Psyche
alle pijlers
PAAZ opname - het blijft moeilijk
dinsdag 13 oktober 2009 om 21:10
Omdat ik in een ander topic de neiging heb heel fel te worden, terwijl TO daar niets aan zal hebben... een nieuw topic.
Ik heb het bij tijd en wijlen nog steeds moeilijk met de herinnering aan mijn opname. Het feit dat ik tegen mijn wil daar gezeten heb en geconfronteerd ben geweest met dingen die ik denk ik liever nooit gezien had...
Ik las net van een forumster dat zij de eerste drie dagen niks hoefde. Dan vind ik dat zo oneerlijk.... Ik moest iedere dag om half 8 opstaan, kreeg dan pillen (lorazepam).
Ik snap het nog steeds niet... ik had dagen niet geslapen voor ik opgenomen werd. Waarom maken mensen mij dan vroeg wakker om me vervolgens downers te geven... laat me dan slapen!
Het is slechts één van de vele dingen waar ik nog steeds moeite mee heb. Overigens heb ik van mijn huidige arts gehoord dat het beleid nu veranderd is, nadat patiënten actie ondernomen hebben over deze behandeling.
Maar ik denk soms: Als ze mij gewoon hadden laten uitrusten op die afdeling, was alles anders gegaan. Had ik eerder weer weg gemogen, had ik misschien mijn studentenkamer niet hoeven opgeven... etc etc etc...
In het andere topic zijn al dingen gezegd waar ik me erg in herkende (met name door Iry). Misschien is het goed om hier - ter verwerking - af en toe te schrijven.
Ik heb het bij tijd en wijlen nog steeds moeilijk met de herinnering aan mijn opname. Het feit dat ik tegen mijn wil daar gezeten heb en geconfronteerd ben geweest met dingen die ik denk ik liever nooit gezien had...
Ik las net van een forumster dat zij de eerste drie dagen niks hoefde. Dan vind ik dat zo oneerlijk.... Ik moest iedere dag om half 8 opstaan, kreeg dan pillen (lorazepam).
Ik snap het nog steeds niet... ik had dagen niet geslapen voor ik opgenomen werd. Waarom maken mensen mij dan vroeg wakker om me vervolgens downers te geven... laat me dan slapen!
Het is slechts één van de vele dingen waar ik nog steeds moeite mee heb. Overigens heb ik van mijn huidige arts gehoord dat het beleid nu veranderd is, nadat patiënten actie ondernomen hebben over deze behandeling.
Maar ik denk soms: Als ze mij gewoon hadden laten uitrusten op die afdeling, was alles anders gegaan. Had ik eerder weer weg gemogen, had ik misschien mijn studentenkamer niet hoeven opgeven... etc etc etc...
In het andere topic zijn al dingen gezegd waar ik me erg in herkende (met name door Iry). Misschien is het goed om hier - ter verwerking - af en toe te schrijven.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 9 november 2009 om 08:34
Moonlight, die gebeurtenis tijdens het college van mijn psychologiestudie was inderdaad ergens op de helft van de propedeuse. Je hebt wel gelijk dat 18 jarigen nog erg jong zijn. Was ik zelf ook, maar als je psycholoog wilt worden dan vind ik die instelling niet zo goed.
Aan de andere kant was ik natuurlijk supergevoelig omdat ik zelf psychisch niet helemaal in orde was en zijn de eerste jaars studenten vaak nog wat zoekende.
Misschien was het ook stom van me om aan die studie te beginnen. Ik dacht echter dat het precies een studie voor mij was, omdat ik er door mijn eigen ervaringen al heel wat vanaf wist. Tsja......................
Ik ben daarna pedagogische wetenschappen gaan doen. Zat ook wel een flink stuk psychologie in verwerkt, maar dit ging beter.
Hiltje, heel veel sterkte met alles en vooral met je nichtje.
Aan de andere kant was ik natuurlijk supergevoelig omdat ik zelf psychisch niet helemaal in orde was en zijn de eerste jaars studenten vaak nog wat zoekende.
Misschien was het ook stom van me om aan die studie te beginnen. Ik dacht echter dat het precies een studie voor mij was, omdat ik er door mijn eigen ervaringen al heel wat vanaf wist. Tsja......................
Ik ben daarna pedagogische wetenschappen gaan doen. Zat ook wel een flink stuk psychologie in verwerkt, maar dit ging beter.
Hiltje, heel veel sterkte met alles en vooral met je nichtje.
maandag 9 november 2009 om 13:05
Heel erg bedankt voor de reacties.
Ik schrijf bewust even niet hier. Moet deze week veel doen en regelen, zal proberen de PAAZ even helemaal uit mijn hoofd te zetten.
Het is niet erg als het soms in mijn gedachten zit, maar dan is er wel iets minder ruimte voor de dingen van alledag (en dat is veel, momenteel).
Ik kom zeker terug op dit topic, ik heb er veel aan. Schrijf in de tussentijd vooral verder, degenen die dat willen.
Ik schrijf bewust even niet hier. Moet deze week veel doen en regelen, zal proberen de PAAZ even helemaal uit mijn hoofd te zetten.
Het is niet erg als het soms in mijn gedachten zit, maar dan is er wel iets minder ruimte voor de dingen van alledag (en dat is veel, momenteel).
Ik kom zeker terug op dit topic, ik heb er veel aan. Schrijf in de tussentijd vooral verder, degenen die dat willen.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 10 november 2009 om 21:14
Hallo Moonlight , wat vreselijk rot dat je nog zo met je opname zit .
Ben vandaag naar de psycholoog geweest , die heeft gelijk een afspraak gemaakt bij de psychiater want het gaat helemaal niet goed met me .
Zal wel een opname worden .
Dat wordt de 9e keer . Het blijft elke keer heel moeilijk , maar ja , thuis blijven is zeker geen optie .
Ik leef met je mee .
Dikke knuffel , croentje
Ben vandaag naar de psycholoog geweest , die heeft gelijk een afspraak gemaakt bij de psychiater want het gaat helemaal niet goed met me .
Zal wel een opname worden .
Dat wordt de 9e keer . Het blijft elke keer heel moeilijk , maar ja , thuis blijven is zeker geen optie .
Ik leef met je mee .
Dikke knuffel , croentje
dinsdag 10 november 2009 om 21:33
Tjee Croentje, wat naar, dat je al zo vaak opgenomen geweest bent, en nu weer.
Ik denk wel dat het scheelt als je vrijwillig gaat. Mij overkwam het terwijl ik er totaal niet achter stond.
En ik was te 'helder' om het allemaal maar te laten gebeuren. Sommigen zitten in een soort roes de hele opname... ik dus niet.
Sterkte, rust goed uit en word maar snel beter
(oh ik lees nu dat de opname nog niet zeker is... anyway, beterschap)
Ik denk wel dat het scheelt als je vrijwillig gaat. Mij overkwam het terwijl ik er totaal niet achter stond.
En ik was te 'helder' om het allemaal maar te laten gebeuren. Sommigen zitten in een soort roes de hele opname... ik dus niet.
Sterkte, rust goed uit en word maar snel beter
(oh ik lees nu dat de opname nog niet zeker is... anyway, beterschap)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 11 november 2009 om 14:47
quote:hiltje schreef op 07 november 2009 @ 00:46:
Hai Moonlight,
Zoals jij dat vriendengroepje beschrijft zou ik ook voorzichtig zijn. Het klinkt misschien een beetje bejaard van mijn kant, maar ik herken er wel iets van toen ik begin 20 was. Dat constant bezig zijn met elkaar en je vooral een oordeel aanmeten over andermans sores en andermans leven. Ik zat bij een studentenvereniging en bij een dispuut en het was niet van de lucht. De relatie van vriendin X deugde niet en vriendin Y moest gaan oppassen dat ze niet een naam kreeg nu ze al tig vriendjes had gehad. Toch... toen ik neer ging kwam er een vriendin voor crisisopvang. Met een seresta die ze van vriendin A had meegekregen en een slaappil van vriendin B. En de naam van een anti depressivum die vriendin C gebruikte......... dus niets is wat het lijkt.
Mijn studentenvereniging was gelukkig heel anders. Een gemengde jaarclub (dat scheelt al denk ik) en ik kan je vertellen, ik was niet de meest bijzondere in de jc. Eén vriendin spande echt de kroon, maar werd wel gewaardeerd. (extreme buien, als zij haar dag niet had mocht de rest ook geen gezellig diner hebben leek wel...dan draaide alles om haar).
Ze hebben mijn 'crash' (en opname) ook goed opgevat. Zijn wel geschrokken maar hebben me geen labeltje gegeven oid. Sommigen hebben er niet zoveel over gezegd destijds, toen ik weer eens langskwam (we woonden en wonen inmiddels ver uit elkaar) ging het verder over de meer gewone dingen.
En soms is er ineens een onverwacht moment, dat ze toch dingen uitspreken of vragen, nu ze zien dat ik sterker en stabieler ben. Bijzonder is dat. Dat je denkt: kennelijk kunnen ze niets met mijn geschiedenis, en dat er ineens een gesprek ontstaat waarvan je er maar een paar per jaar hebt, zo'n goed gesprek.
De mensen die wel weten van mijn opname, reageren er eigenlijk allemaal wel goed op.
Sommigen hebben denk ik wel wat moeite met het feit dat alles nogal langzaam lijkt te gaan bij mij (op gebied van zelfstandig worden, werk, etc) maar zij zien niet hoeveel onzekerheid en angst er bij zit, bij mij.
De mensen waar ik hier mee om gaan... tja.. ze zijn iets simpeler, soms. Zijn heel leuk om mee te winkelen, te stappen, etc... maar sommigen durf ik mijn verhaal niet toe te vertrouwen.
Er zijn er een paar aan wie ik het wel zou durven, sommigen werken ook in de hulpverlening of hebben zelf wat problemen (gehad) maar omdat het echt een groep vrienden is, wil ik niet de één iets vertellen en erbij zeggen dat ze haar mond moet houden. Niet iedereen kan dat en ik ben bang dat er vroeg of laat toch iets verkeerd gaat dan, en dan krijgt het verhaal helemaal zijn eigen wending. Als anderen het dan niet van mij horen, maar via via.
Maar t is niet altijd prettig, dit 'geheim'. Eén vriendin werkt in het ziekenhuis en het zou dus kunnen dat ik haar eens tegenkom als ik bij GGZ een gesprek heb (dat zit in één gebouw). Ik weet nog niet wat ik dan zal zeggen. Misschien iets over ziekenbezoek of bloedprikken.
Even verder lezen en dan reageer ik op het tweede deel van je post. Lijkt me trouwens niet zo'n leuke jaarclub die jij had... ieder zijn eigen problemen maar het werd niet gedeeld, kennelijk.
Hai Moonlight,
Zoals jij dat vriendengroepje beschrijft zou ik ook voorzichtig zijn. Het klinkt misschien een beetje bejaard van mijn kant, maar ik herken er wel iets van toen ik begin 20 was. Dat constant bezig zijn met elkaar en je vooral een oordeel aanmeten over andermans sores en andermans leven. Ik zat bij een studentenvereniging en bij een dispuut en het was niet van de lucht. De relatie van vriendin X deugde niet en vriendin Y moest gaan oppassen dat ze niet een naam kreeg nu ze al tig vriendjes had gehad. Toch... toen ik neer ging kwam er een vriendin voor crisisopvang. Met een seresta die ze van vriendin A had meegekregen en een slaappil van vriendin B. En de naam van een anti depressivum die vriendin C gebruikte......... dus niets is wat het lijkt.
Mijn studentenvereniging was gelukkig heel anders. Een gemengde jaarclub (dat scheelt al denk ik) en ik kan je vertellen, ik was niet de meest bijzondere in de jc. Eén vriendin spande echt de kroon, maar werd wel gewaardeerd. (extreme buien, als zij haar dag niet had mocht de rest ook geen gezellig diner hebben leek wel...dan draaide alles om haar).
Ze hebben mijn 'crash' (en opname) ook goed opgevat. Zijn wel geschrokken maar hebben me geen labeltje gegeven oid. Sommigen hebben er niet zoveel over gezegd destijds, toen ik weer eens langskwam (we woonden en wonen inmiddels ver uit elkaar) ging het verder over de meer gewone dingen.
En soms is er ineens een onverwacht moment, dat ze toch dingen uitspreken of vragen, nu ze zien dat ik sterker en stabieler ben. Bijzonder is dat. Dat je denkt: kennelijk kunnen ze niets met mijn geschiedenis, en dat er ineens een gesprek ontstaat waarvan je er maar een paar per jaar hebt, zo'n goed gesprek.
De mensen die wel weten van mijn opname, reageren er eigenlijk allemaal wel goed op.
Sommigen hebben denk ik wel wat moeite met het feit dat alles nogal langzaam lijkt te gaan bij mij (op gebied van zelfstandig worden, werk, etc) maar zij zien niet hoeveel onzekerheid en angst er bij zit, bij mij.
De mensen waar ik hier mee om gaan... tja.. ze zijn iets simpeler, soms. Zijn heel leuk om mee te winkelen, te stappen, etc... maar sommigen durf ik mijn verhaal niet toe te vertrouwen.
Er zijn er een paar aan wie ik het wel zou durven, sommigen werken ook in de hulpverlening of hebben zelf wat problemen (gehad) maar omdat het echt een groep vrienden is, wil ik niet de één iets vertellen en erbij zeggen dat ze haar mond moet houden. Niet iedereen kan dat en ik ben bang dat er vroeg of laat toch iets verkeerd gaat dan, en dan krijgt het verhaal helemaal zijn eigen wending. Als anderen het dan niet van mij horen, maar via via.
Maar t is niet altijd prettig, dit 'geheim'. Eén vriendin werkt in het ziekenhuis en het zou dus kunnen dat ik haar eens tegenkom als ik bij GGZ een gesprek heb (dat zit in één gebouw). Ik weet nog niet wat ik dan zal zeggen. Misschien iets over ziekenbezoek of bloedprikken.
Even verder lezen en dan reageer ik op het tweede deel van je post. Lijkt me trouwens niet zo'n leuke jaarclub die jij had... ieder zijn eigen problemen maar het werd niet gedeeld, kennelijk.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 11 november 2009 om 14:56
Als ik lees over je werk, lijkt het of je goed kunt doseren. Mij lijkt het veel en druk, een volle week werken. Er moet ook eten op tafel, de was moet gedaan, etc.
Heb je een partner? Kinderen?
Ik weet niet of het voor mij haalbaar is om fulltime te gaan werken. Er zijn dagen dat het niet zo lukt allemaal, dan voel ik dat ik rust moet nemen. Soms word ik wakker met het gevoel: oh nee... kan ik deze dag overslaan?
Dan kan ik mezelf wel op de been krijgen als het nodig is, maar dan komt een dag later de klap alsnog.
Hoe gaat dat in de weekenden? Kun je dan ook dingen ondernemen, of staan weekenden in het teken van bijkomen?
Wat naar met je nichtje... Ik heb het topic gelezen een paar weken terug, maar was even 'vergeten' dat het van jou was. (Sorry hoor, zoveel mensen op het forum).
Kan je familie het aan, deze situatie? Zou me kunnen voorstellen dat je ze ook wel eens wat werk uit handen wilt nemen (huishoudelijk bijspringen etc) en dat lukt misschien niet als je hele dagen werkt.
Sterkte.
Heb je een partner? Kinderen?
Ik weet niet of het voor mij haalbaar is om fulltime te gaan werken. Er zijn dagen dat het niet zo lukt allemaal, dan voel ik dat ik rust moet nemen. Soms word ik wakker met het gevoel: oh nee... kan ik deze dag overslaan?
Dan kan ik mezelf wel op de been krijgen als het nodig is, maar dan komt een dag later de klap alsnog.
Hoe gaat dat in de weekenden? Kun je dan ook dingen ondernemen, of staan weekenden in het teken van bijkomen?
Wat naar met je nichtje... Ik heb het topic gelezen een paar weken terug, maar was even 'vergeten' dat het van jou was. (Sorry hoor, zoveel mensen op het forum).
Kan je familie het aan, deze situatie? Zou me kunnen voorstellen dat je ze ook wel eens wat werk uit handen wilt nemen (huishoudelijk bijspringen etc) en dat lukt misschien niet als je hele dagen werkt.
Sterkte.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 13 november 2009 om 16:43
Even een discussie vanuit een ander topic hier voortzetten.quote:hompeltjepompeltje schreef op 13 november 2009 @ 16:34:
Ja klopt, ze hakken er inderdaad wel flink in, terwijl je gewoon je vaste lasten blijft houden. Tegen mij zeiden ze toen... " dan zegt u toch de huur op als u er niet voldoende aan heeft" Tsss alsof je daar van opknapt. Gelukkig had ik toen lieve familie die dat soort dingen voor me aangingen. Daar staat je hoofd toch niet naar als je zo diep zit dat je opgenomen moet worden?
Wat een belachelijk idee, Hompeltje. Hoe moet je verhuizen als je opgenomen bent? En waar moet je dan heen als je na de opname op straat staat?
Ik kreeg tijdens opname geen mogelijkheid mijn zaken te regelen, althans, niet op tijd.
Mijn studentenkamer kon ik niet behouden en ik kwam dus in de situatie dat ik na opname geen eigen plek meer had. Ik kan je vertellen dat dat je herstel niet bespoedigt.
Fijn dat je familie het kon opvangen.
Mijn familie wilde wel dingen regelen, maar ik woonde al 4 jaar niet meer bij hen, en had mijn eigen administratie (die overigens op dat moment complete chaos was). Mijn ouders hadden daar geen inzicht in, en hadden van sommige instanties ook geen verstand (IB-groep, universiteit)
Ik neem het GGZ nog steeds kwalijk dat ik niet de kans kreeg dingen te regelen.
Het maakte me te onrustig, vonden ze. Nou... de frustratie van dingen niet kunnen regelen terwijl je weet dat het voor de 31e moet (omdat je anders flink in de problemen komt) dat maakte me pas echt onrustig!
Ja klopt, ze hakken er inderdaad wel flink in, terwijl je gewoon je vaste lasten blijft houden. Tegen mij zeiden ze toen... " dan zegt u toch de huur op als u er niet voldoende aan heeft" Tsss alsof je daar van opknapt. Gelukkig had ik toen lieve familie die dat soort dingen voor me aangingen. Daar staat je hoofd toch niet naar als je zo diep zit dat je opgenomen moet worden?
Wat een belachelijk idee, Hompeltje. Hoe moet je verhuizen als je opgenomen bent? En waar moet je dan heen als je na de opname op straat staat?
Ik kreeg tijdens opname geen mogelijkheid mijn zaken te regelen, althans, niet op tijd.
Mijn studentenkamer kon ik niet behouden en ik kwam dus in de situatie dat ik na opname geen eigen plek meer had. Ik kan je vertellen dat dat je herstel niet bespoedigt.
Fijn dat je familie het kon opvangen.
Mijn familie wilde wel dingen regelen, maar ik woonde al 4 jaar niet meer bij hen, en had mijn eigen administratie (die overigens op dat moment complete chaos was). Mijn ouders hadden daar geen inzicht in, en hadden van sommige instanties ook geen verstand (IB-groep, universiteit)
Ik neem het GGZ nog steeds kwalijk dat ik niet de kans kreeg dingen te regelen.
Het maakte me te onrustig, vonden ze. Nou... de frustratie van dingen niet kunnen regelen terwijl je weet dat het voor de 31e moet (omdat je anders flink in de problemen komt) dat maakte me pas echt onrustig!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 13 november 2009 om 16:53
Ja verschrikkelijk dat er zoveel 'hulp' geboden word als je zelf (tijdelijk) niet meer in staat bent om het te regelen. En inderdaad de huur opzeggen, gewoon belachelijk. Ik zou ook niet weten wat ik zonder de hulp van mijn familie had gemoeten hoor. Ik kon op het moment van opname al dat soort dingen gewoon echt niet meer. En vanuit de opname afdeling was er wat dat betreft ook niet echt hulp. En alle instanties... die hebben geen weet van psychisch ziek zijn. Nee zelfs de gemeente/sociale zaken niet hoor. Die stuurden me voor een medische keuring. De keuringsarts begrijp ook niet wat hen mankeerde. Het was toch duidelijk dat ik lichamelijk niets mankeerde? Ik was psychisch ziek. Nou ja, gelukkig ben ik inmiddels alweer een hele poos thuis en krijg ik alles steeds een beetje beter op de rit.
vrijdag 13 november 2009 om 17:00
Goed dat het nu beter gaat Hompeltje.
Ik realiseer me nu (laatste dagen paar topics gezien van mensen in met pscychische ziektes die vragen hadden over oa regelwerk) weer hoe ontzettend moeilijk dat allemaal was.
Tijdens de opname moest ik mijn studie opzeggen. Dat had ik wel zelf kunnen regelen maar mocht ik niet zelf (heeft maatschappelijk werk gedaan). Daarnaast een verhuizing. Daarna van alles regelen terwijl mijn spul dus in dozen zat en ik geen huis had.
Nouja... laat maar anders... ik word er weer heel verdrietig van.
Kan me beter richten op mijn situatie nu. Heb vandaag ook een deel van mijn administratie gedaan en voor het eerst in jaren zit er weer een soort van systeem in. Hoera!
Ik hoop echt nooit meer te maken te krijgen met formulieren voor de bijstand. Ze willen dan echt 100 kopieën van alle papiertroep die je maar kunt bedenken. Volgens mij heb ik dat ook nooit ingestuurd, kreeg het niet bij elkaar allemaal. Het geld interesseerde me niks op dat moment.
Nu heb ik vooral nog moeite met UWV die ook een ster is in 20 duizend verschillende briefjes sturen.
Zal voortaan zorgen zoveel mogelijk overzicht te houden in de papieren. Mocht ik dan zelf het even niet meer kunnen, dan is het voor een ander makkelijker.
Ik realiseer me nu (laatste dagen paar topics gezien van mensen in met pscychische ziektes die vragen hadden over oa regelwerk) weer hoe ontzettend moeilijk dat allemaal was.
Tijdens de opname moest ik mijn studie opzeggen. Dat had ik wel zelf kunnen regelen maar mocht ik niet zelf (heeft maatschappelijk werk gedaan). Daarnaast een verhuizing. Daarna van alles regelen terwijl mijn spul dus in dozen zat en ik geen huis had.
Nouja... laat maar anders... ik word er weer heel verdrietig van.
Kan me beter richten op mijn situatie nu. Heb vandaag ook een deel van mijn administratie gedaan en voor het eerst in jaren zit er weer een soort van systeem in. Hoera!
Ik hoop echt nooit meer te maken te krijgen met formulieren voor de bijstand. Ze willen dan echt 100 kopieën van alle papiertroep die je maar kunt bedenken. Volgens mij heb ik dat ook nooit ingestuurd, kreeg het niet bij elkaar allemaal. Het geld interesseerde me niks op dat moment.
Nu heb ik vooral nog moeite met UWV die ook een ster is in 20 duizend verschillende briefjes sturen.
Zal voortaan zorgen zoveel mogelijk overzicht te houden in de papieren. Mocht ik dan zelf het even niet meer kunnen, dan is het voor een ander makkelijker.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 13 november 2009 om 17:07
Oh misschien inderdaad dan maar niet meer verder over discusieren, als je er naar van word. En ja, lang leve de uitkerende instanties. Het heeft bij mij bijna een jaar geduurd voor mijn Wajong werd toegekend. En dat terwijl er geloof ik 8 weken voor staan ofzo. Ook hierbij in eerste instantie een rapport wat zo nergens over ging en waarmee de kans groot was dat mijn aanvraag zou worden afgewezen. Heb toen zelf een aanvullende gesprek aangevraagd. Pa meegenomen en e.e.a. mondeling kunnen aanvullen waardoor er een reeler rapport ontstond wat dus uiteindelijk ook heeft gezorgd voor een volledige afkeuring en toekenning van de Wajong dus. Sterkte met je administratie (daarbij kan je ook hulp krijgen he, van MW).
vrijdag 13 november 2009 om 18:04
Ja ik heb wel eens dingen samen gedaan met maatschappelijk werkster. Maar degene waar ik contact mee heb kan niet bijv een middag hier komen om alles te regelen. Daar is ze niet voor aangesteld.
Ja ik werd er even heel naar van. Heb dat stuk nog niet verwerkt kennelijk. De opname daar denk ik regelmatig aan terug (ik heb het idee dat wegstoppen geen zin heeft, dat je gewoon moet leven met de herinnering), maar het stuk van oktober / november die tijd, heb ik wel weggestopt, deels. En op een regenachtige novemberdag als vandaag kan de herinnering dan ineens terug zijn.
Ik misselijk van de pillen bij het CWI (geen idee wat ik daar deed, maar het moest ofzo), ik ziek van de jenever met een stapel papieren aan tafel thuis...
Die verhuizing was ook echt niet leuk. En vijf dagen per week therapie was niet goed voor me.
Wil niet andere mensen nu naar maken met mijn gepraat, maar schrijven lucht wel op, voor mij. Dus als het hier staat voel ik me weer wat lichter.
Ja ik werd er even heel naar van. Heb dat stuk nog niet verwerkt kennelijk. De opname daar denk ik regelmatig aan terug (ik heb het idee dat wegstoppen geen zin heeft, dat je gewoon moet leven met de herinnering), maar het stuk van oktober / november die tijd, heb ik wel weggestopt, deels. En op een regenachtige novemberdag als vandaag kan de herinnering dan ineens terug zijn.
Ik misselijk van de pillen bij het CWI (geen idee wat ik daar deed, maar het moest ofzo), ik ziek van de jenever met een stapel papieren aan tafel thuis...
Die verhuizing was ook echt niet leuk. En vijf dagen per week therapie was niet goed voor me.
Wil niet andere mensen nu naar maken met mijn gepraat, maar schrijven lucht wel op, voor mij. Dus als het hier staat voel ik me weer wat lichter.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 13 november 2009 om 18:07
En over jouw situatie: een jaar wachten op Wajong is ook erg lang! Hoe heb je in de tussentijd in je levensonderhoud kunnen voorzien?
Fijn dat je familie zo goed geholpen heeft. Mijn familie probeerde het ook wel hoor. Hebben me ook verhuisd toen. Maar het papierwerk was vrij ingewikkeld en ik werkte niet zozeer mee (gewoon geen energie voor). Het was goed dat ik Wajong kreeg kort daarna (dat ging wel weer snel trouwens, in mijn geval)
Fijn dat je familie zo goed geholpen heeft. Mijn familie probeerde het ook wel hoor. Hebben me ook verhuisd toen. Maar het papierwerk was vrij ingewikkeld en ik werkte niet zozeer mee (gewoon geen energie voor). Het was goed dat ik Wajong kreeg kort daarna (dat ging wel weer snel trouwens, in mijn geval)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 13 november 2009 om 23:18
Even in de quote lopen kliederen hoor. Vond ik wat makkelijker.quote:Moonlight82 schreef op 13 november 2009 @ 18:04:
Ja ik heb wel eens dingen samen gedaan met maatschappelijk werkster. Maar degene waar ik contact mee heb kan niet bijv een middag hier komen om alles te regelen. Daar is ze niet voor aangesteld.
Maar samen zoeken naar iemand die je daarin wel kan begeleiden kan ze toch wel?
Ja ik werd er even heel naar van. Heb dat stuk nog niet verwerkt kennelijk. De opname daar denk ik regelmatig aan terug (ik heb het idee dat wegstoppen geen zin heeft, dat je gewoon moet leven met de herinnering), maar het stuk van oktober / november die tijd, heb ik wel weggestopt, deels. En op een regenachtige novemberdag als vandaag kan de herinnering dan ineens terug zijn. Herkenbaar hoor. Daar moet je inderdaad gewoon doorheen. Het slijt wel wat. Maar moeilijk is dat wel. Die herbeleefmomenten.
Ik misselijk van de pillen bij het CWI (geen idee wat ik daar deed, maar het moest ofzo), ik ziek van de jenever met een stapel papieren aan tafel thuis...
Die verhuizing was ook echt niet leuk. En vijf dagen per week therapie was niet goed voor me. Dat is ook wel heel erg veel. Mijn max was 3 dagen. En dat was al heel heavy.
Wil niet andere mensen nu naar maken met mijn gepraat, maar schrijven lucht wel op, voor mij. Dus als het hier staat voel ik me weer wat lichter.En als dat voor je werkt moet je daar ook vooral mee doorgaan. En er zijn vast mensen die zich herkennen in je verhaal (zoals ik) en er wat aan hebben. Ook al is het dan niet positief, de herkenning kan soms ook al veel goed doen.
Ja ik heb wel eens dingen samen gedaan met maatschappelijk werkster. Maar degene waar ik contact mee heb kan niet bijv een middag hier komen om alles te regelen. Daar is ze niet voor aangesteld.
Maar samen zoeken naar iemand die je daarin wel kan begeleiden kan ze toch wel?
Ja ik werd er even heel naar van. Heb dat stuk nog niet verwerkt kennelijk. De opname daar denk ik regelmatig aan terug (ik heb het idee dat wegstoppen geen zin heeft, dat je gewoon moet leven met de herinnering), maar het stuk van oktober / november die tijd, heb ik wel weggestopt, deels. En op een regenachtige novemberdag als vandaag kan de herinnering dan ineens terug zijn. Herkenbaar hoor. Daar moet je inderdaad gewoon doorheen. Het slijt wel wat. Maar moeilijk is dat wel. Die herbeleefmomenten.
Ik misselijk van de pillen bij het CWI (geen idee wat ik daar deed, maar het moest ofzo), ik ziek van de jenever met een stapel papieren aan tafel thuis...
Die verhuizing was ook echt niet leuk. En vijf dagen per week therapie was niet goed voor me. Dat is ook wel heel erg veel. Mijn max was 3 dagen. En dat was al heel heavy.
Wil niet andere mensen nu naar maken met mijn gepraat, maar schrijven lucht wel op, voor mij. Dus als het hier staat voel ik me weer wat lichter.En als dat voor je werkt moet je daar ook vooral mee doorgaan. En er zijn vast mensen die zich herkennen in je verhaal (zoals ik) en er wat aan hebben. Ook al is het dan niet positief, de herkenning kan soms ook al veel goed doen.
vrijdag 13 november 2009 om 23:20
Ik kreeg in de tussentijd een ziektewet uitkering van het UWV met aanvulling van de gemeente. Toen de wajong werd toegekend is overigens alles weer terug betaald aan de gemeente en afdeling ziektewet. Toch bleef er nog een flink bedrag voor me over waarop ik recht had.
Wat fijn dat jouw Wajong er snel door was. Dat scheelt.
Wat fijn dat jouw Wajong er snel door was. Dat scheelt.
zaterdag 14 november 2009 om 02:34
Bedankt voor je reactie.
Ik heb wel eens gevraagd hoe het zat met begeleiding van bijvoorbeeld MEE, maar er werd gezegd dat mijn vragen zo specifiek waren dat iemand van MEE het ook niet weet. En ze vinden mij al snel 'te goed' voor extra hulp.
Ze zien denk ik niet hoe ik soms kan verzanden in mijn eigen chaos.
Voorbeeld: een verhuizing van een paar jaar geleden. Was een kamer in de buurt van mijn ouders. De dozen stonden op de nieuwe kamer, ik sliep er nog niet.
Het kostte me zoveel moeite om uit te pakken, in te richten etc. Ik zag gewoon niet meer hoe het moest.
En de dozen waren ingepakt vanuit mijn laatste studentenkamer. Studieboeken, gekke foto's... allemaal dingen uit de fase die verleden tijd was, tegen de tijd dat ik die dozen ging uitpakken.
Oftewel: Er was zoveel gebeurd, opname etc. Die dozen waren vlak daarna ingepakt en richting opslag gegaan maar het openmaken was wel even pijnlijk.
Zat ik tijdens mijn nieuwe leven, de tastbare dingen te bekijken van mijn oude (leukere) leven. Ik kon het niet echt rijmen met elkaar... dat het oude leven echt over was, en dat het weer zo tastbaar was maar dat ik er niet terug in kon stappen.
Anyway: het uitpakken schoot niks op. Ik was niet graag bezig tussen die dozen, kreeg het in mijn rug, etc etc.
Wat ik aan hulp kon krijgen, was controle. De hulpverlening zou dan een plan maken en dan kon er iedere dag iemand langskomen om te kijken of ik me aan het schema hield.
Ja daaaaaaaag. Ik had iemand nodig die mij hielp kasten in elkaar zetten, schoonmaken etc.
Bovendien was mijn huisbaas destijds niet zo flexibel, die had al dat bezoek van hulpverleners zeker niet gewaardeerd.
Uiteindelijk hebben mijn broertje, neef en vooral een vriendin heel goed geholpen (hm.. dat was ik bijna vergeten, toen had ik wel veel aan broer. Ik ben nogal eens negatief over hem, tegenwoordig)
Als ik nu zou vragen om hulp bij administratie... dikke kans dat er dan over twee weken iemand komt kijken of het klaar is, en zo nee, dan komt ie over drie weken terug om te kijken of het dan wel klaar is.
Mijn maatsch werkster is wel heel prettig hoor. Ik kan wel dingen meenemen naar t ziekenhuis (op de fiets weliswaar, dat is mijn vervoermiddel) en dat zij helpt. Maar dat werkt gewoon niet als het gaat om stapels papieren en een paar mappen.
Ik heb wel eens gevraagd hoe het zat met begeleiding van bijvoorbeeld MEE, maar er werd gezegd dat mijn vragen zo specifiek waren dat iemand van MEE het ook niet weet. En ze vinden mij al snel 'te goed' voor extra hulp.
Ze zien denk ik niet hoe ik soms kan verzanden in mijn eigen chaos.
Voorbeeld: een verhuizing van een paar jaar geleden. Was een kamer in de buurt van mijn ouders. De dozen stonden op de nieuwe kamer, ik sliep er nog niet.
Het kostte me zoveel moeite om uit te pakken, in te richten etc. Ik zag gewoon niet meer hoe het moest.
En de dozen waren ingepakt vanuit mijn laatste studentenkamer. Studieboeken, gekke foto's... allemaal dingen uit de fase die verleden tijd was, tegen de tijd dat ik die dozen ging uitpakken.
Oftewel: Er was zoveel gebeurd, opname etc. Die dozen waren vlak daarna ingepakt en richting opslag gegaan maar het openmaken was wel even pijnlijk.
Zat ik tijdens mijn nieuwe leven, de tastbare dingen te bekijken van mijn oude (leukere) leven. Ik kon het niet echt rijmen met elkaar... dat het oude leven echt over was, en dat het weer zo tastbaar was maar dat ik er niet terug in kon stappen.
Anyway: het uitpakken schoot niks op. Ik was niet graag bezig tussen die dozen, kreeg het in mijn rug, etc etc.
Wat ik aan hulp kon krijgen, was controle. De hulpverlening zou dan een plan maken en dan kon er iedere dag iemand langskomen om te kijken of ik me aan het schema hield.
Ja daaaaaaaag. Ik had iemand nodig die mij hielp kasten in elkaar zetten, schoonmaken etc.
Bovendien was mijn huisbaas destijds niet zo flexibel, die had al dat bezoek van hulpverleners zeker niet gewaardeerd.
Uiteindelijk hebben mijn broertje, neef en vooral een vriendin heel goed geholpen (hm.. dat was ik bijna vergeten, toen had ik wel veel aan broer. Ik ben nogal eens negatief over hem, tegenwoordig)
Als ik nu zou vragen om hulp bij administratie... dikke kans dat er dan over twee weken iemand komt kijken of het klaar is, en zo nee, dan komt ie over drie weken terug om te kijken of het dan wel klaar is.
Mijn maatsch werkster is wel heel prettig hoor. Ik kan wel dingen meenemen naar t ziekenhuis (op de fiets weliswaar, dat is mijn vervoermiddel) en dat zij helpt. Maar dat werkt gewoon niet als het gaat om stapels papieren en een paar mappen.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 14 november 2009 om 02:36
quote:hompeltjepompeltje schreef op 13 november 2009 @ 23:20:
Ik kreeg in de tussentijd een ziektewet uitkering van het UWV met aanvulling van de gemeente. Toen de wajong werd toegekend is overigens alles weer terug betaald aan de gemeente en afdeling ziektewet. Toch bleef er nog een flink bedrag voor me over waarop ik recht had.
Wat fijn dat jouw Wajong er snel door was. Dat scheelt.
Goed dat er wel geld was om de tijd voor de Wajong te overbruggen.
Heb je nu hulp bij je administratie? Of bij andere dingen?
Ik kan heel veel, in het algemeen. Maar overzicht en structuur aanbrengen in mijn eigen leven, daar ben ik niet zo goed in.
Ik kreeg in de tussentijd een ziektewet uitkering van het UWV met aanvulling van de gemeente. Toen de wajong werd toegekend is overigens alles weer terug betaald aan de gemeente en afdeling ziektewet. Toch bleef er nog een flink bedrag voor me over waarop ik recht had.
Wat fijn dat jouw Wajong er snel door was. Dat scheelt.
Goed dat er wel geld was om de tijd voor de Wajong te overbruggen.
Heb je nu hulp bij je administratie? Of bij andere dingen?
Ik kan heel veel, in het algemeen. Maar overzicht en structuur aanbrengen in mijn eigen leven, daar ben ik niet zo goed in.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 14 november 2009 om 02:44
quote:Moonlight82 schreef op 14 november 2009 @ 02:36:
[...]
Ik kan heel veel, in het algemeen. Maar overzicht en structuur aanbrengen in mijn eigen leven, daar ben ik niet zo goed in.
Zoals zovelen Moonlight.
Ik wil je toch even een schouderklopje geven / veer in je reet steken. Ik vind je een kanjer van een meid, van wat ik van je lees hier op het forum.
[...]
Ik kan heel veel, in het algemeen. Maar overzicht en structuur aanbrengen in mijn eigen leven, daar ben ik niet zo goed in.
Zoals zovelen Moonlight.
Ik wil je toch even een schouderklopje geven / veer in je reet steken. Ik vind je een kanjer van een meid, van wat ik van je lees hier op het forum.
zaterdag 14 november 2009 om 12:20
Goh wat een gedoe zeg met de hulp. Bij mij is de hulp nu eindelijk goed op gang. Ik krijg geen therapieën meer. Ik val nu onder het transmuraal team. Dat houd in dat ik 1 vaste begeleidster heb. Die komt eens in de zoveel tijd (frequentie hangt af van hoe het gaat. Soms 1x per week. Soms 1x per 3 weken) bij me langs om te praten, dingen op te lossen enz. Het is niet nodig voor mij maar ze zou bijv. ook kunnen helpen met het op orde brengen van de administratie. Hulp gericht op hoe het praktisch gezien allemaal gaat. Geen zware gesprekken, gewoon iemand die probeert het leven zo prettig mogelijk te laten verlopen.
Wat betreft mijn financiën ben ik bij het GKB beland. Maar daar ben ik niet over te spreken. Ze helpen me niet vooruit maar maken de problemen alleen maar groter.
Wat betreft mijn financiën ben ik bij het GKB beland. Maar daar ben ik niet over te spreken. Ze helpen me niet vooruit maar maken de problemen alleen maar groter.
dinsdag 13 april 2010 om 22:50
dinsdag 13 april 2010 om 23:03
En ik ben weer blij.
Een forumster was haar kat kwijt... ik hele topic lezen... blijkt dat ze m zojuist gevonden heeft.
Ben helemaal happy voor haar
Hoop dat ik niemand van slag heb gemaakt met het PAAZ-verhaal en zo ja: sorry, en lees even het topic: kat van de aardbodem verdwenen. Heel spannend verhaal
Een forumster was haar kat kwijt... ik hele topic lezen... blijkt dat ze m zojuist gevonden heeft.
Ben helemaal happy voor haar
Hoop dat ik niemand van slag heb gemaakt met het PAAZ-verhaal en zo ja: sorry, en lees even het topic: kat van de aardbodem verdwenen. Heel spannend verhaal
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
