Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
maandag 26 januari 2009 om 08:56
Goedemorgen, ik ga ook zo de deur uit. Naar de huisarts. Sinds gisteravond alweer zitten piekeren en drukmaken, wat ik moet zeggen, stom gedoe! Gewoon wat ik voel, toch?
Ja, gewoon dat!
..... Alleen, hoe eng is dat!.......
En eh.. alsof ik altijd wéét wat ik voel..
(enne, moet het onderhand niet al beter gaan? terug naar het werk? wanneer ga jij weer aan het werk EM? moeten, moeten, moeten!)
Sorry voor de warrige post. En ik laat het gewoon staan.
Oh ja, Philomein, wat heerlijk, dat geniet- en inzichtmoment!
Ja, gewoon dat!
..... Alleen, hoe eng is dat!.......
En eh.. alsof ik altijd wéét wat ik voel..
(enne, moet het onderhand niet al beter gaan? terug naar het werk? wanneer ga jij weer aan het werk EM? moeten, moeten, moeten!)
Sorry voor de warrige post. En ik laat het gewoon staan.
Oh ja, Philomein, wat heerlijk, dat geniet- en inzichtmoment!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 26 januari 2009 om 09:01
He allemaal,
Claire en Appel: sterkte vandaag.
EV: precies: gewoon wat je voelt, hoe dat ook voelt, of dat je niets voelt, of dat je linkerteen steeds kriebelt. Het maakt niet uit als je maar bedenkt dat het enige dat je verder kan helpen uiteindelijk is dat je kenbaar maakt wat je voelt en dat mensen daar dan normaal mee omgaan.
Sterkte en knuf!
Claire en Appel: sterkte vandaag.
EV: precies: gewoon wat je voelt, hoe dat ook voelt, of dat je niets voelt, of dat je linkerteen steeds kriebelt. Het maakt niet uit als je maar bedenkt dat het enige dat je verder kan helpen uiteindelijk is dat je kenbaar maakt wat je voelt en dat mensen daar dan normaal mee omgaan.
Sterkte en knuf!
maandag 26 januari 2009 om 09:11
Sterkte EV voor straks! Sluit me aan bij Philomein....
Hey Philomein...hoe is het met jou? Voel je je al weer helemaal beter?
Idd een mooi inzicht....fijn gevoel is het...ik ken het ook! Die momenten wil ik uitbouwen! ( is dat een goede zin)? Nou ja ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.
Saar nogmaals sterkte straks op je werk!
Voor iedereen, dat het na de eventuele spanning, een fijne dag mag worden!
Hey Philomein...hoe is het met jou? Voel je je al weer helemaal beter?
Idd een mooi inzicht....fijn gevoel is het...ik ken het ook! Die momenten wil ik uitbouwen! ( is dat een goede zin)? Nou ja ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.
Saar nogmaals sterkte straks op je werk!
Voor iedereen, dat het na de eventuele spanning, een fijne dag mag worden!
maandag 26 januari 2009 om 10:48
quote:philomein schreef op 26 januari 2009 @ 09:01:
Het maakt niet uit als je maar bedenkt dat het enige dat je verder kan helpen uiteindelijk is dat je kenbaar maakt wat je voelt en dat mensen daar dan normaal mee omgaan.
Sterkte en knuf!
Hoe meer to-the-point kun je iets zeggen. Dat is precies waar ik me de afgelopen week zo van bewust geworden ben. En óók van het feit dat ik heel veel afzwak, ontken, minder maak.. om maar niemand te verontrusten. Dit lukt steeds minder, gelukkig maar eigenlijk.
Net bij de huisarts meteen ook emoties, omdat ik veel meer voel wat ik zeg. Niet zomaar wat 'zit te praten'. Hij is heel rustig en luistert héél goed, en heeft geen enkel gevoel van haast. En daardoor ga ik meer zeggen dan ik 'bedacht' heb, en voel ook veel meer, juist door zijn aandachtige stilte. Wat ik tegelijkertijd ook heel eng vind, want ja: confronterend.
Als ik terugkijk, heb ik de afgelopen week veel inzichten gekregen, juist door even niet te werken. Ik zie hoe ik heel mijn leven eigenlijk al met zoveel angst loop, onderhuids, en soms iets meer naar boven. Ik zie hoe ik heb doorgelopen, doorgebuffeld, doorgezet. Vooral maar GEWOON doen. Niets laten merken van al die ellende van binnen. Ik durfde het voor mezelf niet eens te benoemen. Ik geloof dat ik daar nu, de laatste weken, pas aan toe ben. Of toen ik naar deze therapeute ging: ik heb het besluit genomen dat ik nu moet doorzetten. Wil doorzetten. Me moet gaan uitspreken, anders kom ik hier nooit mee verder in de zin van verwerken. Praten-over is geen verwerken, praten-over kan ik zonder enig gevoel doen. En juist dit heeft de afgelopen weken de spanning doen toenemen, want het werd steeds moeilijker om alles steeds maar binnen te houden. Nu bij de ha merkte ik ook dat het gewoonweg borrelt, dat ik wil spuien, dat ik eindelijk eens wil gaan zeggen hoe IK dingen VOEL en gevoeld heb.
Volgende week maandag terugkomen, en bij de baas informeren of hij aangesloten is bij een arbo-vereniging. Moet ik hem dus toch zelf gaan bellen, waardeloos dat hij niets meer van zich heeft laten horen, het fijne gesprek afgelopen woensdag ten spijt. Ik mag dus nog deze week thuisblijven, hij vond dat ik de afgelopen week heel goed gebruikt had. Dat zie ik zelf ook. En dan wil ik er meteen even bij zeggen dat het me heel goed doet om hier te kunnen schrijven, weten dat ik niet alleen ben, weten dat iemand het leest, het delen. Dat doet me nog meer realiseren dat ik zo heel erg lang in mijn leven helemaal alleen heb geworsteld met dingen.
Het maakt niet uit als je maar bedenkt dat het enige dat je verder kan helpen uiteindelijk is dat je kenbaar maakt wat je voelt en dat mensen daar dan normaal mee omgaan.
Sterkte en knuf!
Hoe meer to-the-point kun je iets zeggen. Dat is precies waar ik me de afgelopen week zo van bewust geworden ben. En óók van het feit dat ik heel veel afzwak, ontken, minder maak.. om maar niemand te verontrusten. Dit lukt steeds minder, gelukkig maar eigenlijk.
Net bij de huisarts meteen ook emoties, omdat ik veel meer voel wat ik zeg. Niet zomaar wat 'zit te praten'. Hij is heel rustig en luistert héél goed, en heeft geen enkel gevoel van haast. En daardoor ga ik meer zeggen dan ik 'bedacht' heb, en voel ook veel meer, juist door zijn aandachtige stilte. Wat ik tegelijkertijd ook heel eng vind, want ja: confronterend.
Als ik terugkijk, heb ik de afgelopen week veel inzichten gekregen, juist door even niet te werken. Ik zie hoe ik heel mijn leven eigenlijk al met zoveel angst loop, onderhuids, en soms iets meer naar boven. Ik zie hoe ik heb doorgelopen, doorgebuffeld, doorgezet. Vooral maar GEWOON doen. Niets laten merken van al die ellende van binnen. Ik durfde het voor mezelf niet eens te benoemen. Ik geloof dat ik daar nu, de laatste weken, pas aan toe ben. Of toen ik naar deze therapeute ging: ik heb het besluit genomen dat ik nu moet doorzetten. Wil doorzetten. Me moet gaan uitspreken, anders kom ik hier nooit mee verder in de zin van verwerken. Praten-over is geen verwerken, praten-over kan ik zonder enig gevoel doen. En juist dit heeft de afgelopen weken de spanning doen toenemen, want het werd steeds moeilijker om alles steeds maar binnen te houden. Nu bij de ha merkte ik ook dat het gewoonweg borrelt, dat ik wil spuien, dat ik eindelijk eens wil gaan zeggen hoe IK dingen VOEL en gevoeld heb.
Volgende week maandag terugkomen, en bij de baas informeren of hij aangesloten is bij een arbo-vereniging. Moet ik hem dus toch zelf gaan bellen, waardeloos dat hij niets meer van zich heeft laten horen, het fijne gesprek afgelopen woensdag ten spijt. Ik mag dus nog deze week thuisblijven, hij vond dat ik de afgelopen week heel goed gebruikt had. Dat zie ik zelf ook. En dan wil ik er meteen even bij zeggen dat het me heel goed doet om hier te kunnen schrijven, weten dat ik niet alleen ben, weten dat iemand het leest, het delen. Dat doet me nog meer realiseren dat ik zo heel erg lang in mijn leven helemaal alleen heb geworsteld met dingen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 26 januari 2009 om 10:56
Lieve EV: heel erg goed gedaan! Ik ben trots op je en krijg ook tranen in mijn ogen voor je. Goed zo, dat je eindelijk wil gaan spuien, eindelijk wil gaan zeggen hoe JIJ de dingen voelt!
En bedenk je altijd goed dat je de therapeut en ook de huisarts gewoon betaald om je aan te horen dus geef ze maar flink waar voor hun geld. Zij drinken er echt geen kopje koffie minder om en jij zet belangrijke stappen. (Nou ja dit is misschien meer mijn ding, ben zelfs bij de therapeut in het begin bang geweest dat ik teveel beroep op haar deed...)
En balen van die baas van je, aan de andere kant heb je nu wel een hele praktische reden om te bellen en ben je misschien daarna ook van die onrust af.
Pfoe goed hoor!
En bedenk je altijd goed dat je de therapeut en ook de huisarts gewoon betaald om je aan te horen dus geef ze maar flink waar voor hun geld. Zij drinken er echt geen kopje koffie minder om en jij zet belangrijke stappen. (Nou ja dit is misschien meer mijn ding, ben zelfs bij de therapeut in het begin bang geweest dat ik teveel beroep op haar deed...)
En balen van die baas van je, aan de andere kant heb je nu wel een hele praktische reden om te bellen en ben je misschien daarna ook van die onrust af.
Pfoe goed hoor!
maandag 26 januari 2009 om 11:17
quote:philomein schreef op 26 januari 2009 @ 10:57:
Maar nu moet ik echt schoenen gaan kopen dus tot later!
Goeie reden om weg te gaan hier
Laat je nog weten wat het geworden is? Wat heerlijk zeg, zo'n bon.
Ik ben bij de ha én bij de therapeute nog steeds wel een beetje bang dat ik ze lastigval en teveel belast, echt wel idioot. Dit gedrag gaat er maar moeizaam uit, vrees ik. Maar ik zie het tenminste wel in, intussen, dat zou toch het begin van verandering moeten zijn.
Maar nu moet ik echt schoenen gaan kopen dus tot later!
Goeie reden om weg te gaan hier
Laat je nog weten wat het geworden is? Wat heerlijk zeg, zo'n bon.
Ik ben bij de ha én bij de therapeute nog steeds wel een beetje bang dat ik ze lastigval en teveel belast, echt wel idioot. Dit gedrag gaat er maar moeizaam uit, vrees ik. Maar ik zie het tenminste wel in, intussen, dat zou toch het begin van verandering moeten zijn.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 26 januari 2009 om 13:38
EV, goed gedaan zeg!!
Ik vind je een geweldige vrouw, ben trots op je!
(zo, dat wilde ik maar weer eens gezegd hebben)
Ben trots op jullie allemaal trouwens en ben blij met jullie, dit plekje hier!
Met lood in de schoenen naar het werk gegaan.
En waar ik al bang voor was, er waren wat jongens op de groep die natuurlijk alles wilden weten over mijn ziek zijn. Ze dachten dat ik nu weer begon, nu ik er was. Hen maar gezegd dat er prive dingen spelen en voorlopig nog even niet kom en daar gingen ze verder niet op door gelukkig.
Even met leidingevende gesproken. Ik kon merken aan hem dat hij niet zo goed weet wat te zeggen, maar wel betrokken op zijn manier. Afgesproken dat ik iedere week even langs ga, al is het maar voor een bak koffie. Anders wordt de stap straks wel heel groot om terug te keren.
De komende vier weken ben ik nog uitgeroosterd, dat geeft wel rust. En volgens lg werd er in het team goed gereageerd en zijn mijn diensten zonder problemen overgenomen door anderen. Wel fijn om te horen.
Volgende week komt de bedrijfsarts op onze lokatie en dan zal ik er waarschijnlijk heen moeten.
Ook even koffie gedronken met collega's die er waren.
Daarna naar mijn vorige groep gegaan, want daar waren twee collega's op dienst waar ik altijd heel goed contact mee had. En een van hen is na drie maanden thuis net weer rustig aan begonnen. Was fijn hem even te spreken, veel herkenning. Zo'n grote, stoere kerel die heel open vertelt hoe hij er doorheen heeft gezeten. We hadden aan een half woord genoeg, ook alle lichamelijke klachten herkende hij, de schaamte.
Erg fijn hem even gesproken te hebben en elkaar zo te begrijpen.
Nu gesloopt, het was wel erg intensief. En hoewel het huis een bende is, hoef ik vandaag even niets meer van mezelf. Dat komt morgen wel weer.
Ik vind je een geweldige vrouw, ben trots op je!
(zo, dat wilde ik maar weer eens gezegd hebben)
Ben trots op jullie allemaal trouwens en ben blij met jullie, dit plekje hier!
Met lood in de schoenen naar het werk gegaan.
En waar ik al bang voor was, er waren wat jongens op de groep die natuurlijk alles wilden weten over mijn ziek zijn. Ze dachten dat ik nu weer begon, nu ik er was. Hen maar gezegd dat er prive dingen spelen en voorlopig nog even niet kom en daar gingen ze verder niet op door gelukkig.
Even met leidingevende gesproken. Ik kon merken aan hem dat hij niet zo goed weet wat te zeggen, maar wel betrokken op zijn manier. Afgesproken dat ik iedere week even langs ga, al is het maar voor een bak koffie. Anders wordt de stap straks wel heel groot om terug te keren.
De komende vier weken ben ik nog uitgeroosterd, dat geeft wel rust. En volgens lg werd er in het team goed gereageerd en zijn mijn diensten zonder problemen overgenomen door anderen. Wel fijn om te horen.
Volgende week komt de bedrijfsarts op onze lokatie en dan zal ik er waarschijnlijk heen moeten.
Ook even koffie gedronken met collega's die er waren.
Daarna naar mijn vorige groep gegaan, want daar waren twee collega's op dienst waar ik altijd heel goed contact mee had. En een van hen is na drie maanden thuis net weer rustig aan begonnen. Was fijn hem even te spreken, veel herkenning. Zo'n grote, stoere kerel die heel open vertelt hoe hij er doorheen heeft gezeten. We hadden aan een half woord genoeg, ook alle lichamelijke klachten herkende hij, de schaamte.
Erg fijn hem even gesproken te hebben en elkaar zo te begrijpen.
Nu gesloopt, het was wel erg intensief. En hoewel het huis een bende is, hoef ik vandaag even niets meer van mezelf. Dat komt morgen wel weer.
maandag 26 januari 2009 om 14:14
Meiden, ik vind jullie stuk voor stuk kanjers. Als ik lees wat een rotweek ieder van jullie gehad heeft en dan toch gewoon met lef deze week weer ingaan: ik vind het knap.
Zeker als je steeds meer durft te praten en leert waar je grenzen liggen. En daar dan ook (soms met wat vertraging) naar luistert.
Gisteren kwam ik onderweg een trigger tegen. En hoewel ik het goddank wel los kan laten, is de eerste seconde paniek heftig. Dan kan ik mezelf overtuigen dat ik het niet verzin of erger maak. Omdat ik zo instinctief reageer op die trigger. Kennen jullie dat, de twijfel of het uberhaupt wel gebeurd is? Ik heb zo lang getwijfeld...
Zeker als je steeds meer durft te praten en leert waar je grenzen liggen. En daar dan ook (soms met wat vertraging) naar luistert.
Gisteren kwam ik onderweg een trigger tegen. En hoewel ik het goddank wel los kan laten, is de eerste seconde paniek heftig. Dan kan ik mezelf overtuigen dat ik het niet verzin of erger maak. Omdat ik zo instinctief reageer op die trigger. Kennen jullie dat, de twijfel of het uberhaupt wel gebeurd is? Ik heb zo lang getwijfeld...
maandag 26 januari 2009 om 14:51
Wat een lieve reactie Hanke!
Mag ik dan meteen even zeggen wat een kanjer ik jou vind. Ik lees regelmatig wat van je en ik vind dat je een enorme kracht uitstraalt.
Ik herken wel een beetje wat je zegt. Ik heb denk ik heel lang in een soort van eigen werkelijkheid geleefd. Super rationeel, zonder te voelen. Zo wilde ik dat het was, dus zo was het ook.
En nu ik begin te voelen, begint ook het twijfelen aan die werkelijkheid. Zijn dingen echt of denk ik dat het echt is, omdat ik het wil verklaren?
Beetje vaag misschien, maar beter krijg ik het even niet uitgelegd.
Mag ik dan meteen even zeggen wat een kanjer ik jou vind. Ik lees regelmatig wat van je en ik vind dat je een enorme kracht uitstraalt.
Ik herken wel een beetje wat je zegt. Ik heb denk ik heel lang in een soort van eigen werkelijkheid geleefd. Super rationeel, zonder te voelen. Zo wilde ik dat het was, dus zo was het ook.
En nu ik begin te voelen, begint ook het twijfelen aan die werkelijkheid. Zijn dingen echt of denk ik dat het echt is, omdat ik het wil verklaren?
Beetje vaag misschien, maar beter krijg ik het even niet uitgelegd.
maandag 26 januari 2009 om 14:59
maandag 26 januari 2009 om 17:25
Tsja daar stond ik dan met mijn bon...en het was moeilijk! Het voelde zo raar om zo maar allemaal schoenen te gaan kopen, ja allemaal want het was nog ontzettend uitverkoop. Ik kon het niet. Had het liefst die bon weggegeven en zelf schoenen gekocht. Gek he? Het voelde alsof ik me heel genant aan het volproppen was met eten terwijl er mensen omkomen van de honger, zoiets.
Maar goed, ben even koffie gaan drinken met een vriendin en heb toen mijn dochter gebeld of ze uit school naar de stad wilde komen om me te helpen. Dat heeft ze gedaan en die heeft me uiteindelijk heel goed geholpen.
Ik heb twee paar laarzen, groene cowboylaarzen en grijze afzak-laarzen met een hakje.
Oh en dat dochter alleen mocht helpen uitzoeken en zelf geen laarzen kreeg was een opvoedkundige beslissing...
Maar goed, ben even koffie gaan drinken met een vriendin en heb toen mijn dochter gebeld of ze uit school naar de stad wilde komen om me te helpen. Dat heeft ze gedaan en die heeft me uiteindelijk heel goed geholpen.
Ik heb twee paar laarzen, groene cowboylaarzen en grijze afzak-laarzen met een hakje.
Oh en dat dochter alleen mocht helpen uitzoeken en zelf geen laarzen kreeg was een opvoedkundige beslissing...
maandag 26 januari 2009 om 17:28
Da's een mooi compliment Saartje, dank je wel!
Enne Iry, als het overleven echt leven wordt, blíjft de humor. Die gaat niet weg, dat is echt iets van jezelf. In goede en in kwade dagen.
Even nog iets over die twijfel van mij. Jarenlang verkeerde ik tussen hoop en vrees. Als ik het misbruik verzonnen had, dan was ik een leugenachtige hysterica die nodig iets aan haar nare karakter moest doen. En als het wel waar was, dat had ik jarenlang in een enorme onveiligheid geleefd en was ik verraden door iemand van wie ik hield en die ik vertrouwde. Dat besef vond ik heel moeilijk te aanvaarden.
Door het misbruik in een dichte la in mijn hoofd opgesloten te houden, kon ik mezelf ook wijsmaken dat er niks gebeurd was. Maar emoties kon ik niet echt voelen, ik merkte dat ik bij mezelf moeilijk grenzen kon herkennen en áls ik ze voelde was ik meteen over de zeik. Dan sloeg ik aan het verklaren, op een verstandelijke manier.
Het was een soort afweer om mezelf voor te houden dat het niet echt was. Ook omdat ik - blijkt achteraf- destijds mezelf vertelde dat het net als een sprookje was. Want dat had ook een begin en een eind. Tsja, en sprookjes zijn niet echt....
Ik hield het alleen niet vol om met niet-echte emoties te leven. Daar werd ik heel alleen en down van. Ook werd ik onzeker omdat mijn zelfbeeld niet klopte met wie ik werkelijk was. De waarheid deed pijn, veel meer dan ik aanvankelijk gedacht had. Vooral het me hier niet welkom voelen op deze aardkloot maakte dat ik niet eens wist óf ik wel voor mezelf wilde vechten en was mede daarom een belangrijk eerste behandeldoel.
Al snel was ik bang dat ik de schuld bij ouders en dader zou leggen. Maar het ging niet om schuld. Wel om wie wat gedaan had en wat dat me gedaan had. Zodat ik kon leren, zodat ik niet meer in herhaling viel. Zodat ik kon kiezen, en met mijn vrijheid ook verantwoordelijkheid voor mijn leven nemen kon. Los van het oordeel van anderen.
Leren voelen heb ik doodeng gevonden. Echt letterlijk doodeng. Al die kracht in mijzelf had ik afgebogen om mezelf klein te houden. Ik wist dat ik mezelf ermee kon vernietigen, maar ook dat ik een leven voor mezelf kon opbouwen, misschien zelfs een mooi leven. Maar hoe, dat wist ik niet.
De tijd dat mijn kracht niet automatisch in mijn voordeel werkte, was een tijd dat ik heel eerlijk moest zijn. Tot op het bot eerlijk. Een verwarrende tijd, waarin het leek dat ik steeds meer verloor, en een gewoon leven ontgroeide.
Wat ik eigenlijk deed was: nieuwe grenzen leren, vasthouden aan mijn eigen waarden (en daarmee familie verliezen en daarom rouwen). Afkijken hoe anderen het doen, en met vaardigheden oefenen. Loskomen van het me minderwaardig en geisoleerd voelen. En toen ik eenmaal uit de verwarring en het rouwen was, bleek dat ik mijn eigen leven in handen had. Van mij: alsjeblieft. Ik ben blij dat ik het aangenomen heb.
Enne Iry, als het overleven echt leven wordt, blíjft de humor. Die gaat niet weg, dat is echt iets van jezelf. In goede en in kwade dagen.
Even nog iets over die twijfel van mij. Jarenlang verkeerde ik tussen hoop en vrees. Als ik het misbruik verzonnen had, dan was ik een leugenachtige hysterica die nodig iets aan haar nare karakter moest doen. En als het wel waar was, dat had ik jarenlang in een enorme onveiligheid geleefd en was ik verraden door iemand van wie ik hield en die ik vertrouwde. Dat besef vond ik heel moeilijk te aanvaarden.
Door het misbruik in een dichte la in mijn hoofd opgesloten te houden, kon ik mezelf ook wijsmaken dat er niks gebeurd was. Maar emoties kon ik niet echt voelen, ik merkte dat ik bij mezelf moeilijk grenzen kon herkennen en áls ik ze voelde was ik meteen over de zeik. Dan sloeg ik aan het verklaren, op een verstandelijke manier.
Het was een soort afweer om mezelf voor te houden dat het niet echt was. Ook omdat ik - blijkt achteraf- destijds mezelf vertelde dat het net als een sprookje was. Want dat had ook een begin en een eind. Tsja, en sprookjes zijn niet echt....
Ik hield het alleen niet vol om met niet-echte emoties te leven. Daar werd ik heel alleen en down van. Ook werd ik onzeker omdat mijn zelfbeeld niet klopte met wie ik werkelijk was. De waarheid deed pijn, veel meer dan ik aanvankelijk gedacht had. Vooral het me hier niet welkom voelen op deze aardkloot maakte dat ik niet eens wist óf ik wel voor mezelf wilde vechten en was mede daarom een belangrijk eerste behandeldoel.
Al snel was ik bang dat ik de schuld bij ouders en dader zou leggen. Maar het ging niet om schuld. Wel om wie wat gedaan had en wat dat me gedaan had. Zodat ik kon leren, zodat ik niet meer in herhaling viel. Zodat ik kon kiezen, en met mijn vrijheid ook verantwoordelijkheid voor mijn leven nemen kon. Los van het oordeel van anderen.
Leren voelen heb ik doodeng gevonden. Echt letterlijk doodeng. Al die kracht in mijzelf had ik afgebogen om mezelf klein te houden. Ik wist dat ik mezelf ermee kon vernietigen, maar ook dat ik een leven voor mezelf kon opbouwen, misschien zelfs een mooi leven. Maar hoe, dat wist ik niet.
De tijd dat mijn kracht niet automatisch in mijn voordeel werkte, was een tijd dat ik heel eerlijk moest zijn. Tot op het bot eerlijk. Een verwarrende tijd, waarin het leek dat ik steeds meer verloor, en een gewoon leven ontgroeide.
Wat ik eigenlijk deed was: nieuwe grenzen leren, vasthouden aan mijn eigen waarden (en daarmee familie verliezen en daarom rouwen). Afkijken hoe anderen het doen, en met vaardigheden oefenen. Loskomen van het me minderwaardig en geisoleerd voelen. En toen ik eenmaal uit de verwarring en het rouwen was, bleek dat ik mijn eigen leven in handen had. Van mij: alsjeblieft. Ik ben blij dat ik het aangenomen heb.
maandag 26 januari 2009 om 17:36
Oh tegelijk...
Jeetje Hank, wat beschrijf je dat mooi.
Ik voel me trouwens wel verplicht om (weer) te zeggen dat ik niet met misbruik te maken heb gehad. Het voelt dus soms raar om juist hier mee te schrijven.
Het gekke is wel dat als ik je stuk lees dat ik er heel veel in herken. Het gedeelte over niet mogen zijn, het vinden en opnieuw vaststellen van grenzen, het echte leven t/o het nep-leven.
Nou ja ik hoop dat jullie het niet vervelend of ongemakkelijk vinden dat ik meeklets...want ik kan me dat best voorstellen.
Jeetje Hank, wat beschrijf je dat mooi.
Ik voel me trouwens wel verplicht om (weer) te zeggen dat ik niet met misbruik te maken heb gehad. Het voelt dus soms raar om juist hier mee te schrijven.
Het gekke is wel dat als ik je stuk lees dat ik er heel veel in herken. Het gedeelte over niet mogen zijn, het vinden en opnieuw vaststellen van grenzen, het echte leven t/o het nep-leven.
Nou ja ik hoop dat jullie het niet vervelend of ongemakkelijk vinden dat ik meeklets...want ik kan me dat best voorstellen.
