Kom niet verder.....

Ik zit momenteel in behoorlijk zwaar weer.



Kort geleden is mijn relatie beëindigd. Mijn ex-partner heeft een bipolaire stoornis. Volgens mij is hij op weg naar zijn 5de ontsporing. Hierin heeft hij behoorlijk naar gedrag vertoont. Eerst koud en kil en later doen alsof hij nog van mij hield, maar ondertussen zichzelf aanmelden op een datingsite, met een profiel waarin stond dat hij op zoek is naar de ware......



Ik heb in mijn jeugd behoorlijk veel meegemaakt. Ontzettend in de steek gelaten door mijn ouders. Geen broers of zussen om het leed mee te delen. Ik ben daar behoorlijk beschadigd uit gekomen. Maar heb wel jarenlang hard gewerkt om alles een plekje te geven....



Met het uitgaan van de relatie en vooral de manier waarop, wordt de beerput van vroeger weer behoorlijk opengetrokken. Dit uit zich in hele heftige nachtmerries en het gevoel dat ik weer niet belangrijk, waardevol genoeg ben. Het doet pijn tot op het bot.



Mijn ex is mij steeds een stapje verder weg gaan duwen. Als laatste kreeg ik te horen dat hij alleen maar contact met mij hield om mij rustig te houden, terwijl hij een paar dagen daarvoor nog zei van mij te houden en wel hoop had dat het nog goed zou kunnen komen. Ondertussen is hij dus alleen maar op zoek naar contacten met andere vrouwen....alsof de 6 jaar die wij samen geweest zijn, nooit bestaan hebben.



Ik weet dat hij ziek is. Ik weet dat hij in zijn ziekte hele nare dingen doet, maar het raakt mij zo ontzettend hard. Ik ben er fysiek ziek van, eet nauwelijks, slaap slecht (en word soms meerdere keren per nacht wakker van nachtmerries), voel me goed depressief. Terwijl hij lekker aan het daten is......alsof om mij niet gerouwd hoeft te worden. Alsof ik nooit bestaan heb.



Ik ga sinds kort naar een psycholoog. Vorige keer mijn levensverhaal verteld (kwam maar tot mijn 15de, toen was de tijd op), en o, wat doet dat zeer allemaal. Je hebt al 3 levens achter de rug, was de reactie van de psycholoog.....en dan schaam ik mij bijna.



Ik hou het bijna niet meer vol. Wil gewoon een beetje geluk en liefde en geen mannen meer op mijn pad, die gouden bergen beloven, zeggen zielsveel van mij te houden, om mij vervolgens als een baksteen op de betonnen vloer te laten vallen. En ondertussen vrolijk verder gaan, alsof er niets gebeurd is. Ik ben niet love able en niet eens rouwenswaardig.



Zo gebeurde vroeger ook de meest gruwelijke dingen, maar het leven ging verder alsof er niets gebeurd was. Ik lag in puin, maar niemand die het zag. Niemand die er ook maar iets om gaf.....



Mijn ex-partner vond dat ik me alleen maar als slachtoffer opstelde....terwijl ik me binnenste buiten gekeerd voel en nauwelijks meer iets kan vinden om me aan vast te houden......



Sorry voor het lange verhaal, maar goed, er komen eindelijk tranen, dus hopelijk wat opluchting...

Hoi Valesca. Ik heb jou nog op mijn vriendenlijst staan. Ik denk van het narcistentopic. Anyway, ik heb je een berichtje gestuurd met mijn emailadres. Laat maar weten als je dat gekregen hebt.



Ik heb goed geslapen vannacht (zonder pilletje), maar ben werkelijk doodop. Ga zo douchen en eten en proberen verder te gaan met het verhaal.....



Je hebt gelijk Iris. Zijn ziektes zijn ook geen excuus om zich zo naar te gedragen. En gezien hij wel meer mensen ernstig gekwetst heeft, zou dat een motivatie voor hem moeten zijn om zichzelf aan te pakken. En dat doet hij niet. Hij blijft maar denken dat als hij de juiste vrouw treft dat het met hem ook wel goed komt. En zo werkt het natuurlijk niet. Of hij moet een boedha of moeder Theresa vrouw treffen. Iemand die alles geeft, nooit kritiek heeft en niets voor zichzelf vraagt. En bovendien nooit ziek is, nooit problemen heeft. Ik denk dat hij zo nu en dan best wel boven zichzelf uitgestegen is, maar in de regel niet tot liefde in staat is.



Ook de goede dingen zullen in mijn verhaal komen. Nadat mijn verhaal klaar is, zullen we dieper ingaan op mijn relatieverslaving problematiek. Het waarom ik altijd op onbeschikbare, emotioneel gehandicapte manen val.

Ben echt beroerd. Weer diarree en overgeven en dood en doodmoe. Blijf maar janken. Voel me zo eenzaam.



Als ik maar niet zwanger ben. Volgende week heb ik mijn stopweek. Volgens de huisarts was de kans zo goed als nihil. Het zullen de spanningen wel zijn vanwege dat verhaal wat ik moet schrijven. Ik doe het in etappes, het is te heftig. Ik snap gewoon echt niet waarom het deze keer zo lang, zo veel pijn doet.

Ik moet zo weer naar de psycholoog. Ik heb 2004 en een deel van 2005 op papier en door gemaild naar haar.



Ik blijf me beroerd voelen, vooral als ik wakker word. In de loop van de dag gaat het dan ietsjes beter. Ik ben vooral dood en doodmoe. Wat een gevecht en wat een pijn. Het is net als weeën. Pijnlijk, maar niet tegen te houden, niet van te vluchten.



Het is niet alleen de relatie. Het is voor een groot deel de confrontatie met wie ik ben. Met hoe ik in het leven sta en gestaan heb. Hoe ik mezelf heb weggegeven. Hoe ik genoegen heb genomen met kruimels. Hoe ik gegeven en gegeven heb en daarvoor alleen maar onveiligheid en misbruik heb teruggekregen. Ik heb 2 relaties achter elkaar gehad waarin zoveel inhoudsloze grote woorden zijn gebruikt. Waarin ik het gevoel heb gehad dat ik niet verlaten zou worden. Dat ik geliefd werd. Ik heb mezelf 8 jaar lang een rad voor de ogen gedraaid. En dat is wrang, pijnlijk en soms niet te verdragen.

Ik kom met van de psycholoog terug. Goede sessie gehad.



Ik denk dat ik per 1 januari sowieso stop met het kijken of ik ex op relatieplanet zie. Ik heb hem daar al 2 dagen niet meer gezien. Het enige dat ik dan kan denken is dat hij al een ander heeft en daar word ik heel erg verdrietig van. 3 weken na het laatste contact ben ik vervangen. Dus ik hou op met kijken. Volgens de psycholoog heeft het geen enkele zin mezelf daarmee te kwellen omdat een nieuwe partner toch tegen hetzelfde gedrag aan zal lopen.



Het belangrijkste wat ik van deze sessie heb meegekregen is dat ik dus wel in staat ben geweest om alles te zien/voelen wat krom was. In het begin al. Bijvoorbeeld dat ik dacht dat hij mij belangrijk vond omdat hij hele persoonlijke dingen aan mij vertelde en dat ik later zag dat hij die persoonlijke dingen aan iedereen vertelde. (dat vond ik raar) Of dat hij zei alleen gevoelens voor mij en voor zijn ex te hebben en dus totaal niet met relaties verder bezig was, maar wel op relatieplanet stond ingeschreven en zelfs contact had met een vrouw van relatieplanet. Toen ik dat raar vond en ook verdrietig, want klopte niet met wat hij zei......gaf hij er een rare draai aan: hij zou met haar alleen maar over Boeddhisme praten. Jaja, en dat doe je dan op een datingsite? En dan heb ik het nog niet over al het gejojo, aantrekken afstoten en het gruwelijk effect daarvan.



In die tijd twijfelde ik zo aan mezelf, omdat ik in dagbehandeling zat, omdat ik de diagnose trekken van borderline persoonlijkheidsstoornis had gehad, omdat ik überhaupt zoveel heb meegemaakt. Daardoor dacht ik dat het gedrag van mij ex voortkwam uit het getrek van mij. Dat heeft de psycholoog helemaal ontkracht. Ze heeft geen enkel onredelijk gedrag of verwachtingen vanuit mijn kant uit gezien (en ik ben heeel eerlijk geweest in mijn verhaal). Het gedrag van mijn partner was gewoon niet oke, of ik nou trok of niet, was niet relevant.



Zij vond het heel positief dat ik wel in staat ben geweest om te signaleren wat er was en wat er niet was. Wat klopte en wat niet klopte. Dat stukje is dus niet beschadigd in mij. Wat wel het verhaal is, is dat ik er niet naar gehandeld heb. En dat heeft te maken met mijn onveiligheid in mijn jeugd. In mijn jeugd heb ik ook wel begrepen dat wat er gebeurde niet goed was, maar daar naar handelen had mij letterlijk nog meer in gevaar gebracht. Dus ik heb toen geleerd mijn gevoel/intuïtie te negeren. Hetzelfde geldt voor mijn moeite met boos worden, veel te gevaarlijk. Dan was ik vroeger simpelweg nog meer mishandeld. Ik heb mijn kracht dus weggemaakt. En dat vind ik een heel nuttig inzicht.



Verder vroeg zij zich af waarom het zo belangrijk voor mij was om te weten of mijn ex vanuit zijn ziekte of vanuit zijn goede periode zo naar op mij reageert. Volgens haar is dat niet zo relevant. Punt is DAT hij mij heel erg kwetst en dat hij geen keuzes maakt om daar wat aan te doen. Geen keuzes maakt om gezond te worden. Als ik teveel ervan uit ga dat hij vanuit zijn ziekte zo naar doet, is dat een valkuil, waarmee ik zijn nare gedrag kan wegmaken. Punt is dat hij het doet (ziek of niet) en geen keuze maakt om daar mee op te houden. Anders zou hij in rustige tijd er echt alles aan doen om te voorkomen dat het weer mis gaat. Mijn ex heeft nog nooit (of misschien 1) boek gelezen over bipolaire stoornissen en narcisme. Hij is nog nooit in therapie geweest. Heeft zich nog nooit bij een lotgenoten contactgroep aangesloten. En heeft nog nooit mensen vertrouwd die tegen hem hebben gezegd dat het niet goed met hem gaat. Überhaupt zoekt hij de oplossingen van zijn ziekte in externe factoren en niet in interne factoren (zichzelf) waar het namelijk ligt. Dat was ook erg helder.



Als laatste.....ze wil dat ik verder ga met het verhaal van de relatie, maar dan zonder de veroordelingen ten aanzien van mezelf, maar met compassie, liefde voor de vrouw die zo gekwetst is.



Al met al dus een hele goede vruchtbare sessie.

Dank je, Chamelon.



Ik ken het boek Niemandskinderen niet. Alleen de titel is al droevig en geeft weer hoe ik me al zolang voel. Ik had echt dagdromen dat ik geadopteerd was en dat mijn echte (liefdevolle) ouders mij ooit op zouden komen halen.



Ik ken wel het monsterverbond van Roodvoets. En de boeken van Robin Norwood (en dat verklaard heel veel van mijn gedrag). Ook daarmee gaan we aan de slag bij de psycholoog



Waar ik van opknap? In het klein: lekker lang douchen, house kijken, een reep chocolade. In het groot: contact kunnen maken met mijn vrienden, iets doen waar ik goed in ben.



Ik kijk nu nog maar af en toe op relatieplanet en in die afgrijselijke chatbox, maar vanaf morgenavond kijk ik helemaal niet meer. Dat is een van de afspraken die ik met mezelf maak voor het nieuwe jaar. Verder ga ik elke dag een wandeling maken. Verder schrijven aan het verhaal. Meer afspraken met mijn vrienden maken en leuk vrijwilligerswerk zoeken en vinden.

Ik heb het boek even opgezocht in de bibliotheek catalogus. Ze hebben het......ga het even halen!

Ik heb alleen nog maar de inhoudsopgave gezien. En ik heb weer hoofdpijn, dus dat gaat waarschijnlijk pas morgen worden dat ik begin met lezen. Thanks voor de waarschuwing. Ik ben momenteel al zo'n emotionele basketcase. Maar dat vind ik niet erg, laat maar komen, allemaal, ben allang blij dat ik voel.



Lord of the rings begint zo, dus die moet ik zien...tigste keer.

ik heb al een klein stukje in het boek gelezen en tot nu toe valt het mee. Nog geen heftige gevoelens.



LOTR was weer geweldig. Toch vind ik die roodharige strijdster (Eowyn) veel leuker dan die zwartharige elf.



De laatste dag van dit jaar. Een jaar waarin ik heel gelukkig geweest ben en heel erg ongelukkig.



2010 gaat het jaar van mijn genezing worden. Het jaar waarin ik eindelijk van mezelf ga houden. Het jaar waarin in gezonde keuzes zal maken. Het jaar waarin ik af ga rekenen met mijn verleden. Kortom, het jaar waarin ik zal worden wie ik ben!



Ik wens jullie een fijn uiteinde en natuurlijk een geweldig 2010!!

Gelukkig nieuw jaar allemaal.



Maar nieuwe jaar is goed begonnen. Ik heb tot kwart over 5 gedanst, ben zelfs gebleven nadat mijn vriendin om 3 uur naar huis ging. Leuke man ontmoet, telefoonnummers uitgewisseld. De merenque gedanst. Midden in de kroeg, hartstikke teut een erg diepzinnig gesprek gevoerd.



Van mijn ex niets gehoord. Had wel iets verwacht na 6 jaar, maar niets. Maar dat ik niets beteken voor hem weet ik onderhand wel.



Even douchen zo, zit nog helemaal onder het bier en de 7-up.



Ik hoop dat jullie ook een leuke jaarwisseling hebben gehad!

Even een dipje. Leuk zo'n "nieuwe" man, maar ergens maakt het de leegte en het verdriet alleen maar groter.



Ik voel me zo teleurgesteld helemaal niets gehoord te hebben tijdens de feestdagen. Het is niet zozeer het uitgaan wat mij zo'n zeer doet. Het is de manier waarop. Dat hij geen enkele moeite heeft gedaan serieus met mij te praten. Dat hij achter mijn rug om aan het daten is geslagen. Dat hij mij, mijn verhaal, mijn kwetsbaarheid, mijn pijn, zo goed kent en dat het niets uitmaakt. Dat ik niets uitmaak. Dat het hem niets doet. Ik weet dat hij ziek is, maar dat moet ik wel honderd keer per dag tegen mezelf zeggen, anders zou het echt de grootste klootzak zijn die er rondloopt. Misschien is dat ook het ergste, er kan geen "afsluiting" zijn omdat praten met hem onmogelijk is. Hij is ziek. De losjes draadjes blijven. Het kromme blijft. De verbijstering blijft. Hij zou mij nooit laten vallen......hij weet hoe hard anderen mij hebben laten vallen. Hij weet dat ik dit niet "verdien". Hij weet dat er genoeg klootzakken waren in mijn leven. Hij weet hoe beschadigd ik ben. Hoe groot mijn wonden zijn en toch heeft hij ervoor gekozen er zout in te strooien. En dat had ik niet verwacht van iemand waarvan ik dacht dat hij mijn vriend was.

Heb dus twee uur geleden een smsje gehad (zag het net)......

.....Het beste voor 2010.....en dat was het. Dat zeg ik tegen de kassa juffrouw. Niet tegen iemand met wie ik 6 jaar samen geweest ben. Bah.



Ik ben gedegradeerd tot kassajuf. Had dan niets gestuurd! Bah, bah, bah.

Hoi Iris



Klote dat je ruzie hebt met je vriend. Zal jouw topic even lezen. Is het nu weer rustig?



Ja ups en down. Soms heb ik het leuk en dan is er weer een berg tranen. Het is rouwen. Vannacht weer een nachtmerrie. (ondanks het pilletje) Werd weer zo in de steek gelaten.



Nee, ik heb niets teruggesmst, zou niet weten hoe ik moet reageren op zo iets onpersoonlijks. Het beste voor 2010...dat staat op de ansichtkaarten. Ik weet niet wat ik verwacht had, maar zo koud, zo onpersoonlijk, dat niet. Al had er maar een "ik" ingestaan of zo......bijv: Ik wens je, ondanks alles, het beste voor 2010 (had al gescheeld)



Wat maakt het uit, hij is toch veel te druk met anderen vrouwen....ik beteken toch niets voor hem. Dat heb ik maar te accepteren. De man die ik dacht dat hij was, is hij niet. Ik heb mij vergist. Althans, de ziekte heeft mijn ex weer overgenomen. En die ziekte maakt mijn ex nou niet bepaald een integere, eerlijke, betrouwbare man. Dat heb ik nou al 3 keer kunnen ondervinden. In die chatbox zat hij ook van alles bij elkaar te liegen, tot zijn leeftijd aan toe. Hij zal die vrouwen ook wel allerlei verhalen ophangen over dat hij een eigen bedrijf heeft verkocht enzo. Allemaal grootspraak en dikdoenerij. Hoort bij die ziekte. In 2004 (de eerste beginnende manie) zat hij ook al op zo'n datingsite. Toen wij weer bij elkaar kwamen (zijn toen kort uit elkaar geweest) zei hij ook contact te hebben met een vrouw, maar daar was nog niets meer gebeurd. Later kwam ik er achter dat hij haar al meerdere keren ontmoet had. Hij kan echt liegen met een stalen gezicht. En maar zeggen dat hij zichzelf zo'n goede man vind, bah.

De gordijnen zijn weer wit.



Ik zat net te denken. Hij snapt gewoon echt niet hoe groot de impact is van een bipolaire stoornis (en narcisme) op een relatie. Hij blijft maar denken dat hij zelf niets hoeft te doen om gezond te worden. Ik had het best met hem uit willen zoeken. We hebben ook heel veel gepraat na zijn 3de manie. En juist omdat ik zoveel meegemaakt heb, zoveel therapie gehad heb, wist ik wel dat ik hem kun steunen, kon helpen. Maar zoiets werkt niet, tenzij hij dat zelf wil. Zijn eigenwijsheid en koppigheid zal maken dat hij op uitgelopen padjes blijft lopen. Wat zijn zus en ook andere mensen in zijn omgeving zeiden: "je mag in je handen klappen dat Lin er is, dat ze er voor je is" .....Zij snappen hoe zwaar zo'n ziekte is voor de naaste. Iedereen ziet het, behalve hij. Hij wil noch mij, noch gezond worden. Hij wil alleen maar nieuwe slachtoffers maken of denken dat met een ander de ziekte er niet meer is, er niet meer zal zijn. Hij heeft gewoon geen flauw idee hoeveel zeer hij mensen doet. In zijn hoofd is al het bizarre gewoon waar. Net als mijn vader gewoon nooit het licht zal zien, nooit excuses zal maken.



Weer janken, wanneer houdt het een keer op?

Dank je voor de knuffel, lieveranoniem....



Mazou, ik heb alle boeken zo'n beetje wel gelezen. Ook contact gehad met de stichting vmbd. Als hij manisch of hypomanisch is, is er sowieso geen ziekte inzicht. Maar helaas, in de tijd er tussen in ook niet bijster veel. Hij voelt zich dan wel rot en schuldig (maar niet genoeg om puin te ruimen), maar werkelijk inzicht is er niet. Hij leest geen boeken erover, gaat niet in therapie, noch naar een lotgenotengroep. Hij wil er gewoon niet aan. In zijn goede tijd slikt hij zijn medicijnen wel, maar als hij onrustig wordt, moet hij extra medicijnen slikken en dat ziet hij niet zitten (want wordt er duf van). Naar de psychiater doet hij net alsof hij wel bereidt is te slikken, maar ik weet zeker dat hij ze niet slikt gezien zijn activiteiten en gedate (bijwerking: "geen libido).



Ik weet dat ik het niet zo persoonlijk moet nemen wat hij nu allemaal doet, maar ik ben ook maar een mens. Het is vooral dat gedoe met andere vrouwen wat mij opbreekt. Dacht hij maar dat hij een groot musicus was of zo.....dat raakt mij persoonlijk een stuk minder. Dit is zijn 5de manie (dus veel geleerd heeft hij niet).



Er zijn wel veel contacten geweest met de psychiater en de sociaal verpleegkundige. Maar ik denk dat hij echt intensief in therapie moet omdat zijn persoonlijkheid maakt dat hij het niet kan handelen. Is bijvoorbeeld 46 jaar lang enorm verwend en gepamperd door zijn moeder (die nog zijn kleren koopt enzo). Ik weet zeker dat zijn moeder ook kenmerken van narcisme heeft, net als hij. En daar moet hij wat mee. Nou ja, dat moet hij zelf weten.....maar het zou hem wel gezond maken.

Mazou, ik snap dat je het goed bedoeld, was ook geen aanval. Ik voel me gewoon zo gefrustreerd dat ik er niets aan kan doen. Alles wat ik kon doen, heb ik gedaan. Misschien klinkt dat door in mijn woorden, maar was niet persoonlijk naar jou bedoeld. De enige die er echt wat aan kan doen, is hij, maar hij doet het niet. Dus houdt het op.



Lieveranoniem, het is al bijna 7 weken uit en er is al meer dan 3 weken helemaal geen contact. Ik kan het ontzettend moeilijk helemaal loslaten omdat het deze (5de) keer echt een dubbeltje op z'n kant was. Er zoveel gedaan is om een 5de manie te voorkomen. En nog lukt het niet. En daar word ik heel verdrietig van. Ook heb ik de afgelopen maanden zoveel nachtmerries gehad, omdat het heel mijn verleden weer oprakelt. Ondanks contacten met andere mannen, kan ik hem niet loslaten, tot mijn grote frustratie. Ik loop al bij een psycholoog. Doe ontzettend mijn best. Maar het "er mee klaar zijn" wil maar niet komen. Ik weet het gewoon ook allemaal niet. Ik doe leuke dingen, leidt mezelf af, mijn huis is nog nooit zo schoon geweest, probeer lief te zijn voor mezelf, enz, enz, enz. Maar ik blijf verdrietig, blijf elke dag janken, blijf slecht slapen (gaat wel iets beter), blijf slecht eten (ben nu bijna 7 kilo kwijt), blijf wakker worden om dan gelijk een mokerslag te krijgen, blijf mezelf door de dag heen worstelen.....



.......Het is elke manie uitgegaan tussen ons. De tweede keer zelfs 7 maanden.....en toch. Ik weet gewoon niet wat ik nog meer kan doen om sterker te worden. Er zijn ups, maar de downs gaan enorm diep. Tot het niveau van "adem in, adem uit"



Ik denk dat ik er gewoon aanmoet deze keer. Alle vluchtwegen van vroeger (drank, mannen, pilletjes, enz,) werken nu niet. Alles komt eruit. Het is klote zwaar, maar ik hoop dat dit mijn keerpunt is. Dat ik vanaf hier, als ik hier doorheen ben, geen beschadigende relaties meer zal hebben, noch met mezelf, noch met anderen. De beerput is open en de deksel past niet meer.