Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
woensdag 18 februari 2009 om 11:15
Haha, EV. Kans op huiswerkopdracht...
Gaat wel goed volgens mij.
Beetje pissig. Werd net gebeld door mijn nicht, dat haar dochtertje haar tasje al gepakt en of ze toch niet voor het weekend hier kan logeren?? Terwijl ik had gezegd dat we dat een andere keer doen in een weekend, niet dit weekend.
Dit nog maar even heel duidelijk gemaakt, zelfs toen ik haar dochtertje aan de telefoon kreeg.
(en, mag het bij mijn huiswerk?)
Gaat wel goed volgens mij.
Beetje pissig. Werd net gebeld door mijn nicht, dat haar dochtertje haar tasje al gepakt en of ze toch niet voor het weekend hier kan logeren?? Terwijl ik had gezegd dat we dat een andere keer doen in een weekend, niet dit weekend.
Dit nog maar even heel duidelijk gemaakt, zelfs toen ik haar dochtertje aan de telefoon kreeg.
(en, mag het bij mijn huiswerk?)
woensdag 18 februari 2009 om 11:26
Zo, wat opdringerig van je nicht zeg. Kind weet natuurlijk niet beter, maar haar moeder zou toch doodgewoon jouw aangegeven grens moeten respecteren! Kon je bij je eerdere standpunt blijven (ja, als ik het goed lees), en hoe voelde je je daarbij? Was dat moeilijk? Voelde je je niet verplicht om een andere datum aan te bieden of zoiets?
Hier tranen, EM belde net en ik zie wel dat het allemaal stress van mij is, te gek toch, thuiszitten en alleen maar meer voelen en meer emo raken..? Gelukkig nu niet meer dat ruziegevoel, maar ik schrik van mezelf, dat ik het zo uit de hand laat lopen. (Lees: geen controle meer heb.)
Hier tranen, EM belde net en ik zie wel dat het allemaal stress van mij is, te gek toch, thuiszitten en alleen maar meer voelen en meer emo raken..? Gelukkig nu niet meer dat ruziegevoel, maar ik schrik van mezelf, dat ik het zo uit de hand laat lopen. (Lees: geen controle meer heb.)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 18 februari 2009 om 11:37
Ik had idd de neiging om meteen met een andere datum te komen, vooral toen ik kleine nichtje aan de telefoon kreeg. Maar niet gedaan, omdat ik niet wil dat me iets opgedrongen wordt.
Het is niet gek dat je alleen maar meer voelt nu je thuis zit. Juist niet, want je hebt nu je werk niet om je achter te 'verschuilen'.
Maar het voelt wel gek, dat herken ik. Want je hoopt en wil graag dat het dan allemaal heel snel beter gaat. Helaas werkt dat niet zo, en ik denk dat je jezelf echt de tijd moet gunnen.
Hoe moeilijk dat ook is.
Fijn dat je EM even gesproken hebt en dat het ruziegevoel in elk geval weg is.
Het is niet gek dat je alleen maar meer voelt nu je thuis zit. Juist niet, want je hebt nu je werk niet om je achter te 'verschuilen'.
Maar het voelt wel gek, dat herken ik. Want je hoopt en wil graag dat het dan allemaal heel snel beter gaat. Helaas werkt dat niet zo, en ik denk dat je jezelf echt de tijd moet gunnen.
Hoe moeilijk dat ook is.
Fijn dat je EM even gesproken hebt en dat het ruziegevoel in elk geval weg is.
woensdag 18 februari 2009 om 11:39
En hoe voel je je nu, na dat telefoontje?
Ja, ik blijf maar even aandringen hoor, misschien ga je nog wel huilen.
Bij mij is het volgens mij gejank van een heel leven lang niks voelen. Als ik jou was zou ik het niet zo lang opsparen. Beter nu oplossen dan wanneer je zo oud bent als ik.
Ja, ik blijf maar even aandringen hoor, misschien ga je nog wel huilen.
Bij mij is het volgens mij gejank van een heel leven lang niks voelen. Als ik jou was zou ik het niet zo lang opsparen. Beter nu oplossen dan wanneer je zo oud bent als ik.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 18 februari 2009 om 11:43
woensdag 18 februari 2009 om 11:44
woensdag 18 februari 2009 om 11:58
woensdag 18 februari 2009 om 12:04
Echt huilen vanuit je tenen, ja. Dat bedoel ik.
Dat kan ik nu wel voelen; eerst ook heel lang niet. Maar toen voelde ik ook al het andere niet. En nu voel ik bijna alleen maar verdriet, het lijkt wel een (uitgesteld) rouwproces, en word ik geraakt door allerlei dingen in films, muziek, en eerder dus ook in de taxi door wat mensen zeiden of deden. Niet dat ik dat dan toeliet. Maar ik vond het al heel wat dát ik iets voelde. Dat was beter dan alleen maar dat onbestemde rotvoelen van eerder.
Maar goed, of je hier iets aan hebt? Zou je het wel willen, zeg maar, kunnen huilen? Dat wat je psych zei?
Dat kan ik nu wel voelen; eerst ook heel lang niet. Maar toen voelde ik ook al het andere niet. En nu voel ik bijna alleen maar verdriet, het lijkt wel een (uitgesteld) rouwproces, en word ik geraakt door allerlei dingen in films, muziek, en eerder dus ook in de taxi door wat mensen zeiden of deden. Niet dat ik dat dan toeliet. Maar ik vond het al heel wat dát ik iets voelde. Dat was beter dan alleen maar dat onbestemde rotvoelen van eerder.
Maar goed, of je hier iets aan hebt? Zou je het wel willen, zeg maar, kunnen huilen? Dat wat je psych zei?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 18 februari 2009 om 12:10
Ja, ik zou het wel willen. Denk dat het erg op kan luchten.
En ik denk ook dat het goed is om echt te kunnen voelen.
Nu is het, zoals je beschrijft, vaak een onbestemd rotgevoel wat ik niet goed kan plaatsen.
Verdriet voelen en toelaten betekent ook erkennen, en dat is volgens mij nodig om ermee verder te kunnen.
En ik denk ook dat het goed is om echt te kunnen voelen.
Nu is het, zoals je beschrijft, vaak een onbestemd rotgevoel wat ik niet goed kan plaatsen.
Verdriet voelen en toelaten betekent ook erkennen, en dat is volgens mij nodig om ermee verder te kunnen.
woensdag 18 februari 2009 om 12:22
quote:saartje1980 schreef op 18 februari 2009 @ 12:10:
Verdriet voelen en toelaten betekent ook erkennen, en dat is volgens mij nodig om ermee verder te kunnen.Daar begin ik nu achter te komen. Nu pas. En nog moet ik als het ware een knop omzetten, om iets toe te staan in mezelf (zo'n sterk verbod heeft erop gezeten). Ik beschouw het allemaal als stappen; hier schrijven, die blogs schrijven, boek, en natuurlijk irl 'echtere' dingen zeggen tegen mensen. Het gaat beetje bij beetje, ook al denk je misschien nu dat ik een ontzettende jankerd ben
Mijn moeder schreef mij 'vissenbloed' toe lang geleden, dus dan weet je het wel.
Maar goed. Geef jezelf de tijd, het kan ook niet ineens. Het willen is al jezelf toestaan dat het mag, en dat is al een verandering, toch?
Ik ga nog wat verder met mijn manuscript. Binnenwerk is klaar, omzetten in pdf-formaat (eindelijk ontdekt hoe het moet, met wat hulp), en nu ga ik aan het omslag beginnen. Hoe dat eruit moet gaan zien, pakkend plaatje zoeken enz.
Zie je wel, ik heb helemaal geen tijd om te gaan werken. Eerst moet dit project klaar!
(Ik overschreeuw maar even mijn rotgevoel, schuldgevoel enzovoort, dat ik nu niet werk. Alsof de wereld vergaat als ik even niet meedoe. Duh.)
Verdriet voelen en toelaten betekent ook erkennen, en dat is volgens mij nodig om ermee verder te kunnen.Daar begin ik nu achter te komen. Nu pas. En nog moet ik als het ware een knop omzetten, om iets toe te staan in mezelf (zo'n sterk verbod heeft erop gezeten). Ik beschouw het allemaal als stappen; hier schrijven, die blogs schrijven, boek, en natuurlijk irl 'echtere' dingen zeggen tegen mensen. Het gaat beetje bij beetje, ook al denk je misschien nu dat ik een ontzettende jankerd ben
Mijn moeder schreef mij 'vissenbloed' toe lang geleden, dus dan weet je het wel.
Maar goed. Geef jezelf de tijd, het kan ook niet ineens. Het willen is al jezelf toestaan dat het mag, en dat is al een verandering, toch?
Ik ga nog wat verder met mijn manuscript. Binnenwerk is klaar, omzetten in pdf-formaat (eindelijk ontdekt hoe het moet, met wat hulp), en nu ga ik aan het omslag beginnen. Hoe dat eruit moet gaan zien, pakkend plaatje zoeken enz.
Zie je wel, ik heb helemaal geen tijd om te gaan werken. Eerst moet dit project klaar!
(Ik overschreeuw maar even mijn rotgevoel, schuldgevoel enzovoort, dat ik nu niet werk. Alsof de wereld vergaat als ik even niet meedoe. Duh.)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 18 februari 2009 om 12:46
Lieve Ev en ook Saar.
Even nog snel een opmerking naar jullie.
Laat dat werken nu eens gewoon los.
Jullie zijn bezig met veel emotionele problemen verwerken.
Daar is nu geen ruimte voor.
Geen schuldgevoel!
Het is maar werk,echt ! dat is het alleen maar.
Gaat ook even prima zonder jullie.
En nogmaals Ev,
Ga eens praten over medicatie want ik vind je gedachten erg neerslachtig.En dat kan anders.
Gun jezelf dat nu eens gewoon.
Liefs!
Saar,
De cursus waar ik over sprak lijkt mij op jou buik geschreven.
Ook liefs!
Even nog snel een opmerking naar jullie.
Laat dat werken nu eens gewoon los.
Jullie zijn bezig met veel emotionele problemen verwerken.
Daar is nu geen ruimte voor.
Geen schuldgevoel!
Het is maar werk,echt ! dat is het alleen maar.
Gaat ook even prima zonder jullie.
En nogmaals Ev,
Ga eens praten over medicatie want ik vind je gedachten erg neerslachtig.En dat kan anders.
Gun jezelf dat nu eens gewoon.
Liefs!
Saar,
De cursus waar ik over sprak lijkt mij op jou buik geschreven.
Ook liefs!
woensdag 18 februari 2009 om 13:19
EV, ik vind je helemaal geen ontzettende jankerd.
Integendeel zelfs. Ik ben trots op je, maar word tegelijk ook een beetje verdrietig, omdat je zo moedeloos klinkt.
Of moe gestreden kan ik misschien beter zeggen.
Wat Iry zegt, eens praten over medicatie, is denk ik geen verkeerd idee. Dat betekent nog niet dat je er meteen aan moet, maar de mogelijkheden bekijken lijkt me niet verkeerd.
Iry, ik zal er echt over nadenken, die cursus. Maar eigenlijk vind ik die therapie nu wel even genoeg, dat was al een hele stap.
Integendeel zelfs. Ik ben trots op je, maar word tegelijk ook een beetje verdrietig, omdat je zo moedeloos klinkt.
Of moe gestreden kan ik misschien beter zeggen.
Wat Iry zegt, eens praten over medicatie, is denk ik geen verkeerd idee. Dat betekent nog niet dat je er meteen aan moet, maar de mogelijkheden bekijken lijkt me niet verkeerd.
Iry, ik zal er echt over nadenken, die cursus. Maar eigenlijk vind ik die therapie nu wel even genoeg, dat was al een hele stap.
woensdag 18 februari 2009 om 14:02
woensdag 18 februari 2009 om 17:00
Lieve Sterretje, tuurlijk wil ik wat van je overnemen. Kom maar op met die tranen.
Wat rot dat je zo verdrietig bent.
Je hebt mijn mailadres nu, dus als je wat kwijt wilt, voel je vrij om dat te doen. En voel je hier natuurlijk ook vrij om van je af te schrijven.
Ik ga er zo vandoor, mijn ouders zien, die zijn bij mijn broer.
Ik zal vanavond nog wel even laten weten hoe het gegaan is.
Wat rot dat je zo verdrietig bent.
Je hebt mijn mailadres nu, dus als je wat kwijt wilt, voel je vrij om dat te doen. En voel je hier natuurlijk ook vrij om van je af te schrijven.
Ik ga er zo vandoor, mijn ouders zien, die zijn bij mijn broer.
Ik zal vanavond nog wel even laten weten hoe het gegaan is.
woensdag 18 februari 2009 om 17:19
Lieve Ster, vind je het erg als ik ervoor bedank? Ik heb even zelf al meer dan genoeg tranen, misschien dat ik er ook wat naar jou kan doorschuiven Saar.
Maar ik wil je wel een troost aanbieden.
En misschien vast en zeker helpt van je afschrijven, -praten, -delen.. kun je dat ergens?
Maar ik wil je wel een troost aanbieden.
En misschien vast en zeker helpt van je afschrijven, -praten, -delen.. kun je dat ergens?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
