Je onbegrepen voelen: hoogbegaafdheidsproblematiek/autisme

Avage schreef: ↑

08-10-2019 12:12

Dit laat het klinken alsof je met diagnose ASS beter af bent.

Een naam/vergaarbak voor je problemen lost niets op. Het heeft ook vele nadelen.
Uit onderzoek is onlangs gebleken dat ASS momenteel echt heel erg overgediagnosticeerd wordt in de VS. Ik denk dat we hier een beetje dezelfde trend zien.

Ik reageer hier sterk op omdat ik juist veel mensen ken die HB zijn en wel een ASS diagnose hebben. Deze functioneren allemaal, stuk voor stuk, voor geen meter. Of ze zijn diep ongelukkig, óf ze zijn supertrots op hun autisme en hebben dat als het ware op hun voorhoofd getatoeerd alsof het hen definieert en ze daardoor een speciale behandeling mogen afdwingen. Leven van een Wajong/WIA. Hebben totaal geen discipline of ambitie om iets waar te maken.

Terwijl de verschillen tussen hun en mijn jeugd, persoonlijkheid en problemen echt minimaal zijn. Alleen ik ben al deze problemen en gebrek aan discipline grotendeels te boven gekomen, met hulp die ik zelf kon uitkiezen. Ik ga mijn eigen weg en ontwikkel mezelf. Zij zitten al decennia te worstelen met verplichte rijbewijskeuringen, antidepressiva, gesprekken met psychiaters, brieven schrijven over hun gevoelens, eindeloze GGZ trajecten met dossiers, stempels, stigma's, bemoeizuchtzorg door de ouders, kunnen geen relaties hebben, worden keer op keer bevestigd in hun "anders-zijn" op een negatieve manier. Kortom die zitten allemaal in een soort eigen autisme bubbel.

Ik vind juist steeds meer mezelf en vind mensen die bij me passen, niet omdat ze dezelfde problemen hebben maar omdat ze dezelfde interesses hebben en positief in het leven staan. Dit biedt mij kansen om iets van mijn leven te maken, om vrijheid en geluk te ervaren. Het enige verschil: mijn anders-zijn heet niet "autisme" maar "ik".

Uiteindelijk gaat het daar toch om, dat je jezelf kan zijn in deze wereld en alles wat daarbij komt kijken kan hanteren.

Dat we met z'n allen hebben bedacht dat een diagnose je helpt om je weg te vinden kan wel zijn. Dat mensen het fijn vinden om op die manier (h)erkenning te krijgen ook. Maar het betekent niet dat het goed is voor mensen, vooral over de lange termijn. Zo goed zijn de behandelmethodieken nog altijd niet. Het gaat over het invullen van abc-schema's. Je gaat je ook voelen en gedragen naar je diagnose, of je wil of niet. En de kans is dat je het zelf niet eens merkt. Ik heb het geluk gehad met een therapeut die me vriendelijk glimlachend aankeek toen ik zei dat ik waarschijnlijk ASS heb. En daar verder nooit meer op teruggekomen is. Want inmiddels is dat gewoon totaal niet meer van toepassing (en ja, ik voldeed echt wel aan de criteria).

Avage schreef: ↑

08-10-2019 15:13

Waarom is dat gaaf? Snap ik niet.

Jouw onvermogen had daarvoor ook al een naam. Solomio.

En daar hoort ook de hele rest bij. Waarom mogen jouw goede kanten jouw naam dragen, maar je moeilijke/lelijke/minder gelukte kant moet autisme heten. Ik zou dat nooit accepteren voor mijzelf. Prima als anderen mij autistisch vinden of schizofreen of wat dan ook, maar mijn leven gaat niet over mijn beperkingen en problemen maar over mijn welbevinden.

Ik heb mezelf ook niet gemaakt. En mijn problemen ook niet. Ik kan bepaalde dingen ook niet, veel dingen niet zelfs. Reden: onbekend. Ik schiet ook heel regelmatig tekort, op allerlei fronten. Ik ben behandeld voor angststoornissen en trauma's, ik ben verslaafd geweest, ik ben depressief geweest.

Maar volgens mij heet dat: leven. Dat je iets niet kan en vervolgens leert om daar mee om te gaan. Dat zit in de mens zelf, de wil en de energie om dat te proberen. Het kan een lange weg zijn, waarbij je hulp nodig hebt. En het betekent dat je dus ook enorm tekort gaat schieten, dat andere mensen minder problemen ervaren dan jij, dat je je minderwaardig gaat voelen. Het is juist niet maakbaar, maar heel erg door toevalligheden en andere mensen beïnvloed en erg contextafhankelijk.

Mensen noemden mij continu autistisch toen ik werkte in een reguliere kantoorbaan. Vandaar dat ik me daarmee min of meer voorstelde aan mijn therapeut. Maar ik ben wat anders gaan doen en nu ben ik ineens een "eigenwijze creatieve ondernemer" en ben ik ineens niet meer autistisch. Gewoon helemaal niet dus. Wat is dan autisme? Ik voldeed echt aan de criteria en ik ken alle problemen van hoogfunctionerende autisten heel erg goed. Maar het is genezen? Of ik was het al nooit? Daar kom je nooit achter.

Dus waarom zou je aan alles wat afwijkt een naam gaan geven. Beter juist niet doen, of niet te veel waarde aan hechten zou ik zeggen. Want dan krijg je dus dit wat jij zegt: je hoeft niet meer te proberen. Dan kom je in die bubbel, waar anderen jou helemaal niet meer snappen en ook niet meer gaan proberen want "autisme" verklaart het al. Jouw autisme-kant is nu een entiteit geworden, het heeft bestaansrecht. En volgens mij klopt dat niet, want jij hoort zelf bestaansrecht te hebben. Met en zonder alles wat er (niet) op en aan zit.

Als er iets is wat ik geleerd heb in dit leven is dat werkelijk alles open ligt en dat niets zeker is. Zodra je dat weet en voelt, blijkt dat er prima te leven valt met beperkingen, onvermogen, tekortschieten, teleurstelling, onbegrip. Zonder dat het een naam hoeft te krijgen of verklaard of verholpen hoeft te worden. En soms kijk je dan op een later moment achterom en zie je dat sommige problemen al niet eens echt een probleem meer zijn.

Mermedina schreef: ↑

08-10-2019 15:19

Avage, als ik het goed begrijp is er bij jou dus geen diagnose ASS gesteld?

haarklover schreef: ↑

08-10-2019 15:19

Waar vond je "hulp die je zelf mocht uitkiezen"?

Solomio schreef: ↑

08-10-2019 16:54

Nou, ik leef in een maatschappij waar bepaalde regels gelden en ik ben niet in staat om die regels te volgen.
Voor mezelf was dat wel prima, maar voor het krijgen van adequate hulp was een diagnose toch wel praktisch.

Ik vergelijk het maar met lichamelijke klachten: als je hoest is het voor de behandeling wel handig als je weet of je een virus of een bacterie hebt, off mss longkanker. Je hoest wordt er niet anders van, maar de behandeling wordt wel adequater.

En als je denkt dat je een virusje hebt, en dus na 3 dagen weer gaat werken, want dat doet iedereen, maar je hoest gaat niet over en je wordt beroerder en beroerder, dan kan het handig zijn om te weten wat er echt aan de hand is. Een bacterie bijv.
Is het niet voor jezelf, dan toch voor de omgeving, zodat die begrijpt dat je langer nodig hebt om beter te worden dan die paar dagen die zij met hun virusje nodig hadden.

Jij redeneert vanuit iemand die uiteindelijk 'geslaagd' is in de maatschappij en nu denkt dat een diagnose je beperkt had.

Ik redeneer vanuit iemand die 'mislukt' is in de maatschappij en met een diagnose mss wat reëlere verwachtingen had kunnen hebben en niet altijd maar overvraagd was geweest.

Avage schreef: ↑

09-10-2019 00:01

Nee. Er is ook geen onderzoek naar gedaan.


Via de huisarts bij een vrijgevestigd klinisch psychotherapeut.


Vind je autisme een ziekte?

Waarom redeneer je vanuit een mislukt persoon? Wil je dat je leven mislukt is?

Ik vind zelf de maatschappij 'mislukt'. Of laat ik het anders zeggen, er zijn culturen die beduidend minder stress en geestesziektes ervaren, minder verslaving, minder kinderen met depressie en migraine. Ik denk persoonlijk dat ik niet zo goed pas in deze maatschappij, maar dat dat iets zegt over mij én over de maatschappij. Dit bedoel ik niet als grootheidswaanzin, mocht het zo overkomen. Ik denk dat het een vrij normaal en gezond menselijk teken is als je in deze maatschappij niet kan floreren. Met jou zijn nog miljoenen anderen die dit niet kunnen.

It is no measure of health to be well adjusted to a profoundly sick society (Jiddu Krishnamurti)

Avage schreef: ↑

09-10-2019 00:01

Nee. Er is ook geen onderzoek naar gedaan.


Via de huisarts bij een vrijgevestigd klinisch psychotherapeut.


Vind je autisme een ziekte?

Waarom redeneer je vanuit een mislukt persoon? Wil je dat je leven mislukt is?

Ik vind zelf de maatschappij 'mislukt'. Of laat ik het anders zeggen, er zijn culturen die beduidend minder stress en geestesziektes ervaren, minder verslaving, minder kinderen met depressie en migraine. Ik denk persoonlijk dat ik niet zo goed pas in deze maatschappij, maar dat dat iets zegt over mij én over de maatschappij. Dit bedoel ik niet als grootheidswaanzin, mocht het zo overkomen. Ik denk dat het een vrij normaal en gezond menselijk teken is als je in deze maatschappij niet kan floreren. Met jou zijn nog miljoenen anderen die dit niet kunnen.

It is no measure of health to be well adjusted to a profoundly sick society (Jiddu Krishnamurti)

Solomio schreef: ↑

09-10-2019 00:30

Eigenlijk doe je enorm badinerend, maar:
Jouw redenering herken ik, maar is ook juist waar veel autisten (en mensen met andere 'stoornissen') last van hebben: jij hebt geen autisme, en vanuit die 'luxe' positie bezie jij de maatschappij.
Waarin jij je plek veroverd hebt en blijkbaar toch in staat bent om te functioneren. Waarmee je je eigen geld verdient en dus toch in die maatschappij past.
Mij lukt het niet om zodanig te functioneren dat ik mijn eigen geld kan verdienen. Tuurlijk komt dat doordat de maatschappij niet deugt, alleen zal ik toch op de één of andere manier aan geld moeten komen.
En onze maatschappij is niet autismevriendelijk en wordt alleen maar autisme-onvriendelijker.
Mede door mensen die redeneren zoals jij: verwerp je diagnose en ga je ding doen.
We hebben het over mensen die dat juist niet kunnen.

Wat je schrijft over het kiezen van je eigen hulpverlening: dat kan iedereen, gewoon je laten verwijzen naar een vrijgevestigde therapeut, dat staat verder los van diagnoses.

Avage schreef: ↑

09-10-2019 01:24

Klopt, alleen heb ik wel diagnoses gehad. En kon ik niet functioneren. Luxe vind ik dan ook geen passend woord voor mijn situatie, als ik zo vrij mag zijn, ik denk het totaal niet eerlijk gezegd.

Mijn probleem is dat mensen zoals jij mij niet geloven omdat ze beredeneren dat ik wel beter af moet zijn geweest. Omdat het nu zo goed gaat. Maar schijn bedriegt denk ik. Ik ben ook tegen de muur gelopen en keihard onderuit gegaan. Ik ben die typische "vrouw met miskend autisme" die op haar tenen loopt, geen empathie heeft, sociale regels niet begrijpt, zich in haar eigen wereld opsluit, stereotyp gedrag vertoont, in conflict raakt met mensen, star, overgevoelig is voor prikkels, chronisch vermoeid.
Ik was puur rationeel ingesteld. Ik ben mijn hele jeugd eenzaam geweest, mijn broer is autistisch, ik dacht dat het in de familie zat, dat ik niet kon veranderen en dat interactie altijd als een toneelstuk zou voelen voor mij en dat isolatie altijd bij me zou horen. Ik heb jarenlang het menselijk gedrag bestudeerd, terwijl ik me verstopte als ik een buurman zag omdat ik mensen eng vond.
Maar wat blijkt vele jaren later, ik ben er zelf 1 en ik ben precies goed zoals ik ben. Ik ben mijn angsten steeds meer overkomen, mezelf gaan leren waarderen, en ik ben nu nog steeds wel apart misschien, maar geen autist.

Het allerbelangrijkst voor mij was: ik ben dan misschien raar maar ik wil me gewoon niet mijn hele verdomde leven me zo eenzaam voelen. Ik hoef geen geld of succes, ik wil gewoon weten hoe het is om echte verbinding met anderen te voelen. Omdat ik voel dat ik zonder verbinding niet kan leven.

Wat een ieder doet en gelooft moet je uiteraard zelf weten, maar HB, hoogsensitief of complex zijn betekent niet per se autistisch. ASS kan ook een vonnis zijn, omdat de behandeling zich niet richt op herstel maar slechts op leren ermee om te gaan. Dat heb ik inmiddels genoeg van dichtbij mogen meemaken.

Mermedina schreef: ↑

09-10-2019 00:47

Grootheidswaanzin niet, maar ik vind je wel aanmatigend en zelfgenoegzaam. Je doet net alsof een label alleen bestaat om mensen zich achter te laten verschuilen. Het is niet handig om je punt daarover te maken door te koketteren met een mogelijke ASS die je niet officieel hebt maar wel hebt overwonnen. Er klopt namelijk helemaal niets van je argumentatie. Je kunt jouw (fictieve!!) situatie niet van toepassing verklaren op alle “dragers van etiketjes”, dat heet nog altijd een drogredenering.

Wat die spreuk erbij doet ontgaat mij. Want jij bent toch wél aangepast nu?

Avage schreef: ↑

09-10-2019 01:42

Ik begrijp je reactie niet zo goed. Ik doe niet alsof mensen in het algemeen diagnoses hebben om zich achter te verschuilen. Ik reageerde op de quote die ik aanhaalde waarin Solomio schrijft hoe het voor haar werkt.

Waar lees je hoe aangepast ik ben? Ik ben sociaal vaardiger geworden, maar ik verdraag bepaalde werkomgevingen nog altijd niet (of eigenlijk geen enkele) en ik werk slechts parttime. Ik heb geen gezin of kinderen omdat ik dat waarschijnlijk niet aankan.

Ik heb alleen maar willen zeggen dat mijn mens-zijn mij definieert, niet mijn beperkingen. Dat er een officiële diagnose had moeten zijn om mijn argument voor jou geldig te laten zijn snap ik. Het doet niets af aan mijn standpunt maar soit.

Solomio schreef: ↑

09-10-2019 10:17

Die kinderen worden niet beperkt door hun diagnose, die worden beperkt doordat ze nog geen diagnose hebben en in onze maatschappij nu eenmaal de regel is: geen diagnose, dan kun je dus alles.

Solomio schreef: ↑

09-10-2019 10:17

Zeker in je eerste post veralgemeniseerde je jouw eigen ervaringen nogal. Daar kan ik slecht tegen.
Jij hebt geen diagnose, mss heb je wel ASS, je weet het niet. Je hebt iig een modus gevonden die voor jou werkt.
Ik had tot mijn 50e ook geen diagnose, had ook een modus gevonden die voor mij werkt, godzijdank een UWV-arts die verder keek dan diagnoses, maar die ruimte wordt ook steeds minder.
Ik kende mezelf buitengewoon goed, leed aan depressies en de 'gangbare' behandeling gaf niet genoeg soelaas.
Inmiddels bleken mijn kinderen ASS te hebben en herkende ik daarin zoveel, dat ik me ook heb laten onderzoeken.

De diagnose heeft mij niet veranderd, heeft ook geen enorm nieuwe inzichten opgeleverd, maar wel duidelijkheid waarom mijn depressies steeds terugkomen en dat daar dus een iets andere aanpak bij nodig is.
En met terugwerkende kracht wat meer duidelijkheid over waarom bepaalde dingen steeds misgaan.

De huidige diagnosetrend gaat hand in hand met mensen zoals jij, die de nadelen van die diagnoses benoemen.
Maar het feit dat er nadelen aan (kunnen) zitten neemt niet weg dat de voordelen blijkbaar groter zijn, anders stopten we er wel mee.

Dat dat ook te maken heeft met onze rottige maatschappij vind ik duidelijk, maar dat is wel de maatschappij waarin we leven.

En door te doen alsof de diagnoses het probleem zijn ga je voorbij aan de weg die bijv veel ouders met hun kind hebben afgelegd voordat er eindelijk duidelijkheid was.
Die kinderen worden niet beperkt door hun diagnose, die worden beperkt doordat ze nog geen diagnose hebben en in onze maatschappij nu eenmaal de regel is: geen diagnose, dan kun je dus alles.

Friezin71 schreef: ↑

09-10-2019 18:49

Wat een prachtige post, Avage, dank je wel. Ik vraag me ook af in hoeverre kinderen en volwassenen met de diagnose autisme of adhd minder symptomen zouden vertonen in een minder overprikkelde situatie of zelfs maatschappij. En dus ‘genezen’ blijken als de overprikkeling wegvalt.

Avage schreef: ↑

09-10-2019 18:07

Hier ben je zelf net zo stellig. Hoe kan je dit beweren?

En ik vraag me dus af of autismediagnoses de oplossing zijn om te leven in een prestatiemaatschappij. Lijkt mij nogal krom. Omdat individuele personen dan niet meer volledig tot bloei kunnen komen. Ik denk dat de maatschappij zal moeten veranderen in plaats van dat we onszelf en onze hooggevoelige kinderen als autisten laten bestempelen.

Want een goede behandeling is er niet, gericht op genezing. Terwijl we nog altijd niet eens weten wat autisme is. Het is een verzamelnaam voor allerlei symptomen maar in de hersenen is autisme niet terug te vinden, zoals dat bij Alzheimer bijvoorbeeld wel is.

Ik heb psychologie gestudeerd en diagnostiek verricht, dus ik weet hoe het werkt. Het is echt niet vreemd dat over de validiteit het laatste woord nog niet gezegd is. En dat lijkt mij niet meer dan normaal. In het verleden kenden we ziektes zoals "hysterie" waarbij we mensen een levenlang opsloten. Bij schizofrenie werd een lobotomie verricht waardoor mensen in een kasplant veranderen. Nu hebben we "autisme" wat evengoed een aanpassingsproblemen zou kunnen zijn, ipv een ziekte of hersenafwijking. En geven we psychoactieve medicijnen aan kinderen die blijvend de hersenstructuren veranderen.

We kennen trends in de maatschappij als het gaat om psychiatrische problematiek en onverklaarde klachten. Maar autisme zou ineens geen trend zijn? Lijkt mij niet logisch.

Ik ken meerdere mensen die bij een klinische herevaluatie niet autistisch bleken te zijn. Terwijl hun kindertijd en jeugd hier compleet aan waren aangepast. Gewone school? Kan je niet. Werken? Helaas. Maar nu blijkt dat het niet om autisme ging maar om disfunctionele gezinnen. Met persoonlijkheidsproblematiek bij de ouders. Tja oeps? Welk voordeel hebben deze kinderen hiervan genoten?

Dat jij of jouw kinderen nu baat hebben bij je diagnose wil nog niet zeggen dat het dan maar goed is of moreel gezien het juiste.

Er is recent steeds meer kritiek op de psychodiagnostiek vanuit psychiaters zelf. Geluiden dat we toch wel zijn doorgeslagen met het diagnosticeren (van kinderen). Omdat het wel degelijk mensen voor het leven tekent terwijl de validiteit te betwijfelen valt.

In mijn optiek betreft dit een trend, die ook weer zal overgaan met het voortschrijdend inzicht in de (maatschappelijke) oorzaken van dit syndroom. Als je in de geschiedenis kijkt is het altijd zo gegaan.

Op een gegeven moment leden zoveel vrouwen aan hysterie dat we zijn gaan inzien dat vrouwen feitelijk onderdrukt werden. Toen hoefden ze niet meer aan de chloroform en een baarmoederverwijdering, omdat bleek dat het een maatschappelijk probleem was ipv een ziekte die random individuen treft.

Ik denk echt als we over 10 jaar hier naar terugkijken dat we met z'n allen zeggen tjonge wat een armoede was dat, zoveel sensitieve, intelligente kinderen die we hebben getracht te normaliseren terwijl zij feitelijk te lijden hadden onder een systeem.

Mermedina schreef: ↑

09-10-2019 19:20

Dank je Solomio, je verwoordt wat ik bedoel. Ik steek hier verder geen energie meer in, dan begrijpt zij/hij het maar niet.

Friezin71 schreef: ↑

09-10-2019 18:49

Wat een prachtige post, Avage, dank je wel. Ik vraag me ook af in hoeverre kinderen en volwassenen met de diagnose autisme of adhd minder symptomen zouden vertonen in een minder overprikkelde situatie of zelfs maatschappij. En dus ‘genezen’ blijken als de overprikkeling wegvalt.

MEFunny schreef: ↑

11-10-2019 08:12

Autisme en ADHD is niet te genezen dus dit is een rare opmerking. Ook valt of staat de beperking niet met overprikkeling, dat is een symptoom.
De hersenen werken anders dan mensen zonder, en er is er geen 1 persoon hetzelfde waardoor je kan stellen “hoe het moet zijn want ik....” of “die ene persoon is er van overtuigd dat.... “ dus dat geld dan gelijk voor iedereen.

Iedereen moet zijn of haar eigen pad lopen.

Ik heb sinds enkele maanden de diagnose ADHD en het had mij verdomde een hoop problemen gescheeld als ik dit als kind al had geweten. Dus ik ben blij met mijn label, het geeft opeens zoveel meer inzichten.

MEFunny schreef: ↑

11-10-2019 08:12

Autisme en ADHD is niet te genezen dus dit is een rare opmerking. Ook valt of staat de beperking niet met overprikkeling, dat is een symptoom.
De hersenen werken anders dan mensen zonder, en er is er geen 1 persoon hetzelfde waardoor je kan stellen “hoe het moet zijn want ik....” of “die ene persoon is er van overtuigd dat.... “ dus dat geld dan gelijk voor iedereen.

Iedereen moet zijn of haar eigen pad lopen.

Ik heb sinds enkele maanden de diagnose ADHD en het had mij verdomde een hoop problemen gescheeld als ik dit als kind al had geweten. Dus ik ben blij met mijn label, het geeft opeens zoveel meer inzichten.

Solomio schreef: ↑

11-10-2019 08:32

Aangezien ze helemaal niet weten wat autisme is, weten ze dus ook niet of de hersens anders werken.
Ik denk dat de verschillen niet groter zijn dan bijv tussen mensen met en zonder dyslexie, of mensen met en zonder een wiskundeknobbel.

En als je ziet hoe de diagnose gesteld wordt, dan zou je theoretisch kunnen genezen.
Je krijgt de diagnose als je aan minimaal een x aantal kenmerken voldoet.
In de loop van je leven kun je daarin ontwikkelen en zou je dus zomaar ineens een kenmerk kwijt kunnen raken.
Volgens ons huidige diagnosesysteem ben je dan dus genezen.

Een diagnose is niets meer dan een samenvatting van een aantal gedragskenmerken.
Het is geen verklaring voor dat gedrag.

Zoals ik over mezelf zeg: het is niet zo dat ik bepaalde dingen niet kan omdat ik autisme heb.
Het is andersom: omdat ik bepaalde dingen niet kan heb ik de diagnose autisme gekregen.

MEFunny schreef: ↑

11-10-2019 17:49

ASS, ADHD, Dyslexie valt binnen dezelfde groep mbt diagnostiek en hebben veel overeenkomsten.

Er is wel steeds meer bekend als het gaat om de hersenen, verdiepen en inlezen over de werking van neurotransmitters is wel een aanrader en mogelijk verhelderend.

Dat er nog niet zoveel bekend is, is niet zo gek, het is een vrij nieuwe diagnose was in de jaren tachtig pas een beetje aan het licht kwam.

Daarnaast zijn vrouwen vaak de dupe geweest binnen diagnostiek omdat er altijd vooral naar mannen is gekeken in de onderzoeken en we weten allemaal wel, dat mannen en vrouwen anders zijn.

Zelf werk ik al 17 jaar binnen de doelgroep, opgeleid als Autismedeskundige en geef ik extra ondersteuning, handvatten en bewustzijn aan proffesionels die tegen bepaalde dingen aanlopen met hun cliënten met ASS diagnostiek omdat dit een hele andere kijk en benadering is.

Solomio schreef: ↑

11-10-2019 19:11

Wat bedoel je hiermee?

.......De informatie verwerking gaat anders bij mensen binnen deze doelgroepen dan bij mensen die hier niet mee te maken hebben.......

Adviseer jij mij nou serieus om me er wat meer in te verdiepen?

......Ik adviseer je niks, ik verwijs diegene die hier interesse in heeft mbt neurotransmitters en de informatie verwerking binnen de hersenen........


Mede daarom is het wat mij betreft veel te stellig om uitspraken te doen over bijv de oorzaak van autisme en of het al dan niet 'te genezen' is.
De huidige stand van zaken is dat men ervan uitgaat dat het aangeboren is en niet te genezen.
Maar nog niet zo heel lang geleden dachten ze daar heel anders over.
En mss denken ze er over 10 jaar weer heel anders over.

....Tuurlijk, dat zal gezien de nieuwe diagnostiek ook zeker blijven ontwikkelen. Met de info die er wel is kan er wel worden uitgegaan dat er mee geboren worden iets is waar je niks aan kan doen. Om een ander voorbeeld te geven, iemand met de diagnose borderline is een ontwikkeling die in het leven ontstaat en niet waar je mee word geboren......

Dit is weer een heel ander verhaal, maar ook hierbij is nog lang niet duidelijk waarom autisme bij vrouwen zich anders uit.

......Totzover ik weet en mee maak ik mijn werk, zijn er veel vrouwen ooit gediagnosticeerd met borderline en op latere leeftijd binnen de ASS diagnostiek ( net als veel mannen ASS waar later borderline diagnose is uitgekomen) . Dit omdat vrouwen van nature zich over het algemeen gesproken zich beter kunnen aanpassen en gevoeliger zijn voor de omgeving. Dat is de natuur dat het anders uitwerkt.

Vroeger werd borderline als een typische vrouwen diagnose gezien en ASS een mannen diagnose. Daar word steeds beter naar gekeken. .........


Wat bedoel je hiermee? Dat hulpverleners op een andere manier moeten leren omgaan met hun ASS-cliënten dan hoe ze met andere cliënten omgaan?

....Ja dat bedoel ik idd. Binnen de hulpverleningsopleidingen komt ASS minimaal aanbod waardoor er weinig begrip is. Ik word veel gevraagd in mijn werk om hier een beter beeld in te scheppen met als doel dat er goede hulpverlening is.......