Psyche
alle pijlers
mensen die gepest zijn
maandag 30 oktober 2017 om 12:18
Voor de mensen die vroeger gepest zijn, hebben jullie hier dingen aan overgehouden aan deze periode?
Zelf ben ik heel lang en erg gepest. Ik merk dat ik nu zoveel jaar later nog steeds tegen (dezelfde) dingen aan loop.
Zo heb ik nog steeds het idee dat mensen mij vreemd vinden en mij liever niet erbij willen hebben. Dat zit er zo ontzettend ingebakken. Ik ben nog altijd op mijn hoede en heb echt voelsprieten voor pestgedrag. Ik 'lees' nog altijd de gezichten van mensen of ze me niet toch raar vinden enz. Verder ben ik ook erg gesloten en ben meestal niet mezelf. Dat ben ik pas als ik iemand langer of goed ken.
Verder heb ik nog steeds een groot probleem in groepen mensen. Ik voel me nog steeds niet veilig in een groep mensen. En ben daardoor ook zelden mezelf.
Zijn er meer mensen met een pestverleden die nog altijd tegen bepaalde dingen aan lopen?
Zelf ben ik heel lang en erg gepest. Ik merk dat ik nu zoveel jaar later nog steeds tegen (dezelfde) dingen aan loop.
Zo heb ik nog steeds het idee dat mensen mij vreemd vinden en mij liever niet erbij willen hebben. Dat zit er zo ontzettend ingebakken. Ik ben nog altijd op mijn hoede en heb echt voelsprieten voor pestgedrag. Ik 'lees' nog altijd de gezichten van mensen of ze me niet toch raar vinden enz. Verder ben ik ook erg gesloten en ben meestal niet mezelf. Dat ben ik pas als ik iemand langer of goed ken.
Verder heb ik nog steeds een groot probleem in groepen mensen. Ik voel me nog steeds niet veilig in een groep mensen. En ben daardoor ook zelden mezelf.
Zijn er meer mensen met een pestverleden die nog altijd tegen bepaalde dingen aan lopen?
maandag 30 oktober 2017 om 15:43
Hebben jullie ook dat je juist het gevoel hebt dat je de verkeerde mensen om je heen hebt?
Ik zou zelf ook wel een leuk sociaal leven willen hebben met vooral lieve mensen om me heen. Maar eerlijk gezegd heb ik dat helemaal niet. We hebben wel wat mensen om me heen. Door ervaring gemerkt dat de meeste mensen bij tegenslag niet veel meer laten horen. Er zijn er maar zeer weinig waar je echt iets aan hebt als het erop neer komt. Verder ben ik bij een familie belandt die mij niet heeft geaccepteerd en heb ik een partner die niet echt voor me opkomt. Door dit alles heb ik heel vaak nog het gevoel het rare meisje van vroeger te zijn dat overal buiten ligt en voel me heel vaak heel erg eenzaam. Dat ik niet de moeite waard ben. Dan denk ik: ligt het toch allemaal aan mij, Trek ik dit soort dingen aan omdat ik niet anders gewend ben? Zou ik anders met mensen omgaan als ik niet gepest was?
Wat iemand hiervoor al zegt denk ik dat je door het pesten ook echt sociale vaardigheden niet leert. Je hebt daar echt een achterstand in.
Ik denk zelf dat bepaald gedrag wat altijd wordt gezegt dat dat het pesten veroorzaakt juist weer een gevolg is van (langdurig) pesten.
Ik zou zelf ook wel een leuk sociaal leven willen hebben met vooral lieve mensen om me heen. Maar eerlijk gezegd heb ik dat helemaal niet. We hebben wel wat mensen om me heen. Door ervaring gemerkt dat de meeste mensen bij tegenslag niet veel meer laten horen. Er zijn er maar zeer weinig waar je echt iets aan hebt als het erop neer komt. Verder ben ik bij een familie belandt die mij niet heeft geaccepteerd en heb ik een partner die niet echt voor me opkomt. Door dit alles heb ik heel vaak nog het gevoel het rare meisje van vroeger te zijn dat overal buiten ligt en voel me heel vaak heel erg eenzaam. Dat ik niet de moeite waard ben. Dan denk ik: ligt het toch allemaal aan mij, Trek ik dit soort dingen aan omdat ik niet anders gewend ben? Zou ik anders met mensen omgaan als ik niet gepest was?
Wat iemand hiervoor al zegt denk ik dat je door het pesten ook echt sociale vaardigheden niet leert. Je hebt daar echt een achterstand in.
Ik denk zelf dat bepaald gedrag wat altijd wordt gezegt dat dat het pesten veroorzaakt juist weer een gevolg is van (langdurig) pesten.
maandag 30 oktober 2017 om 15:47
Vooral dit! Ik loop er vaak tegenaan ook. Krijg vaak te horen je zit in een slachtofferrol enz. Terwijl je dus best een sociale fobie ontwikkeld kunt hebben. Ik heb ook gelezen dat je zelfs ptss kunt krijgen van langdurig pesten.Maechtje schreef: ↑30-10-2017 15:20Nee, dat ligt niet aan jullie. Het klopt dat pestkoppen soms niet doorhebben wat ze aanrichten, maar dat wil niet zeggen dat het niet toch heel hard aan kan komen. En vaak weten pestkoppen wel degelijk de vinger op de zere plek te leggen en kiezen ze juist kwetsbare slachtoffers uit. Als een pestkop het meest populaire en zelfverzekerde kind van de klas uitkiest wordt 'ie vierkant uitgelachen.
Weet je, ik ben vroeger ook wel eens gepest. Niet langdurig, niet zo intensief als sommigen van jullie. Ik heb er niet veel aan overgehouden, al was het op het moment zelf wel klote. Als ik nu de 'dader' tegenkom in de stad wil ze altijd gezellig met me kletsen en ik doe dat dan ook, want ik weet wat voor een rotleven ze heeft (en had; daardoor kan ik het pestgedrag beter plaatsen). Ik ben gelukkig, ik ben zelfverzekerder geworden, maar dat heeft niets met pesten te maken. Hier ging het om incidenten, af en toe een vrijdagmiddag in een speeltuin die uit de hand liep of stomme briefjes doorgeven.
Jarenlang stelselmatig belachelijk gemaakt worden, daarentegen, uitgelachen worden, getreiterd worden - dat laat écht sporen na en het is helemaal niet raar, gek, stom of aanstellerig dat je daar jaren later nog last van hebt.
EDIT: ik lees ook van veel mensen de reactie dat ze niet blijven zwelgen in zelfmedelijden. Dat is natuurlijk een goed idee, als je dat kan, maar ook gemakkelijker gezegd dan gedaan. Pestslachtoffers kunnen sociale fobiën ontwikkelen (om maar wat te noemen) en dat is geen zelfmedelijden...
maandag 30 oktober 2017 om 15:48
Ik ben op zowel de lagere school als de middelbare school veel gepest.
Maar ik vind het te makkelijk om dingen waar ik nu last van heb daarop terug te voeren.
Ik ben 53, heb m.b.v. therapie het een en ander verwerkt (kom ook uit een niet zo fijn functionerend gezin) en inmiddels ken ik mezelf zo goed, dat ik al mijn eigenschappen wel in de smiezen heb.
En wat waardoor komt is niet zo heel belangrijk meer, ik ben wie ik ben.
Als je bepaalde zaken blijft toeschrijven aan bijv je pestverleden, dan blijf je in de slachtofferrol hangen.
Want hoe je ook geworden bent wie je bent, je zult het ermee moeten doen.
Dus accepteer je eigenaardigheden en ga op zoek naar mensen die jou waarderen om je eigenaardigheden.
Maar ik vind het te makkelijk om dingen waar ik nu last van heb daarop terug te voeren.
Ik ben 53, heb m.b.v. therapie het een en ander verwerkt (kom ook uit een niet zo fijn functionerend gezin) en inmiddels ken ik mezelf zo goed, dat ik al mijn eigenschappen wel in de smiezen heb.
En wat waardoor komt is niet zo heel belangrijk meer, ik ben wie ik ben.
Als je bepaalde zaken blijft toeschrijven aan bijv je pestverleden, dan blijf je in de slachtofferrol hangen.
Want hoe je ook geworden bent wie je bent, je zult het ermee moeten doen.
Dus accepteer je eigenaardigheden en ga op zoek naar mensen die jou waarderen om je eigenaardigheden.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
maandag 30 oktober 2017 om 15:48
Ja het valt mij soms ook vies tegen hoe snoeihard de reacties soms zijn, mijn insteek hier en in het dagelijks leven is zo positief en opbouwend mogelijk zijn, maar soms valt mn mond open hoe gereageerd wordt, dan heb ik de neiging me terug te trekken.Gelukspopje schreef: ↑30-10-2017 13:55Nou ik ben juist een poos weggebleven omdat ik bij mijn laatste topic me zo voelde aangevallen. Soms zie ik ook heel nare reacties.
Maar gelukkig ook juist bij dit soort topics veel waardevolle.
maandag 30 oktober 2017 om 15:48
niemandisperfect schreef: ↑30-10-2017 15:37Hier ook jarenlang stelselmatig gruwelijk gepest. Begon op de basisschool al, ging door op de mavo, havo etc. Verschillende scholen, verschillende samenstellingen en groepen maar resultaat altijd hetzelfde. Dan ga je echt wel denken dat er iets goed mis met je is.
Kan mij goed herinneren dat ik zelfs op de basisschool wegbleef vanwege het pesten, bleef op straat hangen. Uiteindelijk kwam iemand van school thuis langs waarom ik niet meer naar school ging. Met de pesters werd een gesprek aangegaan maar veranderde natuurlijk niets.
Met gym altijd als laatste overgebleven, nooit werden gekozen in een team. Ik heb daardoor een enorme hekel aan sport gekregen. Verder nooit uitgenodigd voor verjaardagspartijtjes etc.
Hoe heeft mij dit gevormd. Ik ben een stil, teruggetrokken en cynisch persoon geworden die niemand vertrouwd, niet op zijn gemak is in groepen en geen vriendenkring heeft. Altijd uitgaan van het slechte in de mens, overal iets achter zoeken, altijd op mijn hoede. Gruw van in het middelpunt van de belangstelling staan. Bewust laag profiel houden zodat je niet opvalt. Onopvallende kleding. Alleen iets zeggen als het hoognodig is.
Ik ga niet naar verjaardagen, recepties of andere sociale bijeenkomsten, zeg niets op vergaderingen zodat ik niet aangevallen kan worden. Je hebt constant het idee dat niemand op jou en je inbreng zit te wachten. Vermijd groepen op straat, loop blokje om of ik ga naar aan de andere kant van de straat.
Geen kinderen genomen omdat je absoluut niet het risico wil lopen dat ze hetzelfde overkomt als jij.
Enorm laag zelfbeeld, idee dat je nergens goed voor bent en niks kan. Achter elk complimentje zoeken of er geen dubbele bodem achter zit, en anders geloof je het gewoon niet. Menselijke foutjes van jezelf enorm uitvergroten, zie je wel ik ben er te dom ik kan ook niets etc. Bang om te falen, bang om iets te zeggen wat dom overkomt, bang om spoortje van een aanleiding te kunnen geven die andere mensen kunnen aangrijpen om jou de grond in te boren.
Zelfs op dit forum pas ik op met berichten en reacties plaatsen. Bang voor mensen die op mijn berichten weer narrig gaan reageren.
Opvallend is dat de haat jegens de pesters blijft en niet slijt. Na al die jaren weet ik hun namen en gezichten nog en de enige hoop die ik heb is dat hun kinderen en kleinkinderen hetzelfde overkomt als wat ze mij hebben aangedaan. En mocht dat niet zo zijn hoop ik dat de voormalige pesters ooit zullen branden in de hel.
Ik leef mijn leven niet zwelgend in zelfmedelijden en kan mij nu redelijk staande houden, maar daar zijn vele jaren over heengegaan voordat ik een leven kon leiden waar ik mij redelijk goed bij voelde.
Ik herken er eigenlijk veel in.
maandag 30 oktober 2017 om 15:51
maandag 30 oktober 2017 om 15:52
Wat ik aan het pesten van vroeger heb overgehouden is een constant alert zijn op afwijzing en kritiek. Ook vind ik het heel lastig mensen te vertrouwen en voel ik me heel ongemakkelijk onder mensen. Pas als iemand heel expliciet heeft aangegeven dat die ander me ok vindt, kan ik me een beetje ontspannen.
Klinkt misschien zwaarmoedig maar ik ben er inmiddels aam gewend zo te leven.
Klinkt misschien zwaarmoedig maar ik ben er inmiddels aam gewend zo te leven.
maandag 30 oktober 2017 om 15:59
Dat hoeft natuurlijk ook niet, met wat je hebt ga je verder. Maar dat heeft wel wat tijd gekost toch?Solomio schreef: ↑30-10-2017 15:48Ik ben op zowel de lagere school als de middelbare school veel gepest.
Maar ik vind het te makkelijk om dingen waar ik nu last van heb daarop terug te voeren.
Ik ben 53, heb m.b.v. therapie het een en ander verwerkt (kom ook uit een niet zo fijn functionerend gezin) en inmiddels ken ik mezelf zo goed, dat ik al mijn eigenschappen wel in de smiezen heb.
En wat waardoor komt is niet zo heel belangrijk meer, ik ben wie ik ben.
Als je bepaalde zaken blijft toeschrijven aan bijv je pestverleden, dan blijf je in de slachtofferrol hangen.
Want hoe je ook geworden bent wie je bent, je zult het ermee moeten doen.
Dus accepteer je eigenaardigheden en ga op zoek naar mensen die jou waarderen om je eigenaardigheden.
Ik denk dat mensen die er last van hebben, nog volop in het verwerkingsproces zitten en daar uiteindelijk ook uit komen.
maandag 30 oktober 2017 om 16:00
Ja!yogonaise schreef: ↑30-10-2017 15:43Hebben jullie ook dat je juist het gevoel hebt dat je de verkeerde mensen om je heen hebt?
Ik zou zelf ook wel een leuk sociaal leven willen hebben met vooral lieve mensen om me heen. Maar eerlijk gezegd heb ik dat helemaal niet. We hebben wel wat mensen om me heen. Door ervaring gemerkt dat de meeste mensen bij tegenslag niet veel meer laten horen. Er zijn er maar zeer weinig waar je echt iets aan hebt als het erop neer komt. Verder ben ik bij een familie belandt die mij niet heeft geaccepteerd en heb ik een partner die niet echt voor me opkomt. Door dit alles heb ik heel vaak nog het gevoel het rare meisje van vroeger te zijn dat overal buiten ligt en voel me heel vaak heel erg eenzaam. Dat ik niet de moeite waard ben. Dan denk ik: ligt het toch allemaal aan mij, Trek ik dit soort dingen aan omdat ik niet anders gewend ben? Zou ik anders met mensen omgaan als ik niet gepest was?
Wat iemand hiervoor al zegt denk ik dat je door het pesten ook echt sociale vaardigheden niet leert. Je hebt daar echt een achterstand in.
Ik denk zelf dat bepaald gedrag wat altijd wordt gezegt dat dat het pesten veroorzaakt juist weer een gevolg is van (langdurig) pesten.
Maar dat ging vooral om mijn familie (ouders en zus). Ergens denk ik dat zij de kern van het probleem waren (loep anders even). Kort; ik was in het gezin het niet leuke kind en ik dacht dat ik alles voor iedereen verpestte (dat werd gezegd). Mijn zus was leuk en lief.
Ik heb bijna mijn leven lang geprobeerd toch die leuke dochter en zus te zijn. Helaas... Ik voldoe niet. Het is gecompliceerder dan dit maar de kern klopt.
Pas sinds begin dit jaar wil ik ze niet meer zien. Dat heeft een hoop rust opgeleverd. Ik denk dat ik pas nu echt aan mezelf kan werken.
Ik ben wel door een diep dal gegaan (zit er nog wel in) en dan merk je toch dat je mensen mis om bij uit te huilen.
maandag 30 oktober 2017 om 16:05
Dat hoop ik, en om daar een beetje optimistisch over te zijn schrijf ik dus mijn ervaring.
Ik denk dat ik het meeste gehad heb aan een cursus over Groepsdynamiek. Waarin ik het mechanisme acther pesten ben gaan begrijpen.
TO schrijft bijv dat ze aan het pesten het gevoel heeft overgehouden dat anderen haar vreemd vinden (of woorden van gelijke strekking).
Maar pesten begint vaak juist omdat je anders bent dan de rest. Het is een enorm taboe om te benoemen, maar ik ben gaan inzien dat mijn karakter heeft bijgedragen aan het feit dat ik gepest ben. Waarmee ik niet de schuld bij de gepeste leg, maar waardoor ik zelf wel geleerd heb dat ik dat soort reacties blijkbaar oproep en waarom dat zo is.
Door dat inzicht heb ik ervoor kunnen zorgen dat ik dat soort situaties meer uit de weg ga, en dat ik me in zulke situaties eventueel toch anders ben gaan gedragen.
Daardoor heb ik zelf de controle gekregen en ben ik niet meer een willoos slachtoffer van de eventuele goodwill van anderen.
Dat neemt niet weg dat ik vind dat pesten enorm hard moet worden aangepakt, maar wel vanuit dit soort kennis.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
maandag 30 oktober 2017 om 16:15
Dat is wel wat het is.Solomio schreef: ↑30-10-2017 16:05Dat hoop ik, en om daar een beetje optimistisch over te zijn schrijf ik dus mijn ervaring.
Ik denk dat ik het meeste gehad heb aan een cursus over Groepsdynamiek. Waarin ik het mechanisme acther pesten ben gaan begrijpen.
TO schrijft bijv dat ze aan het pesten het gevoel heeft overgehouden dat anderen haar vreemd vinden (of woorden van gelijke strekking).
Maar pesten begint vaak juist omdat je anders bent dan de rest. Waarmee ik niet de schuld bij de gepeste leg, maar waardoor ik zelf wel geleerd heb dat ik dat soort reacties blijkbaar oproep en waarom dat zo is.
Door dat inzicht heb ik ervoor kunnen zorgen dat ik dat soort situaties meer uit de weg ga, en dat ik me in zulke situaties eventueel toch anders ben gaan gedragen.
Daardoor heb ik zelf de controle gekregen en ben ik niet meer een willoos slachtoffer van de eventuele goodwill van anderen.
Dat neemt niet weg dat ik vind dat pesten enorm hard moet worden aangepakt, maar wel vanuit dit soort kennis.
Maar ik had we pech. Ik kom uit een gezin met vrij domme (sorry, minder slimme) mensen. Daar ging het al mis en was ik de afwijkende.
Ik kwam (toevallig) in een klas met weinig gelijkgestemden. Ik ben als enige naar het VWO gegaan van die klas. Dat ik slim was werd niet gewaardeerd.
Toen ik op het VWO zat werd dat thuis niet gewaardeerd. Mijn zus spijbelde en dat vonden mijn ouders juist wel leuk. Ik deed mijn best en mij vonden ze een uitslover.
Het heeft heel lang geduurd om in te zien dat het toch echt niet aan mij lag,maar vooral aan de omstandigheden. Toen ik op het VWO zat was ik oprecht verbaasd over de ouders van mensen uit mijn klas. Zo anders. Zoveel belangstelling.
Dat ik toen depressief werd had daar ook mee te maken.
Ik heb gewoon geen veilige basis. Dat komt niet zo makkelijk goed.
En tel daarbij op dat op depressie (zeker in mijn familie kringen) een groot taboe rust; aanstelleritis!!
maandag 30 oktober 2017 om 16:16
Vind je dat echt als een taboe? Ik heb dat juist niet zo ervaren. Ik heb al die jaren eigenlijk alleen maar gehoord wat er mis was met mij, wat er niet deugde en dat ik degene was die moest veranderen. De pesters hoefden dat niet. Dus zo heb ik altijd gehoord dat het was zo'n 20 jaar geleden.Solomio schreef: ↑30-10-2017 16:05Dat hoop ik, en om daar een beetje optimistisch over te zijn schrijf ik dus mijn ervaring.
Ik denk dat ik het meeste gehad heb aan een cursus over Groepsdynamiek. Waarin ik het mechanisme acther pesten ben gaan begrijpen.
TO schrijft bijv dat ze aan het pesten het gevoel heeft overgehouden dat anderen haar vreemd vinden (of woorden van gelijke strekking).
Maar pesten begint vaak juist omdat je anders bent dan de rest. Het is een enorm taboe om te benoemen, maar ik ben gaan inzien dat mijn karakter heeft bijgedragen aan het feit dat ik gepest ben. Waarmee ik niet de schuld bij de gepeste leg, maar waardoor ik zelf wel geleerd heb dat ik dat soort reacties blijkbaar oproep en waarom dat zo is.
Door dat inzicht heb ik ervoor kunnen zorgen dat ik dat soort situaties meer uit de weg ga, en dat ik me in zulke situaties eventueel toch anders ben gaan gedragen.
Daardoor heb ik zelf de controle gekregen en ben ik niet meer een willoos slachtoffer van de eventuele goodwill van anderen.
Dat neemt niet weg dat ik vind dat pesten enorm hard moet worden aangepakt, maar wel vanuit dit soort kennis.
Nu pas hoor/lees je steeds meer dat de oorzaak meer bij de pesters wordt gelegd. Dat met die kinderen juist iets mis is en dat ze zich afreageren. Toen ik dat hoorde was het echt een shock om te horen. Dat vond ik echt omdenken.
Zo denk ik dus ook dat bepaald gedrag bv niet assertief zijn, stil, teruggetrokken, onzeker juist het gevolg is van pesten en geen oorzaak.
maandag 30 oktober 2017 om 16:25
Je bevestigt wat ik schrijf: het is een taboe om ook daadwerkelijk naar het aandeel van de gepeste te kijken.yogonaise schreef: ↑30-10-2017 16:16Vind je dat echt als een taboe? Ik heb dat juist niet zo ervaren. Ik heb al die jaren eigenlijk alleen maar gehoord wat er mis was met mij, wat er niet deugde en dat ik degene was die moest veranderen. De pesters hoefden dat niet. Dus zo heb ik altijd gehoord dat het was zo'n 20 jaar geleden.
Nu pas hoor/lees je steeds meer dat de oorzaak meer bij de pesters wordt gelegd. Dat met die kinderen juist iets mis is en dat ze zich afreageren. Toen ik dat hoorde was het echt een shock om te horen. Dat vond ik echt omdenken.
Zo denk ik dus ook dat bepaald gedrag bv niet assertief zijn, stil, teruggetrokken, onzeker juist het gevolg is van pesten en geen oorzaak.
Zonder dat die gepeste daarmee veroordeeld wordt, want dat is wat jij beschrijft.
Maar juist door te begrijpen waarom jouw gedrag dat pesten opriep (het is niet voor niets dat kinderen die vanwege pesten bijv naar een andere school gaan daar toch weer gepest worden, bepaald gedrag roept eerder een pestreactie op) kan het machteloze gevoel verminderen, omdat je meer grip krijgt op dit soort situaties.
Ik denk dat stil, teruggetrokken, onzeker gedrag zeker het gevolg van pesten kan zijn, maar vaak ook de oorzaak.
Door het pesten zal het gedrag wrsch toenemen, maar in basis is die onzekerheid er, want dat is waar pesters op afkomen.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
maandag 30 oktober 2017 om 16:30
Verwerken gaat in je eigen tempo en je eigen tempo is voor jou het beste. Je kunt informatie in je opnemen, maar wat jouw brein daarmee doet in sociale situaties is steeds afwachten.KyloRen schreef: ↑30-10-2017 16:04Voor mij is het nog niet heel erg lang geleden. Ik ben nu 21, het pesten stopte eigenlijk pas na mijn examenjaar, toen was ik 18. Ook wel één van de redenen dat ik toen gezakt ben. Niet de reden, maar het hielp ook niet, zeg maar
Daarna vavo gedaan waar ik in een totaal andere groep terecht kwam, gelukkig zonder iemand van de pesters en toen m’n vwo gehaald
Verwerken is iets wat niet heel snel gaat. Ik merk het nog steeds, ik ben heel erg onzeker over mezelf en wat ik doe. Maar ik doe m’n best, da’s het enige wat ik kan doen.
Maar zolang je ermee bezig bent kom je, langzaam of snel, steeds een stukje verder.
maandag 30 oktober 2017 om 16:35
Goed dat je de controle nu hebt. Veder kan ik niets zeggen over wat je schrijft, ik ben zelf geen slachtoffer van pesten en heb ook niet gepest.Solomio schreef: ↑30-10-2017 16:05Dat hoop ik, en om daar een beetje optimistisch over te zijn schrijf ik dus mijn ervaring.
Ik denk dat ik het meeste gehad heb aan een cursus over Groepsdynamiek. Waarin ik het mechanisme acther pesten ben gaan begrijpen.
TO schrijft bijv dat ze aan het pesten het gevoel heeft overgehouden dat anderen haar vreemd vinden (of woorden van gelijke strekking).
Maar pesten begint vaak juist omdat je anders bent dan de rest. Het is een enorm taboe om te benoemen, maar ik ben gaan inzien dat mijn karakter heeft bijgedragen aan het feit dat ik gepest ben. Waarmee ik niet de schuld bij de gepeste leg, maar waardoor ik zelf wel geleerd heb dat ik dat soort reacties blijkbaar oproep en waarom dat zo is.
Door dat inzicht heb ik ervoor kunnen zorgen dat ik dat soort situaties meer uit de weg ga, en dat ik me in zulke situaties eventueel toch anders ben gaan gedragen.
Daardoor heb ik zelf de controle gekregen en ben ik niet meer een willoos slachtoffer van de eventuele goodwill van anderen.
Dat neemt niet weg dat ik vind dat pesten enorm hard moet worden aangepakt, maar wel vanuit dit soort kennis.
Dan laat ik beter mensen met ervaring reageren.
maandag 30 oktober 2017 om 16:36
Ik heb ook altijd zo gedacht en ook zo gehoord, maar ben er heel anders naar gaan kijken door de jaren heen. Zo lijkt het mij bv logisch als je al (flink) geoest bent en je daardoor op een bepaalde manier beschadigt bent of geen sociale vaardigheden hebt opgedaan, dat je dan in een andere groep juist ook weer extra kans maakt om gepest te worden. Je voelt je dan oa niet meer veilig in een groep en gedraagt je daar ook na.Solomio schreef: ↑30-10-2017 16:25Je bevestigt wat ik schrijf: het is een taboe om ook daadwerkelijk naar het aandeel van de gepeste te kijken.
Zonder dat die gepeste daarmee veroordeeld wordt, want dat is wat jij beschrijft.
Maar juist door te begrijpen waarom jouw gedrag dat pesten opriep (het is niet voor niets dat kinderen die vanwege pesten bijv naar een andere school gaan daar toch weer gepest worden, bepaald gedrag roept eerder een pestreactie op) kan het machteloze gevoel verminderen, omdat je meer grip krijgt op dit soort situaties.
Ik denk dat stil, teruggetrokken, onzeker gedrag zeker het gevolg van pesten kan zijn, maar vaak ook de oorzaak.
Door het pesten zal het gedrag wrsch toenemen, maar in basis is die onzekerheid er, want dat is waar pesters op afkomen.
Maar dat is denk ik heel anders hoe jij het ziet.
Ik vind het wel interessant de cursus die je hebt gedaan over groepsdynamiek. Heette die cursus ook zo?
maandag 30 oktober 2017 om 16:40
Ik heb ook altijd zo gedacht en ook zo gehoord, maar ben er heel anders naar gaan kijken door de jaren heen. Zo lijkt het mij bv logisch als je al (flink) gepest bent en je daardoor op een bepaalde manier beschadigt bent of geen sociale vaardigheden hebt opgedaan, dat je dan in een andere groep juist ook weer extra kans maakt om gepest te worden. Je voelt je dan oa niet meer veilig in een groep en gedraagt je daar ook na. Maar dat is dan al een gevolg van eerder gepest.
Ik heb ook eens gelezen over een onderzoek onder personeelsleden. 1 collega werd buiten de kamer geplaatst en had een opdracht bv een pen zoeken. De andere collega's hadden als opdracht hem tegen te werken/ te pesten dus. Geen fysiek geweld. Ze kozen dan juist de meest sterke/zelfverzekerde persoon om de pen te zoeken. Tijdens het tegenwerken werd deze persoon als snel onzeker en afwachtend. Dit gaf dan aan wat pesten met iemand kan doen. Niet alleen met onzeker mensen.
Maar dat is denk ik heel anders hoe jij het ziet.
Ik vind het wel interessant de cursus die je hebt gedaan over groepsdynamiek. Heette die cursus ook zo?
Ik heb ook eens gelezen over een onderzoek onder personeelsleden. 1 collega werd buiten de kamer geplaatst en had een opdracht bv een pen zoeken. De andere collega's hadden als opdracht hem tegen te werken/ te pesten dus. Geen fysiek geweld. Ze kozen dan juist de meest sterke/zelfverzekerde persoon om de pen te zoeken. Tijdens het tegenwerken werd deze persoon als snel onzeker en afwachtend. Dit gaf dan aan wat pesten met iemand kan doen. Niet alleen met onzeker mensen.
Maar dat is denk ik heel anders hoe jij het ziet.
Ik vind het wel interessant de cursus die je hebt gedaan over groepsdynamiek. Heette die cursus ook zo?
maandag 30 oktober 2017 om 16:54
Ik ben vroeger ook veel gepest. Basisschool en 2 jaar mavo. Ik reed paard, mijn ouders runden een manege en daardoor had ik een eigen pony. Ik werd altijd uitgescholden voor paardenbek en dat ik o benen had. Altijd werd ik buitengesloten, als laatste gekozen met gym etc. Oh wat voelde ik mij dan klein, wou dan wel onzichtbaar zijn. Ik krijg het nog benauwd als ik daaraan denk. Ik ben na de basisschool naar de mavo gegaan en daar ging het pesten verder. Werd getreiterd, uitgescholden, bedreigd.....totdat ik een keer goed van mij afbeet en de ergste pestkop zo op zijn flikker heb gegeven. Ik was zo vreselijk boos en het verdriet kwam er in een keer uit. Daarna is het ergste pesten opgehouden. Ik had toen wel twee vriendinnen maar voelde mij toch het vijfde wiel aan de wagen....altijd onzeker.
Ik merk dat nu ook, ik heb niet veel vriendinnen. Vrienden komen en gaan, ben best wel een einzelgänger en voel mij daar meestal prima bij. Op sommigen momenten ook eenzaam.
Ik merk in relaties dat ik mij snel aangevallen voel, dat ik mij verdedigen moet. Is erg lastig. Tijdens mijn werk ben ik soms onzeker, bang dat ze mij toch niet zo,n leuke collega vinden. Of dat de het niet menen als ze zeggen dat ik mijn werk goed doe.
Ik volg nu therapie, ook voor andere dingen. Ik schijn kenmerken van borderline te hebben, geen idee of dit zich mede heeft ontwikkeld door het pesten?
Ik merk dat nu ook, ik heb niet veel vriendinnen. Vrienden komen en gaan, ben best wel een einzelgänger en voel mij daar meestal prima bij. Op sommigen momenten ook eenzaam.
Ik merk in relaties dat ik mij snel aangevallen voel, dat ik mij verdedigen moet. Is erg lastig. Tijdens mijn werk ben ik soms onzeker, bang dat ze mij toch niet zo,n leuke collega vinden. Of dat de het niet menen als ze zeggen dat ik mijn werk goed doe.
Ik volg nu therapie, ook voor andere dingen. Ik schijn kenmerken van borderline te hebben, geen idee of dit zich mede heeft ontwikkeld door het pesten?
maandag 30 oktober 2017 om 17:00
Als er één ding is wat wel duidelijk is, is het dat kinderen altijd wel iets vinden om te pesten en ja, dat is omdat een kind 'anders'is. Maar wat er anders is, dat is overal weer anders.
Bij mij op school waren 'de paardenmeisjes' juist bijvoorbeeld razend populair. Ik werd gepest omdat ik geen merkkleding droeg.
Op een andere school word iemand met merkkleding misschien weer enorm gepest, want wat een kakker.
Kinderen vinden altijd wel iets om te pesten. Vaak is het ook een stuk jaloezie. Kinderen die goed kunnen leren worden gepest. Of kinderen met iets dat een ander stiekem ook wel zou willen hebben, maar in plaats van dat toegeven is het makkelijker om te pesten.
Bij mij op school waren 'de paardenmeisjes' juist bijvoorbeeld razend populair. Ik werd gepest omdat ik geen merkkleding droeg.
Op een andere school word iemand met merkkleding misschien weer enorm gepest, want wat een kakker.
Kinderen vinden altijd wel iets om te pesten. Vaak is het ook een stuk jaloezie. Kinderen die goed kunnen leren worden gepest. Of kinderen met iets dat een ander stiekem ook wel zou willen hebben, maar in plaats van dat toegeven is het makkelijker om te pesten.
maandag 30 oktober 2017 om 17:28
Het pesten heeft ervoor gezorgd dat ik heel erg obsessief met mijn uiterlijk bezig was. Ik dacht dat wanneer ik er voor mijn gevoel perfect uitzag ik door anderen mooi gevonden zou worden en dat ik nooit meer gepest zou worden. Toen die obsessie echt de verkeerde kant op ging heb ik hulp gezocht. Nu heb ik het verleden zo goed als verwerkt en is ook die obsessie zo goed als over. Ik ben wie ik ben en probeer mijn onzekerheid te overwinnen, wat bijna lukt.
maandag 30 oktober 2017 om 17:28
Dit is heel moeilijk voor het slachtoffer zelf, maar ook voor de omgeving.
Ik was 2 jaar bevriend met een collega die naar eigen zeggen overal gepest is. Ze heeft een kille opvoeding gehad waarbij niet gepraat mocht worden over problemen. Op haar 40e kreeg ze de diagnose ASS, wat ik ook heb. Wij vonden veel herkenning in elkaar, behalve die opvoeding dan. Het viel me wel op dat ze zich snel tekort gedaan voelt door mensen en gauw boos wordt. Zo lang ze dat niet bij mij deed kon ik dat wel accepteren. Want we deden leuke dingen samen. Tot we ruzie kregen via de mail. Ze werd ineens claimerig naar mij toe. Omdat ik chatcontact had over adoptie (ben geadopteerd) met X en dat was toevallig haar pester van haar vorige baan. Ik wist dit niet tot ik haar erover vertelde. Ze was bang dat mijn contact met X tussen ons in kwam te staan. Ik schreef haar angst wel te begrijpen, maar dat het lotgenotencontact ook belangrijk voor mij was. Zo lang ik niet aan X laat merken dat ik haar ex-collega ken, is er toch niks aan de hand? Dat vond ze niet genoeg. Ik moest kiezen tussen haar en X. Als ik het contact in welke vorm dan ook voortzette, was het einde vriendschap. Ze maakte haar probleem het mijne. Ook was ze erg teleurgesteld toen we die laatste keer niet samen gingen zwemmen. Ik wilde die keer naar een ander zwembad, waar een evenement was. Daar wilde zij niet heen. Oke, ik ga niemand pushen. Maar omdat het iets eenmaligs is wilde ik het niet missen. Dan ging ik maar alleen, maar dat vond ze ook niet goed. Ze klaagde daarna dat ik zonder haar was gaan zwemmen en zij niet mee mocht. Het is intussen 4 maanden geleden en we zijn geen vriendinnen meer. Alleen het hoognodige zeggen we tegen elkaar. Toen ik haar leerde kennen begreep ik haar en vond haar ook wel zielig. Ze zei dat mensen haar vaak in de steek gelaten hebben. Nu dit alles van haar gezien heb, kan ik dat wel een beetje begrijpen. Wat niet wil zeggen dat ik het pesten goed praat. Maar ik heb ook mijn grenzen en dit ging me te ver.
dinsdag 31 oktober 2017 om 07:35
Hier ook iemand die (zwaar) gepest is. De reden? Ik was naïef en eigenlijk 'te' aardig. Ik stond altijd voor iedereen klaar en wilde iedereen tevreden houden. Was een klasgenootje vergeten haar huiswerk te maken? Ze mocht het even snel van mij overnemen. Een klasgenoot die zijn pen was vergeten? Ik was altijd die eerste die zei 'je mag er wel één van mij lenen' (natuurlijk kreeg ik die nooit meer terug, maar dat vond ik niet erg). Als ik snoepjes of koekjes bij me had en iedereen wilde er één, dan gaf ik dat gewoon, ook al bleef er niets meer voor mij over. Uiteindelijk begonnen mijn klasgenoten in te zien dat ze mij voor alles en nog wat konden gebruiken, zelfs de leraren lieten me rotklusjes doen omdat ze wisten dat ik geen nee zou zeggen. Mijn lunch werd gestolen, er werd in mijn haar gespuugd, ik werd geschopt en ik kreeg elke dag te horen dat ik niks waard was en dat ik maar zelfmoord moest gaan plegen. Mijn ouders, school maatschappelijk werker en leraren zeiden allemaal dat het aan mij lag.. dit maakte alles nog erger. Uiteindelijk diploma gehaald en van die rot school af gegaan.. maar het heeft zeker littekens achtergelaten. Heb een soort schild om mij heen, ik vertrouw niemand zomaar. Terwijl anderen heel spontaan een gesprek met een vreemde kunnen starten, is dat voor mij heel moeilijk. Ik geef mezelf niet snel bloot. En heb idd ook dat ik altijd alles van de negatieve kant bekijk. Als iemand op straat bijv naar me kijkt dan denk ik meteen aan iets ergs. Waarom kijkt diegene naar me? Ben ik lelijk? Loop ik raar? Zit mijn haar niet goed? Had ik toch wat anders aan moeten trekken? Terwijl diegene me misschien aankijkt omdat ik er mooi uit zie, of omdat ik een leuke trui aan heb. Het zijn echt onze eigen gedachten die ons onzeker maken, en helaas hebben mensen die vroeger zijn gepest heel veel van die gedachten. Ik ben ook echt bang dat het later één van mijn kinderen overkomt, hebben jullie dat ook? Juist omdat je van alles hebt meegemaakt wil je je kinderen tegen zulk soort dingen beschermen, ook al lukt dat niet altijd.
dinsdag 31 oktober 2017 om 07:44
Ja, ik heb dat ook. Maar ik probeer daarom mijn zoontje anders op te voeden dan ik zelf ben opgevoed. Bij mij was het zo dat mijn ouders altijd alles voor mij probeerden op te lossen. Ruzie met een kindje? Mijn moeder kwam wel even vertellen dat ze op moesten houden. Dit probeer ik bij mijn zoontje anders te doen: laat hem eerst maar zelf proberen om het op te lossen.
Ook kreeg ik veel te vaak te horen dat ik voorzichtig moest zijn. Ik ben meer zo van: laat hem maar zelf ervaren wat ie wel en niet kan. En vaak weet ie me te verbazen en doet ie dingen waarvan ik zou hebben ingeschat dat het hem nog niet zou lukken. En soms zit ie bovenaan een glijbaan en durft niet meer zelf naar beneden, wat ik al had verwacht... Maar dan heeft ie in elk geval wel het gevoel dat ik achter hem sta en hem vertrouw dat ie zijn eigen fouten mag maken.
Ook kreeg ik veel te vaak te horen dat ik voorzichtig moest zijn. Ik ben meer zo van: laat hem maar zelf ervaren wat ie wel en niet kan. En vaak weet ie me te verbazen en doet ie dingen waarvan ik zou hebben ingeschat dat het hem nog niet zou lukken. En soms zit ie bovenaan een glijbaan en durft niet meer zelf naar beneden, wat ik al had verwacht... Maar dan heeft ie in elk geval wel het gevoel dat ik achter hem sta en hem vertrouw dat ie zijn eigen fouten mag maken.
dinsdag 31 oktober 2017 om 08:36
Ik ben vroeger ook altijd gepest en buitengesloten. Ik probeerde altijd wel mee te doen met spelletjes in de pauze op het schoolplein, maar als er 1 iemand teveel was, was ik altijd degene die niet mee mocht doen. Dus stond ik vaak alleen bij de deur te wachten tot we weer naar binnen mochten na de pauze.
Uiteindelijk ben ik in groep 7 blijven zitten, maar toen werd het pesten erger. Had 1 goeie vriendin, en die probeerde me altijd wel overal bij te betrekken, maar op de 1 of andere manier lukte dat niet altijd.
Was erg blij dat ik naar de eerste ging, nieuwe school, nieuwe mensen, dus ik kon vrienden maken. Al gauw was dat voorbij die positieve gedachten, want het pesten ging door en werd eigenlijk alleen maar erger (veel kinderen uit de klas van groep 8 zaten helaas ook in de brugklas). Die goeie vriendin ging naar een andere school, en langzaam zijn we uit elkaar gegroeid.
Ben meerdere keren met m'n hoofd boven de prullenbak geduwd, werd in me gezicht gespuugd, muis werd ik genoemd en zo kan ik wel even doorgaan. Met de gym werd ik nooit genoemd als er groepjes mochten worden gekozen. Het was een hel!
Halverwege de tweede klas kwam er een nieuwe leerling bij, ik helemaal blij want dan wou ik daar bevriend mee raken. Tot ze de klas in kwam, het was de grootste pestkop die in groep 8 bij me in de klas heeft gezeten.
Meerdere keren ben ik naar t schoolhoofd gegaan, huilend, maar veel mensen ontkenden het of ze zeiden dat het allemaal als geintje was bedoeld.
Gelukkig haalde ik altijd net cijfers dat ik over kon en uiteindelijk ook m'n examens in 1 keer gehaald (met net 6jes, maar da boeide me niet, ik was klaar met school)!
Op het mbo ging het gelukkig wel een stuk beter, en iedereen hielp elkaar en stond voor elkaar klaar. Toen kreeg ik pas een leuke tijd op school.
Uiteindelijk ben ik wel in een depressie geraakt toen ik jaar of 20 was. Heeft deels daar mee te maken, maar ook dat ik niet accepteerde dat ik een niet goed werkende schildklier heb.
Ik vertrouw mensen niet, en ik maak moeilijk contact met mensen. En als ik mensen dan eindelijk vertrouw en ik hun als vrienden kan beschouwen ben ik wel tijdje verder. Maar ook veel mensen die ik eerder heb vertrouwd verdwijnen dan weer uit m'n leven. Eerst vond ik dat altijd heel erg, want hen nooit veel vrienden gehad, en dan denk ik dat ik vrienden heb en dan verdwijnen ze weer. Dat heeft natuurlijk wel 2 kanten, ligt een deel bij die personen, maar ik zeg eerlijk, ligt ook wel eens aan mij.
Doordat ik mensen niet vertrouw en eigenlijk ook verlegen ben en heel erg onzeker heb ik ook nog nooit een relatie gehad. Heb nu 1 goede vriendin, en wel wat kennissen, maar merendeels ben ik alleen, en zit ik alleen thuis met mijn dieren.
Uiteindelijk ben ik in groep 7 blijven zitten, maar toen werd het pesten erger. Had 1 goeie vriendin, en die probeerde me altijd wel overal bij te betrekken, maar op de 1 of andere manier lukte dat niet altijd.
Was erg blij dat ik naar de eerste ging, nieuwe school, nieuwe mensen, dus ik kon vrienden maken. Al gauw was dat voorbij die positieve gedachten, want het pesten ging door en werd eigenlijk alleen maar erger (veel kinderen uit de klas van groep 8 zaten helaas ook in de brugklas). Die goeie vriendin ging naar een andere school, en langzaam zijn we uit elkaar gegroeid.
Ben meerdere keren met m'n hoofd boven de prullenbak geduwd, werd in me gezicht gespuugd, muis werd ik genoemd en zo kan ik wel even doorgaan. Met de gym werd ik nooit genoemd als er groepjes mochten worden gekozen. Het was een hel!
Halverwege de tweede klas kwam er een nieuwe leerling bij, ik helemaal blij want dan wou ik daar bevriend mee raken. Tot ze de klas in kwam, het was de grootste pestkop die in groep 8 bij me in de klas heeft gezeten.
Meerdere keren ben ik naar t schoolhoofd gegaan, huilend, maar veel mensen ontkenden het of ze zeiden dat het allemaal als geintje was bedoeld.
Gelukkig haalde ik altijd net cijfers dat ik over kon en uiteindelijk ook m'n examens in 1 keer gehaald (met net 6jes, maar da boeide me niet, ik was klaar met school)!
Op het mbo ging het gelukkig wel een stuk beter, en iedereen hielp elkaar en stond voor elkaar klaar. Toen kreeg ik pas een leuke tijd op school.
Uiteindelijk ben ik wel in een depressie geraakt toen ik jaar of 20 was. Heeft deels daar mee te maken, maar ook dat ik niet accepteerde dat ik een niet goed werkende schildklier heb.
Ik vertrouw mensen niet, en ik maak moeilijk contact met mensen. En als ik mensen dan eindelijk vertrouw en ik hun als vrienden kan beschouwen ben ik wel tijdje verder. Maar ook veel mensen die ik eerder heb vertrouwd verdwijnen dan weer uit m'n leven. Eerst vond ik dat altijd heel erg, want hen nooit veel vrienden gehad, en dan denk ik dat ik vrienden heb en dan verdwijnen ze weer. Dat heeft natuurlijk wel 2 kanten, ligt een deel bij die personen, maar ik zeg eerlijk, ligt ook wel eens aan mij.
Doordat ik mensen niet vertrouw en eigenlijk ook verlegen ben en heel erg onzeker heb ik ook nog nooit een relatie gehad. Heb nu 1 goede vriendin, en wel wat kennissen, maar merendeels ben ik alleen, en zit ik alleen thuis met mijn dieren.
dinsdag 31 oktober 2017 om 09:58
Hier nog een. Ik ben ook een aantal jaren heel erg gepest, vooral op de middelbare school.
Het heeft me heel wat jaren aan gesprekken met psychologen en therapie gekost om daar een beetje overheen te komen. Ik had door het pesten een PTSS gekregen.
Nu gaat het gelukkig al een aantal jaren goed, en heb ik meer zelfvertrouwen dan ik ooit gehad heb.
Ondervind ik er nog gevolgen van? Ja.
Ik ben niet graag in groepen, en ik loop het liefst dan ook met een grote boog om groepen jongeren (met name meiden) heen. Ook vind ik het lastig om te peilen of iemand iets goed bedoelt of niet. Mensen vertrouwen blijft moeilijk. Ik ben (wederom vooral bij vrouwen) bang dat ze mooi weer spelen en dan alsnog weer een dolk in mijn rug steken.
Sinds het pesten ben ik vatbaar(der) geworden voor depressies, en die steken zo nu en dan nog eens de kop op. Op zich hebben die nu niet echt meer iets met pesten te maken, maar voordat ik gepest werd was ik nooit eerder depressief geweest.
Het heeft me heel wat jaren aan gesprekken met psychologen en therapie gekost om daar een beetje overheen te komen. Ik had door het pesten een PTSS gekregen.
Nu gaat het gelukkig al een aantal jaren goed, en heb ik meer zelfvertrouwen dan ik ooit gehad heb.
Ondervind ik er nog gevolgen van? Ja.
Ik ben niet graag in groepen, en ik loop het liefst dan ook met een grote boog om groepen jongeren (met name meiden) heen. Ook vind ik het lastig om te peilen of iemand iets goed bedoelt of niet. Mensen vertrouwen blijft moeilijk. Ik ben (wederom vooral bij vrouwen) bang dat ze mooi weer spelen en dan alsnog weer een dolk in mijn rug steken.
Sinds het pesten ben ik vatbaar(der) geworden voor depressies, en die steken zo nu en dan nog eens de kop op. Op zich hebben die nu niet echt meer iets met pesten te maken, maar voordat ik gepest werd was ik nooit eerder depressief geweest.
