mensen die gepest zijn

Hier ook veel gepest, eigenlijk om iets waar ik niets aan kon doen. Maar ja, was kennelijk niet weerbaar genoeg. Maar het is natuurlijk niet mijn schuld dat ik gepest werd, het werd niet goed aangepakt op school. Het heeft geduurd tijdens de lagere school en middelbare school, totdat ik ben blijven zitten. Daarna werd het minder. Op het HBO werd ik niet gepest, maar de naweeën waren er wel. Ik voelde mij daar best eenzaam, was nog erg onzeker en vond daardoor geen aansluiting bij de klas. Het heeft mijn hele HBO-periode bepaald. Ontzettend jammer natuurlijk.

Hoewel de onzekerheid blijft, ben ik nu gewoon wie ik ben. Trek mij niet terug in groepen, neem initiatief, weet dat het goed is zoals ik ben. Heb een succesvol bedrijf en leuk leven. Ik geniet daar ook van, maar ben nog wel kwetsbaar op zijn tijd. Die onmacht van toen voel ik nog steeds als het over pesten gaat.

Een paar jaar geleden was er een reünie van de lagere school, ik ben gegaan en een hele leuke dag gehad. De pesters niet gesproken, maar wel vele anderen. Ik kijk daar met veel plezier op terug.

Ook meegemaakt.. Wat kunnen mensen toch gemeen zijn.
Ik heb nog steeds er last van, dat ik soms onzeker voel, maar gelukkig besef ik ook dat die mensen gewoon eigen issues hadden.

Yep heel erg last van. Heb heel lang tot op zekere hoogte geen last van gehad maar kan nu wel bepaald gedrag vanuit de studietijd plaatsen. Hier nooit vriendinnen aan overgehouden etc omdat ik een soort muur optrek en me ook juist gedroeg op een manier om anderen af te stoten denk ik. Trying too hard ofzo. Kan het niet duidelijk uitleggen.

Heb onlangs intake gehad en wacht nu op behandeling.

Doreia schreef: ↑

30-10-2017 13:17

Heeft nog wel heel lang geduurd voor ik mezelf op waarde kan schatten en voor mijn mening durf te staan. Gek genoeg heeft dit forum daarin bijgedragen. Hier word ik gerespecteerd. Dat vind ik mooi. En zo durf ik ook naar de buitenwereld makkelijker mijn mening te uiten, te staan voor mijn beslissing en me echt niets aan te trekken van wat een ander ervan vind.

Herkenbaar, dit forum is voor mij ook heel waardevol. Ik heb o.a. hier veel geleerd en ben er sterker van geworden. Durf ook in het echt veel beter voor mijn mening uit te komen.

Hier ook een pestslachtoffer. Ik word verdrietig van jullie verhalen, waarom zijn we met zoveel?
Ik werd gepest op de basisschool. In het begin door mijn beste vriendinnetje. Dat was heel naar. Achteraf was ze jaloers op me; ik kon heel goed leren en ook beter turnen.
Later werd ik door de hele klas gepest. Ook door de leerkrachten, want ik ging niet naar de kerk.
Van school moest ik naar een soort kinderpsycholoog, maar mijn ouders vonden het maar gedoe. Ben toch geweest. Maar na een keer mocht het van mijn ouders niet meer, want het was onzin.
En de meester (klas 4 nu groep 6, daar begon het) vond het nodig om dit aan de hele klas te vertellen; dus ik was gek.
Ik kon bij niemand terecht. De laatste 3 jaar op de basisschool waren een hel. Ik had gedachten als "als ik nu dood ga hoef ik niet meer naar school" .

Op de middelbare school was het pesten over; dus moest ik weer normaal doen. Maar de schade was er al. Dus op school had ik huilbuien hyperventilatie en was depressief. Maar alle dingen werd afgedaan als aanstelleritis. Dus deed ik maar alsof ik vrolijk was.

En eigenlijk is dat nooit meer veranderd.

Ik ben eenzaam, ik durf niemand echt te vertrouwen. Gelukkig heb ik wel een lief gezin. Ergens ben ik daar nu nog verbaasd over. We zijn ruim 25 jaar samen.

Ik kan erg slecht nee zeggen. En daar wordt wel misbruik van gemaakt. Gelukkig begin ik dat een beetje door te krijgen.

Ik heb al heel veel psychologen versleten. Het helpt wel een beetje, maar onzekerheid over mezelf blijft.

Mensen laten zelden merken dat ze mij de moeite waard vinden. Aan de andere kant investeer ik wel altijd in anderen (kaartjes, een belletje een bezoekje enz).
Toen ik ziek werd is er niemand bij mijn langs geweest. Op mijn tentoonstelling kwamen nauwelijks bekenden, nog niet de helft van de mensen die ik had uitgenodigd. Ik ben dan echt onwijs verdrietig. Maar ik trek het me gewoon er aan.

Begin dit jaar heb ik ook het contact met mijn ouders verbroken. Van hen heb ik nooit steun gekregen.

Dahlia74 schreef: ↑

30-10-2017 13:37

Herkenbaar, dit forum is voor mij ook heel waardevol. Ik heb o.a. hier veel geleerd en ben er sterker van geworden. Durf ook in het echt veel beter voor mijn mening uit te komen.

Nou ik ben juist een poos weggebleven omdat ik bij mijn laatste topic me zo voelde aangevallen. Soms zie ik ook heel nare reacties.
Maar gelukkig ook juist bij dit soort topics veel waardevolle.

Ik ben gepest op de middelbare school. Ook mishandelingen en er was een jongen die elke dag langs kwam om te vragen waarom ik nog geen zelfmoord had gepleegd en of dat niet een goed idee zou zijn.

Ik heb me altijd sterk gehouden maar een paar maanden geleden werd het allemaal te veel en nu zit ik in therapie. Het pesten is 7 jaar geleden gestopt, maar toch heb ik er nog elke dag last van. Ik maak moeilijk vrienden, geef mijn grenzen niet aan, word snel boos als ik denk dat mensen me pesten, ben heel bang bij mensen en vooral in groepen.

Er wordt zeker ook heel onaardig en naar gedaan op dit forum, net als in het echte leven. Dat soort topics negeer ik. Maar er zijn ook heel waardevolle topics, waar je mening of advies wel wordt gewaardeerd.

toch een vraagje; ik voel me altijd zo eenzaam. Ik merk dat ik best behoeft heb aan vriendschap, maar ik durf niet te close te worden.

Ik voel me ook onzeker bij mijn man, en nu mijn kinderen ouder worden (puber) bij hen ook.
Vooral dat laatste verontrust me. Ik kan gewoon nergens helemaal relaxed zijn eigenlijk.

Gelukspopje schreef: ↑

30-10-2017 14:07

toch een vraagje; ik voel me altijd zo eenzaam. Ik merk dat ik best behoeft heb aan vriendschap, maar ik durf niet te close te worden.

Ik voel me ook onzeker bij mijn man, en nu mijn kinderen ouder worden (puber) bij hen ook.
Vooral dat laatste verontrust me. Ik kan gewoon nergens helemaal relaxed zijn eigenlijk.

Voor mij heeft het ontzettend geholpen om vrijwilligerswerk te doen. Je hebt meteen aanspraak en mensen zijn blij met je omdat je iets zomaar voor ze doet. Het geeft het gevoel gewenst en nuttig te zijn.

Wat vervelend dat je je zo onzeker voelt. Heb je hier hulp voor? Niet omdat er iets mis met je is hoor, maar misschienkan een professional je wel helpen ontdekken waar het gevoel precies vandaan komt en je handvatten geven om het aan te pakken, al dan niet samen met je man en kinderen.

konijntje123 schreef: ↑

30-10-2017 14:10

Voor mij heeft het ontzettend geholpen om vrijwilligerswerk te doen. Je hebt meteen aanspraak en mensen zijn blij met je omdat je iets zomaar voor ze doet. Het geeft het gevoel gewenst en nuttig te zijn.

Wat vervelend dat je je zo onzeker voelt. Heb je hier hulp voor? Niet omdat er iets mis met je is hoor, maar misschienkan een professional je wel helpen ontdekken waar het gevoel precies vandaan komt en je handvatten geven om het aan te pakken, al dan niet samen met je man en kinderen.

Ik heb jaren vrijwilligerswerk gedaan. Maar hier ben ik ook weggepest eigenlijk.
Ik werkte al vanaf mijn tienertijd op de sportclub waar ik toen zelf nog trainde. Eerst als assistent, later als coach. En in het jeugdbestuur.
10 jaar geleden liep dat mis. Was er een vergadering waar ik niet van wist en toen mocht ik ineens mijn groep niet meer coachen.
Duidelijk kwade opzet. Ik ben daar nog kapot van.
Later nog wel bij een andere club geprobeerd, maar nee dat ging hem niet worden, erg kliekje allemaal.

En niet betaald worden, vind ik ook niet zo'n fijne constructie...

Gelukspopje schreef: ↑

30-10-2017 13:55

Nou ik ben juist een poos weggebleven omdat ik bij mijn laatste topic me zo voelde aangevallen. Soms zie ik ook heel nare reacties.
Maar gelukkig ook juist bij dit soort topics veel waardevolle.

Dit.

Hoi Yogonaise,

Ja, ik ben gepest op de basisschool. Nu inmiddels 29 jaar geleden.
Een paar "pestkoppen" vormden een groepje die min of meer de
sfeer bepaalden tijdens gym/buitenspelen. Een paar klasgenootjes
deden mee met de pesterijen. (uit angst hoorde ik jaren later) Echter
waren er ook 2 kinderen die mij volledig steunden, de confrontatie met pesters
aangingen etc. Mijn helden....

Mijn ouders, met name mijn vader ging een ware strijd aan met school om het pest-gedrag te voorkomen. Vele gesprekken gevoerd met de toenmalige directie maar nee niets hielp. De pesters werden de hand boven het hoofd gehouden. We besloten om groep 7 & 8 op een nieuwe school af te ronden. Op mijn nieuwe school (4 straten verderop) was het net alsof ik "thuis kwam". Een school waar ik wel "mij zelf" kon en mocht zijn, een school waar je op leraren en directie kon bouwen". Kortom mijn 2 bijzondere jaren op de basisschool, waar ik met plezier naar terug kijk. De tijd ervoor beschouw ik als "verloren jaren".

Terugkomend op je vraag; "hebben jullie hier dingen aan overgehouden aan deze periode?"

Op momenten dat ik heel erg boos/verdrietig/teleurgesteld ben zonder ik mij geheel af van mensen. Minderwaardigheidsgevoelens steken dan de kop op! In die zin dat mijn tel uit staat, of op vliegtuigstand. Echter het geloof in mij zelf als individu, wint de strijd tegenover negatieve gedachten. Dat ik mij geheel afzonder gebeurt hoogstens 2x per jaar.

Geloof in je eigen kunnen en handelen, geloof in je eigen IK, put kracht uit de natuur, muziek en uiteraard dierbaren/familie. Hoe meer je met gedachten in het verleden blijft zinken, des te meer dit jouw emotionele maar ook fysieke kracht zal uitputten.

Liefs,
Just_be_you37

Ik loop ook niet graag langs een groepje jongeren. Al meerdere keren gehad dat ze beginnen lachen als ik net voorbij ben. Of het om mijn uiterlijk of gedrag is weet ik niet. Ik ben vroeger met beide gepest. Toen mijn stages mislukten zei mijn begeleider op school letterlijk dat ik een buitenbeentje was. Ik moest net zo snel, handig en mondig worden als mijn klasgenoten.
Toen ik al vaker gesprekken had gevoerd over het pesten werd gezegd dat die pester nu eenmaal zo is. Maar dat ik moest veranderen. Zoals ik was, was niet goed.

Vrijwilligerswerk heeft voor mij juist wel positief gewerkt. Hier geen kliekjes e.d.. juist een leuke groep gevarieerde mensen met allemaal hetzelfde doel.

Jammer dat het bij jou zo slecht is afgelopen, wat een raar gedrag. Wellicht eens vrijwilligerswerk in een heel andere sector?

Overkwam mij ook heel vaak dat ik dacht dat ik werd uitgelachen door groepjes hangjongeren, totdat ik besefte dat zulke groepjes vaak ook gewoon om niks lachen, of er maakt iemand een totaal niet aan jou gerelateerd grapje op het moment dat ik voorbij kom. Ik heb de neiging om vaak dingen op mezelf te betrekken, dat mensen míj uitlachen, dat ze míj stom vinden - terwijl dat totaal niet zo hoeft te zijn. Het is misschien ook wel een trekje van gepeste mensen, je gaat gelijk weer in de overlevingsstand als je in een situatie terecht komt die lijkt op toen je werd gepest.

Dahlia74 schreef: ↑

30-10-2017 14:25

Vrijwilligerswerk heeft voor mij juist wel positief gewerkt. Hier geen kliekjes e.d.. juist een leuke groep gevarieerde mensen met allemaal hetzelfde doel.

Jammer dat het bij jou zo slecht is afgelopen, wat een raar gedrag. Wellicht eens vrijwilligerswerk in een heel andere sector?

Pesten is ook raar gedrag. En het is ons hier bijna allemaal overkomen.
Ik was op de school van mijn kinderen ook overblijfhulp, in principe ook vrijwilliger, maar ook daar had ik geen klik. Niet dat ik gepest werd, maar ik hoorde er niet zo bij.
Ik durf niet meer.

Hoewel ik sinds de brugklas niet meer echt gepest ben, heb ik nooit ergens bij gehoord. Ook op mijn werkplekken niet.
Was er een collega jarig werd er een borrel gehouden. Op mijn verjaardag werd de taart aan het bureau naar binnen geschoven. Een succesvol project van mij is nooit in het zonnetje gezet. Vergelijkbare projecten van collega's wel. Na de geboorte van mijn kinderen geen bezoekje van de baas (wel een bloemen, maar bezorgd), bij mijn collega's wel. Enzovoorts.
Ik weet dat buitensluiten ook pesten is, maar dat is toch anders.

Ik werk nu als zzp-er thuis.
Ik zou ook geen werkgever meer willen, ook omdat ik door mijn chronische ziekte waarschijnlijk nergens aan de bak kom.

Ik denk dat ik gewoon toch te raar ben.

Hier ook bekend verhaal helaas. Het rotte is dat ik de geschiedenis in herhaling zie bij mijn dochter. Zij is zoals ik ook was in mijn jonge jaren. Altijd klaar staan voor een ander maar zodra jij iemand nodig hebt....nobody home.

Mij heeft het gevormd. Vertrouwen? De enige op wie je kunt vertrouwen ben jezelf is mijn motto geworden.
Nee zeggen is een issue. Altijd bang dat mensen je dan niet "aardig" vinden, please gedrag, grote mond want dan blijven mensen wel uit je buurt enz enz.
Is dat hoe ik van binnen echt ben?Absoluut niet. Maar je leert jezelf een mechanisme aan om te overleven.

Ik dacht het redelijk achter me te hebben gelaten totdat...dochter ook doelwit werd. Gewisseld van basisschool wat voor haar zelfvertrouwen beter was. Een middelbare school buiten de gemeente gezocht om een nieuwe start te maken...zit ze bij kinderen in de klas en op school van de eerste basisschool. De ellende van opwachten en buitensluiten begon opnieuw. En die school? Die stuurde mijn dochter naar schoolmaatschappelijk werk. De pesters? Die konden lekker door blijven gaan want school en ouders vonden het normaal gedrag.
Ze werd opstandig en boos. Na overleg met haar een andere middelbare school gezocht. Hier zitten ze bovenop pestgedrag en voelt ze zich veilig. Betere keus hadden we niet kunnen maken ook al gaven de meeste mensen het advies haar niet te laten wisselen van school. Nu zit ze op een zelfverdedigingssport en laat zich niets meer vertellen. Ook zij heeft een mechanisme moeten ontwikkelen om staande te blijven.

Social media zorgt ook voor een hoop rottigheid. Whatsapp enz....kinderen zijn zich niet bewust wat ze een ander kunnen aandoen met stoere tekst vanaf een beeldscherm.
Ouders zouden naar mijn idee daar meer bovenop moeten zitten. Wij hebben in overleg met dochter afgesproken dat ze een mobiel mocht maar wij lezen wel dagelijks mee en praten er met haar over of ze last heeft van bepaalde teksten en of wij haar daarbij kunnen helpen of dat ze het zelf kan oplossen.

Pesten blijft lastig, vooral bij meiden. Dat gaat zo onderhuids.
Ik hoop dat dochter er geen last van ondervind als ze ouder is omdat we er altijd voor haar zijn en ook haar eigen gedrag bespreken.

Zelf heb ik er een intensief jaar therapie voor nodig gehad om weer een beetje blij te zijn met mezelf. Mensen om je heen snappen er vaak niets van dat zoiets je littekens bezorgd. Dat onbegrip...is precies waar de gepeste jaren last van kan hebben. Je voelt je alleen...heel erg alleen. Je hele "zijn" word aangetast omdat anderen een pispaal nodig hebben om zichzelf heel wat te vinden. Nu kan ik het zien als zielig gedrag. Als kind is dat heel wat lastiger.

Ouders en scholen moeten kinderen leren respect te hebben voor anderen. Hoe zou jij je voelen om zo buitengesloten of bespot te worden? Laat kinderen maar eens nadenken hoe zij zich zouden voelen, laat ze zich maar eens verplaatsen in hun doelwit.

Je kunt er boeken over schrijven. Helaas is dit een onderwerp wat nooit zal verdwijnen.

1 ding!!!! Hou van jezelf, omring je met mensen die je nemen zoals je bent en blijf wie je bent. Je bent prachtig just the way hou are!!!

Nee niets aan overgehouden Misschien iets assertiever maar dat was en ben ik evengoed wel. Ik had een opvallende haarkleur, bril,bleke huid en rare ouders Dus ja ik werd vreselijk gepest. Tas verstoppen, drinken omgooien, punaise op stoel leggen, dat soort ongein.
Maar weet je, de "pesters" hebben later niet eens door dat ik het me aantrok omdat ze het zelf niet zo intensief bedoelden. Het is ook hoe je er zelf mee omgaat. Ik kan me ook niet voorstellen dat pesten (en dan heb ik het niet over echt vernielen van eigendommen en in elkaar slaan) zo'n invloed kan hebben Dat je het je nog aantrekt na je pubertijd zit 'm meer in je eigen hoofd dan in het feit dat je ooit gepest bent.
Denk dat mensen die het pesten van vroeger zien als de schuld van dat het nu kut gaat het als excuus gebruiken Als je nu er nog zo onder gebukt gaat dat jantje in groep 3 je aan je haren trok of er kauwgom insmeerde dan ligt dat aan je eigen geestelijke gesteldheid en niet aan jantje. Als jantje er niet was geweest had er wel een andere reden gevonden voor het on welbevinden van nu.

nina1966 schreef: ↑

30-10-2017 15:03

Nee niets aan overgehouden Misschien iets assertiever maar dat was en ben ik evengoed wel. Ik had een opvallende haarkleur, bril,bleke huid en rare ouders Dus ja ik werd vreselijk gepest. Tas verstoppen, drinken omgooien, punaise op stoel leggen, dat soort ongein.
Maar weet je, de "pesters" hebben later niet eens door dat ik het me aantrok omdat ze het zelf niet zo intensief bedoelden. Het is ook hoe je er zelf mee omgaat. Ik kan me ook niet voorstellen dat pesten (en dan heb ik het niet over echt vernielen van eigendommen en in elkaar slaan) zo'n invloed kan hebben Dat je het je nog aantrekt na je pubertijd zit 'm meer in je eigen hoofd dan in het feit dat je ooit gepest bent.
Denk dat mensen die het pesten van vroeger zien als de schuld van dat het nu kut gaat het als excuus gebruiken Als je nu er nog zo onder gebukt gaat dat jantje in groep 3 je aan je haren trok of er kauwgom insmeerde dan ligt dat aan je eigen geestelijke gesteldheid en niet aan jantje. Als jantje er niet was geweest had er wel een andere reden gevonden voor het on welbevinden van nu.

Hee en bedankt! Tja ligt het dan aan ons?

Zo te lezen viel het bij jou misschien ook wel mee?
Kreeg je steun van je ouders?

nina1966 schreef: ↑

30-10-2017 15:03

Nee niets aan overgehouden Misschien iets assertiever maar dat was en ben ik evengoed wel. Ik had een opvallende haarkleur, bril,bleke huid en rare ouders Dus ja ik werd vreselijk gepest. Tas verstoppen, drinken omgooien, punaise op stoel leggen, dat soort ongein.
Maar weet je, de "pesters" hebben later niet eens door dat ik het me aantrok omdat ze het zelf niet zo intensief bedoelden. Het is ook hoe je er zelf mee omgaat. Ik kan me ook niet voorstellen dat pesten (en dan heb ik het niet over echt vernielen van eigendommen en in elkaar slaan) zo'n invloed kan hebben Dat je het je nog aantrekt na je pubertijd zit 'm meer in je eigen hoofd dan in het feit dat je ooit gepest bent.
Denk dat mensen die het pesten van vroeger zien als de schuld van dat het nu kut gaat het als excuus gebruiken Als je nu er nog zo onder gebukt gaat dat jantje in groep 3 je aan je haren trok of er kauwgom insmeerde dan ligt dat aan je eigen geestelijke gesteldheid en niet aan jantje. Als jantje er niet was geweest had er wel een andere reden gevonden voor het on welbevinden van nu.

Schattig stukje...

Weet je zeker dat de rollen in je jeugd niet omgedraaid waren, Nina?

nina1966 schreef: ↑

30-10-2017 15:03

Nee niets aan overgehouden Misschien iets assertiever maar dat was en ben ik evengoed wel. Ik had een opvallende haarkleur, bril,bleke huid en rare ouders Dus ja ik werd vreselijk gepest. Tas verstoppen, drinken omgooien, punaise op stoel leggen, dat soort ongein.
Maar weet je, de "pesters" hebben later niet eens door dat ik het me aantrok omdat ze het zelf niet zo intensief bedoelden. Het is ook hoe je er zelf mee omgaat. Ik kan me ook niet voorstellen dat pesten (en dan heb ik het niet over echt vernielen van eigendommen en in elkaar slaan) zo'n invloed kan hebben Dat je het je nog aantrekt na je pubertijd zit 'm meer in je eigen hoofd dan in het feit dat je ooit gepest bent.
Denk dat mensen die het pesten van vroeger zien als de schuld van dat het nu kut gaat het als excuus gebruiken Als je nu er nog zo onder gebukt gaat dat jantje in groep 3 je aan je haren trok of er kauwgom insmeerde dan ligt dat aan je eigen geestelijke gesteldheid en niet aan jantje. Als jantje er niet was geweest had er wel een andere reden gevonden voor het on welbevinden van nu.

Ik ben het er wel en niet mee eens. Ik was niet echt per sé weerbaar. Het was lastig om te leren weerbaar te zijn, in een situatie waarin ik dagelijks geterroriseerd werd. Het werkt niet om dan ineens te zeggen 'joh, ik ga nu keihard terug slaan' want op dat moment ben je in de minderheid en slaan ze evengoed twee keer zo hard terug. Niks doen veranderde de situatie ook niet. Ik was toch op dat moment de zwakste schakel (aangezien pesten imo een wisselwerking is tussen pester en gepeste)

Het is pas op het moment dat ik uit de giftige omgeving was, dat ik socialer en sterker kon worden. Ik had de sociale vaardigheden niet, omdat ik nooit vriendinnetjes/sociale contacten heb gehad tot die tijd. Ik heb ze tijdens mijn studententijd moeten leren, met de nodige problemen. Dat dat zo moeilijk ging, is niet de schuld van de pesters, niet de schuld van mijn medestudenten. Maar ik wist gewoon niet hoe, het duurde even voordat ik dat leerde. Ik had een sociale ontwikkelingsachterstand opgelopen denk ik, zo zie ik het maar. het is aan mij om daar iets aan te doen, dat kan alleen ik zelf. En het gaat steeds beter, heb een bruisend sociaal leven, al zou ik wel wat opener willen leren zijn.

Dus tja, in mijn geval heeft het effect (gehad), maar ik wil wel aan mezelf werken en ik weiger om in een slachtofferrol te gaan zitten, want dat maakt alleen dat alles steeds opnieuw blijft gebeuren. En daar heb ik geen zin in. ik wil ook gewoon een leuk, normaal en fijn leven met een toffe baan en fijne mensen om me heen.

Gelukspopje schreef: ↑

30-10-2017 15:09

Hee en bedankt! Tja ligt het dan aan ons?

Nee, dat ligt niet aan jullie. Het klopt dat pestkoppen soms niet doorhebben wat ze aanrichten, maar dat wil niet zeggen dat het niet toch heel hard aan kan komen. En vaak weten pestkoppen wel degelijk de vinger op de zere plek te leggen en kiezen ze juist kwetsbare slachtoffers uit. Als een pestkop het meest populaire en zelfverzekerde kind van de klas uitkiest wordt 'ie vierkant uitgelachen.

Weet je, ik ben vroeger ook wel eens gepest. Niet langdurig, niet zo intensief als sommigen van jullie. Ik heb er niet veel aan overgehouden, al was het op het moment zelf wel klote. Als ik nu de 'dader' tegenkom in de stad wil ze altijd gezellig met me kletsen en ik doe dat dan ook, want ik weet wat voor een rotleven ze heeft (en had; daardoor kan ik het pestgedrag beter plaatsen). Ik ben gelukkig, ik ben zelfverzekerder geworden, maar dat heeft niets met pesten te maken. Hier ging het om incidenten, af en toe een vrijdagmiddag in een speeltuin die uit de hand liep of stomme briefjes doorgeven.

Jarenlang stelselmatig belachelijk gemaakt worden, daarentegen, uitgelachen worden, getreiterd worden - dat laat écht sporen na en het is helemaal niet raar, gek, stom of aanstellerig dat je daar jaren later nog last van hebt.

EDIT: ik lees ook van veel mensen de reactie dat ze niet blijven zwelgen in zelfmedelijden. Dat is natuurlijk een goed idee, als je dat kan, maar ook gemakkelijker gezegd dan gedaan. Pestslachtoffers kunnen sociale fobiën ontwikkelen (om maar wat te noemen) en dat is geen zelfmedelijden...

Hier ook jarenlang stelselmatig gruwelijk gepest. Begon op de basisschool al, ging door op de mavo, havo etc. Verschillende scholen, verschillende samenstellingen en groepen maar resultaat altijd hetzelfde. Dan ga je echt wel denken dat er iets goed mis met je is.

Kan mij goed herinneren dat ik zelfs op de basisschool wegbleef vanwege het pesten, bleef op straat hangen. Uiteindelijk kwam iemand van school thuis langs waarom ik niet meer naar school ging. Met de pesters werd een gesprek aangegaan maar veranderde natuurlijk niets.

Met gym altijd als laatste overgebleven, nooit werden gekozen in een team. Ik heb daardoor een enorme hekel aan sport gekregen. Verder nooit uitgenodigd voor verjaardagspartijtjes etc.

Hoe heeft mij dit gevormd. Ik ben een stil, teruggetrokken en cynisch persoon geworden die niemand vertrouwd, niet op zijn gemak is in groepen en geen vriendenkring heeft. Altijd uitgaan van het slechte in de mens, overal iets achter zoeken, altijd op mijn hoede. Gruw van in het middelpunt van de belangstelling staan. Bewust laag profiel houden zodat je niet opvalt. Onopvallende kleding. Alleen iets zeggen als het hoognodig is.

Ik ga niet naar verjaardagen, recepties of andere sociale bijeenkomsten, zeg niets op vergaderingen zodat ik niet aangevallen kan worden. Je hebt constant het idee dat niemand op jou en je inbreng zit te wachten. Vermijd groepen op straat, loop blokje om of ik ga naar aan de andere kant van de straat.

Geen kinderen genomen omdat je absoluut niet het risico wil lopen dat ze hetzelfde overkomt als jij.

Enorm laag zelfbeeld, idee dat je nergens goed voor bent en niks kan. Achter elk complimentje zoeken of er geen dubbele bodem achter zit, en anders geloof je het gewoon niet. Menselijke foutjes van jezelf enorm uitvergroten, zie je wel ik ben er te dom ik kan ook niets etc. Bang om te falen, bang om iets te zeggen wat dom overkomt, bang om spoortje van een aanleiding te kunnen geven die andere mensen kunnen aangrijpen om jou de grond in te boren.

Zelfs op dit forum pas ik op met berichten en reacties plaatsen. Bang voor mensen die op mijn berichten weer narrig gaan reageren.

Opvallend is dat de haat jegens de pesters blijft en niet slijt. Na al die jaren weet ik hun namen en gezichten nog en de enige hoop die ik heb is dat hun kinderen en kleinkinderen hetzelfde overkomt als wat ze mij hebben aangedaan. En mocht dat niet zo zijn hoop ik dat de voormalige pesters ooit zullen branden in de hel.

Ik leef mijn leven niet zwelgend in zelfmedelijden en kan mij nu redelijk staande houden, maar daar zijn vele jaren over heengegaan voordat ik een leven kon leiden waar ik mij redelijk goed bij voelde.