Psyche
alle pijlers
mensen die gepest zijn
maandag 30 oktober 2017 om 12:18
Voor de mensen die vroeger gepest zijn, hebben jullie hier dingen aan overgehouden aan deze periode?
Zelf ben ik heel lang en erg gepest. Ik merk dat ik nu zoveel jaar later nog steeds tegen (dezelfde) dingen aan loop.
Zo heb ik nog steeds het idee dat mensen mij vreemd vinden en mij liever niet erbij willen hebben. Dat zit er zo ontzettend ingebakken. Ik ben nog altijd op mijn hoede en heb echt voelsprieten voor pestgedrag. Ik 'lees' nog altijd de gezichten van mensen of ze me niet toch raar vinden enz. Verder ben ik ook erg gesloten en ben meestal niet mezelf. Dat ben ik pas als ik iemand langer of goed ken.
Verder heb ik nog steeds een groot probleem in groepen mensen. Ik voel me nog steeds niet veilig in een groep mensen. En ben daardoor ook zelden mezelf.
Zijn er meer mensen met een pestverleden die nog altijd tegen bepaalde dingen aan lopen?
Zelf ben ik heel lang en erg gepest. Ik merk dat ik nu zoveel jaar later nog steeds tegen (dezelfde) dingen aan loop.
Zo heb ik nog steeds het idee dat mensen mij vreemd vinden en mij liever niet erbij willen hebben. Dat zit er zo ontzettend ingebakken. Ik ben nog altijd op mijn hoede en heb echt voelsprieten voor pestgedrag. Ik 'lees' nog altijd de gezichten van mensen of ze me niet toch raar vinden enz. Verder ben ik ook erg gesloten en ben meestal niet mezelf. Dat ben ik pas als ik iemand langer of goed ken.
Verder heb ik nog steeds een groot probleem in groepen mensen. Ik voel me nog steeds niet veilig in een groep mensen. En ben daardoor ook zelden mezelf.
Zijn er meer mensen met een pestverleden die nog altijd tegen bepaalde dingen aan lopen?
dinsdag 31 oktober 2017 om 11:27
Een paar jaar terug had ik last van een paar vervelende pubermeiden. Ik kende ze van de school waar ik vrijwilliger ben geweest. Waren toen al bijdehandjes. Op straat kwam ik ze tegen en ze volgden mij. Vond het irritant, maar liet het niet merken. Bij mijn huis aangekomen vroegen ze of ik daar woonde. Ik zei "ja", zocht er niet veel achter. Misschien benieuwd waar ik woon. De rest van de avond fietsten ze met tussenpozen steeds langs mijn huis en constant mijn naam roepen. Ik reageerde niet en dacht dat de lol er dan wel af zou zijn. De volgende 2 dagen daarna deden dat weer en gooiden ze ook dingen in mijn tuin. Ik zei dat ik dat niet wil hebben en mijn tuin geen vuilnisbelt is. Ze lachten en zeiden dat ze het niet gedaan hadden. Tuurlijk. De dag daarna waren ze al met 4 meiden. Weer wat van gezegd en ze werden steeds brutaler. Ik vond dit bedreigend. Constant was ik alert. Dus dan mijn moeder maar gebeld en gezegd dat ze naar mij niet luisteren. Zij is ongezien in mijn huis gegaan. Toen de meiden weer aanbelden deed zij open. Ze zei dat als ze bleven doorgaan ze huisbezoek van de politie zouden krijgen. Ze giechelden wat, maar hebben het nooit meer gedaan. Misschien niet de juiste manier van problemen oplossen, maar ik kon ze niet aan. Geen overwicht. Het feit dat ik maar een klein opdondertje ben helpt er ook niet aan mee. Dan nemen ze je minder serieus, is mijn ervaring. Vorig jaar werkte een van die meiden bij de AH. Als het even kon ging ik niet bij haar afrekenen.
Overigens mijn vroegere pesters waren ook allemaal meiden.
Overigens mijn vroegere pesters waren ook allemaal meiden.
dinsdag 31 oktober 2017 om 12:51
Hier ook erg gepest, gecombineerd met een onveilige hechting en dito thuissituatie. Ik kon het nergens goed doen. Heb daarvoor veel therapie gehad en het gaat echt een heel stuk beter maar ik blijf inderdaad gevoelig voor signalen van anderen.
Ik vind het wel heel erg om te lezen dat er mensen zijn die zich echt nog tegen laten houden in hun wensen zoals bijvoorbeeld geen kinderen krijgen. Ik snap de angst ergens wel maar zou iedereen gunnen dat het ze niet tegenhoudt.
Ik vind het wel heel erg om te lezen dat er mensen zijn die zich echt nog tegen laten houden in hun wensen zoals bijvoorbeeld geen kinderen krijgen. Ik snap de angst ergens wel maar zou iedereen gunnen dat het ze niet tegenhoudt.
Natte tosti..
dinsdag 31 oktober 2017 om 13:20
Vind ik ook triest.MevrouwTomatensoep schreef: ↑31-10-2017 12:51Ik vind het wel heel erg om te lezen dat er mensen zijn die zich echt nog tegen laten houden in hun wensen zoals bijvoorbeeld geen kinderen krijgen. Ik snap de angst ergens wel maar zou iedereen gunnen dat het ze niet tegenhoudt.
Al had ik nooit een kinderwens. Daar heb ik het karakter niet voor. Teveel op mezelf gericht. Daar komt mijn ASS bij, wat vaak erfelijk is. Maar het pesten heeft er zeker ook aan bijgedragen. Het idee iedereen mijn kind lelijk gaat vinden en niet goed als het op mij lijkt.
dinsdag 31 oktober 2017 om 14:38
Mag ik vragen wat je klachten waren bij ptss? Je hoort het steeds vaker dat mensen ptss kunnen krijgen van pesten. Op internet lees je vooral over mensen die ptss krijgen na pesten op het werk, maar dat je dit ook kunt krijgen van pesten op school lees je niet zo veel.Fifi123 schreef: ↑31-10-2017 09:58Hier nog een. Ik ben ook een aantal jaren heel erg gepest, vooral op de middelbare school.
Het heeft me heel wat jaren aan gesprekken met psychologen en therapie gekost om daar een beetje overheen te komen. Ik had door het pesten een PTSS gekregen.
Nu gaat het gelukkig al een aantal jaren goed, en heb ik meer zelfvertrouwen dan ik ooit gehad heb.
Ondervind ik er nog gevolgen van? Ja.
Ik ben niet graag in groepen, en ik loop het liefst dan ook met een grote boog om groepen jongeren (met name meiden) heen. Ook vind ik het lastig om te peilen of iemand iets goed bedoelt of niet. Mensen vertrouwen blijft moeilijk. Ik ben (wederom vooral bij vrouwen) bang dat ze mooi weer spelen en dan alsnog weer een dolk in mijn rug steken.
Sinds het pesten ben ik vatbaar(der) geworden voor depressies, en die steken zo nu en dan nog eens de kop op. Op zich hebben die nu niet echt meer iets met pesten te maken, maar voordat ik gepest werd was ik nooit eerder depressief geweest.
Waren het klachten die je hier ook voorbij ziet komen?
Sowieso denk ik dat de gevolgen van pesten nog lang niet bekend zijn. Eerder zag ik ook borderline voorbij komen. Volgens mij wordt dit verband met pesten nog niet gezien in onderzoeken enz maar dit zou heel goed wel kunnen zijn. Ik denk dat dit pas in de verre toekomst wordt gezien.
dinsdag 31 oktober 2017 om 14:40
Ja dit heb ik ook. Ik heb jarenlang gedacht: ik begin niet aan kinderen want dan lijken ze misschien op mij en dat is niet goed, Uiteindelijk wel moeder geworden, ons kindje is nu 2 jaar. Ik probeer nu al te beginnen om haar weerbaarder te maken. De angst is er wel. Ik hoop dat het haar bespaard zal blijven.Sociallyawkward__ schreef: ↑31-10-2017 07:35Hier ook iemand die (zwaar) gepest is. De reden? Ik was naïef en eigenlijk 'te' aardig. Ik stond altijd voor iedereen klaar en wilde iedereen tevreden houden. Was een klasgenootje vergeten haar huiswerk te maken? Ze mocht het even snel van mij overnemen. Een klasgenoot die zijn pen was vergeten? Ik was altijd die eerste die zei 'je mag er wel één van mij lenen' (natuurlijk kreeg ik die nooit meer terug, maar dat vond ik niet erg). Als ik snoepjes of koekjes bij me had en iedereen wilde er één, dan gaf ik dat gewoon, ook al bleef er niets meer voor mij over. Uiteindelijk begonnen mijn klasgenoten in te zien dat ze mij voor alles en nog wat konden gebruiken, zelfs de leraren lieten me rotklusjes doen omdat ze wisten dat ik geen nee zou zeggen. Mijn lunch werd gestolen, er werd in mijn haar gespuugd, ik werd geschopt en ik kreeg elke dag te horen dat ik niks waard was en dat ik maar zelfmoord moest gaan plegen. Mijn ouders, school maatschappelijk werker en leraren zeiden allemaal dat het aan mij lag.. dit maakte alles nog erger. Uiteindelijk diploma gehaald en van die rot school af gegaan.. maar het heeft zeker littekens achtergelaten. Heb een soort schild om mij heen, ik vertrouw niemand zomaar. Terwijl anderen heel spontaan een gesprek met een vreemde kunnen starten, is dat voor mij heel moeilijk. Ik geef mezelf niet snel bloot. En heb idd ook dat ik altijd alles van de negatieve kant bekijk. Als iemand op straat bijv naar me kijkt dan denk ik meteen aan iets ergs. Waarom kijkt diegene naar me? Ben ik lelijk? Loop ik raar? Zit mijn haar niet goed? Had ik toch wat anders aan moeten trekken? Terwijl diegene me misschien aankijkt omdat ik er mooi uit zie, of omdat ik een leuke trui aan heb. Het zijn echt onze eigen gedachten die ons onzeker maken, en helaas hebben mensen die vroeger zijn gepest heel veel van die gedachten. Ik ben ook echt bang dat het later één van mijn kinderen overkomt, hebben jullie dat ook? Juist omdat je van alles hebt meegemaakt wil je je kinderen tegen zulk soort dingen beschermen, ook al lukt dat niet altijd.
dinsdag 31 oktober 2017 om 16:30
Vrijwel alles wat ik hier voorbij zie komen is voor mij ook heel herkenbaar ja.yogonaise schreef: ↑31-10-2017 14:38Mag ik vragen wat je klachten waren bij ptss? Je hoort het steeds vaker dat mensen ptss kunnen krijgen van pesten. Op internet lees je vooral over mensen die ptss krijgen na pesten op het werk, maar dat je dit ook kunt krijgen van pesten op school lees je niet zo veel.
Waren het klachten die je hier ook voorbij ziet komen?
Sowieso denk ik dat de gevolgen van pesten nog lang niet bekend zijn. Eerder zag ik ook borderline voorbij komen. Volgens mij wordt dit verband met pesten nog niet gezien in onderzoeken enz maar dit zou heel goed wel kunnen zijn. Ik denk dat dit pas in de verre toekomst wordt gezien.
Ik spreek over dik 20 jaar geleden inmiddels. Ik was 16 toen ik van school ging, met diploma gelukkig (vraag me niet hoe ik dat onder die omstandigheden gehaald heb, want ik snap het nog steeds niet), en dus ook met een bak ellende.
Ik deed aan automutilatie, het was een manier geworden om om te kunnen gaan met de geestelijke pijn.
Op mijn vervolgopleiding (MBO) ontspoorde ik. Ik kon niet aarden in een nieuwe groep, op een nóg grotere school, enzovoort. Ik was bijna nooit aanwezig. Ik reed op mijn fiets door delen van de stad waar ik eigenlijk als meisje van die leeftijd niet hoorde te fietsen. Het was zo erg dat ik stilletjes hoopte dat er dan maar iets heel ergs met me zou gebeuren, zodat ik overal vanaf zou zijn.
Ik ben na een half jaar gestopt met die opleiding, want het ging niet. Ik was zwaar depressief, angstig, enzovoort.
Om een lang verhaal iets korter te maken, op een gegeven moment ben ik uit eigen beweging toch professionele hulp gaan zoeken. Daar werd de diagnose PTSS gegeven. Ik was toen 17. De psychologe zei destijds wel dat die diagnose niet zo heel vaak werd gegeven aan pestslachtoffers, maar dat ik precies in het plaatje paste.
Ik heb er zelf geen idee van hoe dat nu is, maar ik kan me wel voorstellen dat PTSS nu vaker gegeven wordt als diagnose na zwaar gepest te zijn geweest.
Ik kan er dan ook absoluut niet tegen als mensen pesten en de gevolgen daarvan bagatelliseren. Ik kan daar zo kwaad om worden.
Ik denk dat zolang dat gedaan wordt, en ik zie en hoor het veel te vaak, dat de ware gevolgen van pesten ook niet bekend zullen worden.
dinsdag 31 oktober 2017 om 16:32
Eens.Fifi123 schreef: ↑31-10-2017 16:30Vrijwel alles wat ik hier voorbij zie komen is voor mij ook heel herkenbaar ja.
Ik spreek over dik 20 jaar geleden inmiddels. Ik was 16 toen ik van school ging, met diploma gelukkig (vraag me niet hoe ik dat onder die omstandigheden gehaald heb, want ik snap het nog steeds niet), en dus ook met een bak ellende.
Ik deed aan automutilatie, het was een manier geworden om om te kunnen gaan met de geestelijke pijn.
Op mijn vervolgopleiding (MBO) ontspoorde ik. Ik kon niet aarden in een nieuwe groep, op een nóg grotere school, enzovoort. Ik was bijna nooit aanwezig. Ik reed op mijn fiets door delen van de stad waar ik eigenlijk als meisje van die leeftijd niet hoorde te fietsen. Het was zo erg dat ik stilletjes hoopte dat er dan maar iets heel ergs met me zou gebeuren, zodat ik overal vanaf zou zijn.
Ik ben na een half jaar gestopt met die opleiding, want het ging niet. Ik was zwaar depressief, angstig, enzovoort.
Om een lang verhaal iets korter te maken, op een gegeven moment ben ik uit eigen beweging toch professionele hulp gaan zoeken. Daar werd de diagnose PTSS gegeven. Ik was toen 17. De psychologe zei destijds wel dat die diagnose niet zo heel vaak werd gegeven aan pestslachtoffers, maar dat ik precies in het plaatje paste.
Ik heb er zelf geen idee van hoe dat nu is, maar ik kan me wel voorstellen dat PTSS nu vaker gegeven wordt als diagnose na zwaar gepest te zijn geweest.
Ik kan er dan ook absoluut niet tegen als mensen pesten en de gevolgen daarvan bagatelliseren. Ik kan daar zo kwaad om worden.
Ik denk dat zolang dat gedaan wordt, en ik zie en hoor het veel te vaak, dat de ware gevolgen van pesten ook niet bekend zullen worden.
Voor jou een
dinsdag 31 oktober 2017 om 17:35
Wat ik ook aan het pesten heb overgehouden, is dat ik veel beter met mannen kan omgaan dan met vrouwen (ik ben zelf een vrouw). Ik denk dat dat komt doordat ik vroeger bijna alleen door meisjes ben gepest.
Klinkt misschien heel raar dit, maar daardoor voel ik me meestal veiliger en zelfverzekerder bij een man dan bij een vrouw. Veel vrouwen zijn vals, proberen andere vrouwen altijd te kleineren, zien alles als een competitie en zijn vreselijke roddeltantes.. dit merk ik vooral op het werk. Ze denken altijd dat ze beter zijn. Mijn mannelijke collega's daarintegen zijn heel erg down to earth, het boeit ze niet wat ik doe of wat ik aan heb. Zij zien mij gewoon als een aardige collega en doen gewoon aardig terug, al ben ik de lelijkste of de raarste op aarde. Bij mannen kan ik mijn gevoelens en gedachten kwijt zonder dat ze heel raar gaan denken of me gaan beoordelen. Maar oké, dat is hoe ik erover denk.
Klinkt misschien heel raar dit, maar daardoor voel ik me meestal veiliger en zelfverzekerder bij een man dan bij een vrouw. Veel vrouwen zijn vals, proberen andere vrouwen altijd te kleineren, zien alles als een competitie en zijn vreselijke roddeltantes.. dit merk ik vooral op het werk. Ze denken altijd dat ze beter zijn. Mijn mannelijke collega's daarintegen zijn heel erg down to earth, het boeit ze niet wat ik doe of wat ik aan heb. Zij zien mij gewoon als een aardige collega en doen gewoon aardig terug, al ben ik de lelijkste of de raarste op aarde. Bij mannen kan ik mijn gevoelens en gedachten kwijt zonder dat ze heel raar gaan denken of me gaan beoordelen. Maar oké, dat is hoe ik erover denk.
dinsdag 31 oktober 2017 om 18:49
Jarenlang gepest, getreiterd, genegeerd, ...
Zowel op de lagere school, als vooral de middelbare en hogeschool. En bij hobby's.
Daardoor zet ik het op een lopen als mensen te dichtbij komen.
(Ik heb echt wel een soort van "muur" rondom mezelf gebouwd.)
Stap ik geen winkel "met deur" binnen. (Lees: Winkel met opdringerige verkoopster waar ik zowat de enige ben. Laat mij maar rustig shoppen bij C&A ofzo.)
Loop ik een blok rond als ik een stel lachende pubers op straat tegen kom. Die spotten toch met mij.
Loop ik een blok rond als ik "oude bekenden" zie aankomen.
Zoek ik altijd naar dubbele bodems en heb ik behoorlijk zwarte humor / ironie.
Ik ben trouwens naar een hogeschool verderweg gegaan omdat ik op 2 hogescholen in de buurt - met dezelfde studie - teveel "bekenden" zou tegenkomen. (Helaas dus niet voldoende. Al was het daar meer negeren dan echt pesten.)
Naar feestjes ga ik dan weer net wel.
Geen zin om de anderen vrij spel te geven en geroddel over mij als ik er niet zou zijn.
1 hemels tussenjaar gehad tussen de middelbare en hogeschool.
Liep nog een ander meisje rond die ook jarenlang gepest was en gek genoeg klikte het vanaf dag 1 tussen ons.
Had ik tenminste iemand om groepswerken mee te maken
.
Dat de rest ons niet moest en neerkeek op ons, daar hadden we lak aan.
Ben intussen een eind in de 30, maar ik vermoed dat ik "levenslang" heb. En de pesters nauwelijks nog van iets weten of niet beseffen wat ze aangericht hebben.
Zowel op de lagere school, als vooral de middelbare en hogeschool. En bij hobby's.
Daardoor zet ik het op een lopen als mensen te dichtbij komen.
(Ik heb echt wel een soort van "muur" rondom mezelf gebouwd.)
Stap ik geen winkel "met deur" binnen. (Lees: Winkel met opdringerige verkoopster waar ik zowat de enige ben. Laat mij maar rustig shoppen bij C&A ofzo.)
Loop ik een blok rond als ik een stel lachende pubers op straat tegen kom. Die spotten toch met mij.
Loop ik een blok rond als ik "oude bekenden" zie aankomen.
Zoek ik altijd naar dubbele bodems en heb ik behoorlijk zwarte humor / ironie.
Ik ben trouwens naar een hogeschool verderweg gegaan omdat ik op 2 hogescholen in de buurt - met dezelfde studie - teveel "bekenden" zou tegenkomen. (Helaas dus niet voldoende. Al was het daar meer negeren dan echt pesten.)
Naar feestjes ga ik dan weer net wel.
Geen zin om de anderen vrij spel te geven en geroddel over mij als ik er niet zou zijn.
1 hemels tussenjaar gehad tussen de middelbare en hogeschool.
Liep nog een ander meisje rond die ook jarenlang gepest was en gek genoeg klikte het vanaf dag 1 tussen ons.
Had ik tenminste iemand om groepswerken mee te maken
.Dat de rest ons niet moest en neerkeek op ons, daar hadden we lak aan.
Ben intussen een eind in de 30, maar ik vermoed dat ik "levenslang" heb. En de pesters nauwelijks nog van iets weten of niet beseffen wat ze aangericht hebben.
dinsdag 31 oktober 2017 om 20:41
Dank je.
Ik ben ook vooral door meisjes gepest. Zo begon het in ieder geval. Op het eind werd ik feitelijk door iedereen gepest. Zelfs de jongsten op dat schoolgebouw (tweedeklassers) riepen me na. Maar het begon met een groepje meiden.Sociallyawkward__ schreef: ↑31-10-2017 17:35Wat ik ook aan het pesten heb overgehouden, is dat ik veel beter met mannen kan omgaan dan met vrouwen (ik ben zelf een vrouw). Ik denk dat dat komt doordat ik vroeger bijna alleen door meisjes ben gepest.
Bij vrouwen ben ik daardoor meestal sneller achterdochtig dan bij mannen. Vooral als het om groepjes gaat. Eén op één heb ik er minder last van.
Dit inderdaad.Tornacense schreef: ↑31-10-2017 18:49
Ben intussen een eind in de 30, maar ik vermoed dat ik "levenslang" heb. En de pesters nauwelijks nog van iets weten of niet beseffen wat ze aangericht hebben.
dinsdag 31 oktober 2017 om 22:06
Wat was voor jullie een bevestiging dat je écht niet meetelde bij de anderen?
Ik had er een heleboel, maar deze vond ik het meest genant. Tijdens die bewuste les Omgangskunde. Iedereen in de klas moest iemand aanwijzen wie we het meest én het minst hebben gehad. Het 2e schooljaar was net begonnen. Veel vonden het een stomme opdracht, maar het moest.
Iedereen koos een ander uit voor meest. Maar voor minst koos iedereen mij uit. Ook het meisje wat ik het aardigst vond. Met als reden: te stil. Al zeiden 2 meiden er wel bij dat ze me niet onaardig vonden. Toch had ik een rotgevoel. Al had ik het wel verwacht.
Ik had er een heleboel, maar deze vond ik het meest genant. Tijdens die bewuste les Omgangskunde. Iedereen in de klas moest iemand aanwijzen wie we het meest én het minst hebben gehad. Het 2e schooljaar was net begonnen. Veel vonden het een stomme opdracht, maar het moest.
Iedereen koos een ander uit voor meest. Maar voor minst koos iedereen mij uit. Ook het meisje wat ik het aardigst vond. Met als reden: te stil. Al zeiden 2 meiden er wel bij dat ze me niet onaardig vonden. Toch had ik een rotgevoel. Al had ik het wel verwacht.
dinsdag 31 oktober 2017 om 22:38
Er zijn bij mij heel veel dingen gebeurd. Ik werd echt dagelijks van begin tot eind getreiterd en buitengesloten. In de pauzes sloot ik mezelf soms op op het toilet om er even aan te ontsnappen. Niet dat dat altijd hielp overigens.
Op een gegeven moment was er zelfs een docent (een populaire, ik vond hem zelf eerst ook leuk) die mee ging doen met pesten.
Er was er ook eentje die wél voor mij op probeerde te komen, maar die moest dat dan bekopen met pesterijen in zijn richting. Laten we zeggen dat de geruchtenmolen nogal draaide, met nog meer narigheid tot gevolg (met name voor mijzelf).
Maar buiten alle vernederingen, ik zou er helaas een boek over kunnen schrijven (heb ik wel eens over gedacht, maar gezien ik geen oplossingen heb voor anderen die hetzelfde meemaken/meegemaakt hebben zou dat nutteloos zijn)... wat voor mij echt een bevestiging was dat ik er niet bij hoorde, was wanneer we gym hadden en plaats moesten nemen op de bank... en er tussen mij en de volgende leerling minstens een meter afstand zat. Soms werd er dan gefluisterd, maar hard genoeg zodat ik het hoorde, dat ik besmettelijk was. Soms ook niet. Maar die afstand was tekenend. Ik vond het altijd vreemd dat de gymleraar dan deed alsof zijn neus bloedde. Je kan mij niet wijsmaken dat hij dat niet zag of hoorde.
Op een gegeven moment was er zelfs een docent (een populaire, ik vond hem zelf eerst ook leuk) die mee ging doen met pesten.
Er was er ook eentje die wél voor mij op probeerde te komen, maar die moest dat dan bekopen met pesterijen in zijn richting. Laten we zeggen dat de geruchtenmolen nogal draaide, met nog meer narigheid tot gevolg (met name voor mijzelf).
Maar buiten alle vernederingen, ik zou er helaas een boek over kunnen schrijven (heb ik wel eens over gedacht, maar gezien ik geen oplossingen heb voor anderen die hetzelfde meemaken/meegemaakt hebben zou dat nutteloos zijn)... wat voor mij echt een bevestiging was dat ik er niet bij hoorde, was wanneer we gym hadden en plaats moesten nemen op de bank... en er tussen mij en de volgende leerling minstens een meter afstand zat. Soms werd er dan gefluisterd, maar hard genoeg zodat ik het hoorde, dat ik besmettelijk was. Soms ook niet. Maar die afstand was tekenend. Ik vond het altijd vreemd dat de gymleraar dan deed alsof zijn neus bloedde. Je kan mij niet wijsmaken dat hij dat niet zag of hoorde.
dinsdag 31 oktober 2017 om 22:41
Wat een stomme opdracht inderdaad. Hoe bedenken ze zoiets?hondenmens schreef: ↑31-10-2017 22:06Wat was voor jullie een bevestiging dat je écht niet meetelde bij de anderen?
Ik had er een heleboel, maar deze vond ik het meest genant. Tijdens die bewuste les Omgangskunde. Iedereen in de klas moest iemand aanwijzen wie we het meest én het minst hebben gehad. Het 2e schooljaar was net begonnen. Veel vonden het een stomme opdracht, maar het moest.
Iedereen koos een ander uit voor meest. Maar voor minst koos iedereen mij uit. Ook het meisje wat ik het aardigst vond. Met als reden: te stil. Al zeiden 2 meiden er wel bij dat ze me niet onaardig vonden. Toch had ik een rotgevoel. Al had ik het wel verwacht.
woensdag 1 november 2017 om 01:57
In groep 6 (ik was toen 11) moest mijn klas ook zoiets doen, maar dan een tikkeltje anders. Elke leerling kreeg een aantal kaartjes met bijv. 'Lief', 'grappig', 'stom', 'lelijk' etc.. en op de achterkant moest je dan de naam van een leerling opschrijven die volgens jou het beste bij het woord paste. Aan het eind gingen alle kaartjes in een trommel, je kon dus niet weten wie jouw naam had geschreven. De kaarten werden vervolgens weer uitgedeeld. Bij alle 'lelijk', 'stom', 'saai', 'irritant' kaartje zag ik mijn naam staan. Bijna de hele klas had mijn naam ergens opgeschreven. Dat was heel pijnlijk om te lezen en vond het echt een kut opdracht.hondenmens schreef: ↑31-10-2017 22:06Wat was voor jullie een bevestiging dat je écht niet meetelde bij de anderen?
Ik had er een heleboel, maar deze vond ik het meest genant. Tijdens die bewuste les Omgangskunde. Iedereen in de klas moest iemand aanwijzen wie we het meest én het minst hebben gehad. Het 2e schooljaar was net begonnen. Veel vonden het een stomme opdracht, maar het moest.
Iedereen koos een ander uit voor meest. Maar voor minst koos iedereen mij uit. Ook het meisje wat ik het aardigst vond. Met als reden: te stil. Al zeiden 2 meiden er wel bij dat ze me niet onaardig vonden. Toch had ik een rotgevoel. Al had ik het wel verwacht.
woensdag 1 november 2017 om 03:27
Ik merkte continu wel iets.hondenmens schreef: ↑31-10-2017 22:06Wat was voor jullie een bevestiging dat je écht niet meetelde bij de anderen?
Elke keer als ik weer maar es als laatste overbleef.
Groepswerk, sportles in groepjes, telkens als laatste gekozen bij 2 teams, ...
Ofwel werd ik toch maar ergens verplicht gedropt en kreeg je lange gezichten ("moeten we écht met haar?").
Ofwel moest ik maar met de leerkracht. Wat ook weer zorgde voor extra pesterijen en gelach.
Hele klas die continu uitgenodigd werd voor feestjes en gratis vaten bij verjaardagen.
2 keer raden wie nooit een uitnodiging zag.
Opgebeld worden om 12 uur 's avonds door een dronken klasgenoot met de mededeling "seg, heel de klas zit hier op 't feestje van K., waar ben jij?"
Tja, wederom weer es geen uitnodiging gezien.
(Mijn gsm-nummer had hij toevallig door een groepswerk.
De kerel an sich viel overigens nog wel mee. Alleen zijn meeloop-gedrag dus niet.)
Kamergenoten - hogeschool op kamers - die ook rustig met 10 personen uit eten gaan voor een verjaardag, maar niemand die es nadenkt dat die 11de persoon in huis - ik - misschien ook wel graag meegaat.
Om dan achteraf nog es te mogen horen "hoe lekker en gezellig het wel was".
"Lekker rustige avond" in huis. Maar ik kon toch echt wel huilen.
Zeker omdat ik op kamers op dat moment nog niet helemaal het gevoel had dat ze mij niet moesten.
Ziek? Mijn schriften en nota's konden ze rustig lenen.
Zolang ik ze heel terug kreeg, kon het mij niet schelen.
In omgekeerde richting werkte het niet.
1 dag ziek was een ramp want "effe 7 vakken bijschrijven" zorgde ervoor dat ik aan 7 schriften moest zien te raken.
Gegarandeerd minstens een maand miserie.
Leerkrachten hadden bovendien iets van "je zoekt het zelf maar uit".
(De officiële "bijschrijflijsten" volgde niemand uiteraard.)
woensdag 1 november 2017 om 03:37
Niet alles gelezen. Hier ook zwaar gepest in de brugklas tm 3e jaar.. heb er nu nog last van in die zin dat ik nog steeds bang ben voor ruzies en confrontaties. En vaak nog steeds niet mijn gevoel / mening durf te geven.
3 jr geleden is een persoonlijkheidsstoornis bij mij geconstateerd. Wil niet zeggen dst het door het pesten komt (ligt vnl in mijn prille jeugd) maar ben wel van mening dat het er aan heeft bijgedragen.
Kan nu redelijk met de pst stoornis omgaan. (Na veel therapie). Maar pestverleden blijft aanwezig en een gevoelig punt bij mij.
Ben er bij mijn dochter ook hyper alert op. Zij werd ook gepest. Dat voelt als zout in een open wond
3 jr geleden is een persoonlijkheidsstoornis bij mij geconstateerd. Wil niet zeggen dst het door het pesten komt (ligt vnl in mijn prille jeugd) maar ben wel van mening dat het er aan heeft bijgedragen.
Kan nu redelijk met de pst stoornis omgaan. (Na veel therapie). Maar pestverleden blijft aanwezig en een gevoelig punt bij mij.
Ben er bij mijn dochter ook hyper alert op. Zij werd ook gepest. Dat voelt als zout in een open wond
woensdag 1 november 2017 om 08:08
Op de vervolgopleiding ging er een briefje de klas rond. Iedereen mocht het lezen behalve ik. Het ging over mij zeiden degene die het geschreven hadden.
Ik werd een keer bij de ingang van de school door diezelfde meiden naar huis gestuurd met de woorden dat er geen les was ivm lerarenoverleg (daar zou wellicht ook sprake van zijn). Bijna thuis belde een klasgenoot op waar ik bleef. Stond ik geregistreerd voor spijbelen. Ik werd een keer ingesloten door een paar jongens en meiden net voor de lessen begonnen. Ben naar huis gegaan daarna. Ik kan zo hun stemmen nog horen, hun blikken nog voor me zien van zowel de middelbare school als die van daarna. Maar ook op weg naar huis werd ik uitgescholden en daarbij maakte de route die ik fietste niets uit. Nergens was ik veilig van de woorden en blikken, behalve thuis.
Ik werd een keer bij de ingang van de school door diezelfde meiden naar huis gestuurd met de woorden dat er geen les was ivm lerarenoverleg (daar zou wellicht ook sprake van zijn). Bijna thuis belde een klasgenoot op waar ik bleef. Stond ik geregistreerd voor spijbelen. Ik werd een keer ingesloten door een paar jongens en meiden net voor de lessen begonnen. Ben naar huis gegaan daarna. Ik kan zo hun stemmen nog horen, hun blikken nog voor me zien van zowel de middelbare school als die van daarna. Maar ook op weg naar huis werd ik uitgescholden en daarbij maakte de route die ik fietste niets uit. Nergens was ik veilig van de woorden en blikken, behalve thuis.
woensdag 1 november 2017 om 10:28
Elfje112 schreef: ↑01-11-2017 08:08Op de vervolgopleiding ging er een briefje de klas rond. Iedereen mocht het lezen behalve ik. Het ging over mij zeiden degene die het geschreven hadden.
Ik werd een keer bij de ingang van de school door diezelfde meiden naar huis gestuurd met de woorden dat er geen les was ivm lerarenoverleg (daar zou wellicht ook sprake van zijn). Bijna thuis belde een klasgenoot op waar ik bleef. Stond ik geregistreerd voor spijbelen. Ik werd een keer ingesloten door een paar jongens en meiden net voor de lessen begonnen. Ben naar huis gegaan daarna. Ik kan zo hun stemmen nog horen, hun blikken nog voor me zien van zowel de middelbare school als die van daarna. Maar ook op weg naar huis werd ik uitgescholden en daarbij maakte de route die ik fietste niets uit. Nergens was ik veilig van de woorden en blikken, behalve thuis.
Ik werd ook vaak tot een bepaald punt achterna gefietst en daarbij nageroepen. Ik probeerde altijd als eerste buiten te zijn, zodat ik snel weg kon.
Hetzelfde gebeurde overigens als ik met het openbaar vervoer ging. Op een gegeven moment liet ik de tram dan maar voorbijgaan en wachtte ik op de volgende of ik ging te voet naar de volgende halte.
Wat ook een favoriet van de pesters was, was (meestal bij de fietsenstalling of op het plein) mijn fiets beetpakken aan de bagagedrager terwijl ik erop zat, zodat ik dus niet weg kon rijden.
In mijn examenjaar was het zó erg dat in overleg met de school werd besloten dat ik thuis mocht voorbereiden, en niet meer naar alle lessen kwam. Tja... het is de omgekeerde wereld. Ik werd in feite van school gehaald, en de pesters mochten vrolijk blijven. Beetje krom was het wel.
woensdag 1 november 2017 om 10:42
Heel herkenbaar @yogonaise
Ik ben gepest op de middelbare school, (ik ben nu 25 jaar.) en ik dacht altijd dat ik het wel verwerkt had, niet dus. Sinds ik met mijn vriend heb, denk ik nog steeds dat zijn vrienden mij niet mogen.
Maak niet uit waar, voor mij gevoel vind iedereen mij maar vreemd. En ik weet ergens wel dat dit aan mezelf ligt, maar ik krijg het niet uit me hoofd.
Bij een werkoverleg ben ik liever niet aan het woord en ben ik bang dat ik iets verkeerds zeg.
Ik heb wel eens dagen gehad dat het goed gaat, maar ik merk op moment dat het weer slechter gaat.
Ik ben gepest op de middelbare school, (ik ben nu 25 jaar.) en ik dacht altijd dat ik het wel verwerkt had, niet dus. Sinds ik met mijn vriend heb, denk ik nog steeds dat zijn vrienden mij niet mogen.
Maak niet uit waar, voor mij gevoel vind iedereen mij maar vreemd. En ik weet ergens wel dat dit aan mezelf ligt, maar ik krijg het niet uit me hoofd.
Bij een werkoverleg ben ik liever niet aan het woord en ben ik bang dat ik iets verkeerds zeg.
Ik heb wel eens dagen gehad dat het goed gaat, maar ik merk op moment dat het weer slechter gaat.
