Psyche
alle pijlers
Milde borderline, wie ook?
donderdag 17 januari 2013 om 15:33
Hallo,
ik ben op zoek naar ervaringsverhalen van mensen die -net als ik- milde borderline hebben.
Ik heb het afgelopen week voor de zoveelste keer te horen gekregen dat ik toch echt in de categorie borderline pas, na div. onderzoeken. En dat ze idd. begrijpen dat het voor mij verwarrend is qua uitkomst, omdat ik niet zo sterk naar buiten treed met typisch borderline gedrag. Desalnietemin zijn mijn klachten, patronen, etc. te typisch en past het plaatje binnen de diagnose.
Ok, nou vooruit dan maar. Ik sta ingeschreven voor de DGT light training. Volgens mij ook wel bekend onder de naam Linehan. In afwachting daarvan (kan nog een paar maanden duren) heb ik geen therapie. Hoeft ook niet, want ik zit niet constant in crisis.
Maar ben nu eigenlijk vooral benieuwd naar anderen die ook borderline hebben of iemand kennen, die niet aan het typische hysterische borderline plaatje voldoet. Borderline staat nl. vreselijk negatief bekend en blijkbaar kan het nog in zoveel andere vormen bestaan.
Wie ook?
ik ben op zoek naar ervaringsverhalen van mensen die -net als ik- milde borderline hebben.
Ik heb het afgelopen week voor de zoveelste keer te horen gekregen dat ik toch echt in de categorie borderline pas, na div. onderzoeken. En dat ze idd. begrijpen dat het voor mij verwarrend is qua uitkomst, omdat ik niet zo sterk naar buiten treed met typisch borderline gedrag. Desalnietemin zijn mijn klachten, patronen, etc. te typisch en past het plaatje binnen de diagnose.
Ok, nou vooruit dan maar. Ik sta ingeschreven voor de DGT light training. Volgens mij ook wel bekend onder de naam Linehan. In afwachting daarvan (kan nog een paar maanden duren) heb ik geen therapie. Hoeft ook niet, want ik zit niet constant in crisis.
Maar ben nu eigenlijk vooral benieuwd naar anderen die ook borderline hebben of iemand kennen, die niet aan het typische hysterische borderline plaatje voldoet. Borderline staat nl. vreselijk negatief bekend en blijkbaar kan het nog in zoveel andere vormen bestaan.
Wie ook?
maandag 25 februari 2013 om 23:45
quote:tijgermeisje schreef op 25 februari 2013 @ 23:33:
Nou ja lijden, beperkt in je functioneren dan. Waar zou je tegenaan lopen als je je weer op de arbeidsmarkt zou begeven?
Mijn (grote gebrek aan) energie. Dat ten eerste. Ik hou geen mens meer over met een paar uur werken. Ik ben max. Een aantal uur per dag productief. Verder slaap ik heeeeel erg veel. De jaren dat ik wel werkzaam was, was ik nergens meer. Een hoopje ellende.
In tweede instantie mijn omgemakkelijk voelen met andere mensen (ben graag alleen of wordt graag in zekere mate met rust gelaten). Heb moeite met grote autoriteit. Maar ook grote moeite met onbekwaamheid (in mijn optiek uiteraard). Grote moeite met onrecht, oneerlijkheid, etc. Op een gegeven moment knalt dat er linksom of rechtsom toch uit, omdat ik dat soort gevoelens moeilijk kan negeren.
Je moet natuurlijk niet samenwonen, maar waar loop je dan binnen je relatie tegenaan?
Ik loop aan tegen het samenzijn. Het constante gevoel van aanwezigheid van de ander. Tegrn dingen die anders gaan. Tegen het ritme waar ik me aan hoor te houden, normaal gezien. Terwijl ik juist heel grenzeloos kan zijn in mijn ritme en verzet voel als de ander mij daarin wil corrigeren.
Ruzies en er niet van weg kunnen. De sfeer die ik niet kan verdragen (roept agressie bij mij op).
Je kunt ook wisselende stemmingen hebben, je graag terugtrekken, en dat helemaal oké vinden, accepteren dat jij die trekjes en voorkeuren hebt, en daar vrede mee hebben.
Maar je hebt je tot de GGZ gewend voor hulp, hulp bij wat dan, vraag ik me af? Want als je je verder niet beperkt voelt door hoe je in elkaar steekt, waarom dan ermee aan de slag? Never change a winning team De hulp is specifiek ingeroepen voor mijn kind. Die agressieneiging, de drang om weg te willen lopen, het niet kunnen of willen handelen ervan.
Nou ja lijden, beperkt in je functioneren dan. Waar zou je tegenaan lopen als je je weer op de arbeidsmarkt zou begeven?
Mijn (grote gebrek aan) energie. Dat ten eerste. Ik hou geen mens meer over met een paar uur werken. Ik ben max. Een aantal uur per dag productief. Verder slaap ik heeeeel erg veel. De jaren dat ik wel werkzaam was, was ik nergens meer. Een hoopje ellende.
In tweede instantie mijn omgemakkelijk voelen met andere mensen (ben graag alleen of wordt graag in zekere mate met rust gelaten). Heb moeite met grote autoriteit. Maar ook grote moeite met onbekwaamheid (in mijn optiek uiteraard). Grote moeite met onrecht, oneerlijkheid, etc. Op een gegeven moment knalt dat er linksom of rechtsom toch uit, omdat ik dat soort gevoelens moeilijk kan negeren.
Je moet natuurlijk niet samenwonen, maar waar loop je dan binnen je relatie tegenaan?
Ik loop aan tegen het samenzijn. Het constante gevoel van aanwezigheid van de ander. Tegrn dingen die anders gaan. Tegen het ritme waar ik me aan hoor te houden, normaal gezien. Terwijl ik juist heel grenzeloos kan zijn in mijn ritme en verzet voel als de ander mij daarin wil corrigeren.
Ruzies en er niet van weg kunnen. De sfeer die ik niet kan verdragen (roept agressie bij mij op).
Je kunt ook wisselende stemmingen hebben, je graag terugtrekken, en dat helemaal oké vinden, accepteren dat jij die trekjes en voorkeuren hebt, en daar vrede mee hebben.
Maar je hebt je tot de GGZ gewend voor hulp, hulp bij wat dan, vraag ik me af? Want als je je verder niet beperkt voelt door hoe je in elkaar steekt, waarom dan ermee aan de slag? Never change a winning team De hulp is specifiek ingeroepen voor mijn kind. Die agressieneiging, de drang om weg te willen lopen, het niet kunnen of willen handelen ervan.
maandag 25 februari 2013 om 23:52
Ik wens je ontzettend veel succes en sterkte! Echter ik verbaas me steeds meer hoe ze in vredesnaam bij B uitkomen.
Een temperamentvolle einzelganger met laag energiepeil (lichamelijk oorzaken uitgesloten trouwens?) met wat neurotische trekjes maakt bij lange na nog geen B. Maar ja ik heb er dan ook niet voor geleerd. Ik herken echter zelf niets, en ook niet van wat ik heb meegemaakt in groepstherapie, daar zaten mensen met B van divers pluimage, maar zoals jij het beschrijft...? Wil niet zeggen dat ze niet bestaan maar komt mij iig niet bekend voor.
Een temperamentvolle einzelganger met laag energiepeil (lichamelijk oorzaken uitgesloten trouwens?) met wat neurotische trekjes maakt bij lange na nog geen B. Maar ja ik heb er dan ook niet voor geleerd. Ik herken echter zelf niets, en ook niet van wat ik heb meegemaakt in groepstherapie, daar zaten mensen met B van divers pluimage, maar zoals jij het beschrijft...? Wil niet zeggen dat ze niet bestaan maar komt mij iig niet bekend voor.
maandag 25 februari 2013 om 23:54
Een nichtje van mij heeft BPS. Zij heeft de zgn. Stille variant. En ik herken niks van haar. Zij is in haar stille variant nog steeds passief agressief lijdend. Zet haar issues op facebook voor de hele wereld te zien. Geeft aan dat ze er een fles rum op gaat leegdrinken en is vervolgens boos als mensen haar om die reden bezorgd opbellen.
Van haar veerhalen klopt zelden iets. Want tegen A is het verhaal compleet anders dan het verhaal tegen B. Ondertussen voel je je vaak door haar gebruikt, want ze weet dingen mooi te passeren. Bel je niet, is het niet goed, want negeer je haar. Bel je wel, is het ook niet goed en weert ze alles af of gaat vooral mekkeren over anderen die haar vanalles aangedaan zouden hebben.
Pffffff, ben daar echt veeeel te weinig manipulerend voor vrees ik. Als ik al manipuleer (wat ik heus niet uitsluit), dan is het zo subtiel, dat zelfs ik het vaak niet eens echt in de gaten heb. En een ander al zeker niet. Ik heb echt heel weinig geduld voor dat soort gedrag.
Van haar veerhalen klopt zelden iets. Want tegen A is het verhaal compleet anders dan het verhaal tegen B. Ondertussen voel je je vaak door haar gebruikt, want ze weet dingen mooi te passeren. Bel je niet, is het niet goed, want negeer je haar. Bel je wel, is het ook niet goed en weert ze alles af of gaat vooral mekkeren over anderen die haar vanalles aangedaan zouden hebben.
Pffffff, ben daar echt veeeel te weinig manipulerend voor vrees ik. Als ik al manipuleer (wat ik heus niet uitsluit), dan is het zo subtiel, dat zelfs ik het vaak niet eens echt in de gaten heb. En een ander al zeker niet. Ik heb echt heel weinig geduld voor dat soort gedrag.
maandag 25 februari 2013 om 23:55
quote:intiem schreef op 25 februari 2013 @ 23:48:
Overigens jaren lang last gehad van chronische leegte en dissociatieve verschijnselen (chronische derealisatie en depersonalisatie). Deze zijn echter nagenoeg verdwenen bij mij. Omdat mijn leven zo aangepast is?
Dat is een lastige aangezien je geen vergelijkingsmateriaal hebt met hoe het was gelopen als je je leven anders had ingericht.
Ik denk dat het meer factoren zijn: Je leert het vroegtijdig herkennen, maatregelen treffen bij overprikkeling, ermee omgaan, je wordt ouder en hopelijk ook wijzer, doet meer ervaring op in omgaan met, misschien gebruikte je vroeger (meer) alcohol of drugs of had je een veel onregelmatiger chaotischer leven, of veel stoorzenders (toxic friends, ongezonde relaties, chronische burenruzie, ik noem maar wat zijstraten)
Overigens jaren lang last gehad van chronische leegte en dissociatieve verschijnselen (chronische derealisatie en depersonalisatie). Deze zijn echter nagenoeg verdwenen bij mij. Omdat mijn leven zo aangepast is?
Dat is een lastige aangezien je geen vergelijkingsmateriaal hebt met hoe het was gelopen als je je leven anders had ingericht.
Ik denk dat het meer factoren zijn: Je leert het vroegtijdig herkennen, maatregelen treffen bij overprikkeling, ermee omgaan, je wordt ouder en hopelijk ook wijzer, doet meer ervaring op in omgaan met, misschien gebruikte je vroeger (meer) alcohol of drugs of had je een veel onregelmatiger chaotischer leven, of veel stoorzenders (toxic friends, ongezonde relaties, chronische burenruzie, ik noem maar wat zijstraten)
maandag 25 februari 2013 om 23:57
Tijgermeisje, dankjewel voor je eerlijke feedback. Tis niet voor niets dat ik er een topic voor geopend heb en er steeds maar weer mijn vragen over heb gesteld bij GGZ. Ik zal het nog eens goed laten bezinken en bedenken of ik wel echt die hulpgroep in wil gaan.
Weltrusten voor nu en dank je voor een kijkje in je leven!
Weltrusten voor nu en dank je voor een kijkje in je leven!
dinsdag 26 februari 2013 om 00:05
Nog 1 laatste vraagje Tijgermeisje, waarom ben je zo bezig met je identiteit? Is dat uberhaupt iets, zo'n identiteit? Ik vind dat zo'n vaag begrip.
Dat was nl. ook zo'n uitvoerige vraag van de onderzoeker. Of mijn identiteit wel vast stond. Heu? Wat is dat dan, een identiteit? En waarom is dat zo belangrijk? Is een ingekakte veertiger met leuke partner, hond en kat dan geen identiteit? Heb je bepaalde kenmerken? Ja zeg je, want je bent een rustig figuur (geen drama zoeker naar buiten toe), ook onzeker. Maar dat zijn kenmerken van je (huidige) identiteit. Hoezo zou je er dan geen hebben?
Daarnaast hebben we allemaal rollen in het leven. Je bent buurvrouw, partner, moeder van (ik ten minste), dochter, vriendin, etc. Niet al die rollen vraagt dezelfde houding. Toch zullen er wel een aantal kenmerken min of meer vast boven komen drijven. Is dat niet identiteit genoeg? Dat je een rustig of bescheiden typ bent? Of juist emotioneel?
Ik vidn die hele kwestie van identiteit zwaar overgewaardeerd en niet meer de moeite om daar nog al te lang over na te denken. Dat heb ik gedaan tot ik een jaar of 25 was en toen heb ik in dagbehandeling geleerd dat het heel gezond is om niet zoveel na te denken. Dat vermijd ik dan ook als het even lukt. Ik probeer graag bij de dag te leven. En het helpt ook nog!
En vandaag ben ik net zo gefascineerd door dit topic als gisteren. En word ik net zo humeurig van al teveel gezemel van vriendlief.
Over vaste identiteit gesproken
Dat was nl. ook zo'n uitvoerige vraag van de onderzoeker. Of mijn identiteit wel vast stond. Heu? Wat is dat dan, een identiteit? En waarom is dat zo belangrijk? Is een ingekakte veertiger met leuke partner, hond en kat dan geen identiteit? Heb je bepaalde kenmerken? Ja zeg je, want je bent een rustig figuur (geen drama zoeker naar buiten toe), ook onzeker. Maar dat zijn kenmerken van je (huidige) identiteit. Hoezo zou je er dan geen hebben?
Daarnaast hebben we allemaal rollen in het leven. Je bent buurvrouw, partner, moeder van (ik ten minste), dochter, vriendin, etc. Niet al die rollen vraagt dezelfde houding. Toch zullen er wel een aantal kenmerken min of meer vast boven komen drijven. Is dat niet identiteit genoeg? Dat je een rustig of bescheiden typ bent? Of juist emotioneel?
Ik vidn die hele kwestie van identiteit zwaar overgewaardeerd en niet meer de moeite om daar nog al te lang over na te denken. Dat heb ik gedaan tot ik een jaar of 25 was en toen heb ik in dagbehandeling geleerd dat het heel gezond is om niet zoveel na te denken. Dat vermijd ik dan ook als het even lukt. Ik probeer graag bij de dag te leven. En het helpt ook nog!
En vandaag ben ik net zo gefascineerd door dit topic als gisteren. En word ik net zo humeurig van al teveel gezemel van vriendlief.
Over vaste identiteit gesproken
dinsdag 26 februari 2013 om 00:07
quote:tijgermeisje schreef op 25 februari 2013 @ 23:57:
Wat is er dan zo stille B aan je nichtje? Ik vind er weinig stils aan, wat je beschrijft
Ik dus ook niet. Maar goed, zoals ze het zelf zegt "haar lijden zit vooral haar dwars en niet anderen".
Tja, als je familie dan even behoorlijk buiten beschouwing laat denk ik dan.
Wat is er dan zo stille B aan je nichtje? Ik vind er weinig stils aan, wat je beschrijft
Ik dus ook niet. Maar goed, zoals ze het zelf zegt "haar lijden zit vooral haar dwars en niet anderen".
Tja, als je familie dan even behoorlijk buiten beschouwing laat denk ik dan.
dinsdag 26 februari 2013 om 00:31
Ow dus dat stille was haar eigen diagnose, niet van haar psych 
Identiteit, hm nou gaat het een kant op waar ik niet over op het forum wil schrijven, heeft met schaamte te maken.
De uitdrukking schijt hebben aan wat andere mensen van je denken, van je vinden, hoe ze jou zien, hoe je overkomt, daarvoor heb je een zekere vaste kern nodig, dat noem ik dan maar even identiteit. Zelfvertrouwen is prachtig, moet je wel weten wie dat zelf dan is.
Ow en rustig ben ik niet hoor, ik zit boordevol onrust, ik leef er alleen niet meer naar, door steeds nieuwe kicks na te jagen (heb die neiging nog wel maar die onderdruk ik/leid ik in banen/doe ff pas op de plaats als ik weer vol wilde plannen zit ipv halsoverkop ergens instorten)
Misschien heb ik wel een identiteit maar is die te gespleten, zijn het engeltje en het duiveltje niet geintegreerd in 1 persoon, zoiets. Maar dit is voor de stille meelezer natuurlijk weer van een zweverig navelstaarniveau en daarom hou ik het hier maar even bij, ik vind dit een lastig onderwerp om op een openbaar forum te gooien omdat het al snel op gemiep en problemen zoeken lijkt; aanstelleritis.
Identiteit, hm nou gaat het een kant op waar ik niet over op het forum wil schrijven, heeft met schaamte te maken.
De uitdrukking schijt hebben aan wat andere mensen van je denken, van je vinden, hoe ze jou zien, hoe je overkomt, daarvoor heb je een zekere vaste kern nodig, dat noem ik dan maar even identiteit. Zelfvertrouwen is prachtig, moet je wel weten wie dat zelf dan is.
Ow en rustig ben ik niet hoor, ik zit boordevol onrust, ik leef er alleen niet meer naar, door steeds nieuwe kicks na te jagen (heb die neiging nog wel maar die onderdruk ik/leid ik in banen/doe ff pas op de plaats als ik weer vol wilde plannen zit ipv halsoverkop ergens instorten)
Misschien heb ik wel een identiteit maar is die te gespleten, zijn het engeltje en het duiveltje niet geintegreerd in 1 persoon, zoiets. Maar dit is voor de stille meelezer natuurlijk weer van een zweverig navelstaarniveau en daarom hou ik het hier maar even bij, ik vind dit een lastig onderwerp om op een openbaar forum te gooien omdat het al snel op gemiep en problemen zoeken lijkt; aanstelleritis.
anoniem_82966 wijzigde dit bericht op 26-02-2013 00:32
Reden: ...
Reden: ...
% gewijzigd
dinsdag 26 februari 2013 om 08:30
Ik begrijp je wel Tijgermeisje, als je het hebt over de gespleten identiteit. Zo ervaar ik die van mezelf ook. Verschillende identiteitsrollen en verschillende identiteitsuitwassen. Maar voor mijn gevoel is ook dat identiteit! NIemand zegt dat het 1 identiek geheel moet zijn. Maar het zijn wel allemaal stukjes van mij. Facetten. Want zoals ik reageer als ik boos ben op iemand, is wel steeds hetzelfde. Of zoals ik reageer als ik blij ben, is ook hetzelfde. Ik ben qua gevoelens vrij puur (en ook vrij heftig, blij is BLIJ en boos is BOOS). Ook dat is identiteit lijkt me.
Identiteit lijkt een compact en eenduidig geheel te moeten zijn. Maar wie bepaalt dat? Horen al die stukjes niet gewoon bij jou? Is dat dan niet de kern van jouw identiteit?
Identiteit lijkt een compact en eenduidig geheel te moeten zijn. Maar wie bepaalt dat? Horen al die stukjes niet gewoon bij jou? Is dat dan niet de kern van jouw identiteit?
dinsdag 26 februari 2013 om 08:32
quote:tijgermeisje schreef op 26 februari 2013 @ 00:31:
Ow dus dat stille was haar eigen diagnose, niet van haar psych
Nee, dat is de diagnose van haar behandelaar. Maar nogmaals, ik kan haar woorden niet klakkeloos aannemen, want ze heeft nogal de neiging om dingen anders te draaien. Maar zelf noemde ze het dus de stille borderliner (terwijl ik er dus niks stils aan vind, want passief agressief).
Ow dus dat stille was haar eigen diagnose, niet van haar psych
Nee, dat is de diagnose van haar behandelaar. Maar nogmaals, ik kan haar woorden niet klakkeloos aannemen, want ze heeft nogal de neiging om dingen anders te draaien. Maar zelf noemde ze het dus de stille borderliner (terwijl ik er dus niks stils aan vind, want passief agressief).
dinsdag 26 februari 2013 om 08:39
quote:tijgermeisje schreef op 26 februari 2013 @ 00:31:
De uitdrukking schijt hebben aan wat andere mensen van je denken, van je vinden, hoe ze jou zien, hoe je overkomt, daarvoor heb je een zekere vaste kern nodig, dat noem ik dan maar even identiteit. Zelfvertrouwen is prachtig, moet je wel weten wie dat zelf dan is.
Ik las gisteren toevallig op een ander topic iets van jou, waarbij jij geloof ik ook schreef dat je one of the boys kon zijn, zelfverzekerde vrouw en de volgende dag naief onzeker meisje? Als je het vervelend vindt dat ik dit hier neerplemp, graag, zeg het me, want dan haal ik het weg.
Maar goed, terug naar die kern, dan betekend dat toch ook dat je dagen hebt dat je je wel zelfverzekerd voelt? Als je dus in die flow zit van lekker relaxed one of the boys. Of juist die zelfverzekerde vrouw? Want in die beschrijvingen herken ik mezelf dan weer wel heel duidelijk. Dat ik per dag kan wisselen hoe ik me voel. Dat is sociaal gezien ook heel merkbaar aan mij. Outgoing en zelfs extravert, grappend, humor, tegenover introvert, gesloten, stug,cynisch.
De ene dag heb ik een vrolijke stabiele uitstraling en merk ik dat terug op het schoolplein aan reacties van andere ouders. Dan word ik 'gezien' en gegroet. En de dag erna voel ik me heel onzeker als ik het schoolplein nader en heb ik veel meer een afgezonderde houding die gesloten is.
De uitdrukking schijt hebben aan wat andere mensen van je denken, van je vinden, hoe ze jou zien, hoe je overkomt, daarvoor heb je een zekere vaste kern nodig, dat noem ik dan maar even identiteit. Zelfvertrouwen is prachtig, moet je wel weten wie dat zelf dan is.
Ik las gisteren toevallig op een ander topic iets van jou, waarbij jij geloof ik ook schreef dat je one of the boys kon zijn, zelfverzekerde vrouw en de volgende dag naief onzeker meisje? Als je het vervelend vindt dat ik dit hier neerplemp, graag, zeg het me, want dan haal ik het weg.
Maar goed, terug naar die kern, dan betekend dat toch ook dat je dagen hebt dat je je wel zelfverzekerd voelt? Als je dus in die flow zit van lekker relaxed one of the boys. Of juist die zelfverzekerde vrouw? Want in die beschrijvingen herken ik mezelf dan weer wel heel duidelijk. Dat ik per dag kan wisselen hoe ik me voel. Dat is sociaal gezien ook heel merkbaar aan mij. Outgoing en zelfs extravert, grappend, humor, tegenover introvert, gesloten, stug,cynisch.
De ene dag heb ik een vrolijke stabiele uitstraling en merk ik dat terug op het schoolplein aan reacties van andere ouders. Dan word ik 'gezien' en gegroet. En de dag erna voel ik me heel onzeker als ik het schoolplein nader en heb ik veel meer een afgezonderde houding die gesloten is.
dinsdag 26 februari 2013 om 09:21
Nee dat was ik niet die die frase schreef, ik schreef volgens mij wel dat ik herkenning had bij het wisselende.
Bij mij is het alleen niet per dag wisselend maar in 1 dag gaat al tig keer van de ene naar de andere kant, al naar gelang wat ik meemaak wie ik tegenkom wat er gebeurt.
Je hebt gelijk dat je identiteit alle facetten van een mens zijn, en als je die allemaal als 1 geheel kunt zien, bij jou horend, allemaal echt en waar, dan kun je van jezelf op aan. Zodra je echter voortdurend die zelfkritiek hebt dat je sterke kant echt is en de zwakke kant nep, of andersom, dan kun je van jezelf niet op aan, en dat wordt dan bemoeilijkt door de grote invloed die je omgeving op je uitoefent in welke rol je uit de kast trekt.
Het is als een rechter in de bovenkamer die bij iedere "misstap" (je laat je kennen, bent onredelijk boos, of je bent trots op jezelf, vindt iets goed van jezelf) met de hamer slaat en zegt FOUT FOUT FOUT, en dat de hele dag door, die rechter heeft altijd dienst.
Ik heb daar trouwens wel eens antipsychotica voor geprobeerd, maar na twee verschillende soorten proberen en ervaren dat het in het hoofd inderdaad aanmerkelijk stiller werd, echter de bijwerkingen waren dat ik me gedurende de dag voelde alsof mijn schedel was gelicht en er beton in mn lijf was gegoten, alles zo ontzettend zwaar, de hele dag het gevoel alsof ik weer Pfeiffer had, dan was het eindelijk stil in mn hoofd maar kon ik alsnog niet naar buiten en dingen doen omdat ik er nul energie voor had. Ik ben er dus niet mee doorgegaan.
De wisselwerking met de omgeving ervaar ik ook zeer sterk, als ik me eens echt goed voel, heb zin in het leven, dan vraagt iemand de weg/een vuurtje/is de bus al geweest enz
Maar ook andersom, als ik strak sta van de spanning, het huilen staat me nader dan het lachen, ik voel woede onder de oppervlakte, dan kom ik juist eerder lullige mensen tegen (in de trein een vent die heel langzaam maar zeker zn been steeds meer tegen mijn been aandrukt, plotselinge lullige opmerkingen uit het niets, enz.
Het liefst ben ik dan ook gewoon thuis, blijf zitten waar je zit en verroer je niet, dan kan er ook niets gebeuren.
Dat dat af en toe voelt alsof ik mn leven aan het uitzitten ben, dat is dan weer enorm deprimerend, en zo is het cirkeltje wel weer rond. Het blijft vallen en opstaan, een voortdurende herhaling van zetten, stapje vooruit, stapje terug, continu.
Dat is vrij gekmakend maar ik weet uiteraard niet hoe het zou zijn als ik hier allemaal GEEN last van zou hebben.
Het lijkt me wel zo prettig om volledig deel te kunnen nemen aan alle onderdelen van menselijk verkeer zonder dat daarvan mijn bijnierschorshormonen compleet uitgeput raken van die voortdurende staat van grote stress en spanning.
Het is ook niet zo gek dat ik bij de huisarts kwam voor bloedonderzoek ivm vermoeidheid en dat daar dus niets uitkwam. Het zit dus inderdaad tussen mn oren.
Bij mij is het alleen niet per dag wisselend maar in 1 dag gaat al tig keer van de ene naar de andere kant, al naar gelang wat ik meemaak wie ik tegenkom wat er gebeurt.
Je hebt gelijk dat je identiteit alle facetten van een mens zijn, en als je die allemaal als 1 geheel kunt zien, bij jou horend, allemaal echt en waar, dan kun je van jezelf op aan. Zodra je echter voortdurend die zelfkritiek hebt dat je sterke kant echt is en de zwakke kant nep, of andersom, dan kun je van jezelf niet op aan, en dat wordt dan bemoeilijkt door de grote invloed die je omgeving op je uitoefent in welke rol je uit de kast trekt.
Het is als een rechter in de bovenkamer die bij iedere "misstap" (je laat je kennen, bent onredelijk boos, of je bent trots op jezelf, vindt iets goed van jezelf) met de hamer slaat en zegt FOUT FOUT FOUT, en dat de hele dag door, die rechter heeft altijd dienst.
Ik heb daar trouwens wel eens antipsychotica voor geprobeerd, maar na twee verschillende soorten proberen en ervaren dat het in het hoofd inderdaad aanmerkelijk stiller werd, echter de bijwerkingen waren dat ik me gedurende de dag voelde alsof mijn schedel was gelicht en er beton in mn lijf was gegoten, alles zo ontzettend zwaar, de hele dag het gevoel alsof ik weer Pfeiffer had, dan was het eindelijk stil in mn hoofd maar kon ik alsnog niet naar buiten en dingen doen omdat ik er nul energie voor had. Ik ben er dus niet mee doorgegaan.
De wisselwerking met de omgeving ervaar ik ook zeer sterk, als ik me eens echt goed voel, heb zin in het leven, dan vraagt iemand de weg/een vuurtje/is de bus al geweest enz
Maar ook andersom, als ik strak sta van de spanning, het huilen staat me nader dan het lachen, ik voel woede onder de oppervlakte, dan kom ik juist eerder lullige mensen tegen (in de trein een vent die heel langzaam maar zeker zn been steeds meer tegen mijn been aandrukt, plotselinge lullige opmerkingen uit het niets, enz.
Het liefst ben ik dan ook gewoon thuis, blijf zitten waar je zit en verroer je niet, dan kan er ook niets gebeuren.
Dat dat af en toe voelt alsof ik mn leven aan het uitzitten ben, dat is dan weer enorm deprimerend, en zo is het cirkeltje wel weer rond. Het blijft vallen en opstaan, een voortdurende herhaling van zetten, stapje vooruit, stapje terug, continu.
Dat is vrij gekmakend maar ik weet uiteraard niet hoe het zou zijn als ik hier allemaal GEEN last van zou hebben.
Het lijkt me wel zo prettig om volledig deel te kunnen nemen aan alle onderdelen van menselijk verkeer zonder dat daarvan mijn bijnierschorshormonen compleet uitgeput raken van die voortdurende staat van grote stress en spanning.
Het is ook niet zo gek dat ik bij de huisarts kwam voor bloedonderzoek ivm vermoeidheid en dat daar dus niets uitkwam. Het zit dus inderdaad tussen mn oren.
dinsdag 26 februari 2013 om 09:32
Bij familiebijeenkomsten ben ik vaak in een flow, zet mn beste beentje voor met sociaal doen en bijdragen aan een prettige sfeer. Dit is echter "presteren", en de druk die dat met zich meebrengt zorgt voor spanning, en zo kan niemand iets aan mij merken dat ik die hele avond puur op adrenaline doorsta en de volgende dag moet bijkomen omdat ik me een uitgewrongen dweil voel en er helemaal niets meer uit mn handen komt, ik wil dan alleen maar slapen omdat ik kapot ben, uitgeput.
Jezelf zijn is volgens mij een ander woord voor ontspannen zijn, ik kan moeilijk in gezelschap Andre Hazes zijn haha (vrij naar Theo Maassen) en ik vind dat een verdomd lastige. Het is hollen of stilstaan, ik kan heel goed niets doen en zodra ik iets ga doen gaat alles op scherp en heb ik grote moeite mn aandacht bij het moment te houden (er sneuvelt dan ook vaak iets bij de afwas omdat ik alweer aan tienduizend andere dingen aan het denken ben) Alsof zodra ik in aktie kom, grote haast heb.
Die gulden middenweg tussen hollen of stilstaan, alles of niets, dat is iets om dagelijks te trainen, daar bestaat geen therapie voor waardoor je daar vanaf komt (heb mezelf inmiddels therapieresistent verklaard haha, in theorie weet ik het allemaal wel, alleen de praktijk toont zich weerbarstiger)
Jezelf zijn is volgens mij een ander woord voor ontspannen zijn, ik kan moeilijk in gezelschap Andre Hazes zijn haha (vrij naar Theo Maassen) en ik vind dat een verdomd lastige. Het is hollen of stilstaan, ik kan heel goed niets doen en zodra ik iets ga doen gaat alles op scherp en heb ik grote moeite mn aandacht bij het moment te houden (er sneuvelt dan ook vaak iets bij de afwas omdat ik alweer aan tienduizend andere dingen aan het denken ben) Alsof zodra ik in aktie kom, grote haast heb.
Die gulden middenweg tussen hollen of stilstaan, alles of niets, dat is iets om dagelijks te trainen, daar bestaat geen therapie voor waardoor je daar vanaf komt (heb mezelf inmiddels therapieresistent verklaard haha, in theorie weet ik het allemaal wel, alleen de praktijk toont zich weerbarstiger)
dinsdag 26 februari 2013 om 14:11
Pfff Tijgermeisje, het lijkt me verdomd vermoeiend om jou te zijn. En dat bedoel ik niet als een negatief waarde-oordeel, maar als slopend om constant zoveel energie uit te moeten geven aan gewoon 'zijn', existeren alleen al zeg maar. Dat dat eigenlijk al alles van je vraagt.
Ik herken maar stukjes. Dus in die zin kan ik het me wel voorstellen hoe het moet zijn. Als ik die stukjes dus doortrek naar hele dagen, elke dag.
De familiebijeenkomsten en dergelijke zijn me helemaal bekend. Ben ook vaak een vaatdoek. Ik heb het gevoel alsof er een enorme focus van mezelf om de hoek komt kijken. Ik ga vaak weg met knallende koppijn en ben de volgende dag niks waard. Op het jaarlijks terugkerende familie-weekend, lig ik tegelijk met mijn kind op bed, omdat ik anders de dagen niet volhou. Ik moet minstens 12 uur slapen en passeer dan ook eigenlijk altijd de avondlijke spelletjes als mens erger je niet,etc.
Gelukkig heb ik geen last van die meeliftende rechter in mijn bovenkamer. Tis voor mij wel enigzins herkenbaar uit de periode dat ik met een constante depressie rondliep. De zelfkritiek was niet van de lucht, het constante schuldig voelen naar anderen dan ook niet. Ik ben gelukkig van de depressie af en ook die zelfkritiek en schuld is daarmee voor een groot deel opgelost. Ik heb in dagbehandeling een groot goed geleerd en dat is een stuk acceptatie. Die acceptatie doet mij erg goed, want er is daardoor wat ruimte voor mezelf en wie ik ben/mag zijn. Hier dus zeker niet therapie resistent gelukkig.
Verder slik ik medicatie. Ik herken de moeheid heel erg. Ik was al nooit energiek en met die medicatie is er helemaal weinig over van energie. Maar het lijkt gelukkig nog net niet op Pfeiffer en wat het me brengt (en vooral mijn kind) levert meer op. Ik ben een betere moeder hierdoor en dat is vreselijk belangrijk! Die medicatie (AD) brengt ook rust in mijn hoofd. De constante maalstroom aan gepieker en emotionele uitwassen die alle kanten uitvliegen, zijn daarmee toch wel behoorlijk verleden tijd. Zalig hoor, zo'n rust.
Dus ik begrijp wel een beetje hoe het leven voor jou zou moeten zijn nav je laatste post. Omdat ik stukjes herken. Maar ik prijs mezelf dan ook meteen gelukkig dat er bij mij meer rust is in de tent!
Ik herken maar stukjes. Dus in die zin kan ik het me wel voorstellen hoe het moet zijn. Als ik die stukjes dus doortrek naar hele dagen, elke dag.
De familiebijeenkomsten en dergelijke zijn me helemaal bekend. Ben ook vaak een vaatdoek. Ik heb het gevoel alsof er een enorme focus van mezelf om de hoek komt kijken. Ik ga vaak weg met knallende koppijn en ben de volgende dag niks waard. Op het jaarlijks terugkerende familie-weekend, lig ik tegelijk met mijn kind op bed, omdat ik anders de dagen niet volhou. Ik moet minstens 12 uur slapen en passeer dan ook eigenlijk altijd de avondlijke spelletjes als mens erger je niet,etc.
Gelukkig heb ik geen last van die meeliftende rechter in mijn bovenkamer. Tis voor mij wel enigzins herkenbaar uit de periode dat ik met een constante depressie rondliep. De zelfkritiek was niet van de lucht, het constante schuldig voelen naar anderen dan ook niet. Ik ben gelukkig van de depressie af en ook die zelfkritiek en schuld is daarmee voor een groot deel opgelost. Ik heb in dagbehandeling een groot goed geleerd en dat is een stuk acceptatie. Die acceptatie doet mij erg goed, want er is daardoor wat ruimte voor mezelf en wie ik ben/mag zijn. Hier dus zeker niet therapie resistent gelukkig.
Verder slik ik medicatie. Ik herken de moeheid heel erg. Ik was al nooit energiek en met die medicatie is er helemaal weinig over van energie. Maar het lijkt gelukkig nog net niet op Pfeiffer en wat het me brengt (en vooral mijn kind) levert meer op. Ik ben een betere moeder hierdoor en dat is vreselijk belangrijk! Die medicatie (AD) brengt ook rust in mijn hoofd. De constante maalstroom aan gepieker en emotionele uitwassen die alle kanten uitvliegen, zijn daarmee toch wel behoorlijk verleden tijd. Zalig hoor, zo'n rust.
Dus ik begrijp wel een beetje hoe het leven voor jou zou moeten zijn nav je laatste post. Omdat ik stukjes herken. Maar ik prijs mezelf dan ook meteen gelukkig dat er bij mij meer rust is in de tent!
dinsdag 26 februari 2013 om 14:26
Het is ook vermoeiend echter ik weet niet beter dan te roeien met de riemen die ik heb, er het beste van maken, je zegeningen tellen, enz.
En als ik iets niet wil zijn is het vermoeiend voor mn omgeving, het is echter niet te vermijden dat men zich wel eens machteloos voelt met zo'n gebed zonder end.
Zodra ik compleet in een zwarte wolk gehuld ben en nergens meer om kan lachen dan weet ik dat het echt mis is, humor is mijn grootste troost, en dat kan er hard aan toe gaan met zwartgalligheid en cynisme en ook wel dingen "weglachen" zijn, maar het kunnen zien van de absurdheid van het leven, menselijk gedrag, en er hard om lachen/de draak mee steken, veel zelfspot, dat is denk ik mn grootste troost, bij het dealen met onbegrip/oordelen/imagoprobleem van psychisch leed.
Het kan altijd erger is idd ook een heel troostende gedachte!
En als ik iets niet wil zijn is het vermoeiend voor mn omgeving, het is echter niet te vermijden dat men zich wel eens machteloos voelt met zo'n gebed zonder end.
Zodra ik compleet in een zwarte wolk gehuld ben en nergens meer om kan lachen dan weet ik dat het echt mis is, humor is mijn grootste troost, en dat kan er hard aan toe gaan met zwartgalligheid en cynisme en ook wel dingen "weglachen" zijn, maar het kunnen zien van de absurdheid van het leven, menselijk gedrag, en er hard om lachen/de draak mee steken, veel zelfspot, dat is denk ik mn grootste troost, bij het dealen met onbegrip/oordelen/imagoprobleem van psychisch leed.
Het kan altijd erger is idd ook een heel troostende gedachte!
dinsdag 26 februari 2013 om 14:36
Mijn vriend vond het nogal persoonlijk wat ik allemaal geschreven heb, ik heb ook overwogen om het allemaal weer weg te halen, echter ik heb niet om B gevraagd en ik wil ook niet meewerken aan het taboe op B. Dat ik mij ervoor schaam en eigenlijk niet wil accepteren dat ik deze klachten heb, werkt ook niet constructief. Dus deze inkijk in mijn B brein zie ik als mn coming out, zij het anoniem. Ik zie mezelf niet met een armbandje van de stichting B rondlopen:
Armbandje V.I.P.
Een roze siliconenarmbandje met daarop de tekst ‘Veelzijdig Interessant Persoon'.
Ieder zn meug maar erkenning heb ik graag als individu, en niet als onderdeel van een grotere groep.
Als het een ander helpt, hartstikke fijn.
Deze posts vind ik al voldoende op de barricaden staan.
Daarbij vind ik het ook wel zuur om de ellende die het met zich meebrengt te vertalen naar zoiets, ben helemaal voor positief denken maar de realiteit is soms ook gewoon volkomen kut! En dat weiger ik mooier te maken dan het is.
Kan me de ergernis over de werkwijze van pink ribbon dan ook levendig voorstellen.
Armbandje V.I.P.
Een roze siliconenarmbandje met daarop de tekst ‘Veelzijdig Interessant Persoon'.
Ieder zn meug maar erkenning heb ik graag als individu, en niet als onderdeel van een grotere groep.
Als het een ander helpt, hartstikke fijn.
Deze posts vind ik al voldoende op de barricaden staan.
Daarbij vind ik het ook wel zuur om de ellende die het met zich meebrengt te vertalen naar zoiets, ben helemaal voor positief denken maar de realiteit is soms ook gewoon volkomen kut! En dat weiger ik mooier te maken dan het is.
Kan me de ergernis over de werkwijze van pink ribbon dan ook levendig voorstellen.
dinsdag 26 februari 2013 om 15:21
Ik wil even zeggen dat ik diep respect voor je heb, Tijgermeisje. Je staat niet voor niets op die barricade!
Ik heb zelf 9 jaar geleden diagnose trekken van B gehad. Twee jaar geleden opnieuw getest en geen trekken van B meer.... De emotionele drama's zijn aardig geluwd, dat klopt. Hoewel het meer het controleren van gedrag dan het werkelijk anders voelen van binnen is. Gewoon zijn kost mij ook bakken met energie, zeker omdat ik weiger toe te geven aan emotionele impulsen. Vanwege de verlatingsangst (maar ook bindingsangst) o.a. zijn relaties voor mij altijd drama's geweest. Nu zit ik weer in een beginnende relatie.... en moet ik alle zeilen bijzetten om 'normaal' met alles om te gaan. Soms wil ik alles erbij neergooien, onder een deken gaan liggen en gewoon helemaal niks meer vechten.
Herken een hoop van wat je schrijft. Wordt soms ook heel moe van hoe negatief er over B geschreven word, alsof er geen mensen achter zitten die inderdaad over landmijnen lopen.....
Ik heb zelf 9 jaar geleden diagnose trekken van B gehad. Twee jaar geleden opnieuw getest en geen trekken van B meer.... De emotionele drama's zijn aardig geluwd, dat klopt. Hoewel het meer het controleren van gedrag dan het werkelijk anders voelen van binnen is. Gewoon zijn kost mij ook bakken met energie, zeker omdat ik weiger toe te geven aan emotionele impulsen. Vanwege de verlatingsangst (maar ook bindingsangst) o.a. zijn relaties voor mij altijd drama's geweest. Nu zit ik weer in een beginnende relatie.... en moet ik alle zeilen bijzetten om 'normaal' met alles om te gaan. Soms wil ik alles erbij neergooien, onder een deken gaan liggen en gewoon helemaal niks meer vechten.
Herken een hoop van wat je schrijft. Wordt soms ook heel moe van hoe negatief er over B geschreven word, alsof er geen mensen achter zitten die inderdaad over landmijnen lopen.....
I have my fears but they do not have me
dinsdag 26 februari 2013 om 16:30
Het is ook erg persoonlijk Tijgermeisje. Hoewel het niet te herleiden is tot jou, want daarvoor zijn de gegevens te vaag. Maar je beleving is inderdaad persoonlijk en daardoor ook heel echt en eerlijk! En mogelijk helpt het ook veel anderen om jouw inzichten te lezen.
Mij heeft het iig geholpen bij het beter kunnen grijpen van BPS. En de bevestiging dat mijn klachten toch heel erg lijken af te wijken van jouw/jullie (als in categorie) klachten.
Mij heeft het iig geholpen bij het beter kunnen grijpen van BPS. En de bevestiging dat mijn klachten toch heel erg lijken af te wijken van jouw/jullie (als in categorie) klachten.
