Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
zondag 2 november 2008 om 19:53
quote:saartje1980 schreef op 02 november 2008 @ 19:49:
Waarom zie je zo tegen dat weekend op EV? Heb je het gevoel dan erg je best te moeten doen, ondanks dat zij een van de weinigen is bij wie je jezelf kunt zijn?
Omdat we altijd intensieve gesprekken hebben en dat gaat maar door. Dat is niet erg, maar ik heb ook tijd voor mezelf nodig, gewoon alleen zijn. Maar ik denk dat dat gewoon ook kan, dat we allebei ook boeken meenemen voor dat soort momenten (zij houdt ook van lezen).
Nee, waar ik het meest tegenop zie, is hoe het slapen zal gaan. Sowieso slaap ik al zo licht en word van elk geluidje wakker, dus ergens anders zal dat nog wel erger zijn. Dingen zoals privacy dus
Waarom zie je zo tegen dat weekend op EV? Heb je het gevoel dan erg je best te moeten doen, ondanks dat zij een van de weinigen is bij wie je jezelf kunt zijn?
Omdat we altijd intensieve gesprekken hebben en dat gaat maar door. Dat is niet erg, maar ik heb ook tijd voor mezelf nodig, gewoon alleen zijn. Maar ik denk dat dat gewoon ook kan, dat we allebei ook boeken meenemen voor dat soort momenten (zij houdt ook van lezen).
Nee, waar ik het meest tegenop zie, is hoe het slapen zal gaan. Sowieso slaap ik al zo licht en word van elk geluidje wakker, dus ergens anders zal dat nog wel erger zijn. Dingen zoals privacy dus
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 2 november 2008 om 20:01
Dat begrijp ik heel goed. Misschien even wat hints geven aan je vriendin voor op zijn minst gescheiden bedden ofzo?
Weet je al waar jullie heen gaan?
En wat tijd voor jezelf moet vast wel mogelijk zijn toch. Scheelt al veel als je beiden van lezen houdt.
Voor mij was dat de grootste uitdaging in Kenia, mijn privacy opgeven. Zeker toen ik ook nog een kleine kamer met iemand moest delen.
Weet je al waar jullie heen gaan?
En wat tijd voor jezelf moet vast wel mogelijk zijn toch. Scheelt al veel als je beiden van lezen houdt.
Voor mij was dat de grootste uitdaging in Kenia, mijn privacy opgeven. Zeker toen ik ook nog een kleine kamer met iemand moest delen.
zondag 2 november 2008 om 20:06
We gaan in ieder geval naar zee! Dus een strandwandeling gaan we zeker weten ook maken, daar houdt zij ook van.
Eh, hints geven hierover vind ik wel genant hoor, eerlijk gezegd.
Ik kan me helemaal voorstellen dat je dat een hele uitdaging vond in Kenia, dat privacy-gebeuren.
Wanneer moet je weer werken, trouwens?
Eh, hints geven hierover vind ik wel genant hoor, eerlijk gezegd.
Ik kan me helemaal voorstellen dat je dat een hele uitdaging vond in Kenia, dat privacy-gebeuren.
Wanneer moet je weer werken, trouwens?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 2 november 2008 om 20:12
Ach, dat weet je vast wel subtiel ter sprake te brengen.
Ik zou gewoon eens laten vallen dat ik een enorme hekel heb aan samen in een bed slapen, maar dat kan ook vast subtieler gebracht worden
Zou je het zelf vervelend vinden als jij degene was die een weekendje zou regelen en zij jou vertelt liever apart te slapen?
Mijn vriendinnen weten ervan, weekendje weg doen we meestal een huisje en dan krijg ik een aparte kamer.
Moet nog even kijken hoe ik dat ga doen met de wintersport met 'nieuwe' vriendinnen. Binnenkort boeken en ik wil het liefst een aparte kamer, maar op zijn minst een eigen bed afdwingen.
Ik zou gewoon eens laten vallen dat ik een enorme hekel heb aan samen in een bed slapen, maar dat kan ook vast subtieler gebracht worden
Zou je het zelf vervelend vinden als jij degene was die een weekendje zou regelen en zij jou vertelt liever apart te slapen?
Mijn vriendinnen weten ervan, weekendje weg doen we meestal een huisje en dan krijg ik een aparte kamer.
Moet nog even kijken hoe ik dat ga doen met de wintersport met 'nieuwe' vriendinnen. Binnenkort boeken en ik wil het liefst een aparte kamer, maar op zijn minst een eigen bed afdwingen.
zondag 2 november 2008 om 20:19
Nee, dat zou ik zelf niet vervelend vinden. Ik zou juist opgelucht zijn dat ik het dan niet zelf ter sprake hoef te brengen
Blij dat ik niet de enige ben met dit soort.. ja, hoe moet ik het noemen?
Zo, ik ga koffiedrinken. Ik op de bank met de hond aan mijn voeten, en EM op in zijn stoel, zonder hond, maar wel met koffie. Morgenvroeg om half 8 weer aan de bak. Blegh. Ik hoop dat ik vannacht beter slaap, zonder vervelende dromen. Zou toch moeten lukken, na maar iets van drie uurtjes afgelopen nacht. Ja, zo erg was het. Zielig voor mij he?
Fijne avond!
Blij dat ik niet de enige ben met dit soort.. ja, hoe moet ik het noemen?
Zo, ik ga koffiedrinken. Ik op de bank met de hond aan mijn voeten, en EM op in zijn stoel, zonder hond, maar wel met koffie. Morgenvroeg om half 8 weer aan de bak. Blegh. Ik hoop dat ik vannacht beter slaap, zonder vervelende dromen. Zou toch moeten lukken, na maar iets van drie uurtjes afgelopen nacht. Ja, zo erg was het. Zielig voor mij he?
Fijne avond!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 2 november 2008 om 20:25
Ik hoop dat je vannacht een rustige nacht zult hebben, zonder nare dromen.
Probeer het eens aan te kaarten bij je vriendin, dat scheelt een hoop zorgen vooraf.
Ik ga dat ook doen met die vakantie, kan me niet schelen wat ze ervan zullen denken. Ik ga niet een week lang met iemand in een bed slapen als het niet nodig is.
Dat heb ik al te vaak moeten doen voor mijn werk (denk aan week met mannelijke collega in klein tentje). Maar echt niet voor mijn lol.
Jij ook een fijne avond!
Ik ben morgen trouwens nog vrij, dinsdag werken en woensdag weer vrij voor therapie. En dan donderdag leuk minstend 12 uur lang een teamdag, zie er nu al tegenop.
Probeer het eens aan te kaarten bij je vriendin, dat scheelt een hoop zorgen vooraf.
Ik ga dat ook doen met die vakantie, kan me niet schelen wat ze ervan zullen denken. Ik ga niet een week lang met iemand in een bed slapen als het niet nodig is.
Dat heb ik al te vaak moeten doen voor mijn werk (denk aan week met mannelijke collega in klein tentje). Maar echt niet voor mijn lol.
Jij ook een fijne avond!
Ik ben morgen trouwens nog vrij, dinsdag werken en woensdag weer vrij voor therapie. En dan donderdag leuk minstend 12 uur lang een teamdag, zie er nu al tegenop.
zondag 2 november 2008 om 20:30
quote:saartje1980 schreef op 02 november 2008 @ 19:49:
De laatste tijd probeer ik onder allerlei sociale dingen uit te komen. En daar baal ik ergens ook wel weer van, want ik kan er ook afleiding in vinden. Normaal ben ik altijd wel een gangmaker, degene die lekker gek kan doen, tegen iedereen aanpraat. Misschien ook wel bang voor afwijzing als mensen merken dat ik wat minder goed in mijn vel zit.
Maar op deze manier stoot ik natuurlijk ook mensen af, half iets toezeggen, bij voorbaat al zeggen dat ik het nog niet zeker weet. En dan vervolgens weer afzeggen.
Ja Saartje wat je hier beschrijft herken ik mezelf ook in. Ik ontwijk alleen dingen niet meer, ik maak er een sport van om gewoon bij mezelf te blijven. Dan maar niet de hele tijd heel adrem en gevat maar gewoon een beetje stilletjes. Ik denk dat ik daarom zo verwonderd ben af en toe dat ik er gewoon bij mag horen zelfs als ik niet de hele tijd in 'aan'stand sta.
Ik ben sinds een paar dagen een stap verder gegaan zelfs: ik laat mijn tranen gewoon lopen, niet de hele tijd en overal, maar af en toe wel. Ik hou ze namelijk altijd tegen, schaam me er voor. Dat wil ik niet meer. Ze moeten er blijkbaar uit omdat ik verdriet heb en ik wil niet meer de hele tijd mooi weer spelen. Mijn theorie is dan ook dat iedere gehuilde traan er één is en dat ik op deze manier eerder uitgehuild raak.
Maar nu ik er zo over nadenk werkt dit misschien wel helemaal niet goed en ben ik daardoor alleen nog maar meer verdrietig, ben ik er in blijven hangen ofzo. Dat zal toch niet? Oppotten is toch minder goed? Of zou het helemaal geen kwaad kunnen om die deksel er af en toe stevig op te zetten...
De laatste tijd probeer ik onder allerlei sociale dingen uit te komen. En daar baal ik ergens ook wel weer van, want ik kan er ook afleiding in vinden. Normaal ben ik altijd wel een gangmaker, degene die lekker gek kan doen, tegen iedereen aanpraat. Misschien ook wel bang voor afwijzing als mensen merken dat ik wat minder goed in mijn vel zit.
Maar op deze manier stoot ik natuurlijk ook mensen af, half iets toezeggen, bij voorbaat al zeggen dat ik het nog niet zeker weet. En dan vervolgens weer afzeggen.
Ja Saartje wat je hier beschrijft herken ik mezelf ook in. Ik ontwijk alleen dingen niet meer, ik maak er een sport van om gewoon bij mezelf te blijven. Dan maar niet de hele tijd heel adrem en gevat maar gewoon een beetje stilletjes. Ik denk dat ik daarom zo verwonderd ben af en toe dat ik er gewoon bij mag horen zelfs als ik niet de hele tijd in 'aan'stand sta.
Ik ben sinds een paar dagen een stap verder gegaan zelfs: ik laat mijn tranen gewoon lopen, niet de hele tijd en overal, maar af en toe wel. Ik hou ze namelijk altijd tegen, schaam me er voor. Dat wil ik niet meer. Ze moeten er blijkbaar uit omdat ik verdriet heb en ik wil niet meer de hele tijd mooi weer spelen. Mijn theorie is dan ook dat iedere gehuilde traan er één is en dat ik op deze manier eerder uitgehuild raak.
Maar nu ik er zo over nadenk werkt dit misschien wel helemaal niet goed en ben ik daardoor alleen nog maar meer verdrietig, ben ik er in blijven hangen ofzo. Dat zal toch niet? Oppotten is toch minder goed? Of zou het helemaal geen kwaad kunnen om die deksel er af en toe stevig op te zetten...
zondag 2 november 2008 om 20:35
maandag 3 november 2008 om 06:59
maandag 3 november 2008 om 07:02
PS. Nog even iets over het andere topic (ontembare vrouw): ik krijg de indruk dat mensen het zien als mijn topic omdat ik het geopend heb, maar het was ook bedoeld als een soort samenvoegtopic van twee andere, zoals jullie weten hé. Ik voel me er bijna een beetje ongemakkelijk over omdat het zoveel oproept bij veel andere (voor mij nog onbekende) forummers.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 3 november 2008 om 09:31
Ik begin me zolangzamerhand af te vragen waar ik mee bezig ben. Ik bedoel ik ging naar mijn therapeut een tijd geleden omdat ik bang ben voor mijn ex. Die angst was al veel ouder stelden we vast. Oké. Onveilig nest: check. En nu? Voel ik me beter? Nee ik ben alleen maar aan een enorme terugval bezig en voel me een soort kleuter van binnen. Moet overal om huilen, zie overal angst en verdriet en ben constant op zoek naar veiligheid. Mooi. En nu?
Is het gezegd dat dit uiteindelijk de goede kant op gaat? Is het zeker dat dit het goede pad is? Is het zo dat ik me hier beter van ga voelen? Is het echt nodig?
Ik wil me niet zo voelen. Ik wordt er boos van. Moet ik nu weer het gesprek met mijn ouders aan gaan? Met mijn stiefvader. Moet ik nu weer gaan voelen wat ik allemaal gemist heb? Dat voelt helemaal niet goed. Wie zegt dat je iets weg kan voelen?
Oh jongens ik zie het even helemaal niet meer zitten. Denk alleen maar dat het allemaal misschien wel onzin is.
Het spijt me echt voor deze negatieve rotpost, ik durf hem bijna niet neer te zetten en als ie niet gewenst is dan moeten jullie het maar zeggen.
Is het gezegd dat dit uiteindelijk de goede kant op gaat? Is het zeker dat dit het goede pad is? Is het zo dat ik me hier beter van ga voelen? Is het echt nodig?
Ik wil me niet zo voelen. Ik wordt er boos van. Moet ik nu weer het gesprek met mijn ouders aan gaan? Met mijn stiefvader. Moet ik nu weer gaan voelen wat ik allemaal gemist heb? Dat voelt helemaal niet goed. Wie zegt dat je iets weg kan voelen?
Oh jongens ik zie het even helemaal niet meer zitten. Denk alleen maar dat het allemaal misschien wel onzin is.
Het spijt me echt voor deze negatieve rotpost, ik durf hem bijna niet neer te zetten en als ie niet gewenst is dan moeten jullie het maar zeggen.
maandag 3 november 2008 om 10:27
Heb ondertussen maar even gemaild met mijn therapeute. Die stelde me wel een beetje gerust. Het hoort erbij, volgende stap is de stevigheid in mezelf gaan zoeken en voelen. We gaan een aantal afspraken plannen met een soort duidelijke stappen. Die kan ik wel gebruiken.
Ik vind het prima om hier door heen te moeten als er licht aan het eind van de tunnel is maar daar twijfel ik ineens helemaal aan en dat maakt het ontzettend eng en eenzaam wederom.
Ik vind het prima om hier door heen te moeten als er licht aan het eind van de tunnel is maar daar twijfel ik ineens helemaal aan en dat maakt het ontzettend eng en eenzaam wederom.
maandag 3 november 2008 om 10:32
Doe niet zo raar, tuurlijk mag je dit hier neerzetten.
Ik ben zelf net pas begonnen met therapie, maar kan me wel heel goed voorstellen dat je twijfelt en het even niet meer weet.
Je moet door zoveel dingen heen, zoveel emoties die het oproept. En dan lijkt het misschien wel veel erger te worden dan voor die tijd. En dat is ergens ook zo, omdat al die dingen die je liever niet zou voelen, toch weer gevoeld worden.
Probeer voor ogen te houden wat je hiermee wilt bereiken en probeer vooral op jezelf te vertrouwen.
Een dikke
Ik ben zelf net pas begonnen met therapie, maar kan me wel heel goed voorstellen dat je twijfelt en het even niet meer weet.
Je moet door zoveel dingen heen, zoveel emoties die het oproept. En dan lijkt het misschien wel veel erger te worden dan voor die tijd. En dat is ergens ook zo, omdat al die dingen die je liever niet zou voelen, toch weer gevoeld worden.
Probeer voor ogen te houden wat je hiermee wilt bereiken en probeer vooral op jezelf te vertrouwen.
Een dikke
maandag 3 november 2008 om 10:38
Wat naar EV, dat je weer zo'n rotnacht hebt gehad. Hou het een beetje in de gaten, want dit houd je natuurlijk niet zo lang vol.
Heb net nog even op het andere topic gekeken.
Ik weet dat het bedoeld was als soort samenvoegtopic, maar dat weten anderen natuurlijk niet. En dat is ook niet erg, mensen zijn er blij mee, maar ik kan er niet zoveel mee.
Heb net nog even op het andere topic gekeken.
Ik weet dat het bedoeld was als soort samenvoegtopic, maar dat weten anderen natuurlijk niet. En dat is ook niet erg, mensen zijn er blij mee, maar ik kan er niet zoveel mee.
maandag 3 november 2008 om 10:55
Saartje: dank je wel. Het is zo suf, ik bedoel ik zit al jaren af en aan in therapie en op een gegeven moment was ik in de veronderstelling dat ik het allemaal wel door had. En dat heb ik ook, verstandelijk, maar dat hele voelen dat komt een beetje als een verrassing ofzo. Of dit deel van het voelen. Nou ja, het scheelt dat ik een afspraak heb en dat we er gericht aan gaan werken. Dacht even dat ik gek aan het worden was.
Ik ben trouwens verschrikkelijk nieuwsgierig hoe je het woensdag gaat beleven die EMDR, dat is toch nu woensdag? Zie je er tegen op of kijk je er ook naar uit?
En EV wat rot zo'n nacht en dan nu weer achter het stuur. Kun je vanmiddag even gaan slapen of gaat dat niet?
Ik vind het andere topic heel mooi maar het is niet de plek waar ik even wil spuien, misschien ook omdat er zoveel mensen meelezen en reageren. Maar EV dat je het geopend hebt is een goed ding. Er zijn dus veel vrouwen die zich er in kunnen herkennen maar je hoeft je niet verantwoordelijk te voelen voor het verdere verloop hoor.
Ik ben trouwens verschrikkelijk nieuwsgierig hoe je het woensdag gaat beleven die EMDR, dat is toch nu woensdag? Zie je er tegen op of kijk je er ook naar uit?
En EV wat rot zo'n nacht en dan nu weer achter het stuur. Kun je vanmiddag even gaan slapen of gaat dat niet?
Ik vind het andere topic heel mooi maar het is niet de plek waar ik even wil spuien, misschien ook omdat er zoveel mensen meelezen en reageren. Maar EV dat je het geopend hebt is een goed ding. Er zijn dus veel vrouwen die zich er in kunnen herkennen maar je hoeft je niet verantwoordelijk te voelen voor het verdere verloop hoor.
maandag 3 november 2008 om 11:02
Oh Philomein, dat komt me wel zó bekend voor, die vorige post van je! Laat alsjeblieft staan, want dan ben ik tenminste niet de enige die zulke verzuchtingen kan slaken.
Ik heb eerder therapie gedaan, en nu heb ik dus twee keer een intakegesprek gehad met die psychotherapeute, en wat een onrust al. Volgens mij ben ik nu ook pas aan het voelen. Heel wat anders dan alles maar rationaliseren en beredeneren, waar ik heel goed in was. En ben.
Dacht dat ik best een eind was gekomen intussen, met al die dingen die ik eerder heb gedaan, de wegen die ik heb bewandeld. Alles wat ik heb meegemaakt. Maar nu voelt alles ook zwaar en donker, donker vooral. En zit ik ook nog eens heel erg te twijfelen aan mijn werk: dat ik dit niet blijf doen is zeker, maar wat dan? Wat wil ik eigenlijk met de rest van mijn leven, die ik moet invullen zonder mijn kinderen? Die toekomst is veranderd, en ik sta nu helemaal alleen met mezelf, en hoe geef ik dat zin? Ik wil niet thuiszitten, maar wat wil ik echt? Tegelijkertijd zie ik dan ook meteen beperkingen, omdat ik mijn rugzak nog zo als zwaar voel; ik loop niet voor niets ook tegen vanalles aan in het taxiwerk, in het contact met de pubers en met anderen.
Ik heb eerder therapie gedaan, en nu heb ik dus twee keer een intakegesprek gehad met die psychotherapeute, en wat een onrust al. Volgens mij ben ik nu ook pas aan het voelen. Heel wat anders dan alles maar rationaliseren en beredeneren, waar ik heel goed in was. En ben.
Dacht dat ik best een eind was gekomen intussen, met al die dingen die ik eerder heb gedaan, de wegen die ik heb bewandeld. Alles wat ik heb meegemaakt. Maar nu voelt alles ook zwaar en donker, donker vooral. En zit ik ook nog eens heel erg te twijfelen aan mijn werk: dat ik dit niet blijf doen is zeker, maar wat dan? Wat wil ik eigenlijk met de rest van mijn leven, die ik moet invullen zonder mijn kinderen? Die toekomst is veranderd, en ik sta nu helemaal alleen met mezelf, en hoe geef ik dat zin? Ik wil niet thuiszitten, maar wat wil ik echt? Tegelijkertijd zie ik dan ook meteen beperkingen, omdat ik mijn rugzak nog zo als zwaar voel; ik loop niet voor niets ook tegen vanalles aan in het taxiwerk, in het contact met de pubers en met anderen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 3 november 2008 om 11:12
Je bent niet gek aan het worden. Goed dat je de therapeute hebt gebeld en dat jullie gericht aan het werk gaan de volgende afspraak.
Ja, a.s. woensdag EMDR. Ik zie er best wel tegenop.
Vind het eigenlijk ook best vreemd dat dit meteen gaat gebeuren, terwijl ik alleen nog maar een intake heb gehad.
Maar goed, hij zal het wel weten.
Ik zal woensdag laten weten hoe het gegaan is.
EV, je bent ook al heel ver gekomen.
Dat je al wat verder durft te kijken, naar wat je echt wilt doen, is daar een teken van denk ik.
Hoe ging het werk vanochtend, trek je het een beetje na zulke onrustige nachten met weinig slaap?
Ja, a.s. woensdag EMDR. Ik zie er best wel tegenop.
Vind het eigenlijk ook best vreemd dat dit meteen gaat gebeuren, terwijl ik alleen nog maar een intake heb gehad.
Maar goed, hij zal het wel weten.
Ik zal woensdag laten weten hoe het gegaan is.
EV, je bent ook al heel ver gekomen.
Dat je al wat verder durft te kijken, naar wat je echt wilt doen, is daar een teken van denk ik.
Hoe ging het werk vanochtend, trek je het een beetje na zulke onrustige nachten met weinig slaap?
maandag 3 november 2008 om 11:21
Nou, het gáát. Na de pubers had ik gelukkig een erg aardige oudere vrouw in de taxi, met wie ik leuk vrijblijvend losjes heb gekletst over mijn hond en haar voormalige honden. Dat was gezellig. Verder nu hoofdpijn, wasmachine aangezet, en misschien ga ik straks wel even liggen met een boek ofzo, voordat ik lastige-puber-nr.-1 weer mag gaan ophalen. Kijk ik zo niet naar uit...!
Saartje, schrikt het je nu niet af, wat Philomein en ik schrijven over therapie? Dat je je straks na een tijdje misschien ook zo gaat voelen?
Saartje, schrikt het je nu niet af, wat Philomein en ik schrijven over therapie? Dat je je straks na een tijdje misschien ook zo gaat voelen?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 3 november 2008 om 11:23
Oh jee EV wat heftig, nu zit ik alweer in tranen, ook van herkenning. Sjonge jonge, het is me wat dat leven. Ik weet gewoon niet goed wat ik moet zeggen over het verder leven zonder je kinderen, aan de ene kant wil ik het gewoon noemen omdat dat is hoe het is, aan de andere kant vind ik het heel moeilijk omdat ik die pijn die dat moet doen niet wil aanwakkeren ofzo. Nou ja ik wil alleen maar zeggen dat ik verschrikkelijk trots ben op je al ken ik je niet.
maandag 3 november 2008 om 11:28
Goed idee om even te gaan liggen, wat rust proberen te pakken.
Al die onrust die je nu voelt, ook 's nachts, kan je daar wat mee of heb je het gevoel dat het je overspoelt nu?
Het schrikt me niet af hoor wat jullie schrijven over therapie.
Ik houd er rekening mee dat het kan gebeuren me zo te voelen.
En ik weet ook dat het er bij hoort, kan dat nu nog wel verstandelijk beredeneren.
Twijfels die had ik al wel een beetje, heb er niet voor niets zo lang tegenaan zitten hikken.
Al die onrust die je nu voelt, ook 's nachts, kan je daar wat mee of heb je het gevoel dat het je overspoelt nu?
Het schrikt me niet af hoor wat jullie schrijven over therapie.
Ik houd er rekening mee dat het kan gebeuren me zo te voelen.
En ik weet ook dat het er bij hoort, kan dat nu nog wel verstandelijk beredeneren.
Twijfels die had ik al wel een beetje, heb er niet voor niets zo lang tegenaan zitten hikken.
maandag 3 november 2008 om 11:53
