Psyche
alle pijlers
Meer mensen die graag op zichzelf zijn?
zaterdag 6 juni 2015 om 12:47
Hoi allemaal,
Ik wilde even iets voorleggen aan jullie, waar ik regelmatig over nadenk. Ik ben eigenlijk m'n hele leven al een beetje een einzelgänger. Ik ben graag p mezelf, en vind het bijvoorbeeld heerlijk om na een drukke werkweek een avond gewoon thuis te zijn. Heb wel genoeg vrienden en kennissen, en ook een grote familie, maar geen vriend. In het weekend ga ik meestal een avond iets doen met vrienden (of een dagje weg ofzo) en dan de andere avond het liefst thuis (wel op die dag vaak even langs familie of zelf erop uit om te winkelen/boodschappen etc.) Doordeweeks heb ik een drukke baan, met nog 1 avond vergadering /bijeenkomst van het vrijwilligerswerk wat ik doe, en 1 avond repeteren met het kamerkoor waar ik op zit.
Eigenlijk ben ik heel gelukkig op deze manier, maar soms bekruipt me het gevoel dat ik niet normaal ben. Sommige collega's proppen 6 afspraken in het weekend en vliegen van de ene naar de andere activiteit, ook op doordeweekse avonden. Ook ben ik dus nog vrijgezel (23 jaar). Wel meerdere korte relaties gehad en gedate, maar op het moment heb ik eigenlijk het idee dat ik (nog??) geen behoefte aan een relatie heb. Net of ik er geen ruimte voor heb in m'n hoofd.
Zijn er meer mensen die dit hebben? Soms maak ik me wel zorgen; in de toekomst zou ik toch graag een gezin willen. ERgens lijkt het me dus toch wel fijn. Zijn er einzelgängers die toch een partner hebben? Als ik op dit moment denk aan een vriend hebben, denk ik vooral aan nog meer verplichtingen.
Overigens ben ik over het algemeen een heel positief iemand die heel sociaal overkomt (en ook wel is ), maar echt bijkomen doe ik dus pas als ik even lekker op mezelf kan zijn. Ben benieuwd of er hier meerdere einzelgängers schuilen.
Ik wilde even iets voorleggen aan jullie, waar ik regelmatig over nadenk. Ik ben eigenlijk m'n hele leven al een beetje een einzelgänger. Ik ben graag p mezelf, en vind het bijvoorbeeld heerlijk om na een drukke werkweek een avond gewoon thuis te zijn. Heb wel genoeg vrienden en kennissen, en ook een grote familie, maar geen vriend. In het weekend ga ik meestal een avond iets doen met vrienden (of een dagje weg ofzo) en dan de andere avond het liefst thuis (wel op die dag vaak even langs familie of zelf erop uit om te winkelen/boodschappen etc.) Doordeweeks heb ik een drukke baan, met nog 1 avond vergadering /bijeenkomst van het vrijwilligerswerk wat ik doe, en 1 avond repeteren met het kamerkoor waar ik op zit.
Eigenlijk ben ik heel gelukkig op deze manier, maar soms bekruipt me het gevoel dat ik niet normaal ben. Sommige collega's proppen 6 afspraken in het weekend en vliegen van de ene naar de andere activiteit, ook op doordeweekse avonden. Ook ben ik dus nog vrijgezel (23 jaar). Wel meerdere korte relaties gehad en gedate, maar op het moment heb ik eigenlijk het idee dat ik (nog??) geen behoefte aan een relatie heb. Net of ik er geen ruimte voor heb in m'n hoofd.
Zijn er meer mensen die dit hebben? Soms maak ik me wel zorgen; in de toekomst zou ik toch graag een gezin willen. ERgens lijkt het me dus toch wel fijn. Zijn er einzelgängers die toch een partner hebben? Als ik op dit moment denk aan een vriend hebben, denk ik vooral aan nog meer verplichtingen.
Overigens ben ik over het algemeen een heel positief iemand die heel sociaal overkomt (en ook wel is ), maar echt bijkomen doe ik dus pas als ik even lekker op mezelf kan zijn. Ben benieuwd of er hier meerdere einzelgängers schuilen.
donderdag 4 mei 2017 om 15:14
Ja, ik heb het ook lang niet altijd makkelijk, maar om het daar continue over te hebben daar verbeter je de situatie niet mee, dan raak je alleen maar meer in de put.
Natuurlijk hoef je niet altijd problemen te negeren, en lucht een keertje ergens over praten ook best op, maar wat heb je nou aan van die eeuwigdurende en steeds terugkerende gesprekken over allerlei ellende? Dan voel je je toch veel beter door samen te lachen, het leven te relativeren?
En natuurlijk zal ik er ook altijd zijn voor iemand die een luisterend oor nodig heeft, maar inderdaad niet door mee te huilen met de wolven in het bos en mee te gaan in een niet-constructieve modus. Daar kan ik ook niet mee zo goed tegen.
Natuurlijk hoef je niet altijd problemen te negeren, en lucht een keertje ergens over praten ook best op, maar wat heb je nou aan van die eeuwigdurende en steeds terugkerende gesprekken over allerlei ellende? Dan voel je je toch veel beter door samen te lachen, het leven te relativeren?
En natuurlijk zal ik er ook altijd zijn voor iemand die een luisterend oor nodig heeft, maar inderdaad niet door mee te huilen met de wolven in het bos en mee te gaan in een niet-constructieve modus. Daar kan ik ook niet mee zo goed tegen.
donderdag 4 mei 2017 om 22:47
Een vriendin vind mij heel aarzelend met afspreken. Dat vind ze vervelend, omdat ze dan niet weet waar ze aan toe is. Dat het vaak van haar kant moet komen en het haar niet duidelijk is of ik iets wel wil. Ik snap dat het verwarrend kan zijn voor anderen. Dat heb ik ook met sommige mensen. Maar soms weet ik gewoon niet of ik wel of niet wil. Ik zei haar dat ik vroeger met vriendinnen juist vaak initiatief nam, maar vaak teleurgesteld ben geweest. Daarom laat ik het van de ander afhangen. Wat ik niet gezegd heb is dat ik vaak een dubbel gevoel heb bij mensen. Aan de ene kant vind ik het leuk om soms dingen met anderen te doen. Maar tegelijkertijd denk ik: Oh help, ze willen iets van me. Dat beklemt me dan weer. Als men iets voorstelt ben ik nooit zo enthousiast en zie vooral leeuwen en beren. Zo van: Hoe laat ben ik weer thuis....Houd ik nog wel genoeg tijd voor mezelf over? Ik vind het pas leuk als ik er eenmaal ben. Maar er de volgende keer toch weer tegenop zien. Is dit herkenbaar?
donderdag 4 mei 2017 om 22:59
quote:Dina80 schreef op 04 mei 2017 @ 15:14:
Ja, ik heb het ook lang niet altijd makkelijk, maar om het daar continue over te hebben daar verbeter je de situatie niet mee, dan raak je alleen maar meer in de put.
Natuurlijk hoef je niet altijd problemen te negeren, en lucht een keertje ergens over praten ook best op, maar wat heb je nou aan van die eeuwigdurende en steeds terugkerende gesprekken over allerlei ellende? Dan voel je je toch veel beter door samen te lachen, het leven te relativeren?
En natuurlijk zal ik er ook altijd zijn voor iemand die een luisterend oor nodig heeft, maar inderdaad niet door mee te huilen met de wolven in het bos en mee te gaan in een niet-constructieve modus. Daar kan ik ook niet mee zo goed tegen.
Je vergeet dat gedeelde smart ook halve smart is. En niets zo leuk als klagen. En zit het je per ongeluk een keer mee in het leven, dan kun je dat nog in het negatieve trekken met quotes als: "nou, het zal mij benieuwen hoe lang *gelukkige situatie* zal duren deze keer. Zal wel niet lang zijn...."
En waar ik echt een #&$^@ HEKEL aan heb is als mensen mijn leed aan hun eigen leed plakken en daar een "wij" geschiedenis van maken. Zo van: ja, het zal ons nooit meezitten. Wij zitten nou eenmaal in de hoek waar de meeste klappen vallen.
Nou, serieus, ik was toch echt wel van plan iets aan mijn tijdelijke tegenslag te doen hoor. En ben niet van plan daar gezamenlijk in te gaan zwelgen.
Ja, ik heb het ook lang niet altijd makkelijk, maar om het daar continue over te hebben daar verbeter je de situatie niet mee, dan raak je alleen maar meer in de put.
Natuurlijk hoef je niet altijd problemen te negeren, en lucht een keertje ergens over praten ook best op, maar wat heb je nou aan van die eeuwigdurende en steeds terugkerende gesprekken over allerlei ellende? Dan voel je je toch veel beter door samen te lachen, het leven te relativeren?
En natuurlijk zal ik er ook altijd zijn voor iemand die een luisterend oor nodig heeft, maar inderdaad niet door mee te huilen met de wolven in het bos en mee te gaan in een niet-constructieve modus. Daar kan ik ook niet mee zo goed tegen.
Je vergeet dat gedeelde smart ook halve smart is. En niets zo leuk als klagen. En zit het je per ongeluk een keer mee in het leven, dan kun je dat nog in het negatieve trekken met quotes als: "nou, het zal mij benieuwen hoe lang *gelukkige situatie* zal duren deze keer. Zal wel niet lang zijn...."
En waar ik echt een #&$^@ HEKEL aan heb is als mensen mijn leed aan hun eigen leed plakken en daar een "wij" geschiedenis van maken. Zo van: ja, het zal ons nooit meezitten. Wij zitten nou eenmaal in de hoek waar de meeste klappen vallen.
Nou, serieus, ik was toch echt wel van plan iets aan mijn tijdelijke tegenslag te doen hoor. En ben niet van plan daar gezamenlijk in te gaan zwelgen.
donderdag 4 mei 2017 om 23:26
quote:hondenmens schreef op 04 mei 2017 @ 22:47:
Een vriendin vind mij heel aarzelend met afspreken. Dat vind ze vervelend, omdat ze dan niet weet waar ze aan toe is. Dat het vaak van haar kant moet komen en het haar niet duidelijk is of ik iets wel wil. Ik snap dat het verwarrend kan zijn voor anderen. Dat heb ik ook met sommige mensen. Maar soms weet ik gewoon niet of ik wel of niet wil. Ik zei haar dat ik vroeger met vriendinnen juist vaak initiatief nam, maar vaak teleurgesteld ben geweest. Daarom laat ik het van de ander afhangen. Wat ik niet gezegd heb is dat ik vaak een dubbel gevoel heb bij mensen. Aan de ene kant vind ik het leuk om soms dingen met anderen te doen. Maar tegelijkertijd denk ik: Oh help, ze willen iets van me. Dat beklemt me dan weer. Als men iets voorstelt ben ik nooit zo enthousiast en zie vooral leeuwen en beren. Zo van: Hoe laat ben ik weer thuis....Houd ik nog wel genoeg tijd voor mezelf over? Ik vind het pas leuk als ik er eenmaal ben. Maar er de volgende keer toch weer tegenop zien. Is dit herkenbaar?Ja, heel herkenbaar! Ik vind het een vervelend gevoel, maar ik voel me ook vaak overvallen of in het nauw gedreven wanneer mensen willen afspreken.
Een vriendin vind mij heel aarzelend met afspreken. Dat vind ze vervelend, omdat ze dan niet weet waar ze aan toe is. Dat het vaak van haar kant moet komen en het haar niet duidelijk is of ik iets wel wil. Ik snap dat het verwarrend kan zijn voor anderen. Dat heb ik ook met sommige mensen. Maar soms weet ik gewoon niet of ik wel of niet wil. Ik zei haar dat ik vroeger met vriendinnen juist vaak initiatief nam, maar vaak teleurgesteld ben geweest. Daarom laat ik het van de ander afhangen. Wat ik niet gezegd heb is dat ik vaak een dubbel gevoel heb bij mensen. Aan de ene kant vind ik het leuk om soms dingen met anderen te doen. Maar tegelijkertijd denk ik: Oh help, ze willen iets van me. Dat beklemt me dan weer. Als men iets voorstelt ben ik nooit zo enthousiast en zie vooral leeuwen en beren. Zo van: Hoe laat ben ik weer thuis....Houd ik nog wel genoeg tijd voor mezelf over? Ik vind het pas leuk als ik er eenmaal ben. Maar er de volgende keer toch weer tegenop zien. Is dit herkenbaar?Ja, heel herkenbaar! Ik vind het een vervelend gevoel, maar ik voel me ook vaak overvallen of in het nauw gedreven wanneer mensen willen afspreken.
donderdag 4 mei 2017 om 23:33
donderdag 4 mei 2017 om 23:45
quote:Sweety2015 schreef op 04 mei 2017 @ 23:33:
Ik zeg gewoon dat ik er nog even over na wil denken..en volg echt mij. Gevoel. Maar eigenlijk lukt het bij mij alleen op de dag zelf en als ik gewoon kan aanhaken, anders heb ik spontaan geen zin meer. En voel. Me benauwd. Wil ook altijd met eigen bervoer etc. En vooral niet meerijden
Hier breekt het angstzweet me letterlijk uit bij het voorstel tot meerijden Ik doe dat dan ook vrijwel nooit.
Ik denk er meestal ook eerst over na, maar ik vind het inderdaad lastig net als jullie, om ver van tevoren afspraken vast te leggen.
Ik zeg gewoon dat ik er nog even over na wil denken..en volg echt mij. Gevoel. Maar eigenlijk lukt het bij mij alleen op de dag zelf en als ik gewoon kan aanhaken, anders heb ik spontaan geen zin meer. En voel. Me benauwd. Wil ook altijd met eigen bervoer etc. En vooral niet meerijden
Hier breekt het angstzweet me letterlijk uit bij het voorstel tot meerijden Ik doe dat dan ook vrijwel nooit.
Ik denk er meestal ook eerst over na, maar ik vind het inderdaad lastig net als jullie, om ver van tevoren afspraken vast te leggen.
vrijdag 5 mei 2017 om 09:03
quote:Dymphnatam schreef op 04 mei 2017 @ 22:59:
[...]
Je vergeet dat gedeelde smart ook halve smart is. En niets zo leuk als klagen. En zit het je per ongeluk een keer mee in het leven, dan kun je dat nog in het negatieve trekken met quotes als: "nou, het zal mij benieuwen hoe lang *gelukkige situatie* zal duren deze keer. Zal wel niet lang zijn...."
En waar ik echt een #&$^@ HEKEL aan heb is als mensen mijn leed aan hun eigen leed plakken en daar een "wij" geschiedenis van maken. Zo van: ja, het zal ons nooit meezitten. Wij zitten nou eenmaal in de hoek waar de meeste klappen vallen.
Nou, serieus, ik was toch echt wel van plan iets aan mijn tijdelijke tegenslag te doen hoor. En ben niet van plan daar gezamenlijk in te gaan zwelgen.
Nou dit inderdaad... Een kennis van mij heeft daar dus ook een handje van.
De laatste keer dat ik haar zag wilde ze ook echt alleen maar klagen.
Nadat ze weer het één en ander kwijt moest vroeg ze hoe het met mij ging, maar dan ook al echt op zo'n beladen toon.
Toen zei ik:'Ja gaat goed!'
Ze reageerde serieus een beetje teleurgesteld:'Oh oké, nou fijn toch'
Alsof ze het jammer vond dat het met mij goed ging en we niet samen konden klagen
Maar zij trekt dus ook alles in het negatieve en idd ook herkenbaar dat praten in de wij vorm, terwijl ik dan alleen iets kwijt wilde maar er helemaal geen negatieve lading aan wilde hangen. Heel vermoeiend.
[...]
Je vergeet dat gedeelde smart ook halve smart is. En niets zo leuk als klagen. En zit het je per ongeluk een keer mee in het leven, dan kun je dat nog in het negatieve trekken met quotes als: "nou, het zal mij benieuwen hoe lang *gelukkige situatie* zal duren deze keer. Zal wel niet lang zijn...."
En waar ik echt een #&$^@ HEKEL aan heb is als mensen mijn leed aan hun eigen leed plakken en daar een "wij" geschiedenis van maken. Zo van: ja, het zal ons nooit meezitten. Wij zitten nou eenmaal in de hoek waar de meeste klappen vallen.
Nou, serieus, ik was toch echt wel van plan iets aan mijn tijdelijke tegenslag te doen hoor. En ben niet van plan daar gezamenlijk in te gaan zwelgen.
Nou dit inderdaad... Een kennis van mij heeft daar dus ook een handje van.
De laatste keer dat ik haar zag wilde ze ook echt alleen maar klagen.
Nadat ze weer het één en ander kwijt moest vroeg ze hoe het met mij ging, maar dan ook al echt op zo'n beladen toon.
Toen zei ik:'Ja gaat goed!'
Ze reageerde serieus een beetje teleurgesteld:'Oh oké, nou fijn toch'
Alsof ze het jammer vond dat het met mij goed ging en we niet samen konden klagen
Maar zij trekt dus ook alles in het negatieve en idd ook herkenbaar dat praten in de wij vorm, terwijl ik dan alleen iets kwijt wilde maar er helemaal geen negatieve lading aan wilde hangen. Heel vermoeiend.
vrijdag 5 mei 2017 om 09:14
quote:Sweety2015 schreef op 04 mei 2017 @ 18:39:
Ik kan juist niet lang van tevoren afspreken. Ben echt van het spontaneIk weet graag dingen ruim vooraf. Het ligt eraan wat het is. Een dagje weg weet ik graag minstens een week van tevoren. Maar een maand van tevoren vragen om gewoon een bakkie te doen vind ik een beetje overdreven. Kan wel eens zou uitkomen, maar bij een van mijn vriendinnen gaat heel vaak zo. Kan het niet, dan kan zij pas weer over een paar weken. Ze plant hele weekenden achter elkaar vol.
Ik kan juist niet lang van tevoren afspreken. Ben echt van het spontaneIk weet graag dingen ruim vooraf. Het ligt eraan wat het is. Een dagje weg weet ik graag minstens een week van tevoren. Maar een maand van tevoren vragen om gewoon een bakkie te doen vind ik een beetje overdreven. Kan wel eens zou uitkomen, maar bij een van mijn vriendinnen gaat heel vaak zo. Kan het niet, dan kan zij pas weer over een paar weken. Ze plant hele weekenden achter elkaar vol.
vrijdag 5 mei 2017 om 10:05
quote:yesss schreef op 05 mei 2017 @ 09:03:
[...]
Nou dit inderdaad... Een kennis van mij heeft daar dus ook een handje van.
De laatste keer dat ik haar zag wilde ze ook echt alleen maar klagen.
Nadat ze weer het één en ander kwijt moest vroeg ze hoe het met mij ging, maar dan ook al echt op zo'n beladen toon.
Toen zei ik:'Ja gaat goed!'
Ze reageerde serieus een beetje teleurgesteld:'Oh oké, nou fijn toch'
Alsof ze het jammer vond dat het met mij goed ging en we niet samen konden klagen
Maar zij trekt dus ook alles in het negatieve en idd ook herkenbaar dat praten in de wij vorm, terwijl ik dan alleen iets kwijt wilde maar er helemaal geen negatieve lading aan wilde hangen. Heel vermoeiend.Ik denk dat dit rechtstreeks samenhangt met onze (haha) autonomie en zelfoplossend vermogen. Ik ben niet van plan als een lemming mee in het ravijn te springen. Wat niet wil zeggen dat ik niet erg empathisch ben, ik leef vaak erg mee met de mensen om mij heen. Maar ik laat problemen graag bij de oorspronkelijke eigenaar. Ook voor mijn leed (klein en groot) voel ik en neem ik zelf verantwoording. En dat verwacht ik dus van een ander ook.
[...]
Nou dit inderdaad... Een kennis van mij heeft daar dus ook een handje van.
De laatste keer dat ik haar zag wilde ze ook echt alleen maar klagen.
Nadat ze weer het één en ander kwijt moest vroeg ze hoe het met mij ging, maar dan ook al echt op zo'n beladen toon.
Toen zei ik:'Ja gaat goed!'
Ze reageerde serieus een beetje teleurgesteld:'Oh oké, nou fijn toch'
Alsof ze het jammer vond dat het met mij goed ging en we niet samen konden klagen
Maar zij trekt dus ook alles in het negatieve en idd ook herkenbaar dat praten in de wij vorm, terwijl ik dan alleen iets kwijt wilde maar er helemaal geen negatieve lading aan wilde hangen. Heel vermoeiend.Ik denk dat dit rechtstreeks samenhangt met onze (haha) autonomie en zelfoplossend vermogen. Ik ben niet van plan als een lemming mee in het ravijn te springen. Wat niet wil zeggen dat ik niet erg empathisch ben, ik leef vaak erg mee met de mensen om mij heen. Maar ik laat problemen graag bij de oorspronkelijke eigenaar. Ook voor mijn leed (klein en groot) voel ik en neem ik zelf verantwoording. En dat verwacht ik dus van een ander ook.
vrijdag 5 mei 2017 om 10:09
En aan meerijden heb ik inderdaad ook een broertje dood. Vorig jaar iets bijgewoond waar vervoer voor geregeld was. Ik heb vanaf het eerste moment gezegd dat ik met mijn eigen auto zou gaan. Nou, ik werd bijna verketterd, zo ongezellig was dat. Zoooo slecht voor het groepsgevoel.....Eindigde ermee dat ik vier (!) mensen had die met mij mee wilden rijden. Uiteindelijk zat zowel op de heen- als op de terugweg mijn auto vol.
vrijdag 5 mei 2017 om 15:35
Twee drukke dagen. Zowel gisteren als vandaag kwamen er onverwachtste dingen op mijn pad.
Gistermorgen stond ineens om 11:00 uur de buurvrouw op de stoep. Ik was nog niet aangekleed, gedoucht en tanden gepoetst. Ze heeft hartklachten en vroeg of ik haar zo snel mogelijk naar de huisarts wilde brengen. Ze heeft zelf geen auto. Ik moest het een paar seconden tot me door laten dringen. Ja, ik ging me snel aankleden en haar wegbrengen. Dat deed ik puur met mijn verstand. Terwijl ik vooral dacht: Bah nu kan ik mijn gang niet gaan. Maar je weet niet hoe ernstig het is. Stel dat je "nee" zegt en het gaat mis. Na een uur was alles klaar, inclusief het wachten in de wachtkamer. Alles liep een beetje uit. Ik bracht haar ook terug naar huis en ze was me erg dankbaar. Achteraf was ik dan ook wel blij dat ik dit voor haar kan doen. We zien elkaar heel weinig.
Vanmorgen moesten mijn hondjes naar de dierenarts voor uitgebreid tandsteen verwijderen onder narcose. Mijn stiefvader heeft mijn moeder (die nu even niet kan rijden vanwege een knie operatie) gebracht. De hondjes moesten om 9:15 uur binnen zijn. Ik zou mijn moeder komen ophalen. Om 11:00 uur belde mijn moeder om te zeggen dat ze waarschijnlijk over een half uur klaar zouden zijn. Dus ik er naartoe. Maar het liep wel 2 uur uit. Het ene hondje werd maar langzaam wakker. Bij het andere moest onverwachts een kies getrokken worden wat problemen gaf. Pas na 1:00 uur was de laatste klaar en moest nog even bijkomen. In de tussentijd ging ik maar broodjes halen in de winkel, want we hadden beiden nog niet geluncht. Pas om 13:30 konden we daar weg. Als dingen uitlopen kan ik daar zo slecht tegen. Dan verstond mijn moeder ook vaak niet wat ik zei. Met periodes heeft ze dat vaker. Voor een deel ligt dat aan ons allebei. Maar meestal op zulke momenten als het toch al een chaos in mijn hoofd is. Dan heb ik eigenlijk zin om te gaan krijsen. Om 14:00 onze lunch bij mij thuis opgegeten. Dan dacht mijn moeder me te helpen met dingen opruimen. Maar ik had daar zooo geen zin in. Niet nu. Dat ga ik in de loop van de dag en morgen wel doen. Dan vind ze dat ik lelijk doe tegen haar. Maar dan heb ik het even helemaal gehad en kan alleen aan mijn eigen gevoel denken. Terwijl het eigenlijk om die dieren ging.
Meerijden doe ik ook niet graag, omdat ik dan niet zelf kan bepalen wanneer ik weer weg wil. Zeker als het rond de tijd is dat ik wil gaan eten. Dan moet ik of (veel) later eten of iets anders nemen wat sneller klaar is.
Gistermorgen stond ineens om 11:00 uur de buurvrouw op de stoep. Ik was nog niet aangekleed, gedoucht en tanden gepoetst. Ze heeft hartklachten en vroeg of ik haar zo snel mogelijk naar de huisarts wilde brengen. Ze heeft zelf geen auto. Ik moest het een paar seconden tot me door laten dringen. Ja, ik ging me snel aankleden en haar wegbrengen. Dat deed ik puur met mijn verstand. Terwijl ik vooral dacht: Bah nu kan ik mijn gang niet gaan. Maar je weet niet hoe ernstig het is. Stel dat je "nee" zegt en het gaat mis. Na een uur was alles klaar, inclusief het wachten in de wachtkamer. Alles liep een beetje uit. Ik bracht haar ook terug naar huis en ze was me erg dankbaar. Achteraf was ik dan ook wel blij dat ik dit voor haar kan doen. We zien elkaar heel weinig.
Vanmorgen moesten mijn hondjes naar de dierenarts voor uitgebreid tandsteen verwijderen onder narcose. Mijn stiefvader heeft mijn moeder (die nu even niet kan rijden vanwege een knie operatie) gebracht. De hondjes moesten om 9:15 uur binnen zijn. Ik zou mijn moeder komen ophalen. Om 11:00 uur belde mijn moeder om te zeggen dat ze waarschijnlijk over een half uur klaar zouden zijn. Dus ik er naartoe. Maar het liep wel 2 uur uit. Het ene hondje werd maar langzaam wakker. Bij het andere moest onverwachts een kies getrokken worden wat problemen gaf. Pas na 1:00 uur was de laatste klaar en moest nog even bijkomen. In de tussentijd ging ik maar broodjes halen in de winkel, want we hadden beiden nog niet geluncht. Pas om 13:30 konden we daar weg. Als dingen uitlopen kan ik daar zo slecht tegen. Dan verstond mijn moeder ook vaak niet wat ik zei. Met periodes heeft ze dat vaker. Voor een deel ligt dat aan ons allebei. Maar meestal op zulke momenten als het toch al een chaos in mijn hoofd is. Dan heb ik eigenlijk zin om te gaan krijsen. Om 14:00 onze lunch bij mij thuis opgegeten. Dan dacht mijn moeder me te helpen met dingen opruimen. Maar ik had daar zooo geen zin in. Niet nu. Dat ga ik in de loop van de dag en morgen wel doen. Dan vind ze dat ik lelijk doe tegen haar. Maar dan heb ik het even helemaal gehad en kan alleen aan mijn eigen gevoel denken. Terwijl het eigenlijk om die dieren ging.
Meerijden doe ik ook niet graag, omdat ik dan niet zelf kan bepalen wanneer ik weer weg wil. Zeker als het rond de tijd is dat ik wil gaan eten. Dan moet ik of (veel) later eten of iets anders nemen wat sneller klaar is.
vrijdag 5 mei 2017 om 19:58
quote:Dymphnatam schreef op 05 mei 2017 @ 10:05:
[...]
Ik denk dat dit rechtstreeks samenhangt met onze (haha) autonomie en zelfoplossend vermogen. Ik ben niet van plan als een lemming mee in het ravijn te springen. Wat niet wil zeggen dat ik niet erg empathisch ben, ik leef vaak erg mee met de mensen om mij heen. Maar ik laat problemen graag bij de oorspronkelijke eigenaar. Ook voor mijn leed (klein en groot) voel ik en neem ik zelf verantwoording. En dat verwacht ik dus van een ander ook.
Dit dus! Je schrijft precies op wat ik voel.
[...]
Ik denk dat dit rechtstreeks samenhangt met onze (haha) autonomie en zelfoplossend vermogen. Ik ben niet van plan als een lemming mee in het ravijn te springen. Wat niet wil zeggen dat ik niet erg empathisch ben, ik leef vaak erg mee met de mensen om mij heen. Maar ik laat problemen graag bij de oorspronkelijke eigenaar. Ook voor mijn leed (klein en groot) voel ik en neem ik zelf verantwoording. En dat verwacht ik dus van een ander ook.
Dit dus! Je schrijft precies op wat ik voel.
vrijdag 5 mei 2017 om 20:04
Wat fijn dat je er zo op deze manier kon zijn voor je buurvrouw Hondenmens. Stel je voor dat het inderdaad echt mis zou zijn en je hebt dan niemand waar je terecht kan.
Ik snap dat je op een gegeven moment had willen krijsen hoor na zo'n dag met je hondjes bij de dierenarts. Als alles uitloopt, je eet veel later dan normaal en de bijkomende stress door de zorgen om je dieren...ja, dan zou ik ook echt even moeten bijtanken thuis. Op zo'n moment wil je even niet dat iemand, hoe goedbedoeld ook, je huis op gaat lopen ruimen.
Ik snap dat je op een gegeven moment had willen krijsen hoor na zo'n dag met je hondjes bij de dierenarts. Als alles uitloopt, je eet veel later dan normaal en de bijkomende stress door de zorgen om je dieren...ja, dan zou ik ook echt even moeten bijtanken thuis. Op zo'n moment wil je even niet dat iemand, hoe goedbedoeld ook, je huis op gaat lopen ruimen.
vrijdag 5 mei 2017 om 20:08
quote:Sweety2015 schreef op 05 mei 2017 @ 19:57:
Sommige zijn ook zo intens ppff
Zou je eens een verjaardag in mijn familie moeten bijwonen
De een nog intenser dan de ander, steeds harder schreeuwen om boven elkaar uit te komen. Ik ga meestal met een piep in mijn oren weg, gillend gek met gierende banden
Sommige zijn ook zo intens ppff
Zou je eens een verjaardag in mijn familie moeten bijwonen
De een nog intenser dan de ander, steeds harder schreeuwen om boven elkaar uit te komen. Ik ga meestal met een piep in mijn oren weg, gillend gek met gierende banden
zaterdag 6 mei 2017 om 08:22
quote:Dollycat schreef op 05 mei 2017 @ 20:08:
[...]
Zou je eens een verjaardag in mijn familie moeten bijwonen
De een nog intenser dan de ander, steeds harder schreeuwen om boven elkaar uit te komen. Ik ga meestal met een piep in mijn oren weg, gillend gek met gierende banden
Hopelijk is het wel gezellig en is heb je een goede band?
Anders is het helemaal een bezoeking.
[...]
Zou je eens een verjaardag in mijn familie moeten bijwonen
De een nog intenser dan de ander, steeds harder schreeuwen om boven elkaar uit te komen. Ik ga meestal met een piep in mijn oren weg, gillend gek met gierende banden
Hopelijk is het wel gezellig en is heb je een goede band?
Anders is het helemaal een bezoeking.
zaterdag 6 mei 2017 om 14:26
Ik ben geen einzelgänger maar heb wel een hekel aan op visite gaan en krijgen (krijgen nog erger want dan kun je zelf niet bepalen wanneer ze weg gaan), verjaardagen, feestjes enzo. Helaas is mijn man wel super sociaal en iemand die altijd als laatste weg gaat dus ik zit me altijd op te vreten. Overdag vind ik het niet zo erg om iets te moeten doen maar o wee als ze aan m'n avond komen, die is heilig! Hoewel ik weer wel graag uit eten ga of naar de film maar dan wel met z'n 2-tjes.
Op m'n werk zit ik een team met met 10 vrouwen die om de haverklap iets met z'n allen willen gaan eten of borrelen na het werk en ik ben de enigste die eigenlijk nooit mee ga waardoor in me echt een asociaal mens voel. Of het jaarlijkse teamevent, ook zoiets waar ik echt geen zin in heb maar dat ben je min of meer verplicht.
Op m'n werk zit ik een team met met 10 vrouwen die om de haverklap iets met z'n allen willen gaan eten of borrelen na het werk en ik ben de enigste die eigenlijk nooit mee ga waardoor in me echt een asociaal mens voel. Of het jaarlijkse teamevent, ook zoiets waar ik echt geen zin in heb maar dat ben je min of meer verplicht.
zaterdag 6 mei 2017 om 15:40
quote:Dollycat schreef op 05 mei 2017 @ 20:08:
[...]
Zou je eens een verjaardag in mijn familie moeten bijwonen
De een nog intenser dan de ander, steeds harder schreeuwen om boven elkaar uit te komen. Ik ga meestal met een piep in mijn oren weg, gillend gek met gierende banden
Verschrikkelijk. Lijkt de familie van mijn stiefvader wel. Vooral zijn oudste dochter met haar gezin. Zij heeft een stem waarmee je kunt snijden. Hij een bulderstem waar je niet tussenkomt en moet altijd gelijk hebben. Ik had altijd hoofdpijn als ik er vandaan kwam. Niet alleen door het lawaai en de drukte. Ook omdat ze altijd zo laat eten. De paar keren dat ik bij die dochter was had ik het nooit naar mijn zin. Er werd ook amper tegen me gepraat. Wat deed ik daar? Gelukkig word ik daar sinds een paar jaar niet meer uitgenodigd. Hoef ik ook geen smoes meer te bedenken. Ik zie hen ook niet als familie, maar als de aanhang van mijn stiefvader.
@Doubletree20: Ik krijg vanavond visite van een ex-collega en haar man. Erg aardige mensen, maar ik weet dat zij nogal netjes is wat poetsen betreft. Dus mijn middag gaat grotendeels op aan meubels poetsen, stofzuigen, tafels opruimen. Vind het maar tijdrovend. Ik leg alles verspreid over tafels en stoelen neer. Maar ik heb wel een keer gehad dat iemand onverwachts een bakkie wilde komen doen. Ook een ex-collega. Die ging gelijk klagen over het stof op de vensterbank en de TV. Ze bood zelfs aan om samen te gaan poetsen. Ik bleef weigeren. Waarom kwam ze dan? Even later kwam mijn moeder iets ophalen bij me en die vrouw vertelde over haar aanbod. Mijn moeder blies het stof van de vensterbank en zei: "Zo doen wij dat." Die vrouw is nooit meer geweest Maar sindsdien als ik weet dat ik iemand komt ga ik er toch maar even met een doekje overheen. Gelukkig hebben de mensen die vanavond komen nog nooit geklaagd. Ook niet toen ze onverwachts een keer iets kwamen vragen. Toen zei ik vooraf dat ze niet op de troep moesten letten. Oh, maar daar kwamen ze toch niet voor.
De Kerstlunch van mijn werk sla ik standaard over. Ik was nooit de enige, maar wel in de minderheid. Op mijn huidige afdeling is het de gewoonte dat iedereen trakteert op zijn/haar verjaardag. Ook iets dat van mij niet hoeft. Het in de belangstelling staan, blegh. Ik zou me op zo'n moment het liefst verstoppen. Volgende maand is het mijn beurt.
[...]
Zou je eens een verjaardag in mijn familie moeten bijwonen
De een nog intenser dan de ander, steeds harder schreeuwen om boven elkaar uit te komen. Ik ga meestal met een piep in mijn oren weg, gillend gek met gierende banden
Verschrikkelijk. Lijkt de familie van mijn stiefvader wel. Vooral zijn oudste dochter met haar gezin. Zij heeft een stem waarmee je kunt snijden. Hij een bulderstem waar je niet tussenkomt en moet altijd gelijk hebben. Ik had altijd hoofdpijn als ik er vandaan kwam. Niet alleen door het lawaai en de drukte. Ook omdat ze altijd zo laat eten. De paar keren dat ik bij die dochter was had ik het nooit naar mijn zin. Er werd ook amper tegen me gepraat. Wat deed ik daar? Gelukkig word ik daar sinds een paar jaar niet meer uitgenodigd. Hoef ik ook geen smoes meer te bedenken. Ik zie hen ook niet als familie, maar als de aanhang van mijn stiefvader.
@Doubletree20: Ik krijg vanavond visite van een ex-collega en haar man. Erg aardige mensen, maar ik weet dat zij nogal netjes is wat poetsen betreft. Dus mijn middag gaat grotendeels op aan meubels poetsen, stofzuigen, tafels opruimen. Vind het maar tijdrovend. Ik leg alles verspreid over tafels en stoelen neer. Maar ik heb wel een keer gehad dat iemand onverwachts een bakkie wilde komen doen. Ook een ex-collega. Die ging gelijk klagen over het stof op de vensterbank en de TV. Ze bood zelfs aan om samen te gaan poetsen. Ik bleef weigeren. Waarom kwam ze dan? Even later kwam mijn moeder iets ophalen bij me en die vrouw vertelde over haar aanbod. Mijn moeder blies het stof van de vensterbank en zei: "Zo doen wij dat." Die vrouw is nooit meer geweest Maar sindsdien als ik weet dat ik iemand komt ga ik er toch maar even met een doekje overheen. Gelukkig hebben de mensen die vanavond komen nog nooit geklaagd. Ook niet toen ze onverwachts een keer iets kwamen vragen. Toen zei ik vooraf dat ze niet op de troep moesten letten. Oh, maar daar kwamen ze toch niet voor.
De Kerstlunch van mijn werk sla ik standaard over. Ik was nooit de enige, maar wel in de minderheid. Op mijn huidige afdeling is het de gewoonte dat iedereen trakteert op zijn/haar verjaardag. Ook iets dat van mij niet hoeft. Het in de belangstelling staan, blegh. Ik zou me op zo'n moment het liefst verstoppen. Volgende maand is het mijn beurt.
zaterdag 6 mei 2017 om 16:42
Wat brutaal van die ex-collega, hondenmens, en perfecte reactie van je moeder!
Ik sla ook alle afdelingsuitjes over. Elk jaar is er nieuwjaarsontbijt/borrel (dan neem ik altijd vrij want ik heb geen zin in al dat gezoen en ik vind mensen een gelukkig nieuwjaar wensen ook best stom, ik zie er de toegevoegde waarde niet van in), er is een teamuitje, een bbq, een ski-uitje en een kerstborrel.
Ik ga nergens naartoe.
En op mijn verjaardag neem ik ook altijd vrij, omdat ik, zoals gezegd, geen zin heb in dat gezoen, en ik totaal geen waarde hecht aan verjaardagen. Soms neem ik wat lekkers mee voor tijdens een vergadering ofzo, heb ik toch een soort traktatie, zonder dat iedereen mij hoeft te feliciteren enzo.
Ongezellig he. Maar ja, voor mij prima. Ik krijg er ook nooit commentaar op gelukkig.
Ik vind het belangrijk om het op het werk goed met elkaar te kunnen vinden (gewoon collegiaal met elkaar om gaan, en met sommige collega's ben ik wat closer), maar privédingen doe ik in mijn vrije tijd.
Ik sla ook alle afdelingsuitjes over. Elk jaar is er nieuwjaarsontbijt/borrel (dan neem ik altijd vrij want ik heb geen zin in al dat gezoen en ik vind mensen een gelukkig nieuwjaar wensen ook best stom, ik zie er de toegevoegde waarde niet van in), er is een teamuitje, een bbq, een ski-uitje en een kerstborrel.
Ik ga nergens naartoe.
En op mijn verjaardag neem ik ook altijd vrij, omdat ik, zoals gezegd, geen zin heb in dat gezoen, en ik totaal geen waarde hecht aan verjaardagen. Soms neem ik wat lekkers mee voor tijdens een vergadering ofzo, heb ik toch een soort traktatie, zonder dat iedereen mij hoeft te feliciteren enzo.
Ongezellig he. Maar ja, voor mij prima. Ik krijg er ook nooit commentaar op gelukkig.
Ik vind het belangrijk om het op het werk goed met elkaar te kunnen vinden (gewoon collegiaal met elkaar om gaan, en met sommige collega's ben ik wat closer), maar privédingen doe ik in mijn vrije tijd.
