Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
maandag 26 januari 2009 om 17:37
Ha Philomein, ik zie dat je geslaagd bent, gefeliciteerd met je nieuwe aanwinsten! Kan me wel iets voorstellen bij dat gevoel, ik had het zelf al toen ik ooit eens een boekenbon kreeg, haha.
Even een off-topic vraagje: wat doe je dan aan bij die cowboylaarzen? Een broek, een rokje, en wat voor kleur maillot of panty dan bij een rokje? Ik heb ook van die cowboylaarzen, licht- tot middenbruin zijn ze, met hele mooie stiksels. Tips zijn welkom, ook van de andere dames hier
Even een off-topic vraagje: wat doe je dan aan bij die cowboylaarzen? Een broek, een rokje, en wat voor kleur maillot of panty dan bij een rokje? Ik heb ook van die cowboylaarzen, licht- tot middenbruin zijn ze, met hele mooie stiksels. Tips zijn welkom, ook van de andere dames hier
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 26 januari 2009 om 17:40
En Saartje, dat klinkt wel goed, zo op je werk. Wat fijn dat je die ruimte krijgt. Ook wel goed denk ik, dat je zo toch elke week even daar bent, zodat de drempel niet zo hoog wordt. Voel je nu ook echt die ruimte-voor-jezelf? Is het een opluchting dat je dit nu achter de rug hebt?
Hanke, jouw verhaal, daar ga ik later even heel goed voor zitten. Zo vluchtig zag ik al veel herkenbaars.. maar ik wil het goed en aandachtig lezen, en ik zit nog even te vol met mijn eigen verhalen.
Hanke, jouw verhaal, daar ga ik later even heel goed voor zitten. Zo vluchtig zag ik al veel herkenbaars.. maar ik wil het goed en aandachtig lezen, en ik zit nog even te vol met mijn eigen verhalen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 26 januari 2009 om 17:43
quote:Elmervrouw schreef op 26 januari 2009 @ 17:40:
En Saartje, dat klinkt wel goed, zo op je werk. Wat fijn dat je die ruimte krijgt. Ook wel goed denk ik, dat je zo toch elke week even daar bent, zodat de drempel niet zo hoog wordt. Voel je nu ook echt die ruimte-voor-jezelf? Is het een opluchting dat je dit nu achter de rug hebt?
Mijn tekst.. Ik wilde dit ook ongeveer gaan zeggen/vragen.
Hanke, jouw verhaal, daar ga ik later even heel goed voor zitten. Zo vluchtig zag ik al veel herkenbaars.. maar ik wil het goed en aandachtig lezen, en ik zit nog even te vol met mijn eigen verhalen.
En Saartje, dat klinkt wel goed, zo op je werk. Wat fijn dat je die ruimte krijgt. Ook wel goed denk ik, dat je zo toch elke week even daar bent, zodat de drempel niet zo hoog wordt. Voel je nu ook echt die ruimte-voor-jezelf? Is het een opluchting dat je dit nu achter de rug hebt?
Mijn tekst.. Ik wilde dit ook ongeveer gaan zeggen/vragen.
Hanke, jouw verhaal, daar ga ik later even heel goed voor zitten. Zo vluchtig zag ik al veel herkenbaars.. maar ik wil het goed en aandachtig lezen, en ik zit nog even te vol met mijn eigen verhalen.
maandag 26 januari 2009 om 17:45
quote:iry schreef op 26 januari 2009 @ 14:59:
Jullie zijn ook kanjers! Jij ook!!!!!
En wat ik zo mooi vind,de humor die ieder bezit.
Ondanks alle ellende is dat niet afgepakt.
Ik weet dat dat ook een vorm van overlevingmechanisme is,maar dat doen wij toch verrekte goed!!
Jullie zijn lief,vergeet dat niet!!
Heb je mijn post gelezen over dat weekendje?
Zal ik m even knippen en plakken in 'jou' topic? Past het misschien beter...
Jullie zijn ook kanjers! Jij ook!!!!!
En wat ik zo mooi vind,de humor die ieder bezit.
Ondanks alle ellende is dat niet afgepakt.
Ik weet dat dat ook een vorm van overlevingmechanisme is,maar dat doen wij toch verrekte goed!!
Jullie zijn lief,vergeet dat niet!!
Heb je mijn post gelezen over dat weekendje?
Zal ik m even knippen en plakken in 'jou' topic? Past het misschien beter...
maandag 26 januari 2009 om 18:02
Bij de huisarts vanmorgen was het.. tja, confronterend. Hij gaat er zó op zijn gemak voor zitten, alsof er helemaal niemand in de wachtkamer zit, hij neemt echt alle tijd die nodig is, en hij luistert met de volle aandacht, waardoor ik meer ga zeggen dan ik 'bedacht' had, én er ook nog eens meer bij voel. Omdat hij zo rustig en met aandacht daar zit en zelf niet veel zegt. Dat is heel fijn, maar ook heel eng..... uiteindelijk vind ik het zelf genoeg en ga opstappen. Hij vond dat ik de week in de zw heel goed gebruikt had (vind ik zelf ook, ik heb zoveel inzichten gekregen) en ik moet volgende week maandag terugkomen. Met die oxa mag je trouwens echt niet autorijden, zelfs niet met een half tabletje!
In het begin van de middag besloot ik dan toch maar zelf de baas te bellen om te vertellen over het ha-bezoek en het vervolg. Toen ik belde was hij bezig met iets, werd gezegd, en hij zou terugbellen. Even later stopte er een auto voor de deur (mijn hond had het eerder in de gaten dan ik, ik zat ahw. naast de telefoon) en daar stond mijn baas voor de deur..... schrik. Anderhalf uur heeft hij hier gezeten, alsof ook hij alle tijd van de wereld had, ik snap er helemaal niets van. Heel rustig, en kalm zoals ik hem ken, en met aandacht, en brrr, ik heb hem ook gezegd wat er vroeger gebeurd is (nou ja, alleen de woorden 'misbruik' en 'verwaarlozing' meer niet) en hoe dingen zijn opgelopen de afgelopen weken... niet dat hij vragen stelde of zo, ik kan nauwelijks navertellen hoe het gesprek ging, maar ik ben zo in de war. Om hem zo te horen over spirituele dingen, over vergeving, over met jezelf bezig zijn en niet met de mensen die jou dingen hebben aangedaan.... echt, ik voelde me zo raar weet niet hoe ik het moet omschrijven.
In het begin van de middag besloot ik dan toch maar zelf de baas te bellen om te vertellen over het ha-bezoek en het vervolg. Toen ik belde was hij bezig met iets, werd gezegd, en hij zou terugbellen. Even later stopte er een auto voor de deur (mijn hond had het eerder in de gaten dan ik, ik zat ahw. naast de telefoon) en daar stond mijn baas voor de deur..... schrik. Anderhalf uur heeft hij hier gezeten, alsof ook hij alle tijd van de wereld had, ik snap er helemaal niets van. Heel rustig, en kalm zoals ik hem ken, en met aandacht, en brrr, ik heb hem ook gezegd wat er vroeger gebeurd is (nou ja, alleen de woorden 'misbruik' en 'verwaarlozing' meer niet) en hoe dingen zijn opgelopen de afgelopen weken... niet dat hij vragen stelde of zo, ik kan nauwelijks navertellen hoe het gesprek ging, maar ik ben zo in de war. Om hem zo te horen over spirituele dingen, over vergeving, over met jezelf bezig zijn en niet met de mensen die jou dingen hebben aangedaan.... echt, ik voelde me zo raar weet niet hoe ik het moet omschrijven.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 26 januari 2009 om 18:09
Het enige 'commentaar' wat hij had over de hele situatie, was dat hij wel liever gehad zou hebben dat ik eerder naar hem toegekomen was en had gezegd dat het niet zo goed ging, want dan hadden we kunnen kijken wat we met tijden of uren hadden kunnen doen. Want het is zaak om weer balans te krijgen; tussen doen en voelen. Min of meer hebben we nu afgesproken dat hij ergens deze week belt om te informeren hoe het gaat, en dat ik misschien volgende week dinsdag weer voorzichtig begin.. hij vroeg of ik me 's morgens beter voelde of juist 's middags, dan kan ik bijv. alleen de ochtenden gaan werken of zo.
Ik vind het echt zo ongelooflijk, dat dit mogelijk is. Nog nooit eerder heb ik meegemaakt dat een baas meedenkt, dat die blijkbaar is begaan met jou, dat er meer kan dan ik denk. Dat het iemand iets uitmaakt hoe het met mij gaat, dat hij de moeite doet om hierheen te komen (oke, het bedrijf is twee straten verder weg, maar het kost hem toch ook tijd!).
Daarna heb ik mijn coach gebeld, om te vertellen wat er vorige week gebeurd is. Dit was vertrouwder, want met hem heb ik al vaak gesproken over deze dingen, over dit werk als ervaringsplek, waar ik weer terugkeerde in de maatschappij. Over grenzen voelen, en ernaar handelen. Over lastig durven zijn. Hij vond het een heel mooie les, dat ik nu zo met mezelf geconfronteerd werd. Mijn baas had trouwens ook nog gezegd dat het niet toevallig was dat dit juist nu gebeurde: nu is de tijd dat ik deze dingen pas kan voelen, en er dus iets mee kan doen. Dat zei ik ook tegen mijn coach, die er helemaal mee instemde.
Poehhhhh... ik moet echt bijkomen na dit alles, mijn hoofd tolt ervan. Ik kan gewoon niet geloven wat me allemaal overkomt, wat bezielt deze mannen eigenlijk, te beginnen met EM? Het kan dus wel anders dan ik zo lang gewend was......
Ik vind het echt zo ongelooflijk, dat dit mogelijk is. Nog nooit eerder heb ik meegemaakt dat een baas meedenkt, dat die blijkbaar is begaan met jou, dat er meer kan dan ik denk. Dat het iemand iets uitmaakt hoe het met mij gaat, dat hij de moeite doet om hierheen te komen (oke, het bedrijf is twee straten verder weg, maar het kost hem toch ook tijd!).
Daarna heb ik mijn coach gebeld, om te vertellen wat er vorige week gebeurd is. Dit was vertrouwder, want met hem heb ik al vaak gesproken over deze dingen, over dit werk als ervaringsplek, waar ik weer terugkeerde in de maatschappij. Over grenzen voelen, en ernaar handelen. Over lastig durven zijn. Hij vond het een heel mooie les, dat ik nu zo met mezelf geconfronteerd werd. Mijn baas had trouwens ook nog gezegd dat het niet toevallig was dat dit juist nu gebeurde: nu is de tijd dat ik deze dingen pas kan voelen, en er dus iets mee kan doen. Dat zei ik ook tegen mijn coach, die er helemaal mee instemde.
Poehhhhh... ik moet echt bijkomen na dit alles, mijn hoofd tolt ervan. Ik kan gewoon niet geloven wat me allemaal overkomt, wat bezielt deze mannen eigenlijk, te beginnen met EM? Het kan dus wel anders dan ik zo lang gewend was......
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 26 januari 2009 om 18:29
Wow EV, kan me voorstellen dat je hier even van bij moet komen!
Maar wat fijn dat je nu ervaart dat het anderen wel degelijk iets uitmaakt hoe het met je gaat!
Appel, hoe is het gegaan vandaag? Viel het een beetje mee?
(heb je uitnodiging geaccepteerd hoor)
Philomein, leuk twee paar nieuwe laarzen!
En nogmaals, jij hoort er gewoon bij hier.
Claire, hoe is het jou vergaan vandaag?
Hanke, mooie, heldere posting.
Herken er wel wat uit, maar ik heb niet te maken gehad met langdurig misbruik, daar zit wel een verschil in.
Wat werk betreft, weet eigenlijk niet zo goed of ik die ruimte voor mezelf nu echt voel. Merk dat ik heel erg onzeker ben of ik dit werk nog wel aankan. Maar gesprek met die ene collega heeft me daarin wel geholpen.
Maar wat fijn dat je nu ervaart dat het anderen wel degelijk iets uitmaakt hoe het met je gaat!
Appel, hoe is het gegaan vandaag? Viel het een beetje mee?
(heb je uitnodiging geaccepteerd hoor)
Philomein, leuk twee paar nieuwe laarzen!
En nogmaals, jij hoort er gewoon bij hier.
Claire, hoe is het jou vergaan vandaag?
Hanke, mooie, heldere posting.
Herken er wel wat uit, maar ik heb niet te maken gehad met langdurig misbruik, daar zit wel een verschil in.
Wat werk betreft, weet eigenlijk niet zo goed of ik die ruimte voor mezelf nu echt voel. Merk dat ik heel erg onzeker ben of ik dit werk nog wel aankan. Maar gesprek met die ene collega heeft me daarin wel geholpen.
maandag 26 januari 2009 om 18:34
quote:hanke321 schreef op 26 januari 2009 @ 17:28:
Wat ik eigenlijk deed was: nieuwe grenzen leren, vasthouden aan mijn eigen waarden (en daarmee familie verliezen en daarom rouwen). Afkijken hoe anderen het doen, en met vaardigheden oefenen. Loskomen van het me minderwaardig en geisoleerd voelen. En toen ik eenmaal uit de verwarring en het rouwen was, bleek dat ik mijn eigen leven in handen had. Van mij: alsjeblieft. Ik ben blij dat ik het aangenomen heb.
Je hele post raakt me, dit laatste stukje wil ik ook leren en voor het eerst in mijn leven heb ik goede hoop dat ik nu die dingen ook kan leren. Rustig aan ( dat vergeet ik wel eens) stapje voor stapje.
Prachtig je laatste zin! (f)
Bedankt voor het delen want óók dit geeft me weer goede hoop.
Ps de topic titel is ook niet op mij van toepassing, alhoewel tijdens de therapie mij wel duidelijk is gemaakt dat ik wel degelijk misbruikt ben. Alleen wil ik dat zelf niet zo zien.
Ik ben nu vooral bezig met de agressie en spanning die ik in mijn leven heb meegemaakt.
Wat ik eigenlijk deed was: nieuwe grenzen leren, vasthouden aan mijn eigen waarden (en daarmee familie verliezen en daarom rouwen). Afkijken hoe anderen het doen, en met vaardigheden oefenen. Loskomen van het me minderwaardig en geisoleerd voelen. En toen ik eenmaal uit de verwarring en het rouwen was, bleek dat ik mijn eigen leven in handen had. Van mij: alsjeblieft. Ik ben blij dat ik het aangenomen heb.
Je hele post raakt me, dit laatste stukje wil ik ook leren en voor het eerst in mijn leven heb ik goede hoop dat ik nu die dingen ook kan leren. Rustig aan ( dat vergeet ik wel eens) stapje voor stapje.
Prachtig je laatste zin! (f)
Bedankt voor het delen want óók dit geeft me weer goede hoop.
Ps de topic titel is ook niet op mij van toepassing, alhoewel tijdens de therapie mij wel duidelijk is gemaakt dat ik wel degelijk misbruikt ben. Alleen wil ik dat zelf niet zo zien.
Ik ben nu vooral bezig met de agressie en spanning die ik in mijn leven heb meegemaakt.
maandag 26 januari 2009 om 18:41
Philomein, geniet van je nieuwe schoenen, laarzen. Klinkt leuk!
Saar, fijn dat je iets hebt gehad aan die collega. Herkenning en zeker op je werk is nu wel erg fijn natuurlijk!
EV ik merk dat ik te moe ben om inhoudelijk op je post te reageren. Maar ik wens je natuurlijk erg veel sterkte en ik leef met je mee. toevoeging...( was te snel)...fijn dat je seriues genomen wordt! Top hoe je nu bezig bent!!!
Was een rare en niet fijne dag....maar ik ben net thuis dus ik ga de boel eens even laten bezinken.
Vandaar mijn korte reacties...
Heb even behoefte aan wat afleiding dus ga ik even tv kijken..
Fijne avond Lieve Vrouwen!!!
Misschien tot later....
Saar, fijn dat je iets hebt gehad aan die collega. Herkenning en zeker op je werk is nu wel erg fijn natuurlijk!
EV ik merk dat ik te moe ben om inhoudelijk op je post te reageren. Maar ik wens je natuurlijk erg veel sterkte en ik leef met je mee. toevoeging...( was te snel)...fijn dat je seriues genomen wordt! Top hoe je nu bezig bent!!!
Was een rare en niet fijne dag....maar ik ben net thuis dus ik ga de boel eens even laten bezinken.
Vandaar mijn korte reacties...
Heb even behoefte aan wat afleiding dus ga ik even tv kijken..
Fijne avond Lieve Vrouwen!!!
Misschien tot later....
anoniem_51715 wijzigde dit bericht op 26-01-2009 18:50
Reden: pfff volgende keer eerst bijkomen en dan reageren ...
Reden: pfff volgende keer eerst bijkomen en dan reageren ...
% gewijzigd
maandag 26 januari 2009 om 19:14
Jeetje vrouwen, wat een stappen, wat een beweging, wat een emoties en wat een kracht.
Dank Saar...en het is me ook wel weer duidelijk geworden dat we allemaal met andere dingen maar toch ook met veel dezelfde dingen worstelen.
Eerst maar even de belangrijke zaken: hoe draag ik groene cowboylaarzen (ze zijn flessegroen). Ehm, met een zwarte of grijze maillot of legging, een jurkje (zwart of van King Louis) en evt. beenwarmers en een vestje.
Die grijze afzaklaarzen moet ik nog even advies van dochter op inwinnen...
Zo dus.
EV wat fijn, die nieuwe ervaring met al die lieve mannen vandaag.
En de rest: een hele dikke knuf en een ontspannen avond gewenst.
Dank Saar...en het is me ook wel weer duidelijk geworden dat we allemaal met andere dingen maar toch ook met veel dezelfde dingen worstelen.
Eerst maar even de belangrijke zaken: hoe draag ik groene cowboylaarzen (ze zijn flessegroen). Ehm, met een zwarte of grijze maillot of legging, een jurkje (zwart of van King Louis) en evt. beenwarmers en een vestje.
Die grijze afzaklaarzen moet ik nog even advies van dochter op inwinnen...
Zo dus.
EV wat fijn, die nieuwe ervaring met al die lieve mannen vandaag.
En de rest: een hele dikke knuf en een ontspannen avond gewenst.
maandag 26 januari 2009 om 19:19
quote:hanke321 schreef op 26 januari 2009 @ 17:28:
Leren voelen heb ik doodeng gevonden. Echt letterlijk doodeng. Al die kracht in mijzelf had ik afgebogen om mezelf klein te houden. Ik wist dat ik mezelf ermee kon vernietigen, maar ook dat ik een leven voor mezelf kon opbouwen, misschien zelfs een mooi leven. Maar hoe, dat wist ik niet.
De tijd dat mijn kracht niet automatisch in mijn voordeel werkte, was een tijd dat ik heel eerlijk moest zijn. Tot op het bot eerlijk. Een verwarrende tijd, waarin het leek dat ik steeds meer verloor, en een gewoon leven ontgroeide.
Wat ik eigenlijk deed was: nieuwe grenzen leren, vasthouden aan mijn eigen waarden (en daarmee familie verliezen en daarom rouwen). Afkijken hoe anderen het doen, en met vaardigheden oefenen. Loskomen van het me minderwaardig en geisoleerd voelen. En toen ik eenmaal uit de verwarring en het rouwen was, bleek dat ik mijn eigen leven in handen had. Van mij: alsjeblieft. Ik ben blij dat ik het aangenomen heb.
Precies in die tijd zit ik nu: het doodeng vinden om weer te gaan voelen. Echt doodeng, alsof het levensgevaarlijk is. Ik zie nu pas echt goed hoe ik ook een hoop kracht tegen mezelf heb gebruikt (hoe onlogisch dat ook klinkt), hoeveel verzet ik heb, dus.. hoe hard ik heb moeten overleven.
Ik voel dat nu: dat ik tot op het bot eerlijk moet zijn. Niet meer pappen en nathouden, niet meer half gedoe.
Maar hoe eng is het. Ik zit nu dus ook weer te piekeren: heb ik niet teveel tegen mijn baas gezegd? Je moet toch zakelijk blijven? Nou, dat is dus echt niet gelukt; vorige week niet aan de telefoon, en nu niet irl.
En ik verlies familie, ja. Vriendinnen ook, alles is aan het veranderen lijkt wel. Ik voel glibberige grond onder mijn voeten.
Tegelijkertijd weet ik dat ik schoon schip aan het maken ben, en 'waar gehakt wordt vallen spaanders', en dat ik alle emotie die erbij hoort, ook ruimte moet geven.
Ik wilde alles heel netjes oplossen, maar dat gaat niet.
Netjes oplossen zodat niemand er last van zou hebben.
Maar... ik kan het niet alleen.
Ik ben wel blij te proeven uit jouw post, dat hier een keer een einde aan gaat komen. Dat jij daar uit bent. Dat het mij ook een keer gaat lukken. Nu lijkt het alleen maar of ik overspoeld werd door allerlei emoties, alles wat ik zo erg lang in die hogedrukpan eronder heb zitten houden. En nu het 'mag' (van mij) laten ze van zich horen, en hoe. Inclusief mijn lijf en alles.
Och, en die twijfel, ja... heel, heel lang in een soort mist geleefd. Verwarring. Pas toen ik een veilige omgeving had (toen ik EM leerde kennen en hem ging vertrouwen) kon er iets naar boven komen en kreeg ik flashbacks, en lich.herinneringen. En zelfs toen wilde ik nog dat het niet waar was. Dat ik gek was. Liever dat geloven, dan zoiets geloven van je eigen vader. Ik worstel er nog steeds af en toe mee, maar moet toch meer en meer onder ogen zien wat de gevolgen tot nu toe zijn in mijn leven.
Leren voelen heb ik doodeng gevonden. Echt letterlijk doodeng. Al die kracht in mijzelf had ik afgebogen om mezelf klein te houden. Ik wist dat ik mezelf ermee kon vernietigen, maar ook dat ik een leven voor mezelf kon opbouwen, misschien zelfs een mooi leven. Maar hoe, dat wist ik niet.
De tijd dat mijn kracht niet automatisch in mijn voordeel werkte, was een tijd dat ik heel eerlijk moest zijn. Tot op het bot eerlijk. Een verwarrende tijd, waarin het leek dat ik steeds meer verloor, en een gewoon leven ontgroeide.
Wat ik eigenlijk deed was: nieuwe grenzen leren, vasthouden aan mijn eigen waarden (en daarmee familie verliezen en daarom rouwen). Afkijken hoe anderen het doen, en met vaardigheden oefenen. Loskomen van het me minderwaardig en geisoleerd voelen. En toen ik eenmaal uit de verwarring en het rouwen was, bleek dat ik mijn eigen leven in handen had. Van mij: alsjeblieft. Ik ben blij dat ik het aangenomen heb.
Precies in die tijd zit ik nu: het doodeng vinden om weer te gaan voelen. Echt doodeng, alsof het levensgevaarlijk is. Ik zie nu pas echt goed hoe ik ook een hoop kracht tegen mezelf heb gebruikt (hoe onlogisch dat ook klinkt), hoeveel verzet ik heb, dus.. hoe hard ik heb moeten overleven.
Ik voel dat nu: dat ik tot op het bot eerlijk moet zijn. Niet meer pappen en nathouden, niet meer half gedoe.
Maar hoe eng is het. Ik zit nu dus ook weer te piekeren: heb ik niet teveel tegen mijn baas gezegd? Je moet toch zakelijk blijven? Nou, dat is dus echt niet gelukt; vorige week niet aan de telefoon, en nu niet irl.
En ik verlies familie, ja. Vriendinnen ook, alles is aan het veranderen lijkt wel. Ik voel glibberige grond onder mijn voeten.
Tegelijkertijd weet ik dat ik schoon schip aan het maken ben, en 'waar gehakt wordt vallen spaanders', en dat ik alle emotie die erbij hoort, ook ruimte moet geven.
Ik wilde alles heel netjes oplossen, maar dat gaat niet.
Netjes oplossen zodat niemand er last van zou hebben.
Maar... ik kan het niet alleen.
Ik ben wel blij te proeven uit jouw post, dat hier een keer een einde aan gaat komen. Dat jij daar uit bent. Dat het mij ook een keer gaat lukken. Nu lijkt het alleen maar of ik overspoeld werd door allerlei emoties, alles wat ik zo erg lang in die hogedrukpan eronder heb zitten houden. En nu het 'mag' (van mij) laten ze van zich horen, en hoe. Inclusief mijn lijf en alles.
Och, en die twijfel, ja... heel, heel lang in een soort mist geleefd. Verwarring. Pas toen ik een veilige omgeving had (toen ik EM leerde kennen en hem ging vertrouwen) kon er iets naar boven komen en kreeg ik flashbacks, en lich.herinneringen. En zelfs toen wilde ik nog dat het niet waar was. Dat ik gek was. Liever dat geloven, dan zoiets geloven van je eigen vader. Ik worstel er nog steeds af en toe mee, maar moet toch meer en meer onder ogen zien wat de gevolgen tot nu toe zijn in mijn leven.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 26 januari 2009 om 19:21
dinsdag 27 januari 2009 om 09:22
En van mij een goedemorgen.
Beetje kriebelig-onrust-angst-gevoel van binnen omdat ik gisteren zoveel gezegd heb; hier en tegen ha, baas en coach.
Ik ga vandaag iets belangrijks doen: een brief schrijven aan degenen die mij iets aangedaan hebben en één keer alles zeggen wat ik te zeggen heb. Dat zijn meerdere personen, dus het wordt een meerdagen-iets. Daarna die brief verbranden. Bedoeling: het loslaten van steeds weer dat waarom, en terug naar mezelf. Ik moet leven met wat gebeurd is, het gaat om mijn leven.
(Tip van mijn baas ongelooflijk toch?)
Ik weet niet of het vandaag gaat lukken, ik moet er wel echt met aandacht voor gaan zitten.
Beetje kriebelig-onrust-angst-gevoel van binnen omdat ik gisteren zoveel gezegd heb; hier en tegen ha, baas en coach.
Ik ga vandaag iets belangrijks doen: een brief schrijven aan degenen die mij iets aangedaan hebben en één keer alles zeggen wat ik te zeggen heb. Dat zijn meerdere personen, dus het wordt een meerdagen-iets. Daarna die brief verbranden. Bedoeling: het loslaten van steeds weer dat waarom, en terug naar mezelf. Ik moet leven met wat gebeurd is, het gaat om mijn leven.
(Tip van mijn baas ongelooflijk toch?)
Ik weet niet of het vandaag gaat lukken, ik moet er wel echt met aandacht voor gaan zitten.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 27 januari 2009 om 09:52
dinsdag 27 januari 2009 om 10:14
dinsdag 27 januari 2009 om 10:15
Doen wanneer je het denkt aan te kunnen ev.
Is het niet een beter idee dit in het bijzijn van je behandelaar te doen?
Of in ieder geval op een plaats waar hij in de buurt is?
Rust vandaag maar lekker uit.
Neem je dekentje erbij en nestel je lekker op de bank met wat te lezen als afleiding.
Gisteren een hele slechte dag.
Vandaag gaat het wel iets beter,maar ben erg moe.
Nou ja,het is zoals het is.
Veel liefs!
Is het niet een beter idee dit in het bijzijn van je behandelaar te doen?
Of in ieder geval op een plaats waar hij in de buurt is?
Rust vandaag maar lekker uit.
Neem je dekentje erbij en nestel je lekker op de bank met wat te lezen als afleiding.
Gisteren een hele slechte dag.
Vandaag gaat het wel iets beter,maar ben erg moe.
Nou ja,het is zoals het is.
Veel liefs!
dinsdag 27 januari 2009 om 10:39
quote:hanke321 schreef op 26 januari 2009 @ 17:28:
Even nog iets over die twijfel van mij. Jarenlang verkeerde ik tussen hoop en vrees. Als ik het misbruik verzonnen had, dan was ik een leugenachtige hysterica die nodig iets aan haar nare karakter moest doen. En als het wel waar was, dat had ik jarenlang in een enorme onveiligheid geleefd en was ik verraden door iemand van wie ik hield en die ik vertrouwde. Dat besef vond ik heel moeilijk te aanvaarden.
Door het misbruik in een dichte la in mijn hoofd opgesloten te houden, kon ik mezelf ook wijsmaken dat er niks gebeurd was. Maar emoties kon ik niet echt voelen, ik merkte dat ik bij mezelf moeilijk grenzen kon herkennen en áls ik ze voelde was ik meteen over de zeik. Dan sloeg ik aan het verklaren, op een verstandelijke manier.
Ik hield het alleen niet vol om met niet-echte emoties te leven. Daar werd ik heel alleen en down van. Ook werd ik onzeker omdat mijn zelfbeeld niet klopte met wie ik werkelijk was. De waarheid deed pijn, veel meer dan ik aanvankelijk gedacht had. Vooral het me hier niet welkom voelen op deze aardkloot maakte dat ik niet eens wist óf ik wel voor mezelf wilde vechten en was mede daarom een belangrijk eerste behandeldoel.
Wat een prachtig stuk.. Wat herkenbaar, en wat fijn om te horen dat je hier zo doorheen gekomen bent.
Dat geeft de burger moed!
Verder succes voor alle dames!
Vind het dapper hoe jullie vechten voor jezelf, steun vinden bij elkaar, en steeds ietsje meer ruimte innemen, ieder op zijn eigen manier.
Even nog iets over die twijfel van mij. Jarenlang verkeerde ik tussen hoop en vrees. Als ik het misbruik verzonnen had, dan was ik een leugenachtige hysterica die nodig iets aan haar nare karakter moest doen. En als het wel waar was, dat had ik jarenlang in een enorme onveiligheid geleefd en was ik verraden door iemand van wie ik hield en die ik vertrouwde. Dat besef vond ik heel moeilijk te aanvaarden.
Door het misbruik in een dichte la in mijn hoofd opgesloten te houden, kon ik mezelf ook wijsmaken dat er niks gebeurd was. Maar emoties kon ik niet echt voelen, ik merkte dat ik bij mezelf moeilijk grenzen kon herkennen en áls ik ze voelde was ik meteen over de zeik. Dan sloeg ik aan het verklaren, op een verstandelijke manier.
Ik hield het alleen niet vol om met niet-echte emoties te leven. Daar werd ik heel alleen en down van. Ook werd ik onzeker omdat mijn zelfbeeld niet klopte met wie ik werkelijk was. De waarheid deed pijn, veel meer dan ik aanvankelijk gedacht had. Vooral het me hier niet welkom voelen op deze aardkloot maakte dat ik niet eens wist óf ik wel voor mezelf wilde vechten en was mede daarom een belangrijk eerste behandeldoel.
Wat een prachtig stuk.. Wat herkenbaar, en wat fijn om te horen dat je hier zo doorheen gekomen bent.
Dat geeft de burger moed!
Verder succes voor alle dames!
Vind het dapper hoe jullie vechten voor jezelf, steun vinden bij elkaar, en steeds ietsje meer ruimte innemen, ieder op zijn eigen manier.
dinsdag 27 januari 2009 om 13:21
saartje1980 schreef op 26 jan
Spongebabe, hoe is het met jou?[/quote]
Met mij gaat het best goed althans ik voel me best goed.Lief dat je het vraagt Saar.Ik heb 10 jaar een chronische leverontseking gehad en ben daar vorig jaar aan behandelt,was een lichte chemokuur voor 26 weken.Heb me toen zo beroerd gevoelt+omdat ik het al zo lang bij me droeg wende ik aan de klachten en aan het altijd maar moe voelen enz.Nu ik dus weer "gezond "ben heb ik dus meer ruimte voor mijn psychische klachten gekregen en ben er inmiddels achter dat ik er niet omheen kan.En dus een behandeling moet aan gaan.Ik krijg elke week bezoek van mijn zorgmentor en heb eens per week thuiszorg(o.a ivm psychische&lichamelijke klachten en ADHD).Verder heb ik net info ontvangen over PsyQ(afdeling psycho-trauma) want daar heb ik volgende week een afspraak over hoe verder.Misschien krijg ik EMDR maar dat is nog niet zeker/duidelijk.Vind het erg spannend en zie d'r ook best tegenop;moet ik alles weer oprakelen...Ook de EMDR lijkt me pittig het is niet voor nix therapie.Maar als ik jullie zo lees zijn jullie ook hard bezig met allerlei therapie e.d,dus het is mogelijk gelukkig.Vandaar dat ik dit dan ook meelees,ik heb er veel aan ook al ben ik niet zo'n schrijver als de meeste hier.
Hoe gaat het met jouw Saar?-En de anderen?-
Groetjes Spongebabe
Spongebabe, hoe is het met jou?[/quote]
Met mij gaat het best goed althans ik voel me best goed.Lief dat je het vraagt Saar.Ik heb 10 jaar een chronische leverontseking gehad en ben daar vorig jaar aan behandelt,was een lichte chemokuur voor 26 weken.Heb me toen zo beroerd gevoelt+omdat ik het al zo lang bij me droeg wende ik aan de klachten en aan het altijd maar moe voelen enz.Nu ik dus weer "gezond "ben heb ik dus meer ruimte voor mijn psychische klachten gekregen en ben er inmiddels achter dat ik er niet omheen kan.En dus een behandeling moet aan gaan.Ik krijg elke week bezoek van mijn zorgmentor en heb eens per week thuiszorg(o.a ivm psychische&lichamelijke klachten en ADHD).Verder heb ik net info ontvangen over PsyQ(afdeling psycho-trauma) want daar heb ik volgende week een afspraak over hoe verder.Misschien krijg ik EMDR maar dat is nog niet zeker/duidelijk.Vind het erg spannend en zie d'r ook best tegenop;moet ik alles weer oprakelen...Ook de EMDR lijkt me pittig het is niet voor nix therapie.Maar als ik jullie zo lees zijn jullie ook hard bezig met allerlei therapie e.d,dus het is mogelijk gelukkig.Vandaar dat ik dit dan ook meelees,ik heb er veel aan ook al ben ik niet zo'n schrijver als de meeste hier.
Hoe gaat het met jouw Saar?-En de anderen?-
Groetjes Spongebabe
