Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
woensdag 7 januari 2009 om 20:21
woensdag 7 januari 2009 om 20:29
Idd als het écht concreet wordt...pfff.
Nou ik laat het bezinken, ga er nu niet verder over nadenken. Is nu ook niet de beste tijd. Namelijk enigszins last van PMS en ziek.
Enneuh met jou op stap lijkt me erg gezellig hoor, en de vrouwen die komen lijken me ook echt heel erg oke....daar ligt het zeker niet aan.
Nou ik laat het bezinken, ga er nu niet verder over nadenken. Is nu ook niet de beste tijd. Namelijk enigszins last van PMS en ziek.
Enneuh met jou op stap lijkt me erg gezellig hoor, en de vrouwen die komen lijken me ook echt heel erg oke....daar ligt het zeker niet aan.
woensdag 7 januari 2009 om 21:32
Wilde nog vragen hoe het nu met je gaat? Al weer wat rustiger lijkt het....is dat ook zo?
Klote dat je koppijn hebt, alle spanning komt er misschien nu wel uit. Ik hoop dat je een beetje tot rust kunt komen en dat je niet al te veel piekert over hoe nu verder...
Ben zelf godzijdank koppijn vrij dankzij de paracetamol...wat een geweldig spul, als het werkt
Lief zijn voor jezelf hè!!
Je hebt de eerste stappen al gezet...dapper!! (f)
Klote dat je koppijn hebt, alle spanning komt er misschien nu wel uit. Ik hoop dat je een beetje tot rust kunt komen en dat je niet al te veel piekert over hoe nu verder...
Ben zelf godzijdank koppijn vrij dankzij de paracetamol...wat een geweldig spul, als het werkt
Lief zijn voor jezelf hè!!
Je hebt de eerste stappen al gezet...dapper!! (f)
woensdag 7 januari 2009 om 21:47
Poehhh even dit nog, weer terug. Koppijn.
Morgen lees ik jullie stukken.
´Wat zou het voor jou als kind, puber, betekend hebben, zo´n rit elke dag, met echte aandacht en betrokkenheid voor jou?´
...
Nou, dat knalt erin.
Dat zou zoveel verschil gemaakt hebben.
Maar er was geen enkele volwassene, die ook maar iets van aandacht had, of die het iets uitmaakte.
En dan betekent dat ook nog eens dat het voor die jongen misschien ook wel meer betekent dan ik in de gaten had.
Ik voel alleen maar meer en meer emoties over het gezin dat we waren, en vooral over de ouders die ik had.
Het overspoelt me gewoon.
Dat wat ik voel, en dat wat ik altijd heb gedacht. Nog liever denken dat ik gek was, dan de waarheid over ons gezin zien. En die zie en voel ik steeds meer, ook door allerlei mensen die ik nu tegenkom in en buiten mijn werk.
Zo confronterend hoe ons gezin dus echt was.
Hoe ik daar heb gestaan, kind met liefde en mededogen, dat wat ik nu geef aan anderen, maar ik stond in een kale woestijn.
Pijnlijk, verdrietig, boos, teleurgesteld, diep verdrietig eigenlijk.
Nee, niet eigenlijk. Gewoon heel verdrietig.
Het is allemaal zoveel, zoveel.
En ik rem mezelf nog af als ik daar praat, omdat ik al die emoties nog wat probeer binnen te houden, maar ze snapt het geloof ik wel, ook dat het zoveel is en me nu overspoelt.
Nou, ik ga me omkleden, huispak en fleece dekentje.
EM luistert trouwens wel heel goed, als ik zo terugkom. Dat is wel heel fijn, moet ik zeggen.
Meiden, sterkte voor jullie en voor mij, fijne avond nog en lekker slapen voor straks. Ik hoef morgen gelukkig niet te werken, dus kan een beetje uitslapen. Niet te lang, want er komen twee vriendinnen morgenvroeg, en ´s middags gesprek met de reintegratiecoach. Zuuuucht.......
Morgen lees ik jullie stukken.
´Wat zou het voor jou als kind, puber, betekend hebben, zo´n rit elke dag, met echte aandacht en betrokkenheid voor jou?´
...
Nou, dat knalt erin.
Dat zou zoveel verschil gemaakt hebben.
Maar er was geen enkele volwassene, die ook maar iets van aandacht had, of die het iets uitmaakte.
En dan betekent dat ook nog eens dat het voor die jongen misschien ook wel meer betekent dan ik in de gaten had.
Ik voel alleen maar meer en meer emoties over het gezin dat we waren, en vooral over de ouders die ik had.
Het overspoelt me gewoon.
Dat wat ik voel, en dat wat ik altijd heb gedacht. Nog liever denken dat ik gek was, dan de waarheid over ons gezin zien. En die zie en voel ik steeds meer, ook door allerlei mensen die ik nu tegenkom in en buiten mijn werk.
Zo confronterend hoe ons gezin dus echt was.
Hoe ik daar heb gestaan, kind met liefde en mededogen, dat wat ik nu geef aan anderen, maar ik stond in een kale woestijn.
Pijnlijk, verdrietig, boos, teleurgesteld, diep verdrietig eigenlijk.
Nee, niet eigenlijk. Gewoon heel verdrietig.
Het is allemaal zoveel, zoveel.
En ik rem mezelf nog af als ik daar praat, omdat ik al die emoties nog wat probeer binnen te houden, maar ze snapt het geloof ik wel, ook dat het zoveel is en me nu overspoelt.
Nou, ik ga me omkleden, huispak en fleece dekentje.
EM luistert trouwens wel heel goed, als ik zo terugkom. Dat is wel heel fijn, moet ik zeggen.
Meiden, sterkte voor jullie en voor mij, fijne avond nog en lekker slapen voor straks. Ik hoef morgen gelukkig niet te werken, dus kan een beetje uitslapen. Niet te lang, want er komen twee vriendinnen morgenvroeg, en ´s middags gesprek met de reintegratiecoach. Zuuuucht.......
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 7 januari 2009 om 22:03
quote:claire123 schreef op 07 januari 2009 @ 21:32:
Wilde nog vragen hoe het nu met je gaat? Al weer wat rustiger lijkt het....is dat ook zo?
Klote dat je koppijn hebt, alle spanning komt er misschien nu wel uit. Ik hoop dat je een beetje tot rust kunt komen en dat je niet al te veel piekert over hoe nu verder...
Ben zelf godzijdank koppijn vrij dankzij de paracetamol...wat een geweldig spul, als het werkt
Lief zijn voor jezelf hè!!
Je hebt de eerste stappen al gezet...dapper!! (f)
Hier even van me afpraten en jullie reacties hebben me wel iets rustiger gemaakt, dat klopt.
Geprobeerd even te ontspannen voor de tv, maar dat lukt niet echt.
Teveel aan het piekeren over hoe het nu verder moet, moest eigenlijk komende zeven dagen werken, wat ga ik nu doen. Ga ik mijn ouders vertellen dat ik 'ziek' ben, en ga zo maar door.
Enerzijds wel een beetje opgelucht, maar tegelijkertijd niet weten wat ik hier nou eigenlijk mee opschiet. En hoe ik dit ga verklaren naar anderen.
Wilde nog vragen hoe het nu met je gaat? Al weer wat rustiger lijkt het....is dat ook zo?
Klote dat je koppijn hebt, alle spanning komt er misschien nu wel uit. Ik hoop dat je een beetje tot rust kunt komen en dat je niet al te veel piekert over hoe nu verder...
Ben zelf godzijdank koppijn vrij dankzij de paracetamol...wat een geweldig spul, als het werkt
Lief zijn voor jezelf hè!!
Je hebt de eerste stappen al gezet...dapper!! (f)
Hier even van me afpraten en jullie reacties hebben me wel iets rustiger gemaakt, dat klopt.
Geprobeerd even te ontspannen voor de tv, maar dat lukt niet echt.
Teveel aan het piekeren over hoe het nu verder moet, moest eigenlijk komende zeven dagen werken, wat ga ik nu doen. Ga ik mijn ouders vertellen dat ik 'ziek' ben, en ga zo maar door.
Enerzijds wel een beetje opgelucht, maar tegelijkertijd niet weten wat ik hier nou eigenlijk mee opschiet. En hoe ik dit ga verklaren naar anderen.
woensdag 7 januari 2009 om 22:31
Je hoeft het niet te verklaren, dat is je eigen keuze. Moet je je ouders iets vertellen, vind je?
En het is verdomd lastig maar misschien kun je nu niet anders meer dan eerlijk zijn? Je hoeft natuurlijk niet in details te treden.Bekijk per 'geval' wat je wilt en kunt zeggen.
Wat je hier mee opschiet? Je was zo in paniek, je schrikt van jezelf. Dan is het tijd om even op adem te komen. Even geen verplichtingen, rust is een groot woord. Te goot in dit geval denk ik.
Weet je...jij bent gewoon een stoer wijf dat je wel, ondanks dat het je niet is geleerd, wél hulp zoekt. En dus wel met je gevoelens aan de slag gaat. Ook zul je wel moeten denk ik....je moet ( en ik zeg niet graag of vaak moeten) er iets mee meis en dat is zwaar oneerlijk. Er is je ongelovelijk veel onrecht aangedaan en nu heb je de kloten taak om de puinzooi ook nog eens op te ruimen. Tis aan jou wanneer en of je er iets mee gaat doen.
Maar de mensen die echt om je geven zullen er voor je zijn hoor!! En dat zijn uiteindelijk ook echt de mensen die je om je heen wilt hebben. Dat geld ook voor je werk.
En mocht je twijfelen of je het wel aan kan? Ja dat kan je, dat weet ik zeker. Ook jij hebt heel veel kracht dat heb ik gezien en sja...ik heb inmiddels wel wat mensenkennis vergaart.
Alle begin is moeilijk
En het is verdomd lastig maar misschien kun je nu niet anders meer dan eerlijk zijn? Je hoeft natuurlijk niet in details te treden.Bekijk per 'geval' wat je wilt en kunt zeggen.
Wat je hier mee opschiet? Je was zo in paniek, je schrikt van jezelf. Dan is het tijd om even op adem te komen. Even geen verplichtingen, rust is een groot woord. Te goot in dit geval denk ik.
Weet je...jij bent gewoon een stoer wijf dat je wel, ondanks dat het je niet is geleerd, wél hulp zoekt. En dus wel met je gevoelens aan de slag gaat. Ook zul je wel moeten denk ik....je moet ( en ik zeg niet graag of vaak moeten) er iets mee meis en dat is zwaar oneerlijk. Er is je ongelovelijk veel onrecht aangedaan en nu heb je de kloten taak om de puinzooi ook nog eens op te ruimen. Tis aan jou wanneer en of je er iets mee gaat doen.
Maar de mensen die echt om je geven zullen er voor je zijn hoor!! En dat zijn uiteindelijk ook echt de mensen die je om je heen wilt hebben. Dat geld ook voor je werk.
En mocht je twijfelen of je het wel aan kan? Ja dat kan je, dat weet ik zeker. Ook jij hebt heel veel kracht dat heb ik gezien en sja...ik heb inmiddels wel wat mensenkennis vergaart.
Alle begin is moeilijk
woensdag 7 januari 2009 om 22:44
Dat gevoel heb ik, dat ik nu niet anders kan dan eerlijk zijn.
En ik bepaal natuurlijk zelf in hoeverre.
Misschien ook wel goed om dat eens te doen, juist ook naar mijn ouders toe. De boel maar eens openbreken en zien hoe dat gaat.
Als ik de moed kan verzamelen bel ik ze morgen.
Bedankt voor je reactie!
Over een goede week ga ik op vakantie. Heb er op dit moment weinig zin in, maar denk dat het wel goed komt. Even een week de hele dag buiten en actief bezig zijn.
En daarna zie ik het vast weer positiever in.
En ik bepaal natuurlijk zelf in hoeverre.
Misschien ook wel goed om dat eens te doen, juist ook naar mijn ouders toe. De boel maar eens openbreken en zien hoe dat gaat.
Als ik de moed kan verzamelen bel ik ze morgen.
Bedankt voor je reactie!
Over een goede week ga ik op vakantie. Heb er op dit moment weinig zin in, maar denk dat het wel goed komt. Even een week de hele dag buiten en actief bezig zijn.
En daarna zie ik het vast weer positiever in.
woensdag 7 januari 2009 om 22:50
woensdag 7 januari 2009 om 23:00
woensdag 7 januari 2009 om 23:07
Nou dan ben ik blij dat ik dat voor je kon doen. Maar uiteindelijk heb je dat wel zelf gedaan. En jou een beetje kennende is dat alleen al erg lastig geweest. Dus ik vind dat je goed voor jezelf gezorgd hebt
Meid...zet hem op!!!
Jij komt er wel.
Ik hoop dat je een beetje kunt slapen straks...
Ik ga ook goed voor mezelf zorgen en ga dus naar bed.
Morgen weer een nieuwe dag.
Liefs
Meid...zet hem op!!!
Jij komt er wel.
Ik hoop dat je een beetje kunt slapen straks...
Ik ga ook goed voor mezelf zorgen en ga dus naar bed.
Morgen weer een nieuwe dag.
Liefs
woensdag 7 januari 2009 om 23:09
