Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
zaterdag 20 september 2008 om 19:43
Goed dat jullie er een feestje van maken vandaag!
Is de tattoo geworden zoals je had verwacht?
Ik kan me er wel iets bij voorstellen, die uitspraak over je lijf.
Al zit er denk ik wel wat verschil in beleving.
Lastig om goed te verwoorden. Weet niet of het zozeer voelde alsof het mijn lijf niet meer was. Wel dat het 'gebruikt' was door een ander, de controle erover kwijt zijn. En misschien ook wel het idee daardoor verpest te zijn, want wie zou dat nou willen, zoiets vies. Moeite met eigen lijf en niet geloven dat je er ook plezier aan kan beleven.
(raar ook om dit zo op te schrijven)
Klopt, we maken het zelf ingewikkeld. MissMara weet dat idd goed te verwoorden.
Wat je zegt over veiligheid is ook zo, dat biedt ruimte.
En die veiligheid ervaar ik zelden tot nooit. Maar dat ligt vooral bij mezelf. Ik heb mensen om me heen denk ik nooit echt de kans gegeven mij die veiligheid te bieden. Heb het ook nooit zo nodig gevonden, wat zeg ik, ik was ervan overtuigd dat ik het niet nodig had. Er is niemand tegen wie ik alles durf te zeggen. Als ik al wat zeg over wat ik werkelijk voel, dan zal dat een (klein) deel zijn. En bij een ander dan weer een ander deel.
Denk om op die manier veiligheid bij mezelf in te bouwen ofzo, weet het ook niet precies.
Maar hé, daarvoor ga ik straks naar zo'n psycholoog.
Kutwijf zeggen tegen de taximevrouw vind ik ook een heftige hoor
Meestal zijn die reacties er uit onmacht. Gisteren kreeg ik nog van alles naar mijn hoofd geslingerd. Maar een half uur later zit 'ie tranen met tuiten te huilen en blijkt wel dat het niets met mij te maken heeft.
Als ik alles serieus moest nemen was ik nu al tig keer dood gegaan. Heb al heel wat verwensingen in de trant van 'jij vuil *piep*, ik maak je af/ rijg je aan een mes/ schiet je een kogel door de kop' mogen ontvangen.
Pure onmacht, gelukkig maar....
Is de tattoo geworden zoals je had verwacht?
Ik kan me er wel iets bij voorstellen, die uitspraak over je lijf.
Al zit er denk ik wel wat verschil in beleving.
Lastig om goed te verwoorden. Weet niet of het zozeer voelde alsof het mijn lijf niet meer was. Wel dat het 'gebruikt' was door een ander, de controle erover kwijt zijn. En misschien ook wel het idee daardoor verpest te zijn, want wie zou dat nou willen, zoiets vies. Moeite met eigen lijf en niet geloven dat je er ook plezier aan kan beleven.
(raar ook om dit zo op te schrijven)
Klopt, we maken het zelf ingewikkeld. MissMara weet dat idd goed te verwoorden.
Wat je zegt over veiligheid is ook zo, dat biedt ruimte.
En die veiligheid ervaar ik zelden tot nooit. Maar dat ligt vooral bij mezelf. Ik heb mensen om me heen denk ik nooit echt de kans gegeven mij die veiligheid te bieden. Heb het ook nooit zo nodig gevonden, wat zeg ik, ik was ervan overtuigd dat ik het niet nodig had. Er is niemand tegen wie ik alles durf te zeggen. Als ik al wat zeg over wat ik werkelijk voel, dan zal dat een (klein) deel zijn. En bij een ander dan weer een ander deel.
Denk om op die manier veiligheid bij mezelf in te bouwen ofzo, weet het ook niet precies.
Maar hé, daarvoor ga ik straks naar zo'n psycholoog.
Kutwijf zeggen tegen de taximevrouw vind ik ook een heftige hoor
Meestal zijn die reacties er uit onmacht. Gisteren kreeg ik nog van alles naar mijn hoofd geslingerd. Maar een half uur later zit 'ie tranen met tuiten te huilen en blijkt wel dat het niets met mij te maken heeft.
Als ik alles serieus moest nemen was ik nu al tig keer dood gegaan. Heb al heel wat verwensingen in de trant van 'jij vuil *piep*, ik maak je af/ rijg je aan een mes/ schiet je een kogel door de kop' mogen ontvangen.
Pure onmacht, gelukkig maar....
zondag 21 september 2008 om 10:05
Goedemorgen Saartje. Om te beginnen wens ik je een fijne dag. Hier schijnt de zon, ik vind het heerlijk, dit rustige herfstweer. Straks weer aan het werk, geen zin, denkend aan die veel te drukke, slecht-geplande ritten van vorige weekenden, waar je de hele dag achter de feiten aanholt, lees: overal te laat komt. Hoop dat het meevalt.
In ieder geval met een nieuw gevoel, van de tattoo. Mijn geheim, maar nu een leuk geheim. Ik geniet nog na. Fijn dat je ook wilde opschrijven hoe jij je lijf beleeft.
Als ik er even over doordenk aan de hand van jouw schrijven, weet ik dat ik het nooit als zijnde van mezelf heb beleefd. Het was alsof ik met al mijn lichamelijke en geestelijke zijn mijn ouders toebehoorde. Hun bezit was en moest denken wat zij dachten, moest zijn zoals zij wilden. Mezelf al heel vroeg kwijt. Nu pas ontdekken wat ik wil, wie ik ben, echt ben van binnen, zonder de *aanpas-modus*. Zoals deze tattoo bijvoorbeeld, dat is iets van mij, helemaal van mij, mijn inspiratie, en het maakt me nu ook helemaal niets uit wat iemand ervan denkt of het wel of niet mooi vindt. Nieuw gevoel!
Ik voel dat ik mij echt aan het losmaken ben, op heel veel manieren, van mijn jeugd en van alles wat ik zo lang als vanzelfsprekend heb geloofd en aangenomen.
Volgens mij, als ik me zo kan voelen, *dit ben ik, take it or leave it*, dan héb ik die veiligheid in mezelf. Dat hangt niet helemaal van omstandigheden van buiten af. Dan kan ik, vanuit mezelf, delen met een ander wat ik te zeggen heb. Hangt niet af van het al dan niet stevig zijn van een ander, denken of die ertegen kan, of zo.
Maar, daar ben ik dus nog niet. Heel soms wel, en dat smaakt naar meer. Want het lucht op, om jezelf te durven zijn. Dat voelt voor mij nog steeds als een heel grote sprong in het diepe. Maar ik dóe het wel, daar waar ik het de moeite waard vind. En dat is al een flinke stap vooruit, vergeleken met hoe het zo lang was in mijn eigen gevangenisje. Wat je zegt over een deel vertellen tegen de een, een ander deel tegen een ander, herken ik trouwens ook wel. Alles tegen één persoon vertellen, dat is teveel. Er speelt zoveel in mijn leven en alles hangt ook zo samen.
Enfin, genoeg nu. Oh ja, en de tattoo is nog véél mooier geworden dan ik had verwacht. Die man kan er echt wat van. Heeft het figuur mooi met schaduwen ingevuld enzo, echt heel mooi!!
In ieder geval met een nieuw gevoel, van de tattoo. Mijn geheim, maar nu een leuk geheim. Ik geniet nog na. Fijn dat je ook wilde opschrijven hoe jij je lijf beleeft.
Als ik er even over doordenk aan de hand van jouw schrijven, weet ik dat ik het nooit als zijnde van mezelf heb beleefd. Het was alsof ik met al mijn lichamelijke en geestelijke zijn mijn ouders toebehoorde. Hun bezit was en moest denken wat zij dachten, moest zijn zoals zij wilden. Mezelf al heel vroeg kwijt. Nu pas ontdekken wat ik wil, wie ik ben, echt ben van binnen, zonder de *aanpas-modus*. Zoals deze tattoo bijvoorbeeld, dat is iets van mij, helemaal van mij, mijn inspiratie, en het maakt me nu ook helemaal niets uit wat iemand ervan denkt of het wel of niet mooi vindt. Nieuw gevoel!
Ik voel dat ik mij echt aan het losmaken ben, op heel veel manieren, van mijn jeugd en van alles wat ik zo lang als vanzelfsprekend heb geloofd en aangenomen.
Volgens mij, als ik me zo kan voelen, *dit ben ik, take it or leave it*, dan héb ik die veiligheid in mezelf. Dat hangt niet helemaal van omstandigheden van buiten af. Dan kan ik, vanuit mezelf, delen met een ander wat ik te zeggen heb. Hangt niet af van het al dan niet stevig zijn van een ander, denken of die ertegen kan, of zo.
Maar, daar ben ik dus nog niet. Heel soms wel, en dat smaakt naar meer. Want het lucht op, om jezelf te durven zijn. Dat voelt voor mij nog steeds als een heel grote sprong in het diepe. Maar ik dóe het wel, daar waar ik het de moeite waard vind. En dat is al een flinke stap vooruit, vergeleken met hoe het zo lang was in mijn eigen gevangenisje. Wat je zegt over een deel vertellen tegen de een, een ander deel tegen een ander, herken ik trouwens ook wel. Alles tegen één persoon vertellen, dat is teveel. Er speelt zoveel in mijn leven en alles hangt ook zo samen.
Enfin, genoeg nu. Oh ja, en de tattoo is nog véél mooier geworden dan ik had verwacht. Die man kan er echt wat van. Heeft het figuur mooi met schaduwen ingevuld enzo, echt heel mooi!!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 21 september 2008 om 17:38
Hoe was je werkdag, is het meegevallen?
Ik heb mijn werkdag er ook weer opzitten. Hele dag vrijwel geen zon gezien hier. Wel regen, net op het moment dat ik de jongens zover had een stuk te gaan wandelen
Bijzonder om te lezen hoe jij je nu losmaakt. Je eigen lijf en leven terug verovert, jezelf durft te zijn.
Je bent er nog niet zeg je, maar je bent al heel ver. Grote stappen vooruit, misschien eens een klein stapje terug of pas op de plaats, maar zoveel beweging!
Ik voel me weer onrustig. Denk dat ik er tegenop zie om morgen de huisarts te bellen, het echt te gaan doen nu.
Ik weet dat het goed is om dit nu te gaan doen, maar vind het ook eng, zie er tegenop.
Ben blij dat ik hier op deze plek mijn verhaal kwijt kan, al is dat tot nu toe de enige plek. En zelfs hier houd ik mijn reserves, ben benieuwd hoe dat straks zal gaan.
Maar genoeg geklaag nu, ik probeer me mee te laten voeren door jouw positiviteit. Dat doet me echt goed om te lezen.
Ik heb mijn werkdag er ook weer opzitten. Hele dag vrijwel geen zon gezien hier. Wel regen, net op het moment dat ik de jongens zover had een stuk te gaan wandelen
Bijzonder om te lezen hoe jij je nu losmaakt. Je eigen lijf en leven terug verovert, jezelf durft te zijn.
Je bent er nog niet zeg je, maar je bent al heel ver. Grote stappen vooruit, misschien eens een klein stapje terug of pas op de plaats, maar zoveel beweging!
Ik voel me weer onrustig. Denk dat ik er tegenop zie om morgen de huisarts te bellen, het echt te gaan doen nu.
Ik weet dat het goed is om dit nu te gaan doen, maar vind het ook eng, zie er tegenop.
Ben blij dat ik hier op deze plek mijn verhaal kwijt kan, al is dat tot nu toe de enige plek. En zelfs hier houd ik mijn reserves, ben benieuwd hoe dat straks zal gaan.
Maar genoeg geklaag nu, ik probeer me mee te laten voeren door jouw positiviteit. Dat doet me echt goed om te lezen.
zondag 21 september 2008 om 19:51
Nee, die is niet in kleur. Gewoon zwart, met schaduwen dus.
Zucht, ik ben weer terug van mijn werk. Het was weer lang. Maar gelukkig was alles nu ietsje ruimer gepland; minder gejaagd dan de eerdere zondagen. Toch weer gemopper van mensen, vanwege ophaal- of brengtijden, getver. Ik ben er nu nog een beetje chagrijnig van, trek me dat ook te veel aan terwijl ik er niets aan kan doen!
Jammer dat het bij jou regende, hier heeft de hele dag de zon geschenen. Het zonnige zuiden..
En je mag zoveel klagen, zeuren, praten, wat je maar wil hoor! Ik wil je alvast moed toewensen voor morgen. In het boek over die pubers wat ik aan het lezen ben, staat dat je met stappen doen (bijv. een gesprek beginnen met iemand die je niet kent) niet moet wachten totdat je je helemaal op je gemak voelt, maar het gewoon moet doen. Je niet door angst laten weerhouden. Dat wil je toch ook niet? ....
Niet echt, toch?
Zucht, ik ben weer terug van mijn werk. Het was weer lang. Maar gelukkig was alles nu ietsje ruimer gepland; minder gejaagd dan de eerdere zondagen. Toch weer gemopper van mensen, vanwege ophaal- of brengtijden, getver. Ik ben er nu nog een beetje chagrijnig van, trek me dat ook te veel aan terwijl ik er niets aan kan doen!
Jammer dat het bij jou regende, hier heeft de hele dag de zon geschenen. Het zonnige zuiden..
En je mag zoveel klagen, zeuren, praten, wat je maar wil hoor! Ik wil je alvast moed toewensen voor morgen. In het boek over die pubers wat ik aan het lezen ben, staat dat je met stappen doen (bijv. een gesprek beginnen met iemand die je niet kent) niet moet wachten totdat je je helemaal op je gemak voelt, maar het gewoon moet doen. Je niet door angst laten weerhouden. Dat wil je toch ook niet? ....
Niet echt, toch?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 21 september 2008 om 20:06
Ja, foto!!!
Zag hem op internet ook in kleur, vandaar mijn vraag. Goede keus denk ik alleen zwart.
Jij kan er niets aan doen idd, dat begrijpen de klanten echt wel. Alleen ben jij het aanspreekpunt en krijg jij het gemopper over je heen.
Het zonnige zuiden, je lijkt mijn moeder wel, haha. Sinds die in het brabantse land wonen is het alleen maar mooi weer als ik hen mag geloven
En ach, ik heb me niet laten weerhouden door de regen, het was zelfs een heel produktieve wandeling.
Je hebt gelijk, niet laten weerhouden door angst...
Ik weet het ook allemaal wel. Normaal sta ik aan de andere kant, ben ik degene die de ander op weg moet helpen, door die angst heen moet helpen. Daarom voelt het ook een beetje als falen (hoewel ik verstandelijk wel weet dat het niet zo is) en brengt het me aan het twijfelen aan mezelf, waar ik sta als hulpverlener.
Maar goed, morgen eerst maar afspraak maken met huisarts, dan aanmelden, wachtlijst en dan zien we wel verder.
Hoe is het verder? Ondanks je werkdag nog wel dat positieve gevoel van gisteren vast kunnen houden?
Zag hem op internet ook in kleur, vandaar mijn vraag. Goede keus denk ik alleen zwart.
Jij kan er niets aan doen idd, dat begrijpen de klanten echt wel. Alleen ben jij het aanspreekpunt en krijg jij het gemopper over je heen.
Het zonnige zuiden, je lijkt mijn moeder wel, haha. Sinds die in het brabantse land wonen is het alleen maar mooi weer als ik hen mag geloven
En ach, ik heb me niet laten weerhouden door de regen, het was zelfs een heel produktieve wandeling.
Je hebt gelijk, niet laten weerhouden door angst...
Ik weet het ook allemaal wel. Normaal sta ik aan de andere kant, ben ik degene die de ander op weg moet helpen, door die angst heen moet helpen. Daarom voelt het ook een beetje als falen (hoewel ik verstandelijk wel weet dat het niet zo is) en brengt het me aan het twijfelen aan mezelf, waar ik sta als hulpverlener.
Maar goed, morgen eerst maar afspraak maken met huisarts, dan aanmelden, wachtlijst en dan zien we wel verder.
Hoe is het verder? Ondanks je werkdag nog wel dat positieve gevoel van gisteren vast kunnen houden?
zondag 21 september 2008 om 20:18
Foto komt nog, morgen denk ik, ik moet zo nog eten en straks ga ik tv kijken: Miami Ink!!
Met een nieuw gevoel haha, ja, dat is er zeker weten nog wel. Dat nieuwe gevoel over mijn lijf en mijn zelfbeschikking, dat heb ik gevoeld en ik kén het dus nu en kan het ook weer terughalen, als het nodig is. Denkend aan mijn psych moet ik hier nu goed bij stilstaan en dat doe ik ook. Dat gemopper van die mensen maar gauw uit mijn systeem werken, en terug naar het andere, goede gevoel.
Dat je, nu het met jezelf te maken heeft, bang bent, is toch logisch? Dan gaat het om jou. En dat is zo anders dan tegen een ander vertellen hoe het moet of kan. Daar komt gevoel bij. Dat doet niets af aan jouw kwaliteiten als hulpverlener, toch?
Met een nieuw gevoel haha, ja, dat is er zeker weten nog wel. Dat nieuwe gevoel over mijn lijf en mijn zelfbeschikking, dat heb ik gevoeld en ik kén het dus nu en kan het ook weer terughalen, als het nodig is. Denkend aan mijn psych moet ik hier nu goed bij stilstaan en dat doe ik ook. Dat gemopper van die mensen maar gauw uit mijn systeem werken, en terug naar het andere, goede gevoel.
Dat je, nu het met jezelf te maken heeft, bang bent, is toch logisch? Dan gaat het om jou. En dat is zo anders dan tegen een ander vertellen hoe het moet of kan. Daar komt gevoel bij. Dat doet niets af aan jouw kwaliteiten als hulpverlener, toch?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 21 september 2008 om 20:27
Ja, deze ervaring neemt niemand je meer af. Als het toch even anders lijkt te voelen, kan je hier aan terugdenken. En je kan het niet vergeten, het zit immers voorgoed op je schouderblad dat geheugensteuntje!
Nee, op zich doet het niets af aan mijn kwaliteiten als hulpverlener. Maar toch gaat de gedachte door me heen hoe ik in vredesnaam wel denk te weten hoe ik anderen op weg kan helpen en tegelijk helemaal niets van mezelf snap en geen stap verder kom.
Ik ga me ook maar eens op de bank nestelen, morgen kijk ik er vast weer positiever tegen aan. Ben gewoon een angsthaas
Eet smakelijk en een fijne avond!
Ik zie je foto wel verschijnen.
Nee, op zich doet het niets af aan mijn kwaliteiten als hulpverlener. Maar toch gaat de gedachte door me heen hoe ik in vredesnaam wel denk te weten hoe ik anderen op weg kan helpen en tegelijk helemaal niets van mezelf snap en geen stap verder kom.
Ik ga me ook maar eens op de bank nestelen, morgen kijk ik er vast weer positiever tegen aan. Ben gewoon een angsthaas
Eet smakelijk en een fijne avond!
Ik zie je foto wel verschijnen.
zondag 21 september 2008 om 23:18
Je kunt anderen wel helpen, omdat je theoretisch precies weet hoe. Jezelf begrijp je niet omdat je daar 'middenin' zit en het niet vanaf een ietsje grotere afstand kunt bekijken zoals een therapeut bij jou (of mij) wel kan. Je zit er te dicht bovenop. Ik denk ook dat het komt omdat je zelf (ik spreek hier voor mij) dingen soms nog ontkent of niet wilt of durft onder ogen te zien. Als ik alleen nog maar denk aan hoe lang ik heb zitten vluchten voor de waarheid, terwijl ik het in mijn allereerste werkkring als het ware al compleet voorgeschoteld kreeg..!
Trouwens, nog iets anders: ik heb de uitslag van het bloedonderzoek. Helemaal niets aan de hand..... dus toch allemaal stress dan zeker? Vaag......
Trouwens, nog iets anders: ik heb de uitslag van het bloedonderzoek. Helemaal niets aan de hand..... dus toch allemaal stress dan zeker? Vaag......
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 21 september 2008 om 23:26
Je hebt alweer gelijk. (begint nu vervelend te worden )
Ontkennen, niet onder ogen willen/durven zien. Dat doe ik al zolang, met alles. Daar ben ik ook bang voor, want ik weet dat er meer is dan ik aan mezelf durf toe te geven.
En ik weet dat ik het doe en toch kan je dan nog jezelf voor de gek houden. Ik merk nu ook dat ik eigenlijk alweer denk, joh, het is niet nodig om hulp te zoeken. Terwijl ik ook wel weer weet dat het juist nodig is, wil ik verder komen. Volg je me nog?
Op zich goed natuurlijk dat er niets aan de hand is en de uitslag goed is. Maar ik kan me voorstellen dat je het graag zou willen verklaren?
Stress kan veel verklaren of denk je zelf dat er toch iets anders is?
)Ontkennen, niet onder ogen willen/durven zien. Dat doe ik al zolang, met alles. Daar ben ik ook bang voor, want ik weet dat er meer is dan ik aan mezelf durf toe te geven.
En ik weet dat ik het doe en toch kan je dan nog jezelf voor de gek houden. Ik merk nu ook dat ik eigenlijk alweer denk, joh, het is niet nodig om hulp te zoeken. Terwijl ik ook wel weer weet dat het juist nodig is, wil ik verder komen. Volg je me nog?
Op zich goed natuurlijk dat er niets aan de hand is en de uitslag goed is. Maar ik kan me voorstellen dat je het graag zou willen verklaren?
Stress kan veel verklaren of denk je zelf dat er toch iets anders is?
maandag 22 september 2008 om 07:00
Dat volg ik helemaal Saartje, ik heb zelf precies hetzelfde zitten doen. Hoort er allemaal bij, denk ik. Het heeft allemaal een tijd nodig, het is een proces.
Zet 'm op vandaag, je weet van binnen heel goed waarom je het doet! Bellen dus.
Ik wens je sterkte!
En ook nog een fijne dag. Werken vandaag? Ik ga zo weer weg. Vandaag is pubermeisje-met-de-grote-mond jarig. Ik ga haar feliciteren, zal ze wel stom vinden; pech dan.
Op 9 oktober heb ik in ieder geval nog die afspraak met de acupuncturiste, die voedselallergieën gaat doormeten. Misschien dat daar nog iets uitkomt, en anders is het dus gewoon stress. Dat denk ik ook wel een beetje; ik leef best nog wel met dagelijkse angstrestjes, wat voor stoere stappen ik ook allemaal neem!
Zet 'm op vandaag, je weet van binnen heel goed waarom je het doet! Bellen dus.
Ik wens je sterkte!
En ook nog een fijne dag. Werken vandaag? Ik ga zo weer weg. Vandaag is pubermeisje-met-de-grote-mond jarig. Ik ga haar feliciteren, zal ze wel stom vinden; pech dan.
Op 9 oktober heb ik in ieder geval nog die afspraak met de acupuncturiste, die voedselallergieën gaat doormeten. Misschien dat daar nog iets uitkomt, en anders is het dus gewoon stress. Dat denk ik ook wel een beetje; ik leef best nog wel met dagelijkse angstrestjes, wat voor stoere stappen ik ook allemaal neem!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 22 september 2008 om 10:14
Ja, vanmiddag beginnen, weer een slaapdienst. Draai weer veel overuren, maar nog een paar weken en dan vakantie.
En, hoe reageerde dat meisje toen je haar feliciteerde? Ik weet zeker dat ze het leuk vindt dat je daaraan denkt, of ze dat nu toe zal geven of niet.
Wat zegt je huisarts over je klachten?
Ik start nog even op met wat koffie en dan zal ik bellen.
Jij ook een fijne dag vandaag!
En, hoe reageerde dat meisje toen je haar feliciteerde? Ik weet zeker dat ze het leuk vindt dat je daaraan denkt, of ze dat nu toe zal geven of niet.
Wat zegt je huisarts over je klachten?
Ik start nog even op met wat koffie en dan zal ik bellen.
Jij ook een fijne dag vandaag!
maandag 22 september 2008 om 11:07
Zo, weer terug, later verder rijden.
Meisje was duidelijk verbaasd en werd zelfs een beetje verlegen volgens mij! Ik zie haar deze week niet meer, want ze begint met stage en gaat mss daarna ook met de bus.
Voor die uitslag had ik gebeld, ben verder niet meer bij de ha geweest. Eigenlijk hoef ik dan toch ook geen nieuwe afspraak te maken (al dat gedoe). Dat ik overspannen zou zijn, lijkt me trouwens toch ook niet... wel zal ik heel goed mijn grenzen moeten bewaken en tussendoor ontspannen, ontspannen en leuke dingen doen. Meer dan ik nu doe. Het is teveel alleen maar werk en mijn best doen geweest, de afgelopen tijd.
Heb je al gebeld?
Ik heb af en toe tijdens het rijden nog gedacht aan wat ik schreef, maar ik heb dat nog steeds hoor; met angst erbij iets toch doen. Zoals mensen in die auto toelaten, zo dichtbij. Daar hik ik elke dag toch weer tegenaan, en moet er even 'doorheen' (wat ik ook doe). Het is allemaal niet vanzelfsprekend en dat wordt het misschien ook niet, maar wat ik wel wil, en steeds meer wil voelen, is dat ik IK ben en er zo helemaal mag zijn.
Meisje was duidelijk verbaasd en werd zelfs een beetje verlegen volgens mij! Ik zie haar deze week niet meer, want ze begint met stage en gaat mss daarna ook met de bus.
Voor die uitslag had ik gebeld, ben verder niet meer bij de ha geweest. Eigenlijk hoef ik dan toch ook geen nieuwe afspraak te maken (al dat gedoe). Dat ik overspannen zou zijn, lijkt me trouwens toch ook niet... wel zal ik heel goed mijn grenzen moeten bewaken en tussendoor ontspannen, ontspannen en leuke dingen doen. Meer dan ik nu doe. Het is teveel alleen maar werk en mijn best doen geweest, de afgelopen tijd.
Heb je al gebeld?
Ik heb af en toe tijdens het rijden nog gedacht aan wat ik schreef, maar ik heb dat nog steeds hoor; met angst erbij iets toch doen. Zoals mensen in die auto toelaten, zo dichtbij. Daar hik ik elke dag toch weer tegenaan, en moet er even 'doorheen' (wat ik ook doe). Het is allemaal niet vanzelfsprekend en dat wordt het misschien ook niet, maar wat ik wel wil, en steeds meer wil voelen, is dat ik IK ben en er zo helemaal mag zijn.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 22 september 2008 om 11:19
Ze zijn of in gesprek of kunnen de telefoon niet aannemen omdat de assistente wat anders aan het doen is.
Blijf het nog even proberen dus.
Overspannen lijkt me ook niet, want dan trek je het echt niet meer om nog te werken.
Misschien wel even pas op de plaats en idd zorgen voor ontspanning.
Wat die angst betreft, daar moet je ook doorheen. Juist die angst aangaan. Want hoe langer je er tegenaan hikt, hoe groter de angst wordt. En met veel dingen doe ik dat ook, heb ik dat gedaan. En dat gaat hiermee dus ook wel lukken.
Dat het niet allemaal vanzelfsprekend is en zal worden, is misschien juist wel goed. Want daardoor blijf je je bewust van alles wat er gebeurt, van groei.
En er mogen zijn zoals je bent, betekent ook dat je er mag zijn met je onzekerheden en angsten. En die hebben we allemaal, maar zolang we ze niet aangaan en ervoor weglopen hoef je die niet onder ogen te komen.
...Morgenmiddag afspraak!
Blijf het nog even proberen dus.
Overspannen lijkt me ook niet, want dan trek je het echt niet meer om nog te werken.
Misschien wel even pas op de plaats en idd zorgen voor ontspanning.
Wat die angst betreft, daar moet je ook doorheen. Juist die angst aangaan. Want hoe langer je er tegenaan hikt, hoe groter de angst wordt. En met veel dingen doe ik dat ook, heb ik dat gedaan. En dat gaat hiermee dus ook wel lukken.
Dat het niet allemaal vanzelfsprekend is en zal worden, is misschien juist wel goed. Want daardoor blijf je je bewust van alles wat er gebeurt, van groei.
En er mogen zijn zoals je bent, betekent ook dat je er mag zijn met je onzekerheden en angsten. En die hebben we allemaal, maar zolang we ze niet aangaan en ervoor weglopen hoef je die niet onder ogen te komen.
...Morgenmiddag afspraak!
maandag 22 september 2008 om 11:24
maandag 22 september 2008 om 11:29
Je kunt toch gewoon overstappen naar een andere huisarts, daar hoeft deze toch geen toestemming voor te geven? Hebben wij met tandarts bijv. ook gedaan.
Als jij hem graag wilt meedelen waarom, is het natuurlijk wat anders.
Maar goed, morgen eerst maar eens dat belangrijke briefje!
Heb je trouwens al een afspraak met een psycholoog (of waar je ook heen wilt) gemaakt?
Als jij hem graag wilt meedelen waarom, is het natuurlijk wat anders.
Maar goed, morgen eerst maar eens dat belangrijke briefje!
Heb je trouwens al een afspraak met een psycholoog (of waar je ook heen wilt) gemaakt?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 22 september 2008 om 11:33
Dat kun jij ook, Saartje. Daar geloof ik in.
Laat je maar inspireren door zo'n jongen, maar bedenk dat ieder zijn eigen tijd nodig heeft.
Zo, en nu ga ik 's even flink huishouden hier, voordat ik weer ga rondkarren. Liefs, en niet teveel denken. Denken is meestal een doodlopende weg.
Laat je maar inspireren door zo'n jongen, maar bedenk dat ieder zijn eigen tijd nodig heeft.
Zo, en nu ga ik 's even flink huishouden hier, voordat ik weer ga rondkarren. Liefs, en niet teveel denken. Denken is meestal een doodlopende weg.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 22 september 2008 om 11:34
dinsdag 23 september 2008 om 10:40
Je hebt de foto intussen gezien 
Denk daar maar aan, als je bij die **dokter zit. Ontleen maar wat kracht aan mij, denkend aan het gevoel van die tattoo.
Sterkte!
Vanmorgen al gewerkt. Baal van die jongen. Nu vond ik weer broodranden onder de voorstoel. En natuurlijk niets gezien. Hij vertikt het ook, als ik niet oplet, om de gordel om te doen. Dat heb ik nu ook in de gaten. Dus weer iets om op te letten. Pff, ik voel me niet op mijn gemak met dat stiekeme gedoe van hem, bah.
Denk daar maar aan, als je bij die **dokter zit. Ontleen maar wat kracht aan mij, denkend aan het gevoel van die tattoo.
Sterkte!
Vanmorgen al gewerkt. Baal van die jongen. Nu vond ik weer broodranden onder de voorstoel. En natuurlijk niets gezien. Hij vertikt het ook, als ik niet oplet, om de gordel om te doen. Dat heb ik nu ook in de gaten. Dus weer iets om op te letten. Pff, ik voel me niet op mijn gemak met dat stiekeme gedoe van hem, bah.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 23 september 2008 om 11:51
Ja, gezien. Zat tot die tijd niet rustig op mijn werk natuurlijk
Ik zal er aan denken als ik straks bij de huisarts zit!
Gister toen ik op het werk kwam lag ik al meteen in de clinch met een collega. Wat een kwal, bah!
Zogenaamd 'grapjes' maken ten koste van een ander, anderen naar beneden halen achter hun rug om, belachelijk maken.
Ik was het even zat en dat heeft hij gemerkt. Ik hou niet van dat achterbakse gedoe.
Gelukkig hoefde ik daarna niet met hem te werken.
Wat zegt je baas over die jongen? Hij blijft bezig, kan me voorstellen dat je ervan baalt. En zeker alles ontkennen?
Hoe reageert hij op jou dan?
Stiekem gedoe houd ik ook niet van, heb je constant het gevoel op je hoede te moeten zijn.
Ik zal er aan denken als ik straks bij de huisarts zit!
Gister toen ik op het werk kwam lag ik al meteen in de clinch met een collega. Wat een kwal, bah!
Zogenaamd 'grapjes' maken ten koste van een ander, anderen naar beneden halen achter hun rug om, belachelijk maken.
Ik was het even zat en dat heeft hij gemerkt. Ik hou niet van dat achterbakse gedoe.
Gelukkig hoefde ik daarna niet met hem te werken.
Wat zegt je baas over die jongen? Hij blijft bezig, kan me voorstellen dat je ervan baalt. En zeker alles ontkennen?
Hoe reageert hij op jou dan?
Stiekem gedoe houd ik ook niet van, heb je constant het gevoel op je hoede te moeten zijn.
dinsdag 23 september 2008 om 13:30
Ik heb nog niets tegen mijn baas gezegd, hij is zo druk bezig.
Probeer het straks wel te doen, voordat ik weer vertrek. Ik hoop dat het ervan komt. Anders mss als ik terugkom.
Ik baal er wel van.
Ik voel mij echt niet op mijn gemak en dat is meteen ook weer zo lijfelijk te merken.
Heel veel succes straks bij de dokter!
Ik hoop dat je dit nog op tijd ziet.
Ja, echt vervelend, achterbaks gedoe!! Bleghjhh zulke mensen.
Probeer het straks wel te doen, voordat ik weer vertrek. Ik hoop dat het ervan komt. Anders mss als ik terugkom.
Ik baal er wel van.
Ik voel mij echt niet op mijn gemak en dat is meteen ook weer zo lijfelijk te merken.
Heel veel succes straks bij de dokter!
Ik hoop dat je dit nog op tijd ziet.
Ja, echt vervelend, achterbaks gedoe!! Bleghjhh zulke mensen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
