Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
maandag 9 februari 2009 om 09:03
Goedemorgen allemaal, hoi Appeltje.
Oh, dat gekriebel op mijn kruin ken ik óók, Hanke.. wat heb ik veel genegeerd zeg, het begint nu pas tot me door te dringen dat ik eigenlijk al heel lang flinke stress-verschijnselen heb, en dat is niet pas sinds ik weer aan het werk was. Dat onwezenlijke gevoel, besluiteloosheid etc. ken ik ook. Confronterend zeg, om dit ineens zo te zien!
Je zegt 'aan de oorzaak werken bleek de beste oplossing', maar ja, hoe doe je dat? De oorzaak? Hoe vind je die, de echte oorzaak?
Saartje, succes vandaag bij de leidinggevende, ik hoop voor je dat het duidelijker wordt.
Liefs voor jullie allemaal
Oh, dat gekriebel op mijn kruin ken ik óók, Hanke.. wat heb ik veel genegeerd zeg, het begint nu pas tot me door te dringen dat ik eigenlijk al heel lang flinke stress-verschijnselen heb, en dat is niet pas sinds ik weer aan het werk was. Dat onwezenlijke gevoel, besluiteloosheid etc. ken ik ook. Confronterend zeg, om dit ineens zo te zien!
Je zegt 'aan de oorzaak werken bleek de beste oplossing', maar ja, hoe doe je dat? De oorzaak? Hoe vind je die, de echte oorzaak?
Saartje, succes vandaag bij de leidinggevende, ik hoop voor je dat het duidelijker wordt.
Liefs voor jullie allemaal
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 9 februari 2009 om 10:00
Goeiemorgen!!!
Zie net dat we elkaar nèt misgelopen zijn vannacht Hanke!
Goed geslapen na je heerlijke ontspandagje?
Ik werd gewoon een beetje sentimenteel van wat je schreef. Zonsondergang, genieten, en dan aan ons zitten denken.
Saartje, zet m op straks!
Spongebabe jij ook he! (heb ik het nu wèl goed onthouden?) Lijstje bij de hand, en onthouden dat er geen foute antwoorden bestaan. Succes!
EV: Ik schrik me een rotje. Er zat ineens een vreemde vrouw naar me te kijken van naast jou post!
Het duurde bijna twee minuten voor ik doorhad dat je gewoon je avatar veranderd had... hihi.
Startrek fan?
Iry? Waar ben je en hoe gaat het?
Zie net dat we elkaar nèt misgelopen zijn vannacht Hanke!
Goed geslapen na je heerlijke ontspandagje?
Ik werd gewoon een beetje sentimenteel van wat je schreef. Zonsondergang, genieten, en dan aan ons zitten denken.
Saartje, zet m op straks!
Spongebabe jij ook he! (heb ik het nu wèl goed onthouden?) Lijstje bij de hand, en onthouden dat er geen foute antwoorden bestaan. Succes!
EV: Ik schrik me een rotje. Er zat ineens een vreemde vrouw naar me te kijken van naast jou post!
Het duurde bijna twee minuten voor ik doorhad dat je gewoon je avatar veranderd had... hihi.
Startrek fan?
Iry? Waar ben je en hoe gaat het?
maandag 9 februari 2009 om 10:21
Goedemorgen!
Bedankt voor de aanmoedigingen, ik zal straks laten weten hoe het gegaan is op het werk.
Hanke, klinkt wel heel goed en ontspannen, jouw saunabezoek. Die zonsondergang aan het meer helemaal, en dan ook nog eens aan ons denken...
(weet niet hoeveel sauna's er aan een meer liggen, maar zou heel goed bij mij in de buurt kunnen zijn)
Ik moet rennen nu, zal later meer reageren.
Fijn dag allemaal!
Bedankt voor de aanmoedigingen, ik zal straks laten weten hoe het gegaan is op het werk.
Hanke, klinkt wel heel goed en ontspannen, jouw saunabezoek. Die zonsondergang aan het meer helemaal, en dan ook nog eens aan ons denken...
(weet niet hoeveel sauna's er aan een meer liggen, maar zou heel goed bij mij in de buurt kunnen zijn)
Ik moet rennen nu, zal later meer reageren.
Fijn dag allemaal!
maandag 9 februari 2009 om 13:21
quote:Elmervrouw schreef op 09 februari 2009 @ 09:03:
Goedemorgen allemaal, hoi Appeltje.
Oh, dat gekriebel op mijn kruin ken ik óók, Hanke.. wat heb ik veel genegeerd zeg, het begint nu pas tot me door te dringen dat ik eigenlijk al heel lang flinke stress-verschijnselen heb, en dat is niet pas sinds ik weer aan het werk was. Dat onwezenlijke gevoel, besluiteloosheid etc. ken ik ook. Confronterend zeg, om dit ineens zo te zien!
Je zegt 'aan de oorzaak werken bleek de beste oplossing', maar ja, hoe doe je dat? De oorzaak? Hoe vind je die, de echte oorzaak?
Saartje, succes vandaag bij de leidinggevende, ik hoop voor je dat het duidelijker wordt.
Liefs voor jullie allemaal
Dat had ik al gemerkt EV, want elke keer als ik expliciet aangeef dat je een ptss hebt, negeer je me Dat besluiteloze, panische dat gepaard gaat met lichamelijke pijn is heel belastend. Mijn 'peuten noemden het dissocieren. Wat hielp om dat gevoel minder te laten worden was me orienteren. (dat kwam neer op tegen mezelf praten alsof ik een klein kind was, en de dingen die ik deed en ging doen rustig uitleggen, stap voor stap door een activiteit heen).
De oorzaak aanpakken doe je door 2 dingen te doen:
Ten eerste door trauma's te verwerken in therapie, je los te maken van je ouders en van andere toxische relaties. De verantwoordelijk terugleggen waar 'ie hoort.
Ten tweede door in het hier en nu te leren leven. Dat doe je door je aandacht te richten op de activiteit ipv de storm in je hoofd. Door grenzen te stellen en jezelf af te vragen wat je van anderen kunt verwachten. Leren te luisteren naar je wijze geest en te onderhandelen met jezelf. Accepteren wie je bent en tegelijk zaken handiger aan gaan pakken.
De eerste stap is om te erkennen dát je bang bent i.p.v. de hele tijd de stoere vrouw uit te hangen. Dat dat mag 'zwak' zijn, gewoon omdat ieder mens dat weleens is. Omdat jij ook een mens bent (wat een hele schok kan zijn om dat te ontdekken) dat nu toevallig zorg en aandacht nodig heeft.
Goedemorgen allemaal, hoi Appeltje.
Oh, dat gekriebel op mijn kruin ken ik óók, Hanke.. wat heb ik veel genegeerd zeg, het begint nu pas tot me door te dringen dat ik eigenlijk al heel lang flinke stress-verschijnselen heb, en dat is niet pas sinds ik weer aan het werk was. Dat onwezenlijke gevoel, besluiteloosheid etc. ken ik ook. Confronterend zeg, om dit ineens zo te zien!
Je zegt 'aan de oorzaak werken bleek de beste oplossing', maar ja, hoe doe je dat? De oorzaak? Hoe vind je die, de echte oorzaak?
Saartje, succes vandaag bij de leidinggevende, ik hoop voor je dat het duidelijker wordt.
Liefs voor jullie allemaal
Dat had ik al gemerkt EV, want elke keer als ik expliciet aangeef dat je een ptss hebt, negeer je me Dat besluiteloze, panische dat gepaard gaat met lichamelijke pijn is heel belastend. Mijn 'peuten noemden het dissocieren. Wat hielp om dat gevoel minder te laten worden was me orienteren. (dat kwam neer op tegen mezelf praten alsof ik een klein kind was, en de dingen die ik deed en ging doen rustig uitleggen, stap voor stap door een activiteit heen).
De oorzaak aanpakken doe je door 2 dingen te doen:
Ten eerste door trauma's te verwerken in therapie, je los te maken van je ouders en van andere toxische relaties. De verantwoordelijk terugleggen waar 'ie hoort.
Ten tweede door in het hier en nu te leren leven. Dat doe je door je aandacht te richten op de activiteit ipv de storm in je hoofd. Door grenzen te stellen en jezelf af te vragen wat je van anderen kunt verwachten. Leren te luisteren naar je wijze geest en te onderhandelen met jezelf. Accepteren wie je bent en tegelijk zaken handiger aan gaan pakken.
De eerste stap is om te erkennen dát je bang bent i.p.v. de hele tijd de stoere vrouw uit te hangen. Dat dat mag 'zwak' zijn, gewoon omdat ieder mens dat weleens is. Omdat jij ook een mens bent (wat een hele schok kan zijn om dat te ontdekken) dat nu toevallig zorg en aandacht nodig heeft.
maandag 9 februari 2009 om 14:00
Nou, dat was een heel kort gesprek vanochtend. Hij had weinig tijd voor me, dus moest heel snel. En daar laat ik me vervolgens zo door overdonderen dat ik alleen maar wat zat te knikken.
Eerste week van maart begin ik wel rustig met drie halve dagen. We gaan het daarna per week belijken.
Maar hij wil al snel dat ik niet meer overtallig op het rooster sta, omdat het volgens hem geen nut heeft. Heeft qua werk ook weinig nut, dat klopt. Enige nut ervan is dat ik dan naar huis kan als het niet gaat.
Hij denkt dat ik binnen een paar weken wel weer fulltime kan werken, ook in de onregelmatigheid op de groep. En ik ging nergens tegenin, zat alleen maar wat dom te knikken.
Terwijl het juist de bedoeling was het echte werken op de groep nog even te mijden.
Nou ja, volgende week maar een nieuwe poging doen om me uit te spreken.
Eerste week van maart begin ik wel rustig met drie halve dagen. We gaan het daarna per week belijken.
Maar hij wil al snel dat ik niet meer overtallig op het rooster sta, omdat het volgens hem geen nut heeft. Heeft qua werk ook weinig nut, dat klopt. Enige nut ervan is dat ik dan naar huis kan als het niet gaat.
Hij denkt dat ik binnen een paar weken wel weer fulltime kan werken, ook in de onregelmatigheid op de groep. En ik ging nergens tegenin, zat alleen maar wat dom te knikken.
Terwijl het juist de bedoeling was het echte werken op de groep nog even te mijden.
Nou ja, volgende week maar een nieuwe poging doen om me uit te spreken.
maandag 9 februari 2009 om 14:22
Dezelfde leidinggevende die vorige week zo begripvol was? Ik kan me helemaal voorstellen dat je je overdondert voelt door de gang van zaken vanmorgen.
En hij weet ook van het gesprek met de bedrijfsarts?
Beetje vreemd dan toch?
Hoe vind jij eigenlijk zelf dat het gaat? Voel je je beter dan in het begin dat je thuis was? Heb je iets aan je psych? Hoe zou jij het willen wat het werk betreft?
En hij weet ook van het gesprek met de bedrijfsarts?
Beetje vreemd dan toch?
Hoe vind jij eigenlijk zelf dat het gaat? Voel je je beter dan in het begin dat je thuis was? Heb je iets aan je psych? Hoe zou jij het willen wat het werk betreft?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 9 februari 2009 om 14:31
quote:hanke321 schreef op 09 februari 2009 @ 13:21:
Dat had ik al gemerkt EV, want elke keer als ik expliciet aangeef dat je een ptss hebt, negeer je me
dat had ik niet eens in de gaten!
Ik denk dat ik nu pas bij de stap ben die jij als laatste noemt: het erkennen dát ik me rot voel, dát ik bang ben. Ik geloof dat ik er pas in de weken sinds de 'instorting' die maandag, aan het achterkomen ben dat ik mezelf grandioos voor de gek heb gehouden zo stoer heb lopen doen.
En dat de actie van EM (baas bellen en mee naar de ha) me heeft wakkergeschud, zo van: ik kan het nu echt niet, ik heb écht hulp nodig, zelfs voor deze simpele dingen.
Vanmorgen drie vriendinnen gezien, en ik merkte al voordat ik wegging dat wat ik nu ken als stress-gevoel, dankzij jullie. Pas nu, uurtje thuis, begint de hoofdpijn minder te worden. En gek, want ik wilde ze best wel zien, ik had tot gisteravond toe kunnen afbellen en dat zouden ze ook begrijpen. En toch gaat het dan niet lekker met mij... ik word er een beetje bang van, nu ik dit alles zo duidelijk voel en waarneem. Wordt het ooit nog wel normaal? Gaat het ooit nog over?
Dat had ik al gemerkt EV, want elke keer als ik expliciet aangeef dat je een ptss hebt, negeer je me
dat had ik niet eens in de gaten!
Ik denk dat ik nu pas bij de stap ben die jij als laatste noemt: het erkennen dát ik me rot voel, dát ik bang ben. Ik geloof dat ik er pas in de weken sinds de 'instorting' die maandag, aan het achterkomen ben dat ik mezelf grandioos voor de gek heb gehouden zo stoer heb lopen doen.
En dat de actie van EM (baas bellen en mee naar de ha) me heeft wakkergeschud, zo van: ik kan het nu echt niet, ik heb écht hulp nodig, zelfs voor deze simpele dingen.
Vanmorgen drie vriendinnen gezien, en ik merkte al voordat ik wegging dat wat ik nu ken als stress-gevoel, dankzij jullie. Pas nu, uurtje thuis, begint de hoofdpijn minder te worden. En gek, want ik wilde ze best wel zien, ik had tot gisteravond toe kunnen afbellen en dat zouden ze ook begrijpen. En toch gaat het dan niet lekker met mij... ik word er een beetje bang van, nu ik dit alles zo duidelijk voel en waarneem. Wordt het ooit nog wel normaal? Gaat het ooit nog over?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 9 februari 2009 om 14:33
EV, het is idd dezelfde leidinggevende.
Vond het allemaal een beetje tegenstrijdig vandaag. Weet niet zo goed wat ik ervan moet denken, maar misschien was het ook vanwege de haast die hij had.
Hij had het verslag van de bedrijfsarts voor zich, maar zei dat wij samen wel konden bepalen hoe en wat.
Ik weet eigenlijk niet hoe het nou gaat. Gaat misschien wel iets beter dan toen ik net thuis zat, maar dat verschilt echt per dag. Sommige dagen denk ik juist dat het slechter gaat.
Psych heb ik wel wat aan, het zet me aan het werk en aan het denken, wat nog weleens overgaat in enorm gepieker.
Wat werk betreft, ik weet het gewoon niet. Denk dat het goed is om weer rustig aan te beginnen en maar gewoon te ervaren hoe het is om weer te werken. Maar het idee alleen al bezorgt me paniek. Ik wist ook niet hoe snel ik weer weg moest komen vandaag, om iedereen maar te ontlopen en op afstand te houden.
En het zal moeilijk zijn om echt rustig aan te doen en er niet meteen weer volop in de duiken.
Hoe is het met jou?
Vond het allemaal een beetje tegenstrijdig vandaag. Weet niet zo goed wat ik ervan moet denken, maar misschien was het ook vanwege de haast die hij had.
Hij had het verslag van de bedrijfsarts voor zich, maar zei dat wij samen wel konden bepalen hoe en wat.
Ik weet eigenlijk niet hoe het nou gaat. Gaat misschien wel iets beter dan toen ik net thuis zat, maar dat verschilt echt per dag. Sommige dagen denk ik juist dat het slechter gaat.
Psych heb ik wel wat aan, het zet me aan het werk en aan het denken, wat nog weleens overgaat in enorm gepieker.
Wat werk betreft, ik weet het gewoon niet. Denk dat het goed is om weer rustig aan te beginnen en maar gewoon te ervaren hoe het is om weer te werken. Maar het idee alleen al bezorgt me paniek. Ik wist ook niet hoe snel ik weer weg moest komen vandaag, om iedereen maar te ontlopen en op afstand te houden.
En het zal moeilijk zijn om echt rustig aan te doen en er niet meteen weer volop in de duiken.
Hoe is het met jou?
maandag 9 februari 2009 om 14:50
Eigenlijk hetzelfde als wat mijn baas zei: beginnen en dan maar ervaren hoe het gaat. (Hij belt me vandaag over deze week.) Wat veroorzaakt de paniek bij jou? Het iedereen op afstand willen houden? Ze mogen niet weten of zien hoe het echt met jou gaat?
(Herkenbaar hoor, als het dat is, maar misschien is het bij jou iets anders.)
Hier dus niet blij, zie vriendinnenverhaal en hoofdpijn. Eigenlijk gaat het slechter, omdat ik steeds meer voel. En minder denk. Behalve dan al het denken-over.
(Herkenbaar hoor, als het dat is, maar misschien is het bij jou iets anders.)
Hier dus niet blij, zie vriendinnenverhaal en hoofdpijn. Eigenlijk gaat het slechter, omdat ik steeds meer voel. En minder denk. Behalve dan al het denken-over.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 9 februari 2009 om 15:04
Volgens mij kan alles bij mij paniek veroorzaken de laatste tijd. Idd ook het afstand houden, zeker op het werk, niet laten zien hoe het echt gaat.
Paniek ook over het werk zelf, mijn onzekerheid. Ik weet gewoon dat ik aan bepaalde dingen nog niet toe ben, omdat ik me zo labiel voel. Als ik echt weer op de groep ga werken, dan moet ik er staan. Niet een beetje, maar echt stevig staan.
Omdat ik niet alleen mijn eigen veiligheid moet waarborgen, maar ook die van mijn collega en jongeren. Ik moet een fysiek conflict aan kunnen gaan als dat nodig is. En als een brief van de bedrijfsarts mij al een paniekaanval bezorgt, hoe moet dat dan wel niet zijn met zo'n conflict?
Dat het steeds slechter lijkt te gaan, omdat je meer voelt, herken ik ook. Maar dat schijnt erbij te horen en eigenlijk juist wel een goed teken te zijn, zegt men. Dus daar houd ik mij dan maar aan vast.
Ben je er al uit voor jezelf wat je vandaag met je baas wil afspreken over het werk?
Paniek ook over het werk zelf, mijn onzekerheid. Ik weet gewoon dat ik aan bepaalde dingen nog niet toe ben, omdat ik me zo labiel voel. Als ik echt weer op de groep ga werken, dan moet ik er staan. Niet een beetje, maar echt stevig staan.
Omdat ik niet alleen mijn eigen veiligheid moet waarborgen, maar ook die van mijn collega en jongeren. Ik moet een fysiek conflict aan kunnen gaan als dat nodig is. En als een brief van de bedrijfsarts mij al een paniekaanval bezorgt, hoe moet dat dan wel niet zijn met zo'n conflict?
Dat het steeds slechter lijkt te gaan, omdat je meer voelt, herken ik ook. Maar dat schijnt erbij te horen en eigenlijk juist wel een goed teken te zijn, zegt men. Dus daar houd ik mij dan maar aan vast.
Ben je er al uit voor jezelf wat je vandaag met je baas wil afspreken over het werk?
maandag 9 februari 2009 om 15:08
Ja, in jouw werk moet je er echt helemaal stáán, dat snap ik. Als je je zo voelt zoals je hier beschrijft, lijkt me dat je leidinggevende dat toch moet kunnen begrijpen. Ik vind het in ieder geval heel duidelijk. Hadden jullie geen tijd afgesproken, dat hij zo weinig tijd voor je had?
Wat ik met werk wil deze week, is in ieder geval niet méér dan wat ik vorige week heb gedaan. Twee ritten dus maximaal. Ik heb echt al die tijd tussendoor nodig voor mezelf. Ik denk dat het wél goed is om dit beetje wel te doen; raak ik er niet zo uit.
Wat ik met werk wil deze week, is in ieder geval niet méér dan wat ik vorige week heb gedaan. Twee ritten dus maximaal. Ik heb echt al die tijd tussendoor nodig voor mezelf. Ik denk dat het wél goed is om dit beetje wel te doen; raak ik er niet zo uit.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 9 februari 2009 om 16:44
Heb niets zinnigs te zeggen, maar vind het helemaal naar voor je Saartje! (f) Je zou zo iemand toch potdikkie.
Ben je al gestresst en alles gaat zo iemand ook nog eens lekker met de afspraken lopen schuiven. Zo wordt t natuurlijk nooit beter. *gromt een beetje tegen een ieder die de nieuwgevonden vriendinnen hier tegenwerkt*
Heel herkenbaar wat je schrijft EV...
Dat simpele dingen ook zoveel moeite lijken te kosten, moe en hoofdpijn na een uurtje vriendinnen.
Ik zou alleen soms zo verdoriet graag willen dat ik gewoon eens kon vòèlen wat er in me omgaat, wat er aan de hand is.
Hoewel ik niet weet of dat helemaal waar is, want voelen jaagt me nog steeds reuzeangst aan.
Ik ben een beetje mopperig geloof ik. Liep de hele dag tegen mezelf aan omdat ik een aantal dingen in huis gedaan wilde hebben, (hoe doen mensen dat toch, het huishouden bijhouden... het is hier elke dag wèèr drama) boodschappen moest doen, en ik vanavond nog tennisles heb en een afspraak met de kapper.
Uiteindelijk zijn de boodschappen en het meeste in huis wel gedaan nu.
En nu wil ik gewoon heeeeeel graag huilen. En eigenlijk ook horen dat het zo reteknap is dat ik t allemaal gedaan heb, staande ovatie, hoera hoera.
Want ergens ben ik heel trots dat ik het voor elkaar gekregen heb. En ik geloof dta ik daarom dan weer sacherijnig ben.
Dat ik trots ben op zoiets simpels, en dan ook nog uitgewoond.
Je zal 24 zijn en je 'hele leven nog voor je hebben'.
Toch een lekker idee, als je dan de rest van dat leven als een bejaarde de dag door kan komen, en je continue schuldig voelt om alles wat je niet gedaan hebt.
Soms ben ik het zo kanonnetjes zat!
Gewoon alles, en mezelf nog het meest.
Goed.
Ik geloof dat ik nog een tukkie te doen heb en wat afspraken af te bellen. Als ik mn tekst zo lees.
*zucht*
aaaaaaaaaaaaarrrrrrrrghhhhhhhhhhhhhh!
Ben je al gestresst en alles gaat zo iemand ook nog eens lekker met de afspraken lopen schuiven. Zo wordt t natuurlijk nooit beter. *gromt een beetje tegen een ieder die de nieuwgevonden vriendinnen hier tegenwerkt*
Heel herkenbaar wat je schrijft EV...
Dat simpele dingen ook zoveel moeite lijken te kosten, moe en hoofdpijn na een uurtje vriendinnen.
Ik zou alleen soms zo verdoriet graag willen dat ik gewoon eens kon vòèlen wat er in me omgaat, wat er aan de hand is.
Hoewel ik niet weet of dat helemaal waar is, want voelen jaagt me nog steeds reuzeangst aan.
Ik ben een beetje mopperig geloof ik. Liep de hele dag tegen mezelf aan omdat ik een aantal dingen in huis gedaan wilde hebben, (hoe doen mensen dat toch, het huishouden bijhouden... het is hier elke dag wèèr drama) boodschappen moest doen, en ik vanavond nog tennisles heb en een afspraak met de kapper.
Uiteindelijk zijn de boodschappen en het meeste in huis wel gedaan nu.
En nu wil ik gewoon heeeeeel graag huilen. En eigenlijk ook horen dat het zo reteknap is dat ik t allemaal gedaan heb, staande ovatie, hoera hoera.
Want ergens ben ik heel trots dat ik het voor elkaar gekregen heb. En ik geloof dta ik daarom dan weer sacherijnig ben.
Dat ik trots ben op zoiets simpels, en dan ook nog uitgewoond.
Je zal 24 zijn en je 'hele leven nog voor je hebben'.
Toch een lekker idee, als je dan de rest van dat leven als een bejaarde de dag door kan komen, en je continue schuldig voelt om alles wat je niet gedaan hebt.
Soms ben ik het zo kanonnetjes zat!
Gewoon alles, en mezelf nog het meest.
Goed.
Ik geloof dat ik nog een tukkie te doen heb en wat afspraken af te bellen. Als ik mn tekst zo lees.
*zucht*
aaaaaaaaaaaaarrrrrrrrghhhhhhhhhhhhhh!
maandag 9 februari 2009 om 16:47
Hanke, ik vind je post van 13.21 heel fijn. Echt een houvast. Zo is het namelijk, zo werkt het precies. Dankjewel voor dit inzicht! Na al die warrige gedachten en paniekaanvallen is dit heel rustgevend en realistisch. Wilde ik even kwijt.
Niet dat ik hier gediagnosticeerd wil worden hoor, helemaal niet. Maar ben benieuwd wat nou precies symptonen zijn van een PTSS...?
Lieve EV, ik herken zoveel.. Dat bange, dat onzekere. Paniek gevoel, hoge spanning in je lijf. Zelfs bij je vriendinnen die je makkelijk kunt afbellen en zij dat niet erg zouden vinden. Dan nog spanning...
Ja, dit gaat ooit over. Is tegen mij gezegd en ik kan alleen maar hopen. Dat dit zo snel mogelijk gaat...
Wil je wel iets meegeven, het is echt 2 stappen vooruit en 1 achteruit. Hou daar rekening mee. Je bent heel streng voor jezelf. Maar je niet gek met gedachten. Laat dingen over je heen komen, neem je tijd. Doe LEUKE dingen, dingen waar je een beetje van kan ontspannen. En nee, dat is geen luxe, dat is op dit moment HOOGST noodzakelijk!
Hoop dat de sterretjes helpen!
Niet dat ik hier gediagnosticeerd wil worden hoor, helemaal niet. Maar ben benieuwd wat nou precies symptonen zijn van een PTSS...?
Lieve EV, ik herken zoveel.. Dat bange, dat onzekere. Paniek gevoel, hoge spanning in je lijf. Zelfs bij je vriendinnen die je makkelijk kunt afbellen en zij dat niet erg zouden vinden. Dan nog spanning...
Ja, dit gaat ooit over. Is tegen mij gezegd en ik kan alleen maar hopen. Dat dit zo snel mogelijk gaat...
Wil je wel iets meegeven, het is echt 2 stappen vooruit en 1 achteruit. Hou daar rekening mee. Je bent heel streng voor jezelf. Maar je niet gek met gedachten. Laat dingen over je heen komen, neem je tijd. Doe LEUKE dingen, dingen waar je een beetje van kan ontspannen. En nee, dat is geen luxe, dat is op dit moment HOOGST noodzakelijk!
Hoop dat de sterretjes helpen!
maandag 9 februari 2009 om 16:53
Poeh Saar, zo te lezen heb je nog wat vraagtekens en baal je ervan dat je een beetje als een mak schaap gedroeg. Je hebt nog een paar weken voor je weer aan het werk gaat. En als het dan niet gaat, is er ook geen man overboord. Men weet nu igg dat er wat speelt. Dat maakt dat je dan veel minder hoeft uit te leggen.
Geeft dat een beetje lucht, die visie?
Enne wat de sauna betreft: ik lag om precies te zijn aan een afgraving van een snelweg. Is dat idd bij jou in de buurt?
Nog even over mezelf: hebben jullie dat ook dat jullie aan dit topic (en de mensen in het bijzonder) denken overdag? Of ben een zieligerd die geen eigen leven heeft en in een virtuele wereld is gevlucht?
Op een of andere manier voel ik me verbonden met jullie en dat geeft een fijn gevoel.
Geeft dat een beetje lucht, die visie?
Enne wat de sauna betreft: ik lag om precies te zijn aan een afgraving van een snelweg. Is dat idd bij jou in de buurt?
Nog even over mezelf: hebben jullie dat ook dat jullie aan dit topic (en de mensen in het bijzonder) denken overdag? Of ben een zieligerd die geen eigen leven heeft en in een virtuele wereld is gevlucht?
Op een of andere manier voel ik me verbonden met jullie en dat geeft een fijn gevoel.
maandag 9 februari 2009 om 17:06
quote:Sterretjee schreef op 09 februari 2009 @ 17:03:
Pfff wurm, even een dikke knuff voor jou!
Een bejaarde, zo voel ik mij dus ook. Heb vandaag 1 wasje gedaan en ik ben zo op.... Kan ook de hele dag wel huilen. Wat een onrust en onmacht.
Hou je rustig he!
Onmacht, dat woord omschrijft inderdaad veel.
Je hebt me dus mooi wel aan het grienen gekregen he, met je lieve woorden. Geeft niet.
Heb weer schone handdoeken genoeg om in te snotteren.
Doe jij ook rustig aan?
Pfff wurm, even een dikke knuff voor jou!
Een bejaarde, zo voel ik mij dus ook. Heb vandaag 1 wasje gedaan en ik ben zo op.... Kan ook de hele dag wel huilen. Wat een onrust en onmacht.
Hou je rustig he!
Onmacht, dat woord omschrijft inderdaad veel.
Je hebt me dus mooi wel aan het grienen gekregen he, met je lieve woorden. Geeft niet.
Heb weer schone handdoeken genoeg om in te snotteren.
Doe jij ook rustig aan?
maandag 9 februari 2009 om 17:10
maandag 9 februari 2009 om 17:14
De tijd dat ik nu niet als bejaarde leef zijn nog op 2 handen te tellen in maanden. Dat gevoel ken ik hartstikke goed en het is frustrerend. Maar ook bejaarden kunnen hele gelukkige levens leven hoor.
Een tante heeft mij wat jaren terug gezegd, dat een aanleunwoning wat voor mij zou zijn...(en het was niet eens een geintje!).
Een tante heeft mij wat jaren terug gezegd, dat een aanleunwoning wat voor mij zou zijn...(en het was niet eens een geintje!).
maandag 9 februari 2009 om 17:17
quote:Wurmpje schreef op 09 februari 2009 @ 00:14:
[...]
Jaa. Vanaf 4 jaar deed ik thuis 2 dingen. Lezen of 'dagdromen'.
Dat levensreddend gaf me een brok in mn keel. Toen ik het las besefte ik dat het inderdaad zo geweest is. Boeken, en mijn 'binnenwereld'. Daar was ik veilig, vond ik rust.
Die binnenwereld heb ik nu nog steeds. En heb de neiging om me er veilig terug te trekken als alles me te veel wordt of ik moe ben.
Wurmpje, ik besefte na dit te lezen ook hoe levensreddend het inderdaad was. Ik kan me nog de verwondering herinneren van het leren lezen en dat daarmee werelden opengingen. Ik verslond ook boeken en was niet aanspreekbaar dan. Kon in een volle kamer zitten en me helemaal afsluiten.
Die binnenwereld met dagdromen en fantasieën had ik ook, compleet met een fantasievriendinnetje. Die was altijd bij me en daar had ik hele gesprekken mee. Later heb ik eens gelezen dat het hebben van een fantasievriendje een kenmerk is van eenzame kinderen
[...]
Jaa. Vanaf 4 jaar deed ik thuis 2 dingen. Lezen of 'dagdromen'.
Dat levensreddend gaf me een brok in mn keel. Toen ik het las besefte ik dat het inderdaad zo geweest is. Boeken, en mijn 'binnenwereld'. Daar was ik veilig, vond ik rust.
Die binnenwereld heb ik nu nog steeds. En heb de neiging om me er veilig terug te trekken als alles me te veel wordt of ik moe ben.
Wurmpje, ik besefte na dit te lezen ook hoe levensreddend het inderdaad was. Ik kan me nog de verwondering herinneren van het leren lezen en dat daarmee werelden opengingen. Ik verslond ook boeken en was niet aanspreekbaar dan. Kon in een volle kamer zitten en me helemaal afsluiten.
Die binnenwereld met dagdromen en fantasieën had ik ook, compleet met een fantasievriendinnetje. Die was altijd bij me en daar had ik hele gesprekken mee. Later heb ik eens gelezen dat het hebben van een fantasievriendje een kenmerk is van eenzame kinderen
