Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
woensdag 11 februari 2009 om 01:32
Ik voel me er onzeker in. Omdat ik me afvraag of ik het wel waard ben. Dat ik niet aangenomen zou worden ivm mijn verleden en mijn ziek zijn. Je moet kunnen bewijzen dat je kunt werken en gezond van geest zijn. Dat zijn dingen die nog niet aantoonbaar op orde zijn voor me. Dan voel ik me minderwaardig en angstig.
Maar ook vanuit mezelf vraag ik me het eea af. Wil ik een man of een leefgemeenschap? Ben ik wel iemand om zo'n radicale keuze te maken. Wordt het dan niet of te zweverig of te dogmatisch?
Maar ook vanuit mezelf vraag ik me het eea af. Wil ik een man of een leefgemeenschap? Ben ik wel iemand om zo'n radicale keuze te maken. Wordt het dan niet of te zweverig of te dogmatisch?
woensdag 11 februari 2009 om 01:34
woensdag 11 februari 2009 om 01:38
Het is ook nogal een vraagstuk voor jezelf lijkt me.
Het is inderdaad een radicale keuze. De vraag is dan natuurlijk of je die in volle overtuiging kunt maken.
Niets iets wat je in één nachtje slapen beslist lijkt me.
Als je puur even naar je gevoel kijkt, alle twijfels weggelaten, wat zou je dan willen?
Ik vond mijn vraag wel erg direct. Maar fijn om te horen dat je het kan hebben van me.
Het is inderdaad een radicale keuze. De vraag is dan natuurlijk of je die in volle overtuiging kunt maken.
Niets iets wat je in één nachtje slapen beslist lijkt me.
Als je puur even naar je gevoel kijkt, alle twijfels weggelaten, wat zou je dan willen?
Ik vond mijn vraag wel erg direct. Maar fijn om te horen dat je het kan hebben van me.
woensdag 11 februari 2009 om 01:42
woensdag 11 februari 2009 om 01:47
woensdag 11 februari 2009 om 01:49
Hoi Ier, vragen staat vrij hoor!
En qua arbeidsverleden heb ik helemaal niks gepresteerd. Ook niet in het afronden van opleidingen. De bank, de geraniums en het vensterraam heb ik darentegen jarenlang uitgebreid bestudeerd.
Ier weet al van mijn poezelige handjes. Ik ben niet echt een heel hardwerkend iemand. Eigenlijk ben ik best wel lui.
En qua arbeidsverleden heb ik helemaal niks gepresteerd. Ook niet in het afronden van opleidingen. De bank, de geraniums en het vensterraam heb ik darentegen jarenlang uitgebreid bestudeerd.
Ier weet al van mijn poezelige handjes. Ik ben niet echt een heel hardwerkend iemand. Eigenlijk ben ik best wel lui.
woensdag 11 februari 2009 om 01:55
Het buitenland... ik weet het niet. Nederlands spreken en schrijven vind ik heel erg fijn en ik denk dat ik dat erg zou missen.
Mijn engels is best redelijk, maar niet mijn moedertaal. Ook heb ik mezelf nooit beschouwd als iemand die met opgestroopte mouwen in een tweede- of derdewereldland zou wonen en werken.
Aan de andere kant is het ook de kunst om je te kunnen overgeven aan iets dat blijkbaar groter is en voelt als je kleine ikje.
Wat vind je trouwens van mijn ontboezemingen? Heb je er helemaal niks mee, vind je me een zweefteef?
Mijn engels is best redelijk, maar niet mijn moedertaal. Ook heb ik mezelf nooit beschouwd als iemand die met opgestroopte mouwen in een tweede- of derdewereldland zou wonen en werken.
Aan de andere kant is het ook de kunst om je te kunnen overgeven aan iets dat blijkbaar groter is en voelt als je kleine ikje.
Wat vind je trouwens van mijn ontboezemingen? Heb je er helemaal niks mee, vind je me een zweefteef?
woensdag 11 februari 2009 om 02:01
Ik had al eens ergens iets gelezen over dit vraagstuk van jou.
Dus het komt niet als een verrassing wat dat betreft.
Ik vind je geen zweefteef, maar heb er zelf weinig mee.
Maar ik vind het wel interessant om te horen, ben vooral benieuwd dan naar iemands drijfveren.
Buitenland opper ik omdat daar veel kinderhuizen vanuit religie draaiende gehouden worden. Denk dat de mogelijkheden, zeker in combinatie dus met kinderen, daar veel groter zijn als hier.
Het zou eigenlijk mooi zijn als je zoiets een poosje zou kunnen ervaren. Maar kan me voorstellen dat die mogelijkheid er niet is, financieel gezien.
Dus het komt niet als een verrassing wat dat betreft.
Ik vind je geen zweefteef, maar heb er zelf weinig mee.
Maar ik vind het wel interessant om te horen, ben vooral benieuwd dan naar iemands drijfveren.
Buitenland opper ik omdat daar veel kinderhuizen vanuit religie draaiende gehouden worden. Denk dat de mogelijkheden, zeker in combinatie dus met kinderen, daar veel groter zijn als hier.
Het zou eigenlijk mooi zijn als je zoiets een poosje zou kunnen ervaren. Maar kan me voorstellen dat die mogelijkheid er niet is, financieel gezien.
woensdag 11 februari 2009 om 02:04
Ja, nou daarom opperde ik dat ook. Daar zag ik die combinatie natuurlijk ook.
Voor mij was het een superervaring, maar voor een beperkte periode, 3 maanden is dan niets natuurlijk.
En ik word ook heel chagrijnig van warmte. Je zou mijn weblogs van toen eens moeten lezen, verlangde echt naar sneeuw, terwijl iedereen zo jaloers was op mijn overwintering daar
Maar ondanks dat, zou ik zo vertrekken voor onbepaalde tijd, als ik een baan zou kunnen krijgen daar.
Voor mij was het een superervaring, maar voor een beperkte periode, 3 maanden is dan niets natuurlijk.
En ik word ook heel chagrijnig van warmte. Je zou mijn weblogs van toen eens moeten lezen, verlangde echt naar sneeuw, terwijl iedereen zo jaloers was op mijn overwintering daar
Maar ondanks dat, zou ik zo vertrekken voor onbepaalde tijd, als ik een baan zou kunnen krijgen daar.
woensdag 11 februari 2009 om 02:05
Sorry,vriend belde even.
Ik had al een vermoeden Hanke.
Heftig vraagstuk hoor.
Ik vind het wel een boeiend gespreksonderwerp waaruit dat idee geboren is.
Wil je daar een keer over in gesprek gaan Hanke?
Is wel erg prive op het net,maar wellicht op een andere manier.
Ik ga nu mijn bed opzoeken,nog wel even met lap,maar nu even opruimen,tanden poetsen enzo.
Voel mij ineens een beetje down.
En ja ,morgen wil ik eigenlijk echt stoppen Saar,maar ik ben zo'n ongelooflijke zwakkeling.
Ik had al een vermoeden Hanke.
Heftig vraagstuk hoor.
Ik vind het wel een boeiend gespreksonderwerp waaruit dat idee geboren is.
Wil je daar een keer over in gesprek gaan Hanke?
Is wel erg prive op het net,maar wellicht op een andere manier.
Ik ga nu mijn bed opzoeken,nog wel even met lap,maar nu even opruimen,tanden poetsen enzo.
Voel mij ineens een beetje down.
En ja ,morgen wil ik eigenlijk echt stoppen Saar,maar ik ben zo'n ongelooflijke zwakkeling.
woensdag 11 februari 2009 om 02:07
