Psyche
alle pijlers
Misbruikt als kind. Het effect ervan op volwassenen deel 2.
donderdag 16 juni 2016 om 20:42
Oorspronkelijk geschreven door Eleonora-1
Gisteren werd er in een ander topic over misbruik gesproken.
Dat heeft me vannacht erg beziggehouden omdat ik me weer eens realiseer hoeveel invloed het heeft op mij als volwassene.
Natuurlijk weet ik niet hoe het allemaal zou zijn gelopen als ik niet misbruikt was vroeger maar er zijn dingen die ik er mee in verband breng.
Je hoeft natuurlijk niks te vertellen over de aard van het misbruik als je dat niet wil. Voel je vrij daar over te zwijgen. Daar gaat het me op zich niet om. Dat je wat dan ook aan misbruik mee hebt gemaakt is al rot genoeg.
Het is me puur te doen om wat je er nú nog van merkt.
Zo ben ik nooit zorgeloos met mijn dochter. Ik scan mensen met wie ze omgaat. Intuïtief dus, niet dat ik in achtergronden duik of zo. Ik wantrouw mensen snel of zelfs bij voorbaat als het om mijn dochter gaat. Geheel onterecht waarschijnlijk maar dat gaat vanzelf.
Met mezelf ben ik juist heel onvoorzichtig. Onverschillig. Het kan me letterlijk weinig schelen hoe het met mij gaat en hoe ik met mezelf omga. Wel als ik er bewust over nadenk natuurlijk, want ik ben slim genoeg maar ik vóel geen noodzaak tot zuinigheid op mij.
Dat is wel een heel stuk beter sinds ik allerlei boeken gelezen heb en mijn echtgenoot ben tegengekomen maar ik merk dat er in mijn 'zelfbehoud compartiment' een storing zit. Hoe poepzuinig ik ook ben op de mensen om me heen, voor mezelf geldt dat niet.
Nou, dat onder andere dus.
Hoe is dat bij jou?
Mensen die te maken kregen met mishandeling, pesten, verwaarlozing etc. ook hartelijk welkom trouwens.
Vlinderoogje vond muziek bij het proces van gaan vertellen, er over praten, delen en verwerken.
Bij de een is de wond dieper en heeft de door anderen aangerichte schade meer impact en grotere gevolgen dan bij de ander maar hier praten we, voor zover we dat willen, ieder op onze eigen manier, over de gevolgen van misbruik in onze jeugd.
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Als er niet op je posting gereageerd wordt, vat dit niet op als een manier om je duidelijk te maken dat je niet gezien wordt of dat we niet in je geïnteresseerd zijn.
Er is geen kwade opzet in het spel maar iedereen is hier in de eerste plaats voor zichzelf en reageren is soms best moeilijk.
Zet, bij iets waar je graag reactie op wil, even fb aub (feedback aub) neer. Zodat anderen weten dat je behoefte hebt aan reacties van anderen.
Op verzoek van een aantal forummers hier: aub de postings van elkaar niet quoten.
Gisteren werd er in een ander topic over misbruik gesproken.
Dat heeft me vannacht erg beziggehouden omdat ik me weer eens realiseer hoeveel invloed het heeft op mij als volwassene.
Natuurlijk weet ik niet hoe het allemaal zou zijn gelopen als ik niet misbruikt was vroeger maar er zijn dingen die ik er mee in verband breng.
Je hoeft natuurlijk niks te vertellen over de aard van het misbruik als je dat niet wil. Voel je vrij daar over te zwijgen. Daar gaat het me op zich niet om. Dat je wat dan ook aan misbruik mee hebt gemaakt is al rot genoeg.
Het is me puur te doen om wat je er nú nog van merkt.
Zo ben ik nooit zorgeloos met mijn dochter. Ik scan mensen met wie ze omgaat. Intuïtief dus, niet dat ik in achtergronden duik of zo. Ik wantrouw mensen snel of zelfs bij voorbaat als het om mijn dochter gaat. Geheel onterecht waarschijnlijk maar dat gaat vanzelf.
Met mezelf ben ik juist heel onvoorzichtig. Onverschillig. Het kan me letterlijk weinig schelen hoe het met mij gaat en hoe ik met mezelf omga. Wel als ik er bewust over nadenk natuurlijk, want ik ben slim genoeg maar ik vóel geen noodzaak tot zuinigheid op mij.
Dat is wel een heel stuk beter sinds ik allerlei boeken gelezen heb en mijn echtgenoot ben tegengekomen maar ik merk dat er in mijn 'zelfbehoud compartiment' een storing zit. Hoe poepzuinig ik ook ben op de mensen om me heen, voor mezelf geldt dat niet.
Nou, dat onder andere dus.
Hoe is dat bij jou?
Mensen die te maken kregen met mishandeling, pesten, verwaarlozing etc. ook hartelijk welkom trouwens.
Vlinderoogje vond muziek bij het proces van gaan vertellen, er over praten, delen en verwerken.
Bij de een is de wond dieper en heeft de door anderen aangerichte schade meer impact en grotere gevolgen dan bij de ander maar hier praten we, voor zover we dat willen, ieder op onze eigen manier, over de gevolgen van misbruik in onze jeugd.
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Als er niet op je posting gereageerd wordt, vat dit niet op als een manier om je duidelijk te maken dat je niet gezien wordt of dat we niet in je geïnteresseerd zijn.
Er is geen kwade opzet in het spel maar iedereen is hier in de eerste plaats voor zichzelf en reageren is soms best moeilijk.
Zet, bij iets waar je graag reactie op wil, even fb aub (feedback aub) neer. Zodat anderen weten dat je behoefte hebt aan reacties van anderen.
Op verzoek van een aantal forummers hier: aub de postings van elkaar niet quoten.
“Happiness can be found, even in the darkest of times, if one only remembers to turn on the light.”
dinsdag 18 oktober 2016 om 09:11
Elke dag is er één, Sun. Ik hoop dat je hebt kunnen slapen.
Bij mij kwam gisteravond een goede vriendin op bezoek. Op zich was dat fijn, we zijn ook samen een frietje gaan eten. Maar ik voelde mij eigenlijk niet goed. Door alles heen steeds een grote onzekerheid in mezelf. Later, toen ik erover nadacht, dacht ik: eigenlijk zit onder al mijn gedrag en al mijn reacties een ontzettend grote angst en onveiligheid. Heb ik me ooit wel 100% veilig bij iemand gevoeld?... De basis in mijn leven die zo onveilig was komt heel voelbaar naar boven. Het is ontmoedigend, na alles wat ik al doorstaan en bereikt heb. Ik weet niet hoe ik hiermee moet leven. Het is een rode draad in alles.
Bij mij kwam gisteravond een goede vriendin op bezoek. Op zich was dat fijn, we zijn ook samen een frietje gaan eten. Maar ik voelde mij eigenlijk niet goed. Door alles heen steeds een grote onzekerheid in mezelf. Later, toen ik erover nadacht, dacht ik: eigenlijk zit onder al mijn gedrag en al mijn reacties een ontzettend grote angst en onveiligheid. Heb ik me ooit wel 100% veilig bij iemand gevoeld?... De basis in mijn leven die zo onveilig was komt heel voelbaar naar boven. Het is ontmoedigend, na alles wat ik al doorstaan en bereikt heb. Ik weet niet hoe ik hiermee moet leven. Het is een rode draad in alles.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 18 oktober 2016 om 10:05
Dat gevoel, die voelbare twijfel/onveiligheid die ken ik ook. En dat is hartstikke moeilijk want ik vraag me ook vaak af of die op welke manier dan ook oplosbaar is. Of dat überhaupt kan. Of je iets dat op zo'n jonge leeftijd verwoest is in je basis ooit echt ok kunt maken. En daar kan ik heel verdrietig van worden, want dat is toch de basis van alles, veiligheid. Veilig zijn en je veilig en geborgen voelen. Hele dikke lieve EV.
EV zou ik jou iets privé mogen vragen?
EV zou ik jou iets privé mogen vragen?
dinsdag 18 oktober 2016 om 10:15
Dat mag, Sun. Ik moet zo weg (naar mediator..... bah), ik reageer later.
Therapeute zei ooit dat er altijd een litteken zal blijven, maar ik vind dit toch wel een heel wezenlijke, waar moeilijk mee te leven valt. Omdat latere gebeurtenissen in mijn leven dit ook nog lijken te bevestigen. Ik denk dat ik mij 'op drijfzand' zal bijven voelen. Niet alles is te repareren..
Therapeute zei ooit dat er altijd een litteken zal blijven, maar ik vind dit toch wel een heel wezenlijke, waar moeilijk mee te leven valt. Omdat latere gebeurtenissen in mijn leven dit ook nog lijken te bevestigen. Ik denk dat ik mij 'op drijfzand' zal bijven voelen. Niet alles is te repareren..
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 18 oktober 2016 om 21:05
Ik ben nieuw hier, en ik heb net dit topic door zitten lezen. Ik herken ontzettend veel hier, ik zit nu een beetje in een zwart uitzichtloos gat. Geen werk, geen vrienden ik lig hier maar weg te rotten. Meermaals bij het ggz geweest, maar t werkt niet voor mij. Ik ben ook niet eerlijk tegen hun, maar ik kan niet eerlijk zijn. Ik durf het niet. En zodra ik dat wel ben kap ik het af. Ik ga binnenkort weer aan een nieuw traject starten, dit keer meer praktisch gericht. Maar als ik heel eerlijk ben wil ik niet meer, ik ben zo moe ik ben het zo zat om mezelf op te peppen en vervolgens om te moeten gaan met het falen. Ik weet het niet. Ik merk aan mezelf dat het steeds moeilijker wordt om tegen mezelf te zeggen 'nog even' of het 'het komt wel goed'. Ik weet ook niet waarom ik hier post, ik wil opgeven maar toch ook niet. Ik weet het niet
dinsdag 18 oktober 2016 om 23:49
Kijk uit hoe je dingen opschrijft hier blancoboek. Het hebben over opgeven mag niet . Ik begrijp je gevoel wel een beetje, maar geen jezelf de kans.
Open zijn over waar je echt mee zit, tegenaan loopt is ook ontzettend moeilijk. Misschien dat het je helpt om hier wat te vertellen, wij kennen je niet
Open zijn over waar je echt mee zit, tegenaan loopt is ook ontzettend moeilijk. Misschien dat het je helpt om hier wat te vertellen, wij kennen je niet
woensdag 19 oktober 2016 om 00:25
PAS OP: ev triggers in onderstaande - lees dit svp niet als je dit wilt vermijden
Het gevoel op te moeten of willen geven, is niet verboden. Het bespreken van zelfmoordplannen is meer tegen de regels. Ik heb ook vaak dat gevoel, dat ik op wil geven maar ook weer niet. Gewoon niet meer weten wat je nog moet doen. Heb dit vanavond toevallig (zat er net doorheen toen ik maar even op het forum ging lezen). Ik voel me erg in paniek.
(onderstaande is anders dan waar jij over schrijft blancoboek)
Heb het gevoel dat ik alles al weken en maanden en jaren volgens 'de boekjes' doe. Ik sport. Ik mediteer. Ik doe yoga. Ik heb hobby's. Ik blijf bijna voltijds werken, ondanks gediagnosticeerde ptss, probeer daar alles goed te doen. En op een gegeven moment, ja eigenlijk nu -pats boem- realiseer ik me: kers, waar ben je mee bezig? Wat levert dit je op? Niks, de balans is zelfs negatief. Vet negatief. Want niemand is er voor me, maar ik blijf bezig het iedereen naar de zin te maken. Ik accepteer dat mensen me bij de eerste de beste steek die ik laat vallen een reprimande geven van hier tot ginder maar zelf iets verwachten: nee, dat kan niet en daar volgt met diezelfde ontevreden kwaadheid eenzelfde soort reprimande (OK, dat is een te mooi woord ervoor- iemand een beter alternatief?). Doe ik iets niet goed, of wil ik iets zelf/voor mij, het levert dezelfde reacties op. Dat valt me nu plots op. DAT is al vreemd, dat beide dezelfde soort kwaadheid oproept!
Wordt je pijn gedaan moet je dat accepteren en ben je veeleisend en ondankbaar als je er wel wat van durft te zeggen, en wil je iets voor jezelf, is er diezelfde houding dat dat dus onmogelijk is...dus eigenlijk kan er uiteindelijk niks. En dan heb ik het dus over reacties op de NEGATIEVE zaken.
Want op positieve dingen die ik deed en doe reageert niemand. Of heel laconiek, ongeintereseerd. Dat was niet waard te onthouden ofniet waard om voor te bedanken, laat staan op een blije manier.
Ik besef me dit nu pas.
Ik voel me zo naar van angst en ook beroerd van kwaadheid....want dit patroon heeft decennia lang mijn leven stil gezet. Hoe ik het ook wende of keerde, niets was goed, ik kon helemaal niets vragen ook voor mijzelf. Behoeften hoorde ik niet te hebben, en nog steeds.
Als het me wegens ptss onmogelijk is te e-mailen of bellen (vermijding) dan wordt me dat 1) verweten, want jeetje, iedereen doet 'zo zijn best' en ik kan niet eens iets korts terug sturen?; en als ik dan vraag of ik vaker gebeld kan worden omdat mail dus zo lastig is, is dat onmoeglijk en hoor ik dat 2) gevoegelijk te accepteren en krijg ik 3) een tirade dat ze er wel voor me zijn en t voor mij ook 'nooit goed' is.
Dat is toch krom als een hoepel? Een catch 22 of beter 33. Waarbij ik nu het nare gevoel krijg dat alles erop gericht was maar kwaad te kunnen worden op mij. Het erge vind ik dat ik nu zie hoe dit mijn hele leven stil zette, terwijl anderen rustig en happy hun eigen leven opbouwden. En ik maar wachten (onbewust) op de dag dat ik steun, aanmoediging, onvoorwaardelijke liefde kreeg. Erg, ergens schaam ik me, dat ik hier zo lang op heb gewacht, zonder dat ik me hier bewust van was.
Ik deed alles om het anderen naar de zin te maken. Niemand kwaad te maken, zelf niet te worden afgewezen. Maar de onvrede van anderen bleef en daarenboven ben ik niet aan mijn eigen leven toe gekomen. Nee, ik mocht de rotgevoelens opdweilen en had niets fijns te bieden, en mijn reactie daarop: nog hader mijn best doen, nog preciezer kijken waar ik fout zat, wat ik kan doen om het goed te maken enz.
Zo was ik vandaag bij de Xenos, een kennis van mij had me laatst enorm gekwetst. Stond ik vandaag met een kaart en chocolaatjes in de hand in de winkel, om hem die te sturen. WEIRD, want wie kwetste wie?
Dat kompas is bij mij helemaal ontspoort.
Ik heb de kaart en de choco terug gezet.
Maar besef me vanavond weer hoe klem ik zat/zit. Terwijl ik zo mijn best doe, alles volgens de boekjes, maar me nog steeds zo in dat keurslijf voel. Dan weet ik ook niet meer wat ik nog kan.
Zoek ook zeker hulp. Never give up....he....zo is Kers. Maar ook niet de juiste plek gevonden nog. En vraag me af hoezo. Zou dat ook aan mij liggen?
Ik merk dat ik dt proces doodeng vindt. Het is koersen op mijn eigen compas. Maar wat doe je als je niet zeker weet of die t goed doet? Als anderen je zo hebben terug gegeven dat daar op fundamenteel level iets mis mee is, wordt iets dat sowieso al spannend is, bijna onmogelijk en doodvermoeiend.
En nu wil ik bijna sorry zeggen voor negativiteit. Ook weer zo kenmerkend!!
Ben het ZO beu!
Het gevoel op te moeten of willen geven, is niet verboden. Het bespreken van zelfmoordplannen is meer tegen de regels. Ik heb ook vaak dat gevoel, dat ik op wil geven maar ook weer niet. Gewoon niet meer weten wat je nog moet doen. Heb dit vanavond toevallig (zat er net doorheen toen ik maar even op het forum ging lezen). Ik voel me erg in paniek.
(onderstaande is anders dan waar jij over schrijft blancoboek)
Heb het gevoel dat ik alles al weken en maanden en jaren volgens 'de boekjes' doe. Ik sport. Ik mediteer. Ik doe yoga. Ik heb hobby's. Ik blijf bijna voltijds werken, ondanks gediagnosticeerde ptss, probeer daar alles goed te doen. En op een gegeven moment, ja eigenlijk nu -pats boem- realiseer ik me: kers, waar ben je mee bezig? Wat levert dit je op? Niks, de balans is zelfs negatief. Vet negatief. Want niemand is er voor me, maar ik blijf bezig het iedereen naar de zin te maken. Ik accepteer dat mensen me bij de eerste de beste steek die ik laat vallen een reprimande geven van hier tot ginder maar zelf iets verwachten: nee, dat kan niet en daar volgt met diezelfde ontevreden kwaadheid eenzelfde soort reprimande (OK, dat is een te mooi woord ervoor- iemand een beter alternatief?). Doe ik iets niet goed, of wil ik iets zelf/voor mij, het levert dezelfde reacties op. Dat valt me nu plots op. DAT is al vreemd, dat beide dezelfde soort kwaadheid oproept!
Wordt je pijn gedaan moet je dat accepteren en ben je veeleisend en ondankbaar als je er wel wat van durft te zeggen, en wil je iets voor jezelf, is er diezelfde houding dat dat dus onmogelijk is...dus eigenlijk kan er uiteindelijk niks. En dan heb ik het dus over reacties op de NEGATIEVE zaken.
Want op positieve dingen die ik deed en doe reageert niemand. Of heel laconiek, ongeintereseerd. Dat was niet waard te onthouden ofniet waard om voor te bedanken, laat staan op een blije manier.
Ik besef me dit nu pas.
Ik voel me zo naar van angst en ook beroerd van kwaadheid....want dit patroon heeft decennia lang mijn leven stil gezet. Hoe ik het ook wende of keerde, niets was goed, ik kon helemaal niets vragen ook voor mijzelf. Behoeften hoorde ik niet te hebben, en nog steeds.
Als het me wegens ptss onmogelijk is te e-mailen of bellen (vermijding) dan wordt me dat 1) verweten, want jeetje, iedereen doet 'zo zijn best' en ik kan niet eens iets korts terug sturen?; en als ik dan vraag of ik vaker gebeld kan worden omdat mail dus zo lastig is, is dat onmoeglijk en hoor ik dat 2) gevoegelijk te accepteren en krijg ik 3) een tirade dat ze er wel voor me zijn en t voor mij ook 'nooit goed' is.
Dat is toch krom als een hoepel? Een catch 22 of beter 33. Waarbij ik nu het nare gevoel krijg dat alles erop gericht was maar kwaad te kunnen worden op mij. Het erge vind ik dat ik nu zie hoe dit mijn hele leven stil zette, terwijl anderen rustig en happy hun eigen leven opbouwden. En ik maar wachten (onbewust) op de dag dat ik steun, aanmoediging, onvoorwaardelijke liefde kreeg. Erg, ergens schaam ik me, dat ik hier zo lang op heb gewacht, zonder dat ik me hier bewust van was.
Ik deed alles om het anderen naar de zin te maken. Niemand kwaad te maken, zelf niet te worden afgewezen. Maar de onvrede van anderen bleef en daarenboven ben ik niet aan mijn eigen leven toe gekomen. Nee, ik mocht de rotgevoelens opdweilen en had niets fijns te bieden, en mijn reactie daarop: nog hader mijn best doen, nog preciezer kijken waar ik fout zat, wat ik kan doen om het goed te maken enz.
Zo was ik vandaag bij de Xenos, een kennis van mij had me laatst enorm gekwetst. Stond ik vandaag met een kaart en chocolaatjes in de hand in de winkel, om hem die te sturen. WEIRD, want wie kwetste wie?
Dat kompas is bij mij helemaal ontspoort.
Ik heb de kaart en de choco terug gezet.
Maar besef me vanavond weer hoe klem ik zat/zit. Terwijl ik zo mijn best doe, alles volgens de boekjes, maar me nog steeds zo in dat keurslijf voel. Dan weet ik ook niet meer wat ik nog kan.
Zoek ook zeker hulp. Never give up....he....zo is Kers. Maar ook niet de juiste plek gevonden nog. En vraag me af hoezo. Zou dat ook aan mij liggen?
Ik merk dat ik dt proces doodeng vindt. Het is koersen op mijn eigen compas. Maar wat doe je als je niet zeker weet of die t goed doet? Als anderen je zo hebben terug gegeven dat daar op fundamenteel level iets mis mee is, wordt iets dat sowieso al spannend is, bijna onmogelijk en doodvermoeiend.
En nu wil ik bijna sorry zeggen voor negativiteit. Ook weer zo kenmerkend!!
Ben het ZO beu!
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
woensdag 19 oktober 2016 om 00:56
Onderstaande als context, nogmaals: kan triggers bevatten!
Directe aanleiding voor dit gevoel zijn meerdere gebeurtenissen:
oa een gekke uitval van een leidinggevende (verbale mishandeling) out of the blue, waarbij ik ook niet goed voor mezelf opkwam en nu ook weer op eieren loop. Want schrok me kapot en denk: hoezo gebeurt me dit weer?
Denk ook nog veel aan dat gedoe met de therapeut in de zomer. Ook zoiets.
(...)
--- ivm herkenbaarheid---
Vind dat zo'n lastig parket, soms meestal is herstel geloof ik echt 1 stap vooruit en 2 achteruit.
Het ergste vind ik geloof ik 1) dat dit zo vermoeind is en 2) dat ik weinig steun heb. Het zou zo fijn zijn als iemand af en toe zou zeggen: kers, well done...! Of wat goed dat je dit of dat doet.
Nu doe ik het allemal zoals het hoort en in alle handboeken staat, maar krijg inplaats van aanmoediging nog steeds alleen maar die uitbranders.
Dat is wel het inzicht van de dag: dat ik nu, in erg woelige tijden, niet eens steun krijg. Dan wel op zijn minst echt met rust kan worden gelaten. Nee, er blijft vanalles mis met hoe ik doe, wat ik wel of niet doe, en er wordt niet vanuit GOODWLL naar me gekeken, nee, ik zal ondanks de situate toch aan andermans behoeften tegemoet moeten komen. En dat doe ik niet door hoe ik ben als mens, maar door wat ik doe. Ik doe er vanalles aan om het te verminderen, maar blijf op de ander gericht. Zie Xenos-situatie, maar ook op het werk, in mails naar familie, in alles. Angst voor afwijzing.
Maar nog meer alleen dan ik nu ben kan ik niet worden. Dus waar ik bang voor was is al gebeurt. Hoezo dan toch nog steeds zo proberen iedreen happy te houden en tevree met mij? Het zou nu moeten lukken ermee te stoppen, waarom lukt t dan niet? Want dat proberen mensen t naar de zin te maken is overbodig als er niemand meer is, of vergis ik me?
(*klinkt cynisch en is dat ook een beetje maar bedoel het serieus).
Een dag vol inzichten, nu geen rust. Wat zou het fijn zijnals de inzichten zich een heel klein beetje soepeler en sneller (hoeft niet speedy, maar gewon steady en gestaag) konden vertalen in gevoelens; maar dat gaat zo onwijs stroef.
Ga even douchen.,,,en thee drinken
Directe aanleiding voor dit gevoel zijn meerdere gebeurtenissen:
oa een gekke uitval van een leidinggevende (verbale mishandeling) out of the blue, waarbij ik ook niet goed voor mezelf opkwam en nu ook weer op eieren loop. Want schrok me kapot en denk: hoezo gebeurt me dit weer?
Denk ook nog veel aan dat gedoe met de therapeut in de zomer. Ook zoiets.
(...)
--- ivm herkenbaarheid---
Vind dat zo'n lastig parket, soms meestal is herstel geloof ik echt 1 stap vooruit en 2 achteruit.
Het ergste vind ik geloof ik 1) dat dit zo vermoeind is en 2) dat ik weinig steun heb. Het zou zo fijn zijn als iemand af en toe zou zeggen: kers, well done...! Of wat goed dat je dit of dat doet.
Nu doe ik het allemal zoals het hoort en in alle handboeken staat, maar krijg inplaats van aanmoediging nog steeds alleen maar die uitbranders.
Dat is wel het inzicht van de dag: dat ik nu, in erg woelige tijden, niet eens steun krijg. Dan wel op zijn minst echt met rust kan worden gelaten. Nee, er blijft vanalles mis met hoe ik doe, wat ik wel of niet doe, en er wordt niet vanuit GOODWLL naar me gekeken, nee, ik zal ondanks de situate toch aan andermans behoeften tegemoet moeten komen. En dat doe ik niet door hoe ik ben als mens, maar door wat ik doe. Ik doe er vanalles aan om het te verminderen, maar blijf op de ander gericht. Zie Xenos-situatie, maar ook op het werk, in mails naar familie, in alles. Angst voor afwijzing.
Maar nog meer alleen dan ik nu ben kan ik niet worden. Dus waar ik bang voor was is al gebeurt. Hoezo dan toch nog steeds zo proberen iedreen happy te houden en tevree met mij? Het zou nu moeten lukken ermee te stoppen, waarom lukt t dan niet? Want dat proberen mensen t naar de zin te maken is overbodig als er niemand meer is, of vergis ik me?
(*klinkt cynisch en is dat ook een beetje maar bedoel het serieus).
Een dag vol inzichten, nu geen rust. Wat zou het fijn zijnals de inzichten zich een heel klein beetje soepeler en sneller (hoeft niet speedy, maar gewon steady en gestaag) konden vertalen in gevoelens; maar dat gaat zo onwijs stroef.
Ga even douchen.,,,en thee drinken
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
woensdag 19 oktober 2016 om 02:32
Ik ben niet suïcidaal, Sorry dat kwam anders over dan ik bedoelde. Waar ik nu vooral mee zit is dat ik bang ben om terug de maatschappij in te gaan. Ik ben wel eenzaam maar wel veilig. Paniekaanvallen zijn minimaal, niet meer alles overanalyseren en uren na-analyseren als ik thuis ben. Waarin ik mezelf de grond in boor, en mijn eigen ego volledig afbreek. Niet meer het wantrouwen in mensen, twijfelen, voordeel van de twijfel geven om vervolgens erachter te komen dat mijn intuïtie goed zat. Ik weet dat het kinderachtig is maar ik ben doodsbang voor de grote boze wereld.
woensdag 19 oktober 2016 om 10:01
Kers herkenbaar.
Gelukkig heb ik ook goede waarachtige en gevende mensen om me heen die niet reageren in het patroon van narcistisch misbruik.
Maar ik heb er net zo goed goed ervaring mee dat zodra ik zelf meer ga willen, minder voor de ander denk... dat ik dan uit onverwachte hoek nare reakties op normaal en goedbedoeld gedrag van me krijg.
Het is pijnlijk dat andere mensen niet verder willen kijken dan hun eigen ongemak en irritatie en dat alles wat daarin geraakt wordt, weggeduwd word. Ik voel me dan weer gereduceerd als ding. Tot object in de relatie ipv subject.
Wat dat met mij doet gaat zo diep! Mijn stemgebruik verandert. Ik voel me niet meer veilig. Ik raak mezelf als ijkpunt lwijt.
Wat laatst op mijn verjaardag gebeurde...het was voor mij nieuw dat ik hierin gezien en geloofd werd. Dat een hele goede vriendin zag wat er gebeurde en ook zag dat ik niets fout deed.
Dat is altijd het liedje geweest. Pas je maar aan. Het ligt aan jou.
In het 12 stappen gedoe tav eten waarin ik aan mijn herstel werk werk ik samen met iemand. Zij stimuleert me het proces aan te gaan tav willen.zelf willen. Zelf dat uiten. Voor mij nieuw hoe raar dat ook moge klinken.
Dat ik gisteren bij de kapster die me al 20 jr kent (goed volk trouwens) voor het eerst zélf aanwijzingen geef op het laatst tót het naar mijn zin is....dat is echt nieuw. Zij pikt t goed op. Heeft aan dat dit normaal is. Ik oefen maar door.
En doe dat meer op veilige plekjen. Want willen heb ik niet zo veel aan als ik onderuit geschopt word.
Gelukkig heb ik ook goede waarachtige en gevende mensen om me heen die niet reageren in het patroon van narcistisch misbruik.
Maar ik heb er net zo goed goed ervaring mee dat zodra ik zelf meer ga willen, minder voor de ander denk... dat ik dan uit onverwachte hoek nare reakties op normaal en goedbedoeld gedrag van me krijg.
Het is pijnlijk dat andere mensen niet verder willen kijken dan hun eigen ongemak en irritatie en dat alles wat daarin geraakt wordt, weggeduwd word. Ik voel me dan weer gereduceerd als ding. Tot object in de relatie ipv subject.
Wat dat met mij doet gaat zo diep! Mijn stemgebruik verandert. Ik voel me niet meer veilig. Ik raak mezelf als ijkpunt lwijt.
Wat laatst op mijn verjaardag gebeurde...het was voor mij nieuw dat ik hierin gezien en geloofd werd. Dat een hele goede vriendin zag wat er gebeurde en ook zag dat ik niets fout deed.
Dat is altijd het liedje geweest. Pas je maar aan. Het ligt aan jou.
In het 12 stappen gedoe tav eten waarin ik aan mijn herstel werk werk ik samen met iemand. Zij stimuleert me het proces aan te gaan tav willen.zelf willen. Zelf dat uiten. Voor mij nieuw hoe raar dat ook moge klinken.
Dat ik gisteren bij de kapster die me al 20 jr kent (goed volk trouwens) voor het eerst zélf aanwijzingen geef op het laatst tót het naar mijn zin is....dat is echt nieuw. Zij pikt t goed op. Heeft aan dat dit normaal is. Ik oefen maar door.
En doe dat meer op veilige plekjen. Want willen heb ik niet zo veel aan als ik onderuit geschopt word.
woensdag 19 oktober 2016 om 11:42
Ik dacht dat je het helemaal niet mocht aangeven. Ik ben ook niet suïcidaal, maar er zijn wel momenten dat ik er zo doorheen zit dat ik keihard tegen de gedachte moet vechten. Het is geen willen, ik wil niet opgeven, ik gun het ze niet dat ik ophef en zij alsnog van me winnen,maar op sommige momenten is het gewoon zo loodzwaar. En pas had ik een sessie met de haptotherapeute gehad, het leek ok, tot ik alleen buiten stond. Toen voelde ik me zo vreselijk dat het stuur omgooien de enige logische actie leek. Ik was me er min of meer bewust van dat het niet goed ging en heb mijn beste vriendin gevraagd of ze me wilde bellen (zelf bellen durf ik niet) en zijn heeft me eruit gepraat, maar dat vond ik echt heftig en beangstigend. Vooral omdat ik me heel erg bewust ben dat ik kinderen heb, dat ik ben geen verdriet aan mag doen, dat ik geen keuze heb hierin, want ik ben mama, dus ik moet door onder alle omstandigheden moet ik door voor de kinderen. Dan merken dat je hoofd zo op hol kan slaan dat je het niet meer ziet is echt doodeng.
Wat jullie beschrijven van het aanpassen, het niet aangeven wat je vanuit mezelf wilt omdat je geen recht hebt op een eigen wil is me ook zo bekend helaas. En het zit in alles, er zijn geen dingen die zomaar vanuit mezelf mogen komen. Alles waarin ik echt niet kan functioneren vermijd ik, zodat ik ze niet aan hoef te geven, want het zou zo lastig kunnen zijn voor de ander.
Ik heb op dit moment ook een enorm gevecht met mezelf. Ik heb pijn en pijn triggert mij vreselijk. Als ik mezelf pijn doe kan ik het handelen, maar pijn waar ik geen controle over heb triggert herbelevingen en angst in grote mate. Erbij blijven en functioneren is zo moeilijk dan.
Wat jullie beschrijven van het aanpassen, het niet aangeven wat je vanuit mezelf wilt omdat je geen recht hebt op een eigen wil is me ook zo bekend helaas. En het zit in alles, er zijn geen dingen die zomaar vanuit mezelf mogen komen. Alles waarin ik echt niet kan functioneren vermijd ik, zodat ik ze niet aan hoef te geven, want het zou zo lastig kunnen zijn voor de ander.
Ik heb op dit moment ook een enorm gevecht met mezelf. Ik heb pijn en pijn triggert mij vreselijk. Als ik mezelf pijn doe kan ik het handelen, maar pijn waar ik geen controle over heb triggert herbelevingen en angst in grote mate. Erbij blijven en functioneren is zo moeilijk dan.
woensdag 19 oktober 2016 om 12:41
Pas je maar aan, doe niet zo moeilijk - iedereen mag alles en krijgt alles (gedaan), en ik niet..
het is heel herkenbaar wat jullie hier schrijven.
Ben vooral sinds ik verhuisd ben en mijn eigen plek heb, heel erg bezig met 'mijn ruimte voelen' in en buiten mezelf.
Mijn plek innemen, aangeven hoe ik iets wil (en regeldingen gaan me goed af) en voelen wat ik niet (meer) wil en daarnaar handelen. Hier in deze stad kent niemand mijn achtergrond en kan ik zijn wie ik wil, ik voel daarin vrijheid. Ik kan ander gedrag uitproberen.
Ook mensen kwijtgeraakt inderdaad, op het moment dat ik duidelijk sta voor mezelf.
En dat valt soms heel zwaar, maar soms ook denk ik: opgeruimd staat netjes, wat had ik er eigenlijk aan? Zolang je braaf in het paadje loopt wat ze van je kennen, is alles 'goed'. Nee, niet goed dus. Makkelijk voor hen. Niet voor mezelf.
Geloven in jezelf, in je eigen recht van bestaan, je eigen plek - dat is een worsteling.
En ik denk ook weleens, soms, vaak, soms: was ik maar overal vanaf.
Maar toch: binnenin zit een verrassend grote levenskracht en energie en veerkracht.
het is heel herkenbaar wat jullie hier schrijven.
Ben vooral sinds ik verhuisd ben en mijn eigen plek heb, heel erg bezig met 'mijn ruimte voelen' in en buiten mezelf.
Mijn plek innemen, aangeven hoe ik iets wil (en regeldingen gaan me goed af) en voelen wat ik niet (meer) wil en daarnaar handelen. Hier in deze stad kent niemand mijn achtergrond en kan ik zijn wie ik wil, ik voel daarin vrijheid. Ik kan ander gedrag uitproberen.
Ook mensen kwijtgeraakt inderdaad, op het moment dat ik duidelijk sta voor mezelf.
En dat valt soms heel zwaar, maar soms ook denk ik: opgeruimd staat netjes, wat had ik er eigenlijk aan? Zolang je braaf in het paadje loopt wat ze van je kennen, is alles 'goed'. Nee, niet goed dus. Makkelijk voor hen. Niet voor mezelf.
Geloven in jezelf, in je eigen recht van bestaan, je eigen plek - dat is een worsteling.
En ik denk ook weleens, soms, vaak, soms: was ik maar overal vanaf.
Maar toch: binnenin zit een verrassend grote levenskracht en energie en veerkracht.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 19 oktober 2016 om 18:34
Hey allemaal, bedankt voor jullie openhartigheid, herken enorm veel in jullie ervaringen......eigenlijk woord voor woord.
Het is ook een kwestie van oefenen, zoals je ook schrijft Hanke. goed hoe je dit aangaat...! Super, en resultaat is nu dus dat je haar NOG meer naar je zin is zeker? Well done...
Ik denk soms dat wie die overwinningen meer moeten vieren. We (en ik denk dat dit -althans zo lees ik het hier-voor meer van ons geldt maar dit wil ik niet voor een ander invullen...) zijn enorm streng voor onszelf.
Ik herken ook wat je schrijft over je verjaardag. Heb dat dan ook altijd. Als iemand me gelooft, dan voelt dat bijna onwennig aan, hoewel ook erg fijn!
Vandaag weer zoiets. Collega vroeg me 'wat ik er zelf aan deed' om uit deze situatie te komen. Heel hard en confronterend, tranen sprongen me in de ogen.....ja, zei ze, want je zou ook in de slachtofferrol kunnen verzakken. Ik dacht, echt: dit meent ze naar mij. Ik was met stomheid geslagen, het klonk als een verwijt, en dat was het later deels ook. Maar deels oook niet, want toen ik mijn tranen had weggeslikt heb ik gezegd, opgesomd, kalm maar ook op een beetje bitse toon wat ik er allemaal aan deed, en dat ze mijn copingmechanisme van stoer&doorzetten wel had gezien en ook aan me had teruggegegevn, dus dat slachtofferigheid niet aan de orde was.
Toen draaide het om, en begreep ze het en konden we er weer vrijer over praten. Toch blijft dit dan knagen. Want in plaats van dat ze ziet wat ik allemaal wel doe, hoe hard ik werk bv, is er dus weer iets waarvoor ik een bewijs (van t tegendeel in dit geval) moet leveren. Altijd me te moeten verantwoorden, dingen terugkrijgen die nergens op slaan: ik vind het moeilijk dat naast me neer te leggen. Want wie weet heeft ze gelijk?
Zoals iemand al schrijft (kan even niet terugzien wie), het lijkt alsof anderen dit nooit hoeven. Die krijgen wat ze overduidelijk uitstralen dat ze verdienen in hun ogen. Nergens hoeft een bewijs voor of tegen voor te worden geleverd. Gelijk worden ze gelooft, without question marks. Gelijk ook vaak geholpen. Vraag me dikwijls af hoezo dit bij mij niet zo loopt. Zou het iets zijn dat ik uitstraal aan onzekerheid vanuit de gewenning aan die rol van onbelangrijke deurmat?
Denk dat dit bij mij een rode draad is: mijn oor te luister leggen bij anderen en dat dan voor waar en zoete koek aannemen. En op de een of andere manier lijkt dat het gevecht te zijn, bij mij althans: een soort individuatie. Zoals je schrijft Hanke: aangeven wat je zelf wilt of vindt en jij het verwoord EV: je eigen plek innemen. Dat is zo hoe ik het ook ervaar.
Is ZO onwennig als je uit de verstikkende omstandigheden komt waarin de behoeften van anderen domineerden.
Maar oefening baart kunst. Vind het zelf heel moeilijk, maar het is zo (thanks voor de reminder aan jullie allen): oefening baart kunst. T voelt ook fijn om zo'n rode draad te zien, een soort eyeopener hoe moeilijk het kan zijn als je nooit gelooft of gehoord bent om je eigen stem te vertrouwen. Die zelftwijfels, zijn bij mij althans extreem. Hebben jullie dat ook?
Ik probeer dit soort dingen ook volop uit, maar gisteravond was het een minder positief gevoel....het lijkt soms ook maar door te gaan. Soms heb je even, een fractie, respijt, maar dan gebeurt er weer iets waartoe ik me moet verhouden en dat op een nieuwe manier.
--(ivm herkenbaarheid)--
Maar dus nu al bang, tot hartkloppingen en hoofdpijn aan toe, dat ik volgende week bij bedrijfsarts weer heleboel onbegrip en misschien wel kwaadheid te verduren ga krijgen- puur omdat ik niet wil wat hij wil....want hoezo zou ik niet verder bij die therapeute? Hij heeft er geweldige ervaringen mee. Gaan we weer. Maar goed, ik probeer kalm te blijven en af te wachten. Maar zo'n gevecht is t dan, en denk dat we dat (ik iig) soms gewoon beu zijn. Dat is iets anders dan dood willen,iets compleet anders. In mijn geval is het uitputting meer dan wat anders.
Ik eindig even bij waar ik begon. Ik heb het gevoel dat we met zijn allen vaak zo streng zijn naar onszelf, als ik jullie ook lees, prachtige, slimme, sprankelende vrouwen...en dan harde bewoordingen, afkeuring naar onszelf....heb het ook als ik mijn posts teruglees. Zonde. Wou dat we heel veel liever voor onszelf waren, en als ik dan mn voor mezelf spreek (wat denk ik het beste blijft, zeker omdat ieders proces ook weer zo eigen is)
Hopelijk lukt het me vanavond even de stekker eruit te trekken....- niet te veel moeten, niet van alles weer aan willen pakken of verzinken in piekeren/zorgen over de dag van morgen (of de dag van dat bedrijfsartsbezoek )
Veel liefs voor jullie allemaal, lieve powervrouwen.
Especially even aan Kaitlyn: weet je welkom hier, altijd.
Sterkte, stuur je veel goede power
Het is ook een kwestie van oefenen, zoals je ook schrijft Hanke. goed hoe je dit aangaat...! Super, en resultaat is nu dus dat je haar NOG meer naar je zin is zeker? Well done...
Ik denk soms dat wie die overwinningen meer moeten vieren. We (en ik denk dat dit -althans zo lees ik het hier-voor meer van ons geldt maar dit wil ik niet voor een ander invullen...) zijn enorm streng voor onszelf.
Ik herken ook wat je schrijft over je verjaardag. Heb dat dan ook altijd. Als iemand me gelooft, dan voelt dat bijna onwennig aan, hoewel ook erg fijn!
Vandaag weer zoiets. Collega vroeg me 'wat ik er zelf aan deed' om uit deze situatie te komen. Heel hard en confronterend, tranen sprongen me in de ogen.....ja, zei ze, want je zou ook in de slachtofferrol kunnen verzakken. Ik dacht, echt: dit meent ze naar mij. Ik was met stomheid geslagen, het klonk als een verwijt, en dat was het later deels ook. Maar deels oook niet, want toen ik mijn tranen had weggeslikt heb ik gezegd, opgesomd, kalm maar ook op een beetje bitse toon wat ik er allemaal aan deed, en dat ze mijn copingmechanisme van stoer&doorzetten wel had gezien en ook aan me had teruggegegevn, dus dat slachtofferigheid niet aan de orde was.
Toen draaide het om, en begreep ze het en konden we er weer vrijer over praten. Toch blijft dit dan knagen. Want in plaats van dat ze ziet wat ik allemaal wel doe, hoe hard ik werk bv, is er dus weer iets waarvoor ik een bewijs (van t tegendeel in dit geval) moet leveren. Altijd me te moeten verantwoorden, dingen terugkrijgen die nergens op slaan: ik vind het moeilijk dat naast me neer te leggen. Want wie weet heeft ze gelijk?
Zoals iemand al schrijft (kan even niet terugzien wie), het lijkt alsof anderen dit nooit hoeven. Die krijgen wat ze overduidelijk uitstralen dat ze verdienen in hun ogen. Nergens hoeft een bewijs voor of tegen voor te worden geleverd. Gelijk worden ze gelooft, without question marks. Gelijk ook vaak geholpen. Vraag me dikwijls af hoezo dit bij mij niet zo loopt. Zou het iets zijn dat ik uitstraal aan onzekerheid vanuit de gewenning aan die rol van onbelangrijke deurmat?
Denk dat dit bij mij een rode draad is: mijn oor te luister leggen bij anderen en dat dan voor waar en zoete koek aannemen. En op de een of andere manier lijkt dat het gevecht te zijn, bij mij althans: een soort individuatie. Zoals je schrijft Hanke: aangeven wat je zelf wilt of vindt en jij het verwoord EV: je eigen plek innemen. Dat is zo hoe ik het ook ervaar.
Is ZO onwennig als je uit de verstikkende omstandigheden komt waarin de behoeften van anderen domineerden.
Maar oefening baart kunst. Vind het zelf heel moeilijk, maar het is zo (thanks voor de reminder aan jullie allen): oefening baart kunst. T voelt ook fijn om zo'n rode draad te zien, een soort eyeopener hoe moeilijk het kan zijn als je nooit gelooft of gehoord bent om je eigen stem te vertrouwen. Die zelftwijfels, zijn bij mij althans extreem. Hebben jullie dat ook?
Ik probeer dit soort dingen ook volop uit, maar gisteravond was het een minder positief gevoel....het lijkt soms ook maar door te gaan. Soms heb je even, een fractie, respijt, maar dan gebeurt er weer iets waartoe ik me moet verhouden en dat op een nieuwe manier.
--(ivm herkenbaarheid)--
Maar dus nu al bang, tot hartkloppingen en hoofdpijn aan toe, dat ik volgende week bij bedrijfsarts weer heleboel onbegrip en misschien wel kwaadheid te verduren ga krijgen- puur omdat ik niet wil wat hij wil....want hoezo zou ik niet verder bij die therapeute? Hij heeft er geweldige ervaringen mee. Gaan we weer. Maar goed, ik probeer kalm te blijven en af te wachten. Maar zo'n gevecht is t dan, en denk dat we dat (ik iig) soms gewoon beu zijn. Dat is iets anders dan dood willen,iets compleet anders. In mijn geval is het uitputting meer dan wat anders.
Ik eindig even bij waar ik begon. Ik heb het gevoel dat we met zijn allen vaak zo streng zijn naar onszelf, als ik jullie ook lees, prachtige, slimme, sprankelende vrouwen...en dan harde bewoordingen, afkeuring naar onszelf....heb het ook als ik mijn posts teruglees. Zonde. Wou dat we heel veel liever voor onszelf waren, en als ik dan mn voor mezelf spreek (wat denk ik het beste blijft, zeker omdat ieders proces ook weer zo eigen is)
Hopelijk lukt het me vanavond even de stekker eruit te trekken....- niet te veel moeten, niet van alles weer aan willen pakken of verzinken in piekeren/zorgen over de dag van morgen (of de dag van dat bedrijfsartsbezoek )
Veel liefs voor jullie allemaal, lieve powervrouwen.
Especially even aan Kaitlyn: weet je welkom hier, altijd.
Sterkte, stuur je veel goede power
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
donderdag 20 oktober 2016 om 00:19
Pff, er gaat zoveel in me om dat ik weer wakker lig. Elke dag gebeuren er dingen waar ik niet weet wat ik ermee moet. Zoals met die collega. "Wat doe je er zelf aan??" Altijd die heftige reacties. Ik vraag me echt af hoe die op mijn pad komen. Iemand schreef al hierboven dat het opmerkelijk is hoe je kunt observeren om je heen dat de meeste mensen alleen maar met hun ogen hoeven te knippern en er zijn mensen voor ze, die hen geloven en oprecht luisteren naar hun verhaal. Terwijl gewoon rustige, met basale goodwill doorgegeven reacties bij mij al teveel gevraagd lijken. Met name de breuk met familie weegt zwaar, ik merk dat ik er geen kant mee opkan, die afstand doet echt pijn. Maar erger is het besef dat ze er ook eerder emotioneel niet waren daarvoor dus heel wezenlijk is er niks veranderd. Toch voelt het gek dat je vervreemd van de mensen met wie je bent opgegroeid, een beetje zoals een ex die je met dichte ogen kunt tekenen en als je hem dan na een paar maanden of beter jaren tegen het lijf loopt denk je: was ik met JOU zo close?
Het is zo verdrietig dat te beseffen verstandelijk dat er al geen sprake meer is van een relatie ook al is het voor mijn gevoel nog niet over.
Het is zo verdrietig dat te beseffen verstandelijk dat er al geen sprake meer is van een relatie ook al is het voor mijn gevoel nog niet over.
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
donderdag 20 oktober 2016 om 08:30
Dat herken ik wel Kers. De afstand van familie maakt alles zwaarder. Ik heb met dan ooit het gevoel er alleen voor te staan en dat is hartstikke oneerlijk naar een paar hele lieve mensen om me heen. Bij mij komt het vooral voort uit het besef dat er niemand met in mijn leven is die 'hoeft', die als vanzelfsprekend bij me hoort. Mijn beide vriendinnen, schoonfamilie, ze kunnen zo weglopen. Dat kan eigen ook, dat heb ik ook ervaren, maar op de een of andere manier voelt geen contact met familie, met m'n ouders hebben heel erg alleen en ontheemd. Ik ben voor niemand meer een prioriteit. En ik weet dat ik dat nooit geweest ben, ik ben mijn hele jeugd ernstig mishandeld en toch zit er een soort hoop onder, de wens gezien te worden denk ik. Ik voel me nu helemaal onzichtbaar en onbelangrijk. Terwijl ik dus wel een paar warme contacten heb.
donderdag 20 oktober 2016 om 09:33
Sunemom...
Heb prikkende ogen na het lezen van je post. Ja, zoveel verdriet kun je erom hebben he. Ik begrijp je goed en herken wat je schrijft to a T. Dat gevoel voor niemand een prioriteit te zijn. Niemand die bv schema's omgooit voor je, zichzelf wil veranderen, goodwill toont in ruzies (omdat die ander het ook graag goed wil hebben voor beide partijen)....het is zo lastig voor mij iig omdat ik er geen invloed op heb. Het enige dat, misschien door tijd, misschien door iets anders kan veranderen, zijn mijn gevoelens van pijn en gemis.
Maar daarin lijkt niks te schuiven. Ik voel me alsof er een groot rechthoekig basaltstenen blok op mijn hart is gezet dat maar niet wil bewegen. Maar er zijn ook veel lichtpuntjes, onder dat alles merk ik dat ik verander.
Dat is niet altijd fijn, maar toch goed en een kans.
liefs
Heb prikkende ogen na het lezen van je post. Ja, zoveel verdriet kun je erom hebben he. Ik begrijp je goed en herken wat je schrijft to a T. Dat gevoel voor niemand een prioriteit te zijn. Niemand die bv schema's omgooit voor je, zichzelf wil veranderen, goodwill toont in ruzies (omdat die ander het ook graag goed wil hebben voor beide partijen)....het is zo lastig voor mij iig omdat ik er geen invloed op heb. Het enige dat, misschien door tijd, misschien door iets anders kan veranderen, zijn mijn gevoelens van pijn en gemis.
Maar daarin lijkt niks te schuiven. Ik voel me alsof er een groot rechthoekig basaltstenen blok op mijn hart is gezet dat maar niet wil bewegen. Maar er zijn ook veel lichtpuntjes, onder dat alles merk ik dat ik verander.
Dat is niet altijd fijn, maar toch goed en een kans.
liefs
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
donderdag 20 oktober 2016 om 11:21
Kan trigger zijn
Vannacht een rot nacht gehad. Een erg realistische nachtmerrie. Ik moest namelijk ook tijdens mijn verkrachting(niet alle 2 tegelijk),moest ik hem ook pijpen, en dan kwam hij klaar in mijn mond. En dit droomde ik vannacht, het was zo realistisch dat ik gewoon in mijn slaap zijn sperma proefde. Ik kon het toen niet uitspugen, gaat niet echt als je neus word dichtgeknepen en zijn hand op je mond drukkend. Dan moet je wel slikken, wil je niet stikken. Ook voelde ik hem letterlijk tekeer gaan in/op mij. Voelde gewoon alles weer
En nu nog blijf ik het proeven en hem voelen. Overal voel ik die smerige handen over/ op mijn lichaam.
Ik walg nu gewoon van mezelf
Vannacht een rot nacht gehad. Een erg realistische nachtmerrie. Ik moest namelijk ook tijdens mijn verkrachting(niet alle 2 tegelijk),moest ik hem ook pijpen, en dan kwam hij klaar in mijn mond. En dit droomde ik vannacht, het was zo realistisch dat ik gewoon in mijn slaap zijn sperma proefde. Ik kon het toen niet uitspugen, gaat niet echt als je neus word dichtgeknepen en zijn hand op je mond drukkend. Dan moet je wel slikken, wil je niet stikken. Ook voelde ik hem letterlijk tekeer gaan in/op mij. Voelde gewoon alles weer
En nu nog blijf ik het proeven en hem voelen. Overal voel ik die smerige handen over/ op mijn lichaam.
Ik walg nu gewoon van mezelf
donderdag 20 oktober 2016 om 11:36
Kers en Sunemom, jullie verwoorden het zo goed. Dat van familie. Alleen zijn. Wel sommige lieve contacten, maar toch.
Eigenlijk kan iedereen van je weglopen.... ook eigen, ook kinderen. Weg en onbereikbaar in elke zin van het woord.
Uiteindelijk begin je alleen met jezelf, en ben je eigenlijk tijdens deze hele reis in het aardse leven alleen met jezelf, met wat leuke of minder leuke medespelers hier. Uiteindelijk gaat het om jezelf. Ik zit ook maar even hardop te denken, bij wijze van spreken. Al dat verlies is wel heel erg pijnlijk, ik houd het niet voor niets zoveel mogelijk op afstand in mijn gevoel, en probeer me op andere dingen te focussen.
En het is misschien gek, maar ik voel me iets minder alleen in deze beleving omdat jullie hier zo eerlijk over schrijven.
Eigenlijk kan iedereen van je weglopen.... ook eigen, ook kinderen. Weg en onbereikbaar in elke zin van het woord.
Uiteindelijk begin je alleen met jezelf, en ben je eigenlijk tijdens deze hele reis in het aardse leven alleen met jezelf, met wat leuke of minder leuke medespelers hier. Uiteindelijk gaat het om jezelf. Ik zit ook maar even hardop te denken, bij wijze van spreken. Al dat verlies is wel heel erg pijnlijk, ik houd het niet voor niets zoveel mogelijk op afstand in mijn gevoel, en probeer me op andere dingen te focussen.
En het is misschien gek, maar ik voel me iets minder alleen in deze beleving omdat jullie hier zo eerlijk over schrijven.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 20 oktober 2016 om 16:06
Vind ik niet raar eigenlijk, de herkenning die ik hier vind helpt mij in elk geval om te blijven zien dat ik niet volledig gek ben, dat dit nu eenmaal de gevolgen van een hele nare situatie zijn. Dat het 'normale' effecten op een abnormale jeugd zijn.
Ik moest vandeweek geheel onverwacht naar een arts, iets waar ik enorme moeite mee heb, en toen gooide mijn vriendin haar schema ineens voor me om. Ik was verbaasd, maar ook zo ontzettend geraakt. Dat iemand dat voor me doet. Dat voelt enorm bijzonder. Onbekend ook.
Kaitlynn Je bent niet walgelijk, inderdaad zoals EV zegt, hij is walgelijk, maar ik weet ook dat het zo niet voelt. Was het maar zo simpel
Ik moest vandeweek geheel onverwacht naar een arts, iets waar ik enorme moeite mee heb, en toen gooide mijn vriendin haar schema ineens voor me om. Ik was verbaasd, maar ook zo ontzettend geraakt. Dat iemand dat voor me doet. Dat voelt enorm bijzonder. Onbekend ook.
Kaitlynn Je bent niet walgelijk, inderdaad zoals EV zegt, hij is walgelijk, maar ik weet ook dat het zo niet voelt. Was het maar zo simpel
donderdag 20 oktober 2016 om 19:09
Kaitlyn, heb je iemand met wie je je gevoelens kunt delen? Vertrouw je iemand genoeg IRL? Als je die zwarte gevoelens van walging met iemand durft te delen, of ze op een andere manier buiten jezelf plaatsen (schilder/teken je? Maak je graag muziek of knutsel je? Of sporten kan ook dat effect hebben)- dan kan er lucht bij....
Ben benieuwd hoe je dit ziet/voelt. Ik weet ook niet goed of ik je dit wil/kan aanraden, omdat je in het uiten van je gevoelens mischien teveel van jezelf vraagt ivm triggers, eventueel. Het is enorm zwaar om zoiets in je eentje te doen, merk ik ook. Ik hoop dat je vertrouwde mensen om je heen hebt?
En schrijf anders hier van je af als je dat wilt, papier en schermen zijn geduldig
Zucht, hier een heftige dag, ruzies op het werk (niet ik, maar tussen anderen)....merk dat ik daar geen reserves voor heb. Vanvond voeten op de bank, vroeg naar bed. Voel me doodop
Mij helpt dit topic ook. Ik vind jullie ook heel eerlijk allemaal, zo rechtstreeks en genuanceerd op de een of andere manier dingen verwoorden...
Ben blij ermee, vind het heel bijzonder.
En, ja, Sun, ik heb ook het gevoel minder gek te zijn dan ik altijd dacht. We hebben 'normale reacties' op een abnormale omgeving....en bij mij komt daarbij nog een werkelijk karrevracht aan inzichen, die worden bijna uur na uur over me heen gekieperd, inzichten full force. Hebben jullie dat ook wel eens; dat je in en periode heel veel tegelijk je beseft, bijna dus in een constante stroom? En het is zo lastig, of denk ik ONMOGELIJK dit aan anderen die niet zo opgroeiden uit te leggen. De schaamte bv, of die schuldgevoelens terwijl iemand anders fout zat. Of de angst dat een relatie gelijk over is, er niet aan gewerkt kan worden, bij bv een miscommunicatie, ruzie of teleurstelling. Nee, dan is het gelijk klaar. Ik kan dat soort dingen, dat ik ze zo ben gaan LEREN zien, niet uitleggen aan mensen die het niet van binnen uit begrijpen.
Wie kan zoiets snappen die het niet meemaakte? En dat maakt naast verdrietig en pijnlijk gewond ook eenzaam. Het is pijn op pijn op de manier, waarbij de eenzaamheid me echt vreselijk zwaar valt. Ja, het on-deelbare is voor mij het zwaarst. Het blijft maar in me rondwaren allemaal
Fijne avond, lieve vrouwen
Ben benieuwd hoe je dit ziet/voelt. Ik weet ook niet goed of ik je dit wil/kan aanraden, omdat je in het uiten van je gevoelens mischien teveel van jezelf vraagt ivm triggers, eventueel. Het is enorm zwaar om zoiets in je eentje te doen, merk ik ook. Ik hoop dat je vertrouwde mensen om je heen hebt?
En schrijf anders hier van je af als je dat wilt, papier en schermen zijn geduldig
Zucht, hier een heftige dag, ruzies op het werk (niet ik, maar tussen anderen)....merk dat ik daar geen reserves voor heb. Vanvond voeten op de bank, vroeg naar bed. Voel me doodop
Mij helpt dit topic ook. Ik vind jullie ook heel eerlijk allemaal, zo rechtstreeks en genuanceerd op de een of andere manier dingen verwoorden...
Ben blij ermee, vind het heel bijzonder.
En, ja, Sun, ik heb ook het gevoel minder gek te zijn dan ik altijd dacht. We hebben 'normale reacties' op een abnormale omgeving....en bij mij komt daarbij nog een werkelijk karrevracht aan inzichen, die worden bijna uur na uur over me heen gekieperd, inzichten full force. Hebben jullie dat ook wel eens; dat je in en periode heel veel tegelijk je beseft, bijna dus in een constante stroom? En het is zo lastig, of denk ik ONMOGELIJK dit aan anderen die niet zo opgroeiden uit te leggen. De schaamte bv, of die schuldgevoelens terwijl iemand anders fout zat. Of de angst dat een relatie gelijk over is, er niet aan gewerkt kan worden, bij bv een miscommunicatie, ruzie of teleurstelling. Nee, dan is het gelijk klaar. Ik kan dat soort dingen, dat ik ze zo ben gaan LEREN zien, niet uitleggen aan mensen die het niet van binnen uit begrijpen.
Wie kan zoiets snappen die het niet meemaakte? En dat maakt naast verdrietig en pijnlijk gewond ook eenzaam. Het is pijn op pijn op de manier, waarbij de eenzaamheid me echt vreselijk zwaar valt. Ja, het on-deelbare is voor mij het zwaarst. Het blijft maar in me rondwaren allemaal
Fijne avond, lieve vrouwen
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
donderdag 20 oktober 2016 om 19:35
Terwijl ik jullie lees begint bij mij een kwartje te vallen wat al een poos boven de gleuf hing...
Ja het doet wat met mijn vertrouwen en eigenwaarde dat ik in de rol ben geduwd door de pathologie van ma en van pa en door het mibruik van iemand dicht bij ons gezin. En ja ik paste me dan maar weer aan.
Maar nu...nu begin ik te voelen dat ik ook wat te willen heb. Als een familielid geen veilig gedrag vertoont kan ik náást het argument van safety first ik ook waarnemen dat ik de ander als deze zich zo gedraagt niet symathiek vind doen en dat ik daar geen zin in heb. Voor mij is dat nieuw. Iets willen of niet willen. Geen zin hebben ook al trokken voorheen allle familiale draden die in mij waren geharpoeneerd mij in loyaal en uiteindelijk eigenwaarde ondermijnend gedrag.
Echt nieuw dit zonder oordelen van doem en slecht zijn te ervaren...
Ja het doet wat met mijn vertrouwen en eigenwaarde dat ik in de rol ben geduwd door de pathologie van ma en van pa en door het mibruik van iemand dicht bij ons gezin. En ja ik paste me dan maar weer aan.
Maar nu...nu begin ik te voelen dat ik ook wat te willen heb. Als een familielid geen veilig gedrag vertoont kan ik náást het argument van safety first ik ook waarnemen dat ik de ander als deze zich zo gedraagt niet symathiek vind doen en dat ik daar geen zin in heb. Voor mij is dat nieuw. Iets willen of niet willen. Geen zin hebben ook al trokken voorheen allle familiale draden die in mij waren geharpoeneerd mij in loyaal en uiteindelijk eigenwaarde ondermijnend gedrag.
Echt nieuw dit zonder oordelen van doem en slecht zijn te ervaren...
