Psyche
alle pijlers
Misbruikt als kind. Het effect ervan op volwassenen deel 2.
donderdag 16 juni 2016 om 20:42
Oorspronkelijk geschreven door Eleonora-1
Gisteren werd er in een ander topic over misbruik gesproken.
Dat heeft me vannacht erg beziggehouden omdat ik me weer eens realiseer hoeveel invloed het heeft op mij als volwassene.
Natuurlijk weet ik niet hoe het allemaal zou zijn gelopen als ik niet misbruikt was vroeger maar er zijn dingen die ik er mee in verband breng.
Je hoeft natuurlijk niks te vertellen over de aard van het misbruik als je dat niet wil. Voel je vrij daar over te zwijgen. Daar gaat het me op zich niet om. Dat je wat dan ook aan misbruik mee hebt gemaakt is al rot genoeg.
Het is me puur te doen om wat je er nú nog van merkt.
Zo ben ik nooit zorgeloos met mijn dochter. Ik scan mensen met wie ze omgaat. Intuïtief dus, niet dat ik in achtergronden duik of zo. Ik wantrouw mensen snel of zelfs bij voorbaat als het om mijn dochter gaat. Geheel onterecht waarschijnlijk maar dat gaat vanzelf.
Met mezelf ben ik juist heel onvoorzichtig. Onverschillig. Het kan me letterlijk weinig schelen hoe het met mij gaat en hoe ik met mezelf omga. Wel als ik er bewust over nadenk natuurlijk, want ik ben slim genoeg maar ik vóel geen noodzaak tot zuinigheid op mij.
Dat is wel een heel stuk beter sinds ik allerlei boeken gelezen heb en mijn echtgenoot ben tegengekomen maar ik merk dat er in mijn 'zelfbehoud compartiment' een storing zit. Hoe poepzuinig ik ook ben op de mensen om me heen, voor mezelf geldt dat niet.
Nou, dat onder andere dus.
Hoe is dat bij jou?
Mensen die te maken kregen met mishandeling, pesten, verwaarlozing etc. ook hartelijk welkom trouwens.
Vlinderoogje vond muziek bij het proces van gaan vertellen, er over praten, delen en verwerken.
Bij de een is de wond dieper en heeft de door anderen aangerichte schade meer impact en grotere gevolgen dan bij de ander maar hier praten we, voor zover we dat willen, ieder op onze eigen manier, over de gevolgen van misbruik in onze jeugd.
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Als er niet op je posting gereageerd wordt, vat dit niet op als een manier om je duidelijk te maken dat je niet gezien wordt of dat we niet in je geïnteresseerd zijn.
Er is geen kwade opzet in het spel maar iedereen is hier in de eerste plaats voor zichzelf en reageren is soms best moeilijk.
Zet, bij iets waar je graag reactie op wil, even fb aub (feedback aub) neer. Zodat anderen weten dat je behoefte hebt aan reacties van anderen.
Op verzoek van een aantal forummers hier: aub de postings van elkaar niet quoten.
Gisteren werd er in een ander topic over misbruik gesproken.
Dat heeft me vannacht erg beziggehouden omdat ik me weer eens realiseer hoeveel invloed het heeft op mij als volwassene.
Natuurlijk weet ik niet hoe het allemaal zou zijn gelopen als ik niet misbruikt was vroeger maar er zijn dingen die ik er mee in verband breng.
Je hoeft natuurlijk niks te vertellen over de aard van het misbruik als je dat niet wil. Voel je vrij daar over te zwijgen. Daar gaat het me op zich niet om. Dat je wat dan ook aan misbruik mee hebt gemaakt is al rot genoeg.
Het is me puur te doen om wat je er nú nog van merkt.
Zo ben ik nooit zorgeloos met mijn dochter. Ik scan mensen met wie ze omgaat. Intuïtief dus, niet dat ik in achtergronden duik of zo. Ik wantrouw mensen snel of zelfs bij voorbaat als het om mijn dochter gaat. Geheel onterecht waarschijnlijk maar dat gaat vanzelf.
Met mezelf ben ik juist heel onvoorzichtig. Onverschillig. Het kan me letterlijk weinig schelen hoe het met mij gaat en hoe ik met mezelf omga. Wel als ik er bewust over nadenk natuurlijk, want ik ben slim genoeg maar ik vóel geen noodzaak tot zuinigheid op mij.
Dat is wel een heel stuk beter sinds ik allerlei boeken gelezen heb en mijn echtgenoot ben tegengekomen maar ik merk dat er in mijn 'zelfbehoud compartiment' een storing zit. Hoe poepzuinig ik ook ben op de mensen om me heen, voor mezelf geldt dat niet.
Nou, dat onder andere dus.
Hoe is dat bij jou?
Mensen die te maken kregen met mishandeling, pesten, verwaarlozing etc. ook hartelijk welkom trouwens.
Vlinderoogje vond muziek bij het proces van gaan vertellen, er over praten, delen en verwerken.
Bij de een is de wond dieper en heeft de door anderen aangerichte schade meer impact en grotere gevolgen dan bij de ander maar hier praten we, voor zover we dat willen, ieder op onze eigen manier, over de gevolgen van misbruik in onze jeugd.
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Als er niet op je posting gereageerd wordt, vat dit niet op als een manier om je duidelijk te maken dat je niet gezien wordt of dat we niet in je geïnteresseerd zijn.
Er is geen kwade opzet in het spel maar iedereen is hier in de eerste plaats voor zichzelf en reageren is soms best moeilijk.
Zet, bij iets waar je graag reactie op wil, even fb aub (feedback aub) neer. Zodat anderen weten dat je behoefte hebt aan reacties van anderen.
Op verzoek van een aantal forummers hier: aub de postings van elkaar niet quoten.
“Happiness can be found, even in the darkest of times, if one only remembers to turn on the light.”
zaterdag 29 oktober 2016 om 15:54
Welkom Sofie
Je bent niet alleen, want al is het digitaal, wij zijn hier en je kunt je verhaal altijd kwijt en het hoeft nooit.
Wat goed dat je hebt geaccepteerd waar jouw grenzen zijn, dat ze er zijn.
Wie weet kom je wel op een dag iemand tegen die die grenzen respecteert en accepteerd.
Alles is mogelijk denk ik altijd maar.
Ik zie mezelf op dit moment ook nooit meer samen zijn met iemand (intiem) wat jij over dat zoenen en slapen zegt herken ik wel. Al heb ik het niet zo sterk, de afkeer herken ik zeker.
Maar ik weet ook dat ik in een proces van helen zit, en ik heb er wel vertrouwen in dat dingen veranderen. Dat ik dus ook aan het helen ben, en al blijven littekens altijd, geloof ik toch nog wel dat er van alles mogelijk kan zijn op den duur.
Ik wens je ook een beetje van dat vertrouwen toe.
Je bent niet alleen, want al is het digitaal, wij zijn hier en je kunt je verhaal altijd kwijt en het hoeft nooit.
Wat goed dat je hebt geaccepteerd waar jouw grenzen zijn, dat ze er zijn.
Wie weet kom je wel op een dag iemand tegen die die grenzen respecteert en accepteerd.
Alles is mogelijk denk ik altijd maar.
Ik zie mezelf op dit moment ook nooit meer samen zijn met iemand (intiem) wat jij over dat zoenen en slapen zegt herken ik wel. Al heb ik het niet zo sterk, de afkeer herken ik zeker.
Maar ik weet ook dat ik in een proces van helen zit, en ik heb er wel vertrouwen in dat dingen veranderen. Dat ik dus ook aan het helen ben, en al blijven littekens altijd, geloof ik toch nog wel dat er van alles mogelijk kan zijn op den duur.
Ik wens je ook een beetje van dat vertrouwen toe.
"When it rains, look for rainbows. When it's dark, look for stars.."
zaterdag 29 oktober 2016 om 15:57
Smurf dat jij je gevoelens hebt gedeeld is zeker niet het domste wat je had kunnen doen!
Misschien wel bij deze persoon.
Mag ik zeggen dat ik hem èrg kinderachtig vind overkomen?
Ik weet verder niets over je situatie en relatie
Maar ik zou niet graag samen zijn met iemand die zo doet...
Misschien wel bij deze persoon.
Mag ik zeggen dat ik hem èrg kinderachtig vind overkomen?
Ik weet verder niets over je situatie en relatie
Maar ik zou niet graag samen zijn met iemand die zo doet...
"When it rains, look for rainbows. When it's dark, look for stars.."
zaterdag 29 oktober 2016 om 20:47
Waarom is dat fout, Smurf? Niks mis mee, zou ik zeggen.
De dag hier was wel goed. Zaterdags altijd (interculturele) markt hier, wat boodschappen doen, en gewoon ergens zitten (niet eens op een terrasje of zo) en mensen kijken. De zon scheen dus heerlijk. Na een tijdje word ik dan wel ongedurig/angstig en ga ik weer naar huis, maar het was voor de tijd dat het goed ging, wel fijn. (Mag ik niet gewoon niets doen of genieten, vraag ik me af? Voel ik me veiliger met iemand erbij? Dat zeker, nu voel ik me alleen en kwetsbaar, op de een of andere manier.)
Ook nog op mijn balkon gezeten met een boek, in de late middagzon. Zo fijn dat dit nu nog kan, eind oktober.
De dag hier was wel goed. Zaterdags altijd (interculturele) markt hier, wat boodschappen doen, en gewoon ergens zitten (niet eens op een terrasje of zo) en mensen kijken. De zon scheen dus heerlijk. Na een tijdje word ik dan wel ongedurig/angstig en ga ik weer naar huis, maar het was voor de tijd dat het goed ging, wel fijn. (Mag ik niet gewoon niets doen of genieten, vraag ik me af? Voel ik me veiliger met iemand erbij? Dat zeker, nu voel ik me alleen en kwetsbaar, op de een of andere manier.)
Ook nog op mijn balkon gezeten met een boek, in de late middagzon. Zo fijn dat dit nu nog kan, eind oktober.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 29 oktober 2016 om 22:59
Kan er nog steeds niet aan wennen om de creme op te smeren. Ik ben bang dat ik deze littekens lang zal gaan blijven zien. Heb nu ook heel erg veel moeite om mijn buik te zien.
Ik stel het altijd zo lang mogelijk uit dat creme smeren.
Ik hoop nu echt dat het klaar is, voorbij. Dat hij me alstjeblieft met rust laat. Maar dat dachte ik afgelopen zondag ook. Het is alsof hij het weet, ik ga weer toeslaan, ga haar leven tot een hel maken. Nou, hij is aardig op weg.
Smurf, ik heb met je meegedaan, geen glas wijn maar een dubbele glas whisky
Ik stel het altijd zo lang mogelijk uit dat creme smeren.
Ik hoop nu echt dat het klaar is, voorbij. Dat hij me alstjeblieft met rust laat. Maar dat dachte ik afgelopen zondag ook. Het is alsof hij het weet, ik ga weer toeslaan, ga haar leven tot een hel maken. Nou, hij is aardig op weg.
Smurf, ik heb met je meegedaan, geen glas wijn maar een dubbele glas whisky
zaterdag 29 oktober 2016 om 23:15
Welkom Sofie!
Heb je gelezen Smurf. En ook de andere reacties. Het is zo lastig om niet de conclusie te trekken van 'dan deel ik maar niet meer mijn gevoel'.
Wat ik leer van mezelf en van anderen die ik door dit proces heen zie gaan van gevoelens en behoeften delen en daarin soms op hork-reacties van anderen stuiten, is hoe belangrijk het is om mijn eigen gevoel te geloven, te respecteren. Want alleen dan zal ik op een gezonde manier stelling voor mezelf blijven nemen. Boosheid die ik zelf voel is dan bij mij iets om serieus te nemen ipv meteen in allerlei scenario's te gaan denken en conclusies te trekken. Echt iets vinden en daar bij blijven...is iets wat ik op dit moment veel aan het oefenen ben.
Mijn sponsor en goede vrienden stimuleren me om daarin. Alleen zou ik het niet aandurven. Dan zit ik meteen 5 stappen verder in mijn onveiligheid en ben ik 'weg'.
Mijn dag was ok. Ben bij een open dag van iets geweest. Na ruim een uur was de pijp al weer leeg en ging ik naar huis maar het was fijn om me nu eens niet de deur uit te slepen maar zin te hebben om iets te doen. Verder heb ik bij een vriendin gegeten die heerlijk had gekookt en samen gegriezeld bij een serie. Was gezellig.
Slaap lekker allemaal
Heb je gelezen Smurf. En ook de andere reacties. Het is zo lastig om niet de conclusie te trekken van 'dan deel ik maar niet meer mijn gevoel'.
Wat ik leer van mezelf en van anderen die ik door dit proces heen zie gaan van gevoelens en behoeften delen en daarin soms op hork-reacties van anderen stuiten, is hoe belangrijk het is om mijn eigen gevoel te geloven, te respecteren. Want alleen dan zal ik op een gezonde manier stelling voor mezelf blijven nemen. Boosheid die ik zelf voel is dan bij mij iets om serieus te nemen ipv meteen in allerlei scenario's te gaan denken en conclusies te trekken. Echt iets vinden en daar bij blijven...is iets wat ik op dit moment veel aan het oefenen ben.
Mijn sponsor en goede vrienden stimuleren me om daarin. Alleen zou ik het niet aandurven. Dan zit ik meteen 5 stappen verder in mijn onveiligheid en ben ik 'weg'.
Mijn dag was ok. Ben bij een open dag van iets geweest. Na ruim een uur was de pijp al weer leeg en ging ik naar huis maar het was fijn om me nu eens niet de deur uit te slepen maar zin te hebben om iets te doen. Verder heb ik bij een vriendin gegeten die heerlijk had gekookt en samen gegriezeld bij een serie. Was gezellig.
Slaap lekker allemaal
zaterdag 29 oktober 2016 om 23:26
zondag 30 oktober 2016 om 08:17
Goedemorgen allemaal, ik word wakker met een vraag
Denken jullie dat je persoonlijkheid permanent verandert door tegenslagen en langdurig worstelen met psychische problemen?
Ik zal een voorbeeld geven.
Ik ben van nature een enorm optimistisch persoon, maar het raakt steeds verder weg. Eigenlijk is het dat al. Zo voelt het, dat met elke afwijzing of teleurstelling iets van mijn blijmoedige en positieve karakter afbrokkelt en dus permanent verloren is
Of voelt het zo en ligt er alleen een lading shit OP? Die weg kan, waarna mijn positieve en optimistische kijk op de wereld terug komt?
Ik heb nu een door pijn bepaalde kokerblik.
En dus t idee dat ik mijn aard kwijt raak, voor mij kenmerkende eigenschappen als mijn optimisme. Weg.
Hoe kijken jullie hier tegen aan?
Hebben jullie ook zo'n idee bij jezelf,,? Dat gevoel dat hoe langer de kramp, het keurslijf of de pijn duurt, hoe meer je echt en misschien blijvend vervormt? Of zijn dit tijdelijke dingen, veroorzaakt door depressie, extreem gebrek aan zelfvertrouwen of ptss, waaronder die andere eigenschappen, die er waren, gewoon altijd aanwezig zijn en blijven?
Denken jullie dat je persoonlijkheid permanent verandert door tegenslagen en langdurig worstelen met psychische problemen?
Ik zal een voorbeeld geven.
Ik ben van nature een enorm optimistisch persoon, maar het raakt steeds verder weg. Eigenlijk is het dat al. Zo voelt het, dat met elke afwijzing of teleurstelling iets van mijn blijmoedige en positieve karakter afbrokkelt en dus permanent verloren is
Of voelt het zo en ligt er alleen een lading shit OP? Die weg kan, waarna mijn positieve en optimistische kijk op de wereld terug komt?
Ik heb nu een door pijn bepaalde kokerblik.
En dus t idee dat ik mijn aard kwijt raak, voor mij kenmerkende eigenschappen als mijn optimisme. Weg.
Hoe kijken jullie hier tegen aan?
Hebben jullie ook zo'n idee bij jezelf,,? Dat gevoel dat hoe langer de kramp, het keurslijf of de pijn duurt, hoe meer je echt en misschien blijvend vervormt? Of zijn dit tijdelijke dingen, veroorzaakt door depressie, extreem gebrek aan zelfvertrouwen of ptss, waaronder die andere eigenschappen, die er waren, gewoon altijd aanwezig zijn en blijven?
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
zondag 30 oktober 2016 om 08:35
Goedemorgen
Als ik voor mezelf spreek, Kers, is het denk ik zo. Ik heb mij van kinds af aan altijd heel bang en verlegen gevoeld, faalangstig, eerder pessimistisch dan optimistisch. Ondanks dat heb ik altijd wel nieuwe stappen gezet. En dankzij therapie is mijn ware aard, die onder heel veel shit en geheimhouding en angst vertroebeld aanwezig was en niet voelbaar, naar boven gekomen en kan ik nu iemand voelen die een grote drang naar leven heeft, ervaren, die blij is met kleine dingen. Gemengd nog met ook die oude kindgevoelens. Maar de kern van binnen is nooit veranderd, die is liefdevol en niet aangetast door de shit van anderen of van de omstandigheden.
Ik ben eigenlijk wel benieuwd inderdaad hoe anderen dat ervaren, die op iets latere leeftijd dingen hebben meegemaakt waarover het hier in de topic gaat. Ik weet niet anders, zeg maar, dan die angst en donkerte vanaf het begin. Nooit onbezorgd kind geweest. Interessante vraag, Kers.
Als ik voor mezelf spreek, Kers, is het denk ik zo. Ik heb mij van kinds af aan altijd heel bang en verlegen gevoeld, faalangstig, eerder pessimistisch dan optimistisch. Ondanks dat heb ik altijd wel nieuwe stappen gezet. En dankzij therapie is mijn ware aard, die onder heel veel shit en geheimhouding en angst vertroebeld aanwezig was en niet voelbaar, naar boven gekomen en kan ik nu iemand voelen die een grote drang naar leven heeft, ervaren, die blij is met kleine dingen. Gemengd nog met ook die oude kindgevoelens. Maar de kern van binnen is nooit veranderd, die is liefdevol en niet aangetast door de shit van anderen of van de omstandigheden.
Ik ben eigenlijk wel benieuwd inderdaad hoe anderen dat ervaren, die op iets latere leeftijd dingen hebben meegemaakt waarover het hier in de topic gaat. Ik weet niet anders, zeg maar, dan die angst en donkerte vanaf het begin. Nooit onbezorgd kind geweest. Interessante vraag, Kers.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 30 oktober 2016 om 08:44
Kers, ik weet niet, ik denk eigenlijk dat je persoonlijkheid gevormd wordt en dat dit niet op een bepaald moment 'klaar' is. Dus je verandert wel als persoon door de dingen die je mee maakt, maar de manier waarop je er mee omgaat, wordt mede bepaald door hoe je als persoon al in elkaar zit. Dus.... als jouw basis is dat je van nature optimistisch bent, denkt in kansen, mogelijkheden, oplossingen, dan denk ik wel dat dit je op moeilijke momenten helpt. En dat dit misschien in een andere vorm, ook wel weer terugkomt.
Echt worden zoals het was, dat lukt bij mij niet, dat streef ik ook niet meer na.
Ik ontdek steeds meer dat ik in wezen nog hetzelfde ben, in mijn 'kern' zeg maar, ook al heb ik me ontwikkeld en zijn dingen veranderd. Mij geeft dat een heel fijn gevoel, dat ik ergens nog steeds dezelfde ben.
Hanke, het helpt mij als ik bij de dingen die ik deel, zelf geen twijfel of oordeel meer heb. Dan maakt het oordeel van de ander me niet zoveel uit en kan ik een horkerige reactie veel beter hebben. De meeste lompe opmerkingen die ik heb gekregen, zijn gegeven door mijn moeder, die zo ontzettend niet kon omgaan met mijn emoties en wat dit bij haarzelf aan schuldgevoel opriep. Inmiddels heb ik daar wat meer afstand van genomen en kan ik het zien vanuit haar onvermogen. En ik heb geleerd dat haar reactie 'niet normaal' is en dat dit niet betekent dat ik mijn verhaal met niemand kan delen. Alleen niet met haar, op de manier die ik had gewild.
Het stukje dat ik moeite heb met het delen, hoort bij mij en probeer ik echt echt echt anders te doen. Maar het gevoel dat de ander niet op mijn verhaal zit te wachten, het eigenlijk niet wil horen, dat zit wel diep.
Ik hoop dat jullie allemaal een ontspannen avond en goede nacht hebben gehad.
De ochtend belooft hier in ieder geval veel zon, voor mij is het tijd om even naar buiten te gaan, even frisse lucht! Goede dag allemaal!
Echt worden zoals het was, dat lukt bij mij niet, dat streef ik ook niet meer na.
Ik ontdek steeds meer dat ik in wezen nog hetzelfde ben, in mijn 'kern' zeg maar, ook al heb ik me ontwikkeld en zijn dingen veranderd. Mij geeft dat een heel fijn gevoel, dat ik ergens nog steeds dezelfde ben.
Hanke, het helpt mij als ik bij de dingen die ik deel, zelf geen twijfel of oordeel meer heb. Dan maakt het oordeel van de ander me niet zoveel uit en kan ik een horkerige reactie veel beter hebben. De meeste lompe opmerkingen die ik heb gekregen, zijn gegeven door mijn moeder, die zo ontzettend niet kon omgaan met mijn emoties en wat dit bij haarzelf aan schuldgevoel opriep. Inmiddels heb ik daar wat meer afstand van genomen en kan ik het zien vanuit haar onvermogen. En ik heb geleerd dat haar reactie 'niet normaal' is en dat dit niet betekent dat ik mijn verhaal met niemand kan delen. Alleen niet met haar, op de manier die ik had gewild.
Het stukje dat ik moeite heb met het delen, hoort bij mij en probeer ik echt echt echt anders te doen. Maar het gevoel dat de ander niet op mijn verhaal zit te wachten, het eigenlijk niet wil horen, dat zit wel diep.
Ik hoop dat jullie allemaal een ontspannen avond en goede nacht hebben gehad.
De ochtend belooft hier in ieder geval veel zon, voor mij is het tijd om even naar buiten te gaan, even frisse lucht! Goede dag allemaal!
zondag 30 oktober 2016 om 08:58
Daarnaast even goed opgelet hoe ik me voel bij man in kwestie. Hij reageert eigenlijk nooit op iets dat ik vertel. Zo vroeg ik hem gisteren wat dingen en liet hem weten wat ik ging doen gisteren (lezing, is Wonderlijk genoeg goed gegaan!!) En dan stuurt hij slechts: geniet van de dag, ga ik ook doen. Ook later niets meer. Dan krijg ik t gevoel alsof hij teleurgesteld is of mijn berichten raar vond (of beter, te af houdend?). Maar ik voel ook, dit is niet wat ik wil in relatie. Die onzekerheid dat iets om kan slaan en plots niet in de haak meer zit...en vooral geen uitwisseling op al dat minieme basis niveau
Ik stuurde niks terug, had gewoon al genoeg vragen en antwoorden gegeven waar hij nog op in kan gaan, maar de vraag brand me op de lippen aan hem, of er wat is.maar zo reageer ik al mijn hele leven en plof, daarmee draait alles om hem. Als ik het van een afstand bekijk heb ik meer aan t letten op zijn gedrag, hoe pijnlijk ook, dan te kijken naar hoe ik hem weer belangstellend krijg. Maar dat is zoooo moeilijk omdat ik me hier dus al te afhankelijk van voel.
Toch ga ik t deze keer anders doen, hoe lastig en pijnlijk t ook is. Hopelijk heb ik op een dag niet meer het gevoel dat ik iets fout deed als een ander zich (tijdelijk?) Terugtrekt maar kan ik denken, vind IK dit wel zo fijn?
Ik stuurde niks terug, had gewoon al genoeg vragen en antwoorden gegeven waar hij nog op in kan gaan, maar de vraag brand me op de lippen aan hem, of er wat is.maar zo reageer ik al mijn hele leven en plof, daarmee draait alles om hem. Als ik het van een afstand bekijk heb ik meer aan t letten op zijn gedrag, hoe pijnlijk ook, dan te kijken naar hoe ik hem weer belangstellend krijg. Maar dat is zoooo moeilijk omdat ik me hier dus al te afhankelijk van voel.
Toch ga ik t deze keer anders doen, hoe lastig en pijnlijk t ook is. Hopelijk heb ik op een dag niet meer het gevoel dat ik iets fout deed als een ander zich (tijdelijk?) Terugtrekt maar kan ik denken, vind IK dit wel zo fijn?
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
zondag 30 oktober 2016 om 09:05
Hai Sofie, welkom nog ook van mij! Fijn dat je mee komt schrijven...
Ja dat bedoel ik, dat gevoel ergens altijd dezelfde te zijn. In je diepste wezen.
Dat is bij mij de laatste tijd weg. Eng.
Maar misschien is het er nog, en ben ik gewoon zo uitgeput en afgedraaid dat ik t niet meer zie en voel. Mijn optimisme is nooit weg geweest, tit de laatste tijd eigenlijk
Merk ook dat dit komt door stroom niet aflatende zeer negatieve en onbegrijpelijke reacties van mensen op mij.
De invloed van buitenaf is momenteel heel negatief.
Dan is t lastig die positieve kijk vast te houden, nu voelt t zelfs als onmogelijk.
Jullie ook een zonnige dag vandaag...
Xxx
Ja dat bedoel ik, dat gevoel ergens altijd dezelfde te zijn. In je diepste wezen.
Dat is bij mij de laatste tijd weg. Eng.
Maar misschien is het er nog, en ben ik gewoon zo uitgeput en afgedraaid dat ik t niet meer zie en voel. Mijn optimisme is nooit weg geweest, tit de laatste tijd eigenlijk
Merk ook dat dit komt door stroom niet aflatende zeer negatieve en onbegrijpelijke reacties van mensen op mij.
De invloed van buitenaf is momenteel heel negatief.
Dan is t lastig die positieve kijk vast te houden, nu voelt t zelfs als onmogelijk.
Jullie ook een zonnige dag vandaag...
Xxx
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
zondag 30 oktober 2016 om 09:38
Poeh Kers...in antwoord op je vraag komen verschillende dingen naar boven.
In eerste instantie is verlies van een gevoel een toekomst te hebben een onderdeel van cptss. Een symptoom dat erbij hoort.
Wie ik in wezen ben is onaantastbaar, zo ervaar ik dat.
Maar door mijn omgeving waar ik opgroeide heb ik de boodschap meegekregen dat men niet zat te wachten op iemand zoals ik.
Het is nogal ontnuchterend om te moeten constateren dat degenen die mij als prioriteit zouden moeten hebben mij als pion voor hun eigen ego gebruikten. En dat het niet de verre enge kinderlokker is voor wie ik uit moest kijken. De angst voor de man in de bosjes op een donker fietspad niet de realiteit is waar ik mee te maken had. Integendeel. Iemand heel dicht bij mijn gezin met autoriteit pleegde jarenlang de strafbare feiten.
Dat zijn ook dingen die me minder optimistisch maar meer realistisch maken.
Ik weet dat die wereld van liefde en de ander voorop stellen wel bestaat, maar dat mij dat niet gegeven is. En dat velen met mij daaronder leden en er kinderen zijn die dat nu meemaken.Het is een harde werkelijkheid.
Ik weet wat mensen elkaar aan kunnen doen. Ik kan verwaarloosd, gepest, verkracht, gemanipuleerd, gemisdiagnostiseerd worden en er is geen sikkepit wat ik daartegen heb kunnen doen.
Behalve nu gebruik maken van mijn rader. Wie valt onder goed volk en wie niet? Veiligheid boven comfort of mainstream gedrag kiezen.
Dus ja ik ben minder optimistisch dan de gemiddelde mens omdat ik weet wat men elkaar aan kan doen. Ik kom tot bloei wanneer ik waarachtig in verbinding sta met anderen en vaak mag ik dat nu ervaren.
Maar de intelligente, liefdevolle, enthousiaste persoon die ik ben heeft vaak niet mogen zijn wie ze is. Ik heb geleerd in die situaties ook niet meer zoveel energie te steken (nou ja ik ga dat proces aan nu). Geloven dat het niet aan mij en mijn manier van doen ligt - wat me zo vaak is gezegd omdat dat de ander beter uitkwam- dat probeer ik steeds meer. Mijzelf als uitgangspunt nemen.
In eerste instantie is verlies van een gevoel een toekomst te hebben een onderdeel van cptss. Een symptoom dat erbij hoort.
Wie ik in wezen ben is onaantastbaar, zo ervaar ik dat.
Maar door mijn omgeving waar ik opgroeide heb ik de boodschap meegekregen dat men niet zat te wachten op iemand zoals ik.
Het is nogal ontnuchterend om te moeten constateren dat degenen die mij als prioriteit zouden moeten hebben mij als pion voor hun eigen ego gebruikten. En dat het niet de verre enge kinderlokker is voor wie ik uit moest kijken. De angst voor de man in de bosjes op een donker fietspad niet de realiteit is waar ik mee te maken had. Integendeel. Iemand heel dicht bij mijn gezin met autoriteit pleegde jarenlang de strafbare feiten.
Dat zijn ook dingen die me minder optimistisch maar meer realistisch maken.
Ik weet dat die wereld van liefde en de ander voorop stellen wel bestaat, maar dat mij dat niet gegeven is. En dat velen met mij daaronder leden en er kinderen zijn die dat nu meemaken.Het is een harde werkelijkheid.
Ik weet wat mensen elkaar aan kunnen doen. Ik kan verwaarloosd, gepest, verkracht, gemanipuleerd, gemisdiagnostiseerd worden en er is geen sikkepit wat ik daartegen heb kunnen doen.
Behalve nu gebruik maken van mijn rader. Wie valt onder goed volk en wie niet? Veiligheid boven comfort of mainstream gedrag kiezen.
Dus ja ik ben minder optimistisch dan de gemiddelde mens omdat ik weet wat men elkaar aan kan doen. Ik kom tot bloei wanneer ik waarachtig in verbinding sta met anderen en vaak mag ik dat nu ervaren.
Maar de intelligente, liefdevolle, enthousiaste persoon die ik ben heeft vaak niet mogen zijn wie ze is. Ik heb geleerd in die situaties ook niet meer zoveel energie te steken (nou ja ik ga dat proces aan nu). Geloven dat het niet aan mij en mijn manier van doen ligt - wat me zo vaak is gezegd omdat dat de ander beter uitkwam- dat probeer ik steeds meer. Mijzelf als uitgangspunt nemen.
zondag 30 oktober 2016 om 09:41
Wat goed dat jullie het luktb een opmerking of grap bij de ander te laten. Zou dat ook zo graag (beter) kunnen.
Hoe doen jullie dit? (meer retorische vraag hoor, ik besef dat hier niet een eenduidig recept voor is).
Bij mij gaat (nog) alles onderuit en verzink ik in zelftwijfels.
Smurf, het klinkt alsof je vriend met zijn frustraties en boosheid geen weg weet, maar die opmerking over dat je niet goed bij je hoofd zou zijn is dan wel de meest slechte manier om hiermee om te gaan. Je mag verwacten dat hij, naast zijn excuses, dit nooit meer zegt. Stuk rennen buiten? Met een vriend afspreken? Wat is zijn alternatief de volgende keer als hij zich overweldigd of machteloos of...(?) voelt? Dat zou ik hem wel vragen dan kan hij erover nadenken (als hij dit nog niet deed/weet) wat zijn alternatieve opties zijn.
liefs!
Hoe doen jullie dit? (meer retorische vraag hoor, ik besef dat hier niet een eenduidig recept voor is).
Bij mij gaat (nog) alles onderuit en verzink ik in zelftwijfels.
Smurf, het klinkt alsof je vriend met zijn frustraties en boosheid geen weg weet, maar die opmerking over dat je niet goed bij je hoofd zou zijn is dan wel de meest slechte manier om hiermee om te gaan. Je mag verwacten dat hij, naast zijn excuses, dit nooit meer zegt. Stuk rennen buiten? Met een vriend afspreken? Wat is zijn alternatief de volgende keer als hij zich overweldigd of machteloos of...(?) voelt? Dat zou ik hem wel vragen dan kan hij erover nadenken (als hij dit nog niet deed/weet) wat zijn alternatieve opties zijn.
liefs!
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
zondag 30 oktober 2016 om 09:46
Herkenning Hanke. Dank je wel voor je reflectie erover, aan jullie allen merci,
Het is een heet hangijzer voor me, maar heb het idee dat ik precies hetzelfde proces doorga als jij beschrjft in je laatste alinea. Herstel van misbruik ervaar ik als een kans mezelf eindelijk te zijn en delen naar de buitenwereld toe. Waar destijds geen ruimte voor was, kan nu wel, maar omdat het zo vreemd/onwennig is moeten er bij mij superveel handvatten gezien en ook gepakt durven worden. Vind het door ervaring erg eng want onwennig mijn stem te laten horen en mezelf te laten zien, maar stapje voor stapje zal dit steeds beter gaan. Misschien komt het door de zwaarte van het proces en de uitputting die ermee gepaard gaat dat ik mijzelf kwijt ben en/of bang ben dat ik mezelf nooit meer terug vind.
Het is een heet hangijzer voor me, maar heb het idee dat ik precies hetzelfde proces doorga als jij beschrjft in je laatste alinea. Herstel van misbruik ervaar ik als een kans mezelf eindelijk te zijn en delen naar de buitenwereld toe. Waar destijds geen ruimte voor was, kan nu wel, maar omdat het zo vreemd/onwennig is moeten er bij mij superveel handvatten gezien en ook gepakt durven worden. Vind het door ervaring erg eng want onwennig mijn stem te laten horen en mezelf te laten zien, maar stapje voor stapje zal dit steeds beter gaan. Misschien komt het door de zwaarte van het proces en de uitputting die ermee gepaard gaat dat ik mijzelf kwijt ben en/of bang ben dat ik mezelf nooit meer terug vind.
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
zondag 30 oktober 2016 om 09:55
Mijn nacht was wederom niet geweldig. Sliep een half uur eerder dan gisteren...
Sofie ik herken veel in wat je svhrijdt. Fijn je te lezen.
Kers ik heb geleerd dat alles begint bij goed waarnemen. Daarna kan ik pas conclusies trekjen. In oordelen schieten is iets wat ik zo snel en zo automatisch doe, dat mijn waarnemen in het gedrang komt. Oefenen hierin met de communicatie met je vriend is pittig maar wel heel zinnig!
Sofie ik herken veel in wat je svhrijdt. Fijn je te lezen.
Kers ik heb geleerd dat alles begint bij goed waarnemen. Daarna kan ik pas conclusies trekjen. In oordelen schieten is iets wat ik zo snel en zo automatisch doe, dat mijn waarnemen in het gedrang komt. Oefenen hierin met de communicatie met je vriend is pittig maar wel heel zinnig!
zondag 30 oktober 2016 om 10:08
Herkenbaar Smurf. Onderuit gaan. Dat wat vanzelfsprekend leek gaat opeens niet meer. Ik noem dat bij mijzelf ontluisterend.
Wanneer dit mij gebeurt, zoals het afgelopen halfjaar als gevolg van de rouw en de familiedynamiek, dan kan ik even niks meer aan mijn ego ophangen. Dat onderdeel van de steiger wat de persoon Hanke overeind houdt is weggevallen.
Ik zie dat het voor mij een goede les is, want hoe voorwaardelijk ga ik met mezelf om? Mag ik bestaan als ik ziek ben en minder kan dan voorheen? Is mijn innerlijke dialoog dan liefdevol en zorgzaam? Jut ik mezelf op? Durf ik waar te nemen wat ik nodig heb? Vraag ik goed volk om even ego kruk te zijn als zelfverzorging naadje wordt?
Elke dag ga ik dit proces aan.
Iets in mij wéét dat ik heus wel weer productief en vaardig gedrag ga vertonen als ik weer wat ben overeind gekrabbeld. Alleen leren dat ik mezelf in de tussentijd niet op de toon van een drilsergeant moet bejegenen...dat kwartje valt moeizaam bij me. Vanochtend gaat dat redelijk gelukkig en ik voel me dan hoe vreemd ook wat vreugdevoller.
Wanneer dit mij gebeurt, zoals het afgelopen halfjaar als gevolg van de rouw en de familiedynamiek, dan kan ik even niks meer aan mijn ego ophangen. Dat onderdeel van de steiger wat de persoon Hanke overeind houdt is weggevallen.
Ik zie dat het voor mij een goede les is, want hoe voorwaardelijk ga ik met mezelf om? Mag ik bestaan als ik ziek ben en minder kan dan voorheen? Is mijn innerlijke dialoog dan liefdevol en zorgzaam? Jut ik mezelf op? Durf ik waar te nemen wat ik nodig heb? Vraag ik goed volk om even ego kruk te zijn als zelfverzorging naadje wordt?
Elke dag ga ik dit proces aan.
Iets in mij wéét dat ik heus wel weer productief en vaardig gedrag ga vertonen als ik weer wat ben overeind gekrabbeld. Alleen leren dat ik mezelf in de tussentijd niet op de toon van een drilsergeant moet bejegenen...dat kwartje valt moeizaam bij me. Vanochtend gaat dat redelijk gelukkig en ik voel me dan hoe vreemd ook wat vreugdevoller.
