Kom niet verder.....

Ik zit momenteel in behoorlijk zwaar weer.



Kort geleden is mijn relatie beëindigd. Mijn ex-partner heeft een bipolaire stoornis. Volgens mij is hij op weg naar zijn 5de ontsporing. Hierin heeft hij behoorlijk naar gedrag vertoont. Eerst koud en kil en later doen alsof hij nog van mij hield, maar ondertussen zichzelf aanmelden op een datingsite, met een profiel waarin stond dat hij op zoek is naar de ware......



Ik heb in mijn jeugd behoorlijk veel meegemaakt. Ontzettend in de steek gelaten door mijn ouders. Geen broers of zussen om het leed mee te delen. Ik ben daar behoorlijk beschadigd uit gekomen. Maar heb wel jarenlang hard gewerkt om alles een plekje te geven....



Met het uitgaan van de relatie en vooral de manier waarop, wordt de beerput van vroeger weer behoorlijk opengetrokken. Dit uit zich in hele heftige nachtmerries en het gevoel dat ik weer niet belangrijk, waardevol genoeg ben. Het doet pijn tot op het bot.



Mijn ex is mij steeds een stapje verder weg gaan duwen. Als laatste kreeg ik te horen dat hij alleen maar contact met mij hield om mij rustig te houden, terwijl hij een paar dagen daarvoor nog zei van mij te houden en wel hoop had dat het nog goed zou kunnen komen. Ondertussen is hij dus alleen maar op zoek naar contacten met andere vrouwen....alsof de 6 jaar die wij samen geweest zijn, nooit bestaan hebben.



Ik weet dat hij ziek is. Ik weet dat hij in zijn ziekte hele nare dingen doet, maar het raakt mij zo ontzettend hard. Ik ben er fysiek ziek van, eet nauwelijks, slaap slecht (en word soms meerdere keren per nacht wakker van nachtmerries), voel me goed depressief. Terwijl hij lekker aan het daten is......alsof om mij niet gerouwd hoeft te worden. Alsof ik nooit bestaan heb.



Ik ga sinds kort naar een psycholoog. Vorige keer mijn levensverhaal verteld (kwam maar tot mijn 15de, toen was de tijd op), en o, wat doet dat zeer allemaal. Je hebt al 3 levens achter de rug, was de reactie van de psycholoog.....en dan schaam ik mij bijna.



Ik hou het bijna niet meer vol. Wil gewoon een beetje geluk en liefde en geen mannen meer op mijn pad, die gouden bergen beloven, zeggen zielsveel van mij te houden, om mij vervolgens als een baksteen op de betonnen vloer te laten vallen. En ondertussen vrolijk verder gaan, alsof er niets gebeurd is. Ik ben niet love able en niet eens rouwenswaardig.



Zo gebeurde vroeger ook de meest gruwelijke dingen, maar het leven ging verder alsof er niets gebeurd was. Ik lag in puin, maar niemand die het zag. Niemand die er ook maar iets om gaf.....



Mijn ex-partner vond dat ik me alleen maar als slachtoffer opstelde....terwijl ik me binnenste buiten gekeerd voel en nauwelijks meer iets kan vinden om me aan vast te houden......



Sorry voor het lange verhaal, maar goed, er komen eindelijk tranen, dus hopelijk wat opluchting...

Bedankt allemaal voor jullie knuffels en betrokkenheid. Doet mij goed. Het zijn gewoon spannende dagen en ik hoop jullie later meer te kunnen vertellen.



Nijntje, ik snap de theorie die je aankaart, toch zit het bij mij juist tegenovergesteld. Ik wil dat het lukt. Ik ga tot het uiterste en verder om "de man" te redden. Ik ga daarbij over al mijn grenzen heen en laat mij vernederen. Sta veel te veel toe. Werk juist veel te hard. Met een man met een bipolaire stoornis en weinig tot geen ziekte-inzicht met daarnaast nog een narcistische stoornis, KUN je gewoon geen relatie hebben. In het begin weet je nog helemaal niet hoe ernstig zo'n ziekte is.



Bovendien had ik juist zoveel vertrouwen het afgelopen jaar dat we deze keer (deze 5de keer) samen sterker zouden staan t.a.v. zijn ziekte. En er zijn genoeg momenten geweest dat het leek alsof hij andere keuzes ging maken. Hij wilde mij absoluut niet kwijt. Maar hij kan niet anders omdat deze specifieke ziekte geen mensen die er niet in meegaan, in zijn buurt verdraagt. Daarom is de teleurstelling ook zo enorm groot. Alles, maar dan ook alles is gedaan om een nieuwe decompensatie te voorkomen. Het had niet fout hoeven gaan, juist deze keer niet.



Ik heb ondertussen al zoveel geleerd.......qua beschermingsmechanismes, goed communiceren, enz.



Ik heb het verhaal van de eerste manie voorgelezen bij de psycholoog. Zij heeft met ongeloof zitten luisteren en adviseerde mij een boek uit te brengen.......



Verder heb ik een leuke vrijwilligersbaan gevonden. Ik hoop dat het wat wordt.



Ik ga en kom wel verder....en ik leer heel veel.

Ik ga als garderobe medewerker werken bij een instelling die allerlei voorstellingen geeft. Van amateuristisch tot professioneel. Bij grote voorstellingen werken we met z'n tweeen, bij kleine voorstellingen alleen. Ik kan dan gratis de voorstelling zien. Bovendien werken er veel vrijwilligers, zodat ik wat contacten op kan doen.



Ik heb lang gezocht in de vacatures, bijna alles in de zorg en dat wilde ik niet. Te zwaar. Dus toen ik deze tegenkwam, dacht ik gelijk: "dit is 'm".



Verder wil ik het schilderen weer oppakken. En heb ik nog altijd mijn vriendengroep waarmee ik van alles ondernemen. Volgende week eten met z'n allen en weer een feest.



Daarnaast verder met mijn verhaal/boek, wat ondertussen ook al aardig wat pagina's omvat. En een sjaal breien. Een lekkere dikke, want het is zo koud. Genoeg te doen en gelukkig ook genoeg ruimte om te verwerken.

Thanks

Bedankt voor de felicitaties. Ik heb er ook echt zin in. Er zitten hele goede voorstellingen bij, waar ik normaal gesproken het kaartje nooit voor had kunnen betalen.



Ja, het boek. Volgens de psycholoog zijn er (bijna) geen romans over hoe het leven is met een partner met een bipolaire stoornis. De eerste manie (zijn derde) heb ik van zo dichtbij meegemaakt. Toen is het niet uitgegaan, omdat ik volledig meeging in zijn gedachtengangen. En dat heeft mij een aantal keer flink in gevaar gebracht. Bovendien was ik volkomen uitgeput. Hij heeft mij maanden uit mijn slaap gehouden. Maar wat er allemaal gebeurde is onvoorstelbaar en net een grote klucht (als het niet zo ernstig was). Volgens haar heb ik de gave van het tot in de details kunnen observeren en dat ook nog eens op papier kunnen krijgen. Ik moet nog wel even uitzoeken hoe het zit met privacy. Of alleen de naam veranderen genoeg is.



Trouwens, in het begin van die manie is het ook uitgeweest. Juist in het begin maakt hij het uit. Alsof hij ruimte wil scheppen om zijn (manische) gang te kunnen gaan. Ook nu is hij alleen maar bezig met daten, i.p.v. aan zichzelf werken (zoals hij beweert). In de manie heeft hij publiek nodig. Een podium. En dat kunnen alleen maar mensen zijn die meegaan in zijn verhaal. Zoals zijn moeder. Of beschadigde vrouwen, zoals ik. Zijn moeder legt "de schuld" bij de vrouwen in zijn leven.....en ziet niet hoe ernstig de ziekte is. Bevestigd hem op een totaal verkeerde manier. Deze man heeft nooit grenzen gehad. Denkt dus dat hij alles kan maken en dat het wel los zal lopen. Dat heeft hem al zo vaak de kop gekost, maar hij ziet het gewoon niet.



Ik heb ergens gehoopt dat hij genoeg van mij hield om zichzelf aan te willen pakken. Helaas is dat een illusie geweest. Ook van zijn ex heeft hij niet genoeg gehouden. Maar misschien is dat een totaal verkeerde gedachtengang. Ik heb wel genoeg van hem gehouden om bepaalde oneigenlijke dingen in mezelf aan te pakken. Helaas hield ik niet genoeg van mezelf om mezelf te beschermen en grenzen te stellen toen dat nodig was. Maar daarin is al een behoorlijke verandering gaande.



Hij houdt helemaal niet van zichzelf. Het narcisme schept een vals opgeblazen zelfbeeld, waaronder een hele onzekere man zit. Maar daar zal hij nooit bijkunnen. Laat staan er iets mee doen. Want dan moet hij dat valse zelfbeeld loslaten en dat vergt zoveel moed en kracht en doorzettingsvermogen. (eigenschappen die hij niet heeft) Door zijn opvoeding en zijn karakter gaat dat niet lukken. Hij gaat gewoon op zoek naar een ander, om te krijgen wat hij zichzelf moet geven (daarom zal elke relatie stuk lopen bij hem)



Ik had gehoopt het hem duidelijk te maken hoe het werkt allemaal. Dat geen enkele relatie zin heeft als je zelf beschadigd bent. Dan krijg je alleen nare oneigenlijke relaties. Met veel pijn en verdriet.

Ik ben daar volop mee bezig. Het wordt ook steeds duidelijker......

Waar mijn deel zit.



Soms (vaak) kan ik het niet laten om mijn ex te analyseren. Het is niet relevant. Maar het helpt mij wel om het verdriet en de boosheid een plaats te geven. En van daaruit kom ik weer uit bij mezelf. Ik blijf het bijvoorbeeld zo raar vinden dat ik hem het afgelopen jaar wel vertrouwd heb wat zijn gevoel voor mij betreft. In de jaren daarvoor had ik dat vertrouwen niet. En om dan te constateren dat dat vertrouwen zo ongegrond was (gezien de ontwikkelingen van de afgelopen 3 maanden), maakt mij erg in de war.



Ik heb het niet gezien het afgelopen jaar. Het niet gevoeld. Tot een week voordat hij het uitmaakte, had ik echt het gevoel dat hij mij echt niet kwijt wilde. Dat hij ging accepteren dat zijn ziekte hem labiel maakte, niet zijn gevoel voor mij.



Als ik kijk naar 2007 moest hij mij ook echt kwijt. Wilde hij echt van mij af (en in 2008 is hij ontspoort). Ik twijfelde toen heel erg omdat ik zelf zo overstuur was van alles wat hij toen deed om mij kwijt te raken. Deze keer heb ik hem alle rust en ruimte gegeven en vertrouwd dat hij van mij hield. Onterecht dus.



Mijn vriendin zegt dat het niet uitmaakt wat ik doe of wat ik laat, zijn ziekte is altijd sterker.



Ik heb me deze keer zo emotioneel beheerst, ondanks dat zijn gedrag alles van vroeger weer triggerde. Ik heb dus zo erg mijn best gedaan, zo hard gewerkt en nog was het niet genoeg. Het lag gewoon niet aan mij.



Als ik dus iemand niet kan redden, blijft er nog maar 1 persoon over die centraal staat in mijn leven: "ik". En ik is beschadigd. En nu ik niemand meer heb om mij af te leiden van ik, komt wat er in mij beschadigd is als een etterende wond open te liggen.



Ik kan wel weer vluchten in drank, andere mannen, pillen, enz. Maar dan ga ik weer aan ik voorbij en daar moet ik echt mee ophouden, want ik wil kunnen leven met ik en houden van ik en grenzen stellen aan iedereen die ik zeer doet.

Shit, met mijn eigen schrijven zoek/vind ik soms mijn eigen pijn. Realiseer me weer dat ik werkelijk dacht dat we samen sterk stonden. Dat ik werkelijk gedacht heb dat hij mij echt niet kwijt wilde. Dat hij mij, ons op waarde schatte. Dat ik te belangrijk voor hem was om te missen in zijn leven. En nu is het zo. Nu ben ik niet meer in zijn leven en het maakt niet uit. Het maakt niets uit. Het doet hem geen pijn......hij is maar aan het daten. Ongelooflijk. Ik dacht dat ik dieper in zijn hart zat......hij is mijn vertrouwen dus niet waard geweest. Datgene wat ik met zoveel moeite kan vinden/geven heb ik dus aan de verkeerde gegeven.



We hebben zo ontzettend veel meegemaakt samen. Om dan in 6 dagen tijd, 6 jaar af te doen (wat hij doet) doet ontzettend veel pijn.



Het doet hem niets. Ik doe hem niets. Hij houdt niet van mij.



En ik, kan hem, ondanks het enorme verdriet, zo ontzettend erg missen.

Nee, ik kan er niet van winnen. Niemand, nooit.......



Ik word het zo moe. Hoe hard ik ook vecht, hoe hard ik ook mijn best doe....de pijn blijft. Een basaal soort 'levenspijn', die wat ik ook doe of laat, niet weggaat.



Ik kan het met mijn hoofd nog zo goed weten. In mijn wezen is iets goed stuk. Ik zou willen dat ik niet meer hoef te vechten.

Bedankt Valesca...ik reageer even via de mail.