Kom niet verder.....

Ik zit momenteel in behoorlijk zwaar weer.



Kort geleden is mijn relatie beëindigd. Mijn ex-partner heeft een bipolaire stoornis. Volgens mij is hij op weg naar zijn 5de ontsporing. Hierin heeft hij behoorlijk naar gedrag vertoont. Eerst koud en kil en later doen alsof hij nog van mij hield, maar ondertussen zichzelf aanmelden op een datingsite, met een profiel waarin stond dat hij op zoek is naar de ware......



Ik heb in mijn jeugd behoorlijk veel meegemaakt. Ontzettend in de steek gelaten door mijn ouders. Geen broers of zussen om het leed mee te delen. Ik ben daar behoorlijk beschadigd uit gekomen. Maar heb wel jarenlang hard gewerkt om alles een plekje te geven....



Met het uitgaan van de relatie en vooral de manier waarop, wordt de beerput van vroeger weer behoorlijk opengetrokken. Dit uit zich in hele heftige nachtmerries en het gevoel dat ik weer niet belangrijk, waardevol genoeg ben. Het doet pijn tot op het bot.



Mijn ex is mij steeds een stapje verder weg gaan duwen. Als laatste kreeg ik te horen dat hij alleen maar contact met mij hield om mij rustig te houden, terwijl hij een paar dagen daarvoor nog zei van mij te houden en wel hoop had dat het nog goed zou kunnen komen. Ondertussen is hij dus alleen maar op zoek naar contacten met andere vrouwen....alsof de 6 jaar die wij samen geweest zijn, nooit bestaan hebben.



Ik weet dat hij ziek is. Ik weet dat hij in zijn ziekte hele nare dingen doet, maar het raakt mij zo ontzettend hard. Ik ben er fysiek ziek van, eet nauwelijks, slaap slecht (en word soms meerdere keren per nacht wakker van nachtmerries), voel me goed depressief. Terwijl hij lekker aan het daten is......alsof om mij niet gerouwd hoeft te worden. Alsof ik nooit bestaan heb.



Ik ga sinds kort naar een psycholoog. Vorige keer mijn levensverhaal verteld (kwam maar tot mijn 15de, toen was de tijd op), en o, wat doet dat zeer allemaal. Je hebt al 3 levens achter de rug, was de reactie van de psycholoog.....en dan schaam ik mij bijna.



Ik hou het bijna niet meer vol. Wil gewoon een beetje geluk en liefde en geen mannen meer op mijn pad, die gouden bergen beloven, zeggen zielsveel van mij te houden, om mij vervolgens als een baksteen op de betonnen vloer te laten vallen. En ondertussen vrolijk verder gaan, alsof er niets gebeurd is. Ik ben niet love able en niet eens rouwenswaardig.



Zo gebeurde vroeger ook de meest gruwelijke dingen, maar het leven ging verder alsof er niets gebeurd was. Ik lag in puin, maar niemand die het zag. Niemand die er ook maar iets om gaf.....



Mijn ex-partner vond dat ik me alleen maar als slachtoffer opstelde....terwijl ik me binnenste buiten gekeerd voel en nauwelijks meer iets kan vinden om me aan vast te houden......



Sorry voor het lange verhaal, maar goed, er komen eindelijk tranen, dus hopelijk wat opluchting...

En nogmaals, ik ben zo ontzettend blij met mijn kinderen. Ik krijg zoveel liefde en steun van ze. Mijn zoon blijft mij maar kopjes thee brengen. Mijn dochter belt elke dag om te vragen of het met mij gaat.



De kou die mijn ex veroorzaakt heeft met zijn nare gedrag wordt langzaam maar zeker gesmolten door de liefde van mijn kinderen. En als ik zie (en gezien heb) hoe het toegaat in het gezin van mijn ex, ben ik tot in mijn tenen dankbaar dat het bij mij anders is.



Mijn ex-schoonmoeders idee van dat het goed gaat met iemand is dat als die iemand in pak loopt en in een dure auto rijdt......en dat staat mijlenver van waar ik in geloof.



Liever een straatmeid met een hart van goud dan iemand zijn waarvan de buitenkant helemaal klopt, maar de binnenkant rot is.

Ja, ik heb een fijne middag/avond gehad. Eerst met z'n vieren tapas gemaakt (zoon, dochter, schoonzoon en ik). Liep gesmeerd en dat in een klein keukentje. Zo leuk om te zien dat mijn schoonzoon zo enthousiast bezig was (weinig ervaring met koken). En alles was goed.



Daarna nog thee wezen drinken bij de ouders van mijn schoondochter en ook dat was heel gezellig. Ik was weer even mijn oude zelf. Spontaan, communicatief, sociaal. De moeder van mijn schoondochter vertelde mij dat ze geadopteerd is en hoe ze weer herenigd is met haar biologische familie. We zijn beide naar Zakyntos geweest (Grieks eiland).....dus heel veel verhalen daarover uitgewisseld. Mensen vertellen mij makkelijk hun verhaal, dat is altijd zo geweest. Ze waarderen ook mijn mening en betrokkenheid. Ook met de zus van mijn schoondochter en haar vriend, klikte heel goed. Zelf oma was heel mededeelzaam richting mij. Ik kreeg in de gang nog te horen dat ze normaal heel moeilijk is. Dat deed mij weer denken aan de tijd de ik veel bij mijn oma in het bejaardenhuis kwam. Ik had heel veel vriendjes onder de "opa's en oma's" daar.



Ik zit weer te janken (en nu eens niet van verdriet), omdat het zo fijn was om weer even mijn oude zelf te zijn. Daarmee realiseer ik mezelf ook, hoe ver ik daar vanaf stond. Het is zo lang geleden dat ik me zo open en vrij heb gevoeld. Zo in staat om contact te maken met anderen. Wat is er toch veel kapot gegaan in mij met al dat gejojo, al dat groen wat geel is gemaakt........Hoe heb ik ooit zo kunnen twijfelen aan wie ik ben?



Ik geloof nog steeds in mijn ex. Ik geloof nog steeds in wat ik gezien heb in hem.......alleen doet hij dat niet. Doodzonde. Ik moet af en toe ook denken aan wat zijn oude buren ooit gezegd hebben: "je ex plakte pleisters op jouw wonden, Lin kan jouw wonden helen". Ik geloof dat ik inderdaad daartoe in staat geweest zou zijn, als hij mij heel had gelaten. Als hij zijn wonden had willen helen. Als hij naast mij was blijven staan. Als hij mijn waarde was blijven zien. En als ik bij mezelf was gebleven.......



Ik kan niet in zo'n verknipte wereld leven. Een wereld van leugens, verdraaiingen, onechte liefde, valse goedheid en rotte binnenkanten.



Ik heb genoeg daarvan gehad in mijn jeugd. Ik wil dat niet in mijn leven, nu ik volwassen ben, nu ik keuzes heb.

Thanks, Iris.



Het is nu ook 17 dagen verder. Geen excuses, geen woord van hem. Hij heeft van mij iemand gemaakt die ik niet ben. Een onstabiele, zwakke vrouw. Hij heeft mij tot het uiterste getergd om te kijken of ik overeind bleef.....zodat hij zich beter kon voelen over zichzelf. Een excuus had om te doen wat hij deed.



3 keer dit enorme verdriet. Dat is genoeg.

Moet nog wel even het verhaal van onze relatie schrijven, de komende dagen, in opdracht van psycholoog.



Nu even eten en douchen en wat administratie doen.

Ben ik net bezig met post openmaken. (zit mijn administratie te doen) Zit er een brief bij van de belastingdienst dat ik in 2010 geen huurtoelage krijg omdat het inkomen van mij en mijn ex te hoog is. Mijn ex (de vader van mijn kinderen) is al 18 jaar uit mijn leven!!!! En toch staat hij ineens doodleuk op mijn adres ingeschreven????



Zonder de huurtoelage kan ik niet eten. Pfff



Hij is weer een tijdje terug geweest in mijn woonplaats, maar is weer verdwenen zonder zich uit te schrijven. Mijn kinderen hebben een half jaar terug nog een brief gehad met de vraag of zij wisten waar hun vader naar toe verdwenen was. Nee dus.



Sta even met mijn mond vol tanden........Hoe krijgt hij het voor elkaar?

Nee, niet dat ik weet.....lijkt mij onmogelijk. Ik ben al -tig keer verhuisd in die 18 jaar. Maar hij is wel een tijdje terug weer hier in mijn stad geweest en weer verdwenen. De kinderen hebben nog een brief gehad van de gemeente met de vraag of zij wisten waarna toe hij verdwenen is....niet dus.



Ik bel gelijk morgen de BD en ga naar de gemeente.....



Hier zakt inderdaad mijn broek van af......Zal wel weer goed komen, maar de vraag is hoelang dat duurt. Ik moet wel kunnen eten. Ik heb geen ruimte in mijn inkomen en geen spaargeld, kan dus niets voorschieten. Pffff

Wat heb ik toch voor een lapzwansen in mijn leven gehad. Bah!



Mijn laatste ex wilde de morning after pil niet betalen (we hebben 1 keer een beetje onveilig gevreeën, de laatste keer dat we bij elkaar waren) terwijl zijn inkomen 3 keer hoger is dan de mijne.......En de vader van mijn kinderen weet, na 18 jaar, nog problemen te veroorzaken. Ik moet alles doen om mijn hoofd boven water te houden. Gadver. Ga even een stukje lopen, wordt hier echt pissig om.

Ik ben, in opdracht, van de psycholoog begonnen met het verhaal van de relatie. Heb nu de helft van 2004 op papier staan. Wat een klus, wat een herinneringen. Ik was zo ontzettend verliefd op hem toen. Als hij mij alleen maar aanraakte, ging er elektriciteit door mij heen. Hoe hij rook, hoe hij voelde, hoe hij bewoog....o, wat was ik verliefd (heb dat nooit zo sterk gehad). En hij vertelde maar, over zijn ziekte, zijn vader (die toen overleden is) en heel veel over zijn ex. En ik luisterde, luisterde en luisterde. Ik wilde al zijn pijn toen wegnemen, ook al vond ik dat praten over zijn ex, erg zwaar. Wat ook steeds zwaarder werd, toen duidelijker werd dat hij nog lang niet over haar heen was. Ga morgen maar weer verder met schrijven. Wat hield ik zo ontzettend veel van die man. Om zijn ex heeft hij wel 2 jaar gerouwd, om mij niet gewoon helemaal niet...........wat doet dat gruwelijk zeer. (gelukkig mag ik weer oxazepam) morgen maar weer verder met het relatieverhaal...als ik niet zo moe ben.



Dit zal wel goed zijn voor de verwerking, maar leuk is anders. Ik hield echt heel veel van die man, zoveel dat ik niet gezien heb hoe weinig hij van mij hield. Zeker niet in 2004. In 2005 leek het zo, maar toen was hij manisch. Wat ben ik blind geweest.

Net maandenlang aan chatsessies gelezen. Van juli tot november 2004. Hij was wel eerlijk. Duidelijk over hoe veel hij zijn ex miste, hoe graag hij nog wilde dat het goed kwam. Hoe hij niet wist of hij wel genoeg van mij hield. We hebben welgeteld 2 dagen een relatie gehad in 2004. De rest was vriendschap plus. En ik heb maar begrip gehad. Zo hard mijn best gedaan om hem rust en ruimte te geven. Heb me zo onveilig gevoeld. Elke keer als ik probeerde het te stoppen, trok hij mij weer aan. Wat doet het zeer. Ik was echt stappelgek op hem, had een draak voor hem verslagen, als dat nodig was. En hij wilde mij gewoon niet. Alleen rust en ruimte en zijn ex terug. Gadver wat heb ik mezelf toen opzij gezet om hem maar niet te verliezen. Godver, wat confronterend om dat allemaal terug te lezen. Hoe harder ik aan hem trok, hoe kouder hij werd. Hij had mij toen al moeten laten gaan, stomweg omdat hij niet (genoeg) van mij hield. Dat had mij 5 jaar ellende (en hoop en misplaats geluk bespaart). Maar elke keer als ik probeerde afstand te nemen, trok hij mij weer aan.



Het wordt wel akelig duidelijk. Net als de relatie die ik voor hem had. Beide mannen hebben zo met mij gejojod en ik heb dat gewild, toegestaan. Mezelf compleet weggegeven om iets waarvan ik dacht dat het liefde was. Het is zo pijnlijk om te lezen in wat voor een bochten in mezelf allemaal gewrongen heb. Hoe ik seks heb gebruikt om ze aan mij te binden, terwijl ze mij niet eens echt aantrekkelijk vonden. Ze waren gewoon niet beschikbaar voor mij, maar konden mij ook niet loslaten.



Had me laten gaan, toen al, in 2004......dan was ik niet telkens weer in hetzelfde patroon gekomen waarin ik rust en ruimte moest geven terwijl het verhaal gewoon het ontbreken van liefde was. En ik bleef in die wachtkamers. Ik bleef mij onveilig voelen, ongeliefd. Om af en toe een kruimel krijgen. Uitgehongerd als ik was, nam ik daar genoegen mee.



Zal er ooit iemand zijn die ooit, echt van mij zal houden? Gewoon om wie ik ben? Neem nu even zeer tegen mijn regels in een extra oxazepam. Ik wist niet dat er zoveel verdriet naar boven zou komen.



Mijn ex vond dat mijn ex voor hem, een enorme lul was.....Terwijl hij precies hetzelfde deed. Precies op dezelfde manier met mij omging......



Er is zo weinig liefde geweest in mijn leven. In mijn jeugd. Dat ik me alleen maar aangetrokken kan voelen tot mannen die mij alleen maar meer van hetzelfde geven......namelijk zoveel onveiligheid, gejojo. Dan weer wel, dan weer niet. Dan weer alles zijn, dan weer niets.



Ik begin er echt nooit meer aan. Niets is zo erg als denken dat er iets is, liefde is, terwijl het niet zo is. Ik weet zeker dat mijn ex van zijn ex voor mij heeft gehouden. Hij was in 2004 alleen maar bezig met hoe dat goed kon komen. Zelf het aantrokken-afstoten tussen ons, vertaalde hij naar zijn ex. Hoe hij dat mechanisme kon beheersen om zijn ex terug te krijgen. Daarin bestond ik, Lin, dus gewoonweg niet.



Sorry voor het lange schrijven hier......het komt nu echt vanuit mijn tenen. Ik was net een marionet in die tijd (en de afgelopen maanden ook) die alles deed wat hij wilde.....rust geven, ruimte geven, niets vragen....me zo klein mogelijk maken zodat hij mij alsjeblieft, alsjeblieft niet zou verlaten. Wat voelde ik me onveilig en wat verlangde ik naar hem. Hij had mij los moeten laten, toen! Dan was ik lang niet zo beschadigd geraakt. Ik had hem los moeten laten, toen. Dan was ik heel gebleven.



O, wat een pijn, en wat zit het diep. Jank me helemaal kapot. Ik wil nooit meer liefde op mijn pad. De illusie van liefde breekt mij in duizend stukjes.



ik weet niet of ik dit zo'n goede opdracht vind, het rakelt alles weer op. Ga dat maar met de psycholoog overleggen. Het is meer dan de pijn van de relatie, het is de pijn van mijn leven. Hoe het was en hoe het nooit zal worden.



Het moet iets in mij zijn waardoor mannen denken dat ze alles met mij kunnen doen. Dat was vroeger zo, nu zo. Hoe krijg ik hier grip op? Hoe hou ik dit vol? Ik denk dat ik maar even naar buiten ga. Grond voelen.

Bedankt voor jullie steun. Ben er gewoon weer heel ziek van. Heb weer diarree en loop weer over te geven. Ik zat net een link te lezen die ik in een ander topic tegenkwam, over narcisme (mijn ex is officieel gediagnosticeerd):



Narcisten zullen met name in intieme relaties erg gespannen zijn. Er is niet veel voor nodig om de laatste druppel in de emmer te laten vallen. Een narcist zal dan proberen jou de schuld te geven. Het onthouden van contact, intimiteit en seks kan ook een boosaardige daad zijn die een narcist kan plegen.



Een narcist zal dat trouwens zelf niet zo zien, hij heeft gewoon even behoefte aan ruimte. Een narcist kan zeker vrienden hebben. Hij kan immers heel charmant zijn en betrokken en vriendelijk overkomen. Een narcist speelt toneel: zo krijgt hij aandacht, respect en waardering: precies wat hij hard nodig heeft. Maar hij wil ook niet afhankelijk ervan zijn: dus houdt hij ze op een afstand en is hij harteloos kritisch achter hun rug om.



Veel narcisten zijn goed in staat om hun leven te organiseren. Wat je vaak wel zult zien is dat er iemand anders is die de rotzooi voor ze opruimt: een moeder, een partner, een secretaresse etc.. Als ze alleen komen te staan dan kan hun leven echter in duigen vallen. Hun manier van organiseren is gericht op voldoen aan eisen en verwachtingen die van buiten komen: niet vanuit een gezonde eigen interne bron.



dit is voor mij zo herkenbaar......Ik zat in 2004 in dagbehandeling, wat af en toe behoorlijk zwaar was. Maar als ik steun zocht bij hem, vond ik afwijzing. Dan was ik fout bezig omdat ik hem geen rust en ruimte gunde......Ik kon en mocht geen eigen behoeftes hebben. Dat moest onmiddellijk afgestraft worden. Dat deed hij door afstand te nemen, koud te worden, mij niet meer te willen zien. En wat ik ook terug las in de chatsessie was dat zijn moeder toen bijna dagelijks bij hem over de vloer kwam. Om te strijken, schoon te maken en te koken.....



Even douchen, mezelf oplappen om naar het gemeentehuis te gaan.....vanmiddag weer verder schrijven. Wat is de realiteit vreselijk.

O, en dit stukje......Zo herkenbaar. Ik was een sterke vrouw. Had toen al 13 jaar mijn kinderen alleen opgevoed. Praktisch gezien kon ik alles. Maar ik was wel kwetsbaar toen.....



Waarom gebeurt het jou en hoe kan je voorkomen dat het je nog eens overkomt? Als je zelf in een moeilijke periode zit en dus extra kwetsbaar bent en erg verlangt naar iemand die lief voor je is dan is het extra oppassen geblazen. Narcisten hebben hier een fijne neus voor. Je bent dan makkelijker bereid je grenzen te verleggen. Daarbij moet je wel een sterke persoonlijkheid hebben, in de zin van dat je gewend bent je eigen problemen op te lossen en de eigenschap daarbij ook anderen makkelijk te willen helpen. Dit moet voor de narcist duidelijk zijn want ze minachten zwakte en hebben beslist geen zin om zich echt met jouw problemen bezig te houden. Je moet een goed invoelend vermogen hebben en de moraal dat je iemand met problemen niet in de steek laat. Op deze eigenschappen word je uitgezocht en als je gevoelig bent voor de persoonlijkheid die ze jou op dat moment presenteren (want het is niets meer dan een presentatie) word je verliefd op ze en kan het feest voor de narcist pas echt beginnen.

Iris, zijn ex is weggegaan in zijn tweede manische episode. Hij is toen heel lelijk tegen haar geweest. Zij heeft zich daar uiteindelijk los van kunnen maken. Hij heeft de relatie met haar toen beëindigd. Maar nadat hij weer hersteld was, probeerde hij de relatie met haar weer op te pakken. Zij is toen heel resoluut geweest, heeft alle contact met hem vermeden. Wilde echt helemaal niets meer te maken hebben met hem. En daar moet hij zich enorm door afgewezen hebben gevoeld. Hij was zijn macht over haar, totaal kwijt. Ik heb wel eens brieven gelezen die hij haar schreef in die periode. Daarin kwam geen zelfreflectie in voor, alleen een hele hoop mooie woorden waarmee hij probeerde haar weer in zijn kamp te krijgen.



Ik neem nog steeds mijn pet voor haar af. Dat ze zo sterk is geweest om echt alle contact met hem te verbreken. Ze heeft nu weer een nieuwe partner. Ik kan me herinneren dat ze gezamenlijke vrienden van hun (die ik ook ontmoet heb) gezegd heeft hoe fijn het was om thuis te komen na het werk om dan eten op tafel te vinden. Dat haar huidige partner voor haar gekookt had. Dat ze daarom moest huilen. Kan ik me zo goed voorstellen. Mijn ex vond het liefde dat er voor hem gezorgd werd. Dat alles voor hem gedaan werd. En dan niet dat hij iets voor een ander deed.

Ik ben ondertussen bij het gemeentehuis geweest. Daar is gebleken dat mijn ex NIET op mijn adres ingeschreven staat en ook nooit ingeschreven heeft gestaan. Vroeger was het wel mogelijk om je in te schrijven op een adres, zonder toestemming van de hoofdbewoner. Nu is dat niet meer mogelijk (juist om dit soort problemen, aangaande huurtoelage, studiefinanciering enz. te voorkomen). Dus zonder nadrukkelijke toestemming van mij, kan niemand zich op mijn adres inschrijven.



De fout zit dus volledig bij de belastingdienst. Ook hun heb ik ondertussen gebeld. Ik moest maar een wijziging doorgeven via internet. En dat gaat tijd kosten. Ik heb gezegd dat dat voor mij onacceptabel is omdat ik afhankelijk ben van de huurtoelage en dat dit een grove fout is van hun kant uit. Hij heeft hierop een bericht aangemaakt, waarmee ik binnen 3 dagen wordt teruggebeld.



Belachelijk dat ik zo moet aandringen om ze aan het werk te zetten.



Pff....mijn lichaam is helemaal brak van de diarree en het overgeven van vanmorgen. Blij dat ik dit euvel voor nu even afgehandeld heb.



Even douchen en dan maar weer verder met het verhaal voor de psycholoog. Ik moet er door heen. Maar het is echt niet leuk om zo geconfronteerd te worden met mezelf. Ik ben zo blind geweest. Heb zoveel geaccepteerd voor een kruimel liefde, wat niet eens liefde was.



In de periode dat ex en ik uit elkaar waren (2008) heb ik een kort contact gehad met een andere man. Hij deed alles voor mij. En ik was blij mijn verhaal kwijt te kunnen, steun te hebben. Maar toen ik merkte dat hij flink gevoelens voor mij kreeg, heb ik het onmiddellijk afgekapt. Ik kon die gevoelens niet beantwoorden. En ik was zeker niet van plan om hem te gebruiken of met hem te jojo-en. Dat was moeilijk, de steun viel daarmee ook weg. Maar ik had niet meer in de spiegel kunnen kijken als ik dat niet gedaan had. Liever alleen, eenzaam, verdrietig dan ooit iemand te gebruiken. Dat zijn mijn waarde en normen........en wat ben ik daar ver vanaf gegaan. Ik heb mezelf zo volledig opzij gezet en hij vond dat oké. Ik weet niet op wie ik bozer moet zijn, op hem of op mezelf?



Ik schaam me diep.

Bedankt, Chameleon, goede tip. Ik ga eens nadenken over de stevige afspraken die ik met mezelf ga maken.



Lexxxie, ik heb niet het idee dat alles eenzijdig belicht wordt. Het is en blijft natuurlijk mijn verhaal. Ik laat hier mijn boosheid, verdriet, twijfel EN mijn eigen stuk zien. Feit blijft dat mijn ex gediagnosticeerd is met kenmerken van narcisme en een bipolair stoornis.



Het was OOK fantastisch. Als ik denk aan onze vakantie in Frankrijk en met name aan onze avond in Parijs, dat was perfect. Als ik denk aan het vele knuffelen. Als ik denk aan het lachen, het vrijen.....De tomaat die ik gevoerd kreeg onder de douche. Dat hij zijn auto op een parkeerplek neerzette alleen om mij te zeggen dat hij van mij hield. Dat hij samen met mijn zoon pantoffels voor mij kocht omdat ik altijd koude voeten heb. In de eerste hypomanie was hij superblij met mij. Tot het overging in een manie en later psychose, toen was het niet meer leuk (hield mij hele nachten wakker). De vele gesprekken die wij gevoerd hebben na zijn derde manie (mijn eerste). In zijn derde manie heeft hij gehuild en mij bijna gesmeekt om bij hem weg te gaan omdat hij mij geen verdriet wilde doen. Ik heb hem twee keer zien huilen, toen, en toen ik onverwachts geopereerd moest worden. Er is ook liefde geweest. Hij is alleen zo erg beschadigd. En waar ik voor mezelf wel hoop heb dat ik eruit kom, beter wordt. Heb ik voor hem zo weinig hoop. En dat is ook heel verdrietig.



Ik geloof ook niet dat hij echt een rotkerel is. (hij is geen volbloed narcist) Ik geloof wel dat zijn ziektes een rotkerel van hem maken. En helaas heeft hij niet de discipline, doorzettingsvermogen en inzicht om zijn ziektes echt aan te pakken. Hoe kan dat als hij zijn leven lang verzorgd is? Nooit echt alleen is geweest. In de eenzaamheid en de leegte kom je jezelf wel tegen. Dat doet goed zeer, maar daarin vind je wel antwoorden. Dat 'dwingt' je om van jezelf te houden, het fijn te hebben met jezelf, enz. Hij zoekt op dit moment alleen maar afleiding, zijn keus, gaat hem alleen niet verder helpen. Maar dat is niet meer aan mij. Bovendien is hij onderweg naar manie 5.....



Ondanks alle pijn die hij mij heeft gedaan, hoop ik voor hem, dat hij ooit het licht zal ziet. Ooit in staat zal zijn de ommekeer te maken. Ik hoop dat hij gelukkig wordt en blijft. Ik hou van hem. Dat wil ik niet, maar het is wel zo.



Belangrijker is voor mij (en ik schrijf op dit forum) om het complete plaatje te zien. Daar een waarheid uit te halen die klopt voor mij. Belangrijk is om te zien wat mijn aandeel is. Waarom ik zo moeilijk loslaat en waarom ik zo over mijn eigen grenzen heen ga. En daarvoor moet ik door alle pijn momenten heen gaan en ze voelen. Dat kon ik toen niet, nu wel. De vorige keer dat ik hem los heb moeten laten, was ik er na 7 maanden nog niet overheen. Daarom moet ik nu beter kijken, dieper kijken. Misschien kom ik er wel nooit overheen, maar kan ik het wel beter een plek geven. Dat weet ik nu nog niet.



Ik ga zo slapen. Proberen een goede nacht te maken, zodat ik morgen met wat frissere moed verder kan schrijven aan het verhaal. Ben ook nu veel te emotioneel......