Psyche
alle pijlers
Kom niet verder.....
zondag 13 december 2009 om 02:45
Ik zit momenteel in behoorlijk zwaar weer.
Kort geleden is mijn relatie beëindigd. Mijn ex-partner heeft een bipolaire stoornis. Volgens mij is hij op weg naar zijn 5de ontsporing. Hierin heeft hij behoorlijk naar gedrag vertoont. Eerst koud en kil en later doen alsof hij nog van mij hield, maar ondertussen zichzelf aanmelden op een datingsite, met een profiel waarin stond dat hij op zoek is naar de ware......
Ik heb in mijn jeugd behoorlijk veel meegemaakt. Ontzettend in de steek gelaten door mijn ouders. Geen broers of zussen om het leed mee te delen. Ik ben daar behoorlijk beschadigd uit gekomen. Maar heb wel jarenlang hard gewerkt om alles een plekje te geven....
Met het uitgaan van de relatie en vooral de manier waarop, wordt de beerput van vroeger weer behoorlijk opengetrokken. Dit uit zich in hele heftige nachtmerries en het gevoel dat ik weer niet belangrijk, waardevol genoeg ben. Het doet pijn tot op het bot.
Mijn ex is mij steeds een stapje verder weg gaan duwen. Als laatste kreeg ik te horen dat hij alleen maar contact met mij hield om mij rustig te houden, terwijl hij een paar dagen daarvoor nog zei van mij te houden en wel hoop had dat het nog goed zou kunnen komen. Ondertussen is hij dus alleen maar op zoek naar contacten met andere vrouwen....alsof de 6 jaar die wij samen geweest zijn, nooit bestaan hebben.
Ik weet dat hij ziek is. Ik weet dat hij in zijn ziekte hele nare dingen doet, maar het raakt mij zo ontzettend hard. Ik ben er fysiek ziek van, eet nauwelijks, slaap slecht (en word soms meerdere keren per nacht wakker van nachtmerries), voel me goed depressief. Terwijl hij lekker aan het daten is......alsof om mij niet gerouwd hoeft te worden. Alsof ik nooit bestaan heb.
Ik ga sinds kort naar een psycholoog. Vorige keer mijn levensverhaal verteld (kwam maar tot mijn 15de, toen was de tijd op), en o, wat doet dat zeer allemaal. Je hebt al 3 levens achter de rug, was de reactie van de psycholoog.....en dan schaam ik mij bijna.
Ik hou het bijna niet meer vol. Wil gewoon een beetje geluk en liefde en geen mannen meer op mijn pad, die gouden bergen beloven, zeggen zielsveel van mij te houden, om mij vervolgens als een baksteen op de betonnen vloer te laten vallen. En ondertussen vrolijk verder gaan, alsof er niets gebeurd is. Ik ben niet love able en niet eens rouwenswaardig.
Zo gebeurde vroeger ook de meest gruwelijke dingen, maar het leven ging verder alsof er niets gebeurd was. Ik lag in puin, maar niemand die het zag. Niemand die er ook maar iets om gaf.....
Mijn ex-partner vond dat ik me alleen maar als slachtoffer opstelde....terwijl ik me binnenste buiten gekeerd voel en nauwelijks meer iets kan vinden om me aan vast te houden......
Sorry voor het lange verhaal, maar goed, er komen eindelijk tranen, dus hopelijk wat opluchting...
Kort geleden is mijn relatie beëindigd. Mijn ex-partner heeft een bipolaire stoornis. Volgens mij is hij op weg naar zijn 5de ontsporing. Hierin heeft hij behoorlijk naar gedrag vertoont. Eerst koud en kil en later doen alsof hij nog van mij hield, maar ondertussen zichzelf aanmelden op een datingsite, met een profiel waarin stond dat hij op zoek is naar de ware......
Ik heb in mijn jeugd behoorlijk veel meegemaakt. Ontzettend in de steek gelaten door mijn ouders. Geen broers of zussen om het leed mee te delen. Ik ben daar behoorlijk beschadigd uit gekomen. Maar heb wel jarenlang hard gewerkt om alles een plekje te geven....
Met het uitgaan van de relatie en vooral de manier waarop, wordt de beerput van vroeger weer behoorlijk opengetrokken. Dit uit zich in hele heftige nachtmerries en het gevoel dat ik weer niet belangrijk, waardevol genoeg ben. Het doet pijn tot op het bot.
Mijn ex is mij steeds een stapje verder weg gaan duwen. Als laatste kreeg ik te horen dat hij alleen maar contact met mij hield om mij rustig te houden, terwijl hij een paar dagen daarvoor nog zei van mij te houden en wel hoop had dat het nog goed zou kunnen komen. Ondertussen is hij dus alleen maar op zoek naar contacten met andere vrouwen....alsof de 6 jaar die wij samen geweest zijn, nooit bestaan hebben.
Ik weet dat hij ziek is. Ik weet dat hij in zijn ziekte hele nare dingen doet, maar het raakt mij zo ontzettend hard. Ik ben er fysiek ziek van, eet nauwelijks, slaap slecht (en word soms meerdere keren per nacht wakker van nachtmerries), voel me goed depressief. Terwijl hij lekker aan het daten is......alsof om mij niet gerouwd hoeft te worden. Alsof ik nooit bestaan heb.
Ik ga sinds kort naar een psycholoog. Vorige keer mijn levensverhaal verteld (kwam maar tot mijn 15de, toen was de tijd op), en o, wat doet dat zeer allemaal. Je hebt al 3 levens achter de rug, was de reactie van de psycholoog.....en dan schaam ik mij bijna.
Ik hou het bijna niet meer vol. Wil gewoon een beetje geluk en liefde en geen mannen meer op mijn pad, die gouden bergen beloven, zeggen zielsveel van mij te houden, om mij vervolgens als een baksteen op de betonnen vloer te laten vallen. En ondertussen vrolijk verder gaan, alsof er niets gebeurd is. Ik ben niet love able en niet eens rouwenswaardig.
Zo gebeurde vroeger ook de meest gruwelijke dingen, maar het leven ging verder alsof er niets gebeurd was. Ik lag in puin, maar niemand die het zag. Niemand die er ook maar iets om gaf.....
Mijn ex-partner vond dat ik me alleen maar als slachtoffer opstelde....terwijl ik me binnenste buiten gekeerd voel en nauwelijks meer iets kan vinden om me aan vast te houden......
Sorry voor het lange verhaal, maar goed, er komen eindelijk tranen, dus hopelijk wat opluchting...
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zondag 13 december 2009 om 02:55
zondag 13 december 2009 om 02:59
Digi, ik ben al 3 keer door dit drama heen geweest. Hij doet telkens dezelfde dingen en nog veel ergere dingen die ik hier niet op ga schrijven. Over een paar maanden is hij psychotisch en zal hij weer gedwongen opgenomen worden (als niemand eerder ingrijpt)......Als iemand zegt van je te houden, maar ondertussen achter je rug om zich inschrijft op een datingsite, dan klopt dat niet.
.....maar daar gaat het niet om. Ik ben er klaar mee. Ik hoef niets meer van hem. Het gaat erom dat ik zo ontzettend getriggerd wordt. Dat er bij mij zoveel geraakt wordt.
.....maar daar gaat het niet om. Ik ben er klaar mee. Ik hoef niets meer van hem. Het gaat erom dat ik zo ontzettend getriggerd wordt. Dat er bij mij zoveel geraakt wordt.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zondag 13 december 2009 om 09:03
Jouw ex is overduidelijk psychisch niet in orde. Ik begrijp heel goed dat je van hem gehouden hebt, en dat hij je dus heel veel pijn heeft kunnen doen, maar hij is niet gezond! Dus wat hij gezegd en gedaan heeft is niet om jou, door jou, voor jou, maar een gevolg van zijn psychische toestand.
Houd je dat voor ogen.
Uiteindelijk is iedereen verantwoordelijk voor zijn eigen geluk. Dit moet je uit jezelf (kunnen) halen. Hij heeft hele nare dingen gedaan, en ik geloof je meteen als je zegt een traumatische jeugd gehad te hebben. Maar niemand, uit het heden noch het verleden, kan hier iets meer aan doen. Behalve jij. JIJ bepaalt de invloed die het op je leven nu hebt. Jij bepaalt of je gelukkig bent.
Ik denk dat het heel goed is dat je praat met een psycholoog hierover. Probeer het een plek te geven en laat het los. Zwelg er niet in. Laat ook je ex los! Dit soort mannen voegen echt niets toe in je leven....
Sterke meis
Houd je dat voor ogen.
Uiteindelijk is iedereen verantwoordelijk voor zijn eigen geluk. Dit moet je uit jezelf (kunnen) halen. Hij heeft hele nare dingen gedaan, en ik geloof je meteen als je zegt een traumatische jeugd gehad te hebben. Maar niemand, uit het heden noch het verleden, kan hier iets meer aan doen. Behalve jij. JIJ bepaalt de invloed die het op je leven nu hebt. Jij bepaalt of je gelukkig bent.
Ik denk dat het heel goed is dat je praat met een psycholoog hierover. Probeer het een plek te geven en laat het los. Zwelg er niet in. Laat ook je ex los! Dit soort mannen voegen echt niets toe in je leven....
Sterke meis
if they like you you'll know, if they don't you'll be confused
zondag 13 december 2009 om 09:40
Lin, echt heel rot voor je! Ik voel met je mee. Mijn verhaal is minder heftig dan het jouwe, maar ik heb ook al aardig wat meegemaakt en ben onlangs op een hele vernederende manier gedumpt door mijn vriend (nu dus ex). Ik weet hoe klote en oneerlijk het leven dan voelt. En hoe vervelend het is als mensen zeggen dat er tijd overheen moet gaan om de vernedering te laten slijten, want die rottijd is nu precies je nabije toekomst...
Maar volgens mij ben je heel goed bezig: je heb hulp gezocht door met een psycholoog te gaan praten. Misschien kan je in het begin wat vaker afspreken om je hele verhaal in elk geval een keer te vertellen en vervolgens te gaan werken aan herstel van je gevoel van eigenwaarde. Dat moet je echt weer terug zien te krijgen om nog iets moois te kunnen maken van de rest van je leven!
Ik ken natuurlijk niet het hele verhaal, maar het kan inderdaad dat zijn onbezonnen gedrag bij zijn ziektebeeld hoort. Dan heb je gewoon veel pech gehad met een vriend die zo reageert als zijn ziekte opspeelt en dat hij er zich door jou niet op laat aanspreken dat hij weer in een manische periode zit en nu hulp moet zoeken om de daaropvolgende psychose te voorkomen. Als ik het zo hoor is de kans groot dat jij jezelf niets te verwijten heb!
Hou daaraan vast. Al lijkt het nu niet zo, er komen echt weer betere tijden. Vooral als je je realiseert dat je er gewoon mag zijn en eht waard bent om van te houden (in de eerste plaatst door jezelf!). Veel sterkte!
Maar volgens mij ben je heel goed bezig: je heb hulp gezocht door met een psycholoog te gaan praten. Misschien kan je in het begin wat vaker afspreken om je hele verhaal in elk geval een keer te vertellen en vervolgens te gaan werken aan herstel van je gevoel van eigenwaarde. Dat moet je echt weer terug zien te krijgen om nog iets moois te kunnen maken van de rest van je leven!
Ik ken natuurlijk niet het hele verhaal, maar het kan inderdaad dat zijn onbezonnen gedrag bij zijn ziektebeeld hoort. Dan heb je gewoon veel pech gehad met een vriend die zo reageert als zijn ziekte opspeelt en dat hij er zich door jou niet op laat aanspreken dat hij weer in een manische periode zit en nu hulp moet zoeken om de daaropvolgende psychose te voorkomen. Als ik het zo hoor is de kans groot dat jij jezelf niets te verwijten heb!
Hou daaraan vast. Al lijkt het nu niet zo, er komen echt weer betere tijden. Vooral als je je realiseert dat je er gewoon mag zijn en eht waard bent om van te houden (in de eerste plaatst door jezelf!). Veel sterkte!
zondag 13 december 2009 om 10:31
Dank voor je knuffel, NS.
Iris. Ik weet dat het het gevolg van zijn psychische toestand is. Hij is echt dag en nacht online op die datingsite. De gedachte dat andere vrouwen hetzelfde gaan meemaken....Ik heb hem bijna gesmeekt om zijn ziekte eindelijk eens te accepteren, aan zichzelf te werken en andere vrouwen voorlopig met rust te laten....Ik ben heel boos op hem geweest, heel verdrietig, maar het haalt niets uit. Hij gaat nu zijn "goddelijke" gang en staat bij niets of niemand meer stil.
Ik weet dat ik het zelf bepaal. Daarom is het ook allemaal zo pijnlijk en lullig. Ik was het afgelopen jaar best wel stabiel. Heb een hoop maatregelen genomen om zijn ziekte hanteerbaar te houden. En voor het eerst in die 6 jaar, vertrouwde ik hem, vertrouwde ik ons. Het enige wat er gebeurd is, is dat ik hem gevraagd heb om meer zelfstandiger te worden, mij meer te helpen (huishoudelijk enzo). Sindsdien is het mis gegaan. Naast zijn bipolaire stoornis heeft hij ook de diagnose: 'kenmerken van een narcistische persoonlijkheidsstoornis'. Dus met het feit dat ik hem iets vroeg, is hij mij af gaan stoten.
Het werd ineens het verhaal dat hij rust en ruimte nodig had. (dus het ging weer om hem). Die heeft hij gehad van mij. Duidelijk werd ondertussen ook dat de volgende manie eraan zat te komen. En ik heb gedacht dat hij genoeg van mij hield om dat serieus te nemen. Niets is minder waar gebleken. Daardoor voel ik me ook zo gebruikt. Ik ben goed genoeg voor hem als hij aan het herstellen is van een manie, maar als het weer moeilijk wordt, word ik keihard en zonder pardon aan de kant gezet. Dit is in 2004 en in 2007 ook al gebeurd. In 2007 woonde ik samen met hem. Je wil niet weten wat hij toen allemaal gedaan heeft om mij het huis uit te krijgen......De meest harde en vernederende dingen en als ik er al iets over zei kon ik een nog grotere lading aan boosheid en nog meer vernedering over mij heen krijgen. In beide gevallen is hij na een aantal maanden psychotisch geworden en gedwongen opgenomen.
Omdat ik vroeger zelf zo in de steek gelaten ben en zelf in mijn leven ook niet altijd even zuiver met de dingen omgegaan ben, heb ik het vreselijk moeilijk gevonden hem in de steek te laten (nog). Daarmee kom ik in een spagaat. Hij kwetst en vernederd mij aan alle kanten en nog kan ik niet loslaten.......
Het kan toch niet zo zijn dat hij alleen maar een rotmens is wat mij alleen maar gebruikt heeft en verder zelf nooit gevoel heeft gehad? Want wat zegt dat over mij? Dat ik in staat ben om te houden van een man die niet in staat was om te houden van mij? Net zoals het met mijn vader was. Het lijkt wel alsof ik alleen maar mijn hart kan geven aan mannen die het gegarandeerd zullen breken op de meest gruwelijke manier. Net als mijn vader. Aan de ene kant verlang ik enorm naar wat oprechte liefde en aan de andere kant ben ik niet in staat dat te herkennen. Ook mijn andere relaties waren zo. Gelukkig weet de psycholoog dit allemaal. Dat is nu de enige hoop die ik nog heb, want voor de rest lig ik echt in duizend stukjes.
Suzka, hoe ben jij er dan mee omgegaan? Waar kan jij jezelf nog aan vasthouden?
Iris. Ik weet dat het het gevolg van zijn psychische toestand is. Hij is echt dag en nacht online op die datingsite. De gedachte dat andere vrouwen hetzelfde gaan meemaken....Ik heb hem bijna gesmeekt om zijn ziekte eindelijk eens te accepteren, aan zichzelf te werken en andere vrouwen voorlopig met rust te laten....Ik ben heel boos op hem geweest, heel verdrietig, maar het haalt niets uit. Hij gaat nu zijn "goddelijke" gang en staat bij niets of niemand meer stil.
Ik weet dat ik het zelf bepaal. Daarom is het ook allemaal zo pijnlijk en lullig. Ik was het afgelopen jaar best wel stabiel. Heb een hoop maatregelen genomen om zijn ziekte hanteerbaar te houden. En voor het eerst in die 6 jaar, vertrouwde ik hem, vertrouwde ik ons. Het enige wat er gebeurd is, is dat ik hem gevraagd heb om meer zelfstandiger te worden, mij meer te helpen (huishoudelijk enzo). Sindsdien is het mis gegaan. Naast zijn bipolaire stoornis heeft hij ook de diagnose: 'kenmerken van een narcistische persoonlijkheidsstoornis'. Dus met het feit dat ik hem iets vroeg, is hij mij af gaan stoten.
Het werd ineens het verhaal dat hij rust en ruimte nodig had. (dus het ging weer om hem). Die heeft hij gehad van mij. Duidelijk werd ondertussen ook dat de volgende manie eraan zat te komen. En ik heb gedacht dat hij genoeg van mij hield om dat serieus te nemen. Niets is minder waar gebleken. Daardoor voel ik me ook zo gebruikt. Ik ben goed genoeg voor hem als hij aan het herstellen is van een manie, maar als het weer moeilijk wordt, word ik keihard en zonder pardon aan de kant gezet. Dit is in 2004 en in 2007 ook al gebeurd. In 2007 woonde ik samen met hem. Je wil niet weten wat hij toen allemaal gedaan heeft om mij het huis uit te krijgen......De meest harde en vernederende dingen en als ik er al iets over zei kon ik een nog grotere lading aan boosheid en nog meer vernedering over mij heen krijgen. In beide gevallen is hij na een aantal maanden psychotisch geworden en gedwongen opgenomen.
Omdat ik vroeger zelf zo in de steek gelaten ben en zelf in mijn leven ook niet altijd even zuiver met de dingen omgegaan ben, heb ik het vreselijk moeilijk gevonden hem in de steek te laten (nog). Daarmee kom ik in een spagaat. Hij kwetst en vernederd mij aan alle kanten en nog kan ik niet loslaten.......
Het kan toch niet zo zijn dat hij alleen maar een rotmens is wat mij alleen maar gebruikt heeft en verder zelf nooit gevoel heeft gehad? Want wat zegt dat over mij? Dat ik in staat ben om te houden van een man die niet in staat was om te houden van mij? Net zoals het met mijn vader was. Het lijkt wel alsof ik alleen maar mijn hart kan geven aan mannen die het gegarandeerd zullen breken op de meest gruwelijke manier. Net als mijn vader. Aan de ene kant verlang ik enorm naar wat oprechte liefde en aan de andere kant ben ik niet in staat dat te herkennen. Ook mijn andere relaties waren zo. Gelukkig weet de psycholoog dit allemaal. Dat is nu de enige hoop die ik nog heb, want voor de rest lig ik echt in duizend stukjes.
Suzka, hoe ben jij er dan mee omgegaan? Waar kan jij jezelf nog aan vasthouden?
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zondag 13 december 2009 om 11:13
quote:Lin67 schreef op 13 december 2009 @ 10:31:
Het kan toch niet zo zijn dat hij alleen maar een rotmens is wat mij alleen maar gebruikt heeft en verder zelf nooit gevoel heeft gehad? Want wat zegt dat over mij? Dat ik in staat ben om te houden van een man die niet in staat was om te houden van mij? Net zoals het met mijn vader was. Het lijkt wel alsof ik alleen maar mijn hart kan geven aan mannen die het gegarandeerd zullen breken op de meest gruwelijke manier. Net als mijn vader. Aan de ene kant verlang ik enorm naar wat oprechte liefde en aan de andere kant ben ik niet in staat dat te herkennen. Ook mijn andere relaties waren zo. Gelukkig weet de psycholoog dit allemaal. Dat is nu de enige hoop die ik nog heb, want voor de rest lig ik echt in duizend stukjes.
Ik denk dat je hier de kern van je probleem hebt. Doordat je beschadigd bent in je jeugd door je vader, bleef je in deze ongezonde relatie zitten. Lieve meid, iedere relatie kent ups and downs, maar wat jij beschrijft is Niet Normaal.
Of hij nu wel of niet een rotmens is moet je niet eens over na willen denken.... Ten eerste kom je daar niet uit omdat de definitie van een 'rotmens' ontzettend subjectief is en ten tweede dat stel dat je er wel uitkomt, dan wat? Wat helpt het je verder?
Ja jij bent in staat liefde te geven. En dat is mooi! Ga daar niet over twijfelen. De enige (in mijn ogen) fout die jij hier gemaakt hebt, is om te lang in hem/ jullie relatie te blijven geloven. Ik ben geen psycholoog, maar dat zal ongetwijfeld met je jeugd te maken hebben. Dat je van iemand kan houden, die zo tegen je deed, is niet iets slechts. Dat is iets moois! Als iedereen in de wereld zo zou zijn, zou het er een stuk mooier uitzien met minder oorlogen en ellende. Oprechte liefde is nooit verkeerd. Het moet alleen niet ten koste gaan van jezelf. Wat liefde voor een ander is mooi, maar liefde voor jezelf is belangrijker.
Je komt er wel
Het kan toch niet zo zijn dat hij alleen maar een rotmens is wat mij alleen maar gebruikt heeft en verder zelf nooit gevoel heeft gehad? Want wat zegt dat over mij? Dat ik in staat ben om te houden van een man die niet in staat was om te houden van mij? Net zoals het met mijn vader was. Het lijkt wel alsof ik alleen maar mijn hart kan geven aan mannen die het gegarandeerd zullen breken op de meest gruwelijke manier. Net als mijn vader. Aan de ene kant verlang ik enorm naar wat oprechte liefde en aan de andere kant ben ik niet in staat dat te herkennen. Ook mijn andere relaties waren zo. Gelukkig weet de psycholoog dit allemaal. Dat is nu de enige hoop die ik nog heb, want voor de rest lig ik echt in duizend stukjes.
Ik denk dat je hier de kern van je probleem hebt. Doordat je beschadigd bent in je jeugd door je vader, bleef je in deze ongezonde relatie zitten. Lieve meid, iedere relatie kent ups and downs, maar wat jij beschrijft is Niet Normaal.
Of hij nu wel of niet een rotmens is moet je niet eens over na willen denken.... Ten eerste kom je daar niet uit omdat de definitie van een 'rotmens' ontzettend subjectief is en ten tweede dat stel dat je er wel uitkomt, dan wat? Wat helpt het je verder?
Ja jij bent in staat liefde te geven. En dat is mooi! Ga daar niet over twijfelen. De enige (in mijn ogen) fout die jij hier gemaakt hebt, is om te lang in hem/ jullie relatie te blijven geloven. Ik ben geen psycholoog, maar dat zal ongetwijfeld met je jeugd te maken hebben. Dat je van iemand kan houden, die zo tegen je deed, is niet iets slechts. Dat is iets moois! Als iedereen in de wereld zo zou zijn, zou het er een stuk mooier uitzien met minder oorlogen en ellende. Oprechte liefde is nooit verkeerd. Het moet alleen niet ten koste gaan van jezelf. Wat liefde voor een ander is mooi, maar liefde voor jezelf is belangrijker.
Je komt er wel
if they like you you'll know, if they don't you'll be confused
zondag 13 december 2009 om 11:32
Lin, ik kan me voorstellen dat je wordt verscheurd door de keuze tussen er voor hem zijn en voor jezelf kiezen. Is altijd makkelijk voor een ander om te zeggen dat je voor jezelf moet kiezen, maar als het gaat om degene van wie je houdt is het moeilijk om te bepalen wát het beste voor jezelf is aangezien je hem natuurlijk ook niet kwijt wil. Toch doet het pijn om te lezen wat voor vernederingen je al heb doorgemaakt. Als hij zich door jou liet helpen met zijn ziekte, dan kon je daar samen het beste van maken. Maar als je je alleen maar gebruikt voelt ben je uiteindelijk misschien beter af zonder. En ik hoop echt voor je dat je ooit wel iemand tegen komt die je vertrouwen niet schaadt.
Ikzelf weet inmiddels ook dat ik beter af ben zonder hem, maar de pijn en het verdriet zijn daarmee niet weg. Ik heb enorm veel steunbetuigingen gekregen, ook uit de meest onverwachte hoeken kreeg ik verhalen over zijn ware aard. Daardoor weet ik dat het niet aan mij ligt. Dat helpt veel, maar ik blijf me afvragen hoe ik hem zo verkeerd heb kunnen inschatten. Ik heb daarvoor al twee keer samengewoond met mannen die 'de ware' leken, dus mijn vertrouwen in het ooit vinden van de echte juiste man is er ook niet beter op geworden.
Je schrijft: 'De gedachte dat andere vrouwen hetzelfde gaan meemaken...'. Ook bij mijn ex blijkt het een patroon. Helaas ken ik ook degene die voor mij in de plaats is gekomen en ik kon het dus niet laten om haar te waarschuwen. Niet dat ze ernaar zal luisteren, maar ik heb gedaan wat ik kon om haar hetzelfde leed te besparen (en ze mag t.z.t bij me komen uithuilen). Voorlopig huil ik zelf ontzettend veel en hou me vast aan alle lieve mensen om me heen. Aangezien bij mij de proffesionele hulp niet echt op gang komt moet ik maar hopen dat hun liefde op den duur zal compenseren voor zijn gekwets...
Lin, big en heel veel sterkte!
Ikzelf weet inmiddels ook dat ik beter af ben zonder hem, maar de pijn en het verdriet zijn daarmee niet weg. Ik heb enorm veel steunbetuigingen gekregen, ook uit de meest onverwachte hoeken kreeg ik verhalen over zijn ware aard. Daardoor weet ik dat het niet aan mij ligt. Dat helpt veel, maar ik blijf me afvragen hoe ik hem zo verkeerd heb kunnen inschatten. Ik heb daarvoor al twee keer samengewoond met mannen die 'de ware' leken, dus mijn vertrouwen in het ooit vinden van de echte juiste man is er ook niet beter op geworden.
Je schrijft: 'De gedachte dat andere vrouwen hetzelfde gaan meemaken...'. Ook bij mijn ex blijkt het een patroon. Helaas ken ik ook degene die voor mij in de plaats is gekomen en ik kon het dus niet laten om haar te waarschuwen. Niet dat ze ernaar zal luisteren, maar ik heb gedaan wat ik kon om haar hetzelfde leed te besparen (en ze mag t.z.t bij me komen uithuilen). Voorlopig huil ik zelf ontzettend veel en hou me vast aan alle lieve mensen om me heen. Aangezien bij mij de proffesionele hulp niet echt op gang komt moet ik maar hopen dat hun liefde op den duur zal compenseren voor zijn gekwets...
Lin, big en heel veel sterkte!
zondag 13 december 2009 om 11:33
Dank je Iris, vooral je laatste zinnetje: "je komt er wel", dat heb ik zo hard nodig om te horen.......want vooralsnog zit ik zo enorm vast in alle gedachtes en gevoelens die ik heb.
Mijn ex heeft van groen zo hard geel gemaakt en daar worstel ik nog het meeste mee. Ik zie hem nog voor mij staan....hij pakte mijn handen, en zei: "ik wil je echt niet kwijtraken"....een week later stond hij op een datingsite, op zoek naar de ware.....
Het is zo moeilijk om dat gevoelsmatig bol te werken. Het voelt zo onveilig allemaal. Zit weer te janken. Wat ik aanzag voor liefde, was van alles, behalve dat.
Mijn ex heeft van groen zo hard geel gemaakt en daar worstel ik nog het meeste mee. Ik zie hem nog voor mij staan....hij pakte mijn handen, en zei: "ik wil je echt niet kwijtraken"....een week later stond hij op een datingsite, op zoek naar de ware.....
Het is zo moeilijk om dat gevoelsmatig bol te werken. Het voelt zo onveilig allemaal. Zit weer te janken. Wat ik aanzag voor liefde, was van alles, behalve dat.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zondag 13 december 2009 om 11:44
Hey Lin,
Wat een ellendige situatie. Is hier de welbekende spagaat van gevoel en verstand aan het werk? Dat je aan de ene kant wéét dat deze man niet goed voor je is, dat hij je alleen maar naar beneden zal trekken, en dat je aan de andere kant van hem houdt (hebt gehouden), dat je voor hem kon zorgen, dat je misschien zelfs dacht dat hij door met jou te zijn beter werd?
Ik denk dat het nu tijd is voor JOU! Nu je er alleen voor staat, op jezelf bent teruggeworpen, kom je toe aan LIN. Hoop dat je je nu ook op jezelf kunt richten, dat je de tijd neemt om alles wat er de afgelopen tijd gebeurd is een plek te geven, ipv dat je voor een ander gaat zorgen om je eigen dingen niet te voelen. 't Staat er misschien wat kort door de bocht, bedoel het echter niet bot!
(hoe is het trouwens met zoon en zijn verhuisplannen?)
!
Wat een ellendige situatie. Is hier de welbekende spagaat van gevoel en verstand aan het werk? Dat je aan de ene kant wéét dat deze man niet goed voor je is, dat hij je alleen maar naar beneden zal trekken, en dat je aan de andere kant van hem houdt (hebt gehouden), dat je voor hem kon zorgen, dat je misschien zelfs dacht dat hij door met jou te zijn beter werd?
Ik denk dat het nu tijd is voor JOU! Nu je er alleen voor staat, op jezelf bent teruggeworpen, kom je toe aan LIN. Hoop dat je je nu ook op jezelf kunt richten, dat je de tijd neemt om alles wat er de afgelopen tijd gebeurd is een plek te geven, ipv dat je voor een ander gaat zorgen om je eigen dingen niet te voelen. 't Staat er misschien wat kort door de bocht, bedoel het echter niet bot!
(hoe is het trouwens met zoon en zijn verhuisplannen?)
!
zondag 13 december 2009 om 11:52
Je hebt hem waarsch. zes jaar lang gepamperd. Hij wilde je ook niet kwijtraken, geen wonder. Maar jij groeit en jij weet dat in een gelijkwaardige relatie hij zelfstandiger moet worden en moet helpen in het huishouden. Prima. Zo hoort het ook.
Er bestaan goede mensen en slechte mensen. Soms doen goede mensen wel eens iets slechts of slechte mensen wat goeds.. Je kunt het nou eenmaal niet weten hoe iemand is en ja dat kan wel eens teleurstellend zijn. Dat hoort helaas bij het leven. Maar vergeet niet dat er heus ook wel goede mensen zijn.
Laat gedachten en gevoelens maar komen. Schrijf hier, in een dagboek en praat met een psycholoog. Dan verwerk je het.
Dus eigenlijk zie ik alleen maar mogelijkheden voor je. Je bent verlost van een narsistische leugenaar en bent bezig met je persoonlijke groei en verwerkt je verleden. Kortom: het wordt alleen maar beter!
Er bestaan goede mensen en slechte mensen. Soms doen goede mensen wel eens iets slechts of slechte mensen wat goeds.. Je kunt het nou eenmaal niet weten hoe iemand is en ja dat kan wel eens teleurstellend zijn. Dat hoort helaas bij het leven. Maar vergeet niet dat er heus ook wel goede mensen zijn.
Laat gedachten en gevoelens maar komen. Schrijf hier, in een dagboek en praat met een psycholoog. Dan verwerk je het.
Dus eigenlijk zie ik alleen maar mogelijkheden voor je. Je bent verlost van een narsistische leugenaar en bent bezig met je persoonlijke groei en verwerkt je verleden. Kortom: het wordt alleen maar beter!
if they like you you'll know, if they don't you'll be confused
zondag 13 december 2009 om 11:58
Alle energie, tijd en moeite die je in je ex hebt gestoken, kun je nu aan jezelf besteden.
Natuurlijk is het heel moeilijk als een relatie voorbij is, maar probeer ook de goede kanten ervan te zien.
Wat je ex doet, doet er voor jou niet meer toe en het is al geschreven, maar jij alleen bent verantwoordelijk voor jouw eigen geluk. Je bent al goed bezig door naar een psycholoog te gaan.
Dikke
Natuurlijk is het heel moeilijk als een relatie voorbij is, maar probeer ook de goede kanten ervan te zien.
Wat je ex doet, doet er voor jou niet meer toe en het is al geschreven, maar jij alleen bent verantwoordelijk voor jouw eigen geluk. Je bent al goed bezig door naar een psycholoog te gaan.
Dikke
Cum non tum age
zondag 13 december 2009 om 12:37
Bedankt voor jullie steun, doet mij echt goed.
Weet je wat ook zo'n gemene opmerking van hem is: "ik ga kapot aan jouw gedrag".......Ik ben inderdaad een paar keer flink boos geweest, maar nooit zomaar....het was altijd naar aanleiding van iets wat hij geflikt had. Zoals bijvoorbeeld dat aanmelden op een datingsite terwijl hij mij wijs maakte echt niet op zoek te zijn naar een ander.....en dat maakt hem kapot? Dit is nou zo'n voorbeeld van groen, geel maken.
en wat jij zegt, Suzka, als hij mij had laten helpen wat betreft zijn ziekte.....als hij vertrouwen in mij had gehad en in onze liefde, was het een ander verhaal geweest. Zijn psycholoog noemde mij zijn "gaurdian angel" en heeft gezegd dat hij onstabiel is, dat wij in zwaar weer zaten. Dat we daar doorheen geloodst moesten worden. Maar hij maakte ondertussen andere plannen en heeft blijkbaar niet van mij gehouden. Nee, met hem niets mis, het lag aan de relatie.....niet aan zijn ziekte. Dus vandaar dat hij naarstig op zoek is naar een ander. Die weer precies hetzelfde zal meemaken als ik......en ja, ik heb ook weleens vrouwen gewaarschuwd. Recentelijk nog.....helaas hebben heel veel vrouwen geen kennis van een bipolaire stoornis en narcisme. Kan dat leed niet wegnemen.
Ja, vertrouwen......vertrouwen en het weer zo mis hebben, dat doet inderdaad ontzettend zeer. Gelukkig heb ik ook lieve mensen om mij heen......
Sjur, hee, hoi, hoe is het met jou? De knoop is doorgehakt. Om mijn pijn kan ik niet meer heen. En ja, ik heb gedacht dat ik hem kon 'redden'.....ik heb er zoveel energie, liefde en kennis ingestopt. Heb elk boek over bipolaire stoornissen gelezen. Ben altijd mee gegaan naar psychiater en soms naar psycholoog. Heb lotgenotencontact voorgesteld. Zoveel begrip gehad en zoveel vergeven (van andere manieën). Volgens mij heeft hij nog niet 1 boek over dit onderwerp gelezen. En ja, hij is ook lief geweest voor mij (maar in hoeverre dat oprecht was en niet alleen omdat hij mij nodig had, voor zichzelf, vanuit zijn narcisme?). Ik ben drie keer opgenomen geweest in het ziekenhuis de afgelopen jaren. De eerste keer was het een hele grote zware ingreep. De tweede keer was het heel spannend (zou sondevoeding krijgen) en de derde keer was het slechts een dag. Maar, in plaats van dat hij zich dan realiseert hoeveel hij van mij houdt en hoe belangrijk ik voor hem ben, is het een reden geweest om de relatie te beëindigen, want het gaf hem spanning. Ook het gedrag van mijn zoon, gaf hem spanning.....Dus als ik hem nodig heb, haakt hij af.....dat zegt toch ook genoeg?
Met mijn zoon gaat het goed. Hij krijgt over een paar weken zijn eerste loonstrookje. Kan zich dan inschrijven voor sloopwoningen. Hij eindigt steeds hoger op de lijst. Dus ik denk dat hij binnen een paar maanden kan verhuizen. Het contact tussen ons is heel prettig. Hebben regelmatig hele goede gesprekken en hij staat, gezien mijn situatie, erg voor mij klaar.
Iris, ik probeer inderdaad door hier te schrijven, helderheid te krijgen. Jullie reacties helpen daarbij enorm. Ik heb inderdaad 6 jaar lang teveel overgenomen. Hij is al 46 jaar door zijn moeder gepamperd en ik heb hetzelfde gedaan. Toch heeft het afgelopen jaar de focus gelegen op het zelfstandiger worden.....maar daar wil hij niet echt aan. Het is veel te moeilijk alleen, dus gauw op zoek naar een ander....auw.
Noa, inderdaad het is nu tijd voor mij, al ligt 'mij' nu in duizend stukjes. Ik heb al zoveel te verwerken. Ik heb andere relaties makkelijker achter mij kunnen laten dan deze. Ik heb oprecht geloofd en vertrouwd in de mens achter de stoornissen.....dom, dom en zo onterecht. Ik heb zo gehuild (en nog) om deze man, terwijl hij om mij geen traan gelaten heeft......6 jaar.
Weet je wat ook zo'n gemene opmerking van hem is: "ik ga kapot aan jouw gedrag".......Ik ben inderdaad een paar keer flink boos geweest, maar nooit zomaar....het was altijd naar aanleiding van iets wat hij geflikt had. Zoals bijvoorbeeld dat aanmelden op een datingsite terwijl hij mij wijs maakte echt niet op zoek te zijn naar een ander.....en dat maakt hem kapot? Dit is nou zo'n voorbeeld van groen, geel maken.
en wat jij zegt, Suzka, als hij mij had laten helpen wat betreft zijn ziekte.....als hij vertrouwen in mij had gehad en in onze liefde, was het een ander verhaal geweest. Zijn psycholoog noemde mij zijn "gaurdian angel" en heeft gezegd dat hij onstabiel is, dat wij in zwaar weer zaten. Dat we daar doorheen geloodst moesten worden. Maar hij maakte ondertussen andere plannen en heeft blijkbaar niet van mij gehouden. Nee, met hem niets mis, het lag aan de relatie.....niet aan zijn ziekte. Dus vandaar dat hij naarstig op zoek is naar een ander. Die weer precies hetzelfde zal meemaken als ik......en ja, ik heb ook weleens vrouwen gewaarschuwd. Recentelijk nog.....helaas hebben heel veel vrouwen geen kennis van een bipolaire stoornis en narcisme. Kan dat leed niet wegnemen.
Ja, vertrouwen......vertrouwen en het weer zo mis hebben, dat doet inderdaad ontzettend zeer. Gelukkig heb ik ook lieve mensen om mij heen......
Sjur, hee, hoi, hoe is het met jou? De knoop is doorgehakt. Om mijn pijn kan ik niet meer heen. En ja, ik heb gedacht dat ik hem kon 'redden'.....ik heb er zoveel energie, liefde en kennis ingestopt. Heb elk boek over bipolaire stoornissen gelezen. Ben altijd mee gegaan naar psychiater en soms naar psycholoog. Heb lotgenotencontact voorgesteld. Zoveel begrip gehad en zoveel vergeven (van andere manieën). Volgens mij heeft hij nog niet 1 boek over dit onderwerp gelezen. En ja, hij is ook lief geweest voor mij (maar in hoeverre dat oprecht was en niet alleen omdat hij mij nodig had, voor zichzelf, vanuit zijn narcisme?). Ik ben drie keer opgenomen geweest in het ziekenhuis de afgelopen jaren. De eerste keer was het een hele grote zware ingreep. De tweede keer was het heel spannend (zou sondevoeding krijgen) en de derde keer was het slechts een dag. Maar, in plaats van dat hij zich dan realiseert hoeveel hij van mij houdt en hoe belangrijk ik voor hem ben, is het een reden geweest om de relatie te beëindigen, want het gaf hem spanning. Ook het gedrag van mijn zoon, gaf hem spanning.....Dus als ik hem nodig heb, haakt hij af.....dat zegt toch ook genoeg?
Met mijn zoon gaat het goed. Hij krijgt over een paar weken zijn eerste loonstrookje. Kan zich dan inschrijven voor sloopwoningen. Hij eindigt steeds hoger op de lijst. Dus ik denk dat hij binnen een paar maanden kan verhuizen. Het contact tussen ons is heel prettig. Hebben regelmatig hele goede gesprekken en hij staat, gezien mijn situatie, erg voor mij klaar.
Iris, ik probeer inderdaad door hier te schrijven, helderheid te krijgen. Jullie reacties helpen daarbij enorm. Ik heb inderdaad 6 jaar lang teveel overgenomen. Hij is al 46 jaar door zijn moeder gepamperd en ik heb hetzelfde gedaan. Toch heeft het afgelopen jaar de focus gelegen op het zelfstandiger worden.....maar daar wil hij niet echt aan. Het is veel te moeilijk alleen, dus gauw op zoek naar een ander....auw.
Noa, inderdaad het is nu tijd voor mij, al ligt 'mij' nu in duizend stukjes. Ik heb al zoveel te verwerken. Ik heb andere relaties makkelijker achter mij kunnen laten dan deze. Ik heb oprecht geloofd en vertrouwd in de mens achter de stoornissen.....dom, dom en zo onterecht. Ik heb zo gehuild (en nog) om deze man, terwijl hij om mij geen traan gelaten heeft......6 jaar.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zondag 13 december 2009 om 13:12
Fijn Lin, dat het contact met zoon goed gaat en dat dat je geen kopzorgen (meer) geeft. Zal best een opluchting zijn denk ik. Geeft je nu des te meer ruimte om te onderzoeken wat je nu zelf wil. Ik kan me voorstellen dat het lastig is, dat er even niemand anders is om voor te zorgen of om te redden dan jijzelf. Want nu gaat het om JOU, om alle verdriet, alle frustratie en daarna om alle mogelijkheden die je voor jezelf kunt creëren.
Ik denk dat het goed is om af en toe stil te staan bij het feit dat ex je gebruikt heeft ter meerdere eer en glorie van zichzelf. En dat dat een onderdeel is van zijn ziekte. Dat het godsonmogelijk is om hem van die ziekte af te helpen. Maar ik denk ook dat het heul belangrijk is om je te richten op JOUW toekomst. Het er met de psych over te hebben hoe je kunt voorkomen dat je in dezelfde kuilen gaat vallen. En dat in de praktijk te oefenen. Door eerst te beseffen dat hoe zwaar je het de afgelopen jaren ook hebt gehad, je het tot nu toe altijd gered hebt. Maar dat dat overleven is geweest.
Lieve Lin, het is tijd om het "over" overboord te gooien en te gaan leven!
Ik denk dat het goed is om af en toe stil te staan bij het feit dat ex je gebruikt heeft ter meerdere eer en glorie van zichzelf. En dat dat een onderdeel is van zijn ziekte. Dat het godsonmogelijk is om hem van die ziekte af te helpen. Maar ik denk ook dat het heul belangrijk is om je te richten op JOUW toekomst. Het er met de psych over te hebben hoe je kunt voorkomen dat je in dezelfde kuilen gaat vallen. En dat in de praktijk te oefenen. Door eerst te beseffen dat hoe zwaar je het de afgelopen jaren ook hebt gehad, je het tot nu toe altijd gered hebt. Maar dat dat overleven is geweest.
Lieve Lin, het is tijd om het "over" overboord te gooien en te gaan leven!
zondag 13 december 2009 om 13:50
Nu niet jezelf voor je kop gaan slaan omdat jij oprecht gelooft hebt in zijn liefde. Een ander hoort daar goed mee om te gaan en hoort je vertrouwen niet te misbruiken.
Dat je goed voor iemand kunt zorgen heb je de afgelopen 6 jaar al bewezen, nu kun je die zorg aan jezelf gaan geven. Hij was het niet waard, maar jij wel.
Dat je goed voor iemand kunt zorgen heb je de afgelopen 6 jaar al bewezen, nu kun je die zorg aan jezelf gaan geven. Hij was het niet waard, maar jij wel.
Cum non tum age
zondag 13 december 2009 om 13:59
Dank je Shur en Noa. Het is inderdaad ook mijn tijd. En ik weet dat ik oprecht van hem gehouden heb. Hij heeft al 4 ontsporingen gehad en zit nu in zijn 5de. Hij is alles en iedereen al kwijtgeraakt, en nog gaan zijn ogen niet open. Een narcist zal ook niet gauw hulp zoeken......hooguit als de crisis groot genoeg is. Er is al zo vaak crisis geweest in zijn leven, maar in plaats van dat hij dan het licht ziet, doet hij wat hij altijd doet.....alles en iedereen de schuld geven en niet bij zichzelf te raden gaan. Nee, hij is op zoek naar nieuw narcistisch voer. Kan nog geen dag alleen zijn.
Zo heeft hij een aantal weken geleden een hondje gekocht, wat nu door zijn moeder opgevoed wordt, om niet zo eenzaam te zijn. Om niet zo met relaties bezig te zijn......wat een farce.
Zo heeft hij een aantal weken geleden een hondje gekocht, wat nu door zijn moeder opgevoed wordt, om niet zo eenzaam te zijn. Om niet zo met relaties bezig te zijn......wat een farce.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zondag 13 december 2009 om 21:52
Vanmiddag had ik een vrouw op bezoek die ik via marktplaats heb leren kennen. Spontaan nodigde ze mij uit om eerste kerstdag te komen eten, en dat heb ik geaccepteerd. Vanavond heb ik bij mijn dochter gegeten....dus ik probeer het wel.
Ik mis gewoon het meeste, mezelf. Toen ik 5 jaar geleden uit de dagbehandeling kwam, was ik zo sterk. Zoveel geleerd. Gewoon een vrolijk spontaan mens die haar leven op de rit had. Grote hoop voor de toekomst. Vertrouwen in het leven. Maar na bijna 6 jaar gejojo-d te zijn, dan weer wel, dan weer niet welkom te zijn. Zo vernederd te zijn. Zo onveilig gevoeld te hebben. Zoveel geïnvesteerd te hebben, maar zo weinig terugontvangen te hebben. Ben ik nu slechts nog een schaduw van wie ik toen was. Er is hier ooit een topic geweest over vrouwen die met een narcist een relatie hebben gehad, stuk waren ze, stuk voor stuk. Je leeft continue in een wereld waar niets normaal is. Waarin steeds meer je grenzen vervagen. Aan de ene kant zijn ze zo charmant, zoveel mooie woorden....aan de andere kant, zodra je ze nodig hebt, krijg je de ene na de andere klap om je oren. En dan heeft mijn ex daarnaast ook nog een bipolaire stoornis.
Maar dat is klaar. Dat hoeft niet meer. Ik blijf net zolang schrijven en janken tot alles uit mijn systeem is. Tot ik weer ben wie ik was, 5 jaar geleden. En ik blijf net zolang alleen totdat ik zeker weet dat ik oprechte liefde kan herkennen en verdragen.
Ik maak vandaag een belofte aan mezelf, ik zal mezelf nooit meer zo kwijtraken. Ik zal weer worden wie ik ben en dat nooit meer laten gaan.
Ik mis gewoon het meeste, mezelf. Toen ik 5 jaar geleden uit de dagbehandeling kwam, was ik zo sterk. Zoveel geleerd. Gewoon een vrolijk spontaan mens die haar leven op de rit had. Grote hoop voor de toekomst. Vertrouwen in het leven. Maar na bijna 6 jaar gejojo-d te zijn, dan weer wel, dan weer niet welkom te zijn. Zo vernederd te zijn. Zo onveilig gevoeld te hebben. Zoveel geïnvesteerd te hebben, maar zo weinig terugontvangen te hebben. Ben ik nu slechts nog een schaduw van wie ik toen was. Er is hier ooit een topic geweest over vrouwen die met een narcist een relatie hebben gehad, stuk waren ze, stuk voor stuk. Je leeft continue in een wereld waar niets normaal is. Waarin steeds meer je grenzen vervagen. Aan de ene kant zijn ze zo charmant, zoveel mooie woorden....aan de andere kant, zodra je ze nodig hebt, krijg je de ene na de andere klap om je oren. En dan heeft mijn ex daarnaast ook nog een bipolaire stoornis.
Maar dat is klaar. Dat hoeft niet meer. Ik blijf net zolang schrijven en janken tot alles uit mijn systeem is. Tot ik weer ben wie ik was, 5 jaar geleden. En ik blijf net zolang alleen totdat ik zeker weet dat ik oprechte liefde kan herkennen en verdragen.
Ik maak vandaag een belofte aan mezelf, ik zal mezelf nooit meer zo kwijtraken. Ik zal weer worden wie ik ben en dat nooit meer laten gaan.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zondag 13 december 2009 om 23:51
maandag 14 december 2009 om 19:09
He Lin hoe is het vandaag met je?
Ik vind het heel goed van je dat je nu zo sterk bent hoor.
Wat je allemaal schrijft! Mijn god, keer op keer verlegt hij je grens en uit liefde accepteer je veel. Je hebt een goed hart en twijfel daar niet aan. Nooit aan jezelf twijfelen.
(Is hij echt 46 jaar? Tjee, ik dacht dat het hier om een post puberale, zo mid-twintiger ging... Wat heb je toch bijzondere exemplaren rondlopen. Maar dat even terzijde...)
Ik vind het heel goed van je dat je nu zo sterk bent hoor.
Wat je allemaal schrijft! Mijn god, keer op keer verlegt hij je grens en uit liefde accepteer je veel. Je hebt een goed hart en twijfel daar niet aan. Nooit aan jezelf twijfelen.
(Is hij echt 46 jaar? Tjee, ik dacht dat het hier om een post puberale, zo mid-twintiger ging... Wat heb je toch bijzondere exemplaren rondlopen. Maar dat even terzijde...)
if they like you you'll know, if they don't you'll be confused
maandag 14 december 2009 om 20:03
Heb vandaag met mijn dochter gewinkeld. Nu is het weer even moeilijk. Veel om te overdenken.....en ondertussen zie ik ex de hele tijd op de datingsite staan (ik weet het, niet meer kijken)......6 jaar en ik ben gewoon afgedaan, zonder te praten, in een paar weken tijd. Hij weet gewoon niet hoe snel hij mij moeten vervangen. Ik hou mezelf maar voor dat het alles over hem zegt en niets over mij. In mijn hart is er nog lang geen ruimte voor een ander. Voor mij heeft hij een hoop betekent, andersom dus niet. En dat doet zeer.
Pijnlijk is ook alles wat ik tegen kom van vroeger. Ik heb me zo onveilig, zo ongewenst, zo "niets" gevoeld. Ik kwam net tot de conclusie dat ik ook van mijn vader gehouden heb, kan niet anders, als kind ben je loyaal. Dus ik heb gehouden van een man die mij verkracht, mishandeld, gebruikt en vernederd heeft......dat is moeilijk te verkroppen....
Wat ik als kind nodig had. Veiligheid en liefde, dat was er niet. En omdat het er toen niet was, kan ik het nu niet krijgen. Ik weet dat ik nu volwassen ben, nu wel mezelf kan beschermen.....maar dat heb ik niet gedaan. Er is zoveel over mijn grenzen heen gegaan de afgelopen 6 jaar. Zoveel verdriet, vernedering, zoveel geel wat groen is gemaakt. En ik heb het allemaal toegestaan.
Gek genoeg zie ik de laatste dagen veel tekens van liefde....op tv, op straat. Liefde zoals ik denk/voel dat het moet zijn. Echt, oprecht, met respect en commitment.
Ik kan het dus wel herkennen, alleen nog niet het mezelf toestaan. Maar het is een proces en ik ga er doorheen. En het doet gruwelijk veel pijn, kost alles wat ik heb.......om dit pad te blijven lopen en niet te vluchten in andere mannen, kalmeringsmiddelen of wat dan ook.
Pijnlijk is ook alles wat ik tegen kom van vroeger. Ik heb me zo onveilig, zo ongewenst, zo "niets" gevoeld. Ik kwam net tot de conclusie dat ik ook van mijn vader gehouden heb, kan niet anders, als kind ben je loyaal. Dus ik heb gehouden van een man die mij verkracht, mishandeld, gebruikt en vernederd heeft......dat is moeilijk te verkroppen....
Wat ik als kind nodig had. Veiligheid en liefde, dat was er niet. En omdat het er toen niet was, kan ik het nu niet krijgen. Ik weet dat ik nu volwassen ben, nu wel mezelf kan beschermen.....maar dat heb ik niet gedaan. Er is zoveel over mijn grenzen heen gegaan de afgelopen 6 jaar. Zoveel verdriet, vernedering, zoveel geel wat groen is gemaakt. En ik heb het allemaal toegestaan.
Gek genoeg zie ik de laatste dagen veel tekens van liefde....op tv, op straat. Liefde zoals ik denk/voel dat het moet zijn. Echt, oprecht, met respect en commitment.
Ik kan het dus wel herkennen, alleen nog niet het mezelf toestaan. Maar het is een proces en ik ga er doorheen. En het doet gruwelijk veel pijn, kost alles wat ik heb.......om dit pad te blijven lopen en niet te vluchten in andere mannen, kalmeringsmiddelen of wat dan ook.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
maandag 14 december 2009 om 20:59
quote:Lin67 schreef op 13 december 2009 @ 23:51:
Ik kan nu voelen dat ik in een proces zit. En aan een proces zit een begin en een eind. Op het einde sta ik te wachten en daar wil ik naartoe.Mooi gezegd, Lin! Volgens mij ben je al heel ver als je dit zo kan opschrijven! En ja, natuurlijk moeten er heel wat tranen vloeien om de ergste vernedering en pijn te verwerken en voelt dat voorlopig klote, maar je heb je doel voor ogen. Nogmaals sterkte!
Ik kan nu voelen dat ik in een proces zit. En aan een proces zit een begin en een eind. Op het einde sta ik te wachten en daar wil ik naartoe.Mooi gezegd, Lin! Volgens mij ben je al heel ver als je dit zo kan opschrijven! En ja, natuurlijk moeten er heel wat tranen vloeien om de ergste vernedering en pijn te verwerken en voelt dat voorlopig klote, maar je heb je doel voor ogen. Nogmaals sterkte!
