Psyche
alle pijlers
Mijn vader is zijn verstand verloren... :(
woensdag 10 februari 2010 om 11:44
Een betere titel kan ik eigenlijk niet bedenken. Ik zit zo vol met emoties, weet nie wat en hoe ik moet denken.
Ik zal bij het begin beginnen.
Al jaren is het huwelijk van mijn ouders niet meer perfect, mijn moeder heeft ms, en daarbij is ze depressief, geen zelfrespect en te goed voor deze wereld!
Mijn vader, mijn voorbeeld man, altijd lief, oprecht en heel verstandig.
Sins gister weet ik dat hij een ander heeft, iets wat ik van hem noooit had verwacht. Hij heeft het mijn moeder verteld, hij voelde zich weer 18 en helemaal in love. Maar hij wilde tijd, hij wilde weten of het echt wel echtgoed klikt tussen hem en zijn nieuwe vriendin. Ze is trouwens een jaar of 14 jonger en kerngezond (iets wat mijn moeder dus niet is).
Mijn moeder, te goed voor deze wereld pikt dat, weet dat hij bij haar is maar gaat door. Ze wil het voor zich houden tot we (over 2 weken) op wintersport zijn geweest om notabene hun 30 jarig huwelijk te vieren en tot hij weet wat hij precies wil.
Gister storte ze in en heeft ze ons alles verteld.
Mijn zus en ik, helemaal overstuur. Na heel lang zoeken zijn we achter haar nummer en adres gekomen, we zouden haar wel even de waarheid vertellen.
Dus gisteravond vol goede moed op zoek naar haar huis, inmiddels was de woede afgezakt en leek het een slechte droom. Daar aangekomen, stond mijn vaders auto voor de deur. Een klap in ons gezicht, zo voelde het. Na 3 uur ging hij bij der weg, terug naar mijn moeder. Binnen een halve minuut nadat hij weg was stonden we voor haar deur. Gooiden de deur open, hebben haar uitgescholden en de waarheid verteld. Zij helemaal overstuur belde mijn vader, hij moest maar met ons praten.
Wij hoopvol gewacht en daar was hij dan. Met als excuus, het overkwam mij gewoon.
Ik inmiddels 6 weken zwanger, heb hem voor de keuze gesteld, haar of wij. Heb hem verteld dat ik zwanger ben maar dat hij geen opa zou worden voor mijn kinderen. Heel hard, maar vol emotie.
Hij lachte, sorry dames, maar ik voel me goed, ik kan er niks aan doen.
Hij koos voor haar en bleef heel kalm. Toen hij bij der weg ging werd hij boos, hij belde ons boos op en zou het ons nooit vergeven dat wij zo bij haar binnen zijn gedrongen. (noujaaa zeg... nu is het onze schuld). Wij hebben alles verpest volgens hem, hij zou geen tijd hebben gekregen om de boel voor zichzelf uit te zoeken, haar beter te leren kennen en noem maar op ( in onze ogen, is zijn nieuwe vriendin wel echt leuk genoeg om in te ruilen voor mijn moeder?).
Al met al, wij hebben het verpest, hij is boos op ons en wij hebben geen recht om boos te zijn.
Blijkbaar wisten zijn beste vrienden dit ook al en hebben hem gewaarschuwd voor de concequenties, de enige reactie die hij bij hun heeft gegeven, ik weet het wel, kan me niks schelen ik ben mijn verstand kwijt. (jaja.. je bent zeker je verstand kwijt!!)
Nu een nacht verder, met weinig slaap.. en heel veel tranen.. Hoe nu verder, hoe kan ik dit begrijpen? hoe kan hij mijn moeder dit aandoen? Mijn moeder houd hoop en geeft ons de schuld dat we het verpest hebben, we hebben het erger gemaakt. (hoezo, kon het nog erger?)
Mijn vader, een man van normen en waarden, iemand die dit gedrag in zijn omgeving nooit goed zou keuren is zijn verstand verloren..
Ik heb mij ziek gemeld op het werk, kan alleen maar huilen en huilen.
Ik zie het allemaal niet meer zitten.
Ik zal bij het begin beginnen.
Al jaren is het huwelijk van mijn ouders niet meer perfect, mijn moeder heeft ms, en daarbij is ze depressief, geen zelfrespect en te goed voor deze wereld!
Mijn vader, mijn voorbeeld man, altijd lief, oprecht en heel verstandig.
Sins gister weet ik dat hij een ander heeft, iets wat ik van hem noooit had verwacht. Hij heeft het mijn moeder verteld, hij voelde zich weer 18 en helemaal in love. Maar hij wilde tijd, hij wilde weten of het echt wel echtgoed klikt tussen hem en zijn nieuwe vriendin. Ze is trouwens een jaar of 14 jonger en kerngezond (iets wat mijn moeder dus niet is).
Mijn moeder, te goed voor deze wereld pikt dat, weet dat hij bij haar is maar gaat door. Ze wil het voor zich houden tot we (over 2 weken) op wintersport zijn geweest om notabene hun 30 jarig huwelijk te vieren en tot hij weet wat hij precies wil.
Gister storte ze in en heeft ze ons alles verteld.
Mijn zus en ik, helemaal overstuur. Na heel lang zoeken zijn we achter haar nummer en adres gekomen, we zouden haar wel even de waarheid vertellen.
Dus gisteravond vol goede moed op zoek naar haar huis, inmiddels was de woede afgezakt en leek het een slechte droom. Daar aangekomen, stond mijn vaders auto voor de deur. Een klap in ons gezicht, zo voelde het. Na 3 uur ging hij bij der weg, terug naar mijn moeder. Binnen een halve minuut nadat hij weg was stonden we voor haar deur. Gooiden de deur open, hebben haar uitgescholden en de waarheid verteld. Zij helemaal overstuur belde mijn vader, hij moest maar met ons praten.
Wij hoopvol gewacht en daar was hij dan. Met als excuus, het overkwam mij gewoon.
Ik inmiddels 6 weken zwanger, heb hem voor de keuze gesteld, haar of wij. Heb hem verteld dat ik zwanger ben maar dat hij geen opa zou worden voor mijn kinderen. Heel hard, maar vol emotie.
Hij lachte, sorry dames, maar ik voel me goed, ik kan er niks aan doen.
Hij koos voor haar en bleef heel kalm. Toen hij bij der weg ging werd hij boos, hij belde ons boos op en zou het ons nooit vergeven dat wij zo bij haar binnen zijn gedrongen. (noujaaa zeg... nu is het onze schuld). Wij hebben alles verpest volgens hem, hij zou geen tijd hebben gekregen om de boel voor zichzelf uit te zoeken, haar beter te leren kennen en noem maar op ( in onze ogen, is zijn nieuwe vriendin wel echt leuk genoeg om in te ruilen voor mijn moeder?).
Al met al, wij hebben het verpest, hij is boos op ons en wij hebben geen recht om boos te zijn.
Blijkbaar wisten zijn beste vrienden dit ook al en hebben hem gewaarschuwd voor de concequenties, de enige reactie die hij bij hun heeft gegeven, ik weet het wel, kan me niks schelen ik ben mijn verstand kwijt. (jaja.. je bent zeker je verstand kwijt!!)
Nu een nacht verder, met weinig slaap.. en heel veel tranen.. Hoe nu verder, hoe kan ik dit begrijpen? hoe kan hij mijn moeder dit aandoen? Mijn moeder houd hoop en geeft ons de schuld dat we het verpest hebben, we hebben het erger gemaakt. (hoezo, kon het nog erger?)
Mijn vader, een man van normen en waarden, iemand die dit gedrag in zijn omgeving nooit goed zou keuren is zijn verstand verloren..
Ik heb mij ziek gemeld op het werk, kan alleen maar huilen en huilen.
Ik zie het allemaal niet meer zitten.
woensdag 10 februari 2010 om 15:00
quote:daisybloempje schreef op 10 februari 2010 @ 14:14:
Nu je het zo zegt,ben je dus opgevoed als huwlijksterapeut voor je ouders een soort van bemiddelaar tussen je ouders?
Ik vind dat echt niet normaal,dit betekend dat de comunicatie tussen jou ouders al jaren en jaren kapot is,en ik vind dit een heel zware opgave voor kinderen om ze zo te belasten,en daardoor vind ik jou reaktie als druppel over de emmer overkomen,en helemaal niet raar,want jij en je zus zijn dus al jaren en jaren het huwlijk van je ouders aan het regelen,en nu heeft je vader zomaar zo radicale beslissing genomen en jullie geen kans gegeven om hem ervan te weerhoudenwat een goede posting! Lijkt me heel zwaar voor jou en je zus, je hebt een veel te volwassen taak gekregen van je beide ouders
Nu je het zo zegt,ben je dus opgevoed als huwlijksterapeut voor je ouders een soort van bemiddelaar tussen je ouders?
Ik vind dat echt niet normaal,dit betekend dat de comunicatie tussen jou ouders al jaren en jaren kapot is,en ik vind dit een heel zware opgave voor kinderen om ze zo te belasten,en daardoor vind ik jou reaktie als druppel over de emmer overkomen,en helemaal niet raar,want jij en je zus zijn dus al jaren en jaren het huwlijk van je ouders aan het regelen,en nu heeft je vader zomaar zo radicale beslissing genomen en jullie geen kans gegeven om hem ervan te weerhoudenwat een goede posting! Lijkt me heel zwaar voor jou en je zus, je hebt een veel te volwassen taak gekregen van je beide ouders
Stressed is just desserts spelled backwards
woensdag 10 februari 2010 om 15:09
Het is aan jou Kloontje te zeggen tegen je ouders dat je je niet meer laat betrekken in hun huwelijk. Zo ben je niet hun kind maar een soort ouder van ze. Dat ze dat hebben laten gebeuren is fout van ze. Nu jij een volwassen meid geworden bent (nog gefeliciteerd met je zwangerschap) is het jouw taak grenzen te stelllen. Zeker nu je een een eigen gezin aan het stichten bent. Voor je kindje is het wel zo fijn om niet in een kluwen van verstrengelde familie terecht te komen.
Even heel hard, maar je kunt je moeder maar beperkt tot steun zijn. Huwelijksperikelen had ze met haar vrienden moeten bespreken, niet met haar kinderen. Je moeder is dan wel ziek, maar niet volledig ontoerekeningsvatbaar. Zelfs iemand met een depressie is aan te spreken op haar gedrag. In praktische zin kun je er zeker voor haar zijn. Dat ze zo passief is dat jij voor haar bent gaan denken vind ik alarmerend. Ook ik ben opgegroeid in gezin waar ik ´zo goed kon bemiddelen´, aldus mijn vader. Ik weet waar ik over praat. Je wordt machtiger gemaakt dan je feitelijk bent. Doordat je pa nu opeens van alles besluit wordt dat gevoel je afgenomen en dat is een enorme schok.
Ook ik ben wel eens verhaal gaan halen, overtuigd van mijn gelijk. Helemaal geindoctrineerd door de waarheid van anderen. Ik schaam me kapot als ik er nu aan denk hoe ik me toen als puber gedragen heb.
Even heel hard, maar je kunt je moeder maar beperkt tot steun zijn. Huwelijksperikelen had ze met haar vrienden moeten bespreken, niet met haar kinderen. Je moeder is dan wel ziek, maar niet volledig ontoerekeningsvatbaar. Zelfs iemand met een depressie is aan te spreken op haar gedrag. In praktische zin kun je er zeker voor haar zijn. Dat ze zo passief is dat jij voor haar bent gaan denken vind ik alarmerend. Ook ik ben opgegroeid in gezin waar ik ´zo goed kon bemiddelen´, aldus mijn vader. Ik weet waar ik over praat. Je wordt machtiger gemaakt dan je feitelijk bent. Doordat je pa nu opeens van alles besluit wordt dat gevoel je afgenomen en dat is een enorme schok.
Ook ik ben wel eens verhaal gaan halen, overtuigd van mijn gelijk. Helemaal geindoctrineerd door de waarheid van anderen. Ik schaam me kapot als ik er nu aan denk hoe ik me toen als puber gedragen heb.
woensdag 10 februari 2010 om 15:27
achteraf is het ook zo, en hebben wij (spreek ook voor mijn zusje) een hele belangrijke taak op ons genomen. En als je ziet dat ze ergens mee zitten, dan wil je niet zeggen van.. zoek het maar uit, maar wil je helpen. Alleen dat ging veel te ver. beide geven dat ook wel toe maar praten ging niet meer tussen hun beide.
Misschien raakt het me daarom ook wel heel erg. En dan kunnen mensen zeggen dat ik me niet moet aanstellen, en misschien is dat ook wel zo in een gewone situatie. Maar k voel het dus heel anders. En ik zie mijn moeder inderdaad niet als moeder. Maar meer als iemand waar k toch wel om moet denken.
Ik ben ook een hele moeilijke puber geweest, mede door alles wat ik heb meegemaakt en waar ik tussen zat. Mijn moeder is niet een vrouw waar ik tegen op kijk maar eigenlijk iemand waar ik om moet denken. Mij verantwoordelijk voor ben gaan voelen. En dat is fout. Maar het is niet in 1 keer gekomen, maar er in gesleten en zal er dus ook niet 1,2,3 weer uit gaan. Nu zij pijn heeft en het moeilijk heeft, doet mij dat extra veel pijn.
Nu ik niets meer aan de situatie kan veranderen voel ik mij machteloos.
Misschien raakt het me daarom ook wel heel erg. En dan kunnen mensen zeggen dat ik me niet moet aanstellen, en misschien is dat ook wel zo in een gewone situatie. Maar k voel het dus heel anders. En ik zie mijn moeder inderdaad niet als moeder. Maar meer als iemand waar k toch wel om moet denken.
Ik ben ook een hele moeilijke puber geweest, mede door alles wat ik heb meegemaakt en waar ik tussen zat. Mijn moeder is niet een vrouw waar ik tegen op kijk maar eigenlijk iemand waar ik om moet denken. Mij verantwoordelijk voor ben gaan voelen. En dat is fout. Maar het is niet in 1 keer gekomen, maar er in gesleten en zal er dus ook niet 1,2,3 weer uit gaan. Nu zij pijn heeft en het moeilijk heeft, doet mij dat extra veel pijn.
Nu ik niets meer aan de situatie kan veranderen voel ik mij machteloos.
woensdag 10 februari 2010 om 15:37
Ik heb trouwens een goed gesprek gehad met mijn vader. Hij wil echt stoppen. Al eerder, maar durvde nooit echt de grote stappen te ondernemen. En nu, nu lijkt het voor hem allemaal wat makkelijker te gaan om die stap toch te nemen. En ja, het ging niet goed dus ik begrijp het wel.
Hij gaat vanaf nu duidelijk zijn en met mijn moeder praten. Die ziet het namelijk allemaal nog heel luchtig in en denkt dat het goed komt. Terwijl dat niet zo is. Verder houd hij van mijn moeder, alleen werkt het niet meer tussen hun. En dat doet hem ook pijn, beide zaten we huilend aan de telefoon.
Hij wil haar niet zo aan de kant zetten maar dit op een goede manier doen. En hij heeft toe dat dat hij dacht dat dit de goede manier was, maar geeft ook toe dat nu blijkt van niet.
Hij begreep onze reactie van gisteravond, en dat wij er al die jaren tussen hebben gestaan.
Na ons gesprek belde zijn vriendin op naar hem. Ze moesten maar niet meer afspreken bij har thuis, en ze had het erg moeilijk met de hele situatie. Ruzie met haar ouders omdat ook hun het niet begrijpen dat ze iets met een getrouwde man heeft. Een domper voor mijn vader dus.
En toen kwam het moment voor mij. Ik heb haar gebeld. Mijn excuses aan geboden maar hierbij wel uitgelegd hoe het zover is gekomen. Dat begreep ze. Ze vond het fijn dat ik belde en moch ik op de koffie willen komen dan ben ik welkom. Nou nee bedankt, nog even niet. Maar wel lief natuurlijk.
Even later belde mijn vader, hij vond het zoo super dat ik had gebeld. Tja, was ook het minste dat ik kon doen, en mocht hij dankzij mijn actie ongelukkig zijn of worden, dan wil ik dat niet op mijn geweten hebben. Dat is eigenlijk ook de reden dat ik haar heb gebeld en mijn excuses heb aangeboden.
En nu... het is gewoon over tussen mijn ouders.. mijn moeder krijgt straks de klap te verwerken.
En ergens ben ik blij met mijn actie van gisteravond. Hadden wij dat niet gedaan, was het nooit tot een goed gesprek gekomen, was het waarschijnlijk geeindigd in ruzie en onbegrip. Als ik daar nu voor de deur had gestaan had ik nog steeds gedacht, die heks!!
Hoe stom ook.. ergens is het goed zo.
Hij gaat vanaf nu duidelijk zijn en met mijn moeder praten. Die ziet het namelijk allemaal nog heel luchtig in en denkt dat het goed komt. Terwijl dat niet zo is. Verder houd hij van mijn moeder, alleen werkt het niet meer tussen hun. En dat doet hem ook pijn, beide zaten we huilend aan de telefoon.
Hij wil haar niet zo aan de kant zetten maar dit op een goede manier doen. En hij heeft toe dat dat hij dacht dat dit de goede manier was, maar geeft ook toe dat nu blijkt van niet.
Hij begreep onze reactie van gisteravond, en dat wij er al die jaren tussen hebben gestaan.
Na ons gesprek belde zijn vriendin op naar hem. Ze moesten maar niet meer afspreken bij har thuis, en ze had het erg moeilijk met de hele situatie. Ruzie met haar ouders omdat ook hun het niet begrijpen dat ze iets met een getrouwde man heeft. Een domper voor mijn vader dus.
En toen kwam het moment voor mij. Ik heb haar gebeld. Mijn excuses aan geboden maar hierbij wel uitgelegd hoe het zover is gekomen. Dat begreep ze. Ze vond het fijn dat ik belde en moch ik op de koffie willen komen dan ben ik welkom. Nou nee bedankt, nog even niet. Maar wel lief natuurlijk.
Even later belde mijn vader, hij vond het zoo super dat ik had gebeld. Tja, was ook het minste dat ik kon doen, en mocht hij dankzij mijn actie ongelukkig zijn of worden, dan wil ik dat niet op mijn geweten hebben. Dat is eigenlijk ook de reden dat ik haar heb gebeld en mijn excuses heb aangeboden.
En nu... het is gewoon over tussen mijn ouders.. mijn moeder krijgt straks de klap te verwerken.
En ergens ben ik blij met mijn actie van gisteravond. Hadden wij dat niet gedaan, was het nooit tot een goed gesprek gekomen, was het waarschijnlijk geeindigd in ruzie en onbegrip. Als ik daar nu voor de deur had gestaan had ik nog steeds gedacht, die heks!!
Hoe stom ook.. ergens is het goed zo.
woensdag 10 februari 2010 om 15:49
Kloontje, wat goed van je dat je het gesprek bent aangegaan met je vader en met zijn vriendin, petje af!
Probeer zoveel mogelijk tussen je ouders uit te blijven, hoe moeilijk dat ook zal zijn, zeker gezien het verleden, maar jij hebt je eigen gezinnetje om aan te denken
Probeer zoveel mogelijk tussen je ouders uit te blijven, hoe moeilijk dat ook zal zijn, zeker gezien het verleden, maar jij hebt je eigen gezinnetje om aan te denken
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
woensdag 10 februari 2010 om 16:14
`Nu ik niks meer aan de situatie kan veranderen voel ik me machteloos´.
Hoe rot dat gevoel ook is, ik vind het wel passend bij de situatie. Je bent de betrokken buitenstaander en die rol is heel verwarrend. Zorg goed voor jezelf, het is een behoorlijke emotionele achtbaan waar je in zit. Zeker met de hormonen die door je lijf gieren. Creeer even afstand, al is het maar door bijv. in de avond de telefoon uit te zetten.
Je geeft aan de je niet 1, 2, 3 uit de rol van bemiddelaar kan stappen. Ergens bekruipt me het gevoel dat je dat ook misschien niet wíl. Snap je dat? Zeker hoe je schrijft dat je niet wil dat je vader door jou ongelukkig wordt (het telefoontje naar de andere vrouw). In mijn ogen gaat het dan weer om macht, en om denken voor de ander. Het heeft bij mij een poos geduurd om te zien dat die 2 dingen met elkaar samenhangen.
In feite is dat een respectloze manier van met mensen omgaan. Omdat je ze niet voor vol aanziet, maar het idee hebt de zaakjes voor hen te moeten oplossen. Kennelijk is het de cultuur van jullie gezin dat het heel erg is om fouten te maken, of om boos te zijn. De clou wordt om juist dat soort dingen te verdragen van elkaar. Dan gáát er maar eens iets mis dat je aan had zien komen. De wereld vergaat niet...
Ik denk dat je de komende tijd erg moet opletten niet in de scheiding (als het ervan komt) betrokken te raken. Het wordt een periode die voor je moeder niet leuk is, maar hoe cru dat ook moge klinken, dat is niet jouw probleem. Je kunt van haar houden, haar kind zijn. Maar niet haar praatpaal, niet haar therapeut.
Echt heel goed dat je nu aangeeft dat je deze rol niet wil. Fijn dat je dat hebt aangekaart en prettig dat je ouders toegeven dat ze jou als kind als ´go between´ hebben gebruikt. Die erkenning is best belangrijk. Zeker om in de toekomst anders met elkaar om te gaan.
Hoe rot dat gevoel ook is, ik vind het wel passend bij de situatie. Je bent de betrokken buitenstaander en die rol is heel verwarrend. Zorg goed voor jezelf, het is een behoorlijke emotionele achtbaan waar je in zit. Zeker met de hormonen die door je lijf gieren. Creeer even afstand, al is het maar door bijv. in de avond de telefoon uit te zetten.
Je geeft aan de je niet 1, 2, 3 uit de rol van bemiddelaar kan stappen. Ergens bekruipt me het gevoel dat je dat ook misschien niet wíl. Snap je dat? Zeker hoe je schrijft dat je niet wil dat je vader door jou ongelukkig wordt (het telefoontje naar de andere vrouw). In mijn ogen gaat het dan weer om macht, en om denken voor de ander. Het heeft bij mij een poos geduurd om te zien dat die 2 dingen met elkaar samenhangen.
In feite is dat een respectloze manier van met mensen omgaan. Omdat je ze niet voor vol aanziet, maar het idee hebt de zaakjes voor hen te moeten oplossen. Kennelijk is het de cultuur van jullie gezin dat het heel erg is om fouten te maken, of om boos te zijn. De clou wordt om juist dat soort dingen te verdragen van elkaar. Dan gáát er maar eens iets mis dat je aan had zien komen. De wereld vergaat niet...
Ik denk dat je de komende tijd erg moet opletten niet in de scheiding (als het ervan komt) betrokken te raken. Het wordt een periode die voor je moeder niet leuk is, maar hoe cru dat ook moge klinken, dat is niet jouw probleem. Je kunt van haar houden, haar kind zijn. Maar niet haar praatpaal, niet haar therapeut.
Echt heel goed dat je nu aangeeft dat je deze rol niet wil. Fijn dat je dat hebt aangekaart en prettig dat je ouders toegeven dat ze jou als kind als ´go between´ hebben gebruikt. Die erkenning is best belangrijk. Zeker om in de toekomst anders met elkaar om te gaan.
woensdag 10 februari 2010 om 17:22
Hat gaat absoluut niet om macht, anders was hun huwelijk wel goed geweest natuurlijk. Het is meer dat ik er niet tegen kan als iemand ergens mee zit, dan moet er ovr gepraat worden, moet het worden opgelost. En zo is het dus fout gelopen en heb ik me alles te veel aangetrokken al die jaren.
Nu heb ik vanmiddag al een beetje megekregen hoe overstuur mijn moeder op dit moment is. En logisch natuurlijk, als je na een huwelijk van 30 jaar te horen krijgt dat het over is en je alleen verder moet. En dan wetende dat hij al een ander heeft. Haar hoop is voorbij, en ze betrekt alles op zichzelf, ze was niet goed genoeg, ze had harder moeten werken voor hun huewelijk en ga zo maar door. Ook is het natuurlijk zijn schuld, hij wou geen tijd voor haar maken en noem maar op.
Ik wil er voor haar zijn, haar steunen, maar hoe?
Ik wil haar niet bellen, ik wil me er niet te veel in mengen maar wil er wel voor der zijn, wil weten hoe het met der is, of ze me nodig heeft. Mijn vader red zich wel, maar mijn moeder.
Ik mag niet voor therapeut gaan spelen, wat kan ik dan wel doen?
Nu heb ik vanmiddag al een beetje megekregen hoe overstuur mijn moeder op dit moment is. En logisch natuurlijk, als je na een huwelijk van 30 jaar te horen krijgt dat het over is en je alleen verder moet. En dan wetende dat hij al een ander heeft. Haar hoop is voorbij, en ze betrekt alles op zichzelf, ze was niet goed genoeg, ze had harder moeten werken voor hun huewelijk en ga zo maar door. Ook is het natuurlijk zijn schuld, hij wou geen tijd voor haar maken en noem maar op.
Ik wil er voor haar zijn, haar steunen, maar hoe?
Ik wil haar niet bellen, ik wil me er niet te veel in mengen maar wil er wel voor der zijn, wil weten hoe het met der is, of ze me nodig heeft. Mijn vader red zich wel, maar mijn moeder.
Ik mag niet voor therapeut gaan spelen, wat kan ik dan wel doen?
woensdag 10 februari 2010 om 17:55
Misschien gewoon vragen aan je moeder, wat je voor haar kan doen. Accepteren dat ze nu verdriet heeft. Niet teveel meegaan in haar verwijten naar zichzelf. Zeggen dat je je zorgen over haar maakt. Dan geef je haar ook de kans om daar op te reageren.
In praktisch opzicht zit ik te denken aan: meedenken dat ze goed eet en slaapt in deze stressvolle toestand. Zoiets.
In praktisch opzicht zit ik te denken aan: meedenken dat ze goed eet en slaapt in deze stressvolle toestand. Zoiets.
woensdag 10 februari 2010 om 17:57
je kunt haar gewoon bellen,en zeggen dat je haar je schouder kan geven,maar niet als bimiddelaar kan en wil optreden.
Zeg dat je niet met haar bent maar zeker ook niet tegen,maar een kind bent van je vader en moeder,je vader en moeder die er zelf zo puinhoop van gemaakt hebben,de een heeft niet meer schuld als de ander.
Zeg dat je niet met haar bent maar zeker ook niet tegen,maar een kind bent van je vader en moeder,je vader en moeder die er zelf zo puinhoop van gemaakt hebben,de een heeft niet meer schuld als de ander.
woensdag 10 februari 2010 om 18:06
Mijn verhaal heeft overeenkomsten. grote verschil dat mijn moeder niet ziek was. Wel had mijn vader een meer dan normale belangstelling voor een vriendin van hun samen ( er wordt gezegd dat ze een relatie hadden, dit hebben we nooit kunnen bewijzen)
Dat gaf veel ruzie tussen mijn ouders, mijn moeder had genoeg redenen om jaloers te zijn (terwijl ze dat nooit was).
Wij als kinderen (was toen 22) wisten van deze situatie.
Ineens, volkomen onverwacht, komt mijn moeder te overlijden.
BENG!
Mijn vader echt gebróken, maar.....kort daarna (openlijk) in háár armen.
Met alle macht heb ik geprobeert dit te stoppen.
Maar echt, het lukt je niet.
Teon heb ik voor mezelf besloten; ik ben m'n moeder al kwijt, ik wil niet ook nog m'n vader verliezen.
Heb hem verteld dat hij maar z'n gang moest gaan, maar dat ik er niets van wilde weten. Geen leuke verhalen over wat ze allemaal niet hebben gedaan, niks.
Op verjaardagen wilde ik niet met haar geconfronteerd worden, ik wilde haar niet zien.
Mijn vader heeft zich daar aan gehouden. Heeft ons niks opgedrongen. Wij hadden onze rust.
Deze relatie heeft zo'n 2 jaar geduurd, toen kwam hij iemand anders tegen.
Klint allemaal wat plastisch zo, maar ik herken je achtbaan van gevoelns zó...sterkte meid!
Dat gaf veel ruzie tussen mijn ouders, mijn moeder had genoeg redenen om jaloers te zijn (terwijl ze dat nooit was).
Wij als kinderen (was toen 22) wisten van deze situatie.
Ineens, volkomen onverwacht, komt mijn moeder te overlijden.
BENG!
Mijn vader echt gebróken, maar.....kort daarna (openlijk) in háár armen.
Met alle macht heb ik geprobeert dit te stoppen.
Maar echt, het lukt je niet.
Teon heb ik voor mezelf besloten; ik ben m'n moeder al kwijt, ik wil niet ook nog m'n vader verliezen.
Heb hem verteld dat hij maar z'n gang moest gaan, maar dat ik er niets van wilde weten. Geen leuke verhalen over wat ze allemaal niet hebben gedaan, niks.
Op verjaardagen wilde ik niet met haar geconfronteerd worden, ik wilde haar niet zien.
Mijn vader heeft zich daar aan gehouden. Heeft ons niks opgedrongen. Wij hadden onze rust.
Deze relatie heeft zo'n 2 jaar geduurd, toen kwam hij iemand anders tegen.
Klint allemaal wat plastisch zo, maar ik herken je achtbaan van gevoelns zó...sterkte meid!
woensdag 10 februari 2010 om 21:06
Kloontje, goed gedaan. En ook goed dat je vraagt hoe je het vanaf nu moet doen met je ouders. Maar als je weer terugvalt in oud gedrag, dat is ook normaal gedrag voor je, wees dan niet te hard voor jezelf. Probeer te kijken hoe het dan de volgende keer weer beter kan. Ik ben het eens dat jij het niet kunt oplossen, je kunt haar hooguit troosten.
Stressed is just desserts spelled backwards
donderdag 18 februari 2010 om 09:27
quote:kloontje schreef op 10 februari 2010 @ 13:40:
Lindy, ik ben het er niet mee eens. Dat zijn geen observaties. Wij zijn overal in betrokken, van kids af aan. In de ruzie maar ook natuurlijk in de goede momenten. Als mams iets dwars zat konden we daar met haar over praten, met paps trouwens net zo. Helaas ging het vaak over elkaar waardoor wij ons al snel verantwoordelijk voelden.
En nee dat hoort niet zo te zijn, dat weet ik ook wel. Maar zo is het wel gegaan, elke dag opnieuw. Mams zat in over paps, wij trokken dat niet dus gingen met paps praten. En andersom net zo.
En dat dat niet zo hoort weet ik ook wel, daar ga ik ze nu echt niet ook nog eens van beschuldigen. Maar in dat opzicht, wij waren er in betrokken, wij hebben als t ware hun ruzies opgelost, gevecht voor hun huwelijk!
Tijd om nu te gaan leren daar niet deel meer aan te nemen. Jouw kindje is zes (inmiddels wat meer) weken onderweg.
Jij mag besluiten relatie perikelen van je ouders niet aan te horen.
Je wilt toch niet dat jouw kindje straks ook zo betrokken is in jullie relatie? Dit klinkt in mijn oren echt heel ongezond en jij bent nu oud genoeg , om te kiezen om van dit onderlinge proces geen deel meer uit te willen maken. Met als doel wil je je eigen kindje ook zo laten opgroeien?
Lindy, ik ben het er niet mee eens. Dat zijn geen observaties. Wij zijn overal in betrokken, van kids af aan. In de ruzie maar ook natuurlijk in de goede momenten. Als mams iets dwars zat konden we daar met haar over praten, met paps trouwens net zo. Helaas ging het vaak over elkaar waardoor wij ons al snel verantwoordelijk voelden.
En nee dat hoort niet zo te zijn, dat weet ik ook wel. Maar zo is het wel gegaan, elke dag opnieuw. Mams zat in over paps, wij trokken dat niet dus gingen met paps praten. En andersom net zo.
En dat dat niet zo hoort weet ik ook wel, daar ga ik ze nu echt niet ook nog eens van beschuldigen. Maar in dat opzicht, wij waren er in betrokken, wij hebben als t ware hun ruzies opgelost, gevecht voor hun huwelijk!
Tijd om nu te gaan leren daar niet deel meer aan te nemen. Jouw kindje is zes (inmiddels wat meer) weken onderweg.
Jij mag besluiten relatie perikelen van je ouders niet aan te horen.
Je wilt toch niet dat jouw kindje straks ook zo betrokken is in jullie relatie? Dit klinkt in mijn oren echt heel ongezond en jij bent nu oud genoeg , om te kiezen om van dit onderlinge proces geen deel meer uit te willen maken. Met als doel wil je je eigen kindje ook zo laten opgroeien?
donderdag 18 februari 2010 om 09:34
Heb alleen de eerste reacties gelezen. Ben geschokt: je gaat zo maar bij een vreemde vrouw naar binnen en haar de huis volschelden? Is het ineens háár schuld wat jouw vader doet?
De relatie van je ouders is precies dat: de relatie van je ouders. En hoewel je hun kind bent, heb je er niets mee te maken. Heel vervelend voor jou, nog vervelender voor je moeder, maar zo is het nou eenmaal.
Stel de situatie was andersom: zou jij het normaal vinden als je ouders zich met jouw relatie zouden bemoeien?
De relatie van je ouders is precies dat: de relatie van je ouders. En hoewel je hun kind bent, heb je er niets mee te maken. Heel vervelend voor jou, nog vervelender voor je moeder, maar zo is het nou eenmaal.
Stel de situatie was andersom: zou jij het normaal vinden als je ouders zich met jouw relatie zouden bemoeien?
Later is nu
donderdag 18 februari 2010 om 09:48
Ik ben het er mee eens dat het geen goed idee geweest is om tierend bij die vriendin op de stoep te staan, gelukkig is dat nu uitgepraat, maar ik vind de meeste reacties hier wel ontzettend kil, zeg. Alsof je ouders een stel vreemden zijn met wie je niks te maken hebt. Natuurlijk heb je geen zeggenschap over hun relatie, maar als hun huwelijk over is raakt dat jou toch ook? Ik zou er niet aan moeten denken dat mijn ouders zouden gaan scheiden. Als het gebeurt kan ik waarschijnlijk niets doen om dat tegen te houden, dan is het hun keuze, maar om nou te zeggen dat het mij niets aangaat, nee.
Andersom vind ik ook niet dat mijn relatie hen niets aangaat. Als wij keuzes maken waardoor ons gezin uit elkaar dreigt te vallen begrijp ik het volkomen als zij zich daarmee bemoeien. Ook dan ligt de uiteindelijke beslissing bij ons, maar ik zou echt niet verwachten dat ze zich er geheel buiten houden. Daarvoor zijn ze veel te nauw bij ons betrokken.
Andersom vind ik ook niet dat mijn relatie hen niets aangaat. Als wij keuzes maken waardoor ons gezin uit elkaar dreigt te vallen begrijp ik het volkomen als zij zich daarmee bemoeien. Ook dan ligt de uiteindelijke beslissing bij ons, maar ik zou echt niet verwachten dat ze zich er geheel buiten houden. Daarvoor zijn ze veel te nauw bij ons betrokken.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
