Psyche
alle pijlers
PAAZ opname - het blijft moeilijk
dinsdag 13 oktober 2009 om 21:10
Omdat ik in een ander topic de neiging heb heel fel te worden, terwijl TO daar niets aan zal hebben... een nieuw topic.
Ik heb het bij tijd en wijlen nog steeds moeilijk met de herinnering aan mijn opname. Het feit dat ik tegen mijn wil daar gezeten heb en geconfronteerd ben geweest met dingen die ik denk ik liever nooit gezien had...
Ik las net van een forumster dat zij de eerste drie dagen niks hoefde. Dan vind ik dat zo oneerlijk.... Ik moest iedere dag om half 8 opstaan, kreeg dan pillen (lorazepam).
Ik snap het nog steeds niet... ik had dagen niet geslapen voor ik opgenomen werd. Waarom maken mensen mij dan vroeg wakker om me vervolgens downers te geven... laat me dan slapen!
Het is slechts één van de vele dingen waar ik nog steeds moeite mee heb. Overigens heb ik van mijn huidige arts gehoord dat het beleid nu veranderd is, nadat patiënten actie ondernomen hebben over deze behandeling.
Maar ik denk soms: Als ze mij gewoon hadden laten uitrusten op die afdeling, was alles anders gegaan. Had ik eerder weer weg gemogen, had ik misschien mijn studentenkamer niet hoeven opgeven... etc etc etc...
In het andere topic zijn al dingen gezegd waar ik me erg in herkende (met name door Iry). Misschien is het goed om hier - ter verwerking - af en toe te schrijven.
Ik heb het bij tijd en wijlen nog steeds moeilijk met de herinnering aan mijn opname. Het feit dat ik tegen mijn wil daar gezeten heb en geconfronteerd ben geweest met dingen die ik denk ik liever nooit gezien had...
Ik las net van een forumster dat zij de eerste drie dagen niks hoefde. Dan vind ik dat zo oneerlijk.... Ik moest iedere dag om half 8 opstaan, kreeg dan pillen (lorazepam).
Ik snap het nog steeds niet... ik had dagen niet geslapen voor ik opgenomen werd. Waarom maken mensen mij dan vroeg wakker om me vervolgens downers te geven... laat me dan slapen!
Het is slechts één van de vele dingen waar ik nog steeds moeite mee heb. Overigens heb ik van mijn huidige arts gehoord dat het beleid nu veranderd is, nadat patiënten actie ondernomen hebben over deze behandeling.
Maar ik denk soms: Als ze mij gewoon hadden laten uitrusten op die afdeling, was alles anders gegaan. Had ik eerder weer weg gemogen, had ik misschien mijn studentenkamer niet hoeven opgeven... etc etc etc...
In het andere topic zijn al dingen gezegd waar ik me erg in herkende (met name door Iry). Misschien is het goed om hier - ter verwerking - af en toe te schrijven.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 4 november 2009 om 20:07
Thanks Onderzetter! (Hoe kom je op zo'n nick )
Ik zal eerst inderdaad wat afstand moeten hebben van familie, etc. Weer zelfstandig zijn. En genoeg positieve dingen in mijn leven hebben, zodat ik niet ga zwelgen.
En dan zou ik heel lang moeten nadenken of ik zoiets onder mijn eigen naam zou willen publiceren. Denk het niet. Dan blijf je altijd 'die vrouw van dat boek'. (Even heel optimistisch gedacht he)
NewStylista: Ik heb een fijne dag gehad. Vanmorgen (of eigenlijk begin van de middag) lang op het forum gezeten, met vooral Chocolover en Lieveranoniemm, daar had ik veel aan. Daarna gedoucht en even wat boodschappen gedaan. Vooral ook winkels gekeken. Misschien morgen nog even langs en die leuke laarzen passen
Heb niet echt meer last gehad van de herinneringen, gelukkig.
Ik zal eerst inderdaad wat afstand moeten hebben van familie, etc. Weer zelfstandig zijn. En genoeg positieve dingen in mijn leven hebben, zodat ik niet ga zwelgen.
En dan zou ik heel lang moeten nadenken of ik zoiets onder mijn eigen naam zou willen publiceren. Denk het niet. Dan blijf je altijd 'die vrouw van dat boek'. (Even heel optimistisch gedacht he)
NewStylista: Ik heb een fijne dag gehad. Vanmorgen (of eigenlijk begin van de middag) lang op het forum gezeten, met vooral Chocolover en Lieveranoniemm, daar had ik veel aan. Daarna gedoucht en even wat boodschappen gedaan. Vooral ook winkels gekeken. Misschien morgen nog even langs en die leuke laarzen passen
Heb niet echt meer last gehad van de herinneringen, gelukkig.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 4 november 2009 om 21:14
Gewoon passen? Ga ik dat doen!
Ja ik heb veel aan het forum. Heb me zo lang 'alleen' gevoeld op sommige fronten (depressie en mijn gevoeligheid daarvoor). Fijn om 'soortgenoten' te vinden.
Hoe gaat het nu met jou? Ik heb je topic een tijd gevolgd, maar de laatste tijd niet meer echt...
Ja ik heb veel aan het forum. Heb me zo lang 'alleen' gevoeld op sommige fronten (depressie en mijn gevoeligheid daarvoor). Fijn om 'soortgenoten' te vinden.
Hoe gaat het nu met jou? Ik heb je topic een tijd gevolgd, maar de laatste tijd niet meer echt...
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 4 november 2009 om 21:19
He balen, dat het niet zo goed gaat...
Aan mijn omgeving heb ik ook steun, maar op een andere manier. Veel mensen in mijn directe omgeving weten niet van mijn psychische problemen. Soms vertel ik het, als ik het idee heb dat iemand daar klaar voor is, of als iemand specifiek doorvraagt.
Maar meestal gaat het over hele andere dingen, als ik met vrienden ben. En dat is fijn, want dan ben ik gewoon Moon, niet iemand die 'anders' is.
(schrijf zo verder, komt even iets tussen)
Aan mijn omgeving heb ik ook steun, maar op een andere manier. Veel mensen in mijn directe omgeving weten niet van mijn psychische problemen. Soms vertel ik het, als ik het idee heb dat iemand daar klaar voor is, of als iemand specifiek doorvraagt.
Maar meestal gaat het over hele andere dingen, als ik met vrienden ben. En dat is fijn, want dan ben ik gewoon Moon, niet iemand die 'anders' is.
(schrijf zo verder, komt even iets tussen)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 4 november 2009 om 21:22
Wat ik ook fijn vind, het forum is er altijd. Overdag... s nachts. En overal waar internet is.
Als ik op vakantie ben en ergens mee zit, kan ik ook op het forum terecht.
Als ik vanaf mijn vakantieadres een vriendin zou bellen, zou ze zich meten ongerust maken (weet ik uit ervaring). Het forum is iets neutraler.
Als ik op vakantie ben en ergens mee zit, kan ik ook op het forum terecht.
Als ik vanaf mijn vakantieadres een vriendin zou bellen, zou ze zich meten ongerust maken (weet ik uit ervaring). Het forum is iets neutraler.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 4 november 2009 om 21:32
In het verleden wel. Als ik dan een afspraak had met vrienden s avonds... kon ik bijv tot 19 uur niks doen, dan douchen en opmaken en om 20.00 verscheen ik met 'masker' op de afspraak. Hield ik me een paar uur goed en thuis voelde ik me weer ellendig.
Laatste tijd voel ik me wel goed. Dus dan hoef ik ook niks te verbergen, behalve als ze moeilijke vragen stellen over verleden (of toekomst...)
Als ik eerlijk ben vermijd ik ook soms dat mensen dichtbij komen. Dat is ook niet goed, weet ik, maar dan spreek ik ze alleen oppervlakkig.
Sommigen ga ik wellicht nog wel wat meer over mezelf vertellen. Maar ben (terecht) zo bang dat er geroddeld gaat worden. Aan de andere kant: vriendinnen hebben recht op een eerlijk verhaal.
De vraag is alleen wanneer iemand vriend(in) is en wanneer kennis.
Laatste tijd voel ik me wel goed. Dus dan hoef ik ook niks te verbergen, behalve als ze moeilijke vragen stellen over verleden (of toekomst...)
Als ik eerlijk ben vermijd ik ook soms dat mensen dichtbij komen. Dat is ook niet goed, weet ik, maar dan spreek ik ze alleen oppervlakkig.
Sommigen ga ik wellicht nog wel wat meer over mezelf vertellen. Maar ben (terecht) zo bang dat er geroddeld gaat worden. Aan de andere kant: vriendinnen hebben recht op een eerlijk verhaal.
De vraag is alleen wanneer iemand vriend(in) is en wanneer kennis.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 4 november 2009 om 22:08
Lig er al bijna in. Bijna dus quote:Janna80 schreef op 04 november 2009 @ 22:02:
[...]
Geen idee eigenlijk. Maar op het hele viva forum lezen meer mensen mee dan je denkt ik denk geloof ik...
Janna, ik weet niet of je hier ook leest.
Vind het zo lullig om Annemeikes topic helemaal vol te schrijven, terwijl ze zo weinig tijd krijgt om te internetten. Haha, dan maar hier.
Ja... er zijn inderdaad een heleboel lezers en daar ben ik me niet altijd van bewust.
Zou wel gaaf zijn als iemand leest hier en denkt: oh misschien moet ik mijn patienten anders gaan behandelen.
Maar die mensen zijn ook redelijk vastgeroest, die GGZ-ers. Kan me niet voorstellen dat ze op grond van het Viva-forum een grote wijziging gaan doorvoeren in hun beleid.
Wat ik me afvraag ineens: Hadden anderen ook gedeelde kamers?
Wij wel maar ik zie er het nut niet zo van in. Denk niet dat mensen sneller beter worden met een andere patient op hun kamer.
(Los van het feit dat zo iemand ook kan stelen... )
[...]
Geen idee eigenlijk. Maar op het hele viva forum lezen meer mensen mee dan je denkt ik denk geloof ik...
Janna, ik weet niet of je hier ook leest.
Vind het zo lullig om Annemeikes topic helemaal vol te schrijven, terwijl ze zo weinig tijd krijgt om te internetten. Haha, dan maar hier.
Ja... er zijn inderdaad een heleboel lezers en daar ben ik me niet altijd van bewust.
Zou wel gaaf zijn als iemand leest hier en denkt: oh misschien moet ik mijn patienten anders gaan behandelen.
Maar die mensen zijn ook redelijk vastgeroest, die GGZ-ers. Kan me niet voorstellen dat ze op grond van het Viva-forum een grote wijziging gaan doorvoeren in hun beleid.
Wat ik me afvraag ineens: Hadden anderen ook gedeelde kamers?
Wij wel maar ik zie er het nut niet zo van in. Denk niet dat mensen sneller beter worden met een andere patient op hun kamer.
(Los van het feit dat zo iemand ook kan stelen... )
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 4 november 2009 om 23:54
quote:Moonlight82 schreef op 04 november 2009 @ 21:32:
In het verleden wel. Als ik dan een afspraak had met vrienden s avonds... kon ik bijv tot 19 uur niks doen, dan douchen en opmaken en om 20.00 verscheen ik met 'masker' op de afspraak. Hield ik me een paar uur goed en thuis voelde ik me weer ellendig.
Laatste tijd voel ik me wel goed. Dus dan hoef ik ook niks te verbergen, behalve als ze moeilijke vragen stellen over verleden (of toekomst...)
Als ik eerlijk ben vermijd ik ook soms dat mensen dichtbij komen. Dat is ook niet goed, weet ik, maar dan spreek ik ze alleen oppervlakkig.
Sommigen ga ik wellicht nog wel wat meer over mezelf vertellen. Maar ben (terecht) zo bang dat er geroddeld gaat worden. Aan de andere kant: vriendinnen hebben recht op een eerlijk verhaal.
De vraag is alleen wanneer iemand vriend(in) is en wanneer kennis.
Het is wel fijn, dat het nu beter met je gaat, zodat je geen masker meer hoeft op te zetten. Ik kan mij voorstellen hoor, dat het moeilijk word als mensen vragen gaan stellen. Waarschijnlijk hebben mensen toch een bepaald idee bij bepaalde stoornissen, en dan heb je gelijk een negatief etiketje aan je hangen.
Weet je wel zeker dat die vrienden over je gaan roddelen, waarom ben je daar zo bang voor. slaap lekker!
In het verleden wel. Als ik dan een afspraak had met vrienden s avonds... kon ik bijv tot 19 uur niks doen, dan douchen en opmaken en om 20.00 verscheen ik met 'masker' op de afspraak. Hield ik me een paar uur goed en thuis voelde ik me weer ellendig.
Laatste tijd voel ik me wel goed. Dus dan hoef ik ook niks te verbergen, behalve als ze moeilijke vragen stellen over verleden (of toekomst...)
Als ik eerlijk ben vermijd ik ook soms dat mensen dichtbij komen. Dat is ook niet goed, weet ik, maar dan spreek ik ze alleen oppervlakkig.
Sommigen ga ik wellicht nog wel wat meer over mezelf vertellen. Maar ben (terecht) zo bang dat er geroddeld gaat worden. Aan de andere kant: vriendinnen hebben recht op een eerlijk verhaal.
De vraag is alleen wanneer iemand vriend(in) is en wanneer kennis.
Het is wel fijn, dat het nu beter met je gaat, zodat je geen masker meer hoeft op te zetten. Ik kan mij voorstellen hoor, dat het moeilijk word als mensen vragen gaan stellen. Waarschijnlijk hebben mensen toch een bepaald idee bij bepaalde stoornissen, en dan heb je gelijk een negatief etiketje aan je hangen.
Weet je wel zeker dat die vrienden over je gaan roddelen, waarom ben je daar zo bang voor. slaap lekker!
donderdag 5 november 2009 om 09:08
Hai Moonlight,
Ik lees her en der wat van je mee, en we zijn elkaar al eerder tegengekomen op het topic (bedankt voor je lieve woorden op het topic over mijn nichtje).
Wat betreft je openheid over je psychische problemen naar je omgeving toe... Ik heb ook een aanleg voor depressies en inmiddels al 3 keer flink en 2 keer wat lichter een nare tijd gehad. Ik ben niet opgenomen geweest, maar ben wel 2 keer arbeidsongeschikt geweest voor werk (en 1 keer in mijn studententijd een aantal maanden niet veel kunnen doen).
Ik ben er over het algemeen vrij open over tegen vrienden en ook als ik nieuwe vrienden leerde kennen en heb daarbij eigenlijk haast nooit last van negatieve reacties. Het scheelt ook heel erg hoe je het zelf brengt. Ik probeer me er zo min mogelijk voor te schamen, ik schaam me eigenlijk gewoon niet en ik vind het ook zo'n belangrijk deel van mezelf dat ik dat niet wil verloochenen door het achter te houden.
Ik vertel geen drama verhalen maar vertel wel dat ik gevoelig ben voor overspannenheid en depressie, enigszins luchtig en soms ook met een beetje zelfspot (bijvoorbeeld: ik lijk wel heel energiek, maar dat ben ik niet hoor, of: ja ik heb soms wat zwakke hersens en dat weet ik van mezelf). Vrienden van mij weten ook dat ik al heel lang medicijnen slik.
Nu ben ik iets ouder dan jij (34) maar het blijkt dan dat er meer mensen zijn die er ook last van hebben waarvan je dat niet wist.
Het is ook zo dat ik normaal gesproken eigenlijk heel goed functioneer. Ik heb een zware en verantwoordelijke baan en dat doe ik goed en heb een leuk sociaal leven. Het klinkt misschien arrogant, maar ik weet inmiddels van mezelf dat ik een sterke uitstraling heb en heel stevig overkom. Daarom vertel ik het misschien ook juist, ook om een soort begrip te creeren en een taboe weg te nemen, want ik weet dat mensen het juist op het eerste gezicht niet van mij verwachten. En juist in mijn omgeving, waarbij de meeste mensen hoog zijn opgeleid en zware banen hebben in het bedrijfsleven en in mooie huizen (willen) wonen, wil ik ook aangeven dat er ook zwakheden bestaan.
Ik lees her en der wat van je mee, en we zijn elkaar al eerder tegengekomen op het topic (bedankt voor je lieve woorden op het topic over mijn nichtje).
Wat betreft je openheid over je psychische problemen naar je omgeving toe... Ik heb ook een aanleg voor depressies en inmiddels al 3 keer flink en 2 keer wat lichter een nare tijd gehad. Ik ben niet opgenomen geweest, maar ben wel 2 keer arbeidsongeschikt geweest voor werk (en 1 keer in mijn studententijd een aantal maanden niet veel kunnen doen).
Ik ben er over het algemeen vrij open over tegen vrienden en ook als ik nieuwe vrienden leerde kennen en heb daarbij eigenlijk haast nooit last van negatieve reacties. Het scheelt ook heel erg hoe je het zelf brengt. Ik probeer me er zo min mogelijk voor te schamen, ik schaam me eigenlijk gewoon niet en ik vind het ook zo'n belangrijk deel van mezelf dat ik dat niet wil verloochenen door het achter te houden.
Ik vertel geen drama verhalen maar vertel wel dat ik gevoelig ben voor overspannenheid en depressie, enigszins luchtig en soms ook met een beetje zelfspot (bijvoorbeeld: ik lijk wel heel energiek, maar dat ben ik niet hoor, of: ja ik heb soms wat zwakke hersens en dat weet ik van mezelf). Vrienden van mij weten ook dat ik al heel lang medicijnen slik.
Nu ben ik iets ouder dan jij (34) maar het blijkt dan dat er meer mensen zijn die er ook last van hebben waarvan je dat niet wist.
Het is ook zo dat ik normaal gesproken eigenlijk heel goed functioneer. Ik heb een zware en verantwoordelijke baan en dat doe ik goed en heb een leuk sociaal leven. Het klinkt misschien arrogant, maar ik weet inmiddels van mezelf dat ik een sterke uitstraling heb en heel stevig overkom. Daarom vertel ik het misschien ook juist, ook om een soort begrip te creeren en een taboe weg te nemen, want ik weet dat mensen het juist op het eerste gezicht niet van mij verwachten. En juist in mijn omgeving, waarbij de meeste mensen hoog zijn opgeleid en zware banen hebben in het bedrijfsleven en in mooie huizen (willen) wonen, wil ik ook aangeven dat er ook zwakheden bestaan.
donderdag 5 november 2009 om 20:18
@Dana: thanks!
Ik wil het nog eens echt gaan doen, dansen in de stromende regen. Vanavond belandde ik in een bui, maar was niet in de mood en vond het te koud
Doe het in de zomer nog wel.
NS, dat vriendengroepje lijkt te roddelen over ALLES. Een relatie die uit gaat, een gesprek waarin degene die zonder relatie zit er nog steeds over praat (dan hoor ik dus van T dat M zolang blijft hangen, blabla.
Afgelopen weekend was helemaal apart. Vriendin S had iets rots meegemaakt en had geopperd te gaan stappen. Vriendin A begon tegen mij een verhaal (toen S buiten hoorafstand was) Nou dit is wel goed voor S he, zo'n avondje weg, heeft ze afleiding, blabla.
Dan breekt mijn klomp dus... wat heeft zo'n opmerking nou voor zin? Ik snap ook wel dat S zich niet top voelt en blij is een avond weg te zijn. S had net alles zelf verteld. Ik vroeg me echt af of ik A wel goed verstond.
Ik houd niet van zulke praat. Sta daar ook echt boven (Ja ik ben soms arrogant).
Maar daarom ben ik dus zo bang dat er een meidenavondje komt waar ik onderwerp van gesprek ben. Vandaar dat ik mijn mond houd, voorlopig. (Ben er heel vaak niet bij als er iets is, heb gewoon mijn eigen dingen, vind het soms leuk om mee te gaan met ze, vaak hoeft het van mij niet)
Ja het is fijn mijn masker niet steeds meer nodig te hebben. Heb ook een ander groepje waar ik mee om ga, en hen vertel ik het misschien nog wel, zij zijn veel meer integer. Maar zijn allemaal veel jonger dan ik, ik wacht op het juiste moment om dit te vertellen, denk ik.
NS, vertel jij je omgeving over je gevoelens? Of heb je ook een masker ontwikkeld?
Ik wil het nog eens echt gaan doen, dansen in de stromende regen. Vanavond belandde ik in een bui, maar was niet in de mood en vond het te koud
Doe het in de zomer nog wel.
NS, dat vriendengroepje lijkt te roddelen over ALLES. Een relatie die uit gaat, een gesprek waarin degene die zonder relatie zit er nog steeds over praat (dan hoor ik dus van T dat M zolang blijft hangen, blabla.
Afgelopen weekend was helemaal apart. Vriendin S had iets rots meegemaakt en had geopperd te gaan stappen. Vriendin A begon tegen mij een verhaal (toen S buiten hoorafstand was) Nou dit is wel goed voor S he, zo'n avondje weg, heeft ze afleiding, blabla.
Dan breekt mijn klomp dus... wat heeft zo'n opmerking nou voor zin? Ik snap ook wel dat S zich niet top voelt en blij is een avond weg te zijn. S had net alles zelf verteld. Ik vroeg me echt af of ik A wel goed verstond.
Ik houd niet van zulke praat. Sta daar ook echt boven (Ja ik ben soms arrogant).
Maar daarom ben ik dus zo bang dat er een meidenavondje komt waar ik onderwerp van gesprek ben. Vandaar dat ik mijn mond houd, voorlopig. (Ben er heel vaak niet bij als er iets is, heb gewoon mijn eigen dingen, vind het soms leuk om mee te gaan met ze, vaak hoeft het van mij niet)
Ja het is fijn mijn masker niet steeds meer nodig te hebben. Heb ook een ander groepje waar ik mee om ga, en hen vertel ik het misschien nog wel, zij zijn veel meer integer. Maar zijn allemaal veel jonger dan ik, ik wacht op het juiste moment om dit te vertellen, denk ik.
NS, vertel jij je omgeving over je gevoelens? Of heb je ook een masker ontwikkeld?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 5 november 2009 om 20:29
Hiltje bedankt voor je uitgebreide reactie. Ik ben je inderdaad vaker tegengekomen hier, vooral in de zomer volgens mij (afgelopen zomer).
Het is niet zo dat ik er nooit over praat. Soms geven mensen een 'voorzet' en dan begin ik mijn verhaal. Dan gaat dat heel makkelijk. Vooral het stuk van de opname en wat eraan vooraf ging is heftig, met dat verhaal wil ik niet iedereen opzadelen of overvallen. Wil ook niet dat ze overbezorgd worden. Ik heb wel vaker impulsieve dingen, maar wil niet dat mensen dan meteen denken: Tjeutje zou dit zo'n manie zijn?
Wil ook niet dat mensen mij zien en denken: Dat is die ene die in het gekkenhuis gezeten heeft.
Ik kom uit een dorp waar mensen elkaar kennen, mijn ouders veel mensen van gezicht kennen, en waar -sorry- sommigen erg kortzichtig zijn.
En wat ik net vertelde: dat meidengroepje is soms gewoon erg roddelig. Het zijn er maar een paar waar ik 'bang' voor ben... of eigenlijk één (precies waar ik het meest mee om ga). Sommige mensen hebben zo weinig begrip voor zaken.
Simpel voorbeeldje: ben even gestopt met alcohol drinken. Dan krijg ik zelfs daar allerlei onbenullige vragen over. Waar bemoeien mensen zich mee??
Met die groep ben ik gewoon erg voorzichtig. Soms denk ik: kut, ze hebben recht op een eerlijke vriendschap. En soms zie ik mijn twijfels weer bevestigd en denk ik: Wat goed dat ze niet alles van me weten.
Bedankt trouwens voor jouw 'tactiek', hoe jij er mee om gaat. Je zegt dat je een verantwoordelijke baan hebt. Heb je nu geen periodes meer dat je even niet kunt werken, of op het werk gas moet terugnemen?
Ik ben zeker voor het wegnemen van het taboe. Zou bijvoorbeeld in de toekomst nog best lezingen kunnen gaan geven, echt, dat vind ik dan nog minder eng.
Maar bij de stapvriendinnen is het soms juist fijn een 'eenvoudige zone' te hebben. Als ik vroeg naar huis ga, is het omdat ik moe ben omdat ik teveel gedaan heb. Nu vraagt niemand: Heb je het gevoel dat je depressief gaat worden? of: Mag je dit en dat wel met je medicijnen?
Misschien krijg ik dat soort vragen wel als ik heel open ga zijn.
Nu betekent 'hoe is het' bij hen gewoon: hoi hoe is het. Misschien zonder dat ze een antwoord verwachten (zoals half NL het vraagt)
Mensen die wel beter weten van de hoed en de rand... als die vragen: Hoe is het nu?? dan vind ik dat soms best moeilijk. Hoe eerlijk antwoord willen ze?
Fijnst zijn trouwens de mensen die niet vragen hoe het is... of pas later tijdens de ontmoeting. Die snappen het
Het is niet zo dat ik er nooit over praat. Soms geven mensen een 'voorzet' en dan begin ik mijn verhaal. Dan gaat dat heel makkelijk. Vooral het stuk van de opname en wat eraan vooraf ging is heftig, met dat verhaal wil ik niet iedereen opzadelen of overvallen. Wil ook niet dat ze overbezorgd worden. Ik heb wel vaker impulsieve dingen, maar wil niet dat mensen dan meteen denken: Tjeutje zou dit zo'n manie zijn?
Wil ook niet dat mensen mij zien en denken: Dat is die ene die in het gekkenhuis gezeten heeft.
Ik kom uit een dorp waar mensen elkaar kennen, mijn ouders veel mensen van gezicht kennen, en waar -sorry- sommigen erg kortzichtig zijn.
En wat ik net vertelde: dat meidengroepje is soms gewoon erg roddelig. Het zijn er maar een paar waar ik 'bang' voor ben... of eigenlijk één (precies waar ik het meest mee om ga). Sommige mensen hebben zo weinig begrip voor zaken.
Simpel voorbeeldje: ben even gestopt met alcohol drinken. Dan krijg ik zelfs daar allerlei onbenullige vragen over. Waar bemoeien mensen zich mee??
Met die groep ben ik gewoon erg voorzichtig. Soms denk ik: kut, ze hebben recht op een eerlijke vriendschap. En soms zie ik mijn twijfels weer bevestigd en denk ik: Wat goed dat ze niet alles van me weten.
Bedankt trouwens voor jouw 'tactiek', hoe jij er mee om gaat. Je zegt dat je een verantwoordelijke baan hebt. Heb je nu geen periodes meer dat je even niet kunt werken, of op het werk gas moet terugnemen?
Ik ben zeker voor het wegnemen van het taboe. Zou bijvoorbeeld in de toekomst nog best lezingen kunnen gaan geven, echt, dat vind ik dan nog minder eng.
Maar bij de stapvriendinnen is het soms juist fijn een 'eenvoudige zone' te hebben. Als ik vroeg naar huis ga, is het omdat ik moe ben omdat ik teveel gedaan heb. Nu vraagt niemand: Heb je het gevoel dat je depressief gaat worden? of: Mag je dit en dat wel met je medicijnen?
Misschien krijg ik dat soort vragen wel als ik heel open ga zijn.
Nu betekent 'hoe is het' bij hen gewoon: hoi hoe is het. Misschien zonder dat ze een antwoord verwachten (zoals half NL het vraagt)
Mensen die wel beter weten van de hoed en de rand... als die vragen: Hoe is het nu?? dan vind ik dat soms best moeilijk. Hoe eerlijk antwoord willen ze?
Fijnst zijn trouwens de mensen die niet vragen hoe het is... of pas later tijdens de ontmoeting. Die snappen het
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 5 november 2009 om 23:29
quote:Moonlight82 schreef op 05 november 2009 @ 20:12:
@ Itsme, hoe gaat het met jou nu? Schrijf je nog op een topic?
Hey Moonlight. Momenteel schrijf ik niet echt ergens mee... heb vaak niet zoveel puf om te reageren hihi. Maar ben wel regelmatig op de site te vinden. en lees met je mee hoor;)
XXX itsme
@ Itsme, hoe gaat het met jou nu? Schrijf je nog op een topic?
Hey Moonlight. Momenteel schrijf ik niet echt ergens mee... heb vaak niet zoveel puf om te reageren hihi. Maar ben wel regelmatig op de site te vinden. en lees met je mee hoor;)
XXX itsme
vrijdag 6 november 2009 om 13:58
Hee Moonlight,
Ik begrijp het wel dat je het psychische gedoe niet zo gauw aan anderen vertelt. Zelf ben ik ook niet zo scheutig met mensen daarover informeren. Heb al een paar keer slechte reacties gehad. Ook wel een paar goede. Meestal neem ik het risico maar niet.
Maar als er in een groepje waar ik bij sta lacherig en een beetje beledigend gesproken wordt over mensen met een psychische aandoening, voel ik me wel erg aangesproken en zeg ik er meestal wel iets van. Dat ik iemand ken die dat ook heeft en dat het niet aardig is om zo over iemand te praten.
Ik vertel dan niet dat ik zelf die gene ben.
Oh ja en hoe ik aan mijn nick kom? (Dat vroeg je toch?) is heel eenvoudig. Ik wilde me inschrijven op de viva-site en heb wel 20 verschillende nicks ingevoerd, maar steeds bestond die nick al. Toen keek ik rond in mijn kamer en op tafel lag een onderzetter. Nou ja, even geprobeerd en er was nog niemand die die nick had! Ha ha! Vind het zelf maar een stomme nick eigenlijk, maar ja...
Ben met mijn studie psychologie gestopt. Juist om de reden dat die psychologen in spé in een deuk lagen om een filmpje over een patient (acteur) die op een divan lag en een triest verhaal hield. Ik ben de collegezaal uitgelopen en nooit meer teruggegaan.
Ik begrijp het wel dat je het psychische gedoe niet zo gauw aan anderen vertelt. Zelf ben ik ook niet zo scheutig met mensen daarover informeren. Heb al een paar keer slechte reacties gehad. Ook wel een paar goede. Meestal neem ik het risico maar niet.
Maar als er in een groepje waar ik bij sta lacherig en een beetje beledigend gesproken wordt over mensen met een psychische aandoening, voel ik me wel erg aangesproken en zeg ik er meestal wel iets van. Dat ik iemand ken die dat ook heeft en dat het niet aardig is om zo over iemand te praten.
Ik vertel dan niet dat ik zelf die gene ben.
Oh ja en hoe ik aan mijn nick kom? (Dat vroeg je toch?) is heel eenvoudig. Ik wilde me inschrijven op de viva-site en heb wel 20 verschillende nicks ingevoerd, maar steeds bestond die nick al. Toen keek ik rond in mijn kamer en op tafel lag een onderzetter. Nou ja, even geprobeerd en er was nog niemand die die nick had! Ha ha! Vind het zelf maar een stomme nick eigenlijk, maar ja...
Ben met mijn studie psychologie gestopt. Juist om de reden dat die psychologen in spé in een deuk lagen om een filmpje over een patient (acteur) die op een divan lag en een triest verhaal hield. Ik ben de collegezaal uitgelopen en nooit meer teruggegaan.
vrijdag 6 november 2009 om 14:27
Jeetje wat erg... van die psychologie. Heb je inmiddels iets anders gevonden wat wel bij je past?
Nuchter bekeken vind ik de meeste 18-jarigen (waar de collegezaal waarschijnlijk vol mee zit bij die studie) ook een beetje jong voor psychologie. Natuurlijk werkt het wel zo, met studeren, studiefinanciering, etc... Maar wat weet je nou van de wereld als je 18 bent?
Dan zou ik ook lachen om zo'n acteur, misschien.
Ik houd het kort vandaag, ben niet fit.
Simpleme, leuk te weten dat je nog meeleest. Als je iets kwijt wilt, kan dat altijd natuurlijk.
Nuchter bekeken vind ik de meeste 18-jarigen (waar de collegezaal waarschijnlijk vol mee zit bij die studie) ook een beetje jong voor psychologie. Natuurlijk werkt het wel zo, met studeren, studiefinanciering, etc... Maar wat weet je nou van de wereld als je 18 bent?
Dan zou ik ook lachen om zo'n acteur, misschien.
Ik houd het kort vandaag, ben niet fit.
Simpleme, leuk te weten dat je nog meeleest. Als je iets kwijt wilt, kan dat altijd natuurlijk.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 6 november 2009 om 21:38
Lieve... ging er iets mis?
Of heb je besloten je post weer weg te halen?
Anyway, ik voel me weer wat beter. Soms wil mijn lichaam een dagje niet...moe, darmklachten, etc. Staat dan eigenlijk weer los van mijn psychische gedoe. Komt soms zomaar uit de lucht vallen
Vanavond op tijd naar bed en dan heeeeel lang slapen, hoop ik.
Of heb je besloten je post weer weg te halen?
Anyway, ik voel me weer wat beter. Soms wil mijn lichaam een dagje niet...moe, darmklachten, etc. Staat dan eigenlijk weer los van mijn psychische gedoe. Komt soms zomaar uit de lucht vallen
Vanavond op tijd naar bed en dan heeeeel lang slapen, hoop ik.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 7 november 2009 om 00:46
Hai Moonlight,
Zoals jij dat vriendengroepje beschrijft zou ik ook voorzichtig zijn. Het klinkt misschien een beetje bejaard van mijn kant, maar ik herken er wel iets van toen ik begin 20 was. Dat constant bezig zijn met elkaar en je vooral een oordeel aanmeten over andermans sores en andermans leven. Ik zat bij een studentenvereniging en bij een dispuut en het was niet van de lucht. De relatie van vriendin X deugde niet en vriendin Y moest gaan oppassen dat ze niet een naam kreeg nu ze al tig vriendjes had gehad. Toch... toen ik neer ging kwam er een vriendin voor crisisopvang. Met een seresta die ze van vriendin A had meegekregen en een slaappil van vriendin B. En de naam van een anti depressivum die vriendin C gebruikte......... dus niets is wat het lijkt.
Ik werk al 10 jaar als advocaat terwijl ik 12 jaar geleden mijn eerste heftige depressie had. Jaren goed gegaan (hoewel ik in mijn eerste jaar een keer 2 weken 50% heb gedraaid, vond ik toen vreselijk om te moeten toegeven om te doen en is achteraf vrij geruisloos gegaan).
Na 6 jaar een terugval wegen stoppen medicijnen. 6 weken volledig uit de running en daarna in 2 maanden reintegreren. Laatste 2 weken liep dat mis en ben ik er uit gekeild. Toen 3 jaar fluitend succesvol gefreelanced (merendeel partime).
Toen weer vaste baan aangenomen en binnen 9 maanden ondanks mijn medicatie door al mijn tomeloze ambities en hoge eisen aan mezelf weer eens keihard onderuit gekeild. Bedrijf stond echter 100% achter me. Mijn baas ging naar ander kantoor en terwijl ik nog niet 100% arbeidsgeschikt was wilde hij me wel meenemen. Nieuwe bedrijf was volledig op de hoogte van mijn recente uitval en bood me toch (tijdelijk) contract.
Werk gaat nu weer goed, maar verandering van baan is heftig, zeker omdat ik voor het eerst weer 100% werkte. Daar kwam binnen 2 weken de ernstige ziekte van mijn nichtje bovenop. Toch goed kunnen doorwerken laatste 4 weken al heb ik ad hoc vakantiedagen opgenomen toen er vorige week kritieke ingreep was. Woensdag merkte ik voor het eerst dat ik het niet meer trok en heb ik eerlijk aangegeven dat ik een dag thuis bleef om niet mijn grenzen over te gaan.
Helaas gaat het nu opeens heel erg slecht met mijn nichtje en is de verwachting dat het niet goed zal aflopen. Ik denk dat ik volgende week aangeef dat ik daar ruimte voor nodig heb en dus tot 14.00 of tot 16.00 uur wil werken. En ik verwacht ook dat ze me dat zullen geven. Ik heb een half jaar om me te bewijzen en ze wisten dat ik fragile was. Deze vreselijke omstandigheden heeft niemand voorzien en ik weet ook dat ik me de afgelopen 2 maanden al positief heb neergezet. In mijn functie en met mijn ervaring zijn goede medewerkers schaars en ik ben onbetwist heel goed in mijn vak en een leuke en prettige collega.
Dus ik hoop dat ik het daarmee zal redden.
Zoals jij dat vriendengroepje beschrijft zou ik ook voorzichtig zijn. Het klinkt misschien een beetje bejaard van mijn kant, maar ik herken er wel iets van toen ik begin 20 was. Dat constant bezig zijn met elkaar en je vooral een oordeel aanmeten over andermans sores en andermans leven. Ik zat bij een studentenvereniging en bij een dispuut en het was niet van de lucht. De relatie van vriendin X deugde niet en vriendin Y moest gaan oppassen dat ze niet een naam kreeg nu ze al tig vriendjes had gehad. Toch... toen ik neer ging kwam er een vriendin voor crisisopvang. Met een seresta die ze van vriendin A had meegekregen en een slaappil van vriendin B. En de naam van een anti depressivum die vriendin C gebruikte......... dus niets is wat het lijkt.
Ik werk al 10 jaar als advocaat terwijl ik 12 jaar geleden mijn eerste heftige depressie had. Jaren goed gegaan (hoewel ik in mijn eerste jaar een keer 2 weken 50% heb gedraaid, vond ik toen vreselijk om te moeten toegeven om te doen en is achteraf vrij geruisloos gegaan).
Na 6 jaar een terugval wegen stoppen medicijnen. 6 weken volledig uit de running en daarna in 2 maanden reintegreren. Laatste 2 weken liep dat mis en ben ik er uit gekeild. Toen 3 jaar fluitend succesvol gefreelanced (merendeel partime).
Toen weer vaste baan aangenomen en binnen 9 maanden ondanks mijn medicatie door al mijn tomeloze ambities en hoge eisen aan mezelf weer eens keihard onderuit gekeild. Bedrijf stond echter 100% achter me. Mijn baas ging naar ander kantoor en terwijl ik nog niet 100% arbeidsgeschikt was wilde hij me wel meenemen. Nieuwe bedrijf was volledig op de hoogte van mijn recente uitval en bood me toch (tijdelijk) contract.
Werk gaat nu weer goed, maar verandering van baan is heftig, zeker omdat ik voor het eerst weer 100% werkte. Daar kwam binnen 2 weken de ernstige ziekte van mijn nichtje bovenop. Toch goed kunnen doorwerken laatste 4 weken al heb ik ad hoc vakantiedagen opgenomen toen er vorige week kritieke ingreep was. Woensdag merkte ik voor het eerst dat ik het niet meer trok en heb ik eerlijk aangegeven dat ik een dag thuis bleef om niet mijn grenzen over te gaan.
Helaas gaat het nu opeens heel erg slecht met mijn nichtje en is de verwachting dat het niet goed zal aflopen. Ik denk dat ik volgende week aangeef dat ik daar ruimte voor nodig heb en dus tot 14.00 of tot 16.00 uur wil werken. En ik verwacht ook dat ze me dat zullen geven. Ik heb een half jaar om me te bewijzen en ze wisten dat ik fragile was. Deze vreselijke omstandigheden heeft niemand voorzien en ik weet ook dat ik me de afgelopen 2 maanden al positief heb neergezet. In mijn functie en met mijn ervaring zijn goede medewerkers schaars en ik ben onbetwist heel goed in mijn vak en een leuke en prettige collega.
Dus ik hoop dat ik het daarmee zal redden.
zondag 8 november 2009 om 17:55
Hej Moonlight!
Had hier eigenlijk nog nooit gelezen... zal het eens even lezen zo/binnenkort... Maar het is idd een goede uitwijkmogelijkheid Lief dat je zo aan A. denkt!
Soms komen dingen die mensen typen ook anders over dan ze bedoelen en dan lijkt het misschien helemaal negatief...
Hoe gaat het nu met jou?
Had hier eigenlijk nog nooit gelezen... zal het eens even lezen zo/binnenkort... Maar het is idd een goede uitwijkmogelijkheid Lief dat je zo aan A. denkt!
Soms komen dingen die mensen typen ook anders over dan ze bedoelen en dan lijkt het misschien helemaal negatief...
Hoe gaat het nu met jou?
Dat was mijn spreekbeurt, zijn er nog vragen?!
