Psyche
alle pijlers
Misbruikt als kind. Het effect ervan op volwassenen deel 2.
donderdag 16 juni 2016 om 20:42
Oorspronkelijk geschreven door Eleonora-1
Gisteren werd er in een ander topic over misbruik gesproken.
Dat heeft me vannacht erg beziggehouden omdat ik me weer eens realiseer hoeveel invloed het heeft op mij als volwassene.
Natuurlijk weet ik niet hoe het allemaal zou zijn gelopen als ik niet misbruikt was vroeger maar er zijn dingen die ik er mee in verband breng.
Je hoeft natuurlijk niks te vertellen over de aard van het misbruik als je dat niet wil. Voel je vrij daar over te zwijgen. Daar gaat het me op zich niet om. Dat je wat dan ook aan misbruik mee hebt gemaakt is al rot genoeg.
Het is me puur te doen om wat je er nú nog van merkt.
Zo ben ik nooit zorgeloos met mijn dochter. Ik scan mensen met wie ze omgaat. Intuïtief dus, niet dat ik in achtergronden duik of zo. Ik wantrouw mensen snel of zelfs bij voorbaat als het om mijn dochter gaat. Geheel onterecht waarschijnlijk maar dat gaat vanzelf.
Met mezelf ben ik juist heel onvoorzichtig. Onverschillig. Het kan me letterlijk weinig schelen hoe het met mij gaat en hoe ik met mezelf omga. Wel als ik er bewust over nadenk natuurlijk, want ik ben slim genoeg maar ik vóel geen noodzaak tot zuinigheid op mij.
Dat is wel een heel stuk beter sinds ik allerlei boeken gelezen heb en mijn echtgenoot ben tegengekomen maar ik merk dat er in mijn 'zelfbehoud compartiment' een storing zit. Hoe poepzuinig ik ook ben op de mensen om me heen, voor mezelf geldt dat niet.
Nou, dat onder andere dus.
Hoe is dat bij jou?
Mensen die te maken kregen met mishandeling, pesten, verwaarlozing etc. ook hartelijk welkom trouwens.
Vlinderoogje vond muziek bij het proces van gaan vertellen, er over praten, delen en verwerken.
Bij de een is de wond dieper en heeft de door anderen aangerichte schade meer impact en grotere gevolgen dan bij de ander maar hier praten we, voor zover we dat willen, ieder op onze eigen manier, over de gevolgen van misbruik in onze jeugd.
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Als er niet op je posting gereageerd wordt, vat dit niet op als een manier om je duidelijk te maken dat je niet gezien wordt of dat we niet in je geïnteresseerd zijn.
Er is geen kwade opzet in het spel maar iedereen is hier in de eerste plaats voor zichzelf en reageren is soms best moeilijk.
Zet, bij iets waar je graag reactie op wil, even fb aub (feedback aub) neer. Zodat anderen weten dat je behoefte hebt aan reacties van anderen.
Op verzoek van een aantal forummers hier: aub de postings van elkaar niet quoten.
Gisteren werd er in een ander topic over misbruik gesproken.
Dat heeft me vannacht erg beziggehouden omdat ik me weer eens realiseer hoeveel invloed het heeft op mij als volwassene.
Natuurlijk weet ik niet hoe het allemaal zou zijn gelopen als ik niet misbruikt was vroeger maar er zijn dingen die ik er mee in verband breng.
Je hoeft natuurlijk niks te vertellen over de aard van het misbruik als je dat niet wil. Voel je vrij daar over te zwijgen. Daar gaat het me op zich niet om. Dat je wat dan ook aan misbruik mee hebt gemaakt is al rot genoeg.
Het is me puur te doen om wat je er nú nog van merkt.
Zo ben ik nooit zorgeloos met mijn dochter. Ik scan mensen met wie ze omgaat. Intuïtief dus, niet dat ik in achtergronden duik of zo. Ik wantrouw mensen snel of zelfs bij voorbaat als het om mijn dochter gaat. Geheel onterecht waarschijnlijk maar dat gaat vanzelf.
Met mezelf ben ik juist heel onvoorzichtig. Onverschillig. Het kan me letterlijk weinig schelen hoe het met mij gaat en hoe ik met mezelf omga. Wel als ik er bewust over nadenk natuurlijk, want ik ben slim genoeg maar ik vóel geen noodzaak tot zuinigheid op mij.
Dat is wel een heel stuk beter sinds ik allerlei boeken gelezen heb en mijn echtgenoot ben tegengekomen maar ik merk dat er in mijn 'zelfbehoud compartiment' een storing zit. Hoe poepzuinig ik ook ben op de mensen om me heen, voor mezelf geldt dat niet.
Nou, dat onder andere dus.
Hoe is dat bij jou?
Mensen die te maken kregen met mishandeling, pesten, verwaarlozing etc. ook hartelijk welkom trouwens.
Vlinderoogje vond muziek bij het proces van gaan vertellen, er over praten, delen en verwerken.
Bij de een is de wond dieper en heeft de door anderen aangerichte schade meer impact en grotere gevolgen dan bij de ander maar hier praten we, voor zover we dat willen, ieder op onze eigen manier, over de gevolgen van misbruik in onze jeugd.
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Als er niet op je posting gereageerd wordt, vat dit niet op als een manier om je duidelijk te maken dat je niet gezien wordt of dat we niet in je geïnteresseerd zijn.
Er is geen kwade opzet in het spel maar iedereen is hier in de eerste plaats voor zichzelf en reageren is soms best moeilijk.
Zet, bij iets waar je graag reactie op wil, even fb aub (feedback aub) neer. Zodat anderen weten dat je behoefte hebt aan reacties van anderen.
Op verzoek van een aantal forummers hier: aub de postings van elkaar niet quoten.
“Happiness can be found, even in the darkest of times, if one only remembers to turn on the light.”
dinsdag 28 juni 2016 om 23:57
woensdag 29 juni 2016 om 00:15
woensdag 29 juni 2016 om 15:59
quote:YellowLemon schreef op 28 juni 2016 @ 23:57:
Dat kind in mij dat deed alsof het er allemaal niet was is zo gek nog niet.Dat was wat zij deed (heel herkenbaar voor mij ook) om het te overleven en het vol te houden. Nu ben je groot en volwassen. Nu kun je kees maken. Wat maakt mij blij, wat heb ik nodig? Hoe zorg ik voor mezelf? Wachten op hulp betekent niet dat je het niet waard bent, het betekent dat er hier in NL iets niet goed georganiseerd is waardoor het te lang duurt. Dat heeft niets met jou te maken. En aandachtszoeker? ... dat klinkt mij in de oren als iets wat je aangepraat is. Bij ons thuis werden we vroeger ook 'aansteller' (of vergelijkbare termen) genoemd als je met iets zat. No way dat ik ooit nog iets liet merken. Nu weet ik dat ze daar gewoon niet mee om konden gaan. Niet eens met gewone menselijke emoties.
Dat kind in mij dat deed alsof het er allemaal niet was is zo gek nog niet.Dat was wat zij deed (heel herkenbaar voor mij ook) om het te overleven en het vol te houden. Nu ben je groot en volwassen. Nu kun je kees maken. Wat maakt mij blij, wat heb ik nodig? Hoe zorg ik voor mezelf? Wachten op hulp betekent niet dat je het niet waard bent, het betekent dat er hier in NL iets niet goed georganiseerd is waardoor het te lang duurt. Dat heeft niets met jou te maken. En aandachtszoeker? ... dat klinkt mij in de oren als iets wat je aangepraat is. Bij ons thuis werden we vroeger ook 'aansteller' (of vergelijkbare termen) genoemd als je met iets zat. No way dat ik ooit nog iets liet merken. Nu weet ik dat ze daar gewoon niet mee om konden gaan. Niet eens met gewone menselijke emoties.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 29 juni 2016 om 16:13
Als ik wel praat over wat er in me om gaat weten mensen niet wat te zeggen. En in m'n eentje kom ik er ook niet uit.
Ik heb volgende week eindelijk een afspraak bij de , maar zelfs dat is even niet genoeg om m'n kop omhoog te houden ben ik bang. Ik ben gewoon echt moe. Vind het moeilijk om alles nog logisch op een rijtje eruit te krijgen.
Ik heb volgende week eindelijk een afspraak bij de , maar zelfs dat is even niet genoeg om m'n kop omhoog te houden ben ik bang. Ik ben gewoon echt moe. Vind het moeilijk om alles nog logisch op een rijtje eruit te krijgen.
donderdag 30 juni 2016 om 10:37
Ik denk dat ik niet meer kom hier. Het ligt niet aan jullie, maar de titel van dit topic gaat niet over mij, nou ja, ik bedoel. Ben niet als kind misbruikt, heb alleen 2x een stomme fout gemaakt. De eerste keer 14 januari 2001, toen was ik 29 en dan moet je toch wel beter weten en de 2e x 2 juni 2016 nu ben ik 43, en dan moet je helemaal weten wat je doet. Niet geleerd van de vorige keer. En hoe vaak hebben mijn spvers en psychiater gezegt. Doe niet zomaar de deur open, en toch doen.
Dit omdat hij me de laatste tijd lastig viel. Had een hele tijd, nou zeker van 2001 tot 2015 niets vernomen van hem, dacht dat ie weer erug was naar zijn geboorteland, naar vrouw en kinderen. Ja, mijn verkrachter is een vader en echtgenoot. En het ergste is, dat de collega van de agente die in 2001 mijn aangifte opnam, die collega las het proces verbaal en las dat de dader een Filipijn is en die collega. Was/is getrouwd met een Filipijn, en zij zei, Filipijnen doen dit niet.
Dit omdat hij me de laatste tijd lastig viel. Had een hele tijd, nou zeker van 2001 tot 2015 niets vernomen van hem, dacht dat ie weer erug was naar zijn geboorteland, naar vrouw en kinderen. Ja, mijn verkrachter is een vader en echtgenoot. En het ergste is, dat de collega van de agente die in 2001 mijn aangifte opnam, die collega las het proces verbaal en las dat de dader een Filipijn is en die collega. Was/is getrouwd met een Filipijn, en zij zei, Filipijnen doen dit niet.
donderdag 30 juni 2016 om 12:09
quote:Elmervrouw schreef op 30 juni 2016 @ 10:26:
Misschien lukt opschrijven, Yellow?
Kan een hulpmiddel zijn.
Afspraak bij wie, trouwens?
Oh daar heb ik iets heel stoms overgeslagen. Mijn hoofd..
Bij de GGZ, ik heb een intake voor de jongeren groeps therapie. Ik hoop dan ook wat meer over de rest te horen te krijgen want het gaat weer anders dan afgesproken..
Ik zou gebeld worden door de groepscoordinator als hij terug was van vakantie om het traject wat gedetailleerder te bespreken. Nu had ik daar opzich al wel ja tegen gezegd hoor. Maar ik ben dus niet gebeld maar kreeg een brief voor een afspraak.
Was ook een beetje vaag. Twee weken geleden de eerste brief, voor een afspraak met twee mensen maar stond niet bij wat hun titel/beroep was, en wat voor afspraak het was. Maar vandaag lag er opeens toelichting in de bus.
En ik ben gewoon verschrikkelijk moe. Ieder klein onbenullig dingetje triggert paniek.
Misschien lukt opschrijven, Yellow?
Kan een hulpmiddel zijn.
Afspraak bij wie, trouwens?
Oh daar heb ik iets heel stoms overgeslagen. Mijn hoofd..
Bij de GGZ, ik heb een intake voor de jongeren groeps therapie. Ik hoop dan ook wat meer over de rest te horen te krijgen want het gaat weer anders dan afgesproken..
Ik zou gebeld worden door de groepscoordinator als hij terug was van vakantie om het traject wat gedetailleerder te bespreken. Nu had ik daar opzich al wel ja tegen gezegd hoor. Maar ik ben dus niet gebeld maar kreeg een brief voor een afspraak.
Was ook een beetje vaag. Twee weken geleden de eerste brief, voor een afspraak met twee mensen maar stond niet bij wat hun titel/beroep was, en wat voor afspraak het was. Maar vandaag lag er opeens toelichting in de bus.
En ik ben gewoon verschrikkelijk moe. Ieder klein onbenullig dingetje triggert paniek.
donderdag 30 juni 2016 om 12:28
Hier gaat t al een tijdje wat minder. Slaap slecht. Vannacht minder dan 2 uur shuteye. Daderintroject dat zo jong is, geen taal heeft maar wel veel auto agressie heeft roert zich en ik krijg de lading mee. Ik handel er niet naar maar onder de oppervlakte ligt een berg aan frustatie, ongeduld, boosheid. Ongedurig. Het vreet energie. Ben constant bekaf, veel ast van arousal en schrikachtigheid. Wil me verstoppen en schaam me voor het gebrek aan energie. Maak daardoor ook minder mee, heb minder leuke dingen te vertellen. Eten is bij vlagen ook onrustig. Ik heb het idee alleen maar moe gespannen en overprikkeld te zijn. Kennen jullie dat gevoel? Wat werkt voor jullie om er mee om te gaan/van af te komen?
Net gewerkt en dat was fijn en gezellig. Maar nu hoofdpijn. Zo nog een klusje en dan weer fff rust.
Net gewerkt en dat was fijn en gezellig. Maar nu hoofdpijn. Zo nog een klusje en dan weer fff rust.
donderdag 30 juni 2016 om 16:00
Ik had het er gisteravond over met iemand die 'hetzelfde' heeft meegemaakt als ik.. we vinden veel herkenning bij elkaar. Dat er op het eerste gezicht niks aan mij te zien of te merken is. Dat ik tegenwoordig gewoon vlot met mensen een praatje maak, niks aan de hand. Dat ik 'normaal functioneer' als je niet al te goed kijkt. Maar daaronder..... daar ligt dus ook heel veel gevoel op de loer: paniek, boosheid, verwarring en ga zo maar door. Het is alsof dat deel 'ergens anders' is als ik in de buitenwereld rondloop, en ik in een andere modus aan het functioneren ben. Maar ik kan me ook in die buitenwereld heel wankel voelen, alsof het er toch door kieren uitkomt. Zelfs in mijn eentje kan ik me soms zo wankel voelen, en dat bedoel ik letterlijk.
Ik weet niet of dat ooit beter of anders kan worden. Geen tips voor jou Hanke... ik wil ze zelf ook graag.
Ik weet niet of dat ooit beter of anders kan worden. Geen tips voor jou Hanke... ik wil ze zelf ook graag.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 30 juni 2016 om 19:52
hey allen,
dank je wel voor je vraag hoe t gaat EV! Ik heb al een tijdje niet gepost. Er gaat zoveel door me heen en heb het gevoel dat ik met zevenmijlslaarzen vooruit ga. Dat overdenken en die nieuwe inzichten die zich op die manier aandienen, er komt geen einde aan!
Het is ook veel en zwaar daardoor maar ik merk een soort enorm transformatieproces dat zijn weerga niet kent. Alle gevoelens van monddoodheid, ontoereikendheid en minderwaardigheid worden getoetst, als vanzelf houd ik ze voor het licht. Ikvoel me nogthans enorm eenzaam. Daarin is niks veranderd.
Heb toen 2 weken geleden op jullie 'aanraden' (goede tip) de therapie een week overgeslagen. Vandaag weer geweest. En jeetje, wat ligt dat mens me niet. We hebben bijna het hele gesprek over de 'therapeutische relatie' gesproken. Ik heb eindelijk en duidelijk aangekaart hoe ik dat vorige gesprek ervoer, dat ze dus vroeg hoe ze me kon helpen, en dat al drie sessies. En als ik dan uiteindelijk antwoord leek het haar 'zinvoller' om het over iets anders te hebben. Vandaag was t hetzelfde. Echt....ik stond met mijn mond vol tanden. Ik weet niet goed wat ik ervan vindt, lastig om er woorden aan te geven. Maar ze heeft een bepaalde argwaan, er zit telkens wel een kritische noot in haar stem, en op het laatst moest ik haar 'geruststellen' dat ik de gevoelens die opkwamen wel aan kon. Ik ben een stuk optimitischer. Voelde me prima bij dingen, maar door haar krampachtigheid vraag ik me af of ik er niet gewoon raar-lichtvoetig naar kijk. Ik moest haar echt overtuigen dat ik t prima aankan. Ook heb ik dus uitgelegd dat haar ongemak niet per definitie voort hoeft te komen uit mijn manier van doen. Kan ook bij haar liggen, dat ZIJ er niks mee kan.
Dat kan eigenlijk natuurljk niet he, bij een therapeut. Dat zijn de mensen die boven de situatie staan, en al hun gevoelens komen vanuit de client, en kloppen 1 op 1
Dus eigenlijk is er geen normaal gesprek over die interactie te voeren, wat me enorm frustreert.
Dan weet zij niet wat ze moet doen en zegt tegen mij: ik heb het gevoel dat ik geen vragen mag stellen! Ik dacht echt HUH? Ik sta daar juist open voor en zij stelt geen enkele vraag, behalve 'hoe gaat het?' en 'waar kan ik je bij helpen en hoe'? dus hoe komt ze er bij?
Dus ik vroeg naar voorbeelden.
Waaruit komt dan voort dat ze dat gevoel heeft?
Dat ik wel dat moest weten, want anders kon ik er ook niet naar kijken en er eventueel iets aan doen.
Lange Stilte.
En GEEN ANTWOORD!
En dan denk ik: waarom zeg je niet: IK zit met de handen in het haar maar wel: ik voel me alsof ik geen vragen mag stellen?
Heeft ze die waarheid soms in pacht?
Ik voel me best boos, van binnen, omdat ik wel degelijk wel open sta voor alles.
En dat te moeten aantonen is gewoon zo weird!
Ja, komt dan het cryptische antwoord: je WILT ook wel...........(en dan volgt een eindeloze stilte die dus meer een hint wordt daardoor; zo van: je wilt wel, maar t lijkt je niet cq eigenlijk stel je je helemaal niet open op in de praktijk)
Die argwaan en conclusies+oordelen die totaal kant nog waal raken (en zeker, ik sta wel open voor dingen als er een waarheid in zit)...of enorme skepsis beter gezegd: ik kan er niks mee. Voel me er zo klote bij en over!
Hoe komt dit nou weer??
Het versterkt alleen maar die gekke overtuigingen over mezelf dat mijn problemen en manier van doen en hele wezen eigenlijk niet te volgen zijn. Dat terwijl ik haar maar een bangige en stijvig mens vindt. Dit bedoel ik niet denigrerend, maar ze lijkt banger voor gevoelens te zijn dan ik
Ik baal er wel enorm van, want ik merk aan alles dat ze me eerder verder van huis helpt en al heeft geholpen. Mijn enthousiasme en optimisme aangaande mijn issues is door haar geja-maar wel grotendeels verdampt. Kom er met meer problemen vandaan. En zeker, ik weet dat therapie geen geinig plezierreisje is, maar iets in haar persoonlijkheid vind ik ZO niet helpend!
Ik baal er enorm van, dat wel. Wie o wie is er op deze wereld wel in staat me gewoon te begrijpen. Het lijkt wel erg lastig te worden, dus wie weet spreek ik -anders dan ik denk- toch Arabisch?
Zoals ik schreef ik heb een ACCEPTERENDE en optimistische peut nodig, met het nodige vertrouwen in mij + beetje recht voor de raap.
Nu denk ik als ik huil: straks moet ik haar weer uitleggen hoe ik mezelf troost en als ik tegen haar inga moet ik uitleggen dat niet alles voortkomt uit onverwerkt mishandelend verleden, maar ook bij haar kan liggen, geheel of deels. Moet ik bewijzen dat ik niet blijf steken erin. Bah en brrr.
dank je wel voor je vraag hoe t gaat EV! Ik heb al een tijdje niet gepost. Er gaat zoveel door me heen en heb het gevoel dat ik met zevenmijlslaarzen vooruit ga. Dat overdenken en die nieuwe inzichten die zich op die manier aandienen, er komt geen einde aan!
Het is ook veel en zwaar daardoor maar ik merk een soort enorm transformatieproces dat zijn weerga niet kent. Alle gevoelens van monddoodheid, ontoereikendheid en minderwaardigheid worden getoetst, als vanzelf houd ik ze voor het licht. Ikvoel me nogthans enorm eenzaam. Daarin is niks veranderd.
Heb toen 2 weken geleden op jullie 'aanraden' (goede tip) de therapie een week overgeslagen. Vandaag weer geweest. En jeetje, wat ligt dat mens me niet. We hebben bijna het hele gesprek over de 'therapeutische relatie' gesproken. Ik heb eindelijk en duidelijk aangekaart hoe ik dat vorige gesprek ervoer, dat ze dus vroeg hoe ze me kon helpen, en dat al drie sessies. En als ik dan uiteindelijk antwoord leek het haar 'zinvoller' om het over iets anders te hebben. Vandaag was t hetzelfde. Echt....ik stond met mijn mond vol tanden. Ik weet niet goed wat ik ervan vindt, lastig om er woorden aan te geven. Maar ze heeft een bepaalde argwaan, er zit telkens wel een kritische noot in haar stem, en op het laatst moest ik haar 'geruststellen' dat ik de gevoelens die opkwamen wel aan kon. Ik ben een stuk optimitischer. Voelde me prima bij dingen, maar door haar krampachtigheid vraag ik me af of ik er niet gewoon raar-lichtvoetig naar kijk. Ik moest haar echt overtuigen dat ik t prima aankan. Ook heb ik dus uitgelegd dat haar ongemak niet per definitie voort hoeft te komen uit mijn manier van doen. Kan ook bij haar liggen, dat ZIJ er niks mee kan.
Dat kan eigenlijk natuurljk niet he, bij een therapeut. Dat zijn de mensen die boven de situatie staan, en al hun gevoelens komen vanuit de client, en kloppen 1 op 1
Dus eigenlijk is er geen normaal gesprek over die interactie te voeren, wat me enorm frustreert.
Dan weet zij niet wat ze moet doen en zegt tegen mij: ik heb het gevoel dat ik geen vragen mag stellen! Ik dacht echt HUH? Ik sta daar juist open voor en zij stelt geen enkele vraag, behalve 'hoe gaat het?' en 'waar kan ik je bij helpen en hoe'? dus hoe komt ze er bij?
Dus ik vroeg naar voorbeelden.
Waaruit komt dan voort dat ze dat gevoel heeft?
Dat ik wel dat moest weten, want anders kon ik er ook niet naar kijken en er eventueel iets aan doen.
Lange Stilte.
En GEEN ANTWOORD!
En dan denk ik: waarom zeg je niet: IK zit met de handen in het haar maar wel: ik voel me alsof ik geen vragen mag stellen?
Heeft ze die waarheid soms in pacht?
Ik voel me best boos, van binnen, omdat ik wel degelijk wel open sta voor alles.
En dat te moeten aantonen is gewoon zo weird!
Ja, komt dan het cryptische antwoord: je WILT ook wel...........(en dan volgt een eindeloze stilte die dus meer een hint wordt daardoor; zo van: je wilt wel, maar t lijkt je niet cq eigenlijk stel je je helemaal niet open op in de praktijk)
Die argwaan en conclusies+oordelen die totaal kant nog waal raken (en zeker, ik sta wel open voor dingen als er een waarheid in zit)...of enorme skepsis beter gezegd: ik kan er niks mee. Voel me er zo klote bij en over!
Hoe komt dit nou weer??
Het versterkt alleen maar die gekke overtuigingen over mezelf dat mijn problemen en manier van doen en hele wezen eigenlijk niet te volgen zijn. Dat terwijl ik haar maar een bangige en stijvig mens vindt. Dit bedoel ik niet denigrerend, maar ze lijkt banger voor gevoelens te zijn dan ik
Ik baal er wel enorm van, want ik merk aan alles dat ze me eerder verder van huis helpt en al heeft geholpen. Mijn enthousiasme en optimisme aangaande mijn issues is door haar geja-maar wel grotendeels verdampt. Kom er met meer problemen vandaan. En zeker, ik weet dat therapie geen geinig plezierreisje is, maar iets in haar persoonlijkheid vind ik ZO niet helpend!
Ik baal er enorm van, dat wel. Wie o wie is er op deze wereld wel in staat me gewoon te begrijpen. Het lijkt wel erg lastig te worden, dus wie weet spreek ik -anders dan ik denk- toch Arabisch?
Zoals ik schreef ik heb een ACCEPTERENDE en optimistische peut nodig, met het nodige vertrouwen in mij + beetje recht voor de raap.
Nu denk ik als ik huil: straks moet ik haar weer uitleggen hoe ik mezelf troost en als ik tegen haar inga moet ik uitleggen dat niet alles voortkomt uit onverwerkt mishandelend verleden, maar ook bij haar kan liggen, geheel of deels. Moet ik bewijzen dat ik niet blijf steken erin. Bah en brrr.
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
donderdag 30 juni 2016 om 19:59
Kers, een dikke knuffel.
Heel herkenbaar, dat je hoofd allerlei gedachtensprongen maakt enzo. Ik weet zelf alleen nog niet zo goed wat ik er in de praktijk mee moet. Waardoor het zich maar opstapelt in m'n hoofd.
En ook de eenzaamheid is herkenbaar. Ik had met de verhuizing verwacht dat ik me minder eenzaam zou voelen. Maar het is juist erger. Ik word zo met m'n eigen fysieke kunnen geconfronteerd. Daar is niks meer van over. En ik merk gewoon in gesprekken dat m'n verhalen soms onsamenhangend zijn, of opeens raak ik in paniek. Of mensen snappen de veranderingen aan me niet. Vooral m'n vriend.. Ik raak echt op het punt dat ik me helemaal wil verstoppen en oh bah wat zie ik op tegen dat gesprek. Ook al weet ik dat het me moet gaan helpen, en kijk ik er tegelijkertijd ook naar uit.
Heel herkenbaar, dat je hoofd allerlei gedachtensprongen maakt enzo. Ik weet zelf alleen nog niet zo goed wat ik er in de praktijk mee moet. Waardoor het zich maar opstapelt in m'n hoofd.
En ook de eenzaamheid is herkenbaar. Ik had met de verhuizing verwacht dat ik me minder eenzaam zou voelen. Maar het is juist erger. Ik word zo met m'n eigen fysieke kunnen geconfronteerd. Daar is niks meer van over. En ik merk gewoon in gesprekken dat m'n verhalen soms onsamenhangend zijn, of opeens raak ik in paniek. Of mensen snappen de veranderingen aan me niet. Vooral m'n vriend.. Ik raak echt op het punt dat ik me helemaal wil verstoppen en oh bah wat zie ik op tegen dat gesprek. Ook al weet ik dat het me moet gaan helpen, en kijk ik er tegelijkertijd ook naar uit.
donderdag 30 juni 2016 om 20:00
Alles is toch egopost
Als ik je post lees, denk ik alleen maar: waarom ga je niet weg bij haar? Als je er slechter vandaan komt dan dat je er heen gaat, is er toch iets niet goed? Dan werkt het toch niet, met jullie? ..... Kan best zijn, dat jij dat heel helder ziet trouwens, dat zij banger is voor gevoelens dan jij. Vertrouw op je eigen waarneming. Misschien is het gewoon klaar daar.
Fijn dat je - ondanks de therapie (!) - zoveel vooruitgang in jezelf voelt!
Als ik je post lees, denk ik alleen maar: waarom ga je niet weg bij haar? Als je er slechter vandaan komt dan dat je er heen gaat, is er toch iets niet goed? Dan werkt het toch niet, met jullie? ..... Kan best zijn, dat jij dat heel helder ziet trouwens, dat zij banger is voor gevoelens dan jij. Vertrouw op je eigen waarneming. Misschien is het gewoon klaar daar.
Fijn dat je - ondanks de therapie (!) - zoveel vooruitgang in jezelf voelt!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 30 juni 2016 om 20:20
He meiden, zo...thanks voor jullie supersnelle reacties! Fijn!! Ik voel me beetje rot zoals altijd dat ik nergens op inga wat jullie meemaakten, maar weet dat ik jullie heel veel goeds stuur in deze regels.
Yellow, ja, herkenning! Ik heb dat gevoel ook, dat ik maar onder een steen moet gaan zitten omdat alles dat ik zeg gewoon onnavolgbaar is. Niemand begrijpt me IRL. En dat klinkt zielig en overdreven, dat weet ik ook, maar feitelijk begrijpt zelfs een therapeute met decennia-lange ervaring in de traumahulpverlening niks van me. Ze kijkt me vaak aan alsof ze me geestelijk gestoord vindt, en dan gaat bij mij ook weer alles draaien en duizelen. Wat ik lastig vindt is dat geen enkel gesprek gelijkwaardig is. Als ik bv aangeef dat ikhet vorige gesprek lastig vond, dan is dat voor haar echt 'gefundenes Fressen' ze geniet daar echt van, om weer te kijken naar die kennelijk onderliggende verkeerde interpretaties van me, voortkomend uit die onnavolgbare en beschadigende jeugd.
Dan heb ik dus een goed punt en kan ze dat weer aangrijpen als onderdeel van 'het' probleem. Stomme en lachwekkende vond ik dat ze dus niet eens nader kan omschrijven hoe dat gevoel bij haar tot stand komt, mag je van een peut wel verwachten.
Yellow, weet je als we allemaal zo hondseenzaam zijn, zijn we dat niet meer he. Als jij mijn woorden snapt en ik heel goed ook de jouwe. Daar houdt ik me aan vast, echt, dat jullie mijn posts goed kunnen volgen en het -zo erg is het al met me- gewoon begrijpelijk Nederlands vinden! Echt
EV, dat snap ik ook niet. Ik denk dat ik niet stop omdat ze op de een of andere manier me dat gevoel geeft dat ik daarin gestoord reageer, dus als ik dan blijf en de situatie oplos met haar, dat ik dan ook met mezelf meer in het reine ben. Dat suggereert ze aan de lopende band. Wat ik hierboven beschrijf dus; dat mijn moeite en weerzin tegen haar manier het probleem is. Dat ze me die dingen teruggeeft, haar angst voor het uitdiepen en induiken van gevoelens bv. zodat ik daarmee mezelf zou kunnen veranderen en het probleem oplossen. Dat ik gewoon niet zo angstig ben voor die gevoelens die opkomen dan zij, geeft me dan het gevoel alsof ik er raar-onbesuisd in sta. Ik denk dat het onzekerheid is, diepe zelftwijfel beter gezegd, dat ik niet durf te stoppen. Ik ben ook bang voor dat gat waar ik weer in zal vallen: heb niemand verder met wie ik uberhaupt praat!! Soms gebruik ik mijn stem een heel weekend niet en is de eerste persoon weer een collega die ik goedemorgen wens.
Dus het voelt ook eng om dit los te laten, want dan is er helemala niets. En misschien is dit toch 'vooruitgang in disguise'?
Dat t mijn verkeerde copingmechanismen en overtuigingen zijn, die hier nu weer als stoorzender optreden?
Diep van binnen voel ik: wat een naar mens. Ik kan niks met haar.
Maar aan de andere kant heeft ze me dus overtuigd ervan, dat alles dat ik doe of zeg meer zegt over (al die, het worden er elke sessie een paar meer!!) problemen!
Ik lijk in haar ogen een soort wrak. Nooit een compliment en nooit als ik moet huilen een woord van troost.
Maar diezelfde stilte als ik altijd gewend ben,
dat trek ik niet!
Vandaag ook, heb alles zo haarfijn en ook met flinke hand in eigen boezem aangekaart, en dan nog lijken er tientallen haren in de soep. Ik moet haar ook wat meer geven!! Terwijl ik dus al open ben als de pest
(en heus, dat ben ik)
Als ze dan eigenlijk suggereert dat ik 'nou ja, wel wil maar.........(er komt niks van terecht)' dan ga ik dus finaal onderuit!
Ik lijk wel niet te helpen. Denk ik dan. Dat maalt door mijn hoofd.
Waar is die hulpverlener die ik beschrijf, en waar ik ook donders iets aan ga hebben. Waar is mijn aanvankelijke enthousiasme en kom-maar-op houding gebleven, bij iemand die me afremt is die in rook op gegaan en dat vindt ik zo erg!
Het is die rode draad die je zo kernachtig samenvat: vertrouw je eigen waarneming.
Dat heb ik nooit gedaan.
Anderen hadden altijd gelijk.
Deze therapeute zal het ook vast helderder zien dan ik.
Ik denk echt: ik ben toch wel niet zo gestoord dat niemand mijn woorden kan volgen?
Ik heb heel expliciet gemaakt dat ik bv met rouw zit en mensen die uit mijn leven verdwenen door ruzie en dood.
Daar zitten zat aanknopingspunten in voor behandeling me dunkt.
Maar dan zegt ze vandaag, bijna verwijtend: maar je moet me ook wel wat geven!! (en begint weer over die algemen 'hoe gaat het?' vraag waar ik niets mee kan; maar ze startte het gesprek met aangeven dat ze er toch hoe dan ook een antwoord op wilde hebben (heel rigide kwam dat op me over). Ik heb toen gezegd dat dat wel uit het gesprek zal kunnen blijken, en dat ze hopelijk als therapeute meerdere insteken zou kunnen vinden behalve die enge vraag. En dat als zij zich ongemakkelijk voelt en niet weet wat ze moet, mij niets moet opleggen wat me teveel moeite kost op dit moment. Toen was ze stil, maar mij kost dat ontzettend veel energie)
Ik merkte, wel positief, trouwens dat ik bij mezelf bleef, meer dan anders en meer dan vroeger. Hoewel die zelftwijfels mijn hele dag nu wel bepalen, heb ik wel een gevoel van: hmmm, hoe ze doet klopt niet en voelt niet goed.
Nu nog wat meer daarop vertrouwen, en HOE?? Dat is me dan altijd een raadsel
Alles gaat zo gauw onderuit, van wat ik vind. Er hoeft maar 1 iemand een beetje autoriteit in de waagschaal te leggen, of ik geloof die ander op zijn of haar woord en schiet in die 'ik ben gestoord' - modus.
BAH! Hoe lang duurt dit nog, voordat het gevoel van 'gestoordheid' weg is, ik voel me daar bijkans helemaal van!
Wanneer kan ik op mezelf vertrouwen en mijn waarnemingen en gevoelens nu eens echt serieus gaan nemen?
Dank julle wel, voor jullie fijne woorden van herkenning en nuchterheid. EV, mij valt op dat je heel erg goed al die woorden van mij tot de kern kan brengen en snapt: ik weet dat je gelijik hebt, ik wil ook vertrouwen op mijn eigen waarnming.
Maar het lukt me echt niet, en dat is zo
Wat over blijft is die vraag: ben ik zo vreemd, anders of..........?
T kan toch niet allemaal aan die ander(en) liggen?
Yellow, ja, herkenning! Ik heb dat gevoel ook, dat ik maar onder een steen moet gaan zitten omdat alles dat ik zeg gewoon onnavolgbaar is. Niemand begrijpt me IRL. En dat klinkt zielig en overdreven, dat weet ik ook, maar feitelijk begrijpt zelfs een therapeute met decennia-lange ervaring in de traumahulpverlening niks van me. Ze kijkt me vaak aan alsof ze me geestelijk gestoord vindt, en dan gaat bij mij ook weer alles draaien en duizelen. Wat ik lastig vindt is dat geen enkel gesprek gelijkwaardig is. Als ik bv aangeef dat ikhet vorige gesprek lastig vond, dan is dat voor haar echt 'gefundenes Fressen' ze geniet daar echt van, om weer te kijken naar die kennelijk onderliggende verkeerde interpretaties van me, voortkomend uit die onnavolgbare en beschadigende jeugd.
Dan heb ik dus een goed punt en kan ze dat weer aangrijpen als onderdeel van 'het' probleem. Stomme en lachwekkende vond ik dat ze dus niet eens nader kan omschrijven hoe dat gevoel bij haar tot stand komt, mag je van een peut wel verwachten.
Yellow, weet je als we allemaal zo hondseenzaam zijn, zijn we dat niet meer he. Als jij mijn woorden snapt en ik heel goed ook de jouwe. Daar houdt ik me aan vast, echt, dat jullie mijn posts goed kunnen volgen en het -zo erg is het al met me- gewoon begrijpelijk Nederlands vinden! Echt
EV, dat snap ik ook niet. Ik denk dat ik niet stop omdat ze op de een of andere manier me dat gevoel geeft dat ik daarin gestoord reageer, dus als ik dan blijf en de situatie oplos met haar, dat ik dan ook met mezelf meer in het reine ben. Dat suggereert ze aan de lopende band. Wat ik hierboven beschrijf dus; dat mijn moeite en weerzin tegen haar manier het probleem is. Dat ze me die dingen teruggeeft, haar angst voor het uitdiepen en induiken van gevoelens bv. zodat ik daarmee mezelf zou kunnen veranderen en het probleem oplossen. Dat ik gewoon niet zo angstig ben voor die gevoelens die opkomen dan zij, geeft me dan het gevoel alsof ik er raar-onbesuisd in sta. Ik denk dat het onzekerheid is, diepe zelftwijfel beter gezegd, dat ik niet durf te stoppen. Ik ben ook bang voor dat gat waar ik weer in zal vallen: heb niemand verder met wie ik uberhaupt praat!! Soms gebruik ik mijn stem een heel weekend niet en is de eerste persoon weer een collega die ik goedemorgen wens.
Dus het voelt ook eng om dit los te laten, want dan is er helemala niets. En misschien is dit toch 'vooruitgang in disguise'?
Dat t mijn verkeerde copingmechanismen en overtuigingen zijn, die hier nu weer als stoorzender optreden?
Diep van binnen voel ik: wat een naar mens. Ik kan niks met haar.
Maar aan de andere kant heeft ze me dus overtuigd ervan, dat alles dat ik doe of zeg meer zegt over (al die, het worden er elke sessie een paar meer!!) problemen!
Ik lijk in haar ogen een soort wrak. Nooit een compliment en nooit als ik moet huilen een woord van troost.
Maar diezelfde stilte als ik altijd gewend ben,
dat trek ik niet!
Vandaag ook, heb alles zo haarfijn en ook met flinke hand in eigen boezem aangekaart, en dan nog lijken er tientallen haren in de soep. Ik moet haar ook wat meer geven!! Terwijl ik dus al open ben als de pest
(en heus, dat ben ik)
Als ze dan eigenlijk suggereert dat ik 'nou ja, wel wil maar.........(er komt niks van terecht)' dan ga ik dus finaal onderuit!
Ik lijk wel niet te helpen. Denk ik dan. Dat maalt door mijn hoofd.
Waar is die hulpverlener die ik beschrijf, en waar ik ook donders iets aan ga hebben. Waar is mijn aanvankelijke enthousiasme en kom-maar-op houding gebleven, bij iemand die me afremt is die in rook op gegaan en dat vindt ik zo erg!
Het is die rode draad die je zo kernachtig samenvat: vertrouw je eigen waarneming.
Dat heb ik nooit gedaan.
Anderen hadden altijd gelijk.
Deze therapeute zal het ook vast helderder zien dan ik.
Ik denk echt: ik ben toch wel niet zo gestoord dat niemand mijn woorden kan volgen?
Ik heb heel expliciet gemaakt dat ik bv met rouw zit en mensen die uit mijn leven verdwenen door ruzie en dood.
Daar zitten zat aanknopingspunten in voor behandeling me dunkt.
Maar dan zegt ze vandaag, bijna verwijtend: maar je moet me ook wel wat geven!! (en begint weer over die algemen 'hoe gaat het?' vraag waar ik niets mee kan; maar ze startte het gesprek met aangeven dat ze er toch hoe dan ook een antwoord op wilde hebben (heel rigide kwam dat op me over). Ik heb toen gezegd dat dat wel uit het gesprek zal kunnen blijken, en dat ze hopelijk als therapeute meerdere insteken zou kunnen vinden behalve die enge vraag. En dat als zij zich ongemakkelijk voelt en niet weet wat ze moet, mij niets moet opleggen wat me teveel moeite kost op dit moment. Toen was ze stil, maar mij kost dat ontzettend veel energie)
Ik merkte, wel positief, trouwens dat ik bij mezelf bleef, meer dan anders en meer dan vroeger. Hoewel die zelftwijfels mijn hele dag nu wel bepalen, heb ik wel een gevoel van: hmmm, hoe ze doet klopt niet en voelt niet goed.
Nu nog wat meer daarop vertrouwen, en HOE?? Dat is me dan altijd een raadsel
Alles gaat zo gauw onderuit, van wat ik vind. Er hoeft maar 1 iemand een beetje autoriteit in de waagschaal te leggen, of ik geloof die ander op zijn of haar woord en schiet in die 'ik ben gestoord' - modus.
BAH! Hoe lang duurt dit nog, voordat het gevoel van 'gestoordheid' weg is, ik voel me daar bijkans helemaal van!
Wanneer kan ik op mezelf vertrouwen en mijn waarnemingen en gevoelens nu eens echt serieus gaan nemen?
Dank julle wel, voor jullie fijne woorden van herkenning en nuchterheid. EV, mij valt op dat je heel erg goed al die woorden van mij tot de kern kan brengen en snapt: ik weet dat je gelijik hebt, ik wil ook vertrouwen op mijn eigen waarnming.
Maar het lukt me echt niet, en dat is zo
Wat over blijft is die vraag: ben ik zo vreemd, anders of..........?
T kan toch niet allemaal aan die ander(en) liggen?
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
donderdag 30 juni 2016 om 20:24
Joepie en ja: hier ben ik heel blij mee: 'Fijn dat je - ondanks de therapie (!) - zoveel vooruitgang in jezelf voelt! 
'
Dat is ook zo, en dat is echt niet makkelijk om vol te houden. Maar ik luister telkens iets beter naar mijzelf. Vreemd is wel dat ik blijkbaar zo weinig match met mensen. Dat voel heel verdrietig en kan ik nauwelijks een weg mee vinden, omdat ik een heel warm, sociaal en flexibel persoon ben en ik wel het tegenovergestelde beeld telkens voorgeschoteld krijg. Daarin zit mijn diepste verdriet denk ik. In dat gevoel dat ik Spaans spreek, of welke andere weirde taal dan ook. En daarin zit mijn verbazing: hoezo is het dat anderen altijd zoveel durven te zeggen over mijn behoeften. Er worden oordelen over geveld. Over mijn gevoelens idem dito. Terwijl daar helemaal geen discussie over KAN ontstaan, want behoeften en gevoelens zijn zoals ze zijn.
Toch voelen mensen de behoefte om dan te zeggen dat ik toch een andere behoefte beter kan hebben. Of andere gevoelens passender zouden zijn.
Dat is wel een rode draad in mijn contacten.
Daar verbaas ik me niet weinig over. Die stempels en hokjes die mensen zo gauw bij me klaar hebben, ja, sneller dan bij anderen.
Hoe zou dat komen?
'Dat is ook zo, en dat is echt niet makkelijk om vol te houden. Maar ik luister telkens iets beter naar mijzelf. Vreemd is wel dat ik blijkbaar zo weinig match met mensen. Dat voel heel verdrietig en kan ik nauwelijks een weg mee vinden, omdat ik een heel warm, sociaal en flexibel persoon ben en ik wel het tegenovergestelde beeld telkens voorgeschoteld krijg. Daarin zit mijn diepste verdriet denk ik. In dat gevoel dat ik Spaans spreek, of welke andere weirde taal dan ook. En daarin zit mijn verbazing: hoezo is het dat anderen altijd zoveel durven te zeggen over mijn behoeften. Er worden oordelen over geveld. Over mijn gevoelens idem dito. Terwijl daar helemaal geen discussie over KAN ontstaan, want behoeften en gevoelens zijn zoals ze zijn.
Toch voelen mensen de behoefte om dan te zeggen dat ik toch een andere behoefte beter kan hebben. Of andere gevoelens passender zouden zijn.
Dat is wel een rode draad in mijn contacten.
Daar verbaas ik me niet weinig over. Die stempels en hokjes die mensen zo gauw bij me klaar hebben, ja, sneller dan bij anderen.
Hoe zou dat komen?
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
donderdag 30 juni 2016 om 20:31
Het is allemaal zo herkenbaar voor mij ook, Kers. Een ander zal het wel beter weten. Dat heb ik me jarenlang in mijn relatie laten aanpraten. Het is juist een buitenstaander (vriendin) geweest die zei: hij manipuleert je. Het duurde heel lang voordat ik dat zelf kon zien, want ik geloofde hem gewoon. Zag hem ook als 'een autoriteit' (waar was de gelijkwaardigheid in onze relatie?). Eigenlijk zoals ik ook mijn ouders zag (en alles geloofde) en nu nog steeds de neiging heb om iemand die 'ervoor gestudeerd heeft', of iemand die met veel overtuiging praat, of overheersend is, alles van MEZELF te laten wegvagen. En het dan pas achteraf doorhebben.
Ik zou willen dat je naar mijn therapeute kon gaan, Kers. Die zit niet verstopt achter een protocol of een 'boekje'. Die is mens, en reageert menselijk. Ze heeft zelfs weleens mijn hand vastgehouden, als ik heel bang werd. Tastbare steun. Dat was zo goed. Had ik nooit meegemaakt en thuis al helemaal niet.
Jouw boosheid, over hoe het er daar steeds aan toe gaat, lijkt me heel gezond.
En ik snap heel goed wat je allemaal schrijft. Niks Arabisch aan. (En geloof me, ik ken een beetje Arabisch.)
Ik zou willen dat je naar mijn therapeute kon gaan, Kers. Die zit niet verstopt achter een protocol of een 'boekje'. Die is mens, en reageert menselijk. Ze heeft zelfs weleens mijn hand vastgehouden, als ik heel bang werd. Tastbare steun. Dat was zo goed. Had ik nooit meegemaakt en thuis al helemaal niet.
Jouw boosheid, over hoe het er daar steeds aan toe gaat, lijkt me heel gezond.
En ik snap heel goed wat je allemaal schrijft. Niks Arabisch aan. (En geloof me, ik ken een beetje Arabisch.)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 30 juni 2016 om 20:53
lief, EV. Je post doet me enorm goed, gaat een groot begrip en vooral rust vanuit. Het doet me neorm goed dat jij en anderen mijn woorden en gevoelens kunnen volgen. Meer dan ik kan zeggen!
En ik denk ook dat het idd vergelijkbaar kan zijn, dat gevoel dat je in je relatie had EV en waar ik nu (eigenlijk bij iedereen) tegenaan loop.
Wat ik heel erg voel is: de sleutel zit aan de binnenkant.
En dat is positief nieuws.
Ik leef zo met jullie mee. Omdat ik denk dat bv dit mechanisme enorm en direct kan voortkomen uit waar we mee te maken hadden in jeugd. (ik bedoel niemand over 1 kam te scheren)
Ik ga even een frisse neus halen
En ik denk ook dat het idd vergelijkbaar kan zijn, dat gevoel dat je in je relatie had EV en waar ik nu (eigenlijk bij iedereen) tegenaan loop.
Wat ik heel erg voel is: de sleutel zit aan de binnenkant.
En dat is positief nieuws.
Ik leef zo met jullie mee. Omdat ik denk dat bv dit mechanisme enorm en direct kan voortkomen uit waar we mee te maken hadden in jeugd. (ik bedoel niemand over 1 kam te scheren)
Ik ga even een frisse neus halen
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
donderdag 30 juni 2016 om 23:21
Ik herken helemaal wat jullie zeggen. Alleen heb ik het idee, dat ik op de buiten wereld juist compleet het tegenovergestelde overkom. Ik ben zelfs ver lang de stevige rots van mijn vriend geweest. Als ik er nu over na denk, denk ik hoe dan.
Ik ben me opeens heel erg bewust geworden van wat voor invloed mijn familie nou echt op mij gehad heeft. Het zijn allemaal roeptoeters. Van die zogenaamd simpele mensen die het allemaal een stuk beter snappen dan de rest van Nederland. Als je je mening niet klaar hebt staan, word je omver geblazen.
Maar volgens mij heb ik al die tijd maar een toneelstukje gespeeld. Als ik bij lief ben, merk ik hoe heerlijk het is om niet overal zo op aangekeken/aangerekend te worden. Maar in mijn eigen leven lijkt daar geen ruimte voor te zijn. En dan besef ik me hoe verschrikkelijk moe ik ben.. En dat er echt iets anders moet. Maar als ik daar over na ga denken gaat het licht uit.
Ik ben me opeens heel erg bewust geworden van wat voor invloed mijn familie nou echt op mij gehad heeft. Het zijn allemaal roeptoeters. Van die zogenaamd simpele mensen die het allemaal een stuk beter snappen dan de rest van Nederland. Als je je mening niet klaar hebt staan, word je omver geblazen.
Maar volgens mij heb ik al die tijd maar een toneelstukje gespeeld. Als ik bij lief ben, merk ik hoe heerlijk het is om niet overal zo op aangekeken/aangerekend te worden. Maar in mijn eigen leven lijkt daar geen ruimte voor te zijn. En dan besef ik me hoe verschrikkelijk moe ik ben.. En dat er echt iets anders moet. Maar als ik daar over na ga denken gaat het licht uit.
donderdag 30 juni 2016 om 23:47
Ja, snap je goed, Yellow. Even ook geen input. Maar herkenning.
Denk ondertussen dat die realisaties, waar je over schrijft ook, dat je je heel erg bewust wordt van welke invloed je familie had en heeft op je, al dat 'andere' is.
Zoals ik al eens schreef: het boek van Claudia Black: Changing Course, schiet me weer te binnen
En die cijfers 2 through 9. Die kennen vrouwen die in onveilige situaties opgroeiden niet. Dat was gevaarlijk. 1 en 10, dan weet je waar je staat. Black legt het beter uit, misschien is dat boek iets voor je? Is echt een aanrader, en misschien kun je erdoor in je eigen denken erover een beetje houvast vinden. Zo gaat dat bij mij wel.
Ik haal het aan omdat ik in jouw post die dadendrang herken. Dat je schouders eronder willen zetten. Het moet anders! En daar zijn vast 4-7 stappen voor. Als je daarin op mij lijkt tenminste is actie makkelijker voor je dan gevoelens bekijken (klopt dit?) Als je moet overleven ben je gericht op actie ipv op je gevoelens.
Dus, en van de buitenkant is dat altijd zoveel helderder dan als je er zelf inzit, want onderstaande is ook hetgeen ik mezelf zeg:
probeer niet in de actiemodus te schieten. Het moet veranderen klinkt als een strijdkreet, die ik erg herken. Maar die veranderingen voltrekken zich, ook als je niet als een bok op de haverkist zit. Dit wil ik mezelf ook voorhouden.....
Wees lief voor jezelf (en dat geldt voor ons allemaal)
(svp niet quoten alles wat ik post voelt veel te shaky ofzo)
Denk ondertussen dat die realisaties, waar je over schrijft ook, dat je je heel erg bewust wordt van welke invloed je familie had en heeft op je, al dat 'andere' is.
Zoals ik al eens schreef: het boek van Claudia Black: Changing Course, schiet me weer te binnen
En die cijfers 2 through 9. Die kennen vrouwen die in onveilige situaties opgroeiden niet. Dat was gevaarlijk. 1 en 10, dan weet je waar je staat. Black legt het beter uit, misschien is dat boek iets voor je? Is echt een aanrader, en misschien kun je erdoor in je eigen denken erover een beetje houvast vinden. Zo gaat dat bij mij wel.
Ik haal het aan omdat ik in jouw post die dadendrang herken. Dat je schouders eronder willen zetten. Het moet anders! En daar zijn vast 4-7 stappen voor. Als je daarin op mij lijkt tenminste is actie makkelijker voor je dan gevoelens bekijken (klopt dit?) Als je moet overleven ben je gericht op actie ipv op je gevoelens.
Dus, en van de buitenkant is dat altijd zoveel helderder dan als je er zelf inzit, want onderstaande is ook hetgeen ik mezelf zeg:
probeer niet in de actiemodus te schieten. Het moet veranderen klinkt als een strijdkreet, die ik erg herken. Maar die veranderingen voltrekken zich, ook als je niet als een bok op de haverkist zit. Dit wil ik mezelf ook voorhouden.....
Wees lief voor jezelf (en dat geldt voor ons allemaal)
(svp niet quoten alles wat ik post voelt veel te shaky ofzo)
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
vrijdag 1 juli 2016 om 00:19
Dit stukje zou een trigger kunnen bevatten
Ben vanavond weer stim geweest, ik had weer eens eer herbeleving en tijdens die herbelevinge ben ik gaan krassen in rechterpols, kwam pas bij positieven toen ik bloeddruppels zag.
Waarom ik het doe weet ik niet, misschien omdat het kapot moet.geestelijk ben ik kapot, stuk. Nu richt ik me op mijn lichaam, door ondere ander dit te doen, bijna niet eten( niet handig als diabeet zijnde).
Dit gebeurt alleen als ik slecht in vel zit, zware therapie heb gehad of zoals morgenochten naar huisarts vior inwendig onderzoek. Huisarys weet dat ik dat niet wil, maar toch blijven doorzeuren. Dit ivm de Soa test wat ik had laten met urine, en die test is niet echt betrouwbaar buj vrouwen. Maar de test was negatief. Wat wil ze nou nog?
Ben vanavond weer stim geweest, ik had weer eens eer herbeleving en tijdens die herbelevinge ben ik gaan krassen in rechterpols, kwam pas bij positieven toen ik bloeddruppels zag.
Waarom ik het doe weet ik niet, misschien omdat het kapot moet.geestelijk ben ik kapot, stuk. Nu richt ik me op mijn lichaam, door ondere ander dit te doen, bijna niet eten( niet handig als diabeet zijnde).
Dit gebeurt alleen als ik slecht in vel zit, zware therapie heb gehad of zoals morgenochten naar huisarts vior inwendig onderzoek. Huisarys weet dat ik dat niet wil, maar toch blijven doorzeuren. Dit ivm de Soa test wat ik had laten met urine, en die test is niet echt betrouwbaar buj vrouwen. Maar de test was negatief. Wat wil ze nou nog?
vrijdag 1 juli 2016 om 00:25
Jeetje Kait,
Ik weet dat dit niets helpt maar wat heftig voor jou.
Is er iemand die je kunt bellen? Die vriendin waar je laatst over vertelde?
Ik voel me een beetje machteloos nu ik dit lees en heb het met je te doen.
Het is trouwens een hele goede die tip van het triggeren.
Ik merk bijvoorbeeld dat ik onrustig word als ik lees over paniekaanvallen.
Als voorbeeld genomen.
Ik weet dat dit niets helpt maar wat heftig voor jou.
Is er iemand die je kunt bellen? Die vriendin waar je laatst over vertelde?
Ik voel me een beetje machteloos nu ik dit lees en heb het met je te doen.
Het is trouwens een hele goede die tip van het triggeren.
Ik merk bijvoorbeeld dat ik onrustig word als ik lees over paniekaanvallen.
Als voorbeeld genomen.
