Je kunt ook niet blijven hangen in wat je jeugd is gebeurd. Je leeft in het nu. Waar heb je nu inkomsten van? Wat zijn doelen die je graag wil bereiken?

Ja, maar met ontwikkelen ben ik dus al mee bezig: de nieuwe opleiding die ik ga volgen, het vrijwilligerswerk dat ik doe, weer creatief bezig zijn (mijn interesses en passies liggen voornamelijk op dit gebied) net als vroeger, voor de banen en studies. Door mijn burn-out zit ik nu in de ziektewet, maar ben dus af en toe aan het werk in een bakkerij. Dat voelt goed, bezig zijn, kletsen met mensen.

De dingen in mijn jeugd die ik aanhaal is niet iets waar ik dagelijks aan denk hoor, het komt nu even naar voren door mijn gesprek bij de GGZ.

Ik bedoel met onbegrepen eigenlijk voornamelijk gefrustreerd en eenzaam. Ik heb wel fijne steun van vrienden en familie, maar uiteindelijk moet ik het natuurlijk zelf doen, en praat ik het liefst met een professioneel iemand. En als zij dus niet weten hoe mij te helpen...dan vind ik het even lastig.

Phineas schreef: ↑

03-10-2019 21:42

Wat bedoel je daar precies mee? Ik kan me voorstellen dat je bepaalde verwachtingen hebt van 'de maatschappij' en hoe je daarin mee dient te draaien die misschien niet kloppen of die in ieder geval voor jou niet werken.

Wat wil je precies kunnen en waarom?

Tsja de typische dingen die ik als millenial vanaf klein al meekreeg: als je kunt studeren ga je studeren, het liefst zo hoog mogelijk, daarna krijg je een baan, koop je een huis. En die miljoen andere dingen die 'moeten', daar heb ik me flink door laten misleiden.

Ik had het liefst gelijk de mbo studie gedaan die ik nu wil gaan doen, maar dat wordt bijna niet als optie gegeven als je op een bepaald pad zit. Nu ben ik wel klaar daarmee hoor, maar voel me af en toe wel mislukt En toch jammer dat ik het allemaal niet kon, hoewel ik het eigenlijk dus helemaal niet wil.

Maar ook gewoon dus dagelijkse dingen, met geld omgaan dus, overzicht houden. Ik probeer nu meer go with the flow, maar ik heb natuurlijk wel een huis en andere verplichtingen.

Phineas schreef: ↑

03-10-2019 21:53

Je bent dus niet mislukt, maar je zit niet op je plek. Jammer dat je zo lang geprobeerd hebt om aan verwachtingen te voldoen van 'wat hoort'. Wellicht gaat het straks een stuk beter met je als je het leven leidt dat bij je past?

Ja, en met mij nog veel andere mensen.

Ik denk en hoop het!

Sharing schreef: ↑

03-10-2019 21:57

Wat voel ik me soms een oude trut, TO je bent gewoon op zoek wat bij je past.
Is de jaren '70 - '80 kon je bij een boerderij in een woonwagen wonen, of in een kraakpand. De één had een moestuin, de ander studeerde 12 jaar filosofie. Zeefdrukken in een atelier of nachtdiensten in het z'huis. Labeltjes kenden we niet.

Je zegt een leuk leven te hebben. Aan welke normen wil je voldoen? Vrijwilligerswerk past bij je, kun je daar een betaalde baan uit halen?
Met financiën maakte ik er ook een zooitje van, schulden hebben is funest.
Dat geeft zoveel zorgen. Kom daaruit en dan ontdekken wat bij jou past.

Je hoeft niet te zijn als iedereen met een doel en carrière.

Ha, ja de tijden zonder langstudeerboete! Klinkt heerlijk.

Normen: mijn steentje bijdragen (andere mensen helpen?) en mezelf kunnen ontplooien. Bij het vrijwilligerswerk zijn inderdaad eventueel mogelijkheden naar betaald, uiteindelijk.

Die schulden inderdaad zijn wel een groot probleem. Zoveel heb ik er niet, maar ik heb ze wel constant. Totaal geen overzicht hierover, of over verzekeringen, pensioen, etc etc. Ben blij dat het er allemaal is, maar ik heb geen flauw benul van hoe het werkt.

raindance schreef: ↑

03-10-2019 21:47

Waar het uiteindelijk om gaat is dat je gaandeweg meer moet gaan ontdekken over jezelf, inzichten verkrijgen over hoe je bent zoals je bent en hoe je dat wil gaan aanpakken als je van bepaalde dingen last hebt. Vergeet ook vooral niet je positieve kanten te belichten. Bewustworden van je gevoel. Je moet immers je hele leven leven met jezelf en dan moet je wel verdomd goeie vriendjes zijn met jezelf, blij zijn met wie je bent en wat je doet. Wat anderen daarvan vinden of hoe ze over jou denken is niet relevant. Doe wat je blij maakt en laat dat niet afhangen van 'labeltjes' en 'de norm'.

Ikzelf vind 'de maatschappij' een grote poppenkast. De meesten doen maar wat en gaan mee in de golf van hoe 'het zou moeten' volgens de norm. Dat is prima, ieder zijn ding. Maar wees je ervan bewust dat er zo ontzettend veel mensen zijn die worstelen met zichzelf ten opzichte van de maatschappij. We zijn in de kern al te bang om af te wijken en vergelijken onszelf met anderen. Dat is funest en zou de focus absoluut niet moeten zijn. Dat creeert een gevoel van alsof je er niet bij past. Alsof je anders bent dan de rest. En weet je, je bent ook anders. Iedereen is anders en niemand is perfect. Stop met vergelijken. Zo probeer ik altijd te denken als zo'n gevoel me bekruipt.

Maar ja, dat vind ik. En ook mijn mening doet er niet toe. Als jij er maar voor zorgt dat JIJ gelukkig bent en van jezelf kan houden. De rest is bijzaak.

Goed trouwens van je dat je stappen ondernomen hebt met maatschappelijk werk mbt je schulden. Daar mag je echt trots op zijn!

fromfebruary schreef: ↑

03-10-2019 21:57

Lieverd, ik denk dat hier een groot deel van het probleem zit, namelijk hoe jij naar jezelf kijkt. Waarom hoogbegaafdheid meteen uitsluiten? Je wordt als kind niet zomaar een klas hoger geplaatst en als je op IQ testen altijd rondom die grens scoort, is het gewoon aannemelijk dat je hoogbegaafd bent. Daar wordt soms zo spastisch over gedaan door anderen, alsof je jezelf heel wat vind als je dat zegt, maar voor velen is het vaker een last dan een zegen, júist omdat aansluiting vinden soms moeilijk is.

Omarm het idee nu eens dat je hoogbegaafd bent, laat dit desnoods toch professioneel testen en ga vanuit dáár kijken wat je nodig hebt. Laat die druk los dat je iets 'moet' van de maatschappij; het gaat er onder de streep om dat jij gelukkig bent. Als ik het zo lees ben je een mooi mens dat hard aan zichzelf wil werken, dat zich inzet voor haar omgeving en ik hoop voor je dat je over een poosje in de spiegel kijkt en kunt zeggen: ja, dit ben ik, ik mag er zijn

lisa_ schreef: ↑

03-10-2019 22:05

Laat je niet van de wijs brengen door al die labels.
Als ik je verhaal zo lees dan ben je je hele leven bezig om je aan te passen, wat nog meer energie kost. Leg de lat wat lager, je bent goed zoals je bent.

Fijne berichten, dat doet me goed, bedankt!

Het vergt wel moed om helemaal je eigen ding te doen.Het is handiger als je wel helemaal in het systeem past, maar goed, wie doet dat eigenlijk, en wie wordt daar ook daadwerkelijk echt gelukkig van..

Kohaku schreef: ↑

03-10-2019 21:35

Jep, ik had een psychiater die niet in autisme 'gelooft'. Kon haar daarna ook niet meer serieus nemen. Echt, als er zoiets word gezegd, zo snel mogelijk een ander zoeken mocht dat mogelijk zijn. Soms is de GGZ erg kortzichtig.

Succes!:hug:

Dankje!

Solomio schreef: ↑

03-10-2019 21:40

Dat is het nadeel van dat hele diagnose-gedoe in de ggz: het blijft subjectief.
Ook zonder diagnose zou je geholpen moeten kunnen worden, maar de verzekering vraagt een diagnose.
Daar kunnen behandelaren vaak best een mouw aan passen, maar blijkbaar lukte dat jouw psych niet.

Op zich zou je idd mss naar de POH-GGZ kunnen gaan en dan samen kijken waar je het beste naar toe zou kunnen voor hulp.

Precies, daar komt het hele label plakken vandaan. Ik heb daar zelf ook niet per se zin in, maar raak wel gefrustreerd als ze gelijk al niet weten wat ze met me aanmoeten omdat ze geen label op me kunnen plakken. Dan denk ik kom op, je bent toch ook opgeleid om zelf na te denken? Maar dat is misschien teveel moeite om te doen bij alle mensen die hulp nodig hebben.

Ik heb niet zo'n fijne (altijd drukke, niet bereikbare, chaotische) POH, maar als dit zo niet lukt, maak ik inderdaad wel weer een afspraak.

*Hestia* schreef: ↑

03-10-2019 21:36

Het probleem met hoogbegaafdheid is dat je minder mensen hebt die in jouw spectrum leven. De meeste mensen hebben een IQ van rond de honderd en hebben dus een groot spectrum aan mensen die net zo denken als zijzelf. Als je een IQ hebt van 140 of meer, dan wordt de groep gelijkgestemden, gelijkdenkenden, uiteraard kleiner. Dit verklaard het gevoel ‘anders’ te zijn wellicht.

Dat zou kunnen, ik heb er nooit zo over nagedacht. Ik probeerde twee HBO studies maar kon totaal niet meekomen, dacht dat ik te dom was daarvoor. Toen ik uiteindelijk de laatste poging deed en aan de uni ging studeren voelde het als een warm bad, de manier waarop de stof werd gegeven, het individuele, de mensen waarbij ik wel eindelijk echt aansluiting vond. Dus wat je zegt zou kunnen kloppen.

Mermedina schreef: ↑

03-10-2019 21:26

Let maar niet op die on-empatische Vanzai.

Laat je IQ professioneel testen en weet dat hoogbegaafdheid vaak samen gaat met hooggevoeligheid. Dat laatste wordt doorgaans verguisd maar je kunt er best last van hebben. Ook hoogbegaafdheid wordt beschimpt. Je bent de uitzondering met 2%. Zelfs al heb je een hoog IQ, dan hoef je niet persé onderzoekswetenschapper te worden. Een beroepskeuzetest is wellicht ook handig.

Als je tot rust komt, is het een normaal verschijnsel dat je creativiteit weer terugkeert. Je bent aan het herstellen.

Ik kan je een goede psycholoog aanbevelen. Leuk, die maatschappelijk werker om orde op zaken te stellen, maar het onderliggende probleem blijft bestaan.

Uit eigen ervaring kan ik vertellen dat ik jaren heb samengeleefd met een autist als partner. Ik heb nog twee minderjarige ASS’ers in huis. Inderdaad komt hooggevoeligheid sterk overeen met bepaalde kenmerken van autisme en dat gaat meestal goed samen.

Echter, een onverwerkt trauma kan je ook gevoeliger maken. De moeite waard om te onderzoeken met een gekwalificeerde psycholoog. Die kennis heeft van ASS, hoogbegaafdheid en traumabehandeling (emdr kan uitvoeren).

Interessant maar ook niet altijd makkelijk denk ik, om met ASS'ers samen te leven.

Ja, ik zie hoogbegaafde mensen als geniale mensen, en ik vind dat mezelf totaal niet, haha. Maar weet ook dat die misconceptie bestaat en dat dat zich verschillend uit. De problemen die erbij horen klinken gewoon precies als wat ik heb ervaren, en nog steeds ervaar. Ik weet nog niet zo goed hoe, maar wil in ieder geval nog eens duidelijk aangeven waar ik mee zat en zit, en hoop dat ze me dan ongeacht het label of niet toch kunnen helpen op een bepaalde manier.