Psyche
alle pijlers
Moeite met aankijken van mensen in de ogen.
maandag 19 juni 2017 om 23:23
Ik hoorde dit van de psych van mijn zoon, dat hij mensen niet aankijkt omdat hij dan teveel prikkels moet verwerken. Ik heb het ook altijd gezien als een autisme-achtig trekje, maar dit kan ik me ook wel voorstellen. Zelfde is dat mijn zoon tekeningetjes in zijn schrift maakt tijdens de uitleg. Hij krijgt dan op zijn kop omdat hij niet oplet, maar het is júist zijn manier om op te letten (zich te concentreren, hij tekent dus om niet afgeleid te worden). Misschien herken je dit ook?
maandag 19 juni 2017 om 23:25
Ik herken het hier en daar. Er wordt imho veel gezegd met ogen. Soms zit ik 'vol' en kan dan aan mijzelf merken dat ik geen zin meer heb om mensen te 'zien' in hun ogen. Vrij vaag wellicht maar ik herken het vermijden wel.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 19 juni 2017 om 23:26
Niet alles gaan opzoeken op internet. Volgens mij gaat niemand de gesprekspartner lang in de ogen kijken, Of ze moeten ontzettend verliefd zijn. Je maakt af en toe oogcontact om te zien of de ander nog luistert, het kan volgen, maar verder kijk ik volgens mij meer langs de persoon dan hem recht in de ogen. (zou me ook heel ongemakkelijk haan voelen als iemand me steeds aan gaat staren ( Of heb ik nu ook ADHD of iets autistisch?
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
maandag 19 juni 2017 om 23:28
Hmmm, het is meer gewoon zo dat ik het (te) intiem vind.vivinnetje schreef: ↑19-06-2017 23:23Ik hoorde dit van de psych van mijn zoon, dat hij mensen niet aankijkt omdat hij dan teveel prikkels moet verwerken. Ik heb het ook altijd gezien als een autisme-achtig trekje, maar dit kan ik me ook wel voorstellen. Zelfde is dat mijn zoon tekeningetjes in zijn schrift maakt tijdens de uitleg. Hij krijgt dan op zijn kop omdat hij niet oplet, maar het is júist zijn manier om op te letten (zich te concentreren, hij tekent dus om niet afgeleid te worden). Misschien herken je dit ook?
Ben een erg gevoelig persoon, en iemand diep in de ogen kijken vind ik gewoonweg erg intiem. Het is dus niet dat ik iemand helemaal niet aan kijk, tijdens het schudden van een hand / ontmoeting kijk ik iemand gewoon (automatisch) vriendelijk aan, lach, en dan weer door.
Maar tijdens gesprekken verbaast het me gewoon vaak hoe lang sommige mensen je recht in de ogen blijven staren. Ik moet dan echt af en toe even weg kijken, anders duurt het me echt te lang en wordt het te intens voor mij.
Ik let er de afgelopen dagen wat meer op, en zie dat wel meer mensen het doen. Eva Jinek kijkt bijvoorbeeld haar gasten ook nooit lang aan, maar dat komt misschien omdat ze vaak op haar blaadje / de autocue moet kijken.
maandag 19 juni 2017 om 23:29
Ja dit heb ik dus ook, maar sommige mensen kijken mij wel echt lang aan, en dan valt me op dat ik vaak de eerste ben die ''weg'' kijkt zeg maar.nlies schreef: ↑19-06-2017 23:26Niet alles gaan opzoeken op internet. Volgens mij gaat niemand de gesprekspartner lang in de ogen kijken, Of ze moeten ontzettend verliefd zijn. Je maakt af en toe oogcontact om te zien of de ander nog luistert, het kan volgen, maar verder kijk ik volgens mij meer langs de persoon dan hem recht in de ogen. (zou me ook heel ongemakkelijk haan voelen als iemand me steeds aan gaat staren ( Of heb ik nu ook ADHD of iets autistisch?
Misschien moet ik er gewoon minder bij nadenken, want soms als ik druk ben heb ik wel eens een gesprek, en dan kan ik me nadien eigenlijk niet eens herinneren of ik die gene echt direct in de ogen heb aangekeken. Volgens mij kijk ik dan meer in het algemeen naar iemands hoofd ofzo.
maandag 19 juni 2017 om 23:36
Ik scheen mensen juist te lang in de ogen te kijken, heb ik een paar keer gehoord en nu let ik er dus op dat ik bewust af en toe even wegkijk (ook al voelt dat voor mij zelf als desinteresse). Zij vonden dat blijkbaar ook te intiem, alsof je ze in in hun ziel probeert te kijken, zei iemand een keer. En een therapeute zei het ook tegen me. Dat het haar opviel, en dat veel mensen dat bedreigend vinden. Dat je dat alleen doet als je verliefd bent. Of dat een kind zo naar z'n moeder kijkt. Maar niet naar gewone vrienden of collega's ofzo. Dus ik ben er echt op gaan letten en probeer niet te lang in iemands ogen te kijken (behalve van mijn vriendin, daar mag het eindelijk bij 
.
Ik bestudeer het nu ook wel eens bij andere mensen (ook als die onderling met elkaar praten) om te kijken wat 'normaal' is.
Als iemand maar kort durft te kijken vind ik dat niet zo raar, heel veel mensen hebben dat. Het is vergelijkbaar met aanraken: je hebt mensen die dat heel makkelijk en vaak doen, en je hebt mensen die nooit een ander aanraken tijdens een gesprekje. Dat is ook intiem, en de een heeft die grens heel ergens anders liggen dan de ander. Voor jou geldt dat met aankijken, dat is precies hetzelfde, met verschillende grenzen bij verschillende mensen.
Alleen als iemand echt alleen naar mijn voorhoofd of neus kijkt en geen split second in mijn ogen, daar kan ik niet tegen, dat voelt echt onbeleefd / respectloos, maar dat zal ook aan mijn eigen beleving liggen. Al kan ik het van een overduidelijke autist weer wel makkelijker hebben.
Dus al met al, ik denk dat jij het prima doet hoor, met een paar seconden en dan wegkijken en dan weer aankijken. En verder niet teveel nadenken hoe je gezicht eruit ziet... probeer je verhaal met enthousiasme te vertellen, je te richten op of je boodschap wel helder is. Dan vergeet je hopelijk de rest. Of als de ander aan het woord is, kan je met 'mm-hmm' of 'oh echt?' enzo laten merken dat je wel luistert ook al kijk je diegene niet de hele tijd strak aan.
. Ik bestudeer het nu ook wel eens bij andere mensen (ook als die onderling met elkaar praten) om te kijken wat 'normaal' is.
Als iemand maar kort durft te kijken vind ik dat niet zo raar, heel veel mensen hebben dat. Het is vergelijkbaar met aanraken: je hebt mensen die dat heel makkelijk en vaak doen, en je hebt mensen die nooit een ander aanraken tijdens een gesprekje. Dat is ook intiem, en de een heeft die grens heel ergens anders liggen dan de ander. Voor jou geldt dat met aankijken, dat is precies hetzelfde, met verschillende grenzen bij verschillende mensen.
Alleen als iemand echt alleen naar mijn voorhoofd of neus kijkt en geen split second in mijn ogen, daar kan ik niet tegen, dat voelt echt onbeleefd / respectloos, maar dat zal ook aan mijn eigen beleving liggen. Al kan ik het van een overduidelijke autist weer wel makkelijker hebben.
Dus al met al, ik denk dat jij het prima doet hoor, met een paar seconden en dan wegkijken en dan weer aankijken. En verder niet teveel nadenken hoe je gezicht eruit ziet... probeer je verhaal met enthousiasme te vertellen, je te richten op of je boodschap wel helder is. Dan vergeet je hopelijk de rest. Of als de ander aan het woord is, kan je met 'mm-hmm' of 'oh echt?' enzo laten merken dat je wel luistert ook al kijk je diegene niet de hele tijd strak aan.
You can never have too many hats, gloves and shoes
maandag 19 juni 2017 om 23:59
Als ik iemand 'moet' aankijken (vanwege sociale conventies) en ik moet moeite doen om mijn gezicht in de plooi te houden, dan kijk ik naar het puntje tussen de wenkbrauwen. De ander merkt dat niet. Schijnen mensen ook wel eens eng te vinden (ik heb ook schijnbaar 'enge' ogen).
In gewone gesprekjes met random strangers dan staar ik wel eens in de verte of langs mensen af (alsof ik na aan het denken ben) en eigenlijk niet al te lang in de ogen.
Meer wat Enn schrijft, te drukke dag en dan niet meer willen 'zien'/waarnemen. Voor zover ik weet heb ik geen autisme. Dat het te intiem zou voelen, heb ik alleen met mensen in wiens blik ik iets lees wat ik liever niet zie (flirten, hulpvraag) bij die persoon. Dat zijn eigenlijk de enige momenten waarop ik iemand niet recht in de ogen wil kijken.
In gewone gesprekjes met random strangers dan staar ik wel eens in de verte of langs mensen af (alsof ik na aan het denken ben) en eigenlijk niet al te lang in de ogen.
Meer wat Enn schrijft, te drukke dag en dan niet meer willen 'zien'/waarnemen. Voor zover ik weet heb ik geen autisme. Dat het te intiem zou voelen, heb ik alleen met mensen in wiens blik ik iets lees wat ik liever niet zie (flirten, hulpvraag) bij die persoon. Dat zijn eigenlijk de enige momenten waarop ik iemand niet recht in de ogen wil kijken.
dinsdag 20 juni 2017 om 00:47
Misschien heb je iets aan de informatie op volgende link:
http://www.lichaamstaal.nl/oogcontact.html
Mijn blik spreekt volgens mij vaak boekdelen zonder dat ik er woorden moet aan vuilmaken.
Een beetje zoals Patsy zegt, het in de ziel kijken wat bedreigend kan overkomen.
Naar mijn mening is het ook een goed afweermiddel maar dat kan aan mij liggen
Ik heb de neiging soms mensen (te) lang in de ogen te kijken met als doel hen te lezen.
Bijzonder waardevolle informatie ligt voor het grijpen, alleen is dat niet altijd aangenaam voor de tegenpartij denk ik
http://www.lichaamstaal.nl/oogcontact.html
Mijn blik spreekt volgens mij vaak boekdelen zonder dat ik er woorden moet aan vuilmaken.
Een beetje zoals Patsy zegt, het in de ziel kijken wat bedreigend kan overkomen.
Naar mijn mening is het ook een goed afweermiddel maar dat kan aan mij liggen
Ik heb de neiging soms mensen (te) lang in de ogen te kijken met als doel hen te lezen.
Bijzonder waardevolle informatie ligt voor het grijpen, alleen is dat niet altijd aangenaam voor de tegenpartij denk ik
dinsdag 20 juni 2017 om 01:24
Misschien niet helemaal relevant, maar ik heb begrepen dar de laatste jaren de diagnose autisme anders gesteld wordt. Vroeger was dit heel zwart/wit, je hebt het wel of niet. Tegenwoordig kijken ze er veel meer als een geleidende schaal naar. Iedereen heeft wel kenmerken die horen bij het beeld autisme, alleen pas als je een hoeveelheid/mate/combinatie hebt en je er 'last' van hebt 'krijg' je de diagnose.
Dat je dus bijvoorbeeld 1 kenmerk herkent en voor de rest niet veel, dat kan kloppen.
Dat je dus bijvoorbeeld 1 kenmerk herkent en voor de rest niet veel, dat kan kloppen.
dinsdag 20 juni 2017 om 01:37
Ja precies, vrijwel iedereen heeft kenmerken die bij die lijst horen, zoals angst voor spreken voor een groot publiek, of zenuwen krijgen bij in je eentje een feestje binnen lopen waar iedereen elkaar al kent, of moeite hebben met onverwachte gebeurtenissen / dingen die anders lopen dan gepland. Maar pas als je veel van die eigenschappen hebt van het lijstje, dan krijg je de diagnose.brownie84 schreef: ↑20-06-2017 01:24Misschien niet helemaal relevant, maar ik heb begrepen dar de laatste jaren de diagnose autisme anders gesteld wordt. Vroeger was dit heel zwart/wit, je hebt het wel of niet. Tegenwoordig kijken ze er veel meer als een geleidende schaal naar. Iedereen heeft wel kenmerken die horen bij het beeld autisme, alleen pas als je een hoeveelheid/mate/combinatie hebt en je er 'last' van hebt 'krijg' je de diagnose.
Dat je dus bijvoorbeeld 1 kenmerk herkent en voor de rest niet veel, dat kan kloppen.
You can never have too many hats, gloves and shoes
dinsdag 20 juni 2017 om 05:14
Iemand aankijken in de ogen, voor een paar seconden, overleef ik wel, daarna krijg ik een knal rode kop.
Vooral als die persoon mooie ogen heeft, pfffff, krijg het nu al benauwd.
Een collega bij mijn vorige baan bleef mij strak aankijken als ik haar sprak, had soms het idee dat zij in trance was, of ik, waren best wel mooie diepblauwe ogen. Bij nader onderzoek bleek zij dit bij iedereen te doen, gewoon tientallen seconden lang je staar aankijken zonder te knipperen met haar ogen, en ook nog het gesprek te kunnen blijven volgen.
Vooral als die persoon mooie ogen heeft, pfffff, krijg het nu al benauwd.
Een collega bij mijn vorige baan bleef mij strak aankijken als ik haar sprak, had soms het idee dat zij in trance was, of ik, waren best wel mooie diepblauwe ogen. Bij nader onderzoek bleek zij dit bij iedereen te doen, gewoon tientallen seconden lang je staar aankijken zonder te knipperen met haar ogen, en ook nog het gesprek te kunnen blijven volgen.
dinsdag 20 juni 2017 om 06:11
Dit. (Vrijwel) niemand maakt voortdurend oogcontact, dat is heel ongemakkelijk.MoirenPhae schreef: ↑19-06-2017 23:23Lijkt me verschrikkelijk, iemand die je tijdens een gesprek van 10 minuten voortdurend in de ogen kijkt. Volgens mij is afdwalen heel normaal.
En daarnaast ken ik aardig wat autisten en die maken allemaal wel oogcontact.
Overigens herken ik wat je schrijft, dat oogcontact te intiem voelt. Maar ik maak wel oogcontact, adequaat zelfs, volgens mijn autisme-onderzoek.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
dinsdag 20 juni 2017 om 07:31
Je moet eens naar Judge Judy kijken. Die beveelt voortdurend om haar aan te kijken als iemands blik afdwaalt, dus die heeft niet de geringste moeite met blikken die op haar gevestigd zijn. Uit de blikken kan ze zien of iemand direct vanuit de waarheid praat of vanuit allerlei omweggetjes. Dus een omhoog gerichte blik maakt haar duidelijk dat het niet geheel waar is wat ze hoort omdat die persoon er teveel over nadenkt wat hij zal zeggen. Er zit wel iets in. Intimideren hoort trouwens ook tot haar manier om met de mensen om te gaan.
Uiteraard is een rechtbank wel een andere situatie.
Uiteraard is een rechtbank wel een andere situatie.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
dinsdag 20 juni 2017 om 07:40
Zonder te knipperen met haar ogen? Lijkt mij niet goed. Maar misschien knippert ze, terwijl jij ook knippert.zelus73 schreef: ↑20-06-2017 05:14Iemand aankijken in de ogen, voor een paar seconden, overleef ik wel, daarna krijg ik een knal rode kop.
Vooral als die persoon mooie ogen heeft, pfffff, krijg het nu al benauwd.
Een collega bij mijn vorige baan bleef mij strak aankijken als ik haar sprak, had soms het idee dat zij in trance was, of ik, waren best wel mooie diepblauwe ogen. Bij nader onderzoek bleek zij dit bij iedereen te doen, gewoon tientallen seconden lang je staar aankijken zonder te knipperen met haar ogen, en ook nog het gesprek te kunnen blijven volgen.
World of Warcraft: Legion
dinsdag 20 juni 2017 om 07:54
Dit was ik als kind. Heel herkenbaar. In mijn tijd waren er nog geen etiketjes. Ik scoor wel hoog op ADD tests op internet, maar geen idee hoe betrouwbaar dat is. Niet, waarschijnlijk.vivinnetje schreef: ↑19-06-2017 23:23Ik hoorde dit van de psych van mijn zoon, dat hij mensen niet aankijkt omdat hij dan teveel prikkels moet verwerken. Ik heb het ook altijd gezien als een autisme-achtig trekje, maar dit kan ik me ook wel voorstellen. Zelfde is dat mijn zoon tekeningetjes in zijn schrift maakt tijdens de uitleg. Hij krijgt dan op zijn kop omdat hij niet oplet, maar het is júist zijn manier om op te letten (zich te concentreren, hij tekent dus om niet afgeleid te worden). Misschien herken je dit ook?
Daarbij kun je je maar op 1 ding echt concentreren. Ik merk het ook wanneer mensen iets vragen waar ik echt over moet nadenken. Dan dwaalt mijn blik af. Dat schijnt normaal te zijn en zelfs een indicatie of iemand een (bedacht) verhaal opdreunt, of de waarheid spreekt.
Tip: Kijk naar de neusbrug tussen de ogen.
dinsdag 20 juni 2017 om 07:58
Yup, herken het ook. Voornamelijk, omdat ik dan idd me ga focussen op het blijven kijken en geen twee dingen tegelijk kan, ik kan het gesprek dan ook niet meer volgen. Ik kijk mensen dus wel in de ogen, maar net onder de pupillen.
Daarnaast ervaar ik het ook wel als intens, maar ik denk dat dat veel mensen dat hebben.
Alleen wanneer er in mijn ogen een ander zijn dominantie probeert neer te zetten dan kijk ik dus niet weg.
Daarnaast ervaar ik het ook wel als intens, maar ik denk dat dat veel mensen dat hebben.
Alleen wanneer er in mijn ogen een ander zijn dominantie probeert neer te zetten dan kijk ik dus niet weg.
dinsdag 20 juni 2017 om 15:59
Je kijkt langer in het gezicht dan in de ogen. En kijkt dan gewoon, dus niet starend of aftastend maar een beetje in het algemeen.
.
Wat een onzin. Ieder heeft zijn eigen stijl. Ik was een jaar of acht toen de meester vertelde dat sommigen naar het plafond keken als ze nadachten. Nadenken doe je niet om de rechter een leuk verhaaltje op de mouw te spelden, maar om je antwoord goed te formuleren, om herinneringen bij elkaar te schrapen, om te overwegen welke details je wel of niet vertelt, etc. In de VS geloven ze ook te veel in de leugendetector, die niets anders dan een spanningsmeter is. Ben je erg gespannen, dan lieg je? Afschuwelijk, zo'n stereotype gemeenschap.
.
retrostar schreef: ↑20-06-2017 07:31Je moet eens naar Judge Judy kijken. Die beveelt voortdurend om haar aan te kijken als iemands blik afdwaalt, dus die heeft niet de geringste moeite met blikken die op haar gevestigd zijn. Uit de blikken kan ze zien of iemand direct vanuit de waarheid praat of vanuit allerlei omweggetjes. Dus een omhoog gerichte blik maakt haar duidelijk dat het niet geheel waar is wat ze hoort omdat die persoon er teveel over nadenkt wat hij zal zeggen. Er zit wel iets in. Intimideren hoort trouwens ook tot haar manier om met de mensen om te gaan.
Uiteraard is een rechtbank wel een andere situatie.
Wat een onzin. Ieder heeft zijn eigen stijl. Ik was een jaar of acht toen de meester vertelde dat sommigen naar het plafond keken als ze nadachten. Nadenken doe je niet om de rechter een leuk verhaaltje op de mouw te spelden, maar om je antwoord goed te formuleren, om herinneringen bij elkaar te schrapen, om te overwegen welke details je wel of niet vertelt, etc. In de VS geloven ze ook te veel in de leugendetector, die niets anders dan een spanningsmeter is. Ben je erg gespannen, dan lieg je? Afschuwelijk, zo'n stereotype gemeenschap.
dinsdag 20 juni 2017 om 18:17
Ik ben nogal vermijdend in sommige dingen. Dat heeft zo z'n oorzaken en een van de gevolgen is dat ik mensen ook nauwelijks aan kijk. En nee, autistisch ben ik niet.
Bij mij is het een vorm van bescherming. Als mensen me aankijken in de ogen dan voelt dat gewoon te kwetsbaar. Misschien noet logisch, maar zo gaat dat met angsten.
Als ik bij m'n therapeut ben, ga ik er heel bewust mee om, om in contact te blijven. Maar zelfs dan dwaal ik soms af.
Bij mij is het een vorm van bescherming. Als mensen me aankijken in de ogen dan voelt dat gewoon te kwetsbaar. Misschien noet logisch, maar zo gaat dat met angsten.
Als ik bij m'n therapeut ben, ga ik er heel bewust mee om, om in contact te blijven. Maar zelfs dan dwaal ik soms af.
