Psyche
alle pijlers
Mijn vader is zijn verstand verloren... :(
woensdag 10 februari 2010 om 11:44
Een betere titel kan ik eigenlijk niet bedenken. Ik zit zo vol met emoties, weet nie wat en hoe ik moet denken.
Ik zal bij het begin beginnen.
Al jaren is het huwelijk van mijn ouders niet meer perfect, mijn moeder heeft ms, en daarbij is ze depressief, geen zelfrespect en te goed voor deze wereld!
Mijn vader, mijn voorbeeld man, altijd lief, oprecht en heel verstandig.
Sins gister weet ik dat hij een ander heeft, iets wat ik van hem noooit had verwacht. Hij heeft het mijn moeder verteld, hij voelde zich weer 18 en helemaal in love. Maar hij wilde tijd, hij wilde weten of het echt wel echtgoed klikt tussen hem en zijn nieuwe vriendin. Ze is trouwens een jaar of 14 jonger en kerngezond (iets wat mijn moeder dus niet is).
Mijn moeder, te goed voor deze wereld pikt dat, weet dat hij bij haar is maar gaat door. Ze wil het voor zich houden tot we (over 2 weken) op wintersport zijn geweest om notabene hun 30 jarig huwelijk te vieren en tot hij weet wat hij precies wil.
Gister storte ze in en heeft ze ons alles verteld.
Mijn zus en ik, helemaal overstuur. Na heel lang zoeken zijn we achter haar nummer en adres gekomen, we zouden haar wel even de waarheid vertellen.
Dus gisteravond vol goede moed op zoek naar haar huis, inmiddels was de woede afgezakt en leek het een slechte droom. Daar aangekomen, stond mijn vaders auto voor de deur. Een klap in ons gezicht, zo voelde het. Na 3 uur ging hij bij der weg, terug naar mijn moeder. Binnen een halve minuut nadat hij weg was stonden we voor haar deur. Gooiden de deur open, hebben haar uitgescholden en de waarheid verteld. Zij helemaal overstuur belde mijn vader, hij moest maar met ons praten.
Wij hoopvol gewacht en daar was hij dan. Met als excuus, het overkwam mij gewoon.
Ik inmiddels 6 weken zwanger, heb hem voor de keuze gesteld, haar of wij. Heb hem verteld dat ik zwanger ben maar dat hij geen opa zou worden voor mijn kinderen. Heel hard, maar vol emotie.
Hij lachte, sorry dames, maar ik voel me goed, ik kan er niks aan doen.
Hij koos voor haar en bleef heel kalm. Toen hij bij der weg ging werd hij boos, hij belde ons boos op en zou het ons nooit vergeven dat wij zo bij haar binnen zijn gedrongen. (noujaaa zeg... nu is het onze schuld). Wij hebben alles verpest volgens hem, hij zou geen tijd hebben gekregen om de boel voor zichzelf uit te zoeken, haar beter te leren kennen en noem maar op ( in onze ogen, is zijn nieuwe vriendin wel echt leuk genoeg om in te ruilen voor mijn moeder?).
Al met al, wij hebben het verpest, hij is boos op ons en wij hebben geen recht om boos te zijn.
Blijkbaar wisten zijn beste vrienden dit ook al en hebben hem gewaarschuwd voor de concequenties, de enige reactie die hij bij hun heeft gegeven, ik weet het wel, kan me niks schelen ik ben mijn verstand kwijt. (jaja.. je bent zeker je verstand kwijt!!)
Nu een nacht verder, met weinig slaap.. en heel veel tranen.. Hoe nu verder, hoe kan ik dit begrijpen? hoe kan hij mijn moeder dit aandoen? Mijn moeder houd hoop en geeft ons de schuld dat we het verpest hebben, we hebben het erger gemaakt. (hoezo, kon het nog erger?)
Mijn vader, een man van normen en waarden, iemand die dit gedrag in zijn omgeving nooit goed zou keuren is zijn verstand verloren..
Ik heb mij ziek gemeld op het werk, kan alleen maar huilen en huilen.
Ik zie het allemaal niet meer zitten.
Ik zal bij het begin beginnen.
Al jaren is het huwelijk van mijn ouders niet meer perfect, mijn moeder heeft ms, en daarbij is ze depressief, geen zelfrespect en te goed voor deze wereld!
Mijn vader, mijn voorbeeld man, altijd lief, oprecht en heel verstandig.
Sins gister weet ik dat hij een ander heeft, iets wat ik van hem noooit had verwacht. Hij heeft het mijn moeder verteld, hij voelde zich weer 18 en helemaal in love. Maar hij wilde tijd, hij wilde weten of het echt wel echtgoed klikt tussen hem en zijn nieuwe vriendin. Ze is trouwens een jaar of 14 jonger en kerngezond (iets wat mijn moeder dus niet is).
Mijn moeder, te goed voor deze wereld pikt dat, weet dat hij bij haar is maar gaat door. Ze wil het voor zich houden tot we (over 2 weken) op wintersport zijn geweest om notabene hun 30 jarig huwelijk te vieren en tot hij weet wat hij precies wil.
Gister storte ze in en heeft ze ons alles verteld.
Mijn zus en ik, helemaal overstuur. Na heel lang zoeken zijn we achter haar nummer en adres gekomen, we zouden haar wel even de waarheid vertellen.
Dus gisteravond vol goede moed op zoek naar haar huis, inmiddels was de woede afgezakt en leek het een slechte droom. Daar aangekomen, stond mijn vaders auto voor de deur. Een klap in ons gezicht, zo voelde het. Na 3 uur ging hij bij der weg, terug naar mijn moeder. Binnen een halve minuut nadat hij weg was stonden we voor haar deur. Gooiden de deur open, hebben haar uitgescholden en de waarheid verteld. Zij helemaal overstuur belde mijn vader, hij moest maar met ons praten.
Wij hoopvol gewacht en daar was hij dan. Met als excuus, het overkwam mij gewoon.
Ik inmiddels 6 weken zwanger, heb hem voor de keuze gesteld, haar of wij. Heb hem verteld dat ik zwanger ben maar dat hij geen opa zou worden voor mijn kinderen. Heel hard, maar vol emotie.
Hij lachte, sorry dames, maar ik voel me goed, ik kan er niks aan doen.
Hij koos voor haar en bleef heel kalm. Toen hij bij der weg ging werd hij boos, hij belde ons boos op en zou het ons nooit vergeven dat wij zo bij haar binnen zijn gedrongen. (noujaaa zeg... nu is het onze schuld). Wij hebben alles verpest volgens hem, hij zou geen tijd hebben gekregen om de boel voor zichzelf uit te zoeken, haar beter te leren kennen en noem maar op ( in onze ogen, is zijn nieuwe vriendin wel echt leuk genoeg om in te ruilen voor mijn moeder?).
Al met al, wij hebben het verpest, hij is boos op ons en wij hebben geen recht om boos te zijn.
Blijkbaar wisten zijn beste vrienden dit ook al en hebben hem gewaarschuwd voor de concequenties, de enige reactie die hij bij hun heeft gegeven, ik weet het wel, kan me niks schelen ik ben mijn verstand kwijt. (jaja.. je bent zeker je verstand kwijt!!)
Nu een nacht verder, met weinig slaap.. en heel veel tranen.. Hoe nu verder, hoe kan ik dit begrijpen? hoe kan hij mijn moeder dit aandoen? Mijn moeder houd hoop en geeft ons de schuld dat we het verpest hebben, we hebben het erger gemaakt. (hoezo, kon het nog erger?)
Mijn vader, een man van normen en waarden, iemand die dit gedrag in zijn omgeving nooit goed zou keuren is zijn verstand verloren..
Ik heb mij ziek gemeld op het werk, kan alleen maar huilen en huilen.
Ik zie het allemaal niet meer zitten.
woensdag 10 februari 2010 om 13:15
Hoe ik weet dat het een leuke vrouw is.
Ze was aardig, medelevend en bracht begrip op voor mijn situatie. Ik had mij een totaal andere vrouw voorgesteld. Zo eentje met een beeldschoon uiterlijk, die alleen aan zichzelf denkt en ga zo maar door. Maar dat was ze totaal niet. Ze was normaal en aardig, waardoor ik ook niet lang boos op haar kon blijven gister avond.
Hahaha misschien kijk ik wel te veel soaps.
Maar buiten dat, het was mijn totaal plaatje dat in elkaar storte en ik gaf haar daar de schuld van. Of nouja, zij was in mijn ogen de boosdoener, mijn ouders zouden zoiets nooit doen. Ik zie nu wel in dat het anders is.
Dat niet zij schuld heeft, en niet alleen hij, maar net zo goed mijn moeder die niet genoeg heeft willen vechten.
En over een jaar, ik weet zeker dat ik vrede zal hebben met de situatie waarin iedereen gelukkig kan zijn. Het doet mij op dit moment gewoon pijn om mijn moeder te zien huilen, wetende dat ze straks alleen is en waar ze nog doorheen moet voor het allemaal weer gewoon is.
Ze was aardig, medelevend en bracht begrip op voor mijn situatie. Ik had mij een totaal andere vrouw voorgesteld. Zo eentje met een beeldschoon uiterlijk, die alleen aan zichzelf denkt en ga zo maar door. Maar dat was ze totaal niet. Ze was normaal en aardig, waardoor ik ook niet lang boos op haar kon blijven gister avond.
Hahaha misschien kijk ik wel te veel soaps.
Maar buiten dat, het was mijn totaal plaatje dat in elkaar storte en ik gaf haar daar de schuld van. Of nouja, zij was in mijn ogen de boosdoener, mijn ouders zouden zoiets nooit doen. Ik zie nu wel in dat het anders is.
Dat niet zij schuld heeft, en niet alleen hij, maar net zo goed mijn moeder die niet genoeg heeft willen vechten.
En over een jaar, ik weet zeker dat ik vrede zal hebben met de situatie waarin iedereen gelukkig kan zijn. Het doet mij op dit moment gewoon pijn om mijn moeder te zien huilen, wetende dat ze straks alleen is en waar ze nog doorheen moet voor het allemaal weer gewoon is.
woensdag 10 februari 2010 om 13:17
Dat je er kapot van bent, snap ik. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik negentien was dus ik heb dat ook héél bewust meegemaakt en dat was vreselijk.
Maar waar háál je het lef vandaan om naar de vriendin van je vader toe te gaan? Je vader is open geweest tegen jullie, iets wat vreselijk moeilijk voor hem geweest moet zijn, en dit is wat hij daarvoor terug krijgt?
Ik snap dat je boos bent, maar ik vind wat jullie gedaan hebben beneden alle peil.... Ten eerste hebben je vader en je moeder afspraken gemaakt over de situatie en heb jij je daar niet mee te bemoeien en ten tweede, nou ja, die vrouw heeft jou niks misdaan en ik vind het echt schandalig dat je haar als een viswijf verrot gaat schelden omdat je vader een verkeerde keuze maakt.
Maar waar háál je het lef vandaan om naar de vriendin van je vader toe te gaan? Je vader is open geweest tegen jullie, iets wat vreselijk moeilijk voor hem geweest moet zijn, en dit is wat hij daarvoor terug krijgt?
Ik snap dat je boos bent, maar ik vind wat jullie gedaan hebben beneden alle peil.... Ten eerste hebben je vader en je moeder afspraken gemaakt over de situatie en heb jij je daar niet mee te bemoeien en ten tweede, nou ja, die vrouw heeft jou niks misdaan en ik vind het echt schandalig dat je haar als een viswijf verrot gaat schelden omdat je vader een verkeerde keuze maakt.
668, the neighbour of the Beast
woensdag 10 februari 2010 om 13:18
Dat je die vriendin de huid vol scheldt, is natuurlijk niet erg constructief, ze zijn allebei even 'schuldig', maar ik vind wel dat jouw vader ten opzichte van zijn kinderen en vrouw de verantwoordelijkheid heeft duidelijkheid te geven. Hij zet ongevraagd jullie levens op hun kop, maar lijkt daar weinig bij stil te staan. Ik denk niet dat je vader zal stoppen met pakken wat hij wil, dus ik denk dat er niks anders opzit dan hem vertellen wat jij hiervan vindt en wat het met je doet. Ik vind dat jouw goed recht namelijk. Hoe hij zijn relaties verder gaat onderhouden, is - helaas voor jou - aan hem en de betrokkenen (vrouw en vriendin). Meer kun je niet doen. Sterkte met deze klotesituatie...
woensdag 10 februari 2010 om 13:18
Je bent 6 weken zwanger, dus waarschijnlijk niet alleenstaand.
Waar is jouw man / vriend?
Dat jij met je zwangerschapshormonen nu dingen doet waar je over een tijdje waarschijnlijk enorme spijt van hebt is misschien nog enigszins te begrijpen. Maar het lijkt me wel de taak van jouw man / vriend om op zijn minst te proberen ervoor te zorgen dat jij dingen in het juiste perspectief blijft zien en niet zulke stomme dingen uithaalt.
Verder eens met vrijwel iedereen. Probeer er wat afstand van te nemen. En ga al helemaal niet lopen dreigen met het niet zien van een nog ongeboren kleinkind. Je weet volgens mij echt niet wat je zegt.
Waar is jouw man / vriend?
Dat jij met je zwangerschapshormonen nu dingen doet waar je over een tijdje waarschijnlijk enorme spijt van hebt is misschien nog enigszins te begrijpen. Maar het lijkt me wel de taak van jouw man / vriend om op zijn minst te proberen ervoor te zorgen dat jij dingen in het juiste perspectief blijft zien en niet zulke stomme dingen uithaalt.
Verder eens met vrijwel iedereen. Probeer er wat afstand van te nemen. En ga al helemaal niet lopen dreigen met het niet zien van een nog ongeboren kleinkind. Je weet volgens mij echt niet wat je zegt.
woensdag 10 februari 2010 om 13:20
quote:kloontje schreef op 10 februari 2010 @ 12:57:
Pannetje. Dat is geen aanname, een aangezien ze dus ziek is ben ik er nog net nietde hele dagen. Maar wel heel veel, en van beide kanten werd ik er al in vermengd, in hun ruzies en ga zo maar door. De avond voor ik wist kwam hij nog naar me toe, met gezeur over mijn moeder, zielig doen en noem maar op. Waardoor ik in de eerste instatie nog weer boos werd op mijn moeder.Hoe dan ook, verwarrend en absoluut niet gegaan zoals het eigenlijk hoort te gaan.
.
Kijk, daar ga je al. Je reageert nogal primair. Net zoals je al tierend en scheldend op de stoep ging staan bij de ander zodra je ook maar iets gehoord had.
Als mensen hun sores aan je vertellen betekent dat niet dat jij het moet oplossen of vervangend kwaad gaat zitten zijn. Boos worden op je moeder? Omdat je vader een verhaal ophangt over hoe hij het ervaart? Waar bemoei je je in vredesnaam mee? Nogmaals, als mensen je iets vertellen houdt dat niet in dat jij er iets mee moet. Hooguit luisteren en je mening geven. Basta en loslaten.
Pannetje. Dat is geen aanname, een aangezien ze dus ziek is ben ik er nog net nietde hele dagen. Maar wel heel veel, en van beide kanten werd ik er al in vermengd, in hun ruzies en ga zo maar door. De avond voor ik wist kwam hij nog naar me toe, met gezeur over mijn moeder, zielig doen en noem maar op. Waardoor ik in de eerste instatie nog weer boos werd op mijn moeder.Hoe dan ook, verwarrend en absoluut niet gegaan zoals het eigenlijk hoort te gaan.
.
Kijk, daar ga je al. Je reageert nogal primair. Net zoals je al tierend en scheldend op de stoep ging staan bij de ander zodra je ook maar iets gehoord had.
Als mensen hun sores aan je vertellen betekent dat niet dat jij het moet oplossen of vervangend kwaad gaat zitten zijn. Boos worden op je moeder? Omdat je vader een verhaal ophangt over hoe hij het ervaart? Waar bemoei je je in vredesnaam mee? Nogmaals, als mensen je iets vertellen houdt dat niet in dat jij er iets mee moet. Hooguit luisteren en je mening geven. Basta en loslaten.
woensdag 10 februari 2010 om 13:23
Bedankt voor de lieve en medelevende reacties trouwens. Ergens had ik allang zoiets, computer uit en ik red me wel, maar goed, daar schiet ik niks mee op.
En het is inderdaad zo dat je van te voren niet weet hoe je gaat reageren. En je hoort het zoveel gebeuren in je omgeving, en telkens dacht ik.. och, iedereen verneukt elkaar maar, alsof het normaal is. Van mijn vader had ik het nooit maar dan ook nooit verwacht. En dan komt zoiets ineens heel hard aan.
Als iemand anders dit verhaal zou typen had ik ook gezegd, hysterisch wijf! Tuurlijk, alleen er kwamen zoveel gevoelens ineens in mij op, het beeld van mijn verstandige en o zo trouwe man storte in, hetplaatje dat ik had van de toekomst storte in, mijn moeder die het allemaal al zo moeilijk heeft moet weer een nieuwe klap verwerken. Alles kwam tegelijk. En dat praat het allemaal misschien niet goed, maar geeft misschien wel mijn verklaring van mijn eeh asociale gedrag
En het is inderdaad zo dat je van te voren niet weet hoe je gaat reageren. En je hoort het zoveel gebeuren in je omgeving, en telkens dacht ik.. och, iedereen verneukt elkaar maar, alsof het normaal is. Van mijn vader had ik het nooit maar dan ook nooit verwacht. En dan komt zoiets ineens heel hard aan.
Als iemand anders dit verhaal zou typen had ik ook gezegd, hysterisch wijf! Tuurlijk, alleen er kwamen zoveel gevoelens ineens in mij op, het beeld van mijn verstandige en o zo trouwe man storte in, hetplaatje dat ik had van de toekomst storte in, mijn moeder die het allemaal al zo moeilijk heeft moet weer een nieuwe klap verwerken. Alles kwam tegelijk. En dat praat het allemaal misschien niet goed, maar geeft misschien wel mijn verklaring van mijn eeh asociale gedrag
woensdag 10 februari 2010 om 13:26
quote:kloontje schreef op 10 februari 2010 @ 13:15:
Hoe ik weet dat het een leuke vrouw is.
Ze was aardig, medelevend en bracht begrip op voor mijn situatie. Ik had mij een totaal andere vrouw voorgesteld. Zo eentje met een beeldschoon uiterlijk, die alleen aan zichzelf denkt en ga zo maar door. Maar dat was ze totaal niet. Ze was normaal en aardig, waardoor ik ook niet lang boos op haar kon blijven gister avond.
Hahaha misschien kijk ik wel te veel soaps.
Maar buiten dat, het was mijn totaal plaatje dat in elkaar storte en ik gaf haar daar de schuld van. Of nouja, zij was in mijn ogen de boosdoener, mijn ouders zouden zoiets nooit doen. Ik zie nu wel in dat het anders is.
Dat niet zij schuld heeft, en niet alleen hij, maar net zo goed mijn moeder die niet genoeg heeft willen vechten.
En over een jaar, ik weet zeker dat ik vrede zal hebben met de situatie waarin iedereen gelukkig kan zijn. Het doet mij op dit moment gewoon pijn om mijn moeder te zien huilen, wetende dat ze straks alleen is en waar ze nog doorheen moet voor het allemaal weer gewoon is.
Ik vrees dat je geen excuus aan haar gaat aanbieden. Al was het maar voor je terreur op haar stoep. Want dat is het in mijn ogen wel. Je mag blij zijn dat ze de politie niet gebeld heeft, of erger nog, met een honkbal knuppel naar buiten gekomen is.
Verliefd worden kan iedereen overkomen, je hij-moet-in-mijn-perfecte-plaatje-passen-vader ook. Hij is geen held, maar hij heeft wel de tijd genomen om te kijken hoe met de situatie om te gaan. Hij is wel naar je moeder gestapt om het te vertellen.
Hoe ik weet dat het een leuke vrouw is.
Ze was aardig, medelevend en bracht begrip op voor mijn situatie. Ik had mij een totaal andere vrouw voorgesteld. Zo eentje met een beeldschoon uiterlijk, die alleen aan zichzelf denkt en ga zo maar door. Maar dat was ze totaal niet. Ze was normaal en aardig, waardoor ik ook niet lang boos op haar kon blijven gister avond.
Hahaha misschien kijk ik wel te veel soaps.
Maar buiten dat, het was mijn totaal plaatje dat in elkaar storte en ik gaf haar daar de schuld van. Of nouja, zij was in mijn ogen de boosdoener, mijn ouders zouden zoiets nooit doen. Ik zie nu wel in dat het anders is.
Dat niet zij schuld heeft, en niet alleen hij, maar net zo goed mijn moeder die niet genoeg heeft willen vechten.
En over een jaar, ik weet zeker dat ik vrede zal hebben met de situatie waarin iedereen gelukkig kan zijn. Het doet mij op dit moment gewoon pijn om mijn moeder te zien huilen, wetende dat ze straks alleen is en waar ze nog doorheen moet voor het allemaal weer gewoon is.
Ik vrees dat je geen excuus aan haar gaat aanbieden. Al was het maar voor je terreur op haar stoep. Want dat is het in mijn ogen wel. Je mag blij zijn dat ze de politie niet gebeld heeft, of erger nog, met een honkbal knuppel naar buiten gekomen is.
Verliefd worden kan iedereen overkomen, je hij-moet-in-mijn-perfecte-plaatje-passen-vader ook. Hij is geen held, maar hij heeft wel de tijd genomen om te kijken hoe met de situatie om te gaan. Hij is wel naar je moeder gestapt om het te vertellen.
woensdag 10 februari 2010 om 13:28
Tuurlijk is dat heel begrijpelijk Kloontje, en je boosheid snap ik ook echt goed. Wat ik dus alleen niet te snappen vind is dat je niet even de tijd hebt genomen om alles te laten bezinken voor je die vriendin de huid vol ging schelden.
Ja, het is heel moeilijk, ja, het blijft moeilijk en ja, je toekomstbeeld, je voorbeeld, je basis is naar de klote als je ouders uit elkaar gaan. Je idee van hoe het hoort te zijn, je idee van je eigen toekomst en die van je ouders, alles is weg. Dat doet heel erg veel pijn, ik weet het.
Maar probeer niet te hard voor je vader te zijn, wie weet hoe moeilijk hij het er mee gehad heeft, om het jullie te vertellen, maar ook om voor zichzelf te kiezen.
Zoals ik het lees neemt je vader de volledige schuld op zich en dat getuigt voor mij inderdaad van die verstandige man die je beschrijft. Wie weet is hij wel jaren door gegaan met de hoop dat hij weer van je moeder ging houden, juist omdat hij haar niet in de steek wil laten omdat ze ziek is.
Dat hij dan nu voor zijn eigen geluk kies, probeer het ook eens van die kant te bekijken.
Sterkte
Ja, het is heel moeilijk, ja, het blijft moeilijk en ja, je toekomstbeeld, je voorbeeld, je basis is naar de klote als je ouders uit elkaar gaan. Je idee van hoe het hoort te zijn, je idee van je eigen toekomst en die van je ouders, alles is weg. Dat doet heel erg veel pijn, ik weet het.
Maar probeer niet te hard voor je vader te zijn, wie weet hoe moeilijk hij het er mee gehad heeft, om het jullie te vertellen, maar ook om voor zichzelf te kiezen.
Zoals ik het lees neemt je vader de volledige schuld op zich en dat getuigt voor mij inderdaad van die verstandige man die je beschrijft. Wie weet is hij wel jaren door gegaan met de hoop dat hij weer van je moeder ging houden, juist omdat hij haar niet in de steek wil laten omdat ze ziek is.
Dat hij dan nu voor zijn eigen geluk kies, probeer het ook eens van die kant te bekijken.
Sterkte
668, the neighbour of the Beast
woensdag 10 februari 2010 om 13:31
boos op mijn moeder omdat zij ook schuldig is, zij heeft ook niet genoeg willen vechten voor hun huwelijk, niet omdat ze hem zo accepteerd!
En ja afstand neem ik nu zeker, ik wil er zijn voor mijn moeder wanneer ze dat nodig heeft en wanneer ze een besluit hebben genomen. Mijn vader red zich wel, daar zit ik niet over in.
En dat ik het had over het ongeboren kind. Tja, ik zat daar in haar huis, met mijn vader, zijn vriendin en mijn toekomstbeeld dat was ingestort. Ik zag de bui al hangen, dat ik hier straks met ons kindje op visite kom, dat ik die vreemde vrouw oma moet gaan noemen. Bleh, het werd gewoon even te veel.
En ja afstand neem ik nu zeker, ik wil er zijn voor mijn moeder wanneer ze dat nodig heeft en wanneer ze een besluit hebben genomen. Mijn vader red zich wel, daar zit ik niet over in.
En dat ik het had over het ongeboren kind. Tja, ik zat daar in haar huis, met mijn vader, zijn vriendin en mijn toekomstbeeld dat was ingestort. Ik zag de bui al hangen, dat ik hier straks met ons kindje op visite kom, dat ik die vreemde vrouw oma moet gaan noemen. Bleh, het werd gewoon even te veel.
woensdag 10 februari 2010 om 13:37
quote:lindy schreef op 10 februari 2010 @ 13:34:
[...]
Dat zijn alleen maar observaties van jou. Jij weet nooit hoe een relatie van een ander in elkaar zit. Daarom heb je je daar niet mee te bemoeien, en waarom zou jij boos moeten zijn over andermans vermeende falen in een relatie? Moeten ze van jou ook drie keer per week seks hebben, dan? Je weet toch totaal niet wat er PRECIES speelt? En dat moet je ook niet willen weten van een ander.
Eens.
En neem van mij aan; zeker in geval van scheidende ouders kun je je het beste overal buiten houden. Niet mee bemoeien, niemand afvallen en gewoon maar geen mening vormen over het gebeurde.
(gaat overigens niet op in het geval dat 1 van de 2 heeeel iets niet-oké's gedaan heeft, uiteraard, maar zolang het verhaal twee kanten heeft, lekker kop in het zand steken)
[...]
Dat zijn alleen maar observaties van jou. Jij weet nooit hoe een relatie van een ander in elkaar zit. Daarom heb je je daar niet mee te bemoeien, en waarom zou jij boos moeten zijn over andermans vermeende falen in een relatie? Moeten ze van jou ook drie keer per week seks hebben, dan? Je weet toch totaal niet wat er PRECIES speelt? En dat moet je ook niet willen weten van een ander.
Eens.
En neem van mij aan; zeker in geval van scheidende ouders kun je je het beste overal buiten houden. Niet mee bemoeien, niemand afvallen en gewoon maar geen mening vormen over het gebeurde.
(gaat overigens niet op in het geval dat 1 van de 2 heeeel iets niet-oké's gedaan heeft, uiteraard, maar zolang het verhaal twee kanten heeft, lekker kop in het zand steken)
668, the neighbour of the Beast
woensdag 10 februari 2010 om 13:40
Lindy, ik ben het er niet mee eens. Dat zijn geen observaties. Wij zijn overal in betrokken, van kids af aan. In de ruzie maar ook natuurlijk in de goede momenten. Als mams iets dwars zat konden we daar met haar over praten, met paps trouwens net zo. Helaas ging het vaak over elkaar waardoor wij ons al snel verantwoordelijk voelden.
En nee dat hoort niet zo te zijn, dat weet ik ook wel. Maar zo is het wel gegaan, elke dag opnieuw. Mams zat in over paps, wij trokken dat niet dus gingen met paps praten. En andersom net zo.
En dat dat niet zo hoort weet ik ook wel, daar ga ik ze nu echt niet ook nog eens van beschuldigen. Maar in dat opzicht, wij waren er in betrokken, wij hebben als t ware hun ruzies opgelost, gevecht voor hun huwelijk!
En nee dat hoort niet zo te zijn, dat weet ik ook wel. Maar zo is het wel gegaan, elke dag opnieuw. Mams zat in over paps, wij trokken dat niet dus gingen met paps praten. En andersom net zo.
En dat dat niet zo hoort weet ik ook wel, daar ga ik ze nu echt niet ook nog eens van beschuldigen. Maar in dat opzicht, wij waren er in betrokken, wij hebben als t ware hun ruzies opgelost, gevecht voor hun huwelijk!
woensdag 10 februari 2010 om 13:41
quote:kloontje schreef op 10 februari 2010 @ 13:34:
Ik wil niet zeggen dat ik nooit mijn excusses aan haar zal aanbieden. Absoluut niet. Alleen niet op dit moment, als alles straks zijn draai heeft gevonden, ja dan zou ik bereid zijn mijn excusus aan te biedenDat is dan te laat. Het kwaad is dan al veel langer geschied, met alle gevolgen van dien.
Ik wil niet zeggen dat ik nooit mijn excusses aan haar zal aanbieden. Absoluut niet. Alleen niet op dit moment, als alles straks zijn draai heeft gevonden, ja dan zou ik bereid zijn mijn excusus aan te biedenDat is dan te laat. Het kwaad is dan al veel langer geschied, met alle gevolgen van dien.
woensdag 10 februari 2010 om 13:44
Eén ding moet ik je nageven : je bent erg dol op je moeder als je zo'n streek uithaalt. Geen slimme zet maar echt wel begrijpelijk dat je uit emotie handelt.
Nu je gekalmeerd bent, heeft het vast wel zin om nog eens met je vader te praten en vooral naar hem te luisteren. Misschien ga je de zaak dan met andere ogen bekijken.
Je moeder kan je alleen maar steunen. En wat betreft die vriendin : als het echt serieus is dan zit ze wel volgend Kerstmis aan de familietafel dus daar zou ik wel proberen een beetje open in te staan.
Sterkte, het zal niet makkelijk zijn.
Nu je gekalmeerd bent, heeft het vast wel zin om nog eens met je vader te praten en vooral naar hem te luisteren. Misschien ga je de zaak dan met andere ogen bekijken.
Je moeder kan je alleen maar steunen. En wat betreft die vriendin : als het echt serieus is dan zit ze wel volgend Kerstmis aan de familietafel dus daar zou ik wel proberen een beetje open in te staan.
Sterkte, het zal niet makkelijk zijn.
woensdag 10 februari 2010 om 13:57
Misschien weet je vader ook niet wat hij van zich zelf moet denken, hoe het verder moet. Zegt hij de ene keer dit de andere keer dat omdat hij zelf ook in de war is.
Misschien moet jij niet zoveel aannamens maken, je maakt verhalen helemaal af in je hoofd, je hebt al een mening over alles en je weet nog niet eens hoe alles in elkaar zit.
Dat het hard aan komt kan ik me voorstellen, dat je schrikt en verdrietig bent ook wel. Dat je boos wordt op de vriendin niet, je weet nl. niet wat je vader verteld heeft. Dat zijn die aannamens weer.
Geef het even tijd.
Misschien moet jij niet zoveel aannamens maken, je maakt verhalen helemaal af in je hoofd, je hebt al een mening over alles en je weet nog niet eens hoe alles in elkaar zit.
Dat het hard aan komt kan ik me voorstellen, dat je schrikt en verdrietig bent ook wel. Dat je boos wordt op de vriendin niet, je weet nl. niet wat je vader verteld heeft. Dat zijn die aannamens weer.
Geef het even tijd.
woensdag 10 februari 2010 om 14:14
Nu je het zo zegt,ben je dus opgevoed als huwlijksterapeut voor je ouders een soort van bemiddelaar tussen je ouders?
Ik vind dat echt niet normaal,dit betekend dat de comunicatie tussen jou ouders al jaren en jaren kapot is,en ik vind dit een heel zware opgave voor kinderen om ze zo te belasten,en daardoor vind ik jou reaktie als druppel over de emmer overkomen,en helemaal niet raar,want jij en je zus zijn dus al jaren en jaren het huwlijk van je ouders aan het regelen,en nu heeft je vader zomaar zo radicale beslissing genomen en jullie geen kans gegeven om hem ervan te weerhouden
Ik vind dat echt niet normaal,dit betekend dat de comunicatie tussen jou ouders al jaren en jaren kapot is,en ik vind dit een heel zware opgave voor kinderen om ze zo te belasten,en daardoor vind ik jou reaktie als druppel over de emmer overkomen,en helemaal niet raar,want jij en je zus zijn dus al jaren en jaren het huwlijk van je ouders aan het regelen,en nu heeft je vader zomaar zo radicale beslissing genomen en jullie geen kans gegeven om hem ervan te weerhouden
woensdag 10 februari 2010 om 14:20
quote:daisybloempje schreef op 10 februari 2010 @ 14:14:
Nu je het zo zegt,ben je dus opgevoed als huwlijksterapeut voor je ouders een soort van bemiddelaar tussen je ouders?
Ik vind dat echt niet normaal,dit betekend dat de comunicatie tussen jou ouders al jaren en jaren kapot is,en ik vind dit een heel zware opgave voor kinderen om ze zo te belasten,en daardoor vind ik jou reaktie als druppel over de emmer overkomen,en helemaal niet raar,want jij en je zus zijn dus al jaren en jaren het huwlijk van je ouders aan het regelen,en nu heeft je vader zomaar zo radicale beslissing genomen en jullie geen kans gegeven om hem ervan te weerhoudenidd! En zo voelt ht dus ook
Nu je het zo zegt,ben je dus opgevoed als huwlijksterapeut voor je ouders een soort van bemiddelaar tussen je ouders?
Ik vind dat echt niet normaal,dit betekend dat de comunicatie tussen jou ouders al jaren en jaren kapot is,en ik vind dit een heel zware opgave voor kinderen om ze zo te belasten,en daardoor vind ik jou reaktie als druppel over de emmer overkomen,en helemaal niet raar,want jij en je zus zijn dus al jaren en jaren het huwlijk van je ouders aan het regelen,en nu heeft je vader zomaar zo radicale beslissing genomen en jullie geen kans gegeven om hem ervan te weerhoudenidd! En zo voelt ht dus ook
