Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
woensdag 3 september 2008 om 11:39
woensdag 3 september 2008 om 18:22
woensdag 3 september 2008 om 20:04
Ja, het is oneerlijk verdeeld met die salarissen, weet er alles van.
Een gevarentoeslag zou je moeten krijgen.
Vanmiddag was leuk. Bij de kennismaking zei dat meisje geen woord tegen mij en observeerde me alleen maar. Vandaag was ze meteen bij binnenkomst al flink aan het kletsen. Lekker eigenwijs, denk dat het wel gaat klikken tussen ons. Ik mocht haar ook meteen naar boven tillen (gehandicapt, kan niet zelfstandig lopen) en ze had allerlei plannen wat we iedere week kunnen doen.
Als ik gewoon 36 uur werk zijn die paar uurtjes per week best te doen. Maar soms best zwaar, zoals deze week, omdat ik iets van 52 uur werk. Maar het geeft veel voldoening en dat maakt alles goed.
Een gevarentoeslag zou je moeten krijgen.
Vanmiddag was leuk. Bij de kennismaking zei dat meisje geen woord tegen mij en observeerde me alleen maar. Vandaag was ze meteen bij binnenkomst al flink aan het kletsen. Lekker eigenwijs, denk dat het wel gaat klikken tussen ons. Ik mocht haar ook meteen naar boven tillen (gehandicapt, kan niet zelfstandig lopen) en ze had allerlei plannen wat we iedere week kunnen doen.
Als ik gewoon 36 uur werk zijn die paar uurtjes per week best te doen. Maar soms best zwaar, zoals deze week, omdat ik iets van 52 uur werk. Maar het geeft veel voldoening en dat maakt alles goed.
donderdag 4 september 2008 om 11:21
Gisteravond heb ik echt op alles en nog wat zitten mopperen. Ik droomde hardop over wegrijden, dat mobieltje het raam uitgooien en nooit meer terugkomen. Mijn eigen leven gaan leiden, ergens anders, maakt niet uit waar. Maar vooral dus vrijheid, dat gevoel.
Later, toen ik rustiger was, dacht ik erover na en besefte dat ik heel boos ben dat ik nooit echt een jeugd heb gehad. En ook geen kindertijd. Want natuurlijk wil ik niet echt weg of verdwijnen. Het is het gevoel wat ik als puber gehad zou moeten hebben, alleen nooit gehad heb, dat je meer om je heen gaat kijken, gaat uitproberen, je wereld groter maakt, maar toch steeds het veilige nest hebt om op terug te vallen.
Door de pubers te observeren, zie ik dat ze zulke dingen doen. Ruige taal gebruiken bijvoorbeeld. En ik zag dat daaronder gewoon een meisje zit dat respect wil, en serieus genomen wil worden. Ik reageer dus ook zo. Vraag door, als ze over een lerares zegt dat het een kutjuf is. En krijg dan ook echte antwoorden. Zo is er nooit naar mij geluisterd..
Nu ik dat boze gevoel van gisteravond begrijp, zie ik dat ik in een nieuwe fase begin te komen. De wereld ervaren, en kijken wie je zelf bent. Dingen uitproberen, zoals een confrontatie aangaan. En zien dat er geen ramp gebeurt als je dat doet. Ik leer elke dag heel veel van de mensen die ik zie. Eigenlijk is dat gewoon onbetaalbaar... misschien is dat nu wel het zinvolle voor mij van het werk wat ik nu doe. Mijn eigen wereld die zo beperkt was door angst, groter en groter maken. Ja, mét angst, maar ik doe het. Want ik wil leven. Beter laat dan nooit. Zoals mijn moeder, zou ik bijna zeggen..
Later, toen ik rustiger was, dacht ik erover na en besefte dat ik heel boos ben dat ik nooit echt een jeugd heb gehad. En ook geen kindertijd. Want natuurlijk wil ik niet echt weg of verdwijnen. Het is het gevoel wat ik als puber gehad zou moeten hebben, alleen nooit gehad heb, dat je meer om je heen gaat kijken, gaat uitproberen, je wereld groter maakt, maar toch steeds het veilige nest hebt om op terug te vallen.
Door de pubers te observeren, zie ik dat ze zulke dingen doen. Ruige taal gebruiken bijvoorbeeld. En ik zag dat daaronder gewoon een meisje zit dat respect wil, en serieus genomen wil worden. Ik reageer dus ook zo. Vraag door, als ze over een lerares zegt dat het een kutjuf is. En krijg dan ook echte antwoorden. Zo is er nooit naar mij geluisterd..
Nu ik dat boze gevoel van gisteravond begrijp, zie ik dat ik in een nieuwe fase begin te komen. De wereld ervaren, en kijken wie je zelf bent. Dingen uitproberen, zoals een confrontatie aangaan. En zien dat er geen ramp gebeurt als je dat doet. Ik leer elke dag heel veel van de mensen die ik zie. Eigenlijk is dat gewoon onbetaalbaar... misschien is dat nu wel het zinvolle voor mij van het werk wat ik nu doe. Mijn eigen wereld die zo beperkt was door angst, groter en groter maken. Ja, mét angst, maar ik doe het. Want ik wil leven. Beter laat dan nooit. Zoals mijn moeder, zou ik bijna zeggen..
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 4 september 2008 om 11:26
Leuk dat dat meisje al meteen allerlei plannen maakt! Ben je eigenlijk een soort buddy? Hoe oud is zij? Woont ze thuis, of is het begeleid wonen?
Tja, zie mijn post van net. Waarom doe jij dit werk?.....:
Vandaag wat meer gehoord over de jongen op het werk die ik nu begeleid. Veel meegemaakt, zit helemaal vol met alles, maar kan het niet kwijt, waardoor het zich uit in agressie. Hoofddoel waar ik mee aan de slag moet met hem is het leren uiten van zijn gevoelens. Goh, ben ik echt de juiste persoon voor. Nou ja, kunnen we er samen mee aan de slag
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 4 september 2008 om 16:12
Dat gevoel van vrijheid herken ik. Had ik een paar keer toen ik die maanden in het buitenland zat.
Hoewel, eigenlijk al die maanden wel. Zo van, kijk mij eens, ik red me ook prima helemaal alleen hier. Vreemd land, vreemde mensen, maar toch vind ik mijn draai.
Wat als ik gewoon hier blijf....helemaal opnieuw beginnen...
Dat gevoel van vrijheid vond ik heerlijk, maar de ervaring van toen is (voorlopig) genoeg om op te teren.
Dat boos worden op het missen van je kindertijd is wel goed lijkt me. Het zegt iets over waar je nu mee bezig. Je bent niet meer het kind dat geen andere keus had dan alles gelaten ondergaan.
Wat bedoel je precies met deze laatste zin 'Beter laat dan nooit. Zoals mijn moeder zou ik bijna zeggen' ?
Haha, waarom doe ik dit werk. Zou het ergens dan toch zinvol zijn, ook voor mezelf
Dat meisje is bijna 7 jaar. Woont thuis. Mijn aanwezigheid is er vooral om de moeder wat te ontlasten, zodat ze even wat tijd voor zichzelf en haar andere kind heeft.
Ik wilde juist wel even wat anders dan al die pubers.
Hoewel, eigenlijk al die maanden wel. Zo van, kijk mij eens, ik red me ook prima helemaal alleen hier. Vreemd land, vreemde mensen, maar toch vind ik mijn draai.
Wat als ik gewoon hier blijf....helemaal opnieuw beginnen...
Dat gevoel van vrijheid vond ik heerlijk, maar de ervaring van toen is (voorlopig) genoeg om op te teren.
Dat boos worden op het missen van je kindertijd is wel goed lijkt me. Het zegt iets over waar je nu mee bezig. Je bent niet meer het kind dat geen andere keus had dan alles gelaten ondergaan.
Wat bedoel je precies met deze laatste zin 'Beter laat dan nooit. Zoals mijn moeder zou ik bijna zeggen' ?
Haha, waarom doe ik dit werk. Zou het ergens dan toch zinvol zijn, ook voor mezelf
Dat meisje is bijna 7 jaar. Woont thuis. Mijn aanwezigheid is er vooral om de moeder wat te ontlasten, zodat ze even wat tijd voor zichzelf en haar andere kind heeft.
Ik wilde juist wel even wat anders dan al die pubers.
donderdag 4 september 2008 om 18:15
donderdag 4 september 2008 om 19:43
Dacht al dat ik het te letterlijk nam.
Dan begrijp ik wat je ermee bedoelt.
Ik weet zeker dat jij nooit zo zal worden. Volgens mij ben jij alles wat je moeder niet is, en dat bedoel ik positief.
Jij lééft, hoe moeilijk dat vaak ook is, maar je doet het en probeert het beste uit jezelf te halen.
Ik heb echt respect voor hoe jij in het leven staat, hoe je knokt, ondanks alles wat je hebt meegemaakt.
Kom jij je moeder eigenlijk nog wel eens tegen? Staat me iets van bij dat jullie niet al te ver bij elkaar vandaan wonen (dacht dat je een keer vertelde dat je met de taxi bij haar door de straat reed). Of heb ik dat verkeerd?
Dan begrijp ik wat je ermee bedoelt.
Ik weet zeker dat jij nooit zo zal worden. Volgens mij ben jij alles wat je moeder niet is, en dat bedoel ik positief.
Jij lééft, hoe moeilijk dat vaak ook is, maar je doet het en probeert het beste uit jezelf te halen.
Ik heb echt respect voor hoe jij in het leven staat, hoe je knokt, ondanks alles wat je hebt meegemaakt.
Kom jij je moeder eigenlijk nog wel eens tegen? Staat me iets van bij dat jullie niet al te ver bij elkaar vandaan wonen (dacht dat je een keer vertelde dat je met de taxi bij haar door de straat reed). Of heb ik dat verkeerd?
donderdag 4 september 2008 om 19:50
Dank je voor het compliment. 
Nee, ik zie mijn moeder helemaal niet meer. Met de taxi kom ik weleens langs het woonerf dat aan de doorgaande weg grenst, en waar zij vooraan woont. Ik heb haar weleens de planten buiten water zien geven, of op de fiets zien zitten. Dat is alles.
Het is maar goed ook zo. Want met deze boosheid zou ik nog veel meer kunnen zeggen, dat kan ik haar beter besparen. Alles wat ik wilde zeggen, heb ik toen gezegd. En behoorlijk emotioneel, zacht gezegd, maar wel gewoon netjes.
Ik beschouw de boosheid zelf als een gezond teken. Niet meer alles alleen bij mezelf neerleggen, maar bij degene(n) waar het hoort.
Nee, ik zie mijn moeder helemaal niet meer. Met de taxi kom ik weleens langs het woonerf dat aan de doorgaande weg grenst, en waar zij vooraan woont. Ik heb haar weleens de planten buiten water zien geven, of op de fiets zien zitten. Dat is alles.
Het is maar goed ook zo. Want met deze boosheid zou ik nog veel meer kunnen zeggen, dat kan ik haar beter besparen. Alles wat ik wilde zeggen, heb ik toen gezegd. En behoorlijk emotioneel, zacht gezegd, maar wel gewoon netjes.
Ik beschouw de boosheid zelf als een gezond teken. Niet meer alles alleen bij mezelf neerleggen, maar bij degene(n) waar het hoort.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 4 september 2008 om 20:20
Je hoeft haar jouw boosheid niet te besparen, wel beter het jezelf te besparen denk ik. Verpilde energie, zeker als je toch alles al hebt gezegd wat je wilde zeggen.
Lijkt me wel raar om haar zo af en toe dan toch te zien of roept dat dan niet zo heel veel bij je op?
Dat vrije gevoel vond ik heerlijk, maar tegelijk ook wel raar. Want je gaat jezelf dan ook afvragen wat de mensen om mij heen, het leven dat ik heb opgebouwd nou eigenlijk betekenen.
Maar het was vooral mezelf beter leren kennen en uiteindelijk realiseren dat ik over het algemeen blij ben met mijn leven.
Zal zo jouw vraag beantwoorden, moet er even over nadenken hoe ik dat kan verwoorden.
Maar dan ook een vraag aan jou. Je hebt al een paar keer iets gezegd over de mogelijkheid om er zo vandoor te gaan, opnieuw te beginnen.
Stel dat je de mogelijkheid had, zou je dat dan echt willen doen? Alles achter je laten en opnieuw beginnen?
Of is het meer dat gevoel van vrijheid dat je wilt bereiken in het leven dat je nu leidt?
Lijkt me wel raar om haar zo af en toe dan toch te zien of roept dat dan niet zo heel veel bij je op?
Dat vrije gevoel vond ik heerlijk, maar tegelijk ook wel raar. Want je gaat jezelf dan ook afvragen wat de mensen om mij heen, het leven dat ik heb opgebouwd nou eigenlijk betekenen.
Maar het was vooral mezelf beter leren kennen en uiteindelijk realiseren dat ik over het algemeen blij ben met mijn leven.
Zal zo jouw vraag beantwoorden, moet er even over nadenken hoe ik dat kan verwoorden.
Maar dan ook een vraag aan jou. Je hebt al een paar keer iets gezegd over de mogelijkheid om er zo vandoor te gaan, opnieuw te beginnen.
Stel dat je de mogelijkheid had, zou je dat dan echt willen doen? Alles achter je laten en opnieuw beginnen?
Of is het meer dat gevoel van vrijheid dat je wilt bereiken in het leven dat je nu leidt?
donderdag 4 september 2008 om 20:35
Wat betreft mijn keuze voor dit werk, denk dat die keuze in eerste instantie bij opleidingskeuze begon.
En waarom, ik vind het heerlijk om met jongeren te werken. Veel uitdaging in het werk, moeilijk en heel kleine stappen, maar zo mooi als je ziet dat ze groeien en gemotiveerd raken om wat van hun leven te maken.
Deels ook herkenning. Het had niet zo heel veel gescheeld of het was met mij ook zo gelopen. Maar ik had een betere basis, kreeg meer sturing en kon andere keuzes maken.
Leuke vind ik ook dat je hier de 'client' zo veel en langdurig meemaakt. Je gaat samen iets aan en vervult veel verschillende rollen voor de jongeren.
Wat me ook aantrekt is dat het niet zoveel 'gezemel' is. Vaak bereik je de meeste dingen in kleine, alledaagse dingen. Niet zozeer in ellenlange gesprekken.
En absoluut is het ook zelfontwikkeling. Ik leer iedere dag ook van de jongeren. Zij weten je als geen ander een spiegel voor te houden en raken je op je zwakke plekken.
Toch nog een lang verhaal geworden, wilde het kort houden
En waarom, ik vind het heerlijk om met jongeren te werken. Veel uitdaging in het werk, moeilijk en heel kleine stappen, maar zo mooi als je ziet dat ze groeien en gemotiveerd raken om wat van hun leven te maken.
Deels ook herkenning. Het had niet zo heel veel gescheeld of het was met mij ook zo gelopen. Maar ik had een betere basis, kreeg meer sturing en kon andere keuzes maken.
Leuke vind ik ook dat je hier de 'client' zo veel en langdurig meemaakt. Je gaat samen iets aan en vervult veel verschillende rollen voor de jongeren.
Wat me ook aantrekt is dat het niet zoveel 'gezemel' is. Vaak bereik je de meeste dingen in kleine, alledaagse dingen. Niet zozeer in ellenlange gesprekken.
En absoluut is het ook zelfontwikkeling. Ik leer iedere dag ook van de jongeren. Zij weten je als geen ander een spiegel voor te houden en raken je op je zwakke plekken.
Toch nog een lang verhaal geworden, wilde het kort houden
saartje1980 wijzigde dit bericht op 05-09-2008 10:33
Reden: Teveel info
Reden: Teveel info
% gewijzigd
vrijdag 5 september 2008 om 09:18
vrijdag 5 september 2008 om 09:20
Jawel, dat roept heel veel op.
Maar dat slik ik gauw in. Ben dan immers met werk bezig.
Als ik er nu aan denk ook trouwens, ik hoef maar aan mijn moeder te denken en het roept gewoon heel veel op. En dat wil ik eigenlijk niet (meer) toelaten, want het leidt tot niets, alleen maar energieverspilling voor mij.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 5 september 2008 om 09:28
Maakt niet uit hoor, lang verhaal. Ik vind het altijd boeiend om te zien hoe mensen in een bepaald beroep zijn terechtgekomen, wat ze er leuk aan vinden; eigenlijk vind ik alles interessant en boeiend, aan wat iemand beweegt.
Echt alles achter me laten, tja, om dat echt te doen? Ik ben nu getrouwd dus dat gaat al bijna niet.
Ik denk dat het meer het gevoel van verlangen naar vrijheid is, persoonlijke vrijheid, in mezelf. Om mezelf te zijn in de dingen die ik doe. De ruimte te nemen. Dit ben ik, take it or leave it; dat zelfvertrouwen. Die drang is héél groot. Te lang in mezelf gevangen gezeten, zeg maar. Dat ben ik met alle kracht van me aan het afschudden.
Echt alles achter me laten, tja, om dat echt te doen? Ik ben nu getrouwd dus dat gaat al bijna niet.
Ik denk dat het meer het gevoel van verlangen naar vrijheid is, persoonlijke vrijheid, in mezelf. Om mezelf te zijn in de dingen die ik doe. De ruimte te nemen. Dit ben ik, take it or leave it; dat zelfvertrouwen. Die drang is héél groot. Te lang in mezelf gevangen gezeten, zeg maar. Dat ben ik met alle kracht van me aan het afschudden.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 5 september 2008 om 10:32
Het werk dat je nu doet zal vast niet het eindpunt zijn.
Maar zolang je het nog leuk vindt is het goed toch.
En je broer en zus, kom je die nog weleens tegen?
Zit er ook zoveel boosheid naar hen toe?
Vrijheid vinden in jezelf is ook het belangrijkste. Dromen van alles achter je laten en een nieuwe start staat denk ik meer symbool voor dat gevoel van vrijheid.
Heb je het gevoel dat je daar al verder in komt nu, die persoonlijke vrijheid?
Vandaag weer een afspraak met de psycholoog?
(Ik haal even een deel van mijn vorige reactie weg. Ben niet zo goed in dat anoniem doen, zet hier soms echt teveel info neer)
Maar zolang je het nog leuk vindt is het goed toch.
En je broer en zus, kom je die nog weleens tegen?
Zit er ook zoveel boosheid naar hen toe?
Vrijheid vinden in jezelf is ook het belangrijkste. Dromen van alles achter je laten en een nieuwe start staat denk ik meer symbool voor dat gevoel van vrijheid.
Heb je het gevoel dat je daar al verder in komt nu, die persoonlijke vrijheid?
Vandaag weer een afspraak met de psycholoog?
(Ik haal even een deel van mijn vorige reactie weg. Ben niet zo goed in dat anoniem doen, zet hier soms echt teveel info neer)
vrijdag 5 september 2008 om 13:45
Ja, bij de psycholoog geweest.
Wat is dat helder allemaal. Ik zou bijna zeggen dat ik dit veel eerder had moeten doen; anderzijds is het er nu gewoon de tijd voor dat ik het kan horen, denk ik.
Belangrijkste dingen (is misschien ook wel iets voor jou!):
- zie wat je allemaal al bereikt hebt! En blijf het zien, elke dag weer, het zijn grote stappen! Niet steeds denken dat het beter moet of anders; nee, dit is goed. Dat heb je zelf bereikt.
- toen ik zei dat ik mijn ouders niet begreep (waarom ze zo met mij gedaan hebben..), zei hij kalmpjes: wees blij dat je ze niet begrijpt. Dat betekent dat jij niet zo bent!
- contact met je moeder alleen maar als je er zonder verwachtingen heen kunt gaan, als je wilt weten hoe het met haar gaat, en verder niks. Nou, dat kan ik niet, eerlijk gezegd.
Ik heb wel degelijk gevoeld hoezeer ik bezig ben met het terugveroveren van mijn persoonlijke vrijheid, en van hoever ik al ben gekomen. Het is tenslotte niet niks, om elke dag toch maar weer naar mijn werk te gaan, al die mensen onder ogen te komen, en meer nog: mensen in mijn auto toe te laten, in die kleine ruimte..
Broer en zussen kom ik niet tegen, wonen iets verder weg. Naar hun ben ik minder boos, eerder teleurgesteld.
Wat is dat helder allemaal. Ik zou bijna zeggen dat ik dit veel eerder had moeten doen; anderzijds is het er nu gewoon de tijd voor dat ik het kan horen, denk ik.
Belangrijkste dingen (is misschien ook wel iets voor jou!):
- zie wat je allemaal al bereikt hebt! En blijf het zien, elke dag weer, het zijn grote stappen! Niet steeds denken dat het beter moet of anders; nee, dit is goed. Dat heb je zelf bereikt.
- toen ik zei dat ik mijn ouders niet begreep (waarom ze zo met mij gedaan hebben..), zei hij kalmpjes: wees blij dat je ze niet begrijpt. Dat betekent dat jij niet zo bent!
- contact met je moeder alleen maar als je er zonder verwachtingen heen kunt gaan, als je wilt weten hoe het met haar gaat, en verder niks. Nou, dat kan ik niet, eerlijk gezegd.
Ik heb wel degelijk gevoeld hoezeer ik bezig ben met het terugveroveren van mijn persoonlijke vrijheid, en van hoever ik al ben gekomen. Het is tenslotte niet niks, om elke dag toch maar weer naar mijn werk te gaan, al die mensen onder ogen te komen, en meer nog: mensen in mijn auto toe te laten, in die kleine ruimte..
Broer en zussen kom ik niet tegen, wonen iets verder weg. Naar hun ben ik minder boos, eerder teleurgesteld.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 5 september 2008 om 14:02
Wat fijn dat je er zoveel aan hebt.
Wel concrete en duidelijke dingen die hij aandraagt.
Gaan jullie eigenlijk nog met emdr beginnen of vindt hij dat nog te heftig?
Goed dat je kan kijken naar wat je al bereikt hebt, ook wat die persoonlijke vrijheid betreft.
Je zit inderdaad wel dagelijks met mensen in een heel kleine ruimte, in jouw persoonlijke ruimte eigenlijk.
Vind je dat soms lastig of sta je daar inmiddels steeds minder bij stil?
Ik vind het soms erg lastig als mensen letterlijk te dichtbij zijn. Maar in mijn werk moet ik daar wel mee om leren gaan. Heb bijv een week lang in een klein tentje met een (mannelijke) collega moeten slapen. Vond dat echt een ramp, maar dat had niemand in de gaten. Maak er maar wat grapjes omheen dan, vooral om de lading er voor mezelf af te halen.
Ook hebben we trainingen waarbij je lichamelijk contact met elkaar hebt en op de ander moet vertrouwen. Daar kan ik echt weken vantevoren tegenop zien.
Wel concrete en duidelijke dingen die hij aandraagt.
Gaan jullie eigenlijk nog met emdr beginnen of vindt hij dat nog te heftig?
Goed dat je kan kijken naar wat je al bereikt hebt, ook wat die persoonlijke vrijheid betreft.
Je zit inderdaad wel dagelijks met mensen in een heel kleine ruimte, in jouw persoonlijke ruimte eigenlijk.
Vind je dat soms lastig of sta je daar inmiddels steeds minder bij stil?
Ik vind het soms erg lastig als mensen letterlijk te dichtbij zijn. Maar in mijn werk moet ik daar wel mee om leren gaan. Heb bijv een week lang in een klein tentje met een (mannelijke) collega moeten slapen. Vond dat echt een ramp, maar dat had niemand in de gaten. Maak er maar wat grapjes omheen dan, vooral om de lading er voor mezelf af te halen.
Ook hebben we trainingen waarbij je lichamelijk contact met elkaar hebt en op de ander moet vertrouwen. Daar kan ik echt weken vantevoren tegenop zien.
