Psyche
alle pijlers
PAAZ opname - het blijft moeilijk
dinsdag 13 oktober 2009 om 21:10
Omdat ik in een ander topic de neiging heb heel fel te worden, terwijl TO daar niets aan zal hebben... een nieuw topic.
Ik heb het bij tijd en wijlen nog steeds moeilijk met de herinnering aan mijn opname. Het feit dat ik tegen mijn wil daar gezeten heb en geconfronteerd ben geweest met dingen die ik denk ik liever nooit gezien had...
Ik las net van een forumster dat zij de eerste drie dagen niks hoefde. Dan vind ik dat zo oneerlijk.... Ik moest iedere dag om half 8 opstaan, kreeg dan pillen (lorazepam).
Ik snap het nog steeds niet... ik had dagen niet geslapen voor ik opgenomen werd. Waarom maken mensen mij dan vroeg wakker om me vervolgens downers te geven... laat me dan slapen!
Het is slechts één van de vele dingen waar ik nog steeds moeite mee heb. Overigens heb ik van mijn huidige arts gehoord dat het beleid nu veranderd is, nadat patiënten actie ondernomen hebben over deze behandeling.
Maar ik denk soms: Als ze mij gewoon hadden laten uitrusten op die afdeling, was alles anders gegaan. Had ik eerder weer weg gemogen, had ik misschien mijn studentenkamer niet hoeven opgeven... etc etc etc...
In het andere topic zijn al dingen gezegd waar ik me erg in herkende (met name door Iry). Misschien is het goed om hier - ter verwerking - af en toe te schrijven.
Ik heb het bij tijd en wijlen nog steeds moeilijk met de herinnering aan mijn opname. Het feit dat ik tegen mijn wil daar gezeten heb en geconfronteerd ben geweest met dingen die ik denk ik liever nooit gezien had...
Ik las net van een forumster dat zij de eerste drie dagen niks hoefde. Dan vind ik dat zo oneerlijk.... Ik moest iedere dag om half 8 opstaan, kreeg dan pillen (lorazepam).
Ik snap het nog steeds niet... ik had dagen niet geslapen voor ik opgenomen werd. Waarom maken mensen mij dan vroeg wakker om me vervolgens downers te geven... laat me dan slapen!
Het is slechts één van de vele dingen waar ik nog steeds moeite mee heb. Overigens heb ik van mijn huidige arts gehoord dat het beleid nu veranderd is, nadat patiënten actie ondernomen hebben over deze behandeling.
Maar ik denk soms: Als ze mij gewoon hadden laten uitrusten op die afdeling, was alles anders gegaan. Had ik eerder weer weg gemogen, had ik misschien mijn studentenkamer niet hoeven opgeven... etc etc etc...
In het andere topic zijn al dingen gezegd waar ik me erg in herkende (met name door Iry). Misschien is het goed om hier - ter verwerking - af en toe te schrijven.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 14 oktober 2009 om 10:57
woensdag 14 oktober 2009 om 10:57
Dat vond ik wel in de isoleer en de gesloten afdeling in het psy ziekenhuis dat je geen controle had over je eigen doen en laten.
Je tas die ondersteboven wordt gekiept om te kijken wat je bij je hebt.
Het eten, drinken, en wc gang als zij vinden dat het tijd is....
Ik had wel de gedachte om me gedeisd te houden, geen heibel te schoppen en na 3 weken weer op straat te staan ipv van een rm van 2 maanden. Een IBS vond ik meer dan genoeg.
Na 3 dagen gesloten afdeling mocht ik trouwens zonder begeleiding weer naar buiten dus daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt.
Je tas die ondersteboven wordt gekiept om te kijken wat je bij je hebt.
Het eten, drinken, en wc gang als zij vinden dat het tijd is....
Ik had wel de gedachte om me gedeisd te houden, geen heibel te schoppen en na 3 weken weer op straat te staan ipv van een rm van 2 maanden. Een IBS vond ik meer dan genoeg.
Na 3 dagen gesloten afdeling mocht ik trouwens zonder begeleiding weer naar buiten dus daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt.
woensdag 14 oktober 2009 om 11:00
quote:IrisH schreef op 14 oktober 2009 @ 10:53:
Haha moon, ik was ook boos over het vroege opstaan. Was psychotisch geweest en kreeg ook medicijnen, en na een psychose ben je moe moe moe en nog meer moe en die pillen maken je extra moe.
En dan om half 8 (!!!) moest ik mijn bed uit om de rest van de dag naar de muur te mogen staren...
's Avonds wil je dan vroeg (bij)slapen maar nee, dat mocht niet. Vanaf 10 uur (!!!) kon je je pillen vragen.
Jezus, ooit van herstel gehoord?
Tussendoor op mijn kamer op bed liggen, kwamen ze controleren steeds, mocht niet liggen.
"Kom je eruit? Anders kan je vanavond niet meer slapen" Nou echt wel hoor. Ik sliep de klok rond, met gemak.
Dat vond ik achterlijk...
Dat deden ze bij mij ook.
Was vreselijk moe, maar mocht pas om 10 uur medicijnen halen voor de nacht.
En als ik overdag op bed lag, werd me ten strengste geadviseerd eruit te komen. Ze sleurde me er nog net niet uit.
Haha moon, ik was ook boos over het vroege opstaan. Was psychotisch geweest en kreeg ook medicijnen, en na een psychose ben je moe moe moe en nog meer moe en die pillen maken je extra moe.
En dan om half 8 (!!!) moest ik mijn bed uit om de rest van de dag naar de muur te mogen staren...
's Avonds wil je dan vroeg (bij)slapen maar nee, dat mocht niet. Vanaf 10 uur (!!!) kon je je pillen vragen.
Jezus, ooit van herstel gehoord?
Tussendoor op mijn kamer op bed liggen, kwamen ze controleren steeds, mocht niet liggen.
"Kom je eruit? Anders kan je vanavond niet meer slapen" Nou echt wel hoor. Ik sliep de klok rond, met gemak.
Dat vond ik achterlijk...
Dat deden ze bij mij ook.
Was vreselijk moe, maar mocht pas om 10 uur medicijnen halen voor de nacht.
En als ik overdag op bed lag, werd me ten strengste geadviseerd eruit te komen. Ze sleurde me er nog net niet uit.
woensdag 14 oktober 2009 om 11:03
Wat een reacties, wat fijn!!
Ik ga ze nog niet lezen, ik wil niet op dit relatief vroege uur alweer met mijn hoofd op die afdeling zitten, zogezegd.
Maar ben erg blij dat hier zoveel geschreven wordt, schrijf rustig verder.
voor iedereen die aan dit topic wellicht ook een moeilijk momentje overhoudt.
Ik ga ze nog niet lezen, ik wil niet op dit relatief vroege uur alweer met mijn hoofd op die afdeling zitten, zogezegd.
Maar ben erg blij dat hier zoveel geschreven wordt, schrijf rustig verder.
voor iedereen die aan dit topic wellicht ook een moeilijk momentje overhoudt.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 14 oktober 2009 om 11:05
quote:appeltjesgroen25 schreef op 14 oktober 2009 @ 11:00:
[...]
Dat deden ze bij mij ook.
Was vreselijk moe, maar mocht pas om 10 uur medicijnen halen voor de nacht.
En als ik overdag op bed lag, werd me ten strengste geadviseerd eruit te komen. Ze sleurde me er nog net niet uit.
Herkenbaar... erg herkenbaar.
Ik heb een heel betoog moeten houden waarom ik niet naar de gymles wilde. (PMT)
Man... ik kan niet meer op mijn benen staan van de negatieve energie om me heen en de vermoeidheid, mag ik alsjeblieft een uurtje liggen??
(Nou... als je het meent, dan mag het. (Alsof ik de rest van de tijd de boel gemanipuleerd heb... zo ben ik niet))
Nu stop ik echt met lezen
[...]
Dat deden ze bij mij ook.
Was vreselijk moe, maar mocht pas om 10 uur medicijnen halen voor de nacht.
En als ik overdag op bed lag, werd me ten strengste geadviseerd eruit te komen. Ze sleurde me er nog net niet uit.
Herkenbaar... erg herkenbaar.
Ik heb een heel betoog moeten houden waarom ik niet naar de gymles wilde. (PMT)
Man... ik kan niet meer op mijn benen staan van de negatieve energie om me heen en de vermoeidheid, mag ik alsjeblieft een uurtje liggen??
(Nou... als je het meent, dan mag het. (Alsof ik de rest van de tijd de boel gemanipuleerd heb... zo ben ik niet))
Nu stop ik echt met lezen
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 14 oktober 2009 om 11:06
quote:appeltjesgroen25 schreef op 14 oktober 2009 @ 11:00:
[...]
Dat deden ze bij mij ook.
Was vreselijk moe, maar mocht pas om 10 uur medicijnen halen voor de nacht.
En als ik overdag op bed lag, werd me ten strengste geadviseerd eruit te komen. Ze sleurde me er nog net niet uit.
Ja, dan kregen we precies dezelfde behandeling.
Enige structuur begrijp ik, maar ik vind dit wel tegenstrijdig... Veel mensen komen ook in opname voor rust en stabilisatie! En sommige hadden ernstig weinig slaap nodig en anderen juist heel veel (daar was ik er 1 van).
Wat was ik opgelucht toen ik naar huis ging! En, jawel, ik heb de eerste 2 maanden heel veel gerust en ik had die verpleging nog in mijn hoofd zitten "straks kan je vanavond niet slapen
". Maar verrassing, ik heb heerlijk geslapen.
God ik was zo opgelucht, en zo slecht in orde...
[...]
Dat deden ze bij mij ook.
Was vreselijk moe, maar mocht pas om 10 uur medicijnen halen voor de nacht.
En als ik overdag op bed lag, werd me ten strengste geadviseerd eruit te komen. Ze sleurde me er nog net niet uit.
Ja, dan kregen we precies dezelfde behandeling.
Enige structuur begrijp ik, maar ik vind dit wel tegenstrijdig... Veel mensen komen ook in opname voor rust en stabilisatie! En sommige hadden ernstig weinig slaap nodig en anderen juist heel veel (daar was ik er 1 van).
Wat was ik opgelucht toen ik naar huis ging! En, jawel, ik heb de eerste 2 maanden heel veel gerust en ik had die verpleging nog in mijn hoofd zitten "straks kan je vanavond niet slapen
". Maar verrassing, ik heb heerlijk geslapen.God ik was zo opgelucht, en zo slecht in orde...
woensdag 14 oktober 2009 om 11:09
8 weken op de bank gelegen en toen begon het langzaam beter te worden.
Als je die uren bij elkaar optelt, had ik wel 6 maanden nodig gehad op de PAAZ om die rust te krijgen.
En het herstel dat wacht wel, het neemt zijn tijd. Ik ben een jaar verder nu, en nu gaat het weer goed. 10 maanden is niet zoveel.
Als je die uren bij elkaar optelt, had ik wel 6 maanden nodig gehad op de PAAZ om die rust te krijgen.
En het herstel dat wacht wel, het neemt zijn tijd. Ik ben een jaar verder nu, en nu gaat het weer goed. 10 maanden is niet zoveel.
woensdag 14 oktober 2009 om 11:27
Bijzonder hoe groot verschil het toch is. Ik vocht juist enorm tegen mijn vermoeidheid. Ging puzzelen, kookboek schrijven, internetten, zover het ging lezen (erg frusterend want dat lukte helemaal niet)
De verpleging kwam dan soms naar me toe en begeleide me naar mijn kamer.
Zette een kalmerend muziekje aan enz. Als ik dan vroeg of ze me over een uurtje wilde wekken zeiden ze dat ze wel zouden kijken. Ze lieten me dan langer slapen net zolang als ik nodig had. Als ik zei dat ik dan niet in de avond kon slapen zeiden ze dat zelfs een olifant zou slapen met de medicatie die ik kreeg. En daar hadden ze wel gelijk in.
Nou moet ik zeggen dat ik hele erge nachtmerries had in die tijd en er ook alles aan deed om niet te slapen.
Ik ben opgenomen op de kliniek waar mijn moeder is overleden. Dat was wel erg moeilijk. Ik wilde zeker niet haar laatste kamer en sommige verpleging kende haar nog. Ik merkte dat hun de behoefte hadden om erover te praten maar ik niet. Ik kon dat niet aangeven dus heb er wel veel over gesproken in die tijd. Maar zonder gevoel. Ik had het idee dat hun het nog moesten verwerken en ik daar een middel bij was. Ik blokte al mijn gevoelens. Wat ik later teruggekoppeld kreeg. Dat ik mijn emoties nooit laat zien.
Ik weet niet hoe vaak ik hier schrijf. Merk dat dit topic vannacht me nog bezig hielt. Aan de andere kant is het wel fijn om sommige dingen van me af te schrijven.
De verpleging kwam dan soms naar me toe en begeleide me naar mijn kamer.
Zette een kalmerend muziekje aan enz. Als ik dan vroeg of ze me over een uurtje wilde wekken zeiden ze dat ze wel zouden kijken. Ze lieten me dan langer slapen net zolang als ik nodig had. Als ik zei dat ik dan niet in de avond kon slapen zeiden ze dat zelfs een olifant zou slapen met de medicatie die ik kreeg. En daar hadden ze wel gelijk in.
Nou moet ik zeggen dat ik hele erge nachtmerries had in die tijd en er ook alles aan deed om niet te slapen.
Ik ben opgenomen op de kliniek waar mijn moeder is overleden. Dat was wel erg moeilijk. Ik wilde zeker niet haar laatste kamer en sommige verpleging kende haar nog. Ik merkte dat hun de behoefte hadden om erover te praten maar ik niet. Ik kon dat niet aangeven dus heb er wel veel over gesproken in die tijd. Maar zonder gevoel. Ik had het idee dat hun het nog moesten verwerken en ik daar een middel bij was. Ik blokte al mijn gevoelens. Wat ik later teruggekoppeld kreeg. Dat ik mijn emoties nooit laat zien.
Ik weet niet hoe vaak ik hier schrijf. Merk dat dit topic vannacht me nog bezig hielt. Aan de andere kant is het wel fijn om sommige dingen van me af te schrijven.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
woensdag 14 oktober 2009 om 11:30
Oh ja, inderdaad dat verbod op het slapen overdag!
Bij ons werden de deuren van de slaapkamers overdag op slot gedraaid. Alleen na het middageten mochten we een uur rusten. De rest van de dag zaten we in de huiskamer.
Er werd flink gerookt en aangezien ik daar erg veel last van had vanwege mijn astma, ging ik altijd in het uiterste hoekje van de gang op de grond zitten met mijn rug tegen de muur.
Mocht natuurlijk niet!
Ik had soms het gevoel dat er een aantal hulpverleners het gewoon wel heel fijn vonden om hun macht uit te oefenen!
Je moet alles doen zoals zíj willen. Ik voelde me soms wel heel erg klein.
Wat ik ook zo moeilijk vond, was het feit dat je eigenlijk geen enkele privacy had! Daar werd ik heel naar van.
Gelukkig, gelukkig, waren er ook personeelsleden die wél hart voor de clienten hadden. Zonder hen was het helemáál niet uit te houden geweest!
Bij ons werden de deuren van de slaapkamers overdag op slot gedraaid. Alleen na het middageten mochten we een uur rusten. De rest van de dag zaten we in de huiskamer.
Er werd flink gerookt en aangezien ik daar erg veel last van had vanwege mijn astma, ging ik altijd in het uiterste hoekje van de gang op de grond zitten met mijn rug tegen de muur.
Mocht natuurlijk niet!
Ik had soms het gevoel dat er een aantal hulpverleners het gewoon wel heel fijn vonden om hun macht uit te oefenen!
Je moet alles doen zoals zíj willen. Ik voelde me soms wel heel erg klein.
Wat ik ook zo moeilijk vond, was het feit dat je eigenlijk geen enkele privacy had! Daar werd ik heel naar van.
Gelukkig, gelukkig, waren er ook personeelsleden die wél hart voor de clienten hadden. Zonder hen was het helemáál niet uit te houden geweest!
woensdag 14 oktober 2009 om 11:34
Onderzetter wat bizar! Ben je lang geleden opgenomen? Mag toch hopen dat het tegenwoordig niet meer zo gaat.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
woensdag 14 oktober 2009 om 11:59
woensdag 14 oktober 2009 om 12:22
Hadden jullie ook groot corvee? Was bij mij 1 keer in de week. Ik had geen idee wat er komen kwam en uiteindelijk moest ik het rookhol opruimen.
Ja daaaag! Ik rook niet en ga niet in die vieze rook staan om hun troep op te ruimen.
Uiteindelijk hoefde ik alleen maar de planten water te geven. Ha nog geen 3 minuten werk.
Ja daaaag! Ik rook niet en ga niet in die vieze rook staan om hun troep op te ruimen.
Uiteindelijk hoefde ik alleen maar de planten water te geven. Ha nog geen 3 minuten werk.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
woensdag 14 oktober 2009 om 13:13
Nee, wij hadden geen corvee. De verpleging dekte de tafels en vroeg dan wel of we wilden helpen om het brood, beleg, etc. van de kar op de tafels te zetten. Meestal was ik de enige die daarmee hielp. De rest wilde liever nog een sigaretje roken.
Ik had trouwens wel moeite met het eten. Buiten het feit dat ik sowiesó al moeite had met eten, vond ik mijn mede-clienten niet altijd even fris. De één hoestte over de kaas en de ander nam gauw even een slok uit het melkpak.
Mijn weinige beetje eetlust dat ik had, verdween als sneeuw voor de zon!
ikbenikhetisnietanders, wat betekende groot corvee eigenlijk? Had je ook klein corvee?
IrisH, inderdaad lekker handig met die ventilatie!
Ik had trouwens wel moeite met het eten. Buiten het feit dat ik sowiesó al moeite had met eten, vond ik mijn mede-clienten niet altijd even fris. De één hoestte over de kaas en de ander nam gauw even een slok uit het melkpak.
Mijn weinige beetje eetlust dat ik had, verdween als sneeuw voor de zon!
ikbenikhetisnietanders, wat betekende groot corvee eigenlijk? Had je ook klein corvee?
IrisH, inderdaad lekker handig met die ventilatie!
woensdag 14 oktober 2009 om 15:18
Bij ons ging het ook om STRUCTUUR.
(nog niet alles gelezen verder, bedankt voor de knuffel)
Ik was manisch en dus bijdehand genoeg om op de afdeling ook overal tegenaan te trappen. Tegen het feit dat er een roostertje was voor therapien, maar dat dat rooster niet nageleefd werd want het was vakantietijd dus we moesten maar zien.
Op een gegeven moment stond ik nog te bemiddelen tussen verschillende hulpverleners omdat we in een klasje gezet werden terwijl de juf het eigenlijk niet wilde. (ik noem het zo maar even, want zo voelde het)
Ook zo erg: de klokken stonden verschillend. Mijn enige houvast... maar toen ik ze wilde verzetten kregen er ook mensen ruzie. Absurd.
Maargoed, ik lulde dus ook tegen iedereen hoe stom het was dat we om half 8 eruit moesten om downers te slikken en dan pas om half 9 ontbijten. (Wat moet je doen in dat uur?)
En dat ik die klasjes zo stom vond.
Kreeg ik steeds weer te horen: Ja dat is STRUCTUUR, dat is heel belangrijk voor je.
Zet dan eerst die klok eens goed debielen, dat is voor mij structuur.
Ik ging echt tics ontwikkelen daar, ging bijvoorbeeld precies om 24 uur het bord met de planning van de vorige dag uitvegen. Dat was mijn structuur . Net als drie keer per dag douchen.
En twee pakjes roken (ook daar mee begonnen. Inmiddels al lang gestopt)
Ik realiseer me nu pas weer dat ik ook mijn pillen uitkotste. Ik had geen idee wat ze me gaven dus na de pillen ging ik douchen, stak ik mijn vinger in mijn keel en dan waren de pillen weer weg
(was dat bijna vergeten)
Hield ze ook wel eens in mijn wang en dan dronk ik glas water leeg en gooide terug op mijn kamer die troep in de prullenbak.
(Zei ik dat ik nooit manipulerend kan zijn... ehm... misschien toch een beetje )
(nog niet alles gelezen verder, bedankt voor de knuffel)
Ik was manisch en dus bijdehand genoeg om op de afdeling ook overal tegenaan te trappen. Tegen het feit dat er een roostertje was voor therapien, maar dat dat rooster niet nageleefd werd want het was vakantietijd dus we moesten maar zien.
Op een gegeven moment stond ik nog te bemiddelen tussen verschillende hulpverleners omdat we in een klasje gezet werden terwijl de juf het eigenlijk niet wilde. (ik noem het zo maar even, want zo voelde het)
Ook zo erg: de klokken stonden verschillend. Mijn enige houvast... maar toen ik ze wilde verzetten kregen er ook mensen ruzie. Absurd.
Maargoed, ik lulde dus ook tegen iedereen hoe stom het was dat we om half 8 eruit moesten om downers te slikken en dan pas om half 9 ontbijten. (Wat moet je doen in dat uur?)
En dat ik die klasjes zo stom vond.
Kreeg ik steeds weer te horen: Ja dat is STRUCTUUR, dat is heel belangrijk voor je.
Zet dan eerst die klok eens goed debielen, dat is voor mij structuur.
Ik ging echt tics ontwikkelen daar, ging bijvoorbeeld precies om 24 uur het bord met de planning van de vorige dag uitvegen. Dat was mijn structuur . Net als drie keer per dag douchen.
En twee pakjes roken (ook daar mee begonnen. Inmiddels al lang gestopt)
Ik realiseer me nu pas weer dat ik ook mijn pillen uitkotste. Ik had geen idee wat ze me gaven dus na de pillen ging ik douchen, stak ik mijn vinger in mijn keel en dan waren de pillen weer weg
(was dat bijna vergeten)
Hield ze ook wel eens in mijn wang en dan dronk ik glas water leeg en gooide terug op mijn kamer die troep in de prullenbak.
(Zei ik dat ik nooit manipulerend kan zijn... ehm... misschien toch een beetje )
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 14 oktober 2009 om 15:20
Voor het rookhol hadden we gelukkig schoonmakers. We zaten de hele dag in dat hol met zijn allen, want daar kwam de verpleging meestal niet. Het werd er vrij snel smerig.
Echt met Donald Ducks en alles.... het was ook zo ontzettend boring door de vakantietijd.
Echt met Donald Ducks en alles.... het was ook zo ontzettend boring door de vakantietijd.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 14 oktober 2009 om 16:47
Rookhol was heel erg gezellig.. Verpleegkundigen kwamen ook vaak kletsen en roken en deden gewoon mee. Voor alle ruimten waren er schoonmakers.
Je had eens per week met nog iemand corvee en dat duurde een dag. Tafels dekken, afruimen, koelkasten bijvullen, koffie en theemomenten verzorgen en afwassen. Tussen de middag kregen we warm eten en het vuile goed (afwas) ging dan naar de centrale keuken.
Wij hadden 's morgens en 's middags therapie. Er waren 3 groepen dus als je vooruit ging kwam je steeds een groep hoger en werd de therapie intensiever.
Wij mochten ook pas 's avonds na 22 uur medicatie halen om naar bed te gaan.
Officieel Moest je 's morgens om half 9 aan de ontbijttafel zitten maar als je geen corvee had kwam dat niet zo nauw, wel moest je om 9.30 bij je therapiegroep zijn.
Tussen de middag mocht je een uur op bed liggen maar als je sliep en ze kwamen er niet achter kon je mooi doorslapen. In groep 3 ging dat niet want dan werd je er wel uitgehaald. Daar werd gewerkt aan je structuur en zo. Bij de eerste 2 groepen kwam het allemaal niet zo nauw.
Je had eens per week met nog iemand corvee en dat duurde een dag. Tafels dekken, afruimen, koelkasten bijvullen, koffie en theemomenten verzorgen en afwassen. Tussen de middag kregen we warm eten en het vuile goed (afwas) ging dan naar de centrale keuken.
Wij hadden 's morgens en 's middags therapie. Er waren 3 groepen dus als je vooruit ging kwam je steeds een groep hoger en werd de therapie intensiever.
Wij mochten ook pas 's avonds na 22 uur medicatie halen om naar bed te gaan.
Officieel Moest je 's morgens om half 9 aan de ontbijttafel zitten maar als je geen corvee had kwam dat niet zo nauw, wel moest je om 9.30 bij je therapiegroep zijn.
Tussen de middag mocht je een uur op bed liggen maar als je sliep en ze kwamen er niet achter kon je mooi doorslapen. In groep 3 ging dat niet want dan werd je er wel uitgehaald. Daar werd gewerkt aan je structuur en zo. Bij de eerste 2 groepen kwam het allemaal niet zo nauw.
woensdag 14 oktober 2009 om 23:12
Bosaapje, heb je lang opgenomen gezeten?
Bij ons was het een komen en gaan van mensen en dat maakte het moeilijk.
Er was een high care, medium care en een open afdeling. High en medium waren gesloten afdelingen.
Op alle drie de afdelingen kwamen mensen binnen. De kamers waren gedeeld en het kon dus zijn dat je alleen ging slapen maar dat er s nachts iemand bij moest op je kamer.
Ik begon zelf op medium care, bij een oudere dame op de kamer die echt de hele nacht aan het spoken was. Kon zelf ook niet slapen daardoor. Ze liep maar heen en weer.
Ik heb daar wel iets van gezegd na een paar nachten, tegen de verpleging. Weet niet echt hoeveel tijd daar overheen gegaan is, dag of 3, 4 denk ik. Toen kreeg ik een eigen kamer en heb die een ruime week gehad. Daarna meestal weer gedeelde kamers, met steeds andere mensen.
Ook één die mijn spullen gejat heeft. Doe je niet zoveel aan... als zij net zo makkelijk op die kamer komt als ik...
Er waren wel kasten met een slot volgens mij, maar ik legde niet constant al mijn spullen achter slot en grendel.
(eerst wel maar werd er compleet neurotisch van. Had alles in mijn zak of in dat kastje. Honderd keer per dag die kast open en dicht, sleutels kwijt, etc)
Weet nog dat ik naar de gynaecoloog moest voor een onderzoek en daar was ik gewoon een normale patient. Toen zag ik zelf pas wat voor onzin ik allemaal in mijn broekzakken had zitten. Maar was zo bang dat mijn spullen afgepakt werden...
Wat ik wilde vertellen: het was moeilijk dat de groepen steeds wisselden. De open afdeling was tevens beschikbaar voor Bed Op Recept. Als een patient die thuis verbleef het even moeilijk had, kon die op de afdeling slapen. (dus zomaar onverwacht in je kamer staan of anders in ieder geval aan het ontbijt zitten)
Verder kwamen mensen soms voor een dag, soms voor een paar dagen, anderen bleven langer. Meestal in die tijd verhuisden ze al een of twee keer van afdeling.
Echt een soort eerste hulp was het... mensen werden opgenomen en vervolgens werd er gekeken wat ze hadden en dan konden ze indien nodig ergens anders heen, of weer naar huis, of blijven.
Voor mij erg onrustig allemaal, wist zelf ook nooit wanneer ik weg zou mogen.
We hadden 1 TV met een man of 20. Kon ook niet internetten daar. Dat kon wel bij een internetcafé, 15 min loopafstand. Maar dan kreeg je weer het commentaar dat je teveel buiten was.
Pfff... het was niet makkelijk allemaal. Het was ook niet mijn woonplaats, niet mijn streek.
Ik heb het idee dat ze een twintiger als ik helemaal niet snapten, of niet aan konden. Intelligent, student, kritisch, energiek (manisch).
Ik heb eens op mijn kop gekregen omdat ik om 8 uur s ochtends lol zat te maken met 2 anderen. 'Het is nog zo vroeg'.
Was weekend en ik was toevallig vroeg wakker... zij ook... heb toen de beste gesprekken gehad van de hele opnametijd. Maar mevrouw de verpleging wilde me graag een pammetje geven 'ik vin je een beetje druk'.
(Heb nu ook half pammetje op en kan er nu makkelijker over schrijven dan vandaag overdag, merk ik)
Wat een hel was het. Ik ken ook iemand die later in hetzelfde ziekenhuis suicide heeft gepleegd (eh... kende dus, oud schoolgenootje tevens dorpsgenootje)
En een kennis zat afgelopen jaar opgenomen. Hoop dat het met haar nu beter gaat, ze is wel weer thuis.
Bij ons was het een komen en gaan van mensen en dat maakte het moeilijk.
Er was een high care, medium care en een open afdeling. High en medium waren gesloten afdelingen.
Op alle drie de afdelingen kwamen mensen binnen. De kamers waren gedeeld en het kon dus zijn dat je alleen ging slapen maar dat er s nachts iemand bij moest op je kamer.
Ik begon zelf op medium care, bij een oudere dame op de kamer die echt de hele nacht aan het spoken was. Kon zelf ook niet slapen daardoor. Ze liep maar heen en weer.
Ik heb daar wel iets van gezegd na een paar nachten, tegen de verpleging. Weet niet echt hoeveel tijd daar overheen gegaan is, dag of 3, 4 denk ik. Toen kreeg ik een eigen kamer en heb die een ruime week gehad. Daarna meestal weer gedeelde kamers, met steeds andere mensen.
Ook één die mijn spullen gejat heeft. Doe je niet zoveel aan... als zij net zo makkelijk op die kamer komt als ik...
Er waren wel kasten met een slot volgens mij, maar ik legde niet constant al mijn spullen achter slot en grendel.
(eerst wel maar werd er compleet neurotisch van. Had alles in mijn zak of in dat kastje. Honderd keer per dag die kast open en dicht, sleutels kwijt, etc)
Weet nog dat ik naar de gynaecoloog moest voor een onderzoek en daar was ik gewoon een normale patient. Toen zag ik zelf pas wat voor onzin ik allemaal in mijn broekzakken had zitten. Maar was zo bang dat mijn spullen afgepakt werden...
Wat ik wilde vertellen: het was moeilijk dat de groepen steeds wisselden. De open afdeling was tevens beschikbaar voor Bed Op Recept. Als een patient die thuis verbleef het even moeilijk had, kon die op de afdeling slapen. (dus zomaar onverwacht in je kamer staan of anders in ieder geval aan het ontbijt zitten)
Verder kwamen mensen soms voor een dag, soms voor een paar dagen, anderen bleven langer. Meestal in die tijd verhuisden ze al een of twee keer van afdeling.
Echt een soort eerste hulp was het... mensen werden opgenomen en vervolgens werd er gekeken wat ze hadden en dan konden ze indien nodig ergens anders heen, of weer naar huis, of blijven.
Voor mij erg onrustig allemaal, wist zelf ook nooit wanneer ik weg zou mogen.
We hadden 1 TV met een man of 20. Kon ook niet internetten daar. Dat kon wel bij een internetcafé, 15 min loopafstand. Maar dan kreeg je weer het commentaar dat je teveel buiten was.
Pfff... het was niet makkelijk allemaal. Het was ook niet mijn woonplaats, niet mijn streek.
Ik heb het idee dat ze een twintiger als ik helemaal niet snapten, of niet aan konden. Intelligent, student, kritisch, energiek (manisch).
Ik heb eens op mijn kop gekregen omdat ik om 8 uur s ochtends lol zat te maken met 2 anderen. 'Het is nog zo vroeg'.
Was weekend en ik was toevallig vroeg wakker... zij ook... heb toen de beste gesprekken gehad van de hele opnametijd. Maar mevrouw de verpleging wilde me graag een pammetje geven 'ik vin je een beetje druk'.
(Heb nu ook half pammetje op en kan er nu makkelijker over schrijven dan vandaag overdag, merk ik)
Wat een hel was het. Ik ken ook iemand die later in hetzelfde ziekenhuis suicide heeft gepleegd (eh... kende dus, oud schoolgenootje tevens dorpsgenootje)
En een kennis zat afgelopen jaar opgenomen. Hoop dat het met haar nu beter gaat, ze is wel weer thuis.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 15 oktober 2009 om 11:50
Was wel gek om gisteren vlak voor vertrek hier te schrijven over mijn ervaringen en vervolgens te vertrekken naar mijn werk.
Ik moest namelijk werken in een GGZ afdeling waar mensen opgenomen zijn. Voelt soms erg vreemd.
Ik moest namelijk werken in een GGZ afdeling waar mensen opgenomen zijn. Voelt soms erg vreemd.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
donderdag 15 oktober 2009 om 14:21
Vind jullie verhalen/ervaring wel erg heftig hoor....vooral omdat mijn psych me vanochtend heeft geadviseerd tot opname over te gaan....
Ik moet dit weekend beslissen of ik dat doe...erg moeilijk. Ik heb wel al een gesprekje gehad met een vd medewerkers daar en een kleine blik kunne werpen op de afdeling.
Vond het er wel erg licht en ruim uitzien en ze hebben daar in ieder geval wel 1 persoonskamers. Heb ook het daprogramma gezien en er is me verteld dat ik wel gewoon kan gaan en staan war ik wil, dus ook naar buiten kan.
Vind het nog steeds een moeilijke beslissing, maar ben ook aan het einde van mn Latijn (of hoe zeg je dat)...erg moeilijk en ga proberen het eens goed te overdenken.
Maar misschien zit ik nu dan ook op het verkeerde topic....
Ik moet dit weekend beslissen of ik dat doe...erg moeilijk. Ik heb wel al een gesprekje gehad met een vd medewerkers daar en een kleine blik kunne werpen op de afdeling.
Vond het er wel erg licht en ruim uitzien en ze hebben daar in ieder geval wel 1 persoonskamers. Heb ook het daprogramma gezien en er is me verteld dat ik wel gewoon kan gaan en staan war ik wil, dus ook naar buiten kan.
Vind het nog steeds een moeilijke beslissing, maar ben ook aan het einde van mn Latijn (of hoe zeg je dat)...erg moeilijk en ga proberen het eens goed te overdenken.
Maar misschien zit ik nu dan ook op het verkeerde topic....
donderdag 15 oktober 2009 om 16:55
tja...moeilijk onderwerp.
Ik heb zelf ooit 3 dagen op een PAAZ gezeten. Ik was helemaal overstuur (omdat mijn vriend heel erg naar deed, vanwege een naderende manie) en kon niet terecht in een crisisopvang. Het gezelschap daar was heel verschillend. Een aantal mensen met wie ik gewoon kon praten en een aantal mensen die volledig de weg kwijtwaren. De time-out heeft mij wel goed gedaan.
Mijn vriend is 4 keer gedwongen opgenomen geweest in heel veel verschillende instellingen. Tijdens het bezoeken heb ik het een en ander gezien. De ene instelling is echt de andere niet.
Mijn vriend heeft ook altijd enorm 'afgegeven' op zijn opnames.....maar daar zit voor mij dan ook het twijfeldeel....ik geloof niet dat het anders kon. Hij vergat, in mijn ogen, hoe moeillijk hij zelf was.(maar owee als de verpleging een 'fout' maakte) Hij was enorm agressief (vooral verbaal), recalcitrant tot en met (smokkelde voor de grap schilderijen naar buiten), opstokerig, narcistisch en niet aanspreekbaar of logisch. Hij zat alles en iedereen af te bellen en wilde overal wel een rechtzaak van maken.
De manieen van mijn vriend zijn ronduit strontvervelend voor zijn omgeving. Hij geeft bakken met geld uit, is ongeremd op alle vlakken. Hij is agressief en enorm narcistisch. Op het einde raakt hij ook psychotisch. (geheime missies, Russische agenten die het op hem gemunt hebben, enz.) En o wee, als je kritiek uit, dan maakt hij je af (verbaal).
Daarom hebben we nu een zelfverbindingsverklaring opgesteld. Waarin staat onder welke omstandigheden en met wat voor een gedrag hij opgenomen kan worden. Dit omdat een ibs alleen maar mogelijk is, als het eigenlijk al te laat is en er al enorme schade is toegebracht. In de zelfverbinding kun je ook vastleggen, welk ziekenhuis, hoelang de opname moet zijn, en welke behandeling toegepast met worden.
Dat het niet leuk is op een PAAZ is zonder meer waar...maar ik zou ook niet weten hoe het in sommige gevallen anders op te lossen is. Iemand die manisch is, ziet zelf niet dat hij/zij manisch is en weigert dan ook zijn/haar medicijnen, met alle gevolgen van dien. (geldt niet voor iedereen met een bipolaire stoornis).
Ik heb zelf ooit 3 dagen op een PAAZ gezeten. Ik was helemaal overstuur (omdat mijn vriend heel erg naar deed, vanwege een naderende manie) en kon niet terecht in een crisisopvang. Het gezelschap daar was heel verschillend. Een aantal mensen met wie ik gewoon kon praten en een aantal mensen die volledig de weg kwijtwaren. De time-out heeft mij wel goed gedaan.
Mijn vriend is 4 keer gedwongen opgenomen geweest in heel veel verschillende instellingen. Tijdens het bezoeken heb ik het een en ander gezien. De ene instelling is echt de andere niet.
Mijn vriend heeft ook altijd enorm 'afgegeven' op zijn opnames.....maar daar zit voor mij dan ook het twijfeldeel....ik geloof niet dat het anders kon. Hij vergat, in mijn ogen, hoe moeillijk hij zelf was.(maar owee als de verpleging een 'fout' maakte) Hij was enorm agressief (vooral verbaal), recalcitrant tot en met (smokkelde voor de grap schilderijen naar buiten), opstokerig, narcistisch en niet aanspreekbaar of logisch. Hij zat alles en iedereen af te bellen en wilde overal wel een rechtzaak van maken.
De manieen van mijn vriend zijn ronduit strontvervelend voor zijn omgeving. Hij geeft bakken met geld uit, is ongeremd op alle vlakken. Hij is agressief en enorm narcistisch. Op het einde raakt hij ook psychotisch. (geheime missies, Russische agenten die het op hem gemunt hebben, enz.) En o wee, als je kritiek uit, dan maakt hij je af (verbaal).
Daarom hebben we nu een zelfverbindingsverklaring opgesteld. Waarin staat onder welke omstandigheden en met wat voor een gedrag hij opgenomen kan worden. Dit omdat een ibs alleen maar mogelijk is, als het eigenlijk al te laat is en er al enorme schade is toegebracht. In de zelfverbinding kun je ook vastleggen, welk ziekenhuis, hoelang de opname moet zijn, en welke behandeling toegepast met worden.
Dat het niet leuk is op een PAAZ is zonder meer waar...maar ik zou ook niet weten hoe het in sommige gevallen anders op te lossen is. Iemand die manisch is, ziet zelf niet dat hij/zij manisch is en weigert dan ook zijn/haar medicijnen, met alle gevolgen van dien. (geldt niet voor iedereen met een bipolaire stoornis).
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
donderdag 15 oktober 2009 om 17:03
quote:ikbenikhetisnietanders schreef op 15 oktober 2009 @ 11:50:
Was wel gek om gisteren vlak voor vertrek hier te schrijven over mijn ervaringen en vervolgens te vertrekken naar mijn werk.
Ik moest namelijk werken in een GGZ afdeling waar mensen opgenomen zijn. Voelt soms erg vreemd.
Respect Ibi, ik zou het niet kunnen.
Ik zou gewoon in mijn oude rol vervallen en dus overal tegenaan trappen
Is het een andere plaats dan waar jij gezeten hebt?
Was wel gek om gisteren vlak voor vertrek hier te schrijven over mijn ervaringen en vervolgens te vertrekken naar mijn werk.
Ik moest namelijk werken in een GGZ afdeling waar mensen opgenomen zijn. Voelt soms erg vreemd.
Respect Ibi, ik zou het niet kunnen.
Ik zou gewoon in mijn oude rol vervallen en dus overal tegenaan trappen
Is het een andere plaats dan waar jij gezeten hebt?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 15 oktober 2009 om 17:05
Dat ben ik nog vergeten te zeggen... ik had wel de Duitsers achter me aan
Voelde me ook wel veilig met die gesloten deur, het wisselde. Het ene moment was ik heel boos (want ik was ook zonder die deur toch te slim voor de Duitsers) en het andere moment schreef ik brieven naar mensen om te vertellen dat ik eindelijk een veilige plek had en dat ik het spelletje wel meespeelde met die gekken.
Neem het met een korreltje zout he, deze post. Het is voltooid verleden tijd allemaal.
Voelde me ook wel veilig met die gesloten deur, het wisselde. Het ene moment was ik heel boos (want ik was ook zonder die deur toch te slim voor de Duitsers) en het andere moment schreef ik brieven naar mensen om te vertellen dat ik eindelijk een veilige plek had en dat ik het spelletje wel meespeelde met die gekken.
Neem het met een korreltje zout he, deze post. Het is voltooid verleden tijd allemaal.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
