Psyche
alle pijlers
Komt een borderliner ooit tot inkeer?
woensdag 30 november 2016 om 09:43
Hoi, ik vroeg me af. Als een borderliner op een gegeven moment zijn omgeving zo beschadigd heeft dat hij niemand meer over heeft en weigert in te zien dat zijn/haar gedrag onacceptabel is (en dus ook geen hulp zoekt in de vorm van psychotherapie of medicatie), wat gebeurt er dan met hem/haar? Komt hij/zij dan tot inkeer? Ziet hij/zij dan zelf ook in dat hij/ze moet veranderen? Komt er dan eindelijk een kern/ziel aan het licht? Enige vorm van zelfreflectie ipv eeuwig zelfmeelij?
Of is die hoop kansloos?
Of is die hoop kansloos?
woensdag 30 november 2016 om 14:45
woensdag 30 november 2016 om 14:48
quote:beetjegek schreef op 30 november 2016 @ 14:45:
[...]
Nou fijn, dan ik niet z'on rotterd als ik dacht. Maar ik vertrouw andere mensen dus ook niet, of ze iets menen of niet, moeilijk.Inderdaad,echt hoor ook normale mensen geven sociaal wenselijke antwoorden maar liggen verder van de situatie van anderen geen seconde wakker.
[...]
Nou fijn, dan ik niet z'on rotterd als ik dacht. Maar ik vertrouw andere mensen dus ook niet, of ze iets menen of niet, moeilijk.Inderdaad,echt hoor ook normale mensen geven sociaal wenselijke antwoorden maar liggen verder van de situatie van anderen geen seconde wakker.
woensdag 30 november 2016 om 15:19
quote:Faranya schreef op 30 november 2016 @ 13:38:
Maar TO, is het niet een beter plan om je eigen situatie in de OP te schrijven in plaats van iets wat totaal ongenuanceerd is en iets wat je eigenlijk helemaal niet zo over één kam kan scheren. De berichten die je later schrijven lijken een veel beter inzicht te geven dan je OP.
Angst voor herkenning, schaamte, geen zin om uitleg te geven. Gewoon een directe vraag. Weet gewoon niet hoe nu verder. Of diegene het alleen redt als iedereen afstand gaat nemen, zelfs de partner.
Hoe groot de kans is dat x weer een 'aanval' krijgt nu we grenzen hebben gesteld, x lijkt nu aardig stabiel weer.
Maar TO, is het niet een beter plan om je eigen situatie in de OP te schrijven in plaats van iets wat totaal ongenuanceerd is en iets wat je eigenlijk helemaal niet zo over één kam kan scheren. De berichten die je later schrijven lijken een veel beter inzicht te geven dan je OP.
Angst voor herkenning, schaamte, geen zin om uitleg te geven. Gewoon een directe vraag. Weet gewoon niet hoe nu verder. Of diegene het alleen redt als iedereen afstand gaat nemen, zelfs de partner.
Hoe groot de kans is dat x weer een 'aanval' krijgt nu we grenzen hebben gesteld, x lijkt nu aardig stabiel weer.
woensdag 30 november 2016 om 16:12
Ik denk dat x vooral gaat roepen dat hij het niet redt nu iedereen afstand neemt.
Als x een familielid is, zou je, als je je heel eeg zorgen maakt, een ibs of RM aan kunnen vragen. Hoe dat gaat, lees je hier: https://www.dwangindezorg ... -de-procedure-bij-een-ibs en hier: https://www.dwangindezorg ... e-rechterlijke-machtiging
Als x een familielid is, zou je, als je je heel eeg zorgen maakt, een ibs of RM aan kunnen vragen. Hoe dat gaat, lees je hier: https://www.dwangindezorg ... -de-procedure-bij-een-ibs en hier: https://www.dwangindezorg ... e-rechterlijke-machtiging
woensdag 30 november 2016 om 16:13
Komt een borderliner ooit tot inkeer? Die vraagstelling is al heel apart. Ik heb zelf borderline (denken ze) en ik kan je vertellen het is geen pretje en echt niet iets waar je voor kiest.
Het verneukt je hele leven en degene die het heeft die heeft er het meeste last van, geloof me. Ik heb ook nog de pest dat ik de combinatie met chronisch depressief heb waar ik nog het meeste last van heb. Voor mij is het leven een grote opgave en voel ik me doodongelukkig. Het liefst zou ik van alles af willen zijn.
Mensen met borderline en/of een andere psychische ziekte hebben het al moeilijk genoeg. Heeft niks te maken met inkeer. Of ik denk dat ik ooit genees; om eerlijk te zijn, nee dat denk ik niet. Misschien eindigt het ook met zelfmoord net als 2 familieleden van me.
Het verneukt je hele leven en degene die het heeft die heeft er het meeste last van, geloof me. Ik heb ook nog de pest dat ik de combinatie met chronisch depressief heb waar ik nog het meeste last van heb. Voor mij is het leven een grote opgave en voel ik me doodongelukkig. Het liefst zou ik van alles af willen zijn.
Mensen met borderline en/of een andere psychische ziekte hebben het al moeilijk genoeg. Heeft niks te maken met inkeer. Of ik denk dat ik ooit genees; om eerlijk te zijn, nee dat denk ik niet. Misschien eindigt het ook met zelfmoord net als 2 familieleden van me.
woensdag 30 november 2016 om 16:19
quote:Singlegirlx schreef op 30 november 2016 @ 16:13:
Komt een borderliner ooit tot inkeer? Die vraagstelling is al heel apart. Ik heb zelf borderline (denken ze) en ik kan je vertellen het is geen pretje en echt niet iets waar je voor kiest.
Het verneukt je hele leven en degene die het heeft die heeft er het meeste last van, geloof me. Ik heb ook nog de pest dat ik de combinatie met chronisch depressief heb waar ik nog het meeste last van heb. Voor mij is het leven een grote opgave en voel ik me doodongelukkig. Het liefst zou ik van alles af willen zijn.
Mensen met borderline en/of een andere psychische ziekte hebben het al moeilijk genoeg. Heeft niks te maken met inkeer. Of ik denk dat ik ooit genees; om eerlijk te zijn, nee dat denk ik niet. Misschien eindigt het ook met zelfmoord net als 2 familieleden van me.Dat betwijfel ik,ook de omgeving heeft er behoorlijk last van maar oké die kunnen afstand nemen en de borderliner links laten liggen maar als het je moeder,zus etc betreft dan is dat ook nog niet zo makkelijk.
Komt een borderliner ooit tot inkeer? Die vraagstelling is al heel apart. Ik heb zelf borderline (denken ze) en ik kan je vertellen het is geen pretje en echt niet iets waar je voor kiest.
Het verneukt je hele leven en degene die het heeft die heeft er het meeste last van, geloof me. Ik heb ook nog de pest dat ik de combinatie met chronisch depressief heb waar ik nog het meeste last van heb. Voor mij is het leven een grote opgave en voel ik me doodongelukkig. Het liefst zou ik van alles af willen zijn.
Mensen met borderline en/of een andere psychische ziekte hebben het al moeilijk genoeg. Heeft niks te maken met inkeer. Of ik denk dat ik ooit genees; om eerlijk te zijn, nee dat denk ik niet. Misschien eindigt het ook met zelfmoord net als 2 familieleden van me.Dat betwijfel ik,ook de omgeving heeft er behoorlijk last van maar oké die kunnen afstand nemen en de borderliner links laten liggen maar als het je moeder,zus etc betreft dan is dat ook nog niet zo makkelijk.
woensdag 30 november 2016 om 16:29
quote:YellowDiamond schreef op 30 november 2016 @ 16:19:
[...]
Dat betwijfel ik,ook de omgeving heeft er behoorlijk last van maar oké die kunnen afstand nemen en de borderliner links laten liggen maar als het je moeder,zus etc betreft dan is dat ook nog niet zo makkelijk.Tuurlijk dat is ook moeilijk. Mijn partner en kinderen leven ook met me in één huis. Maar ik ben degene die ermee moet dealen met deze gevoelens. Dat je liever niet zou leven dan wel. Dat hebben zij niet.
[...]
Dat betwijfel ik,ook de omgeving heeft er behoorlijk last van maar oké die kunnen afstand nemen en de borderliner links laten liggen maar als het je moeder,zus etc betreft dan is dat ook nog niet zo makkelijk.Tuurlijk dat is ook moeilijk. Mijn partner en kinderen leven ook met me in één huis. Maar ik ben degene die ermee moet dealen met deze gevoelens. Dat je liever niet zou leven dan wel. Dat hebben zij niet.
woensdag 30 november 2016 om 16:36
quote:Singlegirlx schreef op 30 november 2016 @ 16:29:
[...]
Tuurlijk dat is ook moeilijk. Mijn partner en kinderen leven ook met me in één huis. Maar ik ben degene die ermee moet dealen met deze gevoelens. Dat je liever niet zou leven dan wel. Dat hebben zij niet.Klopt maar ze moeten wél dealen met jouw destructieve gedrag je woede uitbarstingen,je hysterie etc..
[...]
Tuurlijk dat is ook moeilijk. Mijn partner en kinderen leven ook met me in één huis. Maar ik ben degene die ermee moet dealen met deze gevoelens. Dat je liever niet zou leven dan wel. Dat hebben zij niet.Klopt maar ze moeten wél dealen met jouw destructieve gedrag je woede uitbarstingen,je hysterie etc..
woensdag 30 november 2016 om 16:38
quote:Singlegirlx schreef op 30 november 2016 @ 16:29:
[...]
Tuurlijk dat is ook moeilijk. Mijn partner en kinderen leven ook met me in één huis. Maar ik ben degene die ermee moet dealen met deze gevoelens. Dat je liever niet zou leven dan wel. Dat hebben zij niet.
Dat hangt ervan af. Als de basis van kinderen wankel is door onzekerheid, angst, twijfel aan jezelf en dergelijke heeft dat enorm veel impact op ze, zowel nu als later. Een instabiele ouder is een belasting voor een kind.
Ik kan me voorstellen dat dat nogal lullig klinkt maar ik bedoel simpelweg dat je, wanneer je kinderen hebt, de plicht hebt om zo stabiel mogelijk te zijn voor ze en alles aan te grijpen dat daarbij kan helpen.
[...]
Tuurlijk dat is ook moeilijk. Mijn partner en kinderen leven ook met me in één huis. Maar ik ben degene die ermee moet dealen met deze gevoelens. Dat je liever niet zou leven dan wel. Dat hebben zij niet.
Dat hangt ervan af. Als de basis van kinderen wankel is door onzekerheid, angst, twijfel aan jezelf en dergelijke heeft dat enorm veel impact op ze, zowel nu als later. Een instabiele ouder is een belasting voor een kind.
Ik kan me voorstellen dat dat nogal lullig klinkt maar ik bedoel simpelweg dat je, wanneer je kinderen hebt, de plicht hebt om zo stabiel mogelijk te zijn voor ze en alles aan te grijpen dat daarbij kan helpen.
woensdag 30 november 2016 om 16:47
Er is dus geen diagnose. Dan zou het ook heel goed een andere stoornis kunnen zijn. Bedenk dat wel, en niks staat in steen gegraveerd he, over symptomen, die kunnen wisselen. Heb ik intussen geleerd. Degene met borderliner die ik ken en die mij nogal emotioneel in de pan gehakt heeft, is niet tot inkeer gekomen. Ik heb geen idee hoe groot haar sociale kring is, maar het lijkt mij, dat die nooit groot kan zijn. Dat maakt haar niks uit, volgens mij. Maar ik weet niet, of dat typisch borderline is, als dat al bestaat.
En ik heb toch echt van alles geprobeerd, om het contact positief te houden. Van mijn kant uit, alleen maar lief geweest tegen haar. Blijkbaar was dat een reden, om het tegenovergestelde gedrag te laten zien, denk ik nu. Ik probeer de stoornis nog steeds te begrijpen want het gaat om mijn eigen zus. En ik vind familie belangrijk.
We hadden elkaar een hele tijd niet gezien en ik wist niet, dat ze de diagnose had gekregen. Nu vallen er wel wat puzzelstukjes op de plek, over het verleden. Het herhaalt zich nu eigenlijk. Ik word soms nog boos maar er komt wel ook begrip nu. Mijn familie, vraagt zich ook nog steeds af, waarom ze zich zo idioot heeft gedragen. Maar het blijft stil. Ik bel ook niet meer want dat gebruikt ze tegen me, ik neem geen contact meer op. Tja, ik ben ook maar een mens, geen boksbal.
Moeilijke stoornis, dat weet ik wel! Iemand nog tips voor me, graag.
En ik heb toch echt van alles geprobeerd, om het contact positief te houden. Van mijn kant uit, alleen maar lief geweest tegen haar. Blijkbaar was dat een reden, om het tegenovergestelde gedrag te laten zien, denk ik nu. Ik probeer de stoornis nog steeds te begrijpen want het gaat om mijn eigen zus. En ik vind familie belangrijk.
We hadden elkaar een hele tijd niet gezien en ik wist niet, dat ze de diagnose had gekregen. Nu vallen er wel wat puzzelstukjes op de plek, over het verleden. Het herhaalt zich nu eigenlijk. Ik word soms nog boos maar er komt wel ook begrip nu. Mijn familie, vraagt zich ook nog steeds af, waarom ze zich zo idioot heeft gedragen. Maar het blijft stil. Ik bel ook niet meer want dat gebruikt ze tegen me, ik neem geen contact meer op. Tja, ik ben ook maar een mens, geen boksbal.
Moeilijke stoornis, dat weet ik wel! Iemand nog tips voor me, graag.
woensdag 30 november 2016 om 16:51
quote:Ameliaaa schreef op 30 november 2016 @ 16:47:
Er is dus geen diagnose. Dan zou het ook heel goed een andere stoornis kunnen zijn. Bedenk dat wel, en niks staat in steen gegraveerd he, over symptomen, die kunnen wisselen. Heb ik intussen geleerd. Degene met borderliner die ik ken en die mij nogal emotioneel in de pan gehakt heeft, is niet tot inkeer gekomen. Ik heb geen idee hoe groot haar sociale kring is, maar het lijkt mij, dat die nooit groot kan zijn. Dat maakt haar niks uit, volgens mij. Maar ik weet niet, of dat typisch borderline is, als dat al bestaat.
En ik heb toch echt van alles geprobeerd, om het contact positief te houden. Van mijn kant uit, alleen maar lief geweest tegen haar. Blijkbaar was dat een reden, om het tegenovergestelde gedrag te laten zien, denk ik nu. Ik probeer de stoornis nog steeds te begrijpen want het gaat om mijn eigen zus. En ik vind familie belangrijk.
We hadden elkaar een hele tijd niet gezien en ik wist niet, dat ze de diagnose had gekregen. Nu vallen er wel wat puzzelstukjes op de plek, over het verleden. Het herhaalt zich nu eigenlijk. Ik word soms nog boos maar er komt wel ook begrip nu. Mijn familie, vraagt zich ook nog steeds af, waarom ze zich zo idioot heeft gedragen. Maar het blijft stil. Ik bel ook niet meer want dat gebruikt ze tegen me, ik neem geen contact meer op. Tja, ik ben ook maar een mens, geen boksbal.
Moeilijke stoornis, dat weet ik wel! Iemand nog tips voor me, graag.Je moet juist niet alleen maar lief zijn! Grenzen aangeven moet je, anders wordt het alleen maar erger.
Er is dus geen diagnose. Dan zou het ook heel goed een andere stoornis kunnen zijn. Bedenk dat wel, en niks staat in steen gegraveerd he, over symptomen, die kunnen wisselen. Heb ik intussen geleerd. Degene met borderliner die ik ken en die mij nogal emotioneel in de pan gehakt heeft, is niet tot inkeer gekomen. Ik heb geen idee hoe groot haar sociale kring is, maar het lijkt mij, dat die nooit groot kan zijn. Dat maakt haar niks uit, volgens mij. Maar ik weet niet, of dat typisch borderline is, als dat al bestaat.
En ik heb toch echt van alles geprobeerd, om het contact positief te houden. Van mijn kant uit, alleen maar lief geweest tegen haar. Blijkbaar was dat een reden, om het tegenovergestelde gedrag te laten zien, denk ik nu. Ik probeer de stoornis nog steeds te begrijpen want het gaat om mijn eigen zus. En ik vind familie belangrijk.
We hadden elkaar een hele tijd niet gezien en ik wist niet, dat ze de diagnose had gekregen. Nu vallen er wel wat puzzelstukjes op de plek, over het verleden. Het herhaalt zich nu eigenlijk. Ik word soms nog boos maar er komt wel ook begrip nu. Mijn familie, vraagt zich ook nog steeds af, waarom ze zich zo idioot heeft gedragen. Maar het blijft stil. Ik bel ook niet meer want dat gebruikt ze tegen me, ik neem geen contact meer op. Tja, ik ben ook maar een mens, geen boksbal.
Moeilijke stoornis, dat weet ik wel! Iemand nog tips voor me, graag.Je moet juist niet alleen maar lief zijn! Grenzen aangeven moet je, anders wordt het alleen maar erger.
woensdag 30 november 2016 om 17:01
quote:beetjegek schreef op 30 november 2016 @ 16:51:
[...]
Je moet juist niet alleen maar lief zijn! Grenzen aangeven moet je, anders wordt het alleen maar erger.
Nou, laat ik het zo omschrijven. Ik had contact met mijn zus, na haar jaren niet gezien te hebben. Dat was hartstikke leuk en gezellig. Tot ze ineens het contact verbrak, en maanden later, bleek dat ze tegen mijn hele familie (ja okee en de hare) had verteld, dat ik haar lastig had gevallen. En dat ik gevaarlijk zou zijn, of iets dergelijks. Mijn oom vertelde het me, dat hij een mail van haar kreeg, om ze voor me te waarschuwen.
Het enige wat ik kan bedenken, is dat ze me vertelde over de stoornis en dat ze mensen wegduwt, uit zelfbescherming. En om ze te 'testen'. Dus nadat ze het contact had verbroken, heb ik toch nog bloemen gestuurd voor haar verjaardag. Ik heb niks gedaan, wat ze aan mijn oom omschrijft, maar ik heb wel bloemen gestuurd. En nog wat mails met hallo, joehoe! en apps, om te vragen, waarom ze het contact verbrak. O en nog een aantal keer gebeld, maar ze hing meteen weer op.
Dus grenzen aangeven, eh.. we hadden net weer contact. Toen ik hoorde van mijn oom, dat ze iedereen gemaild heeft met onzin over mij, ja, toen was ik boos. Maar toen reageerde ze dus nergens meer op. Zeg het maar hoor, het kan best zijn, dat er een andere reden is voor haar gedrag dan de stoornis maar het leek mij van wel. Ik heb haar toen nog een keer gebeld maar zelfde resultaat. Iedereen in vraagtekens achterlatend.
[...]
Je moet juist niet alleen maar lief zijn! Grenzen aangeven moet je, anders wordt het alleen maar erger.
Nou, laat ik het zo omschrijven. Ik had contact met mijn zus, na haar jaren niet gezien te hebben. Dat was hartstikke leuk en gezellig. Tot ze ineens het contact verbrak, en maanden later, bleek dat ze tegen mijn hele familie (ja okee en de hare) had verteld, dat ik haar lastig had gevallen. En dat ik gevaarlijk zou zijn, of iets dergelijks. Mijn oom vertelde het me, dat hij een mail van haar kreeg, om ze voor me te waarschuwen.
Het enige wat ik kan bedenken, is dat ze me vertelde over de stoornis en dat ze mensen wegduwt, uit zelfbescherming. En om ze te 'testen'. Dus nadat ze het contact had verbroken, heb ik toch nog bloemen gestuurd voor haar verjaardag. Ik heb niks gedaan, wat ze aan mijn oom omschrijft, maar ik heb wel bloemen gestuurd. En nog wat mails met hallo, joehoe! en apps, om te vragen, waarom ze het contact verbrak. O en nog een aantal keer gebeld, maar ze hing meteen weer op.
Dus grenzen aangeven, eh.. we hadden net weer contact. Toen ik hoorde van mijn oom, dat ze iedereen gemaild heeft met onzin over mij, ja, toen was ik boos. Maar toen reageerde ze dus nergens meer op. Zeg het maar hoor, het kan best zijn, dat er een andere reden is voor haar gedrag dan de stoornis maar het leek mij van wel. Ik heb haar toen nog een keer gebeld maar zelfde resultaat. Iedereen in vraagtekens achterlatend.
woensdag 30 november 2016 om 17:36
Het kan wel, dat iemand van de symptomen geneest.
Zelf heb ik een vriendschap van twintig jaar helaas moeten verbreken.
Ik werd er echt helemaal niet goed van, kon er niet meer mee omgaan, ze gaf me altijd de schuld, wantrouwde en sprak kwaad, had bijna overal negatief commentaar op enz enz enz.
Het werd, ondanks herhaaldelijke therapieen niet echt beter, helaas. Mijn geduld met haar en de hele situatie was na 20 jaar gewoon op.
Laten gaarkoken in eigen sop dan maar.
Ik vind het erg sneu voor ieder mens die er last van heeft, want naar mijn idee is het ook een "moderne ziekte""; een soort van weerspiegeling van de verwarring en pijn die in onze hele maatschappij aanwezig is en diegenen die er gevoelig voor zijn en wat pech krijgen op hun levensweg, reageren op de borderline-manier. Het raakt een ingesleten patroon op den duur, wat zich uiteindelijk gaat uitdrukken in lichamelijke verschijnselen en daadwerkelijk anders ingesleten hersenstructuren, erg naar dus om daarin verstrengeld te moeten zitten.
Een soort van karakter-vervorming/deformatie, door opgelegde normen en waarden van de maatschappij die niet op een gezonde manier geintegreerd zijn, ook niet in die maatschappij zelf dus...en degenen die daar dus last van hebben zijn feitelijk allemaal in de steek gelaten op een bepaalde manier, door diezelfde maatschappij, al was het maar omdat ze niet werden erkend in hun behoeften juist toen dat zo belangrijk voor ze was. Ze zijn niet goed begeleidt tijdens hun ontwikkeling en hebben de verkeerde dingen aangeleerd en zijn vertrouwen kwijtgeraakt.
Het allerbelangrijkste lijkt mij om hen aan te moedigen om vertrouwen op te bouwen in het algemeen en zelfvertrouwen in het bijzonder. Veel positieve pep-talks en veel aanmoediging dus.
Ze hebben voornamelijk heel veel liefde en inderdaad erg duidelijke grenzen nodig, omdat ze in de war zijn.
Ze zijn wanhopig, maar ook sterk genoeg om nog te blijven sputteren en als ze het maar nooit opgeven, met hulp van anderen die het natuurlijk zelf wel aan moeten kunnen...kan het heus wel oke worden en zelfs ooit goed komen.
Ondanks die ervaring met die ene vriendin, geloof ik dat nog steeds.
With just a little help from friends, kan er erg veel ten goede veranderen, maar niet altijd bij iedereen en soms is het een kwestie van geduld.
Volgens wat ik heb gehoord gaat het op dit moment toch weer vrij aardig met haar, ik gun het haar van harte.
Waarschijnlijk was ik ook niet de juiste persoon meer voor haar op dit punt in haar leven.
Dus dat ik niet meer met haar om ga, wil totaal niet zeggen dat het niet goed gaat met haar.
Het is voor nu gewoon beter zo.
Dus, ja, ik geloof dat het zeker kan en dat iemand met borderline dat zelfinzicht kan krijgen en zal misschien altijd kwetsbaar blijven, maar de symptomen kunnen verdwijnen en het leven kan goed zijn voor hen, met veel voldoening en meer rust en tevredenheid en beter in balans. Er is goede hoop tegenwoordig.
Zelf heb ik een vriendschap van twintig jaar helaas moeten verbreken.
Ik werd er echt helemaal niet goed van, kon er niet meer mee omgaan, ze gaf me altijd de schuld, wantrouwde en sprak kwaad, had bijna overal negatief commentaar op enz enz enz.
Het werd, ondanks herhaaldelijke therapieen niet echt beter, helaas. Mijn geduld met haar en de hele situatie was na 20 jaar gewoon op.
Laten gaarkoken in eigen sop dan maar.
Ik vind het erg sneu voor ieder mens die er last van heeft, want naar mijn idee is het ook een "moderne ziekte""; een soort van weerspiegeling van de verwarring en pijn die in onze hele maatschappij aanwezig is en diegenen die er gevoelig voor zijn en wat pech krijgen op hun levensweg, reageren op de borderline-manier. Het raakt een ingesleten patroon op den duur, wat zich uiteindelijk gaat uitdrukken in lichamelijke verschijnselen en daadwerkelijk anders ingesleten hersenstructuren, erg naar dus om daarin verstrengeld te moeten zitten.
Een soort van karakter-vervorming/deformatie, door opgelegde normen en waarden van de maatschappij die niet op een gezonde manier geintegreerd zijn, ook niet in die maatschappij zelf dus...en degenen die daar dus last van hebben zijn feitelijk allemaal in de steek gelaten op een bepaalde manier, door diezelfde maatschappij, al was het maar omdat ze niet werden erkend in hun behoeften juist toen dat zo belangrijk voor ze was. Ze zijn niet goed begeleidt tijdens hun ontwikkeling en hebben de verkeerde dingen aangeleerd en zijn vertrouwen kwijtgeraakt.
Het allerbelangrijkste lijkt mij om hen aan te moedigen om vertrouwen op te bouwen in het algemeen en zelfvertrouwen in het bijzonder. Veel positieve pep-talks en veel aanmoediging dus.
Ze hebben voornamelijk heel veel liefde en inderdaad erg duidelijke grenzen nodig, omdat ze in de war zijn.
Ze zijn wanhopig, maar ook sterk genoeg om nog te blijven sputteren en als ze het maar nooit opgeven, met hulp van anderen die het natuurlijk zelf wel aan moeten kunnen...kan het heus wel oke worden en zelfs ooit goed komen.
Ondanks die ervaring met die ene vriendin, geloof ik dat nog steeds.
With just a little help from friends, kan er erg veel ten goede veranderen, maar niet altijd bij iedereen en soms is het een kwestie van geduld.
Volgens wat ik heb gehoord gaat het op dit moment toch weer vrij aardig met haar, ik gun het haar van harte.
Waarschijnlijk was ik ook niet de juiste persoon meer voor haar op dit punt in haar leven.
Dus dat ik niet meer met haar om ga, wil totaal niet zeggen dat het niet goed gaat met haar.
Het is voor nu gewoon beter zo.
Dus, ja, ik geloof dat het zeker kan en dat iemand met borderline dat zelfinzicht kan krijgen en zal misschien altijd kwetsbaar blijven, maar de symptomen kunnen verdwijnen en het leven kan goed zijn voor hen, met veel voldoening en meer rust en tevredenheid en beter in balans. Er is goede hoop tegenwoordig.
woensdag 30 november 2016 om 17:58
quote:Ameliaaa schreef op 30 november 2016 @ 17:01:
[...]
Nou, laat ik het zo omschrijven. Ik had contact met mijn zus, na haar jaren niet gezien te hebben. Dat was hartstikke leuk en gezellig. Tot ze ineens het contact verbrak, en maanden later, bleek dat ze tegen mijn hele familie (ja okee en de hare) had verteld, dat ik haar lastig had gevallen. En dat ik gevaarlijk zou zijn, of iets dergelijks. Mijn oom vertelde het me, dat hij een mail van haar kreeg, om ze voor me te waarschuwen.
Het enige wat ik kan bedenken, is dat ze me vertelde over de stoornis en dat ze mensen wegduwt, uit zelfbescherming. En om ze te 'testen'. Dus nadat ze het contact had verbroken, heb ik toch nog bloemen gestuurd voor haar verjaardag. Ik heb niks gedaan, wat ze aan mijn oom omschrijft, maar ik heb wel bloemen gestuurd. En nog wat mails met hallo, joehoe! en apps, om te vragen, waarom ze het contact verbrak. O en nog een aantal keer gebeld, maar ze hing meteen weer op.
Dus grenzen aangeven, eh.. we hadden net weer contact. Toen ik hoorde van mijn oom, dat ze iedereen gemaild heeft met onzin over mij, ja, toen was ik boos. Maar toen reageerde ze dus nergens meer op. Zeg het maar hoor, het kan best zijn, dat er een andere reden is voor haar gedrag dan de stoornis maar het leek mij van wel. Ik heb haar toen nog een keer gebeld maar zelfde resultaat. Iedereen in vraagtekens achterlatend.Z'on mens wil je niet eens in je leven dan toch? Zus of niet.
[...]
Nou, laat ik het zo omschrijven. Ik had contact met mijn zus, na haar jaren niet gezien te hebben. Dat was hartstikke leuk en gezellig. Tot ze ineens het contact verbrak, en maanden later, bleek dat ze tegen mijn hele familie (ja okee en de hare) had verteld, dat ik haar lastig had gevallen. En dat ik gevaarlijk zou zijn, of iets dergelijks. Mijn oom vertelde het me, dat hij een mail van haar kreeg, om ze voor me te waarschuwen.
Het enige wat ik kan bedenken, is dat ze me vertelde over de stoornis en dat ze mensen wegduwt, uit zelfbescherming. En om ze te 'testen'. Dus nadat ze het contact had verbroken, heb ik toch nog bloemen gestuurd voor haar verjaardag. Ik heb niks gedaan, wat ze aan mijn oom omschrijft, maar ik heb wel bloemen gestuurd. En nog wat mails met hallo, joehoe! en apps, om te vragen, waarom ze het contact verbrak. O en nog een aantal keer gebeld, maar ze hing meteen weer op.
Dus grenzen aangeven, eh.. we hadden net weer contact. Toen ik hoorde van mijn oom, dat ze iedereen gemaild heeft met onzin over mij, ja, toen was ik boos. Maar toen reageerde ze dus nergens meer op. Zeg het maar hoor, het kan best zijn, dat er een andere reden is voor haar gedrag dan de stoornis maar het leek mij van wel. Ik heb haar toen nog een keer gebeld maar zelfde resultaat. Iedereen in vraagtekens achterlatend.Z'on mens wil je niet eens in je leven dan toch? Zus of niet.
woensdag 30 november 2016 om 18:09
Dat is ook zo hoor, maar het blijft wel mijn zus. Ik had haar gewoon eerder weer op moeten zoeken. Denk ik. De stoornis heeft te maken met verlaten worden en dat heel erg vinden en in die zin, heb ik haar verlaten. Was wel een goeie reden voor, maar die reden is er nu niet meer. Te lang verhaal om uit te leggen. Maar nu zou ik contact wel waarderen, alleen ze is wel heel erg veranderd. Ik zal me er ook bij neer moeten leggen hoor.
Ik zie wel, de signalen uit het verleden van haar gedrag. Ze heeft in het verleden ook heel negatief gedrag laten zien, anders dan in deze situatie maar laten we zeggen dat oom agent erbij gehaald moest worden. Dus ja, she always was a wild one. Maar zo raar dat ze liegt tegen mensen.
Het was eerlijk gezegd de reden dat ik hier mee ging schrijven, ik was meelezer. Nu zie ik, dat het een poging tot manipulatie was, en dat verbaasde me gewoon heel erg. Maar klootzakkerig gedrag, is niet per definitie borderline gedrag. Maar ja, verder dan dat, kom ik nog niet.
Ik zie wel, de signalen uit het verleden van haar gedrag. Ze heeft in het verleden ook heel negatief gedrag laten zien, anders dan in deze situatie maar laten we zeggen dat oom agent erbij gehaald moest worden. Dus ja, she always was a wild one. Maar zo raar dat ze liegt tegen mensen.
Het was eerlijk gezegd de reden dat ik hier mee ging schrijven, ik was meelezer. Nu zie ik, dat het een poging tot manipulatie was, en dat verbaasde me gewoon heel erg. Maar klootzakkerig gedrag, is niet per definitie borderline gedrag. Maar ja, verder dan dat, kom ik nog niet.
woensdag 30 november 2016 om 18:12
quote:Ameliaaa schreef op 30 november 2016 @ 18:09:
Dat is ook zo hoor, maar het blijft wel mijn zus. Ik had haar gewoon eerder weer op moeten zoeken. Denk ik. De stoornis heeft te maken met verlaten worden en dat heel erg vinden en in die zin, heb ik haar verlaten. Was wel een goeie reden voor, maar die reden is er nu niet meer. Te lang verhaal om uit te leggen. Maar nu zou ik contact wel waarderen, alleen ze is wel heel erg veranderd. Ik zal me er ook bij neer moeten leggen hoor.
Ik zie wel, de signalen uit het verleden van haar gedrag. Ze heeft in het verleden ook heel negatief gedrag laten zien, anders dan in deze situatie maar laten we zeggen dat oom agent erbij gehaald moest worden. Dus ja, she always was a wild one. Maar zo raar dat ze liegt tegen mensen.
Het was eerlijk gezegd de reden dat ik hier mee ging schrijven, ik was meelezer. Nu zie ik, dat het een poging tot manipulatie was, en dat verbaasde me gewoon heel erg. Maar klootzakkerig gedrag, is niet per definitie borderline gedrag. Maar ja, verder dan dat, kom ik nog niet. Jouw verhaal lijkt echt heel erg op die van een andere poster hier op het forum! Wellicht kunnen jullie ervaringen uitwisselen. Maar het kan zijn dat die een ban heeft dat weet ik niet zeker.
Dat is ook zo hoor, maar het blijft wel mijn zus. Ik had haar gewoon eerder weer op moeten zoeken. Denk ik. De stoornis heeft te maken met verlaten worden en dat heel erg vinden en in die zin, heb ik haar verlaten. Was wel een goeie reden voor, maar die reden is er nu niet meer. Te lang verhaal om uit te leggen. Maar nu zou ik contact wel waarderen, alleen ze is wel heel erg veranderd. Ik zal me er ook bij neer moeten leggen hoor.
Ik zie wel, de signalen uit het verleden van haar gedrag. Ze heeft in het verleden ook heel negatief gedrag laten zien, anders dan in deze situatie maar laten we zeggen dat oom agent erbij gehaald moest worden. Dus ja, she always was a wild one. Maar zo raar dat ze liegt tegen mensen.
Het was eerlijk gezegd de reden dat ik hier mee ging schrijven, ik was meelezer. Nu zie ik, dat het een poging tot manipulatie was, en dat verbaasde me gewoon heel erg. Maar klootzakkerig gedrag, is niet per definitie borderline gedrag. Maar ja, verder dan dat, kom ik nog niet. Jouw verhaal lijkt echt heel erg op die van een andere poster hier op het forum! Wellicht kunnen jullie ervaringen uitwisselen. Maar het kan zijn dat die een ban heeft dat weet ik niet zeker.
woensdag 30 november 2016 om 21:33
Iemand uit mijn omgeving beschreef het mooi: Borderline is het afvalputje van de psychiatrie. En ik ben het er van harte mee eens. Ik heb die diagnose ook gekregen, en over de behandeling ervan heb ik zo mijn vraagtekens.
Wat me wel opviel is dat de meesten die het stempeltje mee hadden gekregen zelf al de nodige ellende hadden meegemaakt en daar zelf geen antwoord op wisten vandaar hun gedragspatronen.
Komt een borderliner tot inkeer? Dat ligt er aan hoe de vraag wordt gesteld en bovendien zijn er verschillende borderliners die eerder hunzelf wat aandoen dan hun omgeving. Ik vind het plaatje borderliner behoorlijk negatief vooral omdat er zoveel verhalen zijn.
Ben je borderliner dan wordt al automatisch aangenomen dat je : liegt, bedriegt, zuipt, drugs gebruikt en elke dag seks hebt onbeschermd. Daar ga je al. Bovendien ben je een slechte ouder ( ook al zuip je niet, neuk je niet, gebruik je geen drugs). Eigenlijk zijn borderliners gewoon mensen die gevoeliger zijn, niet geleerd hebben over grenzen aangeven, maar als het aangeven dan zijn er weer mensen over hun grenzen heen gegaan. Ergens is het vrij hypocriet, de maatschappij verhufterd mensen worden egoïstischer, onbeschofter en hebben lak aan de medemens. Dan nog zeggen dat borderliners slecht zijn is een gotspe.
Maar; Heb je ooit een normaal mens ontmoet? En beviel het?
Wat me wel opviel is dat de meesten die het stempeltje mee hadden gekregen zelf al de nodige ellende hadden meegemaakt en daar zelf geen antwoord op wisten vandaar hun gedragspatronen.
Komt een borderliner tot inkeer? Dat ligt er aan hoe de vraag wordt gesteld en bovendien zijn er verschillende borderliners die eerder hunzelf wat aandoen dan hun omgeving. Ik vind het plaatje borderliner behoorlijk negatief vooral omdat er zoveel verhalen zijn.
Ben je borderliner dan wordt al automatisch aangenomen dat je : liegt, bedriegt, zuipt, drugs gebruikt en elke dag seks hebt onbeschermd. Daar ga je al. Bovendien ben je een slechte ouder ( ook al zuip je niet, neuk je niet, gebruik je geen drugs). Eigenlijk zijn borderliners gewoon mensen die gevoeliger zijn, niet geleerd hebben over grenzen aangeven, maar als het aangeven dan zijn er weer mensen over hun grenzen heen gegaan. Ergens is het vrij hypocriet, de maatschappij verhufterd mensen worden egoïstischer, onbeschofter en hebben lak aan de medemens. Dan nog zeggen dat borderliners slecht zijn is een gotspe.
Maar; Heb je ooit een normaal mens ontmoet? En beviel het?
woensdag 30 november 2016 om 22:39
woensdag 30 november 2016 om 23:08
quote:Loca_Loca schreef op 30 november 2016 @ 18:12:
[...]
Jouw verhaal lijkt echt heel erg op die van een andere poster hier op het forum! Wellicht kunnen jullie ervaringen uitwisselen. Maar het kan zijn dat die een ban heeft dat weet ik niet zeker.Wie dan? Ik heb het niet gespot, eerlijk gezegd. Maar er zijn zat topics over borderline, dat zie ik wel. Ongeveer 2 per week ofzo. Ik vraag me idd af, of die diagnoses allemaal wel kloppen. Ik bedoel, het is toch geen veel voorkomende stoornis, of wel?
[...]
Jouw verhaal lijkt echt heel erg op die van een andere poster hier op het forum! Wellicht kunnen jullie ervaringen uitwisselen. Maar het kan zijn dat die een ban heeft dat weet ik niet zeker.Wie dan? Ik heb het niet gespot, eerlijk gezegd. Maar er zijn zat topics over borderline, dat zie ik wel. Ongeveer 2 per week ofzo. Ik vraag me idd af, of die diagnoses allemaal wel kloppen. Ik bedoel, het is toch geen veel voorkomende stoornis, of wel?
donderdag 1 december 2016 om 00:24
quote:pantoffel81 schreef op 30 november 2016 @ 11:56:
@ Onbevangen en Emmetje.
Ik herken dus echt heel veel in wat jullie zeggen. 'wereldje klein houden' Ik ben dus opgevoed door een 'vermoedelijk' borderliner dus wist niet beter dan dat je zo met anderen om hoort te gaan. Ben hierdoor ook vaak keihard op mijn bek gegaan. Op mijn 20e veel mensen kwijtgeraakt. Ook in therapie gegaan. Altijd kleingehouden, nooit waardering gehad etc. Daarom dacht ik dat dat bij andere 'bordeliners' ook kan gebeuren.
Met mij gaat het momenteel weer erg goed. Heb inmiddels een rijk sociaal leven, alleen legt dit alles wel een schaduw.
@ Onbevangen en Emmetje.
Ik herken dus echt heel veel in wat jullie zeggen. 'wereldje klein houden' Ik ben dus opgevoed door een 'vermoedelijk' borderliner dus wist niet beter dan dat je zo met anderen om hoort te gaan. Ben hierdoor ook vaak keihard op mijn bek gegaan. Op mijn 20e veel mensen kwijtgeraakt. Ook in therapie gegaan. Altijd kleingehouden, nooit waardering gehad etc. Daarom dacht ik dat dat bij andere 'bordeliners' ook kan gebeuren.
Met mij gaat het momenteel weer erg goed. Heb inmiddels een rijk sociaal leven, alleen legt dit alles wel een schaduw.
donderdag 1 december 2016 om 00:27
quote:beetjegek schreef op 30 november 2016 @ 13:38:
Nee, niemand mijdt me. Zoveel mensen zeggen maar wat als ze boos zijn. En ik ben niet vaak zo boos dat ik dingen ga roepen, ik denk van alles, maar zeg het niet. En tegen vrienden en familie doe ik al helemaal niet zo. Maar conflicten met vreemden hou ik me niet in. Maar dat heeft meer met karakter te maken dan met de Borderline.Een combinatie van de ziekte (impulsief) en karakter (rechtdoorzee).
Nee, niemand mijdt me. Zoveel mensen zeggen maar wat als ze boos zijn. En ik ben niet vaak zo boos dat ik dingen ga roepen, ik denk van alles, maar zeg het niet. En tegen vrienden en familie doe ik al helemaal niet zo. Maar conflicten met vreemden hou ik me niet in. Maar dat heeft meer met karakter te maken dan met de Borderline.Een combinatie van de ziekte (impulsief) en karakter (rechtdoorzee).
donderdag 1 december 2016 om 00:29
donderdag 1 december 2016 om 00:42
quote:Ameliaaa schreef op 30 november 2016 @ 17:01:
[...]
Nou, laat ik het zo omschrijven. Ik had contact met mijn zus, na haar jaren niet gezien te hebben. Dat was hartstikke leuk en gezellig. Tot ze ineens het contact verbrak, en maanden later, bleek dat ze tegen mijn hele familie (ja okee en de hare) had verteld, dat ik haar lastig had gevallen. En dat ik gevaarlijk zou zijn, of iets dergelijks. Mijn oom vertelde het me, dat hij een mail van haar kreeg, om ze voor me te waarschuwen.
Het enige wat ik kan bedenken, is dat ze me vertelde over de stoornis en dat ze mensen wegduwt, uit zelfbescherming. En om ze te 'testen'. Dus nadat ze het contact had verbroken, heb ik toch nog bloemen gestuurd voor haar verjaardag. Ik heb niks gedaan, wat ze aan mijn oom omschrijft, maar ik heb wel bloemen gestuurd. En nog wat mails met hallo, joehoe! en apps, om te vragen, waarom ze het contact verbrak. O en nog een aantal keer gebeld, maar ze hing meteen weer op.
Dus grenzen aangeven, eh.. we hadden net weer contact. Toen ik hoorde van mijn oom, dat ze iedereen gemaild heeft met onzin over mij, ja, toen was ik boos. Maar toen reageerde ze dus nergens meer op. Zeg het maar hoor, het kan best zijn, dat er een andere reden is voor haar gedrag dan de stoornis maar het leek mij van wel. Ik heb haar toen nog een keer gebeld maar zelfde resultaat. Iedereen in vraagtekens achterlatend.In haar ogen heb je iets fout gedaan waardoor ze gekwetst is. Zij kan het zich totaal ingebeeld hebben en jij bent je van geen kwaad bewust. Dat is hoe een "borderliner" denkt. Soms zie je de realiteit niet meer als borderliner.
[...]
Nou, laat ik het zo omschrijven. Ik had contact met mijn zus, na haar jaren niet gezien te hebben. Dat was hartstikke leuk en gezellig. Tot ze ineens het contact verbrak, en maanden later, bleek dat ze tegen mijn hele familie (ja okee en de hare) had verteld, dat ik haar lastig had gevallen. En dat ik gevaarlijk zou zijn, of iets dergelijks. Mijn oom vertelde het me, dat hij een mail van haar kreeg, om ze voor me te waarschuwen.
Het enige wat ik kan bedenken, is dat ze me vertelde over de stoornis en dat ze mensen wegduwt, uit zelfbescherming. En om ze te 'testen'. Dus nadat ze het contact had verbroken, heb ik toch nog bloemen gestuurd voor haar verjaardag. Ik heb niks gedaan, wat ze aan mijn oom omschrijft, maar ik heb wel bloemen gestuurd. En nog wat mails met hallo, joehoe! en apps, om te vragen, waarom ze het contact verbrak. O en nog een aantal keer gebeld, maar ze hing meteen weer op.
Dus grenzen aangeven, eh.. we hadden net weer contact. Toen ik hoorde van mijn oom, dat ze iedereen gemaild heeft met onzin over mij, ja, toen was ik boos. Maar toen reageerde ze dus nergens meer op. Zeg het maar hoor, het kan best zijn, dat er een andere reden is voor haar gedrag dan de stoornis maar het leek mij van wel. Ik heb haar toen nog een keer gebeld maar zelfde resultaat. Iedereen in vraagtekens achterlatend.In haar ogen heb je iets fout gedaan waardoor ze gekwetst is. Zij kan het zich totaal ingebeeld hebben en jij bent je van geen kwaad bewust. Dat is hoe een "borderliner" denkt. Soms zie je de realiteit niet meer als borderliner.
