Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel II
vrijdag 23 december 2016 om 22:17
Hallo allemaal,
Op 26 nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar deel 2. De originele post was:
Sinds enige tijd lees ik mee op het forum en ik heb nu zelf een account aangemaakt, omdat ik graag van me af wil schrijven en hoop dat er nog goede tips gegeven worden waar ik zelf niet aan denk nu.
Het delen van mijn verhaal laat ik voor nu achterwege, een lange OP zal niemand lezen. Waar het om gaat is dat ik in mijn leven traumatische gebeurtenissen meegemaakt heb; ik ben als kind misbruikt, mishandeld en verwaarloosd (binnen ons gezin de laatste 2, het eerste door een ander persoon).
Afgelopen maand heb ik wederom wat vervelends meegemaakt, ik heb inmiddels een stabiele relatie, ben nu bijna 30 jaar en was in verwachting van ons eerste kindje, uitgelopen op een miskraam.
Op zich ben ik het verdriet van de miskraam redelijk aan het verwerken. Maar door deze gebeurtenis ben ik erg getriggerd, op meerdere gebieden. Daardoor beland ik weer in herbelevingen en nachtmerries en die maken mij vreselijk angstig. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan en valkuilen liggen op de loer. Ik wil dit graag op een goede manier aanpakken, maar hoe?! De eetbuien, het overgeven, snijden, dissociëren, etc. wil ik niet meer, daar ben ik al twee jaren van af. Maar de drang is zo groot, wat zou het opluchten.
Hulp krijg ik van een psycholoog en ik start binnenkort weer met EMDR, waar ik heel angstig voor ben, maar vast zal helpen. Tot die tijd zijn er ontelbaar veel momenten waarop ik in paniek ben, en niet wil terugvallen in het vroegere gedrag. Maar wat is het alternatief??
Bedankt voor het lezen, als het niet duidelijk is, spijt me dat, ik denk het zo goed geschreven te hebben.
Link naar het vorige topic:
Paniek door de herbelevingen
Op 26 nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar deel 2. De originele post was:
Sinds enige tijd lees ik mee op het forum en ik heb nu zelf een account aangemaakt, omdat ik graag van me af wil schrijven en hoop dat er nog goede tips gegeven worden waar ik zelf niet aan denk nu.
Het delen van mijn verhaal laat ik voor nu achterwege, een lange OP zal niemand lezen. Waar het om gaat is dat ik in mijn leven traumatische gebeurtenissen meegemaakt heb; ik ben als kind misbruikt, mishandeld en verwaarloosd (binnen ons gezin de laatste 2, het eerste door een ander persoon).
Afgelopen maand heb ik wederom wat vervelends meegemaakt, ik heb inmiddels een stabiele relatie, ben nu bijna 30 jaar en was in verwachting van ons eerste kindje, uitgelopen op een miskraam.
Op zich ben ik het verdriet van de miskraam redelijk aan het verwerken. Maar door deze gebeurtenis ben ik erg getriggerd, op meerdere gebieden. Daardoor beland ik weer in herbelevingen en nachtmerries en die maken mij vreselijk angstig. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan en valkuilen liggen op de loer. Ik wil dit graag op een goede manier aanpakken, maar hoe?! De eetbuien, het overgeven, snijden, dissociëren, etc. wil ik niet meer, daar ben ik al twee jaren van af. Maar de drang is zo groot, wat zou het opluchten.
Hulp krijg ik van een psycholoog en ik start binnenkort weer met EMDR, waar ik heel angstig voor ben, maar vast zal helpen. Tot die tijd zijn er ontelbaar veel momenten waarop ik in paniek ben, en niet wil terugvallen in het vroegere gedrag. Maar wat is het alternatief??
Bedankt voor het lezen, als het niet duidelijk is, spijt me dat, ik denk het zo goed geschreven te hebben.
Link naar het vorige topic:
Paniek door de herbelevingen
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 15 januari 2017 om 07:09
quote:Knuffelbeertjes schreef op 14 januari 2017 @ 22:59:
[...]
Ja begrijp ik wel
Maar zou willen dat het anders was
Ik ook!!!
@BB, ik sluit me bij Knuffs reactie aan. Het is precies zoals je schrijft. Ik vind het zo ontzettend moeilijk om om te gaan met die tegenstrijdigheid. Het voelt zo eng en smerig om het stukje in mij wat wel wil genieten aan het woord te laten. Ik weet dat al die stukjes Sofie die het niet willen gewoon ongelofelijk bang zijn. Geruststelling hebben ze nodig, heel veel zelfs. Daar word ik zo moe van dat ik vaak opgeef. Daarmee doe ik mezelf tekort, dat weet ik. Maar poeh, ik vind t zó moeilijk
@knuff dank je voor je post. Je hebt me aan het huilen gebracht en dat bedoel ik positief. Die herkenning, het maakt dat ik me iets minder alleen op de wereld voel.
[...]
Ja begrijp ik wel
Maar zou willen dat het anders was
Ik ook!!!
@BB, ik sluit me bij Knuffs reactie aan. Het is precies zoals je schrijft. Ik vind het zo ontzettend moeilijk om om te gaan met die tegenstrijdigheid. Het voelt zo eng en smerig om het stukje in mij wat wel wil genieten aan het woord te laten. Ik weet dat al die stukjes Sofie die het niet willen gewoon ongelofelijk bang zijn. Geruststelling hebben ze nodig, heel veel zelfs. Daar word ik zo moe van dat ik vaak opgeef. Daarmee doe ik mezelf tekort, dat weet ik. Maar poeh, ik vind t zó moeilijk
@knuff dank je voor je post. Je hebt me aan het huilen gebracht en dat bedoel ik positief. Die herkenning, het maakt dat ik me iets minder alleen op de wereld voel.
zondag 15 januari 2017 om 11:54
Och Sofie
Het is ook hartstikke zwaar en vermoeiend en naar en verschrikkelijk lastig.. Het is niet voor niets dat m'n reactie fel/defensief was op het bericht van Branningbrothers. Want het raakt, en ook nog eens op zeer gevoelige punten.
Het maakt me wel meer bewust van wat ik doe, en dat ik mezelf nog steeds erg voor de gek kan houden en over m'n eigen grenzen heen ga om maar te voldoen aan wat m'n gedachten willen.. Die willen dat ze gelijk krijgen en doen wat ze kunnen om dat te bereiken... Op aanrakingen moet seks volgen. Als het niet meteen is, dan wel binnen een paar uur. Maar aanrakingen zijn bedoeld om seks aan te kondigen..
En in een relatie hoort seks. Ik doe mijn vriend extreem te kort afgelopen weken
Door de oefening wordt dit idee niet meer bevestigd, krijgt zelfs tegengas.. En dan komt een deel van mij boven dat zich heel lang stil gehouden heeft, niks te zeggen had. Wat van zich wil laten horen omdat het veiligheid ervaart. En in een veilige omgeving is blijkbaar ruimte voor alle ellende die dat deel ondergaan heeft.
Maar met dat deel komt ook ruimte voor een deel dat wel zélf wil, behoeftes heeft, genieten wil... En dan is de herkenning er, want dat is inderdaad eng en smerig. Tenminste zo voelt dat. En dan komen de gedachten terug in beeld, proberen ze hun kans te grijpen. Vies ben je ,zeggen ze dan, dat je zulke behoeftes hebt, dat je zelf wilt, bah...
Maar het is niet zo dat ik behoeftes heb die iets te maken hebben met vroeger. Die handelingen waren inderdaad gruwelijk en zou ik nooit voor kiezen. Maar het hele intimiteit gebeuren is compleet gekoppeld aan die ervaringen.. De dader heeft me geleerd wat intimiteit inhoudt en hoe ik met m'n eigen lichaam om moest gaan en waar het voor diende en hoe ik me moet gedragen tijdens intimiteit. Wist ik veel dat dat niet klopte... En ook al weet ik nu wel hoe fout het was en dat het allemaal niet klopt en verkeerd is aangeleerd, mijn gedachten en lichaam herkennen dat van vroeger als 'goed/zoals het hoort/vertrouwd'.
Want heel eerlijk, veel van de handelingen die ik met m'n vriend uitvoerde, zijn precies hetzelfde als met de dader. Fysiek gezien dus; 2 lichamen die samen zijn, handen die je aanraken waar verder niemand komt, etc.
Maar de gedachten, de gevoelens en mijn eigen wil zijn nu compleet anders. Tenminste, dat zou het moeten zijn.
En dat was het niet voor mij. Voor mij was intimiteit hetgeen de dader me geleerd had...
Om nu dmv oefeningen een compleet ander idee, ervaringen, gevoelens etc te krijgen, ervaar ik als heel zwaar. Want aan de nieuwe ervaringen is niks vertrouwds. Het klopt niet.
Heb zonet een uur met vriend gepraat en het loopt nergens op uit, behalve wederzijdse frustraties, ergernissen, het gevoel elkaar niet te begrijpen...
Het is ook hartstikke zwaar en vermoeiend en naar en verschrikkelijk lastig.. Het is niet voor niets dat m'n reactie fel/defensief was op het bericht van Branningbrothers. Want het raakt, en ook nog eens op zeer gevoelige punten.
Het maakt me wel meer bewust van wat ik doe, en dat ik mezelf nog steeds erg voor de gek kan houden en over m'n eigen grenzen heen ga om maar te voldoen aan wat m'n gedachten willen.. Die willen dat ze gelijk krijgen en doen wat ze kunnen om dat te bereiken... Op aanrakingen moet seks volgen. Als het niet meteen is, dan wel binnen een paar uur. Maar aanrakingen zijn bedoeld om seks aan te kondigen..
En in een relatie hoort seks. Ik doe mijn vriend extreem te kort afgelopen weken
Door de oefening wordt dit idee niet meer bevestigd, krijgt zelfs tegengas.. En dan komt een deel van mij boven dat zich heel lang stil gehouden heeft, niks te zeggen had. Wat van zich wil laten horen omdat het veiligheid ervaart. En in een veilige omgeving is blijkbaar ruimte voor alle ellende die dat deel ondergaan heeft.
Maar met dat deel komt ook ruimte voor een deel dat wel zélf wil, behoeftes heeft, genieten wil... En dan is de herkenning er, want dat is inderdaad eng en smerig. Tenminste zo voelt dat. En dan komen de gedachten terug in beeld, proberen ze hun kans te grijpen. Vies ben je ,zeggen ze dan, dat je zulke behoeftes hebt, dat je zelf wilt, bah...
Maar het is niet zo dat ik behoeftes heb die iets te maken hebben met vroeger. Die handelingen waren inderdaad gruwelijk en zou ik nooit voor kiezen. Maar het hele intimiteit gebeuren is compleet gekoppeld aan die ervaringen.. De dader heeft me geleerd wat intimiteit inhoudt en hoe ik met m'n eigen lichaam om moest gaan en waar het voor diende en hoe ik me moet gedragen tijdens intimiteit. Wist ik veel dat dat niet klopte... En ook al weet ik nu wel hoe fout het was en dat het allemaal niet klopt en verkeerd is aangeleerd, mijn gedachten en lichaam herkennen dat van vroeger als 'goed/zoals het hoort/vertrouwd'.
Want heel eerlijk, veel van de handelingen die ik met m'n vriend uitvoerde, zijn precies hetzelfde als met de dader. Fysiek gezien dus; 2 lichamen die samen zijn, handen die je aanraken waar verder niemand komt, etc.
Maar de gedachten, de gevoelens en mijn eigen wil zijn nu compleet anders. Tenminste, dat zou het moeten zijn.
En dat was het niet voor mij. Voor mij was intimiteit hetgeen de dader me geleerd had...
Om nu dmv oefeningen een compleet ander idee, ervaringen, gevoelens etc te krijgen, ervaar ik als heel zwaar. Want aan de nieuwe ervaringen is niks vertrouwds. Het klopt niet.
Heb zonet een uur met vriend gepraat en het loopt nergens op uit, behalve wederzijdse frustraties, ergernissen, het gevoel elkaar niet te begrijpen...
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 15 januari 2017 om 13:40
Als ik het stukje Sofie toelaat wat schoorvoetend toegeeft dat ze seks misschien ergens wel een beetje positief vindt, krijgt dat stukje de volle laag. Zo'n beetje alles in mij noemt haar een hoer. Ik ben onder andere misbruikt door een leeftijdsgenoot die de volledige macht over mij had. Er is zo vaak beweerd dat het alleen gebeurde omdat ik het zelf wilde.
Op het moment dat ik nu iets van seksuele gevoelens toe laat (al is het maar iemand aantrekkelijk vinden), krijg ik dit keihard terug. Dan zeg ik mezelf dat ik het toen misschien ook wel wilde, dat ik het er zelf naar gemaakt heb, dat ze toen misschien wel gelijk hadden.... En dat ik nu 'zielig' doe omdat ik 'misbruikt' ben, maar dat dit onzin is, want ik wilde het gewoon zelf. Deze verwijten vuur ik als een soort kogelregen op mezelf af. Ik weet wel dat ik het niet zo gemeen bedoel, dat heel veel stukjes Sofie ontzettend bang zijn dat ik mezelf (weer) in de nesten werk. Dat het veel veiliger is om ver bij seks uit de buurt te blijven.
Ik ben nog niet sterk genoeg om seksuele gevoelens toe te laten met anderen erbij. Met mijn laatste vriend, die heel lief en voorzichtig was, lukte het me niet om op tijd aan te geven dat ik iets niet meer fijn vond. Dan voelde ik het, alles in mij schreeuwde STOP, maar het daadwerkelijk daarnaar handelen, lukte me vaak pas een kwartier later. En in een kwartier kan er veel gebeuren
Dit heeft al die angstige Sofietjes niet het gevoel gegeven dat ze op mij kunnen vertrouwen.
In de laatste therapiesessie hebben de psych en ik de conclusie getrokken dat ik het alleen veilig kan houden door er nog geen anderen bij te betrekken. Dus alleen oefeningetjes doen met aanraken, voelen wanneer ik iemand aantrekkelijk vind, voelen in mijn lijf wat er dan gebeurt, zonder dat dit een gevolg heeft met anderen. Dat kan de angst een beetje wegnemen, want als ik daarmee bezig ben, hoef ik in ieder geval niet bang te zijn dat er iemand met mijn lichaam vandoor gaat.
@Knuff, fijn wat je schrijft Ging de ruzie met je vriend hierover, of over iets anders?
Op het moment dat ik nu iets van seksuele gevoelens toe laat (al is het maar iemand aantrekkelijk vinden), krijg ik dit keihard terug. Dan zeg ik mezelf dat ik het toen misschien ook wel wilde, dat ik het er zelf naar gemaakt heb, dat ze toen misschien wel gelijk hadden.... En dat ik nu 'zielig' doe omdat ik 'misbruikt' ben, maar dat dit onzin is, want ik wilde het gewoon zelf. Deze verwijten vuur ik als een soort kogelregen op mezelf af. Ik weet wel dat ik het niet zo gemeen bedoel, dat heel veel stukjes Sofie ontzettend bang zijn dat ik mezelf (weer) in de nesten werk. Dat het veel veiliger is om ver bij seks uit de buurt te blijven.
Ik ben nog niet sterk genoeg om seksuele gevoelens toe te laten met anderen erbij. Met mijn laatste vriend, die heel lief en voorzichtig was, lukte het me niet om op tijd aan te geven dat ik iets niet meer fijn vond. Dan voelde ik het, alles in mij schreeuwde STOP, maar het daadwerkelijk daarnaar handelen, lukte me vaak pas een kwartier later. En in een kwartier kan er veel gebeuren
Dit heeft al die angstige Sofietjes niet het gevoel gegeven dat ze op mij kunnen vertrouwen.
In de laatste therapiesessie hebben de psych en ik de conclusie getrokken dat ik het alleen veilig kan houden door er nog geen anderen bij te betrekken. Dus alleen oefeningetjes doen met aanraken, voelen wanneer ik iemand aantrekkelijk vind, voelen in mijn lijf wat er dan gebeurt, zonder dat dit een gevolg heeft met anderen. Dat kan de angst een beetje wegnemen, want als ik daarmee bezig ben, hoef ik in ieder geval niet bang te zijn dat er iemand met mijn lichaam vandoor gaat.
@Knuff, fijn wat je schrijft Ging de ruzie met je vriend hierover, of over iets anders?
zondag 15 januari 2017 om 14:48
Ja... heel herkenbaar allemaal Sofie. Helaas..
Knap hoe je erover kunt schrijven, hoe goed je door hebt hoe het voor jou werkt en hoe je langzaam ermee om probeert leren te gaan. De angst dat iemand er met mijn lichaam vandoor gaat wordt inderdaad bij mij getackeld door de afspraken bij de oefening. Tot enorme frustratie van m'n gedachten, maar het is de enige manier om er anders naar te leren kijken..
En ja, de ruzie ging hierover. Ik probeer hem zo goed en kwaad als het gaat te betrekken bij wat ik voel, ervaar, denk. Maar het is moeilijk. En als hij het dan niet begrijpt, voelt dat voor mij heel naar, want ik ben bang hem te verliezen. Sowieso, die angst is nu heel erg aanwezig. Omdat ik hem niet geef wat ik verwacht van mezelf; een altijd opgeruimd en schoon huis, koelkast gevuld met boodschappen, schone opgevouwen was, een vrolijke vriendin, minimaal drie keer per week seks, veel sociale contacten, leuke uitjes, etc. etc. Ik deed altijd alleen de boodschappen, zorgde alleen voor het huishouden, regelde de afspraken met de vrienden, zorgde ervoor dat als ik er niet was er eten voor hem klaar stond, zodra er was opgevouwen moest worden regelde ik dat, ik kookte elke avond, ik zorgde ervoor dat we nooit langer dan 2 dagen niet seksten, ik regelde onze uitjes...
We hadden daar ook afspraken over, het is namelijk niet zo dat vriend niks deed.. Maar ik werk bewust een dag minder, een dag waarin ik het huishouden en de boodschappen kan doen. Hij houdt zich bezig met het onderhoud van het huis, het uitbreiden van zijn bedrijf.. Klusjes die ik niet kan doen, doet hij, bijv. iets recht ophangen, nieuwe deuren plaatsen in ons huis, drempels plaatsen, etc.
Nu is dat helemaal mis gelopen. Omdat ik op de dag dat ik niet werk, het niet voor elkaar krijg 'mijn' klusjes te doen. Ik overzie het totaal niet meer en alles vliegt mij aan. De boodschappen regel ik nu via de app, maar hij moet mee ze op te halen. Het koken lukt me niet meer elke dag, gisteren heeft hij bijv. een eitje voor zichzelf gekookt. Dan voel ik me zo tekort schieten. Het huishouden hebben we nu verdeeld, zodat ik minder hoef te doen. Seksen hebben we iets van 2 (?) weken niet gedaan, 'gelukkig' gisteren wel. Vrolijk ben ik al sinds november niet meer echt geweest.. Ik probeer af en toe wat leuks samen te doen, maar ik kan er niet van genieten.... Ik schiet op alle gebieden te kort. Vriend geeft het ook aan, dat hij me mist, dat hij het liefst contact met me heeft, soms lijkt het net of hij samen leeft met een huisgenoot ipv zijn vriendin.
En ik snap het van hem en ik zie het, maar ik kan niet én én doen. Ik kan niet én de ideale, perfecte vriendin zijn én dit proces volgen. Ik kan met de oefeningen niet over mijn eigen grenzen gaan.
Maar daarmee kan ik dus niet meer voldoen, schiet ik echt te kort.
Op het moment dat ik het uitleg, wat er met mij gebeurt, doe ik dat met allemaal ingebouwde zekerheden. Waardoor het overkomt op vriend als 'een wazig verhaal.' Waar hij dan op reageert en ik er uit haal wat ik wil horen... Als het mij te heet onder de voeten wordt, zeg ik: je begrijpt het toch niet en ik ga er niet meer over praten want dat begrip komt toch niet.
Daarmee kwets ik hem ontzettend en hij reageert daar dan ook emotioneel (boos) op. Zegt dat hij me probeert te begrijpen, zich probeert in te leven, maar als hem dan niet lukt, dat ik hem dan afwijs. Dat dat kwetst en hij dat niet leuk vindt.
Waarmee het voor mij compleet is: mislukt, wordt niks. Laat maar zitten...
Later zoek ik op een andere manier ruzie met hem. Want ik zit ermee dat hij zijn gevoelens geuit heeft, weet niet wat ik ermee aan moet. Begin hem allemaal verwijten te maken, die nergens over gaan; een blouse die nog in de woonkamer ligt, een kopje wat niet opgeruimd is, de vaatwasser die hij vergeten is aan te zetten, etc.
Hij reageert niet op de inhoud, wijst me zelfs af. Ik wil geen ruzie met je zegt hij, dat is ook helemaal niet nodig.
En ik word alleen maar meer en meer gefrustreerd en boos en voel me meer en meer alleen.
Merk dat ik het stuk maak tussen ons, maar weet het ook niet te veranderen.
Ben boos op hem, omdat hij me niet kan begrijpen. Boos, omdat dat betekent dat ik hem ga verliezen..
Ga nu naar buiten, met enorme moeite. Moet iets met de boosheid, frustraties, eenzaamheid, verdriet..
Maar buiten is nog steeds eng.
Moeite met ademhalen, moeite met goed, helder kunnen kijken, moeite met andere mensen...
Heb nu eerst een kop soep van vriend gekregen.
Kan het niet uitstaan eigenlijk dat hij zo lief blijft doen.
Want dan komt langzaam het besef waar ik mee bezig ben; hem wegdrukken, schoppen, om me heen slaan..
En daarmee komt de haat richting mijzelf.
Merk ik hoe ik tegen vriend gedaan heb en wat ik gezegd heb.
Precies zoals mijn moeder tegen mijn vader sprak, hoe ze mij behandelde... zo heb ik gedaan...
Op een later punt kan ik sorry zeggen tegen vriend.
En dan is het klaar voor hem, eigenlijk nu al.
Maar voor mij niet.
Want ik ben net zo slecht als haar.
Zo stom bezig geweest...
En met dat besef komt de drang.
En die is groot.
Want nu heb ik alle redenen om mezelf pijn te mogen doen.
Natuurlijk.
Nu, op dit moment, is er heel veel paniek.
En een lichaam dat z'n eigen gang gaat...
Beelden laat zien, mij het laat ondergaan.
Terwijl de gedachten boos blijven op mij.
Eisen dat ik alles van de ruzie tussen vriend en mij terug haal.
Steeds weer moet beseffen hoe stom ik bezig ben (geweest).
Ze begrijpen niet waarom ik mezelf geen pijn doe.
Ik zelf eigenlijk ook niet.
Knap hoe je erover kunt schrijven, hoe goed je door hebt hoe het voor jou werkt en hoe je langzaam ermee om probeert leren te gaan. De angst dat iemand er met mijn lichaam vandoor gaat wordt inderdaad bij mij getackeld door de afspraken bij de oefening. Tot enorme frustratie van m'n gedachten, maar het is de enige manier om er anders naar te leren kijken..
En ja, de ruzie ging hierover. Ik probeer hem zo goed en kwaad als het gaat te betrekken bij wat ik voel, ervaar, denk. Maar het is moeilijk. En als hij het dan niet begrijpt, voelt dat voor mij heel naar, want ik ben bang hem te verliezen. Sowieso, die angst is nu heel erg aanwezig. Omdat ik hem niet geef wat ik verwacht van mezelf; een altijd opgeruimd en schoon huis, koelkast gevuld met boodschappen, schone opgevouwen was, een vrolijke vriendin, minimaal drie keer per week seks, veel sociale contacten, leuke uitjes, etc. etc. Ik deed altijd alleen de boodschappen, zorgde alleen voor het huishouden, regelde de afspraken met de vrienden, zorgde ervoor dat als ik er niet was er eten voor hem klaar stond, zodra er was opgevouwen moest worden regelde ik dat, ik kookte elke avond, ik zorgde ervoor dat we nooit langer dan 2 dagen niet seksten, ik regelde onze uitjes...
We hadden daar ook afspraken over, het is namelijk niet zo dat vriend niks deed.. Maar ik werk bewust een dag minder, een dag waarin ik het huishouden en de boodschappen kan doen. Hij houdt zich bezig met het onderhoud van het huis, het uitbreiden van zijn bedrijf.. Klusjes die ik niet kan doen, doet hij, bijv. iets recht ophangen, nieuwe deuren plaatsen in ons huis, drempels plaatsen, etc.
Nu is dat helemaal mis gelopen. Omdat ik op de dag dat ik niet werk, het niet voor elkaar krijg 'mijn' klusjes te doen. Ik overzie het totaal niet meer en alles vliegt mij aan. De boodschappen regel ik nu via de app, maar hij moet mee ze op te halen. Het koken lukt me niet meer elke dag, gisteren heeft hij bijv. een eitje voor zichzelf gekookt. Dan voel ik me zo tekort schieten. Het huishouden hebben we nu verdeeld, zodat ik minder hoef te doen. Seksen hebben we iets van 2 (?) weken niet gedaan, 'gelukkig' gisteren wel. Vrolijk ben ik al sinds november niet meer echt geweest.. Ik probeer af en toe wat leuks samen te doen, maar ik kan er niet van genieten.... Ik schiet op alle gebieden te kort. Vriend geeft het ook aan, dat hij me mist, dat hij het liefst contact met me heeft, soms lijkt het net of hij samen leeft met een huisgenoot ipv zijn vriendin.
En ik snap het van hem en ik zie het, maar ik kan niet én én doen. Ik kan niet én de ideale, perfecte vriendin zijn én dit proces volgen. Ik kan met de oefeningen niet over mijn eigen grenzen gaan.
Maar daarmee kan ik dus niet meer voldoen, schiet ik echt te kort.
Op het moment dat ik het uitleg, wat er met mij gebeurt, doe ik dat met allemaal ingebouwde zekerheden. Waardoor het overkomt op vriend als 'een wazig verhaal.' Waar hij dan op reageert en ik er uit haal wat ik wil horen... Als het mij te heet onder de voeten wordt, zeg ik: je begrijpt het toch niet en ik ga er niet meer over praten want dat begrip komt toch niet.
Daarmee kwets ik hem ontzettend en hij reageert daar dan ook emotioneel (boos) op. Zegt dat hij me probeert te begrijpen, zich probeert in te leven, maar als hem dan niet lukt, dat ik hem dan afwijs. Dat dat kwetst en hij dat niet leuk vindt.
Waarmee het voor mij compleet is: mislukt, wordt niks. Laat maar zitten...
Later zoek ik op een andere manier ruzie met hem. Want ik zit ermee dat hij zijn gevoelens geuit heeft, weet niet wat ik ermee aan moet. Begin hem allemaal verwijten te maken, die nergens over gaan; een blouse die nog in de woonkamer ligt, een kopje wat niet opgeruimd is, de vaatwasser die hij vergeten is aan te zetten, etc.
Hij reageert niet op de inhoud, wijst me zelfs af. Ik wil geen ruzie met je zegt hij, dat is ook helemaal niet nodig.
En ik word alleen maar meer en meer gefrustreerd en boos en voel me meer en meer alleen.
Merk dat ik het stuk maak tussen ons, maar weet het ook niet te veranderen.
Ben boos op hem, omdat hij me niet kan begrijpen. Boos, omdat dat betekent dat ik hem ga verliezen..
Ga nu naar buiten, met enorme moeite. Moet iets met de boosheid, frustraties, eenzaamheid, verdriet..
Maar buiten is nog steeds eng.
Moeite met ademhalen, moeite met goed, helder kunnen kijken, moeite met andere mensen...
Heb nu eerst een kop soep van vriend gekregen.
Kan het niet uitstaan eigenlijk dat hij zo lief blijft doen.
Want dan komt langzaam het besef waar ik mee bezig ben; hem wegdrukken, schoppen, om me heen slaan..
En daarmee komt de haat richting mijzelf.
Merk ik hoe ik tegen vriend gedaan heb en wat ik gezegd heb.
Precies zoals mijn moeder tegen mijn vader sprak, hoe ze mij behandelde... zo heb ik gedaan...
Op een later punt kan ik sorry zeggen tegen vriend.
En dan is het klaar voor hem, eigenlijk nu al.
Maar voor mij niet.
Want ik ben net zo slecht als haar.
Zo stom bezig geweest...
En met dat besef komt de drang.
En die is groot.
Want nu heb ik alle redenen om mezelf pijn te mogen doen.
Natuurlijk.
Nu, op dit moment, is er heel veel paniek.
En een lichaam dat z'n eigen gang gaat...
Beelden laat zien, mij het laat ondergaan.
Terwijl de gedachten boos blijven op mij.
Eisen dat ik alles van de ruzie tussen vriend en mij terug haal.
Steeds weer moet beseffen hoe stom ik bezig ben (geweest).
Ze begrijpen niet waarom ik mezelf geen pijn doe.
Ik zelf eigenlijk ook niet.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 15 januari 2017 om 15:01
quote:Knuffelbeertjes schreef op 15 januari 2017 @ 14:48:
Omdat ik hem niet geef wat ik verwacht van mezelf; een altijd opgeruimd en schoon huis, koelkast gevuld met boodschappen, schone opgevouwen was, een vrolijke vriendin, minimaal drie keer per week seks, veel sociale contacten, leuke uitjes, etc. etc. Ik deed altijd alleen de boodschappen, zorgde alleen voor het huishouden, regelde de afspraken met de vrienden, zorgde ervoor dat als ik er niet was er eten voor hem klaar stond, zodra er was opgevouwen moest worden regelde ik dat, ik kookte elke avond, ik zorgde ervoor dat we nooit langer dan 2 dagen niet seksten, ik regelde onze uitjes...
We hadden daar ook afspraken over, het is namelijk niet zo dat vriend niks deed.. Maar ik werk bewust een dag minder, een dag waarin ik het huishouden en de boodschappen kan doen. Hij houdt zich bezig met het onderhoud van het huis, het uitbreiden van zijn bedrijf.. Klusjes die ik niet kan doen, doet hij, bijv. iets recht ophangen, nieuwe deuren plaatsen in ons huis, drempels plaatsen, etc.
Maar al deze eisen, is dat niet te veel? Je vriend is een volwassene toch, niet je moeder waar je voor moet zorgen? Wordt het geen tijd om een realistische verdeling maakt waarbij je beiden rekening houdt met het proces waar je nu in zit?
Omdat ik hem niet geef wat ik verwacht van mezelf; een altijd opgeruimd en schoon huis, koelkast gevuld met boodschappen, schone opgevouwen was, een vrolijke vriendin, minimaal drie keer per week seks, veel sociale contacten, leuke uitjes, etc. etc. Ik deed altijd alleen de boodschappen, zorgde alleen voor het huishouden, regelde de afspraken met de vrienden, zorgde ervoor dat als ik er niet was er eten voor hem klaar stond, zodra er was opgevouwen moest worden regelde ik dat, ik kookte elke avond, ik zorgde ervoor dat we nooit langer dan 2 dagen niet seksten, ik regelde onze uitjes...
We hadden daar ook afspraken over, het is namelijk niet zo dat vriend niks deed.. Maar ik werk bewust een dag minder, een dag waarin ik het huishouden en de boodschappen kan doen. Hij houdt zich bezig met het onderhoud van het huis, het uitbreiden van zijn bedrijf.. Klusjes die ik niet kan doen, doet hij, bijv. iets recht ophangen, nieuwe deuren plaatsen in ons huis, drempels plaatsen, etc.
Maar al deze eisen, is dat niet te veel? Je vriend is een volwassene toch, niet je moeder waar je voor moet zorgen? Wordt het geen tijd om een realistische verdeling maakt waarbij je beiden rekening houdt met het proces waar je nu in zit?
zondag 15 januari 2017 om 15:10
quote:branningbrothers schreef op 15 januari 2017 @ 15:01:
[...]
Maar al deze eisen, is dat niet te veel? Je vriend is een volwassene toch, niet je moeder waar je voor moet zorgen? Wordt het geen tijd om een realistische verdeling maakt waarbij je beiden rekening houdt met het proces waar je nu in zit?
Ja, het is teveel.. Maar dat ligt dus aan mij..
We hebben nu een meer realistische verdeling gemaakt, maar dat voelt voor mij als tekort schieten..
En iets wat zo snel mogelijk weer recht gezet moet worden..
Vriend maakt nu alles boven schoon en ik beneden. En als het me niet lukt, stofzuigt hij ook nog beneden.
We halen samen de boodschappen en als we iets vergeten, haalt hij het op.
We vrijen niet meer, maar doen de oefeningen. Ik heb uitgelegd wat gisteren met me deed, en hij vindt het prima om het een tijd niet te doen. Ik absoluut niet.
Als het me niet lukt/teveel is, begint hij vast met koken.
Hij helpt me met de was, het huishouden, het koken, de boodschappen, de oefeningen, etc. etc.
En bovenop dat alles probeer ik hem geregeld iets te vertellen over de beelden.
Wat geen fijne herinneringen zijn. Hele nare zelfs.
En ook al vertel ik hem slechts een klein deel, het raakt hem wel.
Kortom, ik ben niet leuk genoeg op het moment, al wekenlang niet.
Ik ben verdrietig, boos, initiatiefloos...
Niet in staat tot voldoende intimiteit, niet in staat tot knuffelen of veel contact..
Niet in staat om aan de eisen te voldoen.
Vriend kan wel zeggen dat hij dat allemaal begrijpt en dat het nu eenmaal nu zo is,
maar ik kan het zelf niet accepteren.
Ik werk minder dan hij, ik heb in het verleden laten zien wat ik allemaal wél kan...
en nu is dit er van over, en dat vind ik onacceptabel..
[...]
Maar al deze eisen, is dat niet te veel? Je vriend is een volwassene toch, niet je moeder waar je voor moet zorgen? Wordt het geen tijd om een realistische verdeling maakt waarbij je beiden rekening houdt met het proces waar je nu in zit?
Ja, het is teveel.. Maar dat ligt dus aan mij..
We hebben nu een meer realistische verdeling gemaakt, maar dat voelt voor mij als tekort schieten..
En iets wat zo snel mogelijk weer recht gezet moet worden..
Vriend maakt nu alles boven schoon en ik beneden. En als het me niet lukt, stofzuigt hij ook nog beneden.
We halen samen de boodschappen en als we iets vergeten, haalt hij het op.
We vrijen niet meer, maar doen de oefeningen. Ik heb uitgelegd wat gisteren met me deed, en hij vindt het prima om het een tijd niet te doen. Ik absoluut niet.
Als het me niet lukt/teveel is, begint hij vast met koken.
Hij helpt me met de was, het huishouden, het koken, de boodschappen, de oefeningen, etc. etc.
En bovenop dat alles probeer ik hem geregeld iets te vertellen over de beelden.
Wat geen fijne herinneringen zijn. Hele nare zelfs.
En ook al vertel ik hem slechts een klein deel, het raakt hem wel.
Kortom, ik ben niet leuk genoeg op het moment, al wekenlang niet.
Ik ben verdrietig, boos, initiatiefloos...
Niet in staat tot voldoende intimiteit, niet in staat tot knuffelen of veel contact..
Niet in staat om aan de eisen te voldoen.
Vriend kan wel zeggen dat hij dat allemaal begrijpt en dat het nu eenmaal nu zo is,
maar ik kan het zelf niet accepteren.
Ik werk minder dan hij, ik heb in het verleden laten zien wat ik allemaal wél kan...
en nu is dit er van over, en dat vind ik onacceptabel..
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 15 januari 2017 om 15:13
En dan moet de emdr zelfs nog starten.
Waarbij hij gevraagd is mee te komen naar de intake.
En wat ook het nodige met mij zal doen,
en los zal maken.
Dat komt nog bovenop dit alles.
Dat is niet te doen, vind ik, voor hem.
Wat heb ik hem nou nog te bieden??
Waarbij hij gevraagd is mee te komen naar de intake.
En wat ook het nodige met mij zal doen,
en los zal maken.
Dat komt nog bovenop dit alles.
Dat is niet te doen, vind ik, voor hem.
Wat heb ik hem nou nog te bieden??
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 15 januari 2017 om 15:18
Onacceptabel of niet, het is wat het nu is. Je kan er wel heel kwaad om worden maar je verandert er weinig aan.
Lieverd, wees gewoon niet zo hard voor jezelf. Je moeder zei dat het nooit goed genoeg was wat je deed. In haar ogen was dat misschien zo maar dat was omdat zij psychisch niet volgroeit was (leuk he, zo'n boek )Maar nu kan jij zeggen dat het voor nu wel even genoeg is wat je doet. Want je besteed je energie aan het helen van jezelf. Kun je dat proberen?
Lieverd, wees gewoon niet zo hard voor jezelf. Je moeder zei dat het nooit goed genoeg was wat je deed. In haar ogen was dat misschien zo maar dat was omdat zij psychisch niet volgroeit was (leuk he, zo'n boek )Maar nu kan jij zeggen dat het voor nu wel even genoeg is wat je doet. Want je besteed je energie aan het helen van jezelf. Kun je dat proberen?
zondag 15 januari 2017 om 16:23
quote:KaitlynTodd schreef op 14 januari 2017 @ 20:07:
Vandaag is de dag dat ik 14 januari 2001 werd verkracht en half mishandeld.
De ochtend ging redelijk goed, ben er ook even uit geweest voor boodschappen, en nu het avond word, begin ik in te storten. De verkrachting was in de avond, zo rond 20.00 uur zal het heel moeilijk worden. Dader was om die tijdstip op bezoek voor koffie.
Nooit heb ik behoefte gehad om met iemand te praten van de crisisdienst. Spver heeft het aangeboden, maar heb afgeslagen. Zo stom, want ik heb nu behoefte om met iemand te praten.
Morgen zal ik wel naar de kloten zijn, want dat was ik toen ook en steeds na de dag.
Want dan vraag ik me af: is dit echt gebeurd? Waarom ik? Volgens mij ben ik in een nachtmerrie beland.
Net wederom overgegeven. Kan net zo goed mijn etengelijk in de wc gooien
Of ik zal slapen vannacht geen idee. Voel me al onrustig worden. Al 2 paniekaanvallen gehad, steeds overgeven. Al 3x gedouched omdat ik me zo vies voel en zijn geur nog steeds ruik.Hi Kaitlynn, hoe gaat het vandaag? Kom je de dag een beetje goed door?
Vandaag is de dag dat ik 14 januari 2001 werd verkracht en half mishandeld.
De ochtend ging redelijk goed, ben er ook even uit geweest voor boodschappen, en nu het avond word, begin ik in te storten. De verkrachting was in de avond, zo rond 20.00 uur zal het heel moeilijk worden. Dader was om die tijdstip op bezoek voor koffie.
Nooit heb ik behoefte gehad om met iemand te praten van de crisisdienst. Spver heeft het aangeboden, maar heb afgeslagen. Zo stom, want ik heb nu behoefte om met iemand te praten.
Morgen zal ik wel naar de kloten zijn, want dat was ik toen ook en steeds na de dag.
Want dan vraag ik me af: is dit echt gebeurd? Waarom ik? Volgens mij ben ik in een nachtmerrie beland.
Net wederom overgegeven. Kan net zo goed mijn etengelijk in de wc gooien
Of ik zal slapen vannacht geen idee. Voel me al onrustig worden. Al 2 paniekaanvallen gehad, steeds overgeven. Al 3x gedouched omdat ik me zo vies voel en zijn geur nog steeds ruik.Hi Kaitlynn, hoe gaat het vandaag? Kom je de dag een beetje goed door?
zondag 15 januari 2017 om 17:00
quote:Knuffelbeertjes schreef op 15 januari 2017 @ 15:13:
Dat is niet te doen, vind ik, voor hem.
Wat heb ik hem nou nog te bieden??
Komt de super enge gedachte, dat het misschien wel zo is dat hij ontzettend veel van je houdt (dus niet alleen van alles wat je doet, maar van wie jij bent) wel eens in je op? En kun je die toelaten?
Jij hebt het gevoel dat je hem niet verdient, maar blijkbaar denkt hij daar echt anders over. En ik weet dat je wel ns moeite hebt te geloven dat er best veel mensen om jou heen zijn die jou graag mogen, ondanks dat je niet perfect bent.
Zelfacceptatie en jezelf je fouten uit het verleden vergeven..... dat gaat nog komen en dat gaat jou lukken.
De EMDR helpt daarbij. Ja, het is heftig, maar, uit ervaring kan ik zeggen dat het een enorme opluchting en ruimte in jezelf geeft.
Dat is niet te doen, vind ik, voor hem.
Wat heb ik hem nou nog te bieden??
Komt de super enge gedachte, dat het misschien wel zo is dat hij ontzettend veel van je houdt (dus niet alleen van alles wat je doet, maar van wie jij bent) wel eens in je op? En kun je die toelaten?
Jij hebt het gevoel dat je hem niet verdient, maar blijkbaar denkt hij daar echt anders over. En ik weet dat je wel ns moeite hebt te geloven dat er best veel mensen om jou heen zijn die jou graag mogen, ondanks dat je niet perfect bent.
Zelfacceptatie en jezelf je fouten uit het verleden vergeven..... dat gaat nog komen en dat gaat jou lukken.
De EMDR helpt daarbij. Ja, het is heftig, maar, uit ervaring kan ik zeggen dat het een enorme opluchting en ruimte in jezelf geeft.
zondag 15 januari 2017 om 17:14
quote:branningbrothers schreef op 15 januari 2017 @ 15:18:
Onacceptabel of niet, het is wat het nu is. Je kan er wel heel kwaad om worden maar je verandert er weinig aan.
Lieverd, wees gewoon niet zo hard voor jezelf. Je moeder zei dat het nooit goed genoeg was wat je deed. In haar ogen was dat misschien zo maar dat was omdat zij psychisch niet volgroeit was (leuk he, zo'n boek )Maar nu kan jij zeggen dat het voor nu wel even genoeg is wat je doet. Want je besteed je energie aan het helen van jezelf. Kun je dat proberen?
Ja, gewoon niet zo hard voor mezelf.. dat probeer ik echt wel.
Merk wel dat het alles met controle te maken heeft..
Het is eng om houvast te verliezen. Terug te moeten vallen op niks..
Het is fijn dat je zegt dat ik nu zelf mag zeggen dat het wel genoeg is wat ik doe..
Natuurlijk, zou je denken, ik ben toch volwassen.. Maar ja, ik vind dat wel lastig.
Ik kan het zeker proberen
Ik was buiten aan het lopen, terwijl ik van de gedachten mezelf pijn moest doen.
Mijn therapeut zegt dat ik oude pijn met nieuwe pijn wil bestrijden en dat dat niet werkt.
Ik snap nu een beetje waarom niet.. denk ik..
Natuurlijk zeggen de gedachten dat zoiets wel werkt.
Maar het is eigenlijk heel raar.
Toen ik buiten liep, in plaats van te gehoorzamen aan de gedachten, merkte ik dat.
Ik voelde hoe veel pijn mijn lichaam deed,
en hoe meteen daarop mijn gedachten reageerden.
Pijn is niet functioneel in hun ogen.
Moet weggedrukt worden.
En ik snap de gedachten ook wel, want vroeger was dat ook zo.
De pijn die ik nu fysiek herbeleef, de pijn die mijn lichaam vroeger moest doorstaan, is ook pijn die toen weggedrukt moest worden. Puur om het te kunnen ondergaan. Dat snap ik wel. Ben ik de gedachten zelfs dankbaar voor, dat ze me op die manier beschermd hebben..
Maar om dan nu te ervaren dat de pijn er nu wel mag zijn, en ik nu wel alles mag voelen wat m'n lichaam aangeeft, dat is heel lastig.
Mijn gedachten willen nog continu de boel controleren. Het gevaar voor zijn en mijn lichaam niet ervaren als onderdeel van mij.
Misschien is het daarom dat ik vaak tegen dingen aan loop, snel struikel over iets, ...
Mijn hoofd wil mijn lichaam niet accepteren, ik merk wel dat de gedachten daar tussen staan.
Tijdens het lopen wilden ze de regie ook pakken, maar ik heb niet naar ze geluisterd.
Ik heb aangegeven dat ik de pijn wél wil voelen en dat ik niet beschermd hoef te worden.
Dat ik wel wil zien en voelen wat er aan de hand is, welke signalen mijn lichaam geeft.
En dan is het een lichaam dat in brand staat. Zo voelt het.
De pijn is zo heftig.
En eenmaal thuis wil mijn lichaam rust en de beelden opnieuw laten zien.
En dan voelt het erbij; misselijkheid, buikpijn, trillen...
Zie je wel, zeggen m'n gedachten, het is niet voor niets dat we je zo beschermen..
Maar ik geef telkens aan dat ik de bescherming niet meer nodig heb.
Dat geloven ze niet.
Ook dat snap ik wel, want ik heb jarenlang de gedachten wel nodig gehad.
En mezelf in onveilige situaties begeven.
Ook toen ik ouder was, en mannen mijn lichaam liet gebruiken.
Zelfs daar heeft mijn therapeut begrip voor;
'dat je je zo gedragen hebt, snap je wel met het oog op de beschadigingen die de dader aangebracht had.'
Eh ja dat snap ik, maar zoveel begrip is nou ook weer niet nodig..
Er mag ook wel eens gezegd worden: wat ben je stom bezig...
Ik besef wel meer en meer dat mezelf pijn doen niet de weg hieruit gaat zijn.
Wel de weg naar onderdrukken en doen alsof en liegen.
Maar dat zal niks oplossen.
Dit voelen en herbeleven en luisteren naar mijn lichaam en alternatief gedrag en praten etc etc
Ik heb geen idee wat dat gaat opleveren..
Ik hoop natuurlijk dat het wel de weg eruit gaat zijn.
Dat dit de manier is om het een plek te kunnen gaan geven.
Maar het is moeilijk daarop te vertrouwen.
De gedachten zeggen ook, terecht:
je weet niet of dit beter is..
Onacceptabel of niet, het is wat het nu is. Je kan er wel heel kwaad om worden maar je verandert er weinig aan.
Lieverd, wees gewoon niet zo hard voor jezelf. Je moeder zei dat het nooit goed genoeg was wat je deed. In haar ogen was dat misschien zo maar dat was omdat zij psychisch niet volgroeit was (leuk he, zo'n boek )Maar nu kan jij zeggen dat het voor nu wel even genoeg is wat je doet. Want je besteed je energie aan het helen van jezelf. Kun je dat proberen?
Ja, gewoon niet zo hard voor mezelf.. dat probeer ik echt wel.
Merk wel dat het alles met controle te maken heeft..
Het is eng om houvast te verliezen. Terug te moeten vallen op niks..
Het is fijn dat je zegt dat ik nu zelf mag zeggen dat het wel genoeg is wat ik doe..
Natuurlijk, zou je denken, ik ben toch volwassen.. Maar ja, ik vind dat wel lastig.
Ik kan het zeker proberen
Ik was buiten aan het lopen, terwijl ik van de gedachten mezelf pijn moest doen.
Mijn therapeut zegt dat ik oude pijn met nieuwe pijn wil bestrijden en dat dat niet werkt.
Ik snap nu een beetje waarom niet.. denk ik..
Natuurlijk zeggen de gedachten dat zoiets wel werkt.
Maar het is eigenlijk heel raar.
Toen ik buiten liep, in plaats van te gehoorzamen aan de gedachten, merkte ik dat.
Ik voelde hoe veel pijn mijn lichaam deed,
en hoe meteen daarop mijn gedachten reageerden.
Pijn is niet functioneel in hun ogen.
Moet weggedrukt worden.
En ik snap de gedachten ook wel, want vroeger was dat ook zo.
De pijn die ik nu fysiek herbeleef, de pijn die mijn lichaam vroeger moest doorstaan, is ook pijn die toen weggedrukt moest worden. Puur om het te kunnen ondergaan. Dat snap ik wel. Ben ik de gedachten zelfs dankbaar voor, dat ze me op die manier beschermd hebben..
Maar om dan nu te ervaren dat de pijn er nu wel mag zijn, en ik nu wel alles mag voelen wat m'n lichaam aangeeft, dat is heel lastig.
Mijn gedachten willen nog continu de boel controleren. Het gevaar voor zijn en mijn lichaam niet ervaren als onderdeel van mij.
Misschien is het daarom dat ik vaak tegen dingen aan loop, snel struikel over iets, ...
Mijn hoofd wil mijn lichaam niet accepteren, ik merk wel dat de gedachten daar tussen staan.
Tijdens het lopen wilden ze de regie ook pakken, maar ik heb niet naar ze geluisterd.
Ik heb aangegeven dat ik de pijn wél wil voelen en dat ik niet beschermd hoef te worden.
Dat ik wel wil zien en voelen wat er aan de hand is, welke signalen mijn lichaam geeft.
En dan is het een lichaam dat in brand staat. Zo voelt het.
De pijn is zo heftig.
En eenmaal thuis wil mijn lichaam rust en de beelden opnieuw laten zien.
En dan voelt het erbij; misselijkheid, buikpijn, trillen...
Zie je wel, zeggen m'n gedachten, het is niet voor niets dat we je zo beschermen..
Maar ik geef telkens aan dat ik de bescherming niet meer nodig heb.
Dat geloven ze niet.
Ook dat snap ik wel, want ik heb jarenlang de gedachten wel nodig gehad.
En mezelf in onveilige situaties begeven.
Ook toen ik ouder was, en mannen mijn lichaam liet gebruiken.
Zelfs daar heeft mijn therapeut begrip voor;
'dat je je zo gedragen hebt, snap je wel met het oog op de beschadigingen die de dader aangebracht had.'
Eh ja dat snap ik, maar zoveel begrip is nou ook weer niet nodig..
Er mag ook wel eens gezegd worden: wat ben je stom bezig...
Ik besef wel meer en meer dat mezelf pijn doen niet de weg hieruit gaat zijn.
Wel de weg naar onderdrukken en doen alsof en liegen.
Maar dat zal niks oplossen.
Dit voelen en herbeleven en luisteren naar mijn lichaam en alternatief gedrag en praten etc etc
Ik heb geen idee wat dat gaat opleveren..
Ik hoop natuurlijk dat het wel de weg eruit gaat zijn.
Dat dit de manier is om het een plek te kunnen gaan geven.
Maar het is moeilijk daarop te vertrouwen.
De gedachten zeggen ook, terecht:
je weet niet of dit beter is..
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 15 januari 2017 om 17:20
quote:Sofie1979 schreef op 15 januari 2017 @ 17:00:
[...]
Komt de super enge gedachte, dat het misschien wel zo is dat hij ontzettend veel van je houdt (dus niet alleen van alles wat je doet, maar van wie jij bent) wel eens in je op? En kun je die toelaten?
Jij hebt het gevoel dat je hem niet verdient, maar blijkbaar denkt hij daar echt anders over. En ik weet dat je wel ns moeite hebt te geloven dat er best veel mensen om jou heen zijn die jou graag mogen, ondanks dat je niet perfect bent.
Zelfacceptatie en jezelf je fouten uit het verleden vergeven..... dat gaat nog komen en dat gaat jou lukken.
De EMDR helpt daarbij. Ja, het is heftig, maar, uit ervaring kan ik zeggen dat het een enorme opluchting en ruimte in jezelf geeft.
Die gedachte komt wel eens in mij op, maar geloof ik niet. Daar heb ik het ook met mijn therapeut over gehad. Ik moet het compenseren. Hoe ik ben, wie ik ben, moet gecompenseerd worden, want het is niet goed hoe ik ben. Ik heb het hier ook proberen uit te leggen... Maar ja, jullie denken er anders over en zij ook.. Tsja, dat mag, ik ken mezelf het beste en weet dus hoe het zit. Ik weet hoe realistisch het is dat ik mijn vriend wil beschermen voor wie ik echt ben. Ik weet hoe belangrijk het is wie ik ben te compenseren met goed gedrag..
Ik ben heel angstig voor de emdr..
Misschien kan ik het wel niet aan...?
Bedankt voor je knuffels
[...]
Komt de super enge gedachte, dat het misschien wel zo is dat hij ontzettend veel van je houdt (dus niet alleen van alles wat je doet, maar van wie jij bent) wel eens in je op? En kun je die toelaten?
Jij hebt het gevoel dat je hem niet verdient, maar blijkbaar denkt hij daar echt anders over. En ik weet dat je wel ns moeite hebt te geloven dat er best veel mensen om jou heen zijn die jou graag mogen, ondanks dat je niet perfect bent.
Zelfacceptatie en jezelf je fouten uit het verleden vergeven..... dat gaat nog komen en dat gaat jou lukken.
De EMDR helpt daarbij. Ja, het is heftig, maar, uit ervaring kan ik zeggen dat het een enorme opluchting en ruimte in jezelf geeft.
Die gedachte komt wel eens in mij op, maar geloof ik niet. Daar heb ik het ook met mijn therapeut over gehad. Ik moet het compenseren. Hoe ik ben, wie ik ben, moet gecompenseerd worden, want het is niet goed hoe ik ben. Ik heb het hier ook proberen uit te leggen... Maar ja, jullie denken er anders over en zij ook.. Tsja, dat mag, ik ken mezelf het beste en weet dus hoe het zit. Ik weet hoe realistisch het is dat ik mijn vriend wil beschermen voor wie ik echt ben. Ik weet hoe belangrijk het is wie ik ben te compenseren met goed gedrag..
Ik ben heel angstig voor de emdr..
Misschien kan ik het wel niet aan...?
Bedankt voor je knuffels
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 15 januari 2017 om 18:28
zondag 15 januari 2017 om 18:46
zondag 15 januari 2017 om 21:25
Vriend en ik hebben de oefening herkanst
Dus gedaan zonder dat het uitliep op meer.. ook gesprek gehad.. Hij vroeg: ben jij bij mij omdat ik zo vaak met je sekste of omdat ik klusjes in huis doe?
Eh nee
Nou, ik ben ook niet bij jou om zulke redenen, zei hij toen.
Het aaien bij m'n buik is moeilijk, daar hebben we het ook over gehad.. Ik vind mijn buik blijvend vies, gebruikt door wat de dader ermee gedaan heeft. Vriend ziet dat anders, ziet dat los van elkaar. Ik kan dat niet zo zien, mijn buik blijft de buik die van alles moest ondergaan, dat is blijvend.
Ik zei ook tegen vriend: jij zei zelf toch ook 'bah' toen ik je vertelde over wat hij ermee deed?
'Ja zei vriend, omdat ik het vies vind wat de dader deed, dat staat los van jou, ik vind het vreselijk dat hij dat bij jou deed, maar ik vind jou en je buik lekker en mooi en fijn.'
Ik vind dat zelf dus onbegrijpelijk..
Na de oefening was het even moeilijk en hij had dat door. Heeft toen gezegd: je hoeft nu niks, leg je daar bij neer, er gebeurt nu niks en je mag ontspannen.
Daardoor kwam er een enorme vermoeidheid opzetten in/door m'n lichaam..
Ik wil het liefst daar ook aan toegeven maar dat is een beetje lastig nog
Dus gedaan zonder dat het uitliep op meer.. ook gesprek gehad.. Hij vroeg: ben jij bij mij omdat ik zo vaak met je sekste of omdat ik klusjes in huis doe?
Eh nee
Nou, ik ben ook niet bij jou om zulke redenen, zei hij toen.
Het aaien bij m'n buik is moeilijk, daar hebben we het ook over gehad.. Ik vind mijn buik blijvend vies, gebruikt door wat de dader ermee gedaan heeft. Vriend ziet dat anders, ziet dat los van elkaar. Ik kan dat niet zo zien, mijn buik blijft de buik die van alles moest ondergaan, dat is blijvend.
Ik zei ook tegen vriend: jij zei zelf toch ook 'bah' toen ik je vertelde over wat hij ermee deed?
'Ja zei vriend, omdat ik het vies vind wat de dader deed, dat staat los van jou, ik vind het vreselijk dat hij dat bij jou deed, maar ik vind jou en je buik lekker en mooi en fijn.'
Ik vind dat zelf dus onbegrijpelijk..
Na de oefening was het even moeilijk en hij had dat door. Heeft toen gezegd: je hoeft nu niks, leg je daar bij neer, er gebeurt nu niks en je mag ontspannen.
Daardoor kwam er een enorme vermoeidheid opzetten in/door m'n lichaam..
Ik wil het liefst daar ook aan toegeven maar dat is een beetje lastig nog
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 15 januari 2017 om 22:04
Hanke wat lief dat je dat zegt. Met jou en jullie om me te steunen durf ik heel veel, dat helpt heel erg
Ik blijf het bijzonder vinden dat ik hier én mag schrijven én dat jullie blijven reageren...
Ook al zal de frequentie vast steeds meer afnemen?
Ik heb vandaag trouwens echt weinig gedaan want rust dag. Dus naast de wandeling en het oefenen en gesprek, was het Netflix en dat was heerlijk
Ik blijf het bijzonder vinden dat ik hier én mag schrijven én dat jullie blijven reageren...
Ook al zal de frequentie vast steeds meer afnemen?
Ik heb vandaag trouwens echt weinig gedaan want rust dag. Dus naast de wandeling en het oefenen en gesprek, was het Netflix en dat was heerlijk
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
