Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
woensdag 17 september 2008 om 19:28
Zo, even de laatste zin doorgestreept. Ik wil mezelf ruimte geven om te klagen en te uiten wat nodig is.
Net pas thuis, ff met manlief gepraat en als ik opnoem wat ik voel, zegt hij dat dat precies hetzelfde is als toen hij, jaren en jaren geleden, in een moeilijkere periode van zijn leven, overspannen was.
Dat is schrikken.
Ben ik goed en wel weer aan het werk, en ik wil dat het allemaal goed gaat, en in het begin had ik naar mijn idee heel veel meer stress dan nu (door al het nieuwe wat ik moest leren), en gaat het nog niet zoals ik wil.
Ik wil me gewoon fit en helder voelen, niet wankel en misselijk.
Hij zegt dat ik me alles met de mensen teveel aantrek. Hoe ik elke dag thuiskom met verhalen, dat is zoveel betrokkenheid, zegt hij. En dat is ook zo.
Vanmorgen bijv. met die pubers. Zij begint meteen tegen me te vertellen dat ze mss een stageplek heeft, beetje over gepraat met haar. En later gaf ze lollies aan de andere twee... en ook aan mij. Ik vind het niet lekker, maar heb 'm blij aangenomen en nog opgegeten ook. Zulke dingen vind ik dus echt fijn. Misschien heb ik echt iets wezenlijks gezegd tegen haar, eerder. En voelt ze daar respect voor.
Al die mensen raken iets bij mij. De mensen die ik vaker zie. Maar soms ook wel een nieuw iemand. Het raakt dingen die er zijn in mij. En dat geeft heel veel emotie, als ik diep adem voel ik het allemaal bewegen, maar ik moet werken en functioneren. Ik denk zomaar dat het allemaal veel moeilijker is geworden sinds ik bij de psych kom, daar gebeurt echt iets.
Bovendien zijn de werkdagen te lang met te weinig pauze (lees: geen). Ik geloof dat er serieus personeelstekort is. Gisteren was er weer een sollicitant. Maar eigenlijk kan dit gewoon niet, zes uren achter elkaar rijden zonder pauze! Ik stond te tollen op mijn benen toen ik uit de auto stapte. Heb wel net tegen mijn baas gezegd (die zit er overigens ook al vanaf een uur of zeven 's morgens!) dat ik het een erg lange dag vond. Hij ook...
Zucht, puf. En dan vind ik al die drukte voor hem ook weer zielig of zo, het is toch te gek!
Net pas thuis, ff met manlief gepraat en als ik opnoem wat ik voel, zegt hij dat dat precies hetzelfde is als toen hij, jaren en jaren geleden, in een moeilijkere periode van zijn leven, overspannen was.
Dat is schrikken.
Ben ik goed en wel weer aan het werk, en ik wil dat het allemaal goed gaat, en in het begin had ik naar mijn idee heel veel meer stress dan nu (door al het nieuwe wat ik moest leren), en gaat het nog niet zoals ik wil.
Ik wil me gewoon fit en helder voelen, niet wankel en misselijk.
Hij zegt dat ik me alles met de mensen teveel aantrek. Hoe ik elke dag thuiskom met verhalen, dat is zoveel betrokkenheid, zegt hij. En dat is ook zo.
Vanmorgen bijv. met die pubers. Zij begint meteen tegen me te vertellen dat ze mss een stageplek heeft, beetje over gepraat met haar. En later gaf ze lollies aan de andere twee... en ook aan mij. Ik vind het niet lekker, maar heb 'm blij aangenomen en nog opgegeten ook. Zulke dingen vind ik dus echt fijn. Misschien heb ik echt iets wezenlijks gezegd tegen haar, eerder. En voelt ze daar respect voor.
Al die mensen raken iets bij mij. De mensen die ik vaker zie. Maar soms ook wel een nieuw iemand. Het raakt dingen die er zijn in mij. En dat geeft heel veel emotie, als ik diep adem voel ik het allemaal bewegen, maar ik moet werken en functioneren. Ik denk zomaar dat het allemaal veel moeilijker is geworden sinds ik bij de psych kom, daar gebeurt echt iets.
Bovendien zijn de werkdagen te lang met te weinig pauze (lees: geen). Ik geloof dat er serieus personeelstekort is. Gisteren was er weer een sollicitant. Maar eigenlijk kan dit gewoon niet, zes uren achter elkaar rijden zonder pauze! Ik stond te tollen op mijn benen toen ik uit de auto stapte. Heb wel net tegen mijn baas gezegd (die zit er overigens ook al vanaf een uur of zeven 's morgens!) dat ik het een erg lange dag vond. Hij ook...
Zucht, puf. En dan vind ik al die drukte voor hem ook weer zielig of zo, het is toch te gek!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 17 september 2008 om 20:31
Ik denk dat je man veel ware dingen heeft gezegd.
Hoe denk je zelf over die opmerking dat het lijkt op overspannen zijn?
Op zich een mooie eigenschap dat mensen je zo raken en dat je interesse in een ander zo oprecht is.
Maar denk ook dat hij gelijk heeft als hij zegt dat je je alles teveel aantrekt. Je zegt zelf ook dat je niet of heel moeilijk los kan laten als je uit je werk komt.
Dat gaat je een keer opbreken.
En dat het allemaal erger is geworden sinds je bij de psych komt is logisch. Er gebeurt zoveel in jezelf, zoveel waar je mee bezig bent.
Voor je baas moet je het zeker niet zielig vinden. Je hebt alle recht om wat van je werkdagen te zeggen. Want het is niet normaal, zeker niet met jouw beroep, om zo lang achter elkaar door te werken. Gevaarlijk zelfs, omdat je gewoon rust nodig hebt tussendoor om geconcentreerd te kunnen blijven.
Ik snap heel goed dat je blij bent weer aan het werk te zijn, maar als het echt niet gaat moet je eerlijk zijn naar jezelf. Dat is geen falen, jij bent het belangrijkste, jouw gezondheid.
Is het niet mogelijk om (tijdelijk desnoods) wat minder te gaan werken? Of zie je dat niet zitten?
Hoe denk je zelf over die opmerking dat het lijkt op overspannen zijn?
Op zich een mooie eigenschap dat mensen je zo raken en dat je interesse in een ander zo oprecht is.
Maar denk ook dat hij gelijk heeft als hij zegt dat je je alles teveel aantrekt. Je zegt zelf ook dat je niet of heel moeilijk los kan laten als je uit je werk komt.
Dat gaat je een keer opbreken.
En dat het allemaal erger is geworden sinds je bij de psych komt is logisch. Er gebeurt zoveel in jezelf, zoveel waar je mee bezig bent.
Voor je baas moet je het zeker niet zielig vinden. Je hebt alle recht om wat van je werkdagen te zeggen. Want het is niet normaal, zeker niet met jouw beroep, om zo lang achter elkaar door te werken. Gevaarlijk zelfs, omdat je gewoon rust nodig hebt tussendoor om geconcentreerd te kunnen blijven.
Ik snap heel goed dat je blij bent weer aan het werk te zijn, maar als het echt niet gaat moet je eerlijk zijn naar jezelf. Dat is geen falen, jij bent het belangrijkste, jouw gezondheid.
Is het niet mogelijk om (tijdelijk desnoods) wat minder te gaan werken? Of zie je dat niet zitten?
woensdag 17 september 2008 om 20:37
Ik voel me toch nog niet zo fit als ik had gedacht. Erg moe en hoofdpijn, maar ook wel fijn weer aan het werk te zijn.
Gister goede dienst gehad met een collega waar ik nog niet eerder mee had gewerkt. En zowaar aan het eind van de dienst een heel goed gesprek. Eigenlijk over alles wat me dwars zat. We kregen het over het werk, hoe we erin staan, verschillen in het team. Ik kwam er al snel achter dat hij niet zo'n macho is en over veel dingen hetzelfde denkt als ik. En voor ik het wist gooide ik al mijn twijfels, zowel over het team als werk in het algemeen, eruit. Stond versteld van mezelf, maar was fijn om het even met een collega te bespreken die ik nog nauwelijks ken. Goed gevoel aan over gehouden en heeft wel wat twijfels weggenomen.
Gister goede dienst gehad met een collega waar ik nog niet eerder mee had gewerkt. En zowaar aan het eind van de dienst een heel goed gesprek. Eigenlijk over alles wat me dwars zat. We kregen het over het werk, hoe we erin staan, verschillen in het team. Ik kwam er al snel achter dat hij niet zo'n macho is en over veel dingen hetzelfde denkt als ik. En voor ik het wist gooide ik al mijn twijfels, zowel over het team als werk in het algemeen, eruit. Stond versteld van mezelf, maar was fijn om het even met een collega te bespreken die ik nog nauwelijks ken. Goed gevoel aan over gehouden en heeft wel wat twijfels weggenomen.
woensdag 17 september 2008 om 20:47
woensdag 17 september 2008 om 20:52
Bij alles wat je zegt over het werk, denk ik: dat kan bij ons niet. Hier kom ik een grote berg prestatiedwang tegen: ik moet het kunnen, en ook veel uren, net als anderen. Ik wil niet lastig zijn door te vragen om minder. Het is druk. Het kan niet.
En op zich vind ik het ook leuk, maar niet als ik me zo beroerd voel.
Zou dat echt kunnen komen van overspannen zijn? Ik wil er niet aan. Ben vóór deze baan een hele tijd thuis geweest, in de zw, het moet nu goed gaan. Zou je je daar echt zo (ook lichamelijk) beroerd en ellendig van kunnen voelen?
Ik weet wel dat ik me dingen van andere mensen teveel aantrek, teveel meeleef (eigenlijk zou ik het liefst alles voor iedereen goed willen maken, en mooi en leefbaar en en en..), maar geen idee hoe ik dat anders moet doen, of minder. Ik kan gewoon niet puur zakelijk zijn; rijden van a naar b en dat is het dan. Het gebeurt automatisch dat ik me betrokken voel bij de mens die bij me zit.
En op zich vind ik het ook leuk, maar niet als ik me zo beroerd voel.
Zou dat echt kunnen komen van overspannen zijn? Ik wil er niet aan. Ben vóór deze baan een hele tijd thuis geweest, in de zw, het moet nu goed gaan. Zou je je daar echt zo (ook lichamelijk) beroerd en ellendig van kunnen voelen?
Ik weet wel dat ik me dingen van andere mensen teveel aantrek, teveel meeleef (eigenlijk zou ik het liefst alles voor iedereen goed willen maken, en mooi en leefbaar en en en..), maar geen idee hoe ik dat anders moet doen, of minder. Ik kan gewoon niet puur zakelijk zijn; rijden van a naar b en dat is het dan. Het gebeurt automatisch dat ik me betrokken voel bij de mens die bij me zit.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 17 september 2008 om 21:12
Wat ik zeg over werk, zeg ik heel makkelijk tegen jou, maar ook niet tegen mezelf. Ik zit zelf constant met enorm veel overuren. Dus begrijp wel dat je wil presteren, niet onder wil doen voor een ander.
Maar in feite moet het gewoon mogelijk zijn. Je hebt recht op pauzes, dat zal in jouw werk zelfs wettelijk geregeld zijn.
En minder uren, daar moet je ook om kunnen vragen.
Het kan altijd, in feite is niemand onmisbaar en is er altijd wel wat te regelen. Maar de vraag is of jij dat zelf ook echt wil.
Overspannen zijn zou goed kunnen, maar is natuurlijk aan een arts om te beoordelen. Maar dat lichamelijk beroerd voelen, zoveel spanning in je lijf zijn wel symptomen.
Misschien eens langs je huisarts gaan?
Maar focus je daar niet teveel op, het hoeft niet zo te zijn.
Belangrijker om te proberen de dingen werkbaar te houden voor jezelf.
Puur zakelijk zijn zit niet in jouw aard, dat kan je dan ook niet zomaar veranderen.
Maar er is natuurlijk wel een middenweg, tussen puur zakelijk en je teveel aantrekken, té betrokken zijn.
In het begin van mijn werk nam ik ook vaak dingen mee naar huis. Er spookte altijd wel iets door mijn hoofd, was altijd maar de problemen van een ander bezig. Maar dat breekt je op.
Is niet van de een op andere dag veranderd, maar heb wel als het ware afspraken met mezelf gemaakt. Thuis kan ik het nu vrij goed loslaten. In de auto terug naar huis (half uurtje) neem ik voor mezelf de werkdag door. Als er dingen nog dwarszitten of blijven hangen schrijf ik die thuis op en laat het vervolgens liggen tot de volgende werkdag. En dat werkt nu eigenlijk best goed voor mij. De gedachten staan op papier, hoef ik niet te blijven herhalen. En de volgende dag kan ik daar op mijn werk wat mee doen.
Maar in feite moet het gewoon mogelijk zijn. Je hebt recht op pauzes, dat zal in jouw werk zelfs wettelijk geregeld zijn.
En minder uren, daar moet je ook om kunnen vragen.
Het kan altijd, in feite is niemand onmisbaar en is er altijd wel wat te regelen. Maar de vraag is of jij dat zelf ook echt wil.
Overspannen zijn zou goed kunnen, maar is natuurlijk aan een arts om te beoordelen. Maar dat lichamelijk beroerd voelen, zoveel spanning in je lijf zijn wel symptomen.
Misschien eens langs je huisarts gaan?
Maar focus je daar niet teveel op, het hoeft niet zo te zijn.
Belangrijker om te proberen de dingen werkbaar te houden voor jezelf.
Puur zakelijk zijn zit niet in jouw aard, dat kan je dan ook niet zomaar veranderen.
Maar er is natuurlijk wel een middenweg, tussen puur zakelijk en je teveel aantrekken, té betrokken zijn.
In het begin van mijn werk nam ik ook vaak dingen mee naar huis. Er spookte altijd wel iets door mijn hoofd, was altijd maar de problemen van een ander bezig. Maar dat breekt je op.
Is niet van de een op andere dag veranderd, maar heb wel als het ware afspraken met mezelf gemaakt. Thuis kan ik het nu vrij goed loslaten. In de auto terug naar huis (half uurtje) neem ik voor mezelf de werkdag door. Als er dingen nog dwarszitten of blijven hangen schrijf ik die thuis op en laat het vervolgens liggen tot de volgende werkdag. En dat werkt nu eigenlijk best goed voor mij. De gedachten staan op papier, hoef ik niet te blijven herhalen. En de volgende dag kan ik daar op mijn werk wat mee doen.
donderdag 18 september 2008 om 07:08
Slechte nacht, nauwelijks geslapen. Gisteravond gepraat met Elmerman, emoties liepen hoog op. Ik kreeg niks meer uit mijn hoofd. Toch voel ik me nu, net voordat ik naar mijn werk ga, niet zoveel slechter dan gistermorgen. Eigenlijk niet slechter, geen hoofdpijn.
Ik wacht even de uitslagen van het bloedonderzoek af, om mss daarna nog naar de ha te gaan.
Duidelijk is dat het met werk wat anders moet. Het is idd wettelijk geregeld, dat je na 4,5 rijden drie kwartier pauze moet hebben. Of in die tijd 3x een kwartier. Maar het gaat in de praktijk dus heel anders. Als het vandaag weer zo'n extreme dag wordt, zeg ik er wat van tegen mijn baas. Anders kan ik het niet volhouden.
Goede manier heb je gevonden, om het los te laten. Misschien is het ook nog steeds het nieuwe bij mij, en moet ik daar nog een weg in vinden. Normaal gezien draai ik me om in bed en slaap ik, en ben niet meer met iets van het werk bezig. Maar de afgelopen tijd waren het teveel uren achter elkaar, te weinig tijd om echt andere dingen te doen, en dan gaat het dus mis, dat is duidelijk (geworden).
Ik denk dat mijn draagkracht nog niet zo groot is.
Ik wacht even de uitslagen van het bloedonderzoek af, om mss daarna nog naar de ha te gaan.
Duidelijk is dat het met werk wat anders moet. Het is idd wettelijk geregeld, dat je na 4,5 rijden drie kwartier pauze moet hebben. Of in die tijd 3x een kwartier. Maar het gaat in de praktijk dus heel anders. Als het vandaag weer zo'n extreme dag wordt, zeg ik er wat van tegen mijn baas. Anders kan ik het niet volhouden.
Goede manier heb je gevonden, om het los te laten. Misschien is het ook nog steeds het nieuwe bij mij, en moet ik daar nog een weg in vinden. Normaal gezien draai ik me om in bed en slaap ik, en ben niet meer met iets van het werk bezig. Maar de afgelopen tijd waren het teveel uren achter elkaar, te weinig tijd om echt andere dingen te doen, en dan gaat het dus mis, dat is duidelijk (geworden).
Ik denk dat mijn draagkracht nog niet zo groot is.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 18 september 2008 om 16:37
Hoe is het nu met je, na zo'n slechte nacht en werkdag?
Je hebt het volste recht om er wat van te zeggen op je werk. Echt doen hoor, het is gewoon niet normaal om zolang achter elkaar te werken. Dat zouden je collega's ook niet moeten pikken.
Jouw draagkracht nog niet zo groot???
Volgens mij is die juist erg groot! Alleen heb je zelf zoveel te dragen dat je niet alles van anderen er ook nog eens bij kan nemen. Wat niemand overigens kan.
Vandaag wat woorden gehad met een collega. Bleek achteraf vooral miscommunicatie, maar ik reageerde weer eens ouderwets fel. Soms kan ik beter eerst even tot tien tellen voor ik reageer. Aan de andere kant wel weer even duidelijk gemaakt mensen geen loopje met me moeten nemen.
Maar uitgesproken en mijn excuses aangeboden voor mijn felle reactie.
Je hebt het volste recht om er wat van te zeggen op je werk. Echt doen hoor, het is gewoon niet normaal om zolang achter elkaar te werken. Dat zouden je collega's ook niet moeten pikken.
Jouw draagkracht nog niet zo groot???
Volgens mij is die juist erg groot! Alleen heb je zelf zoveel te dragen dat je niet alles van anderen er ook nog eens bij kan nemen. Wat niemand overigens kan.
Vandaag wat woorden gehad met een collega. Bleek achteraf vooral miscommunicatie, maar ik reageerde weer eens ouderwets fel. Soms kan ik beter eerst even tot tien tellen voor ik reageer. Aan de andere kant wel weer even duidelijk gemaakt mensen geen loopje met me moeten nemen.
Maar uitgesproken en mijn excuses aangeboden voor mijn felle reactie.
donderdag 18 september 2008 om 16:39
Je boek heb ik van de week op het werk uitgelezen (en dus weer terug verdiend 
)
Heeft indruk gemaakt. Knap hoe je alles beschrijft, de zoektocht naar je kinderen, maar vooral ook naar jezelf.
Jouw (spirituele) kijk op het leven, de band met je kinderen. En dat zonder heel zweverig te worden, is op zich al knap vind ik.
Een prettige schrijfstijl, een stijl die je raakt en je meeneemt in jouw verhaal.
Dus als er nog plannen zijn voor het schrijven van een boek, ooit (en die waren er toch?), doen!
Ik weet zeker dat je een fantastische moeder bent geweest voor de kinderen, dat ze heel warme herinneringen aan je hebben en zullen houden. En dat je dat zeker nog zal zijn als je ze weer terug ziet, waar of wanneer dat dan ook mag zijn.
)Heeft indruk gemaakt. Knap hoe je alles beschrijft, de zoektocht naar je kinderen, maar vooral ook naar jezelf.
Jouw (spirituele) kijk op het leven, de band met je kinderen. En dat zonder heel zweverig te worden, is op zich al knap vind ik.
Een prettige schrijfstijl, een stijl die je raakt en je meeneemt in jouw verhaal.
Dus als er nog plannen zijn voor het schrijven van een boek, ooit (en die waren er toch?), doen!
Ik weet zeker dat je een fantastische moeder bent geweest voor de kinderen, dat ze heel warme herinneringen aan je hebben en zullen houden. En dat je dat zeker nog zal zijn als je ze weer terug ziet, waar of wanneer dat dan ook mag zijn.
donderdag 18 september 2008 om 19:17
Daar heb ik echt bewondering voor, iemand die geen loopje met zich laat nemen. EM kwam ook thuis met een verhaal, hoe hij vandaag op zijn werk ook eens even iemand duidelijk had gemaakt dat hij niet gediend was van zo'n behandeling. En als je het zelf achteraf te fel vond en het hebt uitgesproken is het toch goed? Leer mij maar eens hoe je zoiets doet, ik ben juist altijd veel te voorzichtig!
Nu begin ik toch wel een beetje suf te worden, hier zittend. Maar vandaag ging het een stuk beter. Ook heel wat uurtjes gewerkt, maar de pauze tussenin heeft me goed gedaan. Dan kan ik al een heel stuk loslaten.
Dank je voor de complimenten over mijn boek
(altijd weer heel fijn om te horen..)
Nu begin ik toch wel een beetje suf te worden, hier zittend. Maar vandaag ging het een stuk beter. Ook heel wat uurtjes gewerkt, maar de pauze tussenin heeft me goed gedaan. Dan kan ik al een heel stuk loslaten.
Dank je voor de complimenten over mijn boek
(altijd weer heel fijn om te horen..)
elmervrouw wijzigde dit bericht op 18-09-2008 20:23
Reden: werksituatie gewist
Reden: werksituatie gewist
% gewijzigd
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 18 september 2008 om 19:48
Je mag met alle plezier wat van mijn felheid meekrijgen
Ik heb juist moeten leren het wat te temperen.
Ja, als je gaat zitten voel je de vermoeidheid pas echt. Hoe is het met de spanning in je lijf?
Heb je gevraagd om die pauze?
Goed dat je het meteen gemeld hebt. Kan je idd niets aan doen, je kan niet alles zien. Die pubers zijn zo gehaaid.
Wel een vervelend ventje zeg. En ze kunnen er inderdaad zo onschuldig uitzien, maar dat zijn vaak de ergsten.
Die maken vaak ook nog gebruik van hun onschuldige uiterlijk inclusief pruillip en traantjes.
Busje pepperspray in de auto en je bent ze zo de baas
Maar even serieus, ben je daar bang voor dat hij in de auto een keer door het lint kan gaan?
Ik heb juist moeten leren het wat te temperen.
Ja, als je gaat zitten voel je de vermoeidheid pas echt. Hoe is het met de spanning in je lijf?
Heb je gevraagd om die pauze?
Goed dat je het meteen gemeld hebt. Kan je idd niets aan doen, je kan niet alles zien. Die pubers zijn zo gehaaid.
Wel een vervelend ventje zeg. En ze kunnen er inderdaad zo onschuldig uitzien, maar dat zijn vaak de ergsten.
Die maken vaak ook nog gebruik van hun onschuldige uiterlijk inclusief pruillip en traantjes.
Busje pepperspray in de auto en je bent ze zo de baas
Maar even serieus, ben je daar bang voor dat hij in de auto een keer door het lint kan gaan?
donderdag 18 september 2008 om 20:19
Nee, ik voelde zelf geen angst toen hij dit allemaal aan het vertellen was. Tot mijn eigen verbazing eigenlijk.
Ik denk dat dit alleen gebeurt als hij getreiterd wordt en als ze maar doorgaan, zoals op school gebeurde.
Het roept bij mij veel vragen op eigenlijk. Hoe wordt een kind zo? Is het iets aangeborens, of komt het ook door opvoeding? Soms denk ik weleens dat ze niet hebben geleerd om te gaan met teleurstelling of met tegenvallers, of dat ze verwend zijn en alles mochten. Ik vroeg trouwens, na mijn vragen, aan hem of hij het erg vond dat ik e.e.a. vroeg. Nee, maakt niets uit, zei hij.
Echt, ik leer een hoop van deze ritten!
Kom echt mijn naïeviteit tegen, want sjonge, wat ben ik dan toch altijd braaf geweest!
Ik heb niet gevraagd om een pauze, want de ritplanning was zodanig dat ik tussen de middag nu wel een tijdje naar huis kon gaan. Ik weet ook niet hoe ik het zou moeten vragen als die planning anders zou zijn geweest. Die ritten moeten toch gewoon gedaan worden, op die tijden die ervoor staan.
Spanning in mijn lijf is er nog, vooral in mijn hoofd voel ik een druk. Maar morgen en overmorgen heb ik vrij, ga niet naar de psych, en zondagmiddag pas weer werken, dus ik ga eens goed uitrusten en hopelijk morgenvroeg een keer uitslapen.
Is jouw huisarts alweer terug? denk ik nu ineens. Ofwel: hoe staat het met de verwijzing?
Ik denk dat dit alleen gebeurt als hij getreiterd wordt en als ze maar doorgaan, zoals op school gebeurde.
Het roept bij mij veel vragen op eigenlijk. Hoe wordt een kind zo? Is het iets aangeborens, of komt het ook door opvoeding? Soms denk ik weleens dat ze niet hebben geleerd om te gaan met teleurstelling of met tegenvallers, of dat ze verwend zijn en alles mochten. Ik vroeg trouwens, na mijn vragen, aan hem of hij het erg vond dat ik e.e.a. vroeg. Nee, maakt niets uit, zei hij.
Echt, ik leer een hoop van deze ritten!
Kom echt mijn naïeviteit tegen, want sjonge, wat ben ik dan toch altijd braaf geweest!
Ik heb niet gevraagd om een pauze, want de ritplanning was zodanig dat ik tussen de middag nu wel een tijdje naar huis kon gaan. Ik weet ook niet hoe ik het zou moeten vragen als die planning anders zou zijn geweest. Die ritten moeten toch gewoon gedaan worden, op die tijden die ervoor staan.
Spanning in mijn lijf is er nog, vooral in mijn hoofd voel ik een druk. Maar morgen en overmorgen heb ik vrij, ga niet naar de psych, en zondagmiddag pas weer werken, dus ik ga eens goed uitrusten en hopelijk morgenvroeg een keer uitslapen.
Is jouw huisarts alweer terug? denk ik nu ineens. Ofwel: hoe staat het met de verwijzing?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 18 september 2008 om 20:21
:
Je mag met alle plezier wat van mijn felheid meekrijgen
Ik heb juist moeten leren het wat te temperen.
Misschien herinner je je die scene uit mijn boek met mijn moeder, toen die vaas omviel, bovenop tekeningen en foto's van mijn zoontje. Toen ben ik echt uitgevallen, gejankt en geschreeuwd. En mijn moeder: zo ken ik jou niet... nee, inderdaad. Alles moest meteen weer afgedempt worden, manlief deed daar toen nog aan mee. (Later niet meer!)
Ik kan wel fel worden, en alles uitspreken, maar daar moet ik echt eerst een grens voor over. Het is niet mijn eerste reactie in ieder geval.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 18 september 2008 om 21:01
Hij zal idd niet zomaar door het lint gaan, dus terecht om je geen zorgen te maken daarover.
En ja, de vraag hoe ze zo worden. Veel factoren die een rol kunnen spelen, maar opvoeding speelt in de meeste gevallen een grote rol.
En vaak erg veel meegemaakt die kinderen.
Jongens reageren over het algemeen meer naar buiten gericht toe (agressie, criminele pad op, etc) en meisjes vaak meer naar binnen (automutilatie, eetstoornissen, etc).
Lekker een paar dagen vrij, geniet ervan!! Even alleen maar dingen doen die je leuk vindt, ontspannen.
En uitslapen, goed plan, je bent altijd zo vroeg op.
Die scene herinner ik me. Jouw moeder zal niet beseffen dat jij als kind nooit de kans hebt gekregen je zo uit te spreken. En dat zij daar juist een rol in heeft gespeeld.
Je vertelde laatst dat je had gehoord dat je moeder nog steeds niet begrijpt waarom je het contact hebt verbroken.
Wat doet dat met je als je dat hoort?
En ja, de vraag hoe ze zo worden. Veel factoren die een rol kunnen spelen, maar opvoeding speelt in de meeste gevallen een grote rol.
En vaak erg veel meegemaakt die kinderen.
Jongens reageren over het algemeen meer naar buiten gericht toe (agressie, criminele pad op, etc) en meisjes vaak meer naar binnen (automutilatie, eetstoornissen, etc).
Lekker een paar dagen vrij, geniet ervan!! Even alleen maar dingen doen die je leuk vindt, ontspannen.
En uitslapen, goed plan, je bent altijd zo vroeg op.
Die scene herinner ik me. Jouw moeder zal niet beseffen dat jij als kind nooit de kans hebt gekregen je zo uit te spreken. En dat zij daar juist een rol in heeft gespeeld.
Je vertelde laatst dat je had gehoord dat je moeder nog steeds niet begrijpt waarom je het contact hebt verbroken.
Wat doet dat met je als je dat hoort?
donderdag 18 september 2008 om 21:05
Daar dacht ik net aan, de huisarts. Maandag is hij terug volgens mij. Dus maandag meteen maar even bellen.
Drie weken zijn eigenlijk zo omgevlogen.
Met dat meisje nog niet echt iets leuks gedaan. Ze krijgt af en toe injecties in haar benen om de spieren aan te spannen. Ze kan met een soort van rollator af en toe een klein stukje lopen. En dat deed ze veel te weinig, wil niet oefenen. Dus ik ben even streng geweest, eerst oefenen en dan pas spelen
Buiten een stukje gaan lopen, maar na een paar passen wilde ze al terug. Dan is het toch wat moeilijker om streng te zijn als bij die pubers. En ze werd boos op mij, vond me stom, omdat ik vond dat ze moest oefenen.
Het weekend is ze jarig, dus volgende week gaan we wat leuks doen.
Drie weken zijn eigenlijk zo omgevlogen.
Met dat meisje nog niet echt iets leuks gedaan. Ze krijgt af en toe injecties in haar benen om de spieren aan te spannen. Ze kan met een soort van rollator af en toe een klein stukje lopen. En dat deed ze veel te weinig, wil niet oefenen. Dus ik ben even streng geweest, eerst oefenen en dan pas spelen
Buiten een stukje gaan lopen, maar na een paar passen wilde ze al terug. Dan is het toch wat moeilijker om streng te zijn als bij die pubers. En ze werd boos op mij, vond me stom, omdat ik vond dat ze moest oefenen.
Het weekend is ze jarig, dus volgende week gaan we wat leuks doen.
vrijdag 19 september 2008 om 13:47
Morgen tattoo-dag, ja.
Vandaag was ik echt pas na negenen wakker, dat gebeurt mij nooit. Daar zie ik wel aan hoe nodig het was.
Had afgesproken met een vriendin die ik wekenlang niet heb gezien of gesproken, maar sjonge, wat voel ik me nu opgefokt. Zoveel emoties omdat ik heb gepraat over werk en alles wat het oproept, maar dat laat ik niet zien of merken. Alleen maar praten-over. Zij zit zelf ook met vanalles en dat pik ik ook op.
Kortom, te zwaar, wat eigenlijk leuk moet zijn.
Eigenlijk zit ik met zoveel emoties, nu ik eindelijk begin te voelen..
Vandaag was ik echt pas na negenen wakker, dat gebeurt mij nooit. Daar zie ik wel aan hoe nodig het was.
Had afgesproken met een vriendin die ik wekenlang niet heb gezien of gesproken, maar sjonge, wat voel ik me nu opgefokt. Zoveel emoties omdat ik heb gepraat over werk en alles wat het oproept, maar dat laat ik niet zien of merken. Alleen maar praten-over. Zij zit zelf ook met vanalles en dat pik ik ook op.
Kortom, te zwaar, wat eigenlijk leuk moet zijn.
Eigenlijk zit ik met zoveel emoties, nu ik eindelijk begin te voelen..
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 19 september 2008 om 13:55
Bevestiging dat het een goed besluit was om het contact te verbreken. Teleurstelling omdat ze dus nog steeds niet bij zichzelf te rade gaat. Nog steeds ergens een sprankje verlangen om het te willen uitleggen en verklaren, maar ik doe het niet. Ik kan niet méér doen of zeggen dan ik al heb gedaan.
Heel veel eigenlijk. Verdrietig. Verzet.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 20 september 2008 om 15:00
Heb net met een grote glimlach je stuk in het andere topic gelezen! Wat goed om te lezen.
Wat een winst heb je behaald met deze beslissing.
En hij is vast heel mooi geworden!
Mooi het inzicht dat jouw lijf van jou is, van jou alleen!
Wat fijn dat je dat nu zo ervaren hebt.
Ga je nog wat leuks doen vandaag om dit te vieren?
Wat een winst heb je behaald met deze beslissing.
En hij is vast heel mooi geworden!
Mooi het inzicht dat jouw lijf van jou is, van jou alleen!
Wat fijn dat je dat nu zo ervaren hebt.
Ga je nog wat leuks doen vandaag om dit te vieren?
zaterdag 20 september 2008 om 15:04
Waarom voelde je je zo opgefokt na die afspraak met je vriendin?
Omdat het zoveel omhoog bracht qua emoties of omdat je meer met haar bezig was dan met jezelf?
Werk was op zich wel goed. Wel veel gebeurd, leuke en minder leuke dingen. Best moe nu, merk ik nu ik thuis ben.
Heb ook weer mogen ervaren dat alleen kleine kinderen je stom noemen, die pubers hebben idd wat andere woorden, waarvan kutwijf nog een vrij aardige is
Omdat het zoveel omhoog bracht qua emoties of omdat je meer met haar bezig was dan met jezelf?
Werk was op zich wel goed. Wel veel gebeurd, leuke en minder leuke dingen. Best moe nu, merk ik nu ik thuis ben.
Heb ook weer mogen ervaren dat alleen kleine kinderen je stom noemen, die pubers hebben idd wat andere woorden, waarvan kutwijf nog een vrij aardige is
zaterdag 20 september 2008 om 16:00
Lees net ook wat hierover op het andere topic.
Wat houdt je tegen om over je gevoelens, emoties te praten? Is dat omdat je de ander er niet mee wilt belasten? Of niet weten hoe de ander daarop zal reageren?
Had je verwacht of gehoopt dat het gesprek anders zou lopen?
Herken het helemaal hoor. Ik kan prima van alles bespreken, maar niet over mijn gevoel. Zodra het te dichtbij komt klap ik dicht, schep ik een afstand. Dat gebeurt automatisch. En achteraf blijf je dan met zoveel emoties achter, juist omdat ze dan niet uitgesproken zijn maar wel omhoog gehaald. En stiekem hoop ik soms dat de ander doorvraagt, ziet wat er gebeurd. Maar dat kan ik niet van een ander verwachten, want die vragen juist niet door omdat ik mij afsluit.
Pff, wat zijn dingen soms ingewikkeld (en tegelijk misschien wel heel simpel).
zaterdag 20 september 2008 om 18:03
We zijn samen koffie gaan drinken met gebak erbij, om weer een beetje te aarden (ik dan). En ook nog wat gewinkeld, maar sjonge, een spijkerbroek voor een man kopen is net zo'n ellende als voor een vrouw. Niet gelukt dus. Maar goed, dat neemt de binnen- en buitenpret over mijn grote stap niet weg. En we hebben lekker ook nog met open dakje, in het heerlijke zonnetje, gereden. Feestje!
Kun jij je daar trouwens ook iets bij voorstellen, mijn uitspraak over mijn lijf? Of beleef jij het heel anders?
Ik denk dat wij het ingewikkeld maken. Eigenlijk is het niet ingewikkeld. Als je je veilig voelt bij iemand, is er ruimte om meer te durven zeggen. Dat merk ik. Maar als ik ook maar iets voel van 'er niet tegen kunnen', of 'met zichzelf bezig zijn', hou ik me in. Dat wist ik bij deze vriendin eigenlijk ook wel, ik had niet speciaal iets van dit bezoek verwacht. Met mijn beste vriendin is dat anders, bij haar voel ik (ook al is ze ook met zichzelf bezig) wél ruimte en durf ik wel opener te zijn. Daar voel ik me met weinig woorden begrepen. Het ligt toch, als ik er zo over nadenk, aan hoe ik me voel bij de andere persoon. Of het veilig genoeg is.
Misschien minder antennes gebruiken en meer zeggen wat ik te zeggen heb, zonder me zo te verdiepen in hoe de ander zich voelt of reageert. MissMara schreef daar in het andere topic een goed stuk over, mss heb je dat ook gezien.
Wat die pubers betreft: ik vond kutwijf al een aardige heftige, maar ik ben dan ook niets gewend.
Lees nu het boek 'Snáp me dan!' van Ellen Rosenberg. Misschien ken je het wel, het gaat over wat er omgaat in jonge tieners. Echt interessant.
Kun jij je daar trouwens ook iets bij voorstellen, mijn uitspraak over mijn lijf? Of beleef jij het heel anders?
Ik denk dat wij het ingewikkeld maken. Eigenlijk is het niet ingewikkeld. Als je je veilig voelt bij iemand, is er ruimte om meer te durven zeggen. Dat merk ik. Maar als ik ook maar iets voel van 'er niet tegen kunnen', of 'met zichzelf bezig zijn', hou ik me in. Dat wist ik bij deze vriendin eigenlijk ook wel, ik had niet speciaal iets van dit bezoek verwacht. Met mijn beste vriendin is dat anders, bij haar voel ik (ook al is ze ook met zichzelf bezig) wél ruimte en durf ik wel opener te zijn. Daar voel ik me met weinig woorden begrepen. Het ligt toch, als ik er zo over nadenk, aan hoe ik me voel bij de andere persoon. Of het veilig genoeg is.
Misschien minder antennes gebruiken en meer zeggen wat ik te zeggen heb, zonder me zo te verdiepen in hoe de ander zich voelt of reageert. MissMara schreef daar in het andere topic een goed stuk over, mss heb je dat ook gezien.
Wat die pubers betreft: ik vond kutwijf al een aardige heftige, maar ik ben dan ook niets gewend.
Lees nu het boek 'Snáp me dan!' van Ellen Rosenberg. Misschien ken je het wel, het gaat over wat er omgaat in jonge tieners. Echt interessant.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
