Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
dinsdag 24 februari 2009 om 18:28
Precies dat laatste wat je zegt, heb ik ook. Dat eeuwige moeten. Ik word er doodmoe van.
Mijn therapeute, mijn huisarts, mijn tante zeiden allemaal dingen tegen mij die neerkwamen op 'jij alleen weet hoe je je voelt, en dit klinkt echt niet goed, je moet niets, als er moeten bij zit, is het nog niet de tijd', zulke dingen.
Ik stemde dan van harte met ze in, gaf ze gelijk, en voelde dat op dat moment ook zo. Nee, natuurlijk ga ik niet weer mezelf forceren, natuurlijk ga ik niet de baas pleasen, maar luister ik naar lichaam & geest. Natuurlijk!
Maar meteen daarna nemen mijn eigen gedachten het alweer over. En vind ik dat ik weer zou moeten... morgen de baas bellen, een voorstel tot opbouwen doen, dat soort dingen. Mijn plichtsgevoel en verantwoordelijkheidsgevoel is zó groot en valt bijna niet te negeren. Het is een constante strijd.
Als je weer begint, is dat dan boventallig? Kun je naar huis gaan, als het niet zou gaan?
En gisteren, dat gesprek met die jongen, hoe ging dat dan? Dat leek toch ook al op werk.. hoe voelde je je daarbij?
Mijn therapeute, mijn huisarts, mijn tante zeiden allemaal dingen tegen mij die neerkwamen op 'jij alleen weet hoe je je voelt, en dit klinkt echt niet goed, je moet niets, als er moeten bij zit, is het nog niet de tijd', zulke dingen.
Ik stemde dan van harte met ze in, gaf ze gelijk, en voelde dat op dat moment ook zo. Nee, natuurlijk ga ik niet weer mezelf forceren, natuurlijk ga ik niet de baas pleasen, maar luister ik naar lichaam & geest. Natuurlijk!
Maar meteen daarna nemen mijn eigen gedachten het alweer over. En vind ik dat ik weer zou moeten... morgen de baas bellen, een voorstel tot opbouwen doen, dat soort dingen. Mijn plichtsgevoel en verantwoordelijkheidsgevoel is zó groot en valt bijna niet te negeren. Het is een constante strijd.
Als je weer begint, is dat dan boventallig? Kun je naar huis gaan, als het niet zou gaan?
En gisteren, dat gesprek met die jongen, hoe ging dat dan? Dat leek toch ook al op werk.. hoe voelde je je daarbij?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 24 februari 2009 om 18:40
Precies! Als een ander het zegt denk ik ook: natuurlijk gaat het om mij! Ik bepaal of ik eraan toe ben, ik moet helemaal niets.
Maar ja, dat verandert dan al snel weer in wel moeten, want....(vul maar in)
Ik dacht dat ik boventallig zou beginnen, was wel de bedoeling, maar weet het nu niet meer zo zeker. Ik zal het wel zien, zijn maar 4 uurtjes dus dat moet lukken toch (praat zichzelf even moed in).
Dat gesprek, daar mengde ik mij eigenlijk vanzelf in, omdat ik erbij betrokken werd. En hoewel het op zich een fijn gesprek was, riep het bij mij wel veel op.
Ik merk wel dat ik er nog niet aan toe ben om dit teveel te doen. Beter denk ik om nog wat afstand te houden.
Maar ja, dat verandert dan al snel weer in wel moeten, want....(vul maar in)
Ik dacht dat ik boventallig zou beginnen, was wel de bedoeling, maar weet het nu niet meer zo zeker. Ik zal het wel zien, zijn maar 4 uurtjes dus dat moet lukken toch (praat zichzelf even moed in).
Dat gesprek, daar mengde ik mij eigenlijk vanzelf in, omdat ik erbij betrokken werd. En hoewel het op zich een fijn gesprek was, riep het bij mij wel veel op.
Ik merk wel dat ik er nog niet aan toe ben om dit teveel te doen. Beter denk ik om nog wat afstand te houden.
dinsdag 24 februari 2009 om 18:46
Roept het bij jou veel onverwerkte dingen op? Of veel emotie? (Of is dat hetzelfde?) Voel je daar nu eigenlijk meer bij dan eerder in je werk, omdat je nu met therapie bezig bent?
Hoe kun je dat doen, meer afstand houden? Dat gaat toch bijna niet, lijkt me? Als ik mezelf met mensen in de taxi voorstel, weet ik ook echt niet hoe ik dat moet doen. Totaal andere situatie, en ik 'hoef' ook niets met die mensen zoals jij, maar toch, hoe doseer ik mijn betrokkenheid? En trek ik me niets aan van hun problemen? Hun problemen zijn niet mijn problemen, dat moet ik gescheiden houden, en ik hoef ook niets op te lossen. Maar ja, het is me van jongsaf aan al met de paplepel ingegoten, dit gedrag, als oudste-van-het-gezin. En om dat nu eindelijk eens een keer te doorbreken...!
Hoe kun je dat doen, meer afstand houden? Dat gaat toch bijna niet, lijkt me? Als ik mezelf met mensen in de taxi voorstel, weet ik ook echt niet hoe ik dat moet doen. Totaal andere situatie, en ik 'hoef' ook niets met die mensen zoals jij, maar toch, hoe doseer ik mijn betrokkenheid? En trek ik me niets aan van hun problemen? Hun problemen zijn niet mijn problemen, dat moet ik gescheiden houden, en ik hoef ook niets op te lossen. Maar ja, het is me van jongsaf aan al met de paplepel ingegoten, dit gedrag, als oudste-van-het-gezin. En om dat nu eindelijk eens een keer te doorbreken...!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 24 februari 2009 om 19:36
Gister, bij deze jongen, was het vooral herkenning in gedrag wat emotie opriep. Dit is ook dezelfde jongen waar ik vlak voor ik ziek werd een heel gesprek mee had over EMDR en zijn verleden en angsten. Dat riep toen ook heel wat bij mij op.
Ik voel absoluut meer bij alles nu ik in therapie zit, of eigenlijk iets daarvoor al, sinds ik zo met mezelf bezig ben zeg maar.
Voor die tijd kon ik dat allemaal veel makkelijker op afstand houden en loslaten. Nu niet meer, nu er bij mij dingen loskomen, minder goed in elk geval. En dan roept het soms ook onverwerkte dingen op.
Ik ga in de dagdienst beginnen, dus dan zie ik de jongens maar heel weinig. En individuele begeleiding wil ik de eerste tijd ook nog niet doen. Dus daarmee houd ik wel wat afstand.
Maar ik ken mezelf ook, ik trek dingen snel naar me toe en kan me moeilijk afzijdig houden. Dat bleek gister eigenlijk wel.
Dus hoe het in de praktijk zal gaan met die afstand behouden, moet nog maar blijken.
Ik voel absoluut meer bij alles nu ik in therapie zit, of eigenlijk iets daarvoor al, sinds ik zo met mezelf bezig ben zeg maar.
Voor die tijd kon ik dat allemaal veel makkelijker op afstand houden en loslaten. Nu niet meer, nu er bij mij dingen loskomen, minder goed in elk geval. En dan roept het soms ook onverwerkte dingen op.
Ik ga in de dagdienst beginnen, dus dan zie ik de jongens maar heel weinig. En individuele begeleiding wil ik de eerste tijd ook nog niet doen. Dus daarmee houd ik wel wat afstand.
Maar ik ken mezelf ook, ik trek dingen snel naar me toe en kan me moeilijk afzijdig houden. Dat bleek gister eigenlijk wel.
Dus hoe het in de praktijk zal gaan met die afstand behouden, moet nog maar blijken.
dinsdag 24 februari 2009 om 19:50
quote:saartje1980 schreef op 24 februari 2009 @ 19:36:
Gister, bij deze jongen, was het vooral herkenning in gedrag wat emotie opriep. Dit is ook dezelfde jongen waar ik vlak voor ik ziek werd een heel gesprek mee had over EMDR en zijn verleden en angsten. Dat riep toen ook heel wat bij mij op.
Ik voel absoluut meer bij alles nu ik in therapie zit, of eigenlijk iets daarvoor al, sinds ik zo met mezelf bezig ben zeg maar.
Voor die tijd kon ik dat allemaal veel makkelijker op afstand houden en loslaten. Nu niet meer, nu er bij mij dingen loskomen, minder goed in elk geval. En dan roept het soms ook onverwerkte dingen op.
Ik ga in de dagdienst beginnen, dus dan zie ik de jongens maar heel weinig. En individuele begeleiding wil ik de eerste tijd ook nog niet doen. Dus daarmee houd ik wel wat afstand.
Maar ik ken mezelf ook, ik trek dingen snel naar me toe en kan me moeilijk afzijdig houden. Dat bleek gister eigenlijk wel.
Dus hoe het in de praktijk zal gaan met die afstand behouden, moet nog maar blijken.
Sjonge Saar, dit heb ik ook..
Hou eens op met dat na-apen, zoek je eigen problemen.
Of hou gewoon eens op om het de hele tijd over mij te hebben, ook al zet je dat in een andere persoon neer. Het begint nu echt op te vallen.
Gister, bij deze jongen, was het vooral herkenning in gedrag wat emotie opriep. Dit is ook dezelfde jongen waar ik vlak voor ik ziek werd een heel gesprek mee had over EMDR en zijn verleden en angsten. Dat riep toen ook heel wat bij mij op.
Ik voel absoluut meer bij alles nu ik in therapie zit, of eigenlijk iets daarvoor al, sinds ik zo met mezelf bezig ben zeg maar.
Voor die tijd kon ik dat allemaal veel makkelijker op afstand houden en loslaten. Nu niet meer, nu er bij mij dingen loskomen, minder goed in elk geval. En dan roept het soms ook onverwerkte dingen op.
Ik ga in de dagdienst beginnen, dus dan zie ik de jongens maar heel weinig. En individuele begeleiding wil ik de eerste tijd ook nog niet doen. Dus daarmee houd ik wel wat afstand.
Maar ik ken mezelf ook, ik trek dingen snel naar me toe en kan me moeilijk afzijdig houden. Dat bleek gister eigenlijk wel.
Dus hoe het in de praktijk zal gaan met die afstand behouden, moet nog maar blijken.
Sjonge Saar, dit heb ik ook..
Hou eens op met dat na-apen, zoek je eigen problemen.
Of hou gewoon eens op om het de hele tijd over mij te hebben, ook al zet je dat in een andere persoon neer. Het begint nu echt op te vallen.
dinsdag 24 februari 2009 om 20:03
Oké, duidelijk. Als je dat nu weet van jezelf, dat je dingen gauw naar je toe trekt (verantw.gevoel?), kun je al proberen om een stap terug te doen, al is het alleen maar in jezelf.
Wat houdt het werk eigenlijk in, als je dagdienst hebt en de jongens zijn er niet?
Mij is net, al pratende met EM, ook weer iets duidelijk geworden over mijn werk. Namelijk de sfeer. Die staat mij echt tegen. Als het alleen mijn baas was die daar de leiding had, met bijv. die mannen die er op de zondag zitten, was er niets aan de hand. Maar zijn vrouw is zo allesbepalend en dat voel ik in alles, zelfs als ik onderweg was (praatje met klant, kan eigenlijk niet, invullen formulier etc.).
Ik heb meer dan genoeg rotsfeer in werkkringen en privé gehad. Dat wil ik niet meer. Daar kies ik niet meer voor. Deze sfeer heeft er ook aan bijgedragen dat ik me daar niet op mijn gemak voel. Dat is me intussen ook duidelijk geworden. In de afgelopen maanden had ik al vaker gezegd dat ik daar niet zou blijven.
Wat houdt het werk eigenlijk in, als je dagdienst hebt en de jongens zijn er niet?
Mij is net, al pratende met EM, ook weer iets duidelijk geworden over mijn werk. Namelijk de sfeer. Die staat mij echt tegen. Als het alleen mijn baas was die daar de leiding had, met bijv. die mannen die er op de zondag zitten, was er niets aan de hand. Maar zijn vrouw is zo allesbepalend en dat voel ik in alles, zelfs als ik onderweg was (praatje met klant, kan eigenlijk niet, invullen formulier etc.).
Ik heb meer dan genoeg rotsfeer in werkkringen en privé gehad. Dat wil ik niet meer. Daar kies ik niet meer voor. Deze sfeer heeft er ook aan bijgedragen dat ik me daar niet op mijn gemak voel. Dat is me intussen ook duidelijk geworden. In de afgelopen maanden had ik al vaker gezegd dat ik daar niet zou blijven.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 24 februari 2009 om 20:05
quote:saartje1980 schreef op 24 februari 2009 @ 19:55:
Ja, lekker makkelijk he, zeggen dat jij hetzelfde bent/ervaart als ik. Scheelt jou weer een hoop typewerk en ik maar zwoegen hier
Ja luie donder ben ik he. Haha. Scheelt wel lekker veel werk hoor, gewoon al jouw tekst markeren en dan hoppaa!
Ja hallo, ik heb het verder haske druk hoor!!
Moet toch wat besparen in tijd..!
Ja, lekker makkelijk he, zeggen dat jij hetzelfde bent/ervaart als ik. Scheelt jou weer een hoop typewerk en ik maar zwoegen hier
Ja luie donder ben ik he. Haha. Scheelt wel lekker veel werk hoor, gewoon al jouw tekst markeren en dan hoppaa!
Ja hallo, ik heb het verder haske druk hoor!!
Moet toch wat besparen in tijd..!
dinsdag 24 februari 2009 om 20:09
Of je gaat gewoon even niet meer werken bij je huidige baan als je dat nog niet kan en word voor een jaartje vrijwilliger ergens!
Op een zorgboederij ofzo of werken bij de kinderboerderij. Of iets creatiefs.
Ik roep maar wat!
En daarbij blijf je lekker schrijven en verdien je wat bij met je eigen hondenuitlaatservice!!
Op een zorgboederij ofzo of werken bij de kinderboerderij. Of iets creatiefs.
Ik roep maar wat!
En daarbij blijf je lekker schrijven en verdien je wat bij met je eigen hondenuitlaatservice!!
dinsdag 24 februari 2009 om 20:31
Dingen over werk weggehaald.
Vorige week zag ik iets in het krantje staan over vrijw.werk: voorlezen aan bejaarden, muziekuurtje van verstandelijk gehandicapten begeleiden. Beide dingen leken me leuk, maar het liefst wil ik een betaalde baan..!
Of dat derde boek wat ik ga schrijven wordt een bestseller à la Harry Potter, dan zijn al deze zorgen meteen voorbij
Vorige week zag ik iets in het krantje staan over vrijw.werk: voorlezen aan bejaarden, muziekuurtje van verstandelijk gehandicapten begeleiden. Beide dingen leken me leuk, maar het liefst wil ik een betaalde baan..!
Of dat derde boek wat ik ga schrijven wordt een bestseller à la Harry Potter, dan zijn al deze zorgen meteen voorbij
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 24 februari 2009 om 21:55
Ik ben er ook weer!! Weet alleen niet of jullie daar blij mee zijn eigenlijk..
Laptop was weer eens van slag, dus heel de dag geen internet. En wat is dat kut zeg! (excuses voor mijn woordgebruik)
Ster, Saar pikt niet alleen jou woorden hoor. Pikt ook met regelmaat mijn tekst. Die post die jij qoutte zou ik ook weer geschreven kunnen hebben!
Soms gewoon eng hoeveel we op elkaar lijken. Dat we met zoveel dezelfde dingen worstelen.
Aan de andere kant ook wel erg fijn natuurlijk! Kunnen een goede steun voor elkaar zijn!
Ben naar de kapper geweest. En het is geen succes. Afschuwelijk gewoon... Kan wel janken! Is echt te kort geknipt..
Reactie van vriend toen hij het zag: Wat een ramp!
Nou ja, en daar kon ik het mee doen. Gelukkig is ie al weer bijgedraaid..
Heb 1 keer in de spiegel durven kijken, en heb de spiegel verder echt vermeden.
Maar ja, groeit wel weer aan probeer ik maar te denken.
En als dit nou het ergste is..
Fijne avond nog, of slaap lekker alvast!
Laptop was weer eens van slag, dus heel de dag geen internet. En wat is dat kut zeg! (excuses voor mijn woordgebruik)
Ster, Saar pikt niet alleen jou woorden hoor. Pikt ook met regelmaat mijn tekst. Die post die jij qoutte zou ik ook weer geschreven kunnen hebben!
Soms gewoon eng hoeveel we op elkaar lijken. Dat we met zoveel dezelfde dingen worstelen.
Aan de andere kant ook wel erg fijn natuurlijk! Kunnen een goede steun voor elkaar zijn!
Ben naar de kapper geweest. En het is geen succes. Afschuwelijk gewoon... Kan wel janken! Is echt te kort geknipt..
Reactie van vriend toen hij het zag: Wat een ramp!
Nou ja, en daar kon ik het mee doen. Gelukkig is ie al weer bijgedraaid..
Heb 1 keer in de spiegel durven kijken, en heb de spiegel verder echt vermeden.
Maar ja, groeit wel weer aan probeer ik maar te denken.
En als dit nou het ergste is..
Fijne avond nog, of slaap lekker alvast!
dinsdag 24 februari 2009 om 22:22
Ik flits ook even langs! Voel me niet prettig, heb vandaag in mijn bed liggen stinken en 2 boeken uitgelezen. Ik ben net nog naar mijn koor geweest, had het idee dat mijn hele innerlijk op mijn huid te zien is. Zo slecht kan ik mij 'inhouden'. Nu levert dat ook vrolijk geplaag op, maar het voelt vooral onhandig.
Gelukkig wilde er wel iemand met me naar huis fietsen, dus helemaal onmogelijk maak ik me niet. Maar ik vind het lastig dat ik geen pokerface op kan zetten.
Gelukkig wilde er wel iemand met me naar huis fietsen, dus helemaal onmogelijk maak ik me niet. Maar ik vind het lastig dat ik geen pokerface op kan zetten.
dinsdag 24 februari 2009 om 22:36
Stomme vraag... Je geeft het antwoord al... Ik zal voortaan beter lezen. Beloofd!
Maar ik herken dat gevoel wel hoor. Dat je wilt doen alsof het goed gaat en dat mensen dan toch aan je zien of merken dat het niet goed gaat. Heel vervelend is dat dan.
Wat ik dus de laatste tijd vaak doe: uit contact gaan, niet regaeren op msn, hyves, telefoontjes en smsjes. Niet goed, maar voelt wel fijner.
Maar ik herken dat gevoel wel hoor. Dat je wilt doen alsof het goed gaat en dat mensen dan toch aan je zien of merken dat het niet goed gaat. Heel vervelend is dat dan.
Wat ik dus de laatste tijd vaak doe: uit contact gaan, niet regaeren op msn, hyves, telefoontjes en smsjes. Niet goed, maar voelt wel fijner.
