Psyche
alle pijlers
Misbruikt als kind. Het effect ervan op volwassenen deel 2.
donderdag 16 juni 2016 om 20:42
Oorspronkelijk geschreven door Eleonora-1
Gisteren werd er in een ander topic over misbruik gesproken.
Dat heeft me vannacht erg beziggehouden omdat ik me weer eens realiseer hoeveel invloed het heeft op mij als volwassene.
Natuurlijk weet ik niet hoe het allemaal zou zijn gelopen als ik niet misbruikt was vroeger maar er zijn dingen die ik er mee in verband breng.
Je hoeft natuurlijk niks te vertellen over de aard van het misbruik als je dat niet wil. Voel je vrij daar over te zwijgen. Daar gaat het me op zich niet om. Dat je wat dan ook aan misbruik mee hebt gemaakt is al rot genoeg.
Het is me puur te doen om wat je er nú nog van merkt.
Zo ben ik nooit zorgeloos met mijn dochter. Ik scan mensen met wie ze omgaat. Intuïtief dus, niet dat ik in achtergronden duik of zo. Ik wantrouw mensen snel of zelfs bij voorbaat als het om mijn dochter gaat. Geheel onterecht waarschijnlijk maar dat gaat vanzelf.
Met mezelf ben ik juist heel onvoorzichtig. Onverschillig. Het kan me letterlijk weinig schelen hoe het met mij gaat en hoe ik met mezelf omga. Wel als ik er bewust over nadenk natuurlijk, want ik ben slim genoeg maar ik vóel geen noodzaak tot zuinigheid op mij.
Dat is wel een heel stuk beter sinds ik allerlei boeken gelezen heb en mijn echtgenoot ben tegengekomen maar ik merk dat er in mijn 'zelfbehoud compartiment' een storing zit. Hoe poepzuinig ik ook ben op de mensen om me heen, voor mezelf geldt dat niet.
Nou, dat onder andere dus.
Hoe is dat bij jou?
Mensen die te maken kregen met mishandeling, pesten, verwaarlozing etc. ook hartelijk welkom trouwens.
Vlinderoogje vond muziek bij het proces van gaan vertellen, er over praten, delen en verwerken.
Bij de een is de wond dieper en heeft de door anderen aangerichte schade meer impact en grotere gevolgen dan bij de ander maar hier praten we, voor zover we dat willen, ieder op onze eigen manier, over de gevolgen van misbruik in onze jeugd.
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Als er niet op je posting gereageerd wordt, vat dit niet op als een manier om je duidelijk te maken dat je niet gezien wordt of dat we niet in je geïnteresseerd zijn.
Er is geen kwade opzet in het spel maar iedereen is hier in de eerste plaats voor zichzelf en reageren is soms best moeilijk.
Zet, bij iets waar je graag reactie op wil, even fb aub (feedback aub) neer. Zodat anderen weten dat je behoefte hebt aan reacties van anderen.
Op verzoek van een aantal forummers hier: aub de postings van elkaar niet quoten.
Gisteren werd er in een ander topic over misbruik gesproken.
Dat heeft me vannacht erg beziggehouden omdat ik me weer eens realiseer hoeveel invloed het heeft op mij als volwassene.
Natuurlijk weet ik niet hoe het allemaal zou zijn gelopen als ik niet misbruikt was vroeger maar er zijn dingen die ik er mee in verband breng.
Je hoeft natuurlijk niks te vertellen over de aard van het misbruik als je dat niet wil. Voel je vrij daar over te zwijgen. Daar gaat het me op zich niet om. Dat je wat dan ook aan misbruik mee hebt gemaakt is al rot genoeg.
Het is me puur te doen om wat je er nú nog van merkt.
Zo ben ik nooit zorgeloos met mijn dochter. Ik scan mensen met wie ze omgaat. Intuïtief dus, niet dat ik in achtergronden duik of zo. Ik wantrouw mensen snel of zelfs bij voorbaat als het om mijn dochter gaat. Geheel onterecht waarschijnlijk maar dat gaat vanzelf.
Met mezelf ben ik juist heel onvoorzichtig. Onverschillig. Het kan me letterlijk weinig schelen hoe het met mij gaat en hoe ik met mezelf omga. Wel als ik er bewust over nadenk natuurlijk, want ik ben slim genoeg maar ik vóel geen noodzaak tot zuinigheid op mij.
Dat is wel een heel stuk beter sinds ik allerlei boeken gelezen heb en mijn echtgenoot ben tegengekomen maar ik merk dat er in mijn 'zelfbehoud compartiment' een storing zit. Hoe poepzuinig ik ook ben op de mensen om me heen, voor mezelf geldt dat niet.
Nou, dat onder andere dus.
Hoe is dat bij jou?
Mensen die te maken kregen met mishandeling, pesten, verwaarlozing etc. ook hartelijk welkom trouwens.
Vlinderoogje vond muziek bij het proces van gaan vertellen, er over praten, delen en verwerken.
Bij de een is de wond dieper en heeft de door anderen aangerichte schade meer impact en grotere gevolgen dan bij de ander maar hier praten we, voor zover we dat willen, ieder op onze eigen manier, over de gevolgen van misbruik in onze jeugd.
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Als er niet op je posting gereageerd wordt, vat dit niet op als een manier om je duidelijk te maken dat je niet gezien wordt of dat we niet in je geïnteresseerd zijn.
Er is geen kwade opzet in het spel maar iedereen is hier in de eerste plaats voor zichzelf en reageren is soms best moeilijk.
Zet, bij iets waar je graag reactie op wil, even fb aub (feedback aub) neer. Zodat anderen weten dat je behoefte hebt aan reacties van anderen.
Op verzoek van een aantal forummers hier: aub de postings van elkaar niet quoten.
“Happiness can be found, even in the darkest of times, if one only remembers to turn on the light.”
zondag 23 oktober 2016 om 11:15
Je neemt niet teveel ruimte in, helemaal niet zelfs!
Wat de wens van de verloskundige betreft, prima dat zij het natuurlijker vond, maar het gaat uiteindelijk om jou en niet om haar. Voor jou is het beter om niet af te wachten. Probeer aan je vriend uit te leggen waarom je het 'liefst' een curretage wilt. Dat afwachten geen optie is omdat het jou vertrouwen in je lichaam alleen nog maar meer schaadt en je daar echt niets mee opschiet. Dat pillen je doodeng lijken en dat je niet kunt inschatten of je daar adequaat op kunt reageren. Dat het geen controle hebben over wat er nu gebeurd met je lijf enorm triggert aan je machteloosheid vroeger. Laat je vriend je vervolgens helpen bij de verloskundige om de boodschap over te laten komen. Als zij echt zou weigeren (wat onwaarschijnlijk is hoor, meestal gaan ze wel mee in jou wens gelukkig) mag je vragen naar een andere verloskundige die jou wensen wel respecteert. Als je dat zelf niet durft, laat je vriend dat dan regelen.
Het is ook meten met twee maten. Verstandelijk weet ik dat wel, maar het gevoel is zo anders. Je lijf laat je in de steek en dat roept zoveel oud gevoel op.
Wat de wens van de verloskundige betreft, prima dat zij het natuurlijker vond, maar het gaat uiteindelijk om jou en niet om haar. Voor jou is het beter om niet af te wachten. Probeer aan je vriend uit te leggen waarom je het 'liefst' een curretage wilt. Dat afwachten geen optie is omdat het jou vertrouwen in je lichaam alleen nog maar meer schaadt en je daar echt niets mee opschiet. Dat pillen je doodeng lijken en dat je niet kunt inschatten of je daar adequaat op kunt reageren. Dat het geen controle hebben over wat er nu gebeurd met je lijf enorm triggert aan je machteloosheid vroeger. Laat je vriend je vervolgens helpen bij de verloskundige om de boodschap over te laten komen. Als zij echt zou weigeren (wat onwaarschijnlijk is hoor, meestal gaan ze wel mee in jou wens gelukkig) mag je vragen naar een andere verloskundige die jou wensen wel respecteert. Als je dat zelf niet durft, laat je vriend dat dan regelen.
Het is ook meten met twee maten. Verstandelijk weet ik dat wel, maar het gevoel is zo anders. Je lijf laat je in de steek en dat roept zoveel oud gevoel op.
zondag 23 oktober 2016 om 11:21
Zeg dat wel... verstand en gevoel.
En taal ergens voor vinden, zo moeilijk, en soms ook gewoon onmogelijk.
Dat verleden heeft zoveel invloed, dat merk ik ook en vooral sinds ik ben weggegaan en nu alleen woon. Het is me in alle omvang duidelijk geworden hoezeer 'dat verleden' alles (van relaties tot werk en alles daar tussenin) beïnvloed heeft. Heel pijnlijk en confronterend, en ik kan er niet omheen.
En taal ergens voor vinden, zo moeilijk, en soms ook gewoon onmogelijk.
Dat verleden heeft zoveel invloed, dat merk ik ook en vooral sinds ik ben weggegaan en nu alleen woon. Het is me in alle omvang duidelijk geworden hoezeer 'dat verleden' alles (van relaties tot werk en alles daar tussenin) beïnvloed heeft. Heel pijnlijk en confronterend, en ik kan er niet omheen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 23 oktober 2016 om 11:31
Het voelt zo onveilig, het roept zoveel oude emoties op en jullie woorden zijn confronterend, bedoel ik op een goede manier, zoals je laatste post Sun, zo is het precies, maar ik zou willen dat het niet zo was en het een nachtmerrie is die straks stopt..
En inderdaad wat jij zegt EV, verstand en gevoel, die komen nooit op een lijn
En inderdaad wat jij zegt EV, verstand en gevoel, die komen nooit op een lijn
zondag 23 oktober 2016 om 13:34
maandag 24 oktober 2016 om 12:36
Wat goed van je smurf. Ik snap dat het doodeng was en is. Dat het om heel erg confronterend is allemaal. Het is ook definitief en keihard en dat maakt het vreselijk naar
Vanmorgen het behandelgesprek met de psychologe gehad en ik ben er behoorlijk door geraakt. Ze wil opnieuw emdr proberen en ik ben doodsbang.
Vanmorgen het behandelgesprek met de psychologe gehad en ik ben er behoorlijk door geraakt. Ze wil opnieuw emdr proberen en ik ben doodsbang.
maandag 24 oktober 2016 om 13:55
Gesprek gehad met spver. Ging niet goed, op een gegeven moment was ik er niet meer bij. Toen ik "bijkwam" zag ik dat ze weg was. Ze heeft net gebeld, ze zei dat ik ineens onbereikbaar was en ze probeerde me in het hier en nu te krijgen, maar dat lukte niet. En schijnbaar heb ik tegen haar gezegt dat ze weg moest gaan. Ik zei, dat kan ik me niet herrinneren, en als ik had gezegt dat ze wegmoest gaan, dat was niet de bedoeling, ik zei dat hij weg moest. Voordat ik weggleed had ik nog gezegt, pak hem alsjeblieft op en sluit hem voorgoed op. Ik levenslang, hij levenskang. Maar kan me niks van herrinneren.
Het is gisteren weer uit de hand gelopen. Nu staat er wederom zijn naam en hoer in buik gekrast. Waarom? Van de eerste keer was het bijna weg, nu ga ik weer door die hel. Dit keer is het wat dieper dan de vorige keer, want nu doet steeds mijn huid pijn en kan er niets op hebben.
Alsof hij het weet, nu kan ik weer mijn slag slaan.
Misschien het beste als ik van de aardbodem verdwijn, heb ik eindelijk rust
Het is gisteren weer uit de hand gelopen. Nu staat er wederom zijn naam en hoer in buik gekrast. Waarom? Van de eerste keer was het bijna weg, nu ga ik weer door die hel. Dit keer is het wat dieper dan de vorige keer, want nu doet steeds mijn huid pijn en kan er niets op hebben.
Alsof hij het weet, nu kan ik weer mijn slag slaan.
Misschien het beste als ik van de aardbodem verdwijn, heb ik eindelijk rust
maandag 24 oktober 2016 om 13:59
Stap voor stap, Smurf
Het hoeft niet allemaal tegelijk.
Ook voor jou Sunemom
Het lijkt wel of ik niets meer te geven heb, of niets meer bij te dragen.
Of het aanstellerij is dat ik me nu zo voel, terwijl ik zulke stappen heb gezet en nu zo'n fijne eigen plek heb. Oude stem: 'Stel je niet aan.' Oh.. dat was mijn moeder altijd, tegen mijn jongere zus. Alles galmt nog na. Na al die jaren. Triest dat ik daar nog steeds niet boven kan staan, en dat dit nog steeds opspeelt.
Vandaag wel iets gepland, maar stond aan gesloten deur, ondanks checken openingstijden op internet. Klopte dus niet.
Vanmiddag ook iets bedacht, ga ik zo doen. Als het goed is komt morgen een vriendin. Ik probeer altijd wel elke dag iets te verzinnen, en de deur uit te gaan. Steeds alleen met mezelf hier gaat niet goedkomen. Ik moet naar buiten.
Het hoeft niet allemaal tegelijk.
Ook voor jou Sunemom
Het lijkt wel of ik niets meer te geven heb, of niets meer bij te dragen.
Of het aanstellerij is dat ik me nu zo voel, terwijl ik zulke stappen heb gezet en nu zo'n fijne eigen plek heb. Oude stem: 'Stel je niet aan.' Oh.. dat was mijn moeder altijd, tegen mijn jongere zus. Alles galmt nog na. Na al die jaren. Triest dat ik daar nog steeds niet boven kan staan, en dat dit nog steeds opspeelt.
Vandaag wel iets gepland, maar stond aan gesloten deur, ondanks checken openingstijden op internet. Klopte dus niet.
Vanmiddag ook iets bedacht, ga ik zo doen. Als het goed is komt morgen een vriendin. Ik probeer altijd wel elke dag iets te verzinnen, en de deur uit te gaan. Steeds alleen met mezelf hier gaat niet goedkomen. Ik moet naar buiten.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 24 oktober 2016 om 18:30
We gaan volgende week beginnen. We hebben besloten met een van de minder heftige herinneringen te starten, om te kunnen kijken of ik het trek, en alsnog vind ik het heel erg eng. Ik kon niet zo heel goed aangeven waar ik nou zo bang voor ben. Ik reageerde ook al best heftig het moeten benoemen van een aanraak dingen. Echt ik weet dat ik dit moet zien, maar ik zie er vreselijk tegenop.
Kaitlyntodd eigenlijk vind ik het onverantwoord dat ze weggegaan is, ze zou in moeten kunnen schatten of je in elk geval een beetje ok bent en dat was je duidelijk niet. Hoe is het nu?
EV is het nog een beetje gelukt vandaag, voel je je wat beter?
Smurf
Kaitlyntodd eigenlijk vind ik het onverantwoord dat ze weggegaan is, ze zou in moeten kunnen schatten of je in elk geval een beetje ok bent en dat was je duidelijk niet. Hoe is het nu?
EV is het nog een beetje gelukt vandaag, voel je je wat beter?
Smurf
maandag 24 oktober 2016 om 21:24
Ik weet het even niet zo goed. De psychologe gaf aan dat het belangrijk was alle herinneringen die op de voorgrond staan (degene die steeds terug blijven komen in nachtmerries en herbelevingen) te benoemen. Ik had me dat niet op voorbereid en ik loop al de hele dag te malen omdat ik dingen niet benoemt heb, twijfel over of dat wel zou moeten. Het voelt als nu al als 'het niet goed doen '. Ik ben er zo ontzettend onzeker over
maandag 24 oktober 2016 om 21:38
Ik lees ook al tijdje mee maar wil nu ff reageren als dat goed is
@sun ik snap goed wat je bedoelt. Het is zó spannend om nare herinneringen, mn zulke intieme en schaamtevolle zaken te bespreken met iemand, hardop woorden aan te geven.
Ik startte ook met emdr vanuit het idee dat dit niet hoefde/nodig was. Maar zo werkt het dus niet, ik benoem de plaatjes ook nog niet of maar n klein beetje en mn psych kan mijn proces daardoor niet goed volgen zodat ik makkelijk in te hoge spanning zit zonder dat zij het aan ziet komen, ik dissocieer dan en de emdr stagneert (spanning zakt van hoog naar 'weet ik niet', focus raakt weg ed).
Dus we werken nu vooral ook aan vertrouwen en verminderen van de schaamte in ons contact. Het lukt me nu wel om sommige dingen op te schrijven en dat stuur ik haar dan, dat verlaagt voor mij de drempel om ook hardop te gaan uitspreken. Staan nog aan t begin maar heb er zo wel meer vertrouwen in.
Hoop dat jij ook ruimte en tijd voor jezelf mag innemen om samen met je therapeut uit te zoeken wat het beste werkt.
Wel enorm dapper dat je er weer aan gaat staan. Sterkte.
@sun ik snap goed wat je bedoelt. Het is zó spannend om nare herinneringen, mn zulke intieme en schaamtevolle zaken te bespreken met iemand, hardop woorden aan te geven.
Ik startte ook met emdr vanuit het idee dat dit niet hoefde/nodig was. Maar zo werkt het dus niet, ik benoem de plaatjes ook nog niet of maar n klein beetje en mn psych kan mijn proces daardoor niet goed volgen zodat ik makkelijk in te hoge spanning zit zonder dat zij het aan ziet komen, ik dissocieer dan en de emdr stagneert (spanning zakt van hoog naar 'weet ik niet', focus raakt weg ed).
Dus we werken nu vooral ook aan vertrouwen en verminderen van de schaamte in ons contact. Het lukt me nu wel om sommige dingen op te schrijven en dat stuur ik haar dan, dat verlaagt voor mij de drempel om ook hardop te gaan uitspreken. Staan nog aan t begin maar heb er zo wel meer vertrouwen in.
Hoop dat jij ook ruimte en tijd voor jezelf mag innemen om samen met je therapeut uit te zoeken wat het beste werkt.
Wel enorm dapper dat je er weer aan gaat staan. Sterkte.
maandag 24 oktober 2016 om 22:06
Die schaamte zit er inderdaad heel erg, maar het is ook de angst voor wat het allemaal oproept. Het uitspreken van sommige woorden triggert zo enorm. Zelfs dat de psychologe bepaalde dingen opschreef triggerde hele nare gevoelens. Ik voel zoveel angst voor wat er komen gaat en ik weet dat ik mee mag bepalen in het tempo, maar ik weet niet hoe ik dat aan moet geven. Beslissen in dit soort dingen vind ik heel moeilijk, mijn wil kenbaar maken is zo'n lastig iets.
Waar ik ook over twijfel of ik dat aan moet geven is dat ook de psychologe aangaf het wel te gaan proberen omdat ik het op veel gebieden in mijn leven gewoon goed doe. Zij ziet dat als iets sterks, als een basis om op door te pakken, maar ik zie het vooral als een enorme valkuil. Mensen denken altijd dat het wel gaat doordat ik wel doorga, netjes doe wat iedereen verwacht, maar eigenlijk is dat gewoon het onvermogen te laten zien hoe het echt met me gaat en dat maakt me soms heel erg wanhopig. Ik kan geen kant op, want iedereen denkt dat het wel meevalt en ik mezelf wel in de hand heb en ik heb geen flauw idee hoe ik het moet aangeven als dat niet zo is.
Waar ik ook over twijfel of ik dat aan moet geven is dat ook de psychologe aangaf het wel te gaan proberen omdat ik het op veel gebieden in mijn leven gewoon goed doe. Zij ziet dat als iets sterks, als een basis om op door te pakken, maar ik zie het vooral als een enorme valkuil. Mensen denken altijd dat het wel gaat doordat ik wel doorga, netjes doe wat iedereen verwacht, maar eigenlijk is dat gewoon het onvermogen te laten zien hoe het echt met me gaat en dat maakt me soms heel erg wanhopig. Ik kan geen kant op, want iedereen denkt dat het wel meevalt en ik mezelf wel in de hand heb en ik heb geen flauw idee hoe ik het moet aangeven als dat niet zo is.
maandag 24 oktober 2016 om 22:22
Dat is wel precies wat ik bedoel. Het heeft niets te maken met sterk zijn. Ik kan vanbinnen compleet kapot gaan en toch met een glimlach iemand anders staan helpen of een opdracht uitvoeren. Enkel omdat dat hoort, mensen hebben nooit een idee gehad wat er in ons gezin speelde, als ik het lef had ook maar iets van zwakte te laten zien werd ik zo hard gestraft dat je vanzelf heel 'sterk' wordt. Maar de laatste tijd laat ik steken vallen, ik doe het nog steeds met een glimlach, lach de stommiteiten een beetje weg en doordat iedereen eraan gewend is dat ik alles goed regel kom ik ermee weg, maar elk 'foutje' is een teken voor mij dat ik echt veel te ver over mijn grens heen ben, maar zelfs als ik het tegen iemand zeg (vorige week geprobeerd) dan krijg ik als reactie dat iedereen weleens een fout maakt en dat het echt niks uitmaakt. Maar het maakt wel uit, want ik raak mezelf totaal kwijt en dat krijg ik niemand aan z'n verstand.
maandag 24 oktober 2016 om 22:24
Dat is ook zo en herkenbaar. "Je bent er toch goed uitgekomen". Tuurlijk: hard gewerkt om er te mogen zijn, erkenning en bevestiging te krijgen. Maar alles zakt in een leegte weg, huis op drijfzand oid. Basisveiligheid/basisvertrouwen, zelfwaarde allemaal zeer wankel ondertussen. En dat voel je gerust iets minder als je altijd heel hard bezig bent en hard werkt, echter als je stil staat/stil wordt gezet...
Ik blijf bang dat ik alles verlies als ik door de therapie in crisis raak/emoties niet meer kan handelen. Terwijl ik rationeel wel weet dat dit niet klopt.
Maar goed: tuurlijk is het knap dat we allemaal ondanks alle narigheid zaken hebben opgebouwd. Zegt ook iets over onze veerkracht. Maar voor mezelf geldt dat dit geen 'keuze' was, maar puur overleven.
Ik blijf bang dat ik alles verlies als ik door de therapie in crisis raak/emoties niet meer kan handelen. Terwijl ik rationeel wel weet dat dit niet klopt.
Maar goed: tuurlijk is het knap dat we allemaal ondanks alle narigheid zaken hebben opgebouwd. Zegt ook iets over onze veerkracht. Maar voor mezelf geldt dat dit geen 'keuze' was, maar puur overleven.
