Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
woensdag 7 januari 2009 om 17:53
woensdag 7 januari 2009 om 17:55
woensdag 7 januari 2009 om 17:59
ja, heb verteld dat ik me ziek heb gemeld en dat ik graag zo snel mogelijk een gesprek wil.
Ach ja, tuurlijk komt het weer goed. Zou alleen wat makkelijker zijn als ik het kon plaatsen dit gevoel.
En ik schaam me rot eerlijk gezegd, gevoel alsof ik heel groot 'loser' op mijn voorhoofd heb staan. Ik weet echt wel dat het niet zo is, maar zo voelt het wel.
Ach ja, tuurlijk komt het weer goed. Zou alleen wat makkelijker zijn als ik het kon plaatsen dit gevoel.
En ik schaam me rot eerlijk gezegd, gevoel alsof ik heel groot 'loser' op mijn voorhoofd heb staan. Ik weet echt wel dat het niet zo is, maar zo voelt het wel.
woensdag 7 januari 2009 om 18:08
Is er misschien iets gebeurt wat je getriggert heeft? Hoeft niets groots te zijn. Of wellicht komt het door alles wat toch los is gekomen? Diep in je hart weet je het vaak wel alleen is het soms moeilijk om er woorden aan te geven.
Je hoeft je echt niet te schamen, maar dat is makkelijk gezegd dan gedaan. Het is ook een hele omslag om hulp te vragen als je het altijd alleen hebt moeten doen ( of alleen gedaan hebt). Voor mij voelde dat ook altijd, en soms nog, als falen. Alsof ik moest buigen, door mijn knieën moest.Een enorme weerstand voelde ik dan.Terwijl we het bij anderen juist oprecht toejuichen, en het dapper vinden.
Daarom vind ik het ook dapper dat je wél hebt gemaild!! Daar mag je best trots op zijn hoor!
Je hoeft je echt niet te schamen, maar dat is makkelijk gezegd dan gedaan. Het is ook een hele omslag om hulp te vragen als je het altijd alleen hebt moeten doen ( of alleen gedaan hebt). Voor mij voelde dat ook altijd, en soms nog, als falen. Alsof ik moest buigen, door mijn knieën moest.Een enorme weerstand voelde ik dan.Terwijl we het bij anderen juist oprecht toejuichen, en het dapper vinden.
Daarom vind ik het ook dapper dat je wél hebt gemaild!! Daar mag je best trots op zijn hoor!
woensdag 7 januari 2009 om 18:11
quote:saartje1980 schreef op 07 januari 2009 @ 18:05:
Het voelt alleen nog niet zo goed helaas.
En ik weet al hoe hierover geluld gaat worden op het werk. En ja, daar moet ik boven staan, en toch...
Mocht dat werkelijk zo zijn dan zijn het gewoon een stelletje kortzichtige losers bij elkaar.
Maar is dat werkelijk zo? Of is dat een angst die jij hebt?
Het voelt alleen nog niet zo goed helaas.
En ik weet al hoe hierover geluld gaat worden op het werk. En ja, daar moet ik boven staan, en toch...
Mocht dat werkelijk zo zijn dan zijn het gewoon een stelletje kortzichtige losers bij elkaar.
Maar is dat werkelijk zo? Of is dat een angst die jij hebt?
woensdag 7 januari 2009 om 18:14
Misschien komt er toch meer los dan ik dacht.
Jouw schuld Claire
Nee, dat is onzin natuurlijk, maar je hebt me wel een flinke spiegel voorgehouden. En ik reageer dan misschien alsof het me niet zoveel doet, maar het heeft wel degelijk wat losgemaakt.
Ja, bij een ander kan ik dat ook dapper vinden. Maar bij mezelf lukt dat (nog) niet.
Ach, over een paar jaar kan ik hier vast met een gevoel van trots op terugkijken
Jouw schuld Claire
Nee, dat is onzin natuurlijk, maar je hebt me wel een flinke spiegel voorgehouden. En ik reageer dan misschien alsof het me niet zoveel doet, maar het heeft wel degelijk wat losgemaakt.
Ja, bij een ander kan ik dat ook dapper vinden. Maar bij mezelf lukt dat (nog) niet.
Ach, over een paar jaar kan ik hier vast met een gevoel van trots op terugkijken
woensdag 7 januari 2009 om 18:15
quote:claire123 schreef op 07 januari 2009 @ 18:11:
Mocht dat werkelijk zo zijn dan zijn het gewoon een stelletje kortzichtige losers bij elkaar.
Maar is dat werkelijk zo? Of is dat een angst die jij hebt?Dat is echt zo. Niet iedereen hoor, maar een groot deel ziet het zo. Dat is niet alleen angst van mij, ik heb het vaak genoeg zien gebeuren en mensen horen uitspreken.
Mocht dat werkelijk zo zijn dan zijn het gewoon een stelletje kortzichtige losers bij elkaar.
Maar is dat werkelijk zo? Of is dat een angst die jij hebt?Dat is echt zo. Niet iedereen hoor, maar een groot deel ziet het zo. Dat is niet alleen angst van mij, ik heb het vaak genoeg zien gebeuren en mensen horen uitspreken.
woensdag 7 januari 2009 om 18:19
woensdag 7 januari 2009 om 18:20
quote:saartje1980 schreef op 07 januari 2009 @ 18:14:
Misschien komt er toch meer los dan ik dacht.
Jouw schuld Claire
Ow en wie kwam met dikke ogen van het huilen weer thuis?
Nee, dat is onzin natuurlijk, maar je hebt me wel een flinke spiegel voorgehouden. En ik reageer dan misschien alsof het me niet zoveel doet, maar het heeft wel degelijk wat losgemaakt.
Die avond was ook heftig en andersom heb je ook veel bij mij los gemaakt, alleen was ik er al aan begonnen natuurlijk. Edit: aan mijn eigen gevoelens bedoel ik, dat proces is al een tijdje in gang waardoor ik ook veel sneller kán huilen.
Ja, bij een ander kan ik dat ook dapper vinden. Maar bij mezelf lukt dat (nog) niet.
Ach, over een paar jaar kan ik hier vast met een gevoel van trots op terugkijken Ja dat weet ik zeker. En tja die mensen op je werk die er wél negatief over praten zullen ook over andere dingen lullen, zit dan in het bloed. Die vinden altijd wel wat. Niets aan te doen, alleen niet makkelijk natuurlijk.
Misschien komt er toch meer los dan ik dacht.
Jouw schuld Claire
Ow en wie kwam met dikke ogen van het huilen weer thuis?
Nee, dat is onzin natuurlijk, maar je hebt me wel een flinke spiegel voorgehouden. En ik reageer dan misschien alsof het me niet zoveel doet, maar het heeft wel degelijk wat losgemaakt.
Die avond was ook heftig en andersom heb je ook veel bij mij los gemaakt, alleen was ik er al aan begonnen natuurlijk. Edit: aan mijn eigen gevoelens bedoel ik, dat proces is al een tijdje in gang waardoor ik ook veel sneller kán huilen.
Ja, bij een ander kan ik dat ook dapper vinden. Maar bij mezelf lukt dat (nog) niet.
Ach, over een paar jaar kan ik hier vast met een gevoel van trots op terugkijken Ja dat weet ik zeker. En tja die mensen op je werk die er wél negatief over praten zullen ook over andere dingen lullen, zit dan in het bloed. Die vinden altijd wel wat. Niets aan te doen, alleen niet makkelijk natuurlijk.
woensdag 7 januari 2009 om 18:22
En ja, ik vind het ook dapper. Ik herken overigens ook de gemengde gevoelens over hulp zoeken hoor, die Claire beschrijft. Weten dat het nodig is, hard nodig zelfs, en mezelf toch een loser voelen (zeker omdat ik, i.t.t. jullie, op deze leeftijd nog zo zit te klooien met mezelf).
Ik denk dat het erbij hoort.
Ergens diep van binnen vind ik mezelf toch dapper, dat ik andere wegen ga dan mensen die maar als zombies doorleven, kop in het zand, doen alsof er niks aan de hand is.
Ieder het zijne hoor en dat moeten ze ook helemaal zelf weten, ik heb zelf trouwens ook heel lang als zombie geleefd zeg maar, maar nu kies ik iets anders.
Ik denk dat het erbij hoort.
Ergens diep van binnen vind ik mezelf toch dapper, dat ik andere wegen ga dan mensen die maar als zombies doorleven, kop in het zand, doen alsof er niks aan de hand is.
Ieder het zijne hoor en dat moeten ze ook helemaal zelf weten, ik heb zelf trouwens ook heel lang als zombie geleefd zeg maar, maar nu kies ik iets anders.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 7 januari 2009 om 18:25
woensdag 7 januari 2009 om 18:28
woensdag 7 januari 2009 om 18:29
quote:Elmervrouw schreef op 07 januari 2009 @ 18:23:
Wat..?!
Vertel!
Hoezo ben ik het begin van alles?
*breng ik dan toch wat teweeg in iemands leven, al denk ik heel de tijd dat ik helemaal niet belangrijk ben?*
Dat weet je best EV, niet zo schijnheilig doen nu he
Met wie heb ik hier al die tijd zitten schrijven? Als ik hier niet met jou was blijven hangen was ik never nooit niet naar een psych gegaan. Was ik ook gewoon weer verder gegaan zoals ik altijd deed.
Dus ga maar rap geloven dat je wel iets teweeg brengt in het leven van anderen en dat je zeker belangrijk bent. Voor mij in elk geval en ik geloof niet dat ik de enige ben!
Wat..?!
Vertel!
Hoezo ben ik het begin van alles?
*breng ik dan toch wat teweeg in iemands leven, al denk ik heel de tijd dat ik helemaal niet belangrijk ben?*
Dat weet je best EV, niet zo schijnheilig doen nu he
Met wie heb ik hier al die tijd zitten schrijven? Als ik hier niet met jou was blijven hangen was ik never nooit niet naar een psych gegaan. Was ik ook gewoon weer verder gegaan zoals ik altijd deed.
Dus ga maar rap geloven dat je wel iets teweeg brengt in het leven van anderen en dat je zeker belangrijk bent. Voor mij in elk geval en ik geloof niet dat ik de enige ben!
woensdag 7 januari 2009 om 18:31
Potver ik gebruik expres het woord janken niet omdat iemand, ik noem geen namen, zei dat het huilen was
Idd EV het een keuze die je kunt maken, mensen die er zo hard over oordelen steken vaak zelf (nog) hun kop in het zand. Zijn vaak bang om in hun hart te kijken. Mag allemaal, maar of dát nu makkelijk is? Ik denk het niet. Wat eruit moet komt eruit.
Ja het waren heftige uren. Vond je het te heftig?
Idd EV het een keuze die je kunt maken, mensen die er zo hard over oordelen steken vaak zelf (nog) hun kop in het zand. Zijn vaak bang om in hun hart te kijken. Mag allemaal, maar of dát nu makkelijk is? Ik denk het niet. Wat eruit moet komt eruit.
Ja het waren heftige uren. Vond je het te heftig?
woensdag 7 januari 2009 om 18:33
Oef, gelukkig dus ergens wel belangrijk. Sorry hoor als dit zielig overkomt, maar door het gedoe met ex en familie denk ik écht: wat heb ik ooit betekend voor mensen? Wat beteken ik eigenlijk voor mensen?
Maar goed, het ging nu niet over mij.
En Saar, begin je (laatste opmerking van je, 18.30) het al af te zwakken nu? Of lijkt dat alleen maar zo?
Maar goed, het ging nu niet over mij.
En Saar, begin je (laatste opmerking van je, 18.30) het al af te zwakken nu? Of lijkt dat alleen maar zo?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 7 januari 2009 om 18:35
