Psyche
alle pijlers
Je onbegrepen voelen: hoogbegaafdheidsproblematiek/autisme
donderdag 3 oktober 2019 om 21:03
Disclaimer: ik noem mezelf niet hoogbegaafd!
Om met de deur in huis te vallen: ik functioneer niet goed in deze maatschappij. Het steeds maar pushen van mezelf om mee te draaien: studies, een 'echte' baan, waar ik ontzettend overprikkeld en verdrietig door raakte, plus een aantal heftige gebeurtenissen kort op elkaar vorig jaar, heeft geleid tot een burn-out.
Na een half jaar wachten op therapie (op gebied van persoonlijksheidsstoornissen) kreeg ik vandaag een adviesgesprek, naar aanleiding van mijn intake. En ik ging daar weg met een enorm gefrustreerd en verdrietig gevoel, want ik vertoon blijkbaar zeer veel gedrag dat thuishoort in het Autisme Spectrum Stoornis, behalve een van de belangrijkste componenten: ik altijd empatisch en sociaal vaardig geweest, een van de fijnste dingen in mijn leven is juist het contact leggen met anderen. Dat was het dus niet volgens hen. Andere stoornissen passeerden nog even de revue in dit gesprek, maar dit vond de psychiater allemaal niet duidelijk genoeg bij mij. Ik heb nu dus even de stempel Anders Gespecificeerde Persoonlijkheidsstoornis gekregen.
Wel heb ik aangegeven van kinds af aan te voelen dat ik niet begrepen werd, en qua interesses weinig aansluiting vond met andere kinderen op school. Dat werd versterkt door het overslaan van een klas, waardoor ik constant met kinderen in de klas zat die een stuk ouder waren (onze bovenbouw zat bij elkaar, dus groep 6,7,8, dus ik was 8 en zat met 12-jarigen in de klas). Daar was ik emotioneel nog lang niet klaar voor. Op mijn school erna zat ik weer in een klas met leeftijdsgenoten, maar daar was het niveau zoveel lager dat ik me stierlijk verveelde, en ook nog eens achteruitging qua schoolresultaten. Daarom liep ik op mijn 9e al bij een psycholoog. Laatst werd mij een artikel doorgestuurd over hoogbegaafdheidsproblematiek, waar ik me onzettend in kon vinden. Maar hoewel ik in (onprofessionele) IQ testen altijd rond die grens heb gescoord, zou ik mezelf echt nooit als hoogbegaafd zien. Ik vind het ook heel moeilijk om aan te geven aan anderen (of nu al op te schrijven), daarom staat er ook duidelijk 'problematiek' bij, omdat ik mezelf gewoon voornamelijk heel erg herken in de symptomen, en die dus ook erg overeenkomen met Austisme, behalve dus het sociale. Vind mezelf ook verder niet uitzonderlijk slim.
Voel me nu gewoon ontzettend eenzaam en onbegrepen. Ik heb een leuk leven, ben dankbaar voor zoveel, heb veel lieve mensen om me heen, en heb denk ik ook veel te bieden maar ik heb het gevoel dat ik in de rest niet meekom. Ik heb ontzettende moeite met het overzichtelijk houden van mijn financiën, waardoor ik al mijn hele volwassen leven schulden heb. Ik heb mezelf nu aangemeld bij de gemeente voor hulp hierbij, en heb nu ook een maatschappelijk werkster om te helpen bij andere dingen in het dagelijks leven.
Ik hoef allang niet meer een 'goede' baan en heb nooit het doel gehad veel geld te verdienen, maar je eigen pad volgen is in deze maatschappij gewoon best moeilijk. Ik raakte ziek maar had net daarvoor mijn baan opgezegd, om een creatieve opleiding te volgen. Nu pas, de laatste maanden heb ik ruimte gekregen om me net als vroeger weer creatief te uiten, ik doe af en toe wat productiewerk in een bakkerij en doe wat vrijwilligerswerk in mijn wijk, en dat voelt erg fijn.
Wie herkent zich hierin? Ik hoor graag andere verhalen, ik weet namelijk dat ik hier niet de enige in ben, maar dat voelt nu wel zo.
Om met de deur in huis te vallen: ik functioneer niet goed in deze maatschappij. Het steeds maar pushen van mezelf om mee te draaien: studies, een 'echte' baan, waar ik ontzettend overprikkeld en verdrietig door raakte, plus een aantal heftige gebeurtenissen kort op elkaar vorig jaar, heeft geleid tot een burn-out.
Na een half jaar wachten op therapie (op gebied van persoonlijksheidsstoornissen) kreeg ik vandaag een adviesgesprek, naar aanleiding van mijn intake. En ik ging daar weg met een enorm gefrustreerd en verdrietig gevoel, want ik vertoon blijkbaar zeer veel gedrag dat thuishoort in het Autisme Spectrum Stoornis, behalve een van de belangrijkste componenten: ik altijd empatisch en sociaal vaardig geweest, een van de fijnste dingen in mijn leven is juist het contact leggen met anderen. Dat was het dus niet volgens hen. Andere stoornissen passeerden nog even de revue in dit gesprek, maar dit vond de psychiater allemaal niet duidelijk genoeg bij mij. Ik heb nu dus even de stempel Anders Gespecificeerde Persoonlijkheidsstoornis gekregen.
Wel heb ik aangegeven van kinds af aan te voelen dat ik niet begrepen werd, en qua interesses weinig aansluiting vond met andere kinderen op school. Dat werd versterkt door het overslaan van een klas, waardoor ik constant met kinderen in de klas zat die een stuk ouder waren (onze bovenbouw zat bij elkaar, dus groep 6,7,8, dus ik was 8 en zat met 12-jarigen in de klas). Daar was ik emotioneel nog lang niet klaar voor. Op mijn school erna zat ik weer in een klas met leeftijdsgenoten, maar daar was het niveau zoveel lager dat ik me stierlijk verveelde, en ook nog eens achteruitging qua schoolresultaten. Daarom liep ik op mijn 9e al bij een psycholoog. Laatst werd mij een artikel doorgestuurd over hoogbegaafdheidsproblematiek, waar ik me onzettend in kon vinden. Maar hoewel ik in (onprofessionele) IQ testen altijd rond die grens heb gescoord, zou ik mezelf echt nooit als hoogbegaafd zien. Ik vind het ook heel moeilijk om aan te geven aan anderen (of nu al op te schrijven), daarom staat er ook duidelijk 'problematiek' bij, omdat ik mezelf gewoon voornamelijk heel erg herken in de symptomen, en die dus ook erg overeenkomen met Austisme, behalve dus het sociale. Vind mezelf ook verder niet uitzonderlijk slim.
Voel me nu gewoon ontzettend eenzaam en onbegrepen. Ik heb een leuk leven, ben dankbaar voor zoveel, heb veel lieve mensen om me heen, en heb denk ik ook veel te bieden maar ik heb het gevoel dat ik in de rest niet meekom. Ik heb ontzettende moeite met het overzichtelijk houden van mijn financiën, waardoor ik al mijn hele volwassen leven schulden heb. Ik heb mezelf nu aangemeld bij de gemeente voor hulp hierbij, en heb nu ook een maatschappelijk werkster om te helpen bij andere dingen in het dagelijks leven.
Ik hoef allang niet meer een 'goede' baan en heb nooit het doel gehad veel geld te verdienen, maar je eigen pad volgen is in deze maatschappij gewoon best moeilijk. Ik raakte ziek maar had net daarvoor mijn baan opgezegd, om een creatieve opleiding te volgen. Nu pas, de laatste maanden heb ik ruimte gekregen om me net als vroeger weer creatief te uiten, ik doe af en toe wat productiewerk in een bakkerij en doe wat vrijwilligerswerk in mijn wijk, en dat voelt erg fijn.
Wie herkent zich hierin? Ik hoor graag andere verhalen, ik weet namelijk dat ik hier niet de enige in ben, maar dat voelt nu wel zo.
uitdelucht wijzigde dit bericht op 03-10-2019 21:38
1.68% gewijzigd
vrijdag 4 oktober 2019 om 00:16
vrijdag 4 oktober 2019 om 00:54
Het is inmiddels 3% dus dat scheelt alweer. En idd, er hoort ook bij dat door sociaal wenselijk gedrag, hb over het hoofd wordt gezien door de omgeving. Onderwijs is er niet goed op aangepast. Hb ers gaan zich pas inzetten als ze zelf het belang van iets zien.
Bij herhaaldelijk posten in het ban topic zal een ban volgen.
vrijdag 4 oktober 2019 om 01:26
Hier ook hb zonder ass, wel gevoelig voor stress en het nodige ervaren aan depressies en overspannen, oververmoeidheid.
Ik doe met het label niets, vertel dit ook niet aan anderen, maar eerder vond ik er wel herkenning door en het hielp om te accepteren dat ik niet zomaar overal in pas waarvan ik denk dat ik het wel moet kunnen. Ik ben pas later mijn eigen weg gegaan, na jaren besteed te hebben aan proberen normaal te zijn. Dat betekende vooral opgeven, voor mijn gevoel, en leverde dus een gevoel van rouw op om wie ik dacht dat ik had kunnen zijn.
Ik snapte eerder veel dingen niet die voor anderen normaal lijken. Maar eigenlijk zijn veel dingen die normaal lijken ook eigenlijk best vreemd. Zoals dat je op school niets leert over pensioenen, dus hoezo zou iedereen moeten weten hoe dit werkt? Ik heb faalangst ten aanzien van dit soort dingen gekregen doordat het verschil in benaderen van de dingen tussen mij en anderen vaak zo groot was, dat ik dacht dat ik wel dom moet zijn.
Wat me opvalt in je verhaal is dat je er vanuit gaat dat er hulp zal zijn. Ik denk dat je dit misschien beter wat kan loslaten. Je leven moet je toch zelf leiden, een ander weet niet wat goed voor je is. Er zit veel kracht al in jezelf, maar je gebruikt het nu vooral tegen jezelf omdat je niet in jezelf durft te geloven. Maar er is er slechts één van jou, jij weet wat goed voor jou is. Of dat ga je nog verder onderzoeken.
Ik doe met het label niets, vertel dit ook niet aan anderen, maar eerder vond ik er wel herkenning door en het hielp om te accepteren dat ik niet zomaar overal in pas waarvan ik denk dat ik het wel moet kunnen. Ik ben pas later mijn eigen weg gegaan, na jaren besteed te hebben aan proberen normaal te zijn. Dat betekende vooral opgeven, voor mijn gevoel, en leverde dus een gevoel van rouw op om wie ik dacht dat ik had kunnen zijn.
Ik snapte eerder veel dingen niet die voor anderen normaal lijken. Maar eigenlijk zijn veel dingen die normaal lijken ook eigenlijk best vreemd. Zoals dat je op school niets leert over pensioenen, dus hoezo zou iedereen moeten weten hoe dit werkt? Ik heb faalangst ten aanzien van dit soort dingen gekregen doordat het verschil in benaderen van de dingen tussen mij en anderen vaak zo groot was, dat ik dacht dat ik wel dom moet zijn.
Wat me opvalt in je verhaal is dat je er vanuit gaat dat er hulp zal zijn. Ik denk dat je dit misschien beter wat kan loslaten. Je leven moet je toch zelf leiden, een ander weet niet wat goed voor je is. Er zit veel kracht al in jezelf, maar je gebruikt het nu vooral tegen jezelf omdat je niet in jezelf durft te geloven. Maar er is er slechts één van jou, jij weet wat goed voor jou is. Of dat ga je nog verder onderzoeken.
vrijdag 4 oktober 2019 om 07:11
Deze pik ik er even uit, want dit hoor en lees ik vaak en ik vind dat een riskante uitspraak.
Hb en ASS kunnen heel goed naast elkaar bestaan.
Lang niet alle hb-ers komen in de problemen, maar dan moet je in onze maatschappij wel ook nog beschikken over een aantal andere vaardigheden, naast dat hoge IQ, een hoog EQ bijvoorbeeld.
Als je die andere vaardigheden niet hebt kom je in de problemen.
Maar dan is je hoge IQ niet je probleem, je 'gebrek' op andere gebieden is het probleem. En dat kan heel goed ASS zijn.
Bij mensen met een laag IQ wordt sowieso al minder verwacht, dus als die dan ook een laag EQ hebben past dat in het plaatje.
Door te stellen dat veel hb-ers ten onrechte de diagnose ASS krijgen zul je een hoop hb ASS-ers onnodig lang de juiste begeleiding onthouden.
En ik zie veel ouders die minder moeite hebben met het label hb dan met het label ASS, waardoor betreffende kinderen alleen maar hb-begeleiding krijgen en later alsnog vastlopen vanwege hun ASS.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zaterdag 5 oktober 2019 om 23:56
Wat heb je dat mooi en herkenbaar verwoord.Avage schreef: ↑04-10-2019 01:26Hier ook hb zonder ass, wel gevoelig voor stress en het nodige ervaren aan depressies en overspannen, oververmoeidheid.
Ik doe met het label niets, vertel dit ook niet aan anderen, maar eerder vond ik er wel herkenning door en het hielp om te accepteren dat ik niet zomaar overal in pas waarvan ik denk dat ik het wel moet kunnen. Ik ben pas later mijn eigen weg gegaan, na jaren besteed te hebben aan proberen normaal te zijn. Dat betekende vooral opgeven, voor mijn gevoel, en leverde dus een gevoel van rouw op om wie ik dacht dat ik had kunnen zijn.
Ik snapte eerder veel dingen niet die voor anderen normaal lijken. Maar eigenlijk zijn veel dingen die normaal lijken ook eigenlijk best vreemd. Zoals dat je op school niets leert over pensioenen, dus hoezo zou iedereen moeten weten hoe dit werkt? Ik heb faalangst ten aanzien van dit soort dingen gekregen doordat het verschil in benaderen van de dingen tussen mij en anderen vaak zo groot was, dat ik dacht dat ik wel dom moet zijn.
Wat me opvalt in je verhaal is dat je er vanuit gaat dat er hulp zal zijn. Ik denk dat je dit misschien beter wat kan loslaten. Je leven moet je toch zelf leiden, een ander weet niet wat goed voor je is. Er zit veel kracht al in jezelf, maar je gebruikt het nu vooral tegen jezelf omdat je niet in jezelf durft te geloven. Maar er is er slechts één van jou, jij weet wat goed voor jou is. Of dat ga je nog verder onderzoeken.
zondag 6 oktober 2019 om 00:16
zondag 6 oktober 2019 om 08:56
Dit!
Helaas zijn er veel psychiaters, psychologen en hulpverleners die weinig kaas hebben gegeten van ASS.
Daarnaast zit er ook een verschil tussen mannen en vrouwen met ASS, hierdoor zijn vrouwen vaak miskent en verkeerd gediagnosticeerd.
Iemand zoeken die zich hier in heeft gespecialiseerd zal een goede stap zijn!
zondag 6 oktober 2019 om 09:30
Dit komt uit mijn eigen ervaring als leerlingbegeleider. Dit gaat om kinderen die op jonge leeftijd al een diagnose ASS krijgen of ADHD terwijl ze dus hb zijn. Dit komt echt heel veel voor, ook de vele hb coaches komen dit tegen. En zeker kan het naast elkaar voorkomen. Daarom is het ook belangrijk dat je, wanneer je hb bent ook bekeken wordt door een in hb gespecialiseerde orthopedagoog of psychiater. Die kunnen dat onderscheid wel heel goed maken. Mijn Hb zoon heeft daarnaast wel ADD.Solomio schreef: ↑04-10-2019 07:11Deze pik ik er even uit, want dit hoor en lees ik vaak en ik vind dat een riskante uitspraak.
Hb en ASS kunnen heel goed naast elkaar bestaan.
Lang niet alle hb-ers komen in de problemen, maar dan moet je in onze maatschappij wel ook nog beschikken over een aantal andere vaardigheden, naast dat hoge IQ, een hoog EQ bijvoorbeeld.
Als je die andere vaardigheden niet hebt kom je in de problemen.
Maar dan is je hoge IQ niet je probleem, je 'gebrek' op andere gebieden is het probleem. En dat kan heel goed ASS zijn.
Bij mensen met een laag IQ wordt sowieso al minder verwacht, dus als die dan ook een laag EQ hebben past dat in het plaatje.
Door te stellen dat veel hb-ers ten onrechte de diagnose ASS krijgen zul je een hoop hb ASS-ers onnodig lang de juiste begeleiding onthouden.
En ik zie veel ouders die minder moeite hebben met het label hb dan met het label ASS, waardoor betreffende kinderen alleen maar hb-begeleiding krijgen en later alsnog vastlopen vanwege hun ASS.
Ik heb zelf als basisschoolkind geen problemen gehad. Dat komt grotendeels ook, denk ik, doordat ik als kind op een school zat waar je jezelf op je eigen tempo mocht ontwikkelen en mijn ouders mij gewoon het kind lieten zijn zoals ik was.
Wel voelde ik mij vaak dom tov klasgenoten, ik dacht gewoon heel anders dan zij. Ik was ook geen hoogvlieger. Totaal geen typisch beeld van een hb’er. Wel fladderde ik door de klas, deed heel erg veel, droomde veel etc. Nu had ik mogelijk onterecht een diagnose als add gehad.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
zondag 6 oktober 2019 om 10:25
Ik denk dat het een het ander niet uitsluit.Solomio schreef: ↑04-10-2019 07:11Deze pik ik er even uit, want dit hoor en lees ik vaak en ik vind dat een riskante uitspraak.
Hb en ASS kunnen heel goed naast elkaar bestaan.
Lang niet alle hb-ers komen in de problemen, maar dan moet je in onze maatschappij wel ook nog beschikken over een aantal andere vaardigheden, naast dat hoge IQ, een hoog EQ bijvoorbeeld.
Als je die andere vaardigheden niet hebt kom je in de problemen.
Maar dan is je hoge IQ niet je probleem, je 'gebrek' op andere gebieden is het probleem. En dat kan heel goed ASS zijn.
Bij mensen met een laag IQ wordt sowieso al minder verwacht, dus als die dan ook een laag EQ hebben past dat in het plaatje.
Door te stellen dat veel hb-ers ten onrechte de diagnose ASS krijgen zul je een hoop hb ASS-ers onnodig lang de juiste begeleiding onthouden.
En ik zie veel ouders die minder moeite hebben met het label hb dan met het label ASS, waardoor betreffende kinderen alleen maar hb-begeleiding krijgen en later alsnog vastlopen vanwege hun ASS.
Maar het is ook niet zo (en ik zeg niet dat jij dat beweert) dat hb mensen met problemen per se een ander diagnose moeten hebben.
Als je niet weet dat je hb bent, en je wordt steeds niet begrepen, niemand lacht om jouw grapjes, je hebt vaak last van misverstanden, dan is het leven heel vermoeiend. En dan heb je makkelijker problemen.
In mijn geval werd het leven beter toen ik snapte wat er aan de hand was. Nog steeds niet altijd makkelijk maar nu kan ik het meer van een afstand zien wat er gebeurt en het dus accepteren en het voor zijn. Dat betekent dus aanpassen....
zondag 6 oktober 2019 om 10:31
Waar vind je die, heb je daar een tip voor? Vriend is begaafd (met flink disharmonisch profiel) autistisch en trauma wat uit in regelmatige depressies en extreme faalangst maar overal krijgen we te horen dat de combi van autisme en depressie te ingewikkeld is. Of trauma en autisme. Heel frusterend. Of ze gooien er weer een abc schema op wat al zoo vaak gedaan is.
zondag 6 oktober 2019 om 13:42
Misschien heb je hier nog iets aan? (komt uit de hand-out van de ouderavond van de plusklas van mijn dochter).
Meerbegaafd mag je hier zien als het 'gewone' slimme kind dat goed kan leren.
meerbegaafd
• Kent de antwoorden
• Is gefocust en oplettend
• Houdt van simpele logica
• Heeft goede ideeën
• Werkt hard
• Presteert bovengemiddeld
• Hoort bij de top van de groep
• Leert gemakkelijk
• Maakt zijn werk af
• Is tevreden over eigen leren/kunnen
hoogbegaafd
• Heeft altijd vragen
• Drijft op complexiteit
• Gebruikt vaak ongewoon complexe taal
• Heeft originele, ‘out of the box’ ideeën
• Hangt wat rond en probeert
• Kan boven -, beneden of gemiddeld presteren
• Vaak een eenling, moeilijk te peilen
• Weet het vaak al
• Start, ontwikkelt en bewerkt
Dat stukje van eenling hoeft overigens niet zo te zijn, zeker niet bij meisjes omdat zij zich heel makkelijk aanpassen aan de sociale structuren. Maar daarom staat er ook vaak
Meerbegaafd mag je hier zien als het 'gewone' slimme kind dat goed kan leren.
meerbegaafd
• Kent de antwoorden
• Is gefocust en oplettend
• Houdt van simpele logica
• Heeft goede ideeën
• Werkt hard
• Presteert bovengemiddeld
• Hoort bij de top van de groep
• Leert gemakkelijk
• Maakt zijn werk af
• Is tevreden over eigen leren/kunnen
hoogbegaafd
• Heeft altijd vragen
• Drijft op complexiteit
• Gebruikt vaak ongewoon complexe taal
• Heeft originele, ‘out of the box’ ideeën
• Hangt wat rond en probeert
• Kan boven -, beneden of gemiddeld presteren
• Vaak een eenling, moeilijk te peilen
• Weet het vaak al
• Start, ontwikkelt en bewerkt
Dat stukje van eenling hoeft overigens niet zo te zijn, zeker niet bij meisjes omdat zij zich heel makkelijk aanpassen aan de sociale structuren. Maar daarom staat er ook vaak
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
zondag 6 oktober 2019 om 13:52
Als ik hier zo lees lijkt het eerder 15%. Ik hoor er niet bij, kwam net een puntje tekort, en herken dus ook niets van die honger naar kennis. Ik vind het leuk om iets te leren als ik het snap, maar als ik het niet in één keer doorheb ben ik er snel klaar mee.
Mijn hb dochter (plus wat andere problematiek) gaat juist wel door, net zo lang tot ze het snapt (maar dat gaat dan weer zover dat ze er overspannen van kan raken).
zondag 6 oktober 2019 om 16:58
Een heel interessant boek waar je wellicht iets aan hebt: https://www.bol.com/nl/p/hoogsensitivit ... oductImage
Ook zou je eens kunnen kijken of het IHBV bijeenkomsten bij jou in de buurt organiseert. Zie het als een onderzoek naar jezelf, om dingen beter te kunnen begrijpen / te kunnen plaatsen. Daarnaast is het fijn om te merken dat je niet gek bent en dat er anderen zijn die hetzelfde ervaren (hebben)
Succes, TO!
Ook zou je eens kunnen kijken of het IHBV bijeenkomsten bij jou in de buurt organiseert. Zie het als een onderzoek naar jezelf, om dingen beter te kunnen begrijpen / te kunnen plaatsen. Daarnaast is het fijn om te merken dat je niet gek bent en dat er anderen zijn die hetzelfde ervaren (hebben)
Succes, TO!
maandag 7 oktober 2019 om 22:53
Als drie op de honderd mensen hb zijn, en er hier duizenden mensen op Viva ‘ronddolen’ dan zou het aantal ondervertegenwoordigd kunnen zijn juist.MinkeDeWit schreef: ↑06-10-2019 13:52Als ik hier zo lees lijkt het eerder 15%. Ik hoor er niet bij, kwam net een puntje tekort, en herken dus ook niets van die honger naar kennis. Ik vind het leuk om iets te leren als ik het snap, maar als ik het niet in één keer doorheb ben ik er snel klaar mee.
Mijn hb dochter (plus wat andere problematiek) gaat juist wel door, net zo lang tot ze het snapt (maar dat gaat dan weer zover dat ze er overspannen van kan raken).
Als jij het leuk vindt om te leren wanneer jij iets begrijpt, illustreert dat precies mijn punt dat hb ers pas gaan leren als ze het nut ervan inzien of het interessant/leuk vinden.
Hoe gaat het verder met je dochter? Hoe gaat zij ermee om?
Bij herhaaldelijk posten in het ban topic zal een ban volgen.
maandag 7 oktober 2019 om 23:00
Bedankt suzyqfive, dit is een heel helpend stuk.suzyqfive schreef: ↑06-10-2019 13:42Misschien heb je hier nog iets aan? (komt uit de hand-out van de ouderavond van de plusklas van mijn dochter).
Meerbegaafd mag je hier zien als het 'gewone' slimme kind dat goed kan leren.
meerbegaafd
• Kent de antwoorden
• Is gefocust en oplettend
• Houdt van simpele logica
• Heeft goede ideeën
• Werkt hard
• Presteert bovengemiddeld
• Hoort bij de top van de groep
• Leert gemakkelijk
• Maakt zijn werk af
• Is tevreden over eigen leren/kunnen
hoogbegaafd
• Heeft altijd vragen
• Drijft op complexiteit
• Gebruikt vaak ongewoon complexe taal
• Heeft originele, ‘out of the box’ ideeën
• Hangt wat rond en probeert
• Kan boven -, beneden of gemiddeld presteren
• Vaak een eenling, moeilijk te peilen
• Weet het vaak al
• Start, ontwikkelt en bewerkt
Dat stukje van eenling hoeft overigens niet zo te zijn, zeker niet bij meisjes omdat zij zich heel makkelijk aanpassen aan de sociale structuren. Maar daarom staat er ook vaak
Bij herhaaldelijk posten in het ban topic zal een ban volgen.
maandag 7 oktober 2019 om 23:14
Ik herken me zo in al die HB omschrijvingen. Ik was dan wel de onderpresterende variant en ik luisterde ook nooit. Ik trok altijd mijn eigen plan zonder lange termijn visie ( want slechte cijfers is nou niet bepaald een goede strategie voor op de lange duur). Ik heb nu nog steeds wel eens moeite met luisteren omdat ik het allemaal zelf beter denk te weten. Ik zou volgens de intelligentietest hoogbegaafd zijn maar omdat mijn prestaties lange tijd achter zijn gebleven voelt het niet zo plus het voelt ook niet bevrijdend omdat ik het ergens eigenlijk nog steeds niet geloof.
Ik heb ook allemaal angstproblematiek (gehad) en ben enorm perfectionistisch, daar zit ook gelijk de oorzaak. En dan uitstellen om imperfectie te vermijden en dan in de stress schieten.
Ik heb ook allemaal angstproblematiek (gehad) en ben enorm perfectionistisch, daar zit ook gelijk de oorzaak. En dan uitstellen om imperfectie te vermijden en dan in de stress schieten.
maandag 7 oktober 2019 om 23:36
Dat is inderdaad opmerkelijk. Mijn dochter gaat er niet zo goed mee om. Ze gaat soms ten onder aan haar perfectionisme.*Hestia* schreef: ↑07-10-2019 22:53Als drie op de honderd mensen hb zijn, en er hier duizenden mensen op Viva ‘ronddolen’ dan zou het aantal ondervertegenwoordigd kunnen zijn juist.
Als jij het leuk vindt om te leren wanneer jij iets begrijpt, illustreert dat precies mijn punt dat hb ers pas gaan leren als ze het nut ervan inzien of het interessant/leuk vinden.
Hoe gaat het verder met je dochter? Hoe gaat zij ermee om?
maandag 7 oktober 2019 om 23:46
MinkeDeWit schreef: ↑07-10-2019 23:36Dat is inderdaad opmerkelijk. Mijn dochter gaat er niet zo goed mee om. Ze gaat soms ten onder aan haar perfectionisme.
Dat is zo herkenbaar, heeft ze hulp daarbij?
Sorry uitdelucht, even off topic.
Bij herhaaldelijk posten in het ban topic zal een ban volgen.
maandag 7 oktober 2019 om 23:54
Ze heeft een coach (WMO) en zou eigenlijk weer op de wachtlijst moeten voor wat meer hulp. Maar ja, 18+ dus ze moet zelf de stap zetten.
Desondanks denk ik dat je met ASS niet slecht af bent als je hb bent, qua inzicht en leervermogen.
dinsdag 8 oktober 2019 om 08:25
Maar omdat niemand weet wat ASS precies is kun je niet zeggen dat iemand onterecht die diagnose krijgt als diegene voldoet aan de criteria.suzyqfive schreef: ↑06-10-2019 09:30Dit komt uit mijn eigen ervaring als leerlingbegeleider. Dit gaat om kinderen die op jonge leeftijd al een diagnose ASS krijgen of ADHD terwijl ze dus hb zijn. Dit komt echt heel veel voor, ook de vele hb coaches komen dit tegen. En zeker kan het naast elkaar voorkomen. Daarom is het ook belangrijk dat je, wanneer je hb bent ook bekeken wordt door een in hb gespecialiseerde orthopedagoog of psychiater. Die kunnen dat onderscheid wel heel goed maken. Mijn Hb zoon heeft daarnaast wel ADD.
Ik heb zelf als basisschoolkind geen problemen gehad. Dat komt grotendeels ook, denk ik, doordat ik als kind op een school zat waar je jezelf op je eigen tempo mocht ontwikkelen en mijn ouders mij gewoon het kind lieten zijn zoals ik was.
Wel voelde ik mij vaak dom tov klasgenoten, ik dacht gewoon heel anders dan zij. Ik was ook geen hoogvlieger. Totaal geen typisch beeld van een hb’er. Wel fladderde ik door de klas, deed heel erg veel, droomde veel etc. Nu had ik mogelijk onterecht een diagnose als add gehad.
Want of jij nou moeite hebt met de communicatie door je hb, of door ASS, dat verschil is helemaal niet zo duidelijk.
In beide gevallen heeft het namelijk te maken met 'slechte afstemming' met anderen.
Ik vind het zelfs kwalijk dat jij, als ib-er, je aanmatigt dat jij kunt bepalen dat iemand ten onrechte de diagnose ASS heeft gekregen.
Ik ken juist hb-ers die jarenlang niet de diagnose ASS kregen, juist omdat nog steeds vrij hardnekkig dat idee de ronde doet dat veel hb-ers ten onrechte een ASS-diagnose krijgen.
En zeker in hb-coaches-land is dat een hardnekkig idee.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
dinsdag 8 oktober 2019 om 08:49
Ik heb je een tip ge-pb’t.Koettie schreef: ↑06-10-2019 10:31Waar vind je die, heb je daar een tip voor? Vriend is begaafd (met flink disharmonisch profiel) autistisch en trauma wat uit in regelmatige depressies en extreme faalangst maar overal krijgen we te horen dat de combi van autisme en depressie te ingewikkeld is. Of trauma en autisme. Heel frusterend. Of ze gooien er weer een abc schema op wat al zoo vaak gedaan is.
dinsdag 8 oktober 2019 om 12:12
Dit laat het klinken alsof je met diagnose ASS beter af bent.
Een naam/vergaarbak voor je problemen lost niets op. Het heeft ook vele nadelen.
Uit onderzoek is onlangs gebleken dat ASS momenteel echt heel erg overgediagnosticeerd wordt in de VS. Ik denk dat we hier een beetje dezelfde trend zien.
Ik reageer hier sterk op omdat ik juist veel mensen ken die HB zijn en wel een ASS diagnose hebben. Deze functioneren allemaal, stuk voor stuk, voor geen meter. Of ze zijn diep ongelukkig, óf ze zijn supertrots op hun autisme en hebben dat als het ware op hun voorhoofd getatoeerd alsof het hen definieert en ze daardoor een speciale behandeling mogen afdwingen. Leven van een Wajong/WIA. Hebben totaal geen discipline of ambitie om iets waar te maken.
Terwijl de verschillen tussen hun en mijn jeugd, persoonlijkheid en problemen echt minimaal zijn. Alleen ik ben al deze problemen en gebrek aan discipline grotendeels te boven gekomen, met hulp die ik zelf kon uitkiezen. Ik ga mijn eigen weg en ontwikkel mezelf. Zij zitten al decennia te worstelen met verplichte rijbewijskeuringen, antidepressiva, gesprekken met psychiaters, brieven schrijven over hun gevoelens, eindeloze GGZ trajecten met dossiers, stempels, stigma's, bemoeizuchtzorg door de ouders, kunnen geen relaties hebben, worden keer op keer bevestigd in hun "anders-zijn" op een negatieve manier. Kortom die zitten allemaal in een soort eigen autisme bubbel.
Ik vind juist steeds meer mezelf en vind mensen die bij me passen, niet omdat ze dezelfde problemen hebben maar omdat ze dezelfde interesses hebben en positief in het leven staan. Dit biedt mij kansen om iets van mijn leven te maken, om vrijheid en geluk te ervaren. Het enige verschil: mijn anders-zijn heet niet "autisme" maar "ik".
Uiteindelijk gaat het daar toch om, dat je jezelf kan zijn in deze wereld en alles wat daarbij komt kijken kan hanteren.
Dat we met z'n allen hebben bedacht dat een diagnose je helpt om je weg te vinden kan wel zijn. Dat mensen het fijn vinden om op die manier (h)erkenning te krijgen ook. Maar het betekent niet dat het goed is voor mensen, vooral over de lange termijn. Zo goed zijn de behandelmethodieken nog altijd niet. Het gaat over het invullen van abc-schema's. Je gaat je ook voelen en gedragen naar je diagnose, of je wil of niet. En de kans is dat je het zelf niet eens merkt. Ik heb het geluk gehad met een therapeut die me vriendelijk glimlachend aankeek toen ik zei dat ik waarschijnlijk ASS heb. En daar verder nooit meer op teruggekomen is. Want inmiddels is dat gewoon totaal niet meer van toepassing (en ja, ik voldeed echt wel aan de criteria).
dinsdag 8 oktober 2019 om 12:46
En al die volwassenen die al jaren en jaren vastlopen, onbegrepen, op zoek naar hulp, nu eindelijk de diagnose autisme en nu vallen er allemaal puzzelstukjes op z'n plek.Avage schreef: ↑08-10-2019 12:12Dit laat het klinken alsof je met diagnose ASS beter af bent.
Een naam/vergaarbak voor je problemen lost niets op. Het heeft ook vele nadelen.
Uit onderzoek is onlangs gebleken dat ASS momenteel echt heel erg overgediagnosticeerd wordt in de VS. Ik denk dat we hier een beetje dezelfde trend zien.
Ik reageer hier sterk op omdat ik juist veel mensen ken die HB zijn en wel een ASS diagnose hebben. Deze functioneren allemaal, stuk voor stuk, voor geen meter. Of ze zijn diep ongelukkig, óf ze zijn supertrots op hun autisme en hebben dat als het ware op hun voorhoofd getatoeerd alsof het hen definieert en ze daardoor een speciale behandeling mogen afdwingen. Leven van een Wajong/WIA. Hebben totaal geen discipline of ambitie om iets waar te maken.
Terwijl de verschillen tussen hun en mijn jeugd, persoonlijkheid en problemen echt minimaal zijn. Alleen ik ben al deze problemen en gebrek aan discipline grotendeels te boven gekomen, met hulp die ik zelf kon uitkiezen. Ik ga mijn eigen weg en ontwikkel mezelf. Zij zitten al decennia te worstelen met verplichte rijbewijskeuringen, antidepressiva, gesprekken met psychiaters, brieven schrijven over hun gevoelens, eindeloze GGZ trajecten met dossiers, stempels, stigma's, bemoeizuchtzorg door de ouders, kunnen geen relaties hebben, worden keer op keer bevestigd in hun "anders-zijn" op een negatieve manier. Kortom die zitten allemaal in een soort eigen autisme bubbel.
Ik vind juist steeds meer mezelf en vind mensen die bij me passen, niet omdat ze dezelfde problemen hebben maar omdat ze dezelfde interesses hebben en positief in het leven staan. Dit biedt mij kansen om iets van mijn leven te maken, om vrijheid en geluk te ervaren. Het enige verschil: mijn anders-zijn heet niet "autisme" maar "ik".
Uiteindelijk gaat het daar toch om, dat je jezelf kan zijn in deze wereld en alles wat daarbij komt kijken kan hanteren.
Dat we met z'n allen hebben bedacht dat een diagnose je helpt om je weg te vinden kan wel zijn. Dat mensen het fijn vinden om op die manier (h)erkenning te krijgen ook. Maar het betekent niet dat het goed is voor mensen, vooral over de lange termijn. Zo goed zijn de behandelmethodieken nog altijd niet. Het gaat over het invullen van abc-schema's. Je gaat je ook voelen en gedragen naar je diagnose, of je wil of niet. En de kans is dat je het zelf niet eens merkt. Ik heb het geluk gehad met een therapeut die me vriendelijk glimlachend aankeek toen ik zei dat ik waarschijnlijk ASS heb. En daar verder nooit meer op teruggekomen is. Want inmiddels is dat gewoon totaal niet meer van toepassing (en ja, ik voldeed echt wel aan de criteria).
De hele diagnose-behoefte is wat mij betreft twijfelachtig, maar dat is wel de maatschappij waarin we leven.
Leuk dat het jou gelukt is zonder diagnose, maar feitelijk onderschrijft dat wat ik al eerder schreef: steeds meer mensen denken dat je het allemaal zelf in de hand hebt. Ook jij blijkbaar.
Ik heb van alles bereikt zonder diagnose, maar heb ook erg veel moeilijkheden gehad die onverklaarbaar waren, maar waar ik toch steeds weer tegenaan liep.
Onmogelijk dat ik me naar mijn diagnose gedroeg, want er was geen diagnose.
Nu die diagnose er eindelijk wel is kan ik me dus naar mijn diagnose gaan gedragen, i.p.v. alsmaar het gevoel hebben dat ik tekortschiet omdat ik toch slim genoeg ben om gewoon mee te kunnen draaien in de maatschappij. En steeds maar weer opnieuw te proberen en weer onderuit te gaan.
Ik kan bepaalde dingen niet, dat weet ik al jaren, maar nu heeft het een naam.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
dinsdag 8 oktober 2019 om 15:13
Waarom is dat gaaf? Snap ik niet.Solomio schreef: ↑08-10-2019 12:46Nu die diagnose er eindelijk wel is kan ik me dus naar mijn diagnose gaan gedragen, i.p.v. alsmaar het gevoel hebben dat ik tekortschiet omdat ik toch slim genoeg ben om gewoon mee te kunnen draaien in de maatschappij. En steeds maar weer opnieuw te proberen en weer onderuit te gaan.
Ik kan bepaalde dingen niet, dat weet ik al jaren, maar nu heeft het een naam.
Jouw onvermogen had daarvoor ook al een naam. Solomio.
En daar hoort ook de hele rest bij. Waarom mogen jouw goede kanten jouw naam dragen, maar je moeilijke/lelijke/minder gelukte kant moet autisme heten. Ik zou dat nooit accepteren voor mijzelf. Prima als anderen mij autistisch vinden of schizofreen of wat dan ook, maar mijn leven gaat niet over mijn beperkingen en problemen maar over mijn welbevinden.
Ik heb mezelf ook niet gemaakt. En mijn problemen ook niet. Ik kan bepaalde dingen ook niet, veel dingen niet zelfs. Reden: onbekend. Ik schiet ook heel regelmatig tekort, op allerlei fronten. Ik ben behandeld voor angststoornissen en trauma's, ik ben verslaafd geweest, ik ben depressief geweest.
Maar volgens mij heet dat: leven. Dat je iets niet kan en vervolgens leert om daar mee om te gaan. Dat zit in de mens zelf, de wil en de energie om dat te proberen. Het kan een lange weg zijn, waarbij je hulp nodig hebt. En het betekent dat je dus ook enorm tekort gaat schieten, dat andere mensen minder problemen ervaren dan jij, dat je je minderwaardig gaat voelen. Het is juist niet maakbaar, maar heel erg door toevalligheden en andere mensen beïnvloed en erg contextafhankelijk.
Mensen noemden mij continu autistisch toen ik werkte in een reguliere kantoorbaan. Vandaar dat ik me daarmee min of meer voorstelde aan mijn therapeut. Maar ik ben wat anders gaan doen en nu ben ik ineens een "eigenwijze creatieve ondernemer" en ben ik ineens niet meer autistisch. Gewoon helemaal niet dus. Wat is dan autisme? Ik voldeed echt aan de criteria en ik ken alle problemen van hoogfunctionerende autisten heel erg goed. Maar het is genezen? Of ik was het al nooit? Daar kom je nooit achter.
Dus waarom zou je aan alles wat afwijkt een naam gaan geven. Beter juist niet doen, of niet te veel waarde aan hechten zou ik zeggen. Want dan krijg je dus dit wat jij zegt: je hoeft niet meer te proberen. Dan kom je in die bubbel, waar anderen jou helemaal niet meer snappen en ook niet meer gaan proberen want "autisme" verklaart het al. Jouw autisme-kant is nu een entiteit geworden, het heeft bestaansrecht. En volgens mij klopt dat niet, want jij hoort zelf bestaansrecht te hebben. Met en zonder alles wat er (niet) op en aan zit.
Als er iets is wat ik geleerd heb in dit leven is dat werkelijk alles open ligt en dat niets zeker is. Zodra je dat weet en voelt, blijkt dat er prima te leven valt met beperkingen, onvermogen, tekortschieten, teleurstelling, onbegrip. Zonder dat het een naam hoeft te krijgen of verklaard of verholpen hoeft te worden. En soms kijk je dan op een later moment achterom en zie je dat sommige problemen al niet eens echt een probleem meer zijn.
