Misbruikt als kind. Het effect ervan op volwassenen deel 2.

Het er niet mogen zijn bij anderen herken ik. Dat is iets ouds wat vroeger ook gewoon zo was. Het is niet omdat ik een overgevoelig typje ben dat ik me dat in mijn hoofd gehaald heb. Daar heb ik heel lang heel erg aan getwijfeld omdat altijd werd gedaan dat het aan mij lag. Ik zou overgevoelig zijn en te behoeftig en raar enz. Het überhaupt ter sprake brengen was een gotspe en reden voor verstoting. Erg bedreigend en eenzaam.



Laatst is het me weer overkomen toen ik mijn verjaardag vierde. Sinds het overlijden van mijn moeder zijn bij mijn zus de luiken dicht. Ze voelt niet meer of kan er niet bij stilstaan. Ze schiet in oud gedrag en daarmee ook in oude rollen. Met bijbehorend patroon over hoe Hanke zou zijn. Elke emotionele toenadering van mij roept oordelen over mij en agressie naar mij toe op.



Het heeft weinig taal wat er gebeurde maar het was naar. Zus had onaangekondigd mijn stiefpa meegenomen en voor ik het wist was ik publiek van mijn eigen verjaardag. Willen kon ik niet meer. Ik voelde me alleen nog maar onveilig. Iedereen ging mee in het narcistische gedragspatroon, niemand die zag of wilde zien dat ik 'weg' was. Ik voelde me zo gereduceerd tot ding.



De boosheid hierover begint langzaam te komen maar ervaar ik als wezensvreemd. Ik ben er bang van en in verwarring. Grenzen stellen durf ik niet 'want dan ben ik haar helemaal kwijt'. Ik word door de goede mensen om me heen wel gestimuleerd om dat proces wel aan te gaan. Durven boos te zijn. Leren te willen.



Ik ben blij dat dit keer mijn bezte vriendin er bij was een poisje. Zij was de enige die zag wat er gebeurde en hoe het voor mij was. Het is zo onderhuids en subtiel. Waarschijnlijk hebben degenen die dat schadelijke gedrag vertoonden niet eens door wat ze aan het doen zijn. Alleen maar dat ik een bedreiging ben voor hun afweer en dat daar korte metten mee gemaakt moet worden.

'Ze weten niet wat ze doen'. Ja, dat denk ik idd in onze familie ook. Het is veel gemakkelijker voor hen allemaal, dat ik de 'gek' ben, met teveel fantasie. Wat naar Hanke, dat ze zo met je aan de haal gingen, dat je je een 'ding' voelde; het is zo erg dat je je regie kwijtraakte in je eigen huis en op je eigen verjaardag (gefeliciteerd nog, trouwens). Ik heb ook alles over mezelf gedacht: overgevoelig, overdreven, ik doe moeilijk, etc.. als ik erover nadenk en dit schrijf, denk ik nu: nee, dat waren etiketjes van anderen! Ik heb geleerd van mijn therapeute dat mijn gevoel normaal is, en een reactie-op. Mijn lijf reageert op allerlei manieren, spreekt duidelijke taal - maar oh zo eng vind ik dat.



Smurf, ik zie wel degelijk de stappen die ik heb gemaakt, dat is zeker zo. Tegelijkertijd is het nu ook zo dat ik me nergens meer achter kan verbergen: niet achter man, kinderen, hond, werk; niks. It's just me. Alsof ik totaal zichtbaar ben. Heel, heel eng. En eigenlijk ook niet waar, want bijna niemand weet hier in deze woonplaats iets van mij, en ik kies zelf wie ik wat vertel. Toch voelt het wel zo. Heel kwetsbaar.

Het onderwerp zwangerschap is wel beladen inderdaad. Het raakt me, maar tegelijk gaat het leven verder. Een hele lieve collega is pas bevallen en ik ga binnenkort op kraambezoek. Doodeng vind ik dat, ik vermijd al ruim een jaar elke baby, maar ooit moet ik er doorheen.

Wat ik vooral heel moeilijk heb gevonden was het niet kunnen voelen. Ik sta zo ver van mijn lijf af. Mede daardoor heb ik ook veel te laat doorgehad dat het misging. Daar voel ik me gigantisch schuldig over.

En zorg goed voor jezelf, zorg dat degene die bij je bevalling is het weet, dat ze kunnen helpen en voor je kunnen spreken als je dissocieert of in een herbeleving schiet. Ik kreeg tijdens de zwangerschap van mijn oudste dochter altijd te horen dat ik me dat geen zorgen om hoefde te maken, dat je zo gefocust bent op de baby dat dat niet gebeurd, maar het gebeurde wel en daardoor ontstond er een levensgevaarlijke situatie voor zowel mij als mijn dochtertje. Het was dat de vk het wist, door had wat er gebeurde en op tijd een ambulance erbij haalde anders was het waarschijnlijk heel anders afgelopen. Duidelijk maken waar je last van hebt en wat triggers (als pijn) met je doen valt onder zelfzorg (waar jij volgens mij ook net als ik enorme moeite mee hebt), maar is ook de eerste echte stap ik je ouderschap. Je zal snel gaan merken dat wat je voor jezelf

niet kunt, kun je en doe je voor je kindje wel. Het is een lastige tijd, maar je komt er wel smurf en als je ergens mee zit of twijfels hebt of wat dan ook, spui ze maar. Hier of in pb, mag altijd



Dat is zo naar als dat gebeurd Hanke. Wel ontzettend herkenbaar inderdaad. Dat je jezelf ook gereduceerd voelt tot een ding, wederom tot een gebruiksvoorwerp waarmee een ieder mag doen wat ie wil, dat is voor mij zo herkenbaar. Het gebeurd me nog zeer regelmatig dat dat gevoel me overvalt en het is zo'n enorm naar gevoel. Het is ook onderhuids en subtiel, juist dat maakt het naar. Net als vroeger het gebeurd onzichtbaar, maar heeft zo'n enorme impact.



Ik mag inderdaad geen plaats innemen. Niet moeilijk doen. Vandeweek nog een situatie waarin ik weer heel sterk ervoer dat mijn gevoel er niet toe mag doen. Ik heb een eetprobleem dat gerelateerd is aan het misbruik en waardoor ik heel veel dingen niet eet/durf te eten (het triggert gigantisch, dus blijf ik erbij uit de buurt). Ik roep altijd dat ik niks lust, maar eigenlijk is het veel groter en het beïnvloed me behoorlijk. Eten is nu eenmaal iets dat elke dag weer terugkomt. Nu moesten we een etentje plannen vanuit mijn werk, ter afscheid. Ik kan dan niet aangeven dat ze kiezen voor een restaurant waar ik niet durf te eten. Uiteindelijk was er een collega die het restaurant ook niet leuk vond en dat zei, waardoor we nu iets anders kiezen, maar ik mag daar van mezelf niet moeilijk over doen. Ik mag niet zeggen dat ik ergens anders wil eten. Dat is moeilijk doen, zeuren, enz dat mag ik niet. Die ruimte is niet voor mij.



Dat gevoel van zichtbaarheid en daardoor kwetsbaar is ook heel logisch EV. Maar ook heel mooi en fijn om te lezen dat je in ieder geval een eigen plekje hebt wat als echt eigen voelt. Dat verdien je zo enorm

Eigenlijk word ik ook kwaad als ik jullie posts lees; wat zijn het voor klootzakken die jullie dit hebben aangedaan, deze enorme impact op jullie levens! Ze moesten allemaal eens vijf minuten in jullie schoenen staan en jullie gevecht met het leven voelen. Dit geldt natuurlijk (...) ook voor mezelf. Soms kan ik die boosheid wel voelen, maar dan ben ik ook weer boos (erbij) dat hun leven gewoon lekker doorgaat, en ze nergens last van hebben. Dat laatste is natuurlijk een aanname... maar het is in ieder geval niet dezelfde last. En niet belemmerend om te functioneren, denk ik dan, in tegenstelling tot jullie, en ook mezelf.

Het geldt inderdaad ook voor jou EV! Maar ik kan dat ook enkel voor anderen voelen. Voor mezelf is het logisch. Ik verdiende het. Verstandelijk weet ik dat wat er gebeurde niet klopte. Dat het niet ok is om een kind door aan te doen maar gevoelsmatig? Ik heb het niet geweigerd, volgens hem wilde ik het zelf, ben ik zelf begonnen. Ik hield me nooit goed genoeg aan alle regels, daarmee verdiende ik alle straffen die hij me gaf. Ik was en ben een vreselijk slecht kind, slechte dochter, het niet waard om mens te zijn. Verstandelijk zie ik dat mijn gevoel niet klopt, maar ik voel het wel zo, nog elke dag.

Ik kan het ook niet aangeven als ik getriggerd wordt of als het teveel wordt. Ik heb wel een paar mensen uitgelegd hoe ik reageer, wat ze zouden kunnen zien aan me. Soms zien zij daardoor dat het misgaat en dan kunnen ze ingrijpen. Vaak lukt dat ook niet, maar elke keer dat het wel lukt is er een. Die afstand en muur is me ook bekend inderdaad. Ik heb 2 vriendinnen die ik ook om me heen kan hebben als het niet gaat. Dan kan ik vaak alleen maar over koetjes en kalfjes pesten of gewoon alleen maar bij elkaar zijn, maar het niet alleen zijn zorgt soms voor net genoeg veiligheid om geen stomme dingen te gaan doen. En heel erg vaak is er gewoon niemand een moet ik het zelf overleven, zoals gisterenavond, en dan is het gewoon ontzettend naar.



Boosheid richt zich inderdaad op mezelf, ik ben het niet waard, verdien alle pijn. Ik verdien mijn kinderen en zorg, aandacht, liefde niet. Dat is momenteel naast het functioneren ondanks alle triggers/herbelevingen de grootste uitdaging, mezelf genoeg verzorgen en het op tijd aangeven als ik dat echt niet meer kan zodat ik dit gevecht nog kan winnen.

Eigenlijk toch vreemd, dat je denkt dat je pijn zou verdienen.. of dat je een slechte behandeling zou verdienen.. Zo krom. Niemand verdient dat. Het gebeurt. Jammer genoeg. Maar wat een impact.

Kinderen... ik voel het nog steeds zo dat ze beter af zijn zonder mij en dat het maar goed is dat ze niet bij mij opgroeiden. Niks meekregen van mijn 'gekte'. Maar wel dubbel: tegelijkertijd is me de kans ontnomen om het anders te doen dan zoals het bij ons thuis ging. Natuurlijk ook geen logische of normale gedachte. Ik heb de kinderen niet gekregen om ze vervolgens helemaal uit beeld te moeten verliezen en niet groot te zien worden. Dat is ook een gedachte die ik heb.

Ik zie mijn man, ondanks zijn depressie en totale onvermogen om voor wie dan ook te zorgen, nog steeds als de betere ouder. Als ik naar ons leven kijk zie ik dat ik het al bijna een jaar mijn of meer een vaak compleet alleen doe en toch blijft mijn gevoel zeggen dat ik minder ben dan hij.



Ik voel het verlies van mijn dochtertje ook echt als straf, verstandelijk weet ik wel dat dat nergens op slaat, maar mijn gevoel..

Ik ben vanavond alleen en zie er ontzettend tegenop. Op zich ben ik het alleen zijn (na bijna een halfjaar alleen met de kinderen gewoond te hebben) wel gewend, maar soms raakt het me allemaal tegelijk. Het liefste wil ik verdwijnen, ergens veilig zijn, dat vooral. In tv vind ik weinig afleiding (de angst voor triggers is ook heel groot) en voor lezen heb ik de concentratie niet. Nu het donkerder wordt lukt kleuren me ook niet zo goed meer. Ik zal dan al snel weg in mijn eigen gedachten en angsten

Als we toch eens verstand en gevoel op één lijn zouden kunnen krijgen...

Heel veel sterkte vanavond, Sunemom.

Kan er niet een vriendin bij je komen?

Als mijn gevoel mijn verstand toch eens zou kunnen geloven...



Ik durf dat niet te vragen, wil niet dat anderen er last van hebben.

Ik heb de kinderen net naar bed gebracht. Ik wil ze zo min mogelijk belasten met mijn problemen. Ik ben ze naar bed gebracht, voorgelezen en nu mogen ze zelf nog lezen. Ik merk dat mijn angstniveau belachelijk hoog zit, ik ga me maar weer terugtrekken onder de deken.

Ik heb mijn schoonzusje een berichtje gestuurd of ze tijd heeft om even te bellen. We moeten nog wat regelen voor de verjaardag van mijn schoonmoeder en dan hoor ik even een 'vertrouwde' stem, misschien dat dat iets helpt tegen dit paniekgevoel. Ik hoop dat ze het ziet en dat het even kan.



Soms is de tunnel gewoon zo ontzettend donker en uitzichtloos.

Momenteel erg van toepassing op mij

Ik hoop ook dat je avond rustig mag verlopen.

Heerlijk zo'n dekentje hé. Dat kan mij ook soms zo helpen om wat geborgenheid te voelen.

Enne... wij zijn hier hé. Je bent niet alleen.

Ook voor jou, Kaitlyn. Ik zag je berichtje pas na mijn post.

Dat gevoel ken ik wel Kaitlyntodd



Dank je EV . De gedachte dat er meer vrouwen zijn die dit gevoel begrijpen doet me pijn, maar het helpt me ook om te beseffen dat ik niet zo alleen ben als ik me voel.

Dat is het inderdaad smurf, het verstrikt raken in mijn eigen angsten. Als het dan lukt contact te maken dan voel ik me nog steeds rot, maar raak ik niet zo vreselijk in de war, kan ik beter in het nu blijven.



Voorlopig reageert m'n schoonzusje niet. Mijn verstand zegt dat ze waarschijnlijk bezig is en ben tijd heeft of dat ze het misschien helemaal nog niet gezien heeft. Mijn gevoel roept keihard dat ze er geen zin in heeft een dat dat logisch is. Dat ik ook geen zin in mezelf heb een dat zeker niet zou hebben als ik niet met mezelf opgescheept zat.

Niet eerlijk tegenover haar, maar het voelt rot

Het is misschien niet allemaal eerlijk, het voelt wel zo. Ik ben mezelf en al het rotgevoel zo verschrikkelijk zat

Ook dat herken ik, verstrikt raken in je eigen angsten.

En contact maken helpt. Bij mij ook.

Maar ik denk dan: iedereen heeft zijn eigen leven, wie zit te wachten op mij?



Ik hoop dat je schoonzusje nog reageert, Sunemom.



Fijn dat dit topic weer actief is.

Ik merk dat ik me hierdoor minder alleen voel.

Net mezelf gedwongen nog een rondje om te lopen, maar ik voelde me niet op mijn gemak.

Nu eindelijk rustmodus, ja.. dekentje.