Psyche
alle pijlers
Ouders van volwassen kinderen met psychische problemen
zondag 12 september 2021 om 12:22
Ik ben op zoek naar herkenbaarheid en de vraag hoe hiermee om te gaan omdat het verdriet zo groot is en je eigenlijk de hoop bent verloren dat het ooit nog goedkomt.
Mijn zoon is 31 jaar en heeft een autistische stoornis en daarnaast een zware depressie. Hij heeft werk, 30 uur/5 dagen, dus de structuur (opstaan, werken, boodschappen halen en op tijd naar bed) om zijn dagen door te komen is er. Hij heeft al een jaar of 10 ambulante begeleiding, 2 tot 3 x per week. Daarvoor sinds zijn kindertijd (8 jaar) ook altijd hulpverlening gehad.
Het gaat niet goed en de laatste maanden besef ik des te meer dat dit het gewoon is en dat het ws nooit gaat veranderen. En dat is heel pijnlijk. We hebben niet zo heel veel contact (wel via de app) omdat hij de druk van contacten onderhouden niet aankan. Hij vindt het ook onzin want of je iemand nu 1x per jaar ziet of 1x per maand, hij ziet het nut er gewoon niet van in. Het is meer omdat het sociaal wenselijk is en het dus zo hoort dat hij af en toe ergens langsgaat maar wat hem betreft is het slapen werken eten en weer slapen.
Ik zal in mijn 1e bericht de rest neerzetten omdat de OP anders te lang wordt.
Mijn zoon is 31 jaar en heeft een autistische stoornis en daarnaast een zware depressie. Hij heeft werk, 30 uur/5 dagen, dus de structuur (opstaan, werken, boodschappen halen en op tijd naar bed) om zijn dagen door te komen is er. Hij heeft al een jaar of 10 ambulante begeleiding, 2 tot 3 x per week. Daarvoor sinds zijn kindertijd (8 jaar) ook altijd hulpverlening gehad.
Het gaat niet goed en de laatste maanden besef ik des te meer dat dit het gewoon is en dat het ws nooit gaat veranderen. En dat is heel pijnlijk. We hebben niet zo heel veel contact (wel via de app) omdat hij de druk van contacten onderhouden niet aankan. Hij vindt het ook onzin want of je iemand nu 1x per jaar ziet of 1x per maand, hij ziet het nut er gewoon niet van in. Het is meer omdat het sociaal wenselijk is en het dus zo hoort dat hij af en toe ergens langsgaat maar wat hem betreft is het slapen werken eten en weer slapen.
Ik zal in mijn 1e bericht de rest neerzetten omdat de OP anders te lang wordt.
dinsdag 14 september 2021 om 21:39
@ hondenmens, wat naar om te lezen van jouw vader. Dat zal best een gemis geweest zijn. Fijn voor jou dat jouw moeder jou zo bij staat. En wat ik lees hebben Julie een goede band, ook samen vrijwilligerswerk. Fijn voor je dat deze band zo goed is. En een geruststelling voor jouw moeder ook.
Als ik geen contact zoek met mijn zoon dan hoor ik helemaal niets. En soms geeft hij aan dat ik teveel app (na 2 weken niets gehoord te hebben). Ik heb hem zaterdag gezien maar het was al weer maanden geleden dat we elkaar zagen
En het lijkt wel of hij het niet beseft dat er dan weer maanden voorbij zijn.
Als ik geen contact zoek met mijn zoon dan hoor ik helemaal niets. En soms geeft hij aan dat ik teveel app (na 2 weken niets gehoord te hebben). Ik heb hem zaterdag gezien maar het was al weer maanden geleden dat we elkaar zagen
En het lijkt wel of hij het niet beseft dat er dan weer maanden voorbij zijn.
dinsdag 14 september 2021 om 21:49
Atypical schreef: ↑13-09-2021 20:57Dit topic raakt me best wel merk ik. Ik heb een zoon van 5 met autisme en een licht verstandelijke beperking (voor zover dat op deze leeftijd een statisch gegeven is). Het is nu zo’n vrolijk ventje maar ik kan behoorlijk piekeren soms over de toekomst en of hij zich een beetje happy door het leven kan bewegen straks.
Mijn zoon heeft naast autisme ook nog een hele zware depressie. Zit bij ons in de genen, hoewel ik daar minder tot nauwelijks last van heb. Die depressie (maar ook het autisme) is vastgesteld pas rond zijn 14e door een psychiater hoewel het toen nog niet zo heel erg was. Je kunt je voorstellen dat het voor hem niet makkelijk was omdat ik hem niet altijd begreep. Wat dat betreft kun jij nu beter omgaan met jouw zoon omdat het bij jullie al bekend is.
Het hoeft ook niet zo te zijn dat jouw zoon ook zo een zware depressie gaat krijgen.
Ik heb gewerkt met een collega die autisme heeft en er waren obstakels, zeker wel maar geen depressies en dat scheelt wel hoor.
Dus ik zou mij nog niet al te veel zorgen maken als ik jou was.
Sterkte, het is niet makkelijk. Maar geniet vooral nu als het kan en ik weet dat hoe jong het kind ook is, het autisme al best een rol kan spelen maar laat het negatieve denken voorlopig even achterwege.
dinsdag 14 september 2021 om 23:29
In BW is er tijd en ruimte om bijvoorbeeld woonvaardigheden te leren, of om een goed dagritme te ontwikkelen. Ook mensen die nog niet zelfstandig genoeg zijn voor een eigen appartement kunnen dat in een BW-setting leren. Zoon kan deze dingen zo te lezen in principe wel, maar niet als hij door de depressie onderuit gehaald wordt. Dan is niet ‘leren hoe je dat moet doen’ op zijn plek, maar ‘leren hoe je depressieve periodes voorkomt’. Dat ligt op het vlak van behandeling, en dus niet bij de begeleiding. Ja, ze kunnen er in ondersteunen, maar als zoon het in principe kan, vrees ik dat er eerst een opname moet komen voor hij voor BW in aanmerking komt. Cru, maar waar.Juliette schreef: ↑14-09-2021 21:30Dankje wel voor de tip van veilig thuis.
Wat is dan eigenlijk de meerwaarde van BW want mijn beeld is een woonvorm (kan een portiek zijn met appartementen) waar idd meer begeleiding is. Niet dat ze zijn hand moeten pakken (hij is 30+) maar wel op crisis momenten de druk weg kunnen halen. Want ik ben echt geschrokken en mijn angst is dat dat het een keer verkeerd afloopt.
Cliché misschien maar mijn zoon is echt een lief persoon, zit geen greintje kwaad en zal nooit ruzie maken of in een gevecht raken. Hij is nog nooit inde problemen terecht gekomen, nooit met politie in aanraking geweest. Geen drugs, zelfs geen sigaretten, geen verkeerde vrienden zelfs nog nooit gespijbeld maar wat als het in zijn hoofd knapt als hij wordt aangesproken door iemand op het verkeerde moment. Daar ben ik nu wel even bang voor. Wat ik aantrof was gewoon niet fijn.
De begeleiding is inderdaad dichterbij, maar ze komen nog steeds pas als je zoon het aangeeft, of op afspraak. Het aantal vaste afspraken hangt af van de indicatie van je zoon (het aantal uren zorg dat de instelling betaald krijgt), en vaak komt een groot deel van die uren niet de begeleider waar hij nu gesprekken mee heeft, maar een lager geschoolde kracht die met hem wandelt, kookt (als hij nog niet kan koken) of bijvoorbeeld een planning maakt. Die mensen zijn vaak niet opgeleid om ‘de spanning eraf te halen’. Dat is echt een taak voor de begeleider waar hij nu gesprekken mee heeft. En ik zeg het maar: die uren gaan waarschijnlijk juist omlaag als hij BW woont. Daarnaast bestaat de kans dat hij niet alleen moet verhuizen, maar ook moet wisselen van begeleiders.
Daarom ook die tip van Beschermd Thuis (niet veilig thuis, dat is een andere organisatie). Geen wisseling, geen verhuizing, wel meer uren en mogelijk ook een nachtdienst die hij kan bellen als de spanning ‘s nachts te veel wordt.
Je zei ergens dat hij zo slecht slaapt: is daar al eens naar gekeken? Dat kan namelijk ook voor depressies zorgen of ze verergeren.
woensdag 15 september 2021 om 09:53
Dank je wel voor de uitgebreide post.
Veilig thuis moet natuurlijk beschermd thuis zijn. Zat ook op een andere site waar het uit de hand liep binnen een gezin en waar dit vermeld stond dus haalde deze 2 even door elkaar.
Nee hij heeft altijd slecht geslapen, vanaf lagere school dat hij op 5 jarige leeftijd niet voor half 9 zijn bed in te krijgen was. In het begin van alles geprobeerd natuurlijk en kan me nog herinneren dat ik dit op school besprak, uiteindelijk toegegeven en om 20 uur naar bed laten gaan en wij hoopten dat hij op een gegeven moment zo moe zou zijn en in de klas om zou vallen van de slaap zodat dat hij eerder naar bed zou gaan maar dat was dus niet het geval. Uiteindelijk rond 20 uur naar zijn kamer gestuurd waar hij wel in bed bleef liggen maar altijd nog aan het kletsen was of wat kinderen op die leeftijd dan ook doen. Geen tv natuurlijk.
Mijn moeder heeft haar hele leven al hetzetzelfde, gaat na 3 uur in de nacht naar bed en komt er eind middag uit. Daarom ben ik wel blij dat hij werkt want nu heeft hij een soort van ritme en draait hij dag en nacht niet om. Dus ik denk dat het slecht slapen en depressie wel met elkaar te maken heeft maar ook zijn autisme komt erbij natuurlijk. De wereld is gewoon heel ingewikkeld.
Veilig thuis moet natuurlijk beschermd thuis zijn. Zat ook op een andere site waar het uit de hand liep binnen een gezin en waar dit vermeld stond dus haalde deze 2 even door elkaar.
Nee hij heeft altijd slecht geslapen, vanaf lagere school dat hij op 5 jarige leeftijd niet voor half 9 zijn bed in te krijgen was. In het begin van alles geprobeerd natuurlijk en kan me nog herinneren dat ik dit op school besprak, uiteindelijk toegegeven en om 20 uur naar bed laten gaan en wij hoopten dat hij op een gegeven moment zo moe zou zijn en in de klas om zou vallen van de slaap zodat dat hij eerder naar bed zou gaan maar dat was dus niet het geval. Uiteindelijk rond 20 uur naar zijn kamer gestuurd waar hij wel in bed bleef liggen maar altijd nog aan het kletsen was of wat kinderen op die leeftijd dan ook doen. Geen tv natuurlijk.
Mijn moeder heeft haar hele leven al hetzetzelfde, gaat na 3 uur in de nacht naar bed en komt er eind middag uit. Daarom ben ik wel blij dat hij werkt want nu heeft hij een soort van ritme en draait hij dag en nacht niet om. Dus ik denk dat het slecht slapen en depressie wel met elkaar te maken heeft maar ook zijn autisme komt erbij natuurlijk. De wereld is gewoon heel ingewikkeld.
woensdag 15 september 2021 om 15:00
Is hij niet enorm overprikkeld? Slecht slapen, depressie, overgevoelig voor geluiden, moeite om thuis overzicht/draaiende te houden.
Past natuurlijk heel goed in het plaatje van autisme. En de oplossing zit dan niet in begeleiding waarin hij leert zich aan te passen aan zijn context, maar de context/leefwereld beter aan te laten passen bij wat hij nodig heeft. (Denk aan rustigere woonomgeving, misschien wat minder werken, wellicht minder sociale interactie, etc).
Ik denk dat je hier als ouder best een rol in kan spelen. In helpen scherp krijgen waar hij tegen aan loopt en wat hij nodig heeft. Door proberen hier met hem over te praten, of door te kijken of je hem in contact kunt brengen met een ervaringsdeskundige.
Past natuurlijk heel goed in het plaatje van autisme. En de oplossing zit dan niet in begeleiding waarin hij leert zich aan te passen aan zijn context, maar de context/leefwereld beter aan te laten passen bij wat hij nodig heeft. (Denk aan rustigere woonomgeving, misschien wat minder werken, wellicht minder sociale interactie, etc).
Ik denk dat je hier als ouder best een rol in kan spelen. In helpen scherp krijgen waar hij tegen aan loopt en wat hij nodig heeft. Door proberen hier met hem over te praten, of door te kijken of je hem in contact kunt brengen met een ervaringsdeskundige.
woensdag 15 september 2021 om 15:25
Ik wil dit topic zeker niet "verpesten" met geruzie en gedoe echter, ik wilde toch wel even kwijt dat jij met je post de plank wellicht misslaat als het gaat om het niet realistische beeld wat jij hebt van de GGZ, geriatrie en de wet en regelgeving daaromtrent. Moeder kan niet " zomaar" in een tehuis en dat kamer van zoon van TO een puinhoop is en hij er onverzorgd bijloopt, ehhh, de ambulante hulpverlener kan zoon stimuleren en activeren maar niet letterlijk dwingen zijn ADL te verbeteren. Er is geen sprake van een dwangmaatregel of een anderzijds gedwongen kader m.b.t. zorg of hulpverlener.sugarmiss schreef: ↑12-09-2021 13:13In plaats van met de ambulante begeleiding te bespreken dat je het liefst zou zien dat zoon ergens komt te wonen waar hij 24 uur per dag begeleiding krijgt zou ik eens heel erg boos worden op de ambulante begeleiding zelf.
Hoe kan het dat ze 2 a 3 x per week langskomen en hij er toch totaal onverzorgd bij loopt en zijn kamer een puinhoop is.
Doet de ambulante begeleiding haar werk wel goed? Daar zou ik eens bovenop gaan zitten.
Kam je moeder niet naar een tehuis zodat je aan die kant meer lucht krijgt en je meer tijd en energie kan steken in je zoon?
En als hij al jaren zijn werk kan behouden dan zijn er ook dingen die wel goed gaan probeer dat ook te zien.
Een hulpverlener is daarnaast ook maar een mens en heeft geen toverstafje of magic powder waarmee gezwaaid of gestrooid kan worden en hop, zie daar de verbetering ter plekke optreden. Waarmee ik overigens geen oordeel vel over de kwaliteit van deze ambulante zorg, dat weet TO zelf het beste.
Begin dus niet meteen te roeptoeteren over kwaad op ze worden en er "bovenop zitten etc, alsjeblieft zeg. iets met de beste stuurlui. Of lees je anders eens goed in, in het onderwerp voordat je gaat oordelen.
Tot zover.
@TO, ik ben zelf een ex ambulant en klinisch behandelaar/begeleider in de GGZ en ik herken enorm veel van wat je zegt. Niet alleen op inhoud als het gaat om je zoon maar ook hoe deze doelgroep en het systeem erom heen (en dat bedoel ik niet oneerbiedig, dat woord doelgroep) steeds meer de dupe lijkt te worden van de wachtlijsten en het feit dat alles maar meer en meer wordt aangescherpt en wegbezuinigd. Dit alles met toenemende lijdensdruk van persoon zelf maar ook het systeem erom heen wat daardoor uitgeput raakt en wanhopig wordt.
Dit was voor mij een hoofdreden om iets meer dan een jaar te stoppen in deze branche en iets anders te gaan doen. Alles draait om geld en de zorgverzekeraar is in deze de puppetmaster die aan de touwtjes trekt.
Dat jouw zoon "te goed" zou zijn voor een begeleide of beschermde woonvorm heeft mogelijk te maken met de huidige gestelde criteria, de lijstjes die helemaal niet over mensen gaan maar over geld en daarmee het zwart/wit gedachtengoed van of A, of B en meer smaken zijn er niet. Niet om je te ontmoedigen maar ik heb een aantal mensen begeleid die volgens het hele team (inclusief behandelend psychiater) echt beter af zouden zijn in een beschermde woonvorm of aanverwant maar om bovenstaande redenen hier niet voor in aanmerking kwamen. Ik kon er dus niet meer tegen dat dergelijke kwetsbare mensen tussen wal en schip vielen en niet de zorg en begeleiding konden krijgen waar ze recht op hadden. Dit vaak met gevolgen van dien helaas.
Ik snap, vanuit een hele andere invalshoek en ander perspectief, jouw wanhoop heel goed en ik hoop dat jij je ondanks de huidige omstandigheden bij elkaar kunt houden. Dat hier schrijven wellicht een beetje oplucht, voor wat het waard is en dat er een moment komt, dat het weer wat stapjes beter gaat met je zoon.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
woensdag 15 september 2021 om 22:17
_horizon_ schreef: ↑15-09-2021 15:00Is hij niet enorm overprikkeld? Slecht slapen, depressie, overgevoelig voor geluiden, moeite om thuis overzicht/draaiende te houden.
Past natuurlijk heel goed in het plaatje van autisme. En de oplossing zit dan niet in begeleiding waarin hij leert zich aan te passen aan zijn context, maar de context/leefwereld beter aan te laten passen bij wat hij nodig heeft. (Denk aan rustigere woonomgeving, misschien wat minder werken, wellicht minder sociale interactie, etc).
Ik denk dat je hier als ouder best een rol in kan spelen. In helpen scherp krijgen waar hij tegen aan loopt en wat hij nodig heeft. Door proberen hier met hem over te praten, of door te kijken of je hem in contact kunt brengen met een ervaringsdeskundige.
Ja dat denk ik dus ook en zelfs tegen overspannen aan zit. Dit roep ik al jaren. Zijn AB betwist dit niet (en geeft dit min of meer ook toe) maar vanwege zijn autisme is regelmaat belangrijk. En daar ben ik het wel mee eens maar wat minder uren zou beter zijn. In de op schrijf ik 30 uur maar het is meer want 3x8 en 2x5. Bij elkaar 34 uur dus. Ik heb al aangegeven dat 5 dagen prima is maar beter voor hem zou bijv 5x6 uur zijn. Rond 15 uur thuis, rustig aan eten koken, kamer opruimen/was draaien of misschien boodschappen halen.
Nu gaat hij om 7 uur weg en is hij rond 18 uur thuis want staat dan in de file. En dan moet hij de rest nog doen, eten koken en komt de AB ook pas rond 20 uur, 2 tot 3 x per week.
Ik heb dit al zo vaak aangegeven maar de AB wil hier niet in mee gaan. En dat snap ik dus niet. Als hij straks overspannen raakt of in een BO komt dan kan hij jaren ziek zijn en dan is hij verder van huis. Het vervelende is ook nog dat ik er ook niets over te vertellen heb want hij is volwassen. En hij neemt niets van mij aan.
Zijn omgeving is niet heel druk. Wat afgelegen in een rustige wijk. Woont niet aan een drukke weg met veel verkeer of OV. Wat dat betreft is het wel goed zo.
woensdag 15 september 2021 om 22:43
sprokkelientje schreef: ↑15-09-2021 15:25Ik .
@TO, ik ben zelf een ex ambulant en klinisch behandelaar/begeleider in de GGZ en ik herken enorm veel van wat je zegt. Niet alleen op inhoud als het gaat om je zoon maar ook hoe deze doelgroep en het systeem erom heen (en dat bedoel ik niet oneerbiedig, dat woord doelgroep) steeds meer de dupe lijkt te worden van de wachtlijsten en het feit dat alles maar meer en meer wordt aangescherpt en wegbezuinigd. Dit alles met toenemende lijdensdruk van persoon zelf maar ook het systeem erom heen wat daardoor uitgeput raakt en wanhopig wordt.
Dit was voor mij een hoofdreden om iets meer dan een jaar te stoppen in deze branche en iets anders te gaan doen. Alles draait om geld en de zorgverzekeraar is in deze de puppetmaster die aan de touwtjes trekt.
Dat jouw zoon "te goed" zou zijn voor een begeleide of beschermde woonvorm heeft mogelijk te maken met de huidige gestelde criteria, de lijstjes die helemaal niet over mensen gaan maar over geld en daarmee het zwart/wit gedachtengoed van of A, of B en meer smaken zijn er niet. Niet om je te ontmoedigen maar ik heb een aantal mensen begeleid die volgens het hele team (inclusief behandelend psychiater) echt beter af zouden zijn in een beschermde woonvorm of aanverwant maar om bovenstaande redenen hier niet voor in aanmerking kwamen. Ik kon er dus niet meer tegen dat dergelijke kwetsbare mensen tussen wal en schip vielen en niet de zorg en begeleiding konden krijgen waar ze recht op hadden. Dit vaak met gevolgen van dien helaas.
Ik snap, vanuit een hele andere invalshoek en ander perspectief, jouw wanhoop heel goed en ik hoop dat jij je ondanks de huidige omstandigheden bij elkaar kunt houden. Dat hier schrijven wellicht een beetje oplucht, voor wat het waard is en dat er een moment komt, dat het weer wat stapjes beter gaat met je zoon.
Dank je, ik vind het zorgwekkend. Ik vind ook dat kwetsbare groepen beschermd moeten worden. De maatschappij legt zo veel druk op je en doelgroepen zoals deze zouden ontlast moeten worden. Het UWV betaalt een deel van zijn salaris (WG ontvangt dit van het UWV) maar de werkdruk wordt hiermee niet minder. Ik zal niet zeggen dat hij een slechte WG heeft. Hij mag zijn tempo aanpassen. Maar het werk moet wel af, dus werkt hij soms een uur over of begint wat eerder.
Hij is chauffeur en van A naar B rijden volgens googlemaps is niet te vergelijken met de realiteit natuurlijk. En dat frustreert hem. Want hij krijgt een schema vertrek van A om 7.30 en aankomst bij B is dan 8.15 uur. Ja leuk, het lukt als je niet in de file komt te staan, dus kan het ook weleens 8.45 uur worden. Vertel maar eens aan iemand met autisme dat het helemaal niet zo erg is om wat later aan te komen want de volgende rit haal je het misschien wel weer in. Nee want op het schema staat aankomst is 8.15 dus hij vindt dat hij iets niet goed heeft gedaan.
De randstad is overvol en sommige mensen trekken dit gewoon niet en lopen dus oa tegen dit soort dingen aan. En daar moet ook eens naar gekeken worden. Er zijn teveel mensen die het niet meer aankunnen. Ik heb in het welzijnswerk gewerkt en kwam daar ook regelmatig met mensen in contact die psychische problemen hadden en op een flatje in de wijk werden gezet. Overlast veroorzaakten, onbegrip vanuit de buurt en alle ellende van dien. Ik snap dat de wereld niet aan te passen is naar ieders wensen maar sommige situaties vind ik schrijnend.
Beschermd wonen icm sociale werkplaatsen/aangepast werk zou eigenlijk beter zijn. Hij kan best de functie van chauffeur aan maar niet onder druk.
Nogmaals zijn WG is tevreden over hem en zijn jobcoach heeft ook aangegeven dat er gewoon niet zo veel ander werk is. Er zijn nog meer doelgroepen die passend werk moeten hebben. En dat snap ik ook wel weer.
Ik ben erg blij dat jij dingen herkend en het ook als frustrerend ervaart.
donderdag 16 september 2021 om 07:41
Ik weet natuurlijk niets over hem anders dan wat je in dit topic beschrijft, maar een baan als chauffeur lijkt me voor iemand met autisme SUPER heftig. Niet alleen door de invloeden die je niet onder controle hebt, maar waar je wel mee moet dealen (file bijv). Maar ook, of vooral, door alle indrukken die je de HELE dag opdoet. Als je met ASS continu alle details ziet en moeite hebt met filteren, hoe moet dat dan wel niet zijn om de hele dag op weg te zijn..
En dan 7 uur de deur uit, 18 uur thuis en s avonds ook nog de AB langs
. Ik zou gek worden.
donderdag 16 september 2021 om 07:49
Dit dacht ik ook gelijk.._horizon_ schreef: ↑16-09-2021 07:41
Ik weet natuurlijk niets over hem anders dan wat je in dit topic beschrijft, maar een baan als chauffeur lijkt me voor iemand met autisme SUPER heftig. Niet alleen door de invloeden die je niet onder controle hebt, maar waar je wel mee moet dealen (file bijv). Maar ook, of vooral, door alle indrukken die je de HELE dag opdoet. Als je met ASS continu alle details ziet en moeite hebt met filteren, hoe moet dat dan wel niet zijn om de hele dag op weg te zijn..
En dan 7 uur de deur uit, 18 uur thuis en s avonds ook nog de AB langs. Ik zou gek worden.
donderdag 16 september 2021 om 11:39
Sorry korte reactie want eigenlijk geen tijd en misschien heb ik er ook overheen gelezen; maar is er geen behandelaar betrokken?
Zo ja dan zou ik daar aandringen om een zorgafstemmingsgesprek waar jij, zoon, behandelaar, begeleider en ook zijn werkbegeleider oid als hij die heeft bij zijn om te bespreken hoe het met zoon gaat, of werk niet teveel van hem vraagt, of er wellicht toch sprake is van wanen (geluid) en of dit door stress komt of door iets onderliggends
Zo ja dan zou ik daar aandringen om een zorgafstemmingsgesprek waar jij, zoon, behandelaar, begeleider en ook zijn werkbegeleider oid als hij die heeft bij zijn om te bespreken hoe het met zoon gaat, of werk niet teveel van hem vraagt, of er wellicht toch sprake is van wanen (geluid) en of dit door stress komt of door iets onderliggends
donderdag 16 september 2021 om 13:59
_horizon_ schreef: ↑16-09-2021 07:41
Ik weet natuurlijk niets over hem anders dan wat je in dit topic beschrijft, maar een baan als chauffeur lijkt me voor iemand met autisme SUPER heftig. Niet alleen door de invloeden die je niet onder controle hebt, maar waar je wel mee moet dealen (file bijv). Maar ook, of vooral, door alle indrukken die je de HELE dag opdoet. Als je met ASS continu alle details ziet en moeite hebt met filteren, hoe moet dat dan wel niet zijn om de hele dag op weg te zijn..
En dan 7 uur de deur uit, 18 uur thuis en s avonds ook nog de AB langs
Ja nog iets dus waar ik al eens kritiek op heb gegeven en gelukkig wordt het ook ingezien hier. Het is hier hartstikke druk in de randstad, gewoon te veel indrukken en vooral situaties waar je op moet inspelen. En herrie van alle kanten (verkeer) dat geeft hij ook aan. Nu zie ik des te meer in wat de reden is van zijn vermoeidheid. Hij ligt op zaterdag en zondag op bed en kan het niet opbrengen nog iets te gaan doen
Maar daarnaast kan hij door de week niet slapen (ws overprikkeld) en haalt dit in het weekend in.
Op zich werkt hij voor een klein bedrijf, geen media markt of koeriersbedrijf maar een kleiner bedrijf. Hij heeft dus geen particuliere klanten die op spullen zitten te wachten en geïrriteerd kunnen reageren maar hij moet goederen afleveren bij bedrijven en deze zijn dus open van 8 tot 17 uur ofzo. En op zich kan hij tussen deze tijden leveren
Maar hij rijdt door heel Zuid Holland en gedeelte Brabant, Breda die kant op en altijd stervensdruk.
Maar nogmaals in de Randstad zijn veel mensen met een achtergrond en ik snap ook wel dat er niet voor iedereen passend werk is. Maar fijn dat dit hier ook gezien wordt.
Ik vind zijn dagen ook te lang. Maar hier is gewoon voor nu niets tegen te doen.
donderdag 16 september 2021 om 14:03
vicky87 schreef: ↑16-09-2021 11:39Sorry korte reactie want eigenlijk geen tijd en misschien heb ik er ook overheen gelezen; maar is er geen behandelaar betrokken?
Zo ja dan zou ik daar aandringen om een zorgafstemmingsgesprek waar jij, zoon, behandelaar, begeleider en ook zijn werkbegeleider oid als hij die heeft bij zijn om te bespreken hoe het met zoon gaat, of werk niet teveel van hem vraagt, of er wellicht toch sprake is van wanen (geluid) en of dit door stress komt of door iets onderliggends
Omdat hij volwassen is word ik niet overal meer bij betrokken. Er worden ook dingen besproken die mij logisch niets aan gaan.
Wat de geluiden aaangaat ga ik meenemen en zal dit met hem bespreken.
Hij is getest op hyperacusis en blijkt hier ook last van te hebben maar ik kan me voorstellen dat door stress ook dingen anders worden ervaren of erger.
Mijn pauze is ook weer voorbij. Dank voor het reageren.
De sites die jullie hebben aangeraden ga ik dit weekend bekijken
zaterdag 2 oktober 2021 om 22:02
Er is tegenwoordig heel veel online therapie, bijv met videobellen. Zoek iemand die je leuk lijkt en check wat je nodig hebt aan verwijzingen, staat vaak heel duidelijk vermeld. Een aantal sessies zijn sws vergoed. Je kan ook kijken op zorgkaart.nl of (en dit is een tip die veel mensen niet weten) je zorgverzekering bellen en vragen om mee te zoeken naar een geschikte therapeut. Dit is een functie die ze hebben! Je kan ook een therapeut via online diensten als BetterHelp vinden. Je hoeft echt niet een half jaar te wachten voor therapie, er zijn zat zelfstandige therapeuten. Dit is een rouwproces/ acceptatie proces waarbij je alle hulp kunt gebruiken. Heel veel sterkte!
