Psyche
alle pijlers
Kom niet verder.....
zondag 13 december 2009 om 02:45
Ik zit momenteel in behoorlijk zwaar weer.
Kort geleden is mijn relatie beëindigd. Mijn ex-partner heeft een bipolaire stoornis. Volgens mij is hij op weg naar zijn 5de ontsporing. Hierin heeft hij behoorlijk naar gedrag vertoont. Eerst koud en kil en later doen alsof hij nog van mij hield, maar ondertussen zichzelf aanmelden op een datingsite, met een profiel waarin stond dat hij op zoek is naar de ware......
Ik heb in mijn jeugd behoorlijk veel meegemaakt. Ontzettend in de steek gelaten door mijn ouders. Geen broers of zussen om het leed mee te delen. Ik ben daar behoorlijk beschadigd uit gekomen. Maar heb wel jarenlang hard gewerkt om alles een plekje te geven....
Met het uitgaan van de relatie en vooral de manier waarop, wordt de beerput van vroeger weer behoorlijk opengetrokken. Dit uit zich in hele heftige nachtmerries en het gevoel dat ik weer niet belangrijk, waardevol genoeg ben. Het doet pijn tot op het bot.
Mijn ex is mij steeds een stapje verder weg gaan duwen. Als laatste kreeg ik te horen dat hij alleen maar contact met mij hield om mij rustig te houden, terwijl hij een paar dagen daarvoor nog zei van mij te houden en wel hoop had dat het nog goed zou kunnen komen. Ondertussen is hij dus alleen maar op zoek naar contacten met andere vrouwen....alsof de 6 jaar die wij samen geweest zijn, nooit bestaan hebben.
Ik weet dat hij ziek is. Ik weet dat hij in zijn ziekte hele nare dingen doet, maar het raakt mij zo ontzettend hard. Ik ben er fysiek ziek van, eet nauwelijks, slaap slecht (en word soms meerdere keren per nacht wakker van nachtmerries), voel me goed depressief. Terwijl hij lekker aan het daten is......alsof om mij niet gerouwd hoeft te worden. Alsof ik nooit bestaan heb.
Ik ga sinds kort naar een psycholoog. Vorige keer mijn levensverhaal verteld (kwam maar tot mijn 15de, toen was de tijd op), en o, wat doet dat zeer allemaal. Je hebt al 3 levens achter de rug, was de reactie van de psycholoog.....en dan schaam ik mij bijna.
Ik hou het bijna niet meer vol. Wil gewoon een beetje geluk en liefde en geen mannen meer op mijn pad, die gouden bergen beloven, zeggen zielsveel van mij te houden, om mij vervolgens als een baksteen op de betonnen vloer te laten vallen. En ondertussen vrolijk verder gaan, alsof er niets gebeurd is. Ik ben niet love able en niet eens rouwenswaardig.
Zo gebeurde vroeger ook de meest gruwelijke dingen, maar het leven ging verder alsof er niets gebeurd was. Ik lag in puin, maar niemand die het zag. Niemand die er ook maar iets om gaf.....
Mijn ex-partner vond dat ik me alleen maar als slachtoffer opstelde....terwijl ik me binnenste buiten gekeerd voel en nauwelijks meer iets kan vinden om me aan vast te houden......
Sorry voor het lange verhaal, maar goed, er komen eindelijk tranen, dus hopelijk wat opluchting...
Kort geleden is mijn relatie beëindigd. Mijn ex-partner heeft een bipolaire stoornis. Volgens mij is hij op weg naar zijn 5de ontsporing. Hierin heeft hij behoorlijk naar gedrag vertoont. Eerst koud en kil en later doen alsof hij nog van mij hield, maar ondertussen zichzelf aanmelden op een datingsite, met een profiel waarin stond dat hij op zoek is naar de ware......
Ik heb in mijn jeugd behoorlijk veel meegemaakt. Ontzettend in de steek gelaten door mijn ouders. Geen broers of zussen om het leed mee te delen. Ik ben daar behoorlijk beschadigd uit gekomen. Maar heb wel jarenlang hard gewerkt om alles een plekje te geven....
Met het uitgaan van de relatie en vooral de manier waarop, wordt de beerput van vroeger weer behoorlijk opengetrokken. Dit uit zich in hele heftige nachtmerries en het gevoel dat ik weer niet belangrijk, waardevol genoeg ben. Het doet pijn tot op het bot.
Mijn ex is mij steeds een stapje verder weg gaan duwen. Als laatste kreeg ik te horen dat hij alleen maar contact met mij hield om mij rustig te houden, terwijl hij een paar dagen daarvoor nog zei van mij te houden en wel hoop had dat het nog goed zou kunnen komen. Ondertussen is hij dus alleen maar op zoek naar contacten met andere vrouwen....alsof de 6 jaar die wij samen geweest zijn, nooit bestaan hebben.
Ik weet dat hij ziek is. Ik weet dat hij in zijn ziekte hele nare dingen doet, maar het raakt mij zo ontzettend hard. Ik ben er fysiek ziek van, eet nauwelijks, slaap slecht (en word soms meerdere keren per nacht wakker van nachtmerries), voel me goed depressief. Terwijl hij lekker aan het daten is......alsof om mij niet gerouwd hoeft te worden. Alsof ik nooit bestaan heb.
Ik ga sinds kort naar een psycholoog. Vorige keer mijn levensverhaal verteld (kwam maar tot mijn 15de, toen was de tijd op), en o, wat doet dat zeer allemaal. Je hebt al 3 levens achter de rug, was de reactie van de psycholoog.....en dan schaam ik mij bijna.
Ik hou het bijna niet meer vol. Wil gewoon een beetje geluk en liefde en geen mannen meer op mijn pad, die gouden bergen beloven, zeggen zielsveel van mij te houden, om mij vervolgens als een baksteen op de betonnen vloer te laten vallen. En ondertussen vrolijk verder gaan, alsof er niets gebeurd is. Ik ben niet love able en niet eens rouwenswaardig.
Zo gebeurde vroeger ook de meest gruwelijke dingen, maar het leven ging verder alsof er niets gebeurd was. Ik lag in puin, maar niemand die het zag. Niemand die er ook maar iets om gaf.....
Mijn ex-partner vond dat ik me alleen maar als slachtoffer opstelde....terwijl ik me binnenste buiten gekeerd voel en nauwelijks meer iets kan vinden om me aan vast te houden......
Sorry voor het lange verhaal, maar goed, er komen eindelijk tranen, dus hopelijk wat opluchting...
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zondag 3 januari 2010 om 08:33
Wel heftig om zo'n vriend te hebben.
Ik bedoelde ook niet dat je het als helemaal uit moet zien maar als echt even een time-out.
Mijn relatie is een paar maanden geleden uitgegaan na 7 jaar bij elkaar. Dat was voor mij ook heel heftig en daardoor kwamen er ook dingen van vroeger terug.
Wat mij toen heeft geholpen is de relatie op een laag pitje zetten, we hadden een 'time out'.
Dat gaf mij de rust om zelf weer wat op te krabbelen.
Nu weer een paar maanden verder zijn we echt definitief uit elkaar. Daar heb ik het moeilijk mee, maar ik heb er ook vrede mee.
Misschien helpt het jou ook om nu even geen beslissing te nemen over je relatie en met jezelf af te spreken om daar later pas een beslissing over te nemen.
Dan gun je jezelf de tijd om weer tot jezelf te komen.
Overigens goed van je dat je hulp hebt gezocht bij een psycholoog!
Ik bedoelde ook niet dat je het als helemaal uit moet zien maar als echt even een time-out.
Mijn relatie is een paar maanden geleden uitgegaan na 7 jaar bij elkaar. Dat was voor mij ook heel heftig en daardoor kwamen er ook dingen van vroeger terug.
Wat mij toen heeft geholpen is de relatie op een laag pitje zetten, we hadden een 'time out'.
Dat gaf mij de rust om zelf weer wat op te krabbelen.
Nu weer een paar maanden verder zijn we echt definitief uit elkaar. Daar heb ik het moeilijk mee, maar ik heb er ook vrede mee.
Misschien helpt het jou ook om nu even geen beslissing te nemen over je relatie en met jezelf af te spreken om daar later pas een beslissing over te nemen.
Dan gun je jezelf de tijd om weer tot jezelf te komen.
Overigens goed van je dat je hulp hebt gezocht bij een psycholoog!
zondag 3 januari 2010 om 11:25
lieveranoniem...
Hij heeft het zo resoluut uitgemaakt (praten was niet mogelijk), gezegd niet meer van mij te houden en zich zo naar gedragen, dat ik het niet meer weet. Ik weet wel dat het elke keer zo loopt. Alles wat er gebeurd is de afgelopen tijd, heb ik al 2 keer eerder meegemaakt. Ik weet ook dat de ontsporing nog even duurt. Waarschijnlijk is hij rond mei/juni weer psychotisch en zal er een gedwongen opname plaatsvinden. Het kan zijn dat hij eerder opgenomen wordt, omdat er nu een zelfbeschikking is waarmee hij eerder opgenomen kan worden. Maar dat is afwachten.
Ik kan dus sowieso niets met hem op dit moment. Het moment dat ik weer wat met hem kan, ligt toch een flink aantal maanden verder. En die tijd wil ik benutten om zelf verder te komen. Dat hij die ziekte heeft is 1, maar dat hij mij elke keer zo hard (en gemeen) afstoot is 2. In goede tijd draagt hij mij op handen, maar wat heb ik daaraan als hij mij keer op keer zo hard afstoot? Het heeft alleen zin als hij zelf inziet wat die ziekte met hem doet en wat hij dan doet met degene die hem het meest na staan. Vooralsnog ziet hij het dus niet. En deze keer heeft hij alle kans gehad het wel te zien (het was ook een dubbeltje op z'n kant) toch heeft hij gekozen weer (en weer) op dezelfde nare rotmanier met zijn onrust om te gaan.
Ik ben ook maar een mens. Dit is de derde keer dat ik door het enorme verdriet heen moet. Hoewel ik echt heel veel van hem hou, vraag ik me oprecht af of hij wel genoeg van mij houdt om mij dit niet meer aan te willen doen. En dat vraagt een veel grotere inspanning van hem, in goede tijd. Of eigenlijk zou de vraag moeten zijn of hij genoeg van zichzelf houdt om niet meer de ziekte zo'n impact te laten hebben. Nu denkt hij nog dat het met een andere vrouw niet meer voor zal komen. Ik denk dat dat de grootste misvatting is die hij maar kan hebben. Zolang hij het maar bij anderen blijft zoeken, zal er nooit iets veranderen.
Ik werd vanmorgen wakker met een smsje van de verpleegkundige (van oud en nieuw feest) om iets leuks te doen vanmiddag. Ik denk dat ik het maar doe.
Hij heeft het zo resoluut uitgemaakt (praten was niet mogelijk), gezegd niet meer van mij te houden en zich zo naar gedragen, dat ik het niet meer weet. Ik weet wel dat het elke keer zo loopt. Alles wat er gebeurd is de afgelopen tijd, heb ik al 2 keer eerder meegemaakt. Ik weet ook dat de ontsporing nog even duurt. Waarschijnlijk is hij rond mei/juni weer psychotisch en zal er een gedwongen opname plaatsvinden. Het kan zijn dat hij eerder opgenomen wordt, omdat er nu een zelfbeschikking is waarmee hij eerder opgenomen kan worden. Maar dat is afwachten.
Ik kan dus sowieso niets met hem op dit moment. Het moment dat ik weer wat met hem kan, ligt toch een flink aantal maanden verder. En die tijd wil ik benutten om zelf verder te komen. Dat hij die ziekte heeft is 1, maar dat hij mij elke keer zo hard (en gemeen) afstoot is 2. In goede tijd draagt hij mij op handen, maar wat heb ik daaraan als hij mij keer op keer zo hard afstoot? Het heeft alleen zin als hij zelf inziet wat die ziekte met hem doet en wat hij dan doet met degene die hem het meest na staan. Vooralsnog ziet hij het dus niet. En deze keer heeft hij alle kans gehad het wel te zien (het was ook een dubbeltje op z'n kant) toch heeft hij gekozen weer (en weer) op dezelfde nare rotmanier met zijn onrust om te gaan.
Ik ben ook maar een mens. Dit is de derde keer dat ik door het enorme verdriet heen moet. Hoewel ik echt heel veel van hem hou, vraag ik me oprecht af of hij wel genoeg van mij houdt om mij dit niet meer aan te willen doen. En dat vraagt een veel grotere inspanning van hem, in goede tijd. Of eigenlijk zou de vraag moeten zijn of hij genoeg van zichzelf houdt om niet meer de ziekte zo'n impact te laten hebben. Nu denkt hij nog dat het met een andere vrouw niet meer voor zal komen. Ik denk dat dat de grootste misvatting is die hij maar kan hebben. Zolang hij het maar bij anderen blijft zoeken, zal er nooit iets veranderen.
Ik werd vanmorgen wakker met een smsje van de verpleegkundige (van oud en nieuw feest) om iets leuks te doen vanmiddag. Ik denk dat ik het maar doe.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zondag 3 januari 2010 om 11:43
zondag 3 januari 2010 om 11:57
Ik vind het ook flink klote voor mezelf. Ik heb er elke keer zo'n verdriet van. Om op het ene moment alles te zijn voor hem, en op een volgend moment helemaal niets, is en blijft pijnlijk.
Waarschijnlijk is de date van vanmiddag geen goed idee. Maar daar kom ik dan wel achter. Deze man houdt vrij veel afstand, is niet opdringerig of zo. Gewoon een wandelingetje door de stad en ergens een bak chocomelk drinken. Ik hou het simpel.
Ik moet toch door (mijn ex laat mij geen keus). Ik wil voor mezelf graag weten of ik in staat ben om door te gaan.
Waarschijnlijk is de date van vanmiddag geen goed idee. Maar daar kom ik dan wel achter. Deze man houdt vrij veel afstand, is niet opdringerig of zo. Gewoon een wandelingetje door de stad en ergens een bak chocomelk drinken. Ik hou het simpel.
Ik moet toch door (mijn ex laat mij geen keus). Ik wil voor mezelf graag weten of ik in staat ben om door te gaan.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zondag 3 januari 2010 om 12:13
Hoi lin, ik heb ook een relatie gehad met zo iemand. Vier jaar lang en in die vier jaar is hij een keertje of 6 opgestapt en de laatste keer was vorig jaar [ is er toen voor de verandering maar vandoor gegaan met de buurvrouw ] De keren dat het uit was stond hij later weer jankend voor de deur omdat hij toch zoveel van mij hield. Ik ben hem tijdens onze relatie op datingsites tegen gekomen en zelfs op een sexsite waar ik meneer bloot achter de cam zag zitten. En maar zeggen dat hij zoveel van mij hield iedereen mocht het horen, niet te begrijpen. Van de een op de andere dag was het voor hem over en zat hij bij de buurvrouw aan de overkant, het vervelende was dat hij mij ook niet met rust liet.Ze zijn een paar maanden geleden verhuisd, ik dacht dat het wel rustiger zou gaan worden maar nog krijg ik regelmatig mailtjes en smsjes van hem en die zijn niet vriendschappelijk maar gaan alleen maar over hoe die mij mist en hoe graag hij nog met me naar bed wil want dat was altijd zo geweldig tussen ons [ zegt hij ] en dit alles terwijl meneer al een paar maanden is getrouwd. Ik heb 3 keer een ander nummer genomen maar vertik het om dat nog eens te doen. Dus negeer ik al zijn smsje en mailtjes en ben gestopt om te proberen hem te begrijpen. Dit soort mensen zijn echt ziek en liegen en bedriegen en ze geloven het zelf. Niets ligt aan hun alles wat ze overkomt word ze aangedaan. Ik begrijp helemaal hoe je je voelt maar stop met het willen begrijpen en want dat gaat niet lukken meid.
zondag 3 januari 2010 om 12:53
@Lin
Je bent goed aan het schrijven! Lukt het nog met je verslag voor de psycholoog?
Ik denk dat het wel goed is om op date te gaan. Niet om een nieuwe partner te vinden, maar gewoon om een leuke tijd te hebben met een man die lief voor je is. Veel plezier
Lief trouwens dat je ook even op mijn topic reageerde Drama is weer voorbij. Gelukkig...
@Jarala
Jeeetje dat is echt ziekelijk gedrag hoor van jouw ex. Jullie zullen ongewtijfeld goede momenten in jullie relatie gehad hebben, maar ik denk dat je heel blij kunt zijn van hem af te zijn. Valt hij je nu nog steeds lastig?
Hoe rot ook voor je Lin dat je ex je zo kil afgepakt heeft, ik denk dat dat toch beter voor jou is dan zulk gestalk. Mijn hemel....
Je bent goed aan het schrijven! Lukt het nog met je verslag voor de psycholoog?
Ik denk dat het wel goed is om op date te gaan. Niet om een nieuwe partner te vinden, maar gewoon om een leuke tijd te hebben met een man die lief voor je is. Veel plezier
Lief trouwens dat je ook even op mijn topic reageerde Drama is weer voorbij. Gelukkig...
@Jarala
Jeeetje dat is echt ziekelijk gedrag hoor van jouw ex. Jullie zullen ongewtijfeld goede momenten in jullie relatie gehad hebben, maar ik denk dat je heel blij kunt zijn van hem af te zijn. Valt hij je nu nog steeds lastig?
Hoe rot ook voor je Lin dat je ex je zo kil afgepakt heeft, ik denk dat dat toch beter voor jou is dan zulk gestalk. Mijn hemel....
if they like you you'll know, if they don't you'll be confused
zondag 3 januari 2010 om 19:50
De date was gezellig. Chocomelk gedronken en een stukje gewandeld (veel te koud) Hij is ook nog even bij mij thuis geweest. Toen ik merkte dat ik moe werd, heb ik hem gevraagd naar huis te gaan, ook prima. Veel raakvlakken, maar lang niet zoveel als met mijn ex. Maar dat hoeft ook niet. Hij was wel veel nerveuzer dan ik was.
Ik voel me nu niet zo leeg en verdrietig. Het is gewoon een ervaring in hoe ik me verhoud tot een ander. Of ik kan kijken wat ik van hem vind, zonder mij zo druk te maken over wat hij van mij vindt. Ik ben goed bij mezelf gebleven. Hoe het verder loopt zien we wel.
Nu lekker op de bank, een film kijken. Mijn zoon is bij zijn vriendin dus ik heb even het rijk alleen. Lekker!
Ik voel me nu niet zo leeg en verdrietig. Het is gewoon een ervaring in hoe ik me verhoud tot een ander. Of ik kan kijken wat ik van hem vind, zonder mij zo druk te maken over wat hij van mij vindt. Ik ben goed bij mezelf gebleven. Hoe het verder loopt zien we wel.
Nu lekker op de bank, een film kijken. Mijn zoon is bij zijn vriendin dus ik heb even het rijk alleen. Lekker!
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zondag 3 januari 2010 om 22:51
Er kwam in de film een moment voor dat een vrouw haar broer opzoekt in een psychiatrisch ziekenhuis. Poeh, dat triggert. Ik heb mijn ex ook in 4 verschillende psychiatrische ziekenhuizen (afdelingen) opgezocht. Inclusief een anti-agressie unit. Zo de weg kwijt. Heel soms lief, vaak dwingend, agressief, manipulerend, uitdagend. Zo de weg kwijt. Snel pratend, zo in de war.
In contact met God, de koningin, vaderland, of wie/wat dan ook (belde continue met van alles) en zo uit contact met zichzelf.
Zoveel gezien in die ziekenhuizen. Zou hij het geweten hebben? Zou hij zelf gevoeld hebben dat hij zo de weg kwijt was? Zelfs binnen in de inrichtingen ging hij door met zijn "zaakjes", zijn grootheidswaan.......zo de weg kwijt.
Wat ben ik blij dat ik die ziekte niet heb. Ik ga morgen verder met mijn verhaal, ook dit moet er allemaal in. Alle waanzin.
En toch.....mijn hart breekt weer als ik eraan denk. Ik had het hem zo graag bespaard. Maar ik sta (stond) erbij en kijk (keek) er na en kan niets, maar dan ook helemaal niets doen.
Ik kon mijn moeder niet redden (ook haar heb ik op de psychiatrische afdeling gezien, als kind), ik kon mijn vader niet redden, want die was al verloren. Ik kan alleen mezelf maar redden, maar het kost mij alles om dat simpelweg te willen, nog steeds, alweer, telkens opnieuw.....te willen.........want daar komt het toch op neer....willen leven....willen loslaten....willen accepteren.....ook dat wat ik niet kan.
Dat is mijn les in dit leven: "loslaten"
Ik kon mijn moeder niet redden. Ik kan de man waar ik zielsveel van hou niet redden.....en zo komt er telkens weer een groot stuk verdriet naar buiten.....laat maar komen.
Al mijn kennis, al mijn liefde. Het is niet genoeg. Was niet genoeg.
In contact met God, de koningin, vaderland, of wie/wat dan ook (belde continue met van alles) en zo uit contact met zichzelf.
Zoveel gezien in die ziekenhuizen. Zou hij het geweten hebben? Zou hij zelf gevoeld hebben dat hij zo de weg kwijt was? Zelfs binnen in de inrichtingen ging hij door met zijn "zaakjes", zijn grootheidswaan.......zo de weg kwijt.
Wat ben ik blij dat ik die ziekte niet heb. Ik ga morgen verder met mijn verhaal, ook dit moet er allemaal in. Alle waanzin.
En toch.....mijn hart breekt weer als ik eraan denk. Ik had het hem zo graag bespaard. Maar ik sta (stond) erbij en kijk (keek) er na en kan niets, maar dan ook helemaal niets doen.
Ik kon mijn moeder niet redden (ook haar heb ik op de psychiatrische afdeling gezien, als kind), ik kon mijn vader niet redden, want die was al verloren. Ik kan alleen mezelf maar redden, maar het kost mij alles om dat simpelweg te willen, nog steeds, alweer, telkens opnieuw.....te willen.........want daar komt het toch op neer....willen leven....willen loslaten....willen accepteren.....ook dat wat ik niet kan.
Dat is mijn les in dit leven: "loslaten"
Ik kon mijn moeder niet redden. Ik kan de man waar ik zielsveel van hou niet redden.....en zo komt er telkens weer een groot stuk verdriet naar buiten.....laat maar komen.
Al mijn kennis, al mijn liefde. Het is niet genoeg. Was niet genoeg.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zondag 3 januari 2010 om 23:01
maandag 4 januari 2010 om 20:18
ik hoop dat dit de bodem is......dank je voor de knuf, Mirre!
Het was zo onveilig........
Ze maakte een armbandje van kraaltjes voor mij. Ik kan me nog oranje en paarse kraaltjes herinneren. Ik kan me de wachtkamer nog herinneren waarin ik moest wachten terwijl mijn vader en moeder spraken. Ik kan me nog herinneren dat haar kamer tegenover de keuken was. Ik kan me de vleesmessen nog herinneren die ik door het raam heen kon zien.....
.....bovenal kan ik me de sfeer nog herinneren........ en dat niemand mij zag.
Alle relaties die ik gehad, behalve de eerste, zijn door de ander beëindigd. En elke keer voelde ik me zo verlaten, zo ongezien. Ik heb het gevoel dat ik dat bijna niet te boven kan komen......dat verlaten worden.
Ik kan gewoon niet voorkomen dat ik verlaten word. En dat doet zo´n zeer.
Ik kon het vroeger ook niet voorkomen. Of ik nou slim was, een clown was, lief was, boos was, wat dan ook was.....ik heb het niet kunnen voorkomen.
Mijn moeder heeft mij verlaten en dat heeft zo mijn leven bepaald. Ze heeft me niet alleen verlaten.....ze heeft mij definitief verlaten. Geen herkansing, geen mogelijkheid tot gesprek, geen keuzes......en dat doet mij zo´n zeer. Ze heeft mij achtergelaten. Als je van je kind houdt, laat je haar toch niet achter.....
.....als je van iemand houdt, laat je die niet achter......
Toch heeft zij het gedaan. Toch heeft mijn ex het gedaan. Ergens geeft dit kortsluiting in mijn hoofd. Beide hebben gezegd van mij te houden en beide hebben mij achter gelaten. Mij niet gezien.
Hoe kan ik mezelf belangrijk vinden als de degene uit wie ik kom mij niet belangrijk vond? Houden van mij ging ten koste van hemzelf, zei mijn ex. Ging houden van mij ook ten koste van mijn moeder?
Met mijn hoofd kan ik het allemaal wel bedenken.....ze was depressief, ze zag geen uitweg meer, enz, enz, enz, enz,.....
ik kom gewoon niet van het gevoel af dat ze niet genoeg van mij hield, ze liet mij ten slotte achter bij een sadistische vader. Of heeft ze daar geen seconde aan gedacht?
Dat zijn de feiten.
Beide kom ik tegen in mijn ex. De psychiatrische patiënt (mijn moeder) en de sadist (mijn vader).
Ik ben weer aan het denken.....ik moet voelen.......ik ga even douchen....
Het was zo onveilig........
Ze maakte een armbandje van kraaltjes voor mij. Ik kan me nog oranje en paarse kraaltjes herinneren. Ik kan me de wachtkamer nog herinneren waarin ik moest wachten terwijl mijn vader en moeder spraken. Ik kan me nog herinneren dat haar kamer tegenover de keuken was. Ik kan me de vleesmessen nog herinneren die ik door het raam heen kon zien.....
.....bovenal kan ik me de sfeer nog herinneren........ en dat niemand mij zag.
Alle relaties die ik gehad, behalve de eerste, zijn door de ander beëindigd. En elke keer voelde ik me zo verlaten, zo ongezien. Ik heb het gevoel dat ik dat bijna niet te boven kan komen......dat verlaten worden.
Ik kan gewoon niet voorkomen dat ik verlaten word. En dat doet zo´n zeer.
Ik kon het vroeger ook niet voorkomen. Of ik nou slim was, een clown was, lief was, boos was, wat dan ook was.....ik heb het niet kunnen voorkomen.
Mijn moeder heeft mij verlaten en dat heeft zo mijn leven bepaald. Ze heeft me niet alleen verlaten.....ze heeft mij definitief verlaten. Geen herkansing, geen mogelijkheid tot gesprek, geen keuzes......en dat doet mij zo´n zeer. Ze heeft mij achtergelaten. Als je van je kind houdt, laat je haar toch niet achter.....
.....als je van iemand houdt, laat je die niet achter......
Toch heeft zij het gedaan. Toch heeft mijn ex het gedaan. Ergens geeft dit kortsluiting in mijn hoofd. Beide hebben gezegd van mij te houden en beide hebben mij achter gelaten. Mij niet gezien.
Hoe kan ik mezelf belangrijk vinden als de degene uit wie ik kom mij niet belangrijk vond? Houden van mij ging ten koste van hemzelf, zei mijn ex. Ging houden van mij ook ten koste van mijn moeder?
Met mijn hoofd kan ik het allemaal wel bedenken.....ze was depressief, ze zag geen uitweg meer, enz, enz, enz, enz,.....
ik kom gewoon niet van het gevoel af dat ze niet genoeg van mij hield, ze liet mij ten slotte achter bij een sadistische vader. Of heeft ze daar geen seconde aan gedacht?
Dat zijn de feiten.
Beide kom ik tegen in mijn ex. De psychiatrische patiënt (mijn moeder) en de sadist (mijn vader).
Ik ben weer aan het denken.....ik moet voelen.......ik ga even douchen....
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
dinsdag 5 januari 2010 om 11:03
weer een nieuwe dag.....wat heb ik diep gezeten gisteravond. Wist niet dat het allemaal nog zo'n pijn kon doen.
Ergens zou ik willen dat mijn ex gewoon verliefd was geworden op een ander. Dat had ik minder pijnlijk gevonden dan dat hij (terwijl hij zei van mij te houden en nog wel kans zag dat het goed kwam) zich aangemeld heeft op relatieplanet op zoek naar de ware. Dat laatste staat er nu niet meer, maar wel dat hij in eerste instantie op zoek is naar vriendschap (in tweede instantie dus wel een relatie) en gewoon tijd wil doorbrengen met iemand (maar er staat wel "wie weet" achter)
Dan is het niet iets wat hem "overkomt", maar iets wat hij bewust heeft opgezocht. En daarmee zegt hij hoe onbelangrijk ik en onze relatie voor hem is. Dit is gewoon expres, gemeen. Ik was al zo verdrietig door hoe alles liep en dit is zo'n grote trap na.
Nadat ik erachter gekomen was, heb ik 5 dagen geen contact met hem gezocht. Maar kwam ook niets van zijn kant uit, geen excuses, geen verklaring, niets. Hij steekt een mes in mijn rug en vindt het gewoon oké!
Ik begin er nu pas echt boos over te worden. Wat een gevoelloze, in en in gemene man. Zulke streken uithalen en daar totaal niet mee zitten.
Je zit met elkaar in zwaar weer (nou ja, ik met hem, vanwege die rotziekte) en in plaats van dat hij praat met mij. Respect heeft voor mij, doet hij zoiets. En dan moet ik nog geloven dat hij van mij houdt (of hield)? Nee dus, dat gaat gewoon niet samen. Als je zo'n lange tijd samen bent geweest. Als iemand je na aan het hart gaat, doe je zoiets gewoon niet. Punt.
Ik kwam erachter de dag nadat hij bij mij had geslapen omdat hij mij zo mistte, zich zorgen maakte om mij. God weet, hoe lang hij al ingeschreven stond. Ik word er gewoon misselijk van. Deze man heb ik alles gegeven. Heb ik altijd voor klaar gestaan. Alles voor gedaan. En hij flikt mij dit. En dan nog boos worden op mij omdat ik hem lastig gevallen heb in die chatbox......
Gadver, wat heb ik me vergist. Wat heb ik die mooie woorden geloofd. Wat heb ik hem het voordeel van de twijfel gegeven. En wat heeft hij mij in de stront laten zakken. Hij heeft mij niet alleen verlaten, maar ook nog eens duidelijk gemaakt hoe weinig ik voor hem betekend heb door die inschrijving op relatieplanet. Wat een onbetrouwbare gemene rotvent. En daar heb ik dan van gehouden.
Ergens zou ik willen dat mijn ex gewoon verliefd was geworden op een ander. Dat had ik minder pijnlijk gevonden dan dat hij (terwijl hij zei van mij te houden en nog wel kans zag dat het goed kwam) zich aangemeld heeft op relatieplanet op zoek naar de ware. Dat laatste staat er nu niet meer, maar wel dat hij in eerste instantie op zoek is naar vriendschap (in tweede instantie dus wel een relatie) en gewoon tijd wil doorbrengen met iemand (maar er staat wel "wie weet" achter)
Dan is het niet iets wat hem "overkomt", maar iets wat hij bewust heeft opgezocht. En daarmee zegt hij hoe onbelangrijk ik en onze relatie voor hem is. Dit is gewoon expres, gemeen. Ik was al zo verdrietig door hoe alles liep en dit is zo'n grote trap na.
Nadat ik erachter gekomen was, heb ik 5 dagen geen contact met hem gezocht. Maar kwam ook niets van zijn kant uit, geen excuses, geen verklaring, niets. Hij steekt een mes in mijn rug en vindt het gewoon oké!
Ik begin er nu pas echt boos over te worden. Wat een gevoelloze, in en in gemene man. Zulke streken uithalen en daar totaal niet mee zitten.
Je zit met elkaar in zwaar weer (nou ja, ik met hem, vanwege die rotziekte) en in plaats van dat hij praat met mij. Respect heeft voor mij, doet hij zoiets. En dan moet ik nog geloven dat hij van mij houdt (of hield)? Nee dus, dat gaat gewoon niet samen. Als je zo'n lange tijd samen bent geweest. Als iemand je na aan het hart gaat, doe je zoiets gewoon niet. Punt.
Ik kwam erachter de dag nadat hij bij mij had geslapen omdat hij mij zo mistte, zich zorgen maakte om mij. God weet, hoe lang hij al ingeschreven stond. Ik word er gewoon misselijk van. Deze man heb ik alles gegeven. Heb ik altijd voor klaar gestaan. Alles voor gedaan. En hij flikt mij dit. En dan nog boos worden op mij omdat ik hem lastig gevallen heb in die chatbox......
Gadver, wat heb ik me vergist. Wat heb ik die mooie woorden geloofd. Wat heb ik hem het voordeel van de twijfel gegeven. En wat heeft hij mij in de stront laten zakken. Hij heeft mij niet alleen verlaten, maar ook nog eens duidelijk gemaakt hoe weinig ik voor hem betekend heb door die inschrijving op relatieplanet. Wat een onbetrouwbare gemene rotvent. En daar heb ik dan van gehouden.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
dinsdag 5 januari 2010 om 11:23
En dan mij nog het gevoel geven dat het normaal was wat hij deed. Want houden van mij, ging ten koste van hemzelf. Ik ben niet degene die zulke gemene streken uithaalt of heeft uitgehaald.
Ik ben alleen, terecht, boos geworden om die rotstreek. En dan gaat houden van mij ten koste van hem? Wat een omgekeerde wereld.
Ja, houden van mij, is natuurlijk ook niet te doen. Ik ben niet lief, ik ben niet eerlijk, ik ben niet zorgzaam geweest. Ik heb nooit geluisterd naar hem, nooit klaargestaan voor hem. Ik heb hem nooit gesteund toen hij het moeilijk had. Ik heb hem nooit opgezocht toen hij opgenomen was (wat heel zwaar was voor mij, gezien mijn verleden). Ik ben nooit mee geweest naar de psychiater en psycholoog. Ik heb nooit zijn huishouden, boekhouding, tuin, boot, auto, huis enz gedaan. Ik heb niet eindeloos met hem gepraat over zijn ex, zijn ziekte, zijn pijn. Ik heb hem nooit uit de put gepraat.
Natuurlijk niet. Ik heb hem bedrogen. Ik heb tegen hem gelogen. Ik heb hem het gevoel gegeven niet hij niet belangrijk voor mij was. Ik heb hem nooit een prioriteit gevonden. Ik heb mezelf ingeschreven op relatieplanet toen het moeilijk was tussen ons. Ik heb dingen gedaan waarvan ik wist dat ze heel erg kwetsend en triggerend voor hem waren (zoals die chatbox). Ik heb hem zonder respect behandeld. Ik heb hem gezegd dat ik van hem hield (maar was ondertussen wel op zoek naar de ware). Ik heb bij hem geslapen, zogenaamd omdat ik van hem hield, maar in feite niet zoveel succes had op relatieplanet en eenzaam was. Ik heb geen verantwoording genomen omdat ik in mijn manische periodes hard, rot, gemeen en agressief tegen hem heb gedragen. Ik heb hem de hemel ingeprezen en op handen gedragen om hem vervolgens als een kakkerlak dood te trappen op de grond. Ik heb niet ingegrepen toen mijn moeder hem beschuldigde van dingen die niet waar waren. Toen zij hem uitschold. Ik ben niet naast hem gaan staan toen dingen zwaar werden......O, en ik heb het moeilijk gevonden hem te verzorgen toen hij uit het ziekenhuis kwam na een zware buikoperatie. En ik heb tegen hem gezegd dat ik liever alleen ben, moet werken aan mezelf, moet houden van mezelf, geen relaties meer te willen.....maar ondertussen alleen maar aan het daten ben. Ik heb hem de indruk gegeven dat het niet aan hem lag, maar aan mezelf, terwijl dat natuurlijk niet zo was, daarom ben ik ook zoveel te vinden op relatieplanet...
Klopt, van mij houden is onmogelijk.......
Nee, van hem houden is onmogelijk. En ik verdien gewoon beter dan dit allemaal over mij heen krijgen en dan ook nog eens de schuld te krijgen. Hij moet hand in eigen boezem steken en eens kijken naar wat hij gedaan heeft om alles kapot te maken.
Ik ben alleen, terecht, boos geworden om die rotstreek. En dan gaat houden van mij ten koste van hem? Wat een omgekeerde wereld.
Ja, houden van mij, is natuurlijk ook niet te doen. Ik ben niet lief, ik ben niet eerlijk, ik ben niet zorgzaam geweest. Ik heb nooit geluisterd naar hem, nooit klaargestaan voor hem. Ik heb hem nooit gesteund toen hij het moeilijk had. Ik heb hem nooit opgezocht toen hij opgenomen was (wat heel zwaar was voor mij, gezien mijn verleden). Ik ben nooit mee geweest naar de psychiater en psycholoog. Ik heb nooit zijn huishouden, boekhouding, tuin, boot, auto, huis enz gedaan. Ik heb niet eindeloos met hem gepraat over zijn ex, zijn ziekte, zijn pijn. Ik heb hem nooit uit de put gepraat.
Natuurlijk niet. Ik heb hem bedrogen. Ik heb tegen hem gelogen. Ik heb hem het gevoel gegeven niet hij niet belangrijk voor mij was. Ik heb hem nooit een prioriteit gevonden. Ik heb mezelf ingeschreven op relatieplanet toen het moeilijk was tussen ons. Ik heb dingen gedaan waarvan ik wist dat ze heel erg kwetsend en triggerend voor hem waren (zoals die chatbox). Ik heb hem zonder respect behandeld. Ik heb hem gezegd dat ik van hem hield (maar was ondertussen wel op zoek naar de ware). Ik heb bij hem geslapen, zogenaamd omdat ik van hem hield, maar in feite niet zoveel succes had op relatieplanet en eenzaam was. Ik heb geen verantwoording genomen omdat ik in mijn manische periodes hard, rot, gemeen en agressief tegen hem heb gedragen. Ik heb hem de hemel ingeprezen en op handen gedragen om hem vervolgens als een kakkerlak dood te trappen op de grond. Ik heb niet ingegrepen toen mijn moeder hem beschuldigde van dingen die niet waar waren. Toen zij hem uitschold. Ik ben niet naast hem gaan staan toen dingen zwaar werden......O, en ik heb het moeilijk gevonden hem te verzorgen toen hij uit het ziekenhuis kwam na een zware buikoperatie. En ik heb tegen hem gezegd dat ik liever alleen ben, moet werken aan mezelf, moet houden van mezelf, geen relaties meer te willen.....maar ondertussen alleen maar aan het daten ben. Ik heb hem de indruk gegeven dat het niet aan hem lag, maar aan mezelf, terwijl dat natuurlijk niet zo was, daarom ben ik ook zoveel te vinden op relatieplanet...
Klopt, van mij houden is onmogelijk.......
Nee, van hem houden is onmogelijk. En ik verdien gewoon beter dan dit allemaal over mij heen krijgen en dan ook nog eens de schuld te krijgen. Hij moet hand in eigen boezem steken en eens kijken naar wat hij gedaan heeft om alles kapot te maken.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
dinsdag 5 januari 2010 om 12:05
En om dit allemaal even door te vertalen naar mezelf....
Verlaten worden en loslaten/accepteren (wat bijna niet te accepteren is) zijn de thema's in mijn leven. Dit zijn de drama's van vroeger. Hier zit de pijn, de grootste pijn, de ondraaglijke pijn.
Daarom kies ik voor mannen, waarvan ieder ander (niet beschadigde vrouw) van te voren weet dat het geen haalbare kaart is. Een alcoholist, een getrouwde man, een pathologische leugenaar, en een zwaar psychiatrisch belaste man.
Allemaal mannen waarvan duidelijk is dat ze onbetrouwbaar zijn. Er niet kunnen zijn voor mij. Niet kunnen houden van mij.
Ik kies daarvoor omdat ik daarmee het drama van het verleden kan herbeleven. Daarmee bij de pijn kom, die mijn hele leven al zo'n invloed heeft. Dit is belangrijk. Hierin zit de sleutel. Ik kies voor deze mannen, omdat ik het ken, omdat het vertrouwd is....hier ben ik mee groot geworden (en klein gebleven).
Voor mij is liefde: onveilig zijn, mishandeld en misbruikt worden. Vernederd worden, de ene keer belangrijk zijn en de andere keer niet. Niet gezien worden. Niet belangrijk zijn. Niet gerespecteerd worden....enz.
Donderdag weer naar de psycholoog. Ik zie en voel het nu.
Verlaten worden en loslaten/accepteren (wat bijna niet te accepteren is) zijn de thema's in mijn leven. Dit zijn de drama's van vroeger. Hier zit de pijn, de grootste pijn, de ondraaglijke pijn.
Daarom kies ik voor mannen, waarvan ieder ander (niet beschadigde vrouw) van te voren weet dat het geen haalbare kaart is. Een alcoholist, een getrouwde man, een pathologische leugenaar, en een zwaar psychiatrisch belaste man.
Allemaal mannen waarvan duidelijk is dat ze onbetrouwbaar zijn. Er niet kunnen zijn voor mij. Niet kunnen houden van mij.
Ik kies daarvoor omdat ik daarmee het drama van het verleden kan herbeleven. Daarmee bij de pijn kom, die mijn hele leven al zo'n invloed heeft. Dit is belangrijk. Hierin zit de sleutel. Ik kies voor deze mannen, omdat ik het ken, omdat het vertrouwd is....hier ben ik mee groot geworden (en klein gebleven).
Voor mij is liefde: onveilig zijn, mishandeld en misbruikt worden. Vernederd worden, de ene keer belangrijk zijn en de andere keer niet. Niet gezien worden. Niet belangrijk zijn. Niet gerespecteerd worden....enz.
Donderdag weer naar de psycholoog. Ik zie en voel het nu.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
donderdag 7 januari 2010 om 20:38
Lieve Lin,
Goed zo meid, word maar boos! Laat die emotie maar toe!
Van jou houden is niet onmogelijk. Van jou houden is denk ik zelfs heel goed mogelijk. Alleen was hij niet de juiste persoon. Kon hij dat door zijn eigen stoornis niet. Dat ligt niet aan jou. Onthoud dat he?
Hoe is het nu met je? Ben je nog bezig met het verhaal voor de psycholoog? Hoe was het vandaag?
Ik was een paar dagen niet op het forum, maar heb wel aan je gedacht. Blijven schrijven hier he? En onthoud: Jij komt er echt wel!
xx Iris
Goed zo meid, word maar boos! Laat die emotie maar toe!
Van jou houden is niet onmogelijk. Van jou houden is denk ik zelfs heel goed mogelijk. Alleen was hij niet de juiste persoon. Kon hij dat door zijn eigen stoornis niet. Dat ligt niet aan jou. Onthoud dat he?
Hoe is het nu met je? Ben je nog bezig met het verhaal voor de psycholoog? Hoe was het vandaag?
Ik was een paar dagen niet op het forum, maar heb wel aan je gedacht. Blijven schrijven hier he? En onthoud: Jij komt er echt wel!
xx Iris
if they like you you'll know, if they don't you'll be confused
vrijdag 8 januari 2010 om 19:15
quote:Lin67 schreef op 05 januari 2010 @ 12:05:
Daarom kies ik voor mannen, waarvan ieder ander (niet beschadigde vrouw) van te voren weet dat het geen haalbare kaart is. Een alcoholist, een getrouwde man, een pathologische leugenaar, en een zwaar psychiatrisch belaste man.
Allemaal mannen waarvan duidelijk is dat ze onbetrouwbaar zijn. Er niet kunnen zijn voor mij. Niet kunnen houden van mij.
Ik kies daarvoor omdat ik daarmee het drama van het verleden kan herbeleven.
Ik heb laatst een theorie gelezen, waarbij ervan uit gegaan wordt, dat je voor zo n situatie kiest, vanuit een andere motivatie.
Namelijk> Als je van te voren al weet dat hij fout is (de betreffende man die je kiest), dan WEET je tenminste ZEKER dat het fout gaat. En kan je zeggen> Zie je wel! Het is fout gegaan want hij is fout. Je regisseert de ondergang van je eigen relatie ahw. Dat geeft zekerheid. Een self fulfilling prophesie, maar dat is fout geschreven geloof ik.
Stel namelijk dat je een man zou kiezen met wie de relatie wel potentieel heeft, en dat het dan fout gaat. Dat is veel pijnlijker, want dan kan het aan je eigen onvermogen liggen.
Het is hetzelfde als mensen geen vertrouwen in hun werk hebben. Ze gaan dan expres slecht presteren, om later te kunnen zeggen> het is fout gegaan omdat ik het verkloot heb. Als je keihard je best gedaan had, en het was DAN fout gegaan, deed dat veel meer pijn. Dan was je ECHT dom en slecht.
Snappie?
Ik hoop dat ik het goed heb uitgelegd. Misschien heb je er niks aan. Veel sterkte joh!!
Daarom kies ik voor mannen, waarvan ieder ander (niet beschadigde vrouw) van te voren weet dat het geen haalbare kaart is. Een alcoholist, een getrouwde man, een pathologische leugenaar, en een zwaar psychiatrisch belaste man.
Allemaal mannen waarvan duidelijk is dat ze onbetrouwbaar zijn. Er niet kunnen zijn voor mij. Niet kunnen houden van mij.
Ik kies daarvoor omdat ik daarmee het drama van het verleden kan herbeleven.
Ik heb laatst een theorie gelezen, waarbij ervan uit gegaan wordt, dat je voor zo n situatie kiest, vanuit een andere motivatie.
Namelijk> Als je van te voren al weet dat hij fout is (de betreffende man die je kiest), dan WEET je tenminste ZEKER dat het fout gaat. En kan je zeggen> Zie je wel! Het is fout gegaan want hij is fout. Je regisseert de ondergang van je eigen relatie ahw. Dat geeft zekerheid. Een self fulfilling prophesie, maar dat is fout geschreven geloof ik.
Stel namelijk dat je een man zou kiezen met wie de relatie wel potentieel heeft, en dat het dan fout gaat. Dat is veel pijnlijker, want dan kan het aan je eigen onvermogen liggen.
Het is hetzelfde als mensen geen vertrouwen in hun werk hebben. Ze gaan dan expres slecht presteren, om later te kunnen zeggen> het is fout gegaan omdat ik het verkloot heb. Als je keihard je best gedaan had, en het was DAN fout gegaan, deed dat veel meer pijn. Dan was je ECHT dom en slecht.
Snappie?
Ik hoop dat ik het goed heb uitgelegd. Misschien heb je er niks aan. Veel sterkte joh!!
