Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel III
maandag 16 januari 2017 om 12:54
Hallo allemaal,
Op 26 nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de emdr is inmiddels bekend (eind januari).
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 3. De originele post was:
Sinds enige tijd lees ik mee op het forum en ik heb nu zelf een account aangemaakt, omdat ik graag van me af wil schrijven en hoop dat er nog goede tips gegeven worden waar ik zelf niet aan denk nu.
Het delen van mijn verhaal laat ik voor nu achterwege, een lange OP zal niemand lezen. Waar het om gaat is dat ik in mijn leven traumatische gebeurtenissen meegemaakt heb; ik ben als kind misbruikt, mishandeld en verwaarloosd (binnen ons gezin de laatste 2, het eerste door een ander persoon).
Afgelopen maand heb ik wederom wat vervelends meegemaakt, ik heb inmiddels een stabiele relatie, ben nu bijna 30 jaar en was in verwachting van ons eerste kindje, uitgelopen op een miskraam.
Op zich ben ik het verdriet van de miskraam redelijk aan het verwerken. Maar door deze gebeurtenis ben ik erg getriggerd, op meerdere gebieden. Daardoor beland ik weer in herbelevingen en nachtmerries en die maken mij vreselijk angstig. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan en valkuilen liggen op de loer. Ik wil dit graag op een goede manier aanpakken, maar hoe?! De eetbuien, het overgeven, snijden, dissociëren, etc. wil ik niet meer, daar ben ik al twee jaren van af. Maar de drang is zo groot, wat zou het opluchten.
Hulp krijg ik van een psycholoog en ik start binnenkort weer met EMDR, waar ik heel angstig voor ben, maar vast zal helpen. Tot die tijd zijn er ontelbaar veel momenten waarop ik in paniek ben, en niet wil terugvallen in het vroegere gedrag. Maar wat is het alternatief??
Bedankt voor het lezen, als het niet duidelijk is, spijt me dat, ik denk het zo goed geschreven te hebben.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Op 26 nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de emdr is inmiddels bekend (eind januari).
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 3. De originele post was:
Sinds enige tijd lees ik mee op het forum en ik heb nu zelf een account aangemaakt, omdat ik graag van me af wil schrijven en hoop dat er nog goede tips gegeven worden waar ik zelf niet aan denk nu.
Het delen van mijn verhaal laat ik voor nu achterwege, een lange OP zal niemand lezen. Waar het om gaat is dat ik in mijn leven traumatische gebeurtenissen meegemaakt heb; ik ben als kind misbruikt, mishandeld en verwaarloosd (binnen ons gezin de laatste 2, het eerste door een ander persoon).
Afgelopen maand heb ik wederom wat vervelends meegemaakt, ik heb inmiddels een stabiele relatie, ben nu bijna 30 jaar en was in verwachting van ons eerste kindje, uitgelopen op een miskraam.
Op zich ben ik het verdriet van de miskraam redelijk aan het verwerken. Maar door deze gebeurtenis ben ik erg getriggerd, op meerdere gebieden. Daardoor beland ik weer in herbelevingen en nachtmerries en die maken mij vreselijk angstig. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan en valkuilen liggen op de loer. Ik wil dit graag op een goede manier aanpakken, maar hoe?! De eetbuien, het overgeven, snijden, dissociëren, etc. wil ik niet meer, daar ben ik al twee jaren van af. Maar de drang is zo groot, wat zou het opluchten.
Hulp krijg ik van een psycholoog en ik start binnenkort weer met EMDR, waar ik heel angstig voor ben, maar vast zal helpen. Tot die tijd zijn er ontelbaar veel momenten waarop ik in paniek ben, en niet wil terugvallen in het vroegere gedrag. Maar wat is het alternatief??
Bedankt voor het lezen, als het niet duidelijk is, spijt me dat, ik denk het zo goed geschreven te hebben.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 12 februari 2017 om 20:39
Sun, voor mij voelt het niet als negeren hoor. Iemand kan een berichtje sturen waar ik niet op reageer, niet omdat ik die ander negeer, maar gewoon omdat het niet altijd nodig is of nodig voelt. Ik voel me ook niet genegeerd als iemand anders niet op mijn berichtje reageert.
Ik begrijp dat je niet genegeerd wilt worden en ik ben het met je eens dat niemand het verdient om genegeerd te worden. Vanuit mij is het dus ook geen negeren.
Hetzelfde doe ik hier op het topic. Ik lees alles en ik reageer lang niet overal op. Dit wil niet zeggen dat ik de berichtjes van de rest negeer. Soms vraagt het gewoon niet om een reactie, of kan ik het niet bijhouden, of staat mijn hoofd er even niet naar. Vaak sta ik 'open' naar anderen toe, maar soms ben ik ook 'dicht'. En dan reageer ik dus niet, behalve als ik door heb dat het belangrijk is dat ik wel reageer.
Ik weet niet of je begrijpt wat ik bedoel.
Gisteren heb je onaardige berichtjes gekregen van mensen, vanwege die situatie in de sporthal. Ik vind het echt heel respectloos dat zij je berichtjes gestuurd hebben. Ik zou daar, als het mij was overkomen, ook niet op gereageerd hebben. In dat geval 'negeer' ik, maar dat is dus anders dan dat wat ik hierboven beschrijf.
Ik begrijp dat je niet genegeerd wilt worden en ik ben het met je eens dat niemand het verdient om genegeerd te worden. Vanuit mij is het dus ook geen negeren.
Hetzelfde doe ik hier op het topic. Ik lees alles en ik reageer lang niet overal op. Dit wil niet zeggen dat ik de berichtjes van de rest negeer. Soms vraagt het gewoon niet om een reactie, of kan ik het niet bijhouden, of staat mijn hoofd er even niet naar. Vaak sta ik 'open' naar anderen toe, maar soms ben ik ook 'dicht'. En dan reageer ik dus niet, behalve als ik door heb dat het belangrijk is dat ik wel reageer.
Ik weet niet of je begrijpt wat ik bedoel.
Gisteren heb je onaardige berichtjes gekregen van mensen, vanwege die situatie in de sporthal. Ik vind het echt heel respectloos dat zij je berichtjes gestuurd hebben. Ik zou daar, als het mij was overkomen, ook niet op gereageerd hebben. In dat geval 'negeer' ik, maar dat is dus anders dan dat wat ik hierboven beschrijf.
zondag 12 februari 2017 om 20:50
zondag 12 februari 2017 om 20:53
Sofie zoals jij het doet, doe ik het ook
Sun
Je hoeft niet alles goed te kunnen uitleggen.
Met weinig woorden ben en blijf je ook gewoon welkom
Hoop dat je vannacht wat slaap weet te pakken en morgen een goede intake hebt.
Ik wens je alvast heel veel succes en ga voor je duimen dat ze je kan helpen,
dat gun ik je ontzettend
Sun
Je hoeft niet alles goed te kunnen uitleggen.
Met weinig woorden ben en blijf je ook gewoon welkom
Hoop dat je vannacht wat slaap weet te pakken en morgen een goede intake hebt.
Ik wens je alvast heel veel succes en ga voor je duimen dat ze je kan helpen,
dat gun ik je ontzettend
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 12 februari 2017 om 21:41
Sofie wat een mooi maar ook heftig weekend, met een hele dubbele lading
Je schrijft dat je niet eerder van die wens afwist, zo duidelijk,
is het dan niet snel om van jezelf te verwachten dat je 'm nu weer moet laten gaan?
Mag je daar bij stilstaan, pijn om hebben, om rouwen (want het is een verlies)?
Ik vind het al moeilijk dat onze kinderwens nu uitgesteld wordt,
laat staan dat je meemaakt wat jij nu ervaart
En morgen ga je weer op de fiets naar je werk, dat is voldoende.
Dit weekend even niet lopen is niet erg. En dat er dan allerlei emoties boven komen,
die je normaal onderdrukt met bewegen? Dan is dat misschien wel goed,
omdat je dan weet wat er is en zit. Waar je mee aan het werk kunt,
als je dat zou willen. Misschien kunt bespreken met therapeut?
Heel knap dat je niet rent en niet compenseert met eten,
dat is super, dat is je wel mooi gelukt!
En dapper wat je hier schrijft, ik vind je een kanjer lieve Sofie
Je schrijft dat je niet eerder van die wens afwist, zo duidelijk,
is het dan niet snel om van jezelf te verwachten dat je 'm nu weer moet laten gaan?
Mag je daar bij stilstaan, pijn om hebben, om rouwen (want het is een verlies)?
Ik vind het al moeilijk dat onze kinderwens nu uitgesteld wordt,
laat staan dat je meemaakt wat jij nu ervaart
En morgen ga je weer op de fiets naar je werk, dat is voldoende.
Dit weekend even niet lopen is niet erg. En dat er dan allerlei emoties boven komen,
die je normaal onderdrukt met bewegen? Dan is dat misschien wel goed,
omdat je dan weet wat er is en zit. Waar je mee aan het werk kunt,
als je dat zou willen. Misschien kunt bespreken met therapeut?
Heel knap dat je niet rent en niet compenseert met eten,
dat is super, dat is je wel mooi gelukt!
En dapper wat je hier schrijft, ik vind je een kanjer lieve Sofie
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 12 februari 2017 om 22:41
@Sophie
@Sunemom, niet reageren is niet hetzelfde als negeren. Soms reageer ik niet, omdat ik bij een vriendin ben (anders dan sommige mensen ben ik niet vastgeplakt aan mijn telefoon), of omdat ik aan het werk ben, of omdat ik een rothumeur heb (en dan soms niet zo goed overkom), of omdat... tja, soms heb ik gewoon geen zin. Bijvoorbeeld omdat ik net therapie heb gehad of omdat ik net van huis ben geweest of omdat ik even niet zo vrolijk kan reageren als (ik denk dat) de ander van mij verwacht. Er zijn talloze redenen te bedenken.
Desondanks snap ik je gevoel van genegeerd worden en afgewezen worden. Dat is iets waar ik zelf ook mee geworsteld heb. Maar dat is het net: het was mijn eigen probleem dat ik me zo snel afgewezen voelde, niet het probleem van een ander. Het was mijn pijn die geraakt werd telkens als ik voelde dat ik misschien genegeerd werd. Ik heb het al eerder gezegd, en dat is omdat ik er heel hard in geloof, maar als je eenmaal een bepaalde overtuiging hebt, ga je daar bewijzen voor zoeken. Als je overtuiging is dat mensen je willen afwijzen, dan zal je daar bewijzen voor vinden, ook al vul je die zelf in. Daarom is het zo hardnekkig.
@Sunemom, niet reageren is niet hetzelfde als negeren. Soms reageer ik niet, omdat ik bij een vriendin ben (anders dan sommige mensen ben ik niet vastgeplakt aan mijn telefoon), of omdat ik aan het werk ben, of omdat ik een rothumeur heb (en dan soms niet zo goed overkom), of omdat... tja, soms heb ik gewoon geen zin. Bijvoorbeeld omdat ik net therapie heb gehad of omdat ik net van huis ben geweest of omdat ik even niet zo vrolijk kan reageren als (ik denk dat) de ander van mij verwacht. Er zijn talloze redenen te bedenken.
Desondanks snap ik je gevoel van genegeerd worden en afgewezen worden. Dat is iets waar ik zelf ook mee geworsteld heb. Maar dat is het net: het was mijn eigen probleem dat ik me zo snel afgewezen voelde, niet het probleem van een ander. Het was mijn pijn die geraakt werd telkens als ik voelde dat ik misschien genegeerd werd. Ik heb het al eerder gezegd, en dat is omdat ik er heel hard in geloof, maar als je eenmaal een bepaalde overtuiging hebt, ga je daar bewijzen voor zoeken. Als je overtuiging is dat mensen je willen afwijzen, dan zal je daar bewijzen voor vinden, ook al vul je die zelf in. Daarom is het zo hardnekkig.
zondag 12 februari 2017 om 22:42
Lieve Sofie, ik heb je ook gelezen.
Ik weet even niet hoe ik moet reageren, trouwens helemaal niet vandaag. Alsof mijn woorden even op zijn.
Heeft niks met jou of dit topic of mensen hier te maken.
Maar ik voel nu ook, door wat jullie schrijven, dat niet reageren, of gewoon kort, ook mag en kan. Dat voelt vrij. Fijn.
(Al snap ik jouw gevoel heel goed Sunemom. Is voor mij ook een grote trigger, het gevoel van genegeerd worden. Ook al is dat helemaal niet de bedoeling van de ander. Het roept heel veel oude shit op.)
Ik weet even niet hoe ik moet reageren, trouwens helemaal niet vandaag. Alsof mijn woorden even op zijn.
Heeft niks met jou of dit topic of mensen hier te maken.
Maar ik voel nu ook, door wat jullie schrijven, dat niet reageren, of gewoon kort, ook mag en kan. Dat voelt vrij. Fijn.
(Al snap ik jouw gevoel heel goed Sunemom. Is voor mij ook een grote trigger, het gevoel van genegeerd worden. Ook al is dat helemaal niet de bedoeling van de ander. Het roept heel veel oude shit op.)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 12 februari 2017 om 22:43
quote:SF_ schreef op 12 februari 2017 @ 22:41:Desondanks snap ik je gevoel van genegeerd worden en afgewezen worden. Dat is iets waar ik zelf ook mee geworsteld heb. Maar dat is het net: het was mijn eigen probleem dat ik me zo snel afgewezen voelde, niet het probleem van een ander. Het was mijn pijn die geraakt werd telkens als ik voelde dat ik misschien genegeerd werd. Ik heb het al eerder gezegd, en dat is omdat ik er heel hard in geloof, maar als je eenmaal een bepaalde overtuiging hebt, ga je daar bewijzen voor zoeken. Als je overtuiging is dat mensen je willen afwijzen, dan zal je daar bewijzen voor vinden, ook al vul je die zelf in. Daarom is het zo hardnekkig.En hoe heb jij dit overwonnen? Ik begrijp dat je daar nu minder (of niet meer?) mee worstelt?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 12 februari 2017 om 22:48
quote:Elmervrouw schreef op 12 februari 2017 @ 22:43:
[...]
En hoe heb jij dit overwonnen? Ik begrijp dat je daar nu minder (of niet meer?) mee worstelt?
Ik heb mijn overtuiging vervangen door: ik weet niet zeker of ...
Dus: 'iedereen heeft een hekel aan mij' is geworden 'ik weet niet zeker of iedereen een hekel aan mij heeft'.
Ik reageerde altijd alsof mijn overtuiging waar was. Het voelt namelijk als een allesomvattende pijn als die waar is. Ik reageer nu in het ergste geval alsof ik denk dat mijn overtuiging waar is, maar in vrijwel de meeste gevallen kan ik andere redenen verzinnen waarom ik een rotgevoel heb gekregen van iets wat een ander doet of nalaat. Vaak zijn dat triggers waarvan de ander helemaal niet op de hoogte is (mijn naam verkeerd uitspreken of mij net iets te lang plagen bijvoorbeeld).
Cognitieve gedragstherapie heeft mij daar voornamelijk bij geholpen. Niet alleen in therapievorm, maar ook door er veel over te lezen (zelfhulpboeken).
[...]
En hoe heb jij dit overwonnen? Ik begrijp dat je daar nu minder (of niet meer?) mee worstelt?
Ik heb mijn overtuiging vervangen door: ik weet niet zeker of ...
Dus: 'iedereen heeft een hekel aan mij' is geworden 'ik weet niet zeker of iedereen een hekel aan mij heeft'.
Ik reageerde altijd alsof mijn overtuiging waar was. Het voelt namelijk als een allesomvattende pijn als die waar is. Ik reageer nu in het ergste geval alsof ik denk dat mijn overtuiging waar is, maar in vrijwel de meeste gevallen kan ik andere redenen verzinnen waarom ik een rotgevoel heb gekregen van iets wat een ander doet of nalaat. Vaak zijn dat triggers waarvan de ander helemaal niet op de hoogte is (mijn naam verkeerd uitspreken of mij net iets te lang plagen bijvoorbeeld).
Cognitieve gedragstherapie heeft mij daar voornamelijk bij geholpen. Niet alleen in therapievorm, maar ook door er veel over te lezen (zelfhulpboeken).
zondag 12 februari 2017 om 22:48
Sofie.. Volkomen herkenbaar.
Zo mezelf in een weekend oppassen met neepje. Zo in staat op te voeden op mijn manier. Humor. Speels. Duidelijk. Respectvol.
En zo stuk zijn de dag erna. Of in de avond al.
Het doet gewoon zeer. Ik zal geen moeder zijn. Neptante ja. Peettante ja. Maar verder ben ik niks.
Zo mezelf in een weekend oppassen met neepje. Zo in staat op te voeden op mijn manier. Humor. Speels. Duidelijk. Respectvol.
En zo stuk zijn de dag erna. Of in de avond al.
Het doet gewoon zeer. Ik zal geen moeder zijn. Neptante ja. Peettante ja. Maar verder ben ik niks.
zondag 12 februari 2017 om 23:18
Na een drukke dag vergeet ik het soms ook gewoon. Maar ja, ik kan blijkbaar niet voldoende redenen geven om je van je overtuiging af te brengen. Dat geeft niet. Jij mag zelf bepalen wat je denkt. Ik bedoel helemaal niet dat je anderen er niet lastig mee moet vallen. Maar voor mij was het een grote openbaring dat ik zelf invloed had in wat ik wil geloven en denken, en dat ik daardoor mijn stemming leuker kan houden. Dat gun ik jou ook.
maandag 13 februari 2017 om 06:57
Bedankt voor jullie lieve reacties gisterenavond. Ik voelde me te verdrietig om te reageren, heb nog wel heel hard gehuild Alles klopt, wat jullie schreven. Het toelaten van het verdriet hierover vind ik moeilijk. Alsof ik mezelf er steeds aan moet herinneren: ik mag hier verdrietig om zijn. Ja, ik kan blij en dankbaar zijn voor het mooie van dit weekend en tegelijkertijd verdrietig zijn. Pffff. lastig! Ik wil dan inderdaad veel te snel 'loslaten' omdat, ja, waarom eigenlijk??? Omdat ik ergens vind dat ik me aanstel, omdat ik het misschien ergens stiekem 'gezeur' vind van mezelf. Daar is t weer, het stukje jezelf zoveel strenger beoordelen dan dat je ooit bij anderen zou doen....
Dankzij jullie berichtjes doe ik nu verwoede pogingen het verdriet wel toe te laten en dat voelt echt verdrietig.
quote:Sunemom schreef op 12 februari 2017 @ 23:02:
[...]
Maar het klopt wel dat mijn gevoel dat ik me genegeerd voel mijn probleem is. Net als dit allemaal mijn eigen probleem is, waar ik anderen niet mee lastig moet vallen. Zal daar zorgvuldiger in zijn.En dat laatste Sun, is nou precies een conclusie waarvan ik je smeek vraag deze niet te trekken. Wie heeft je gevraagd om hem/haar niet lastig te vallen? Wie heeft gezegd dat het lastigvallen is? Als je diegene nou niet meer lastig valt laat weten hoe het met je is en je alle andere mensen gewoon berichtjes blijft sturen, blijft bellen, blijft posten op het topic, dan zorg je voor jezelf. Door nog minder ruimte in te nemen, help je jezelf in ieder geval niet.
En shit, nou schiet ik weer in het overtuigen.... niet zo handig van mij. Sorry Sun. Als je het wilt doen zoals jij het wilt doen, mag dit natuurlijk. Alleen denk dan niet dat je dit voor de ander doet. Want ik geloof niet dat alle anderen om jou heen het weten te waarderen als jij je steeds meer verstopt.
Shit, nou doe ik het weer
Succes vandaag
@Hanke, dank je wel voor het delen. Ergens voelt het fijn voor mij dat je het herkent, maar ik vind het ook verdrietig voor je
@Snow, goede tip: ik weet niet zeker of..... Ik heb m hier op zo'n gele post-it geschreven om mezelf er aan te herinneren.
@BB, lief. Ik weet het wel zo'n beetje zeker omdat ik eind-30 ben en nog steeds in de kramp schiet als iemand mij alleen maar aankijkt alsof hij/zij me leuk vindt, aanraakt, ik een ieniemienie beetje opwinding voel. Ik heb een lange weg te gaan, tenminste, dat is de realistische inschatting van mij en de psych. Een weg die tijd kost en ik ook de tijd moet geven (net als Knuff, dat tempo moet omlaag). Tot gisteren had ik niet gevoeld dat het geen kinderen krijgen een issue voor me is. Ik schrik er ook echt een beetje van.
Voor jullie allemaal een fijne dag, met alles wat daarbij hoort.
Dankzij jullie berichtjes doe ik nu verwoede pogingen het verdriet wel toe te laten en dat voelt echt verdrietig.
quote:Sunemom schreef op 12 februari 2017 @ 23:02:
[...]
Maar het klopt wel dat mijn gevoel dat ik me genegeerd voel mijn probleem is. Net als dit allemaal mijn eigen probleem is, waar ik anderen niet mee lastig moet vallen. Zal daar zorgvuldiger in zijn.En dat laatste Sun, is nou precies een conclusie waarvan ik je smeek vraag deze niet te trekken. Wie heeft je gevraagd om hem/haar niet lastig te vallen? Wie heeft gezegd dat het lastigvallen is? Als je diegene nou niet meer lastig valt laat weten hoe het met je is en je alle andere mensen gewoon berichtjes blijft sturen, blijft bellen, blijft posten op het topic, dan zorg je voor jezelf. Door nog minder ruimte in te nemen, help je jezelf in ieder geval niet.
En shit, nou schiet ik weer in het overtuigen.... niet zo handig van mij. Sorry Sun. Als je het wilt doen zoals jij het wilt doen, mag dit natuurlijk. Alleen denk dan niet dat je dit voor de ander doet. Want ik geloof niet dat alle anderen om jou heen het weten te waarderen als jij je steeds meer verstopt.
Shit, nou doe ik het weer
Succes vandaag
@Hanke, dank je wel voor het delen. Ergens voelt het fijn voor mij dat je het herkent, maar ik vind het ook verdrietig voor je
@Snow, goede tip: ik weet niet zeker of..... Ik heb m hier op zo'n gele post-it geschreven om mezelf er aan te herinneren.
@BB, lief. Ik weet het wel zo'n beetje zeker omdat ik eind-30 ben en nog steeds in de kramp schiet als iemand mij alleen maar aankijkt alsof hij/zij me leuk vindt, aanraakt, ik een ieniemienie beetje opwinding voel. Ik heb een lange weg te gaan, tenminste, dat is de realistische inschatting van mij en de psych. Een weg die tijd kost en ik ook de tijd moet geven (net als Knuff, dat tempo moet omlaag). Tot gisteren had ik niet gevoeld dat het geen kinderen krijgen een issue voor me is. Ik schrik er ook echt een beetje van.
Voor jullie allemaal een fijne dag, met alles wat daarbij hoort.
maandag 13 februari 2017 om 08:16
Ik kan me voorstellen dat het heel verdrietig voelt om je te realiseren dat je dat misschien toch eigenlijk wel zou willen. Een vriendin, met eveneens een heftig verleden, heeft uiteindelijk gekozen voor bewust alleenstaand ouderschap. Zij wilde wel heel duidelijk kinderen, maar kon het idee van een relatie en alles wat daarbij hoort niet aan. Ik snap dat dat voor jou nog drie bruggen te ver is, maar hey is misschien een fijne gedachte dat er ook zonder partner en aan het einde van je vruchtbare leeftijd nog mogelijkheden zijn.
maandag 13 februari 2017 om 10:40
Hanke en Sofie
Sun ik denk aan je vandaag, hoop op een goede intake voor je lieverd
Snow hoop dat het goed met je gaat, nog in de positieve flow zeg maar
voor alle anderen
Vanmorgen in het zwembad geweest. Wat een overwinning, ben echt trots op mezelf.
Heb de tactiek van Snow ( dank je wel) toegepast.
Eerst thuis maar eens badpak aangedaan. Daarna andere kleren.
Toen tas ingepakt (bijna handdoek vergeten ).
Vervolgens in de auto (van gedachten moest ik op de fiets, maar ik had me voorgenomen me aan mijn eigen plan te houden. Want van hen moest ik ook perse minimaal een uur en zelf had ik bedacht dat een half uur al goed genoeg was voor de eerste keer).
Toen voor het zwembad parkeren, naar binnen.
Constateren dat het enorm druk is. Was er nog nooit op maandag geweest, maar blijkbaar is er dan ook ouder en kind zwemmen (wel in ander gedeelte, maar ok).
Besloten toch te gaan, want baantjes zwemmen was rustig.
Eenmaal in het water was het goed.
Natuurlijk. Daar ben ik gek op.
Gelukkig had een bijzonder iemand mij eraan herinnerd waarom ik ook alweer zo gek ben op zwemmen
Dat is moeilijk te bedenken als je hoofd vol zorgen en ellende zit.
Maar het was waar wat die persoon zei, zwemmen is zo fijn (voor mij althans).
Mij met moeite aan de afspraak gehouden van een half uur.
Maar zodra ik het water uitkwam daar heel blij mee zijn, want voelde al m'n spieren
En nu weer thuis en een paar keer goed ademen.
Want het was heel eng. Voorafgaand aan het zwemmen dacht ik alleen maar:
wie zit er nou op mij te wachten, ik ben alleen maar tot last, iedereen zal denken: zo'n jong iemand hoort aan het werk te zijn, wat moet zij hier, etc. etc.
Gelukkig kon ik een paar helpende gedachten er tegenover zetten, die helaas belachelijk werden gemaakt door m'n gedachten.
Maar ik heb tegen ze gezegd dat ik het toch ging doen.
En als het zo was dat iedereen me uitlachte en uitkotste, dat ik dan niet meer terug zou gaan.
Gelukkig is niks van dat alles gebeurd
Nu zeggen ze wel dat dat toeval is en de volgende keer alsnog gaat gebeuren.
Maar ze hadden nu ongelijk, dus dan misschien ook wel.
Ik probeer er blij mee te zijn, dat dit in elk geval is gelukt.
Sun ik denk aan je vandaag, hoop op een goede intake voor je lieverd
Snow hoop dat het goed met je gaat, nog in de positieve flow zeg maar
voor alle anderen
Vanmorgen in het zwembad geweest. Wat een overwinning, ben echt trots op mezelf.
Heb de tactiek van Snow ( dank je wel) toegepast.
Eerst thuis maar eens badpak aangedaan. Daarna andere kleren.
Toen tas ingepakt (bijna handdoek vergeten ).
Vervolgens in de auto (van gedachten moest ik op de fiets, maar ik had me voorgenomen me aan mijn eigen plan te houden. Want van hen moest ik ook perse minimaal een uur en zelf had ik bedacht dat een half uur al goed genoeg was voor de eerste keer).
Toen voor het zwembad parkeren, naar binnen.
Constateren dat het enorm druk is. Was er nog nooit op maandag geweest, maar blijkbaar is er dan ook ouder en kind zwemmen (wel in ander gedeelte, maar ok).
Besloten toch te gaan, want baantjes zwemmen was rustig.
Eenmaal in het water was het goed.
Natuurlijk. Daar ben ik gek op.
Gelukkig had een bijzonder iemand mij eraan herinnerd waarom ik ook alweer zo gek ben op zwemmen
Dat is moeilijk te bedenken als je hoofd vol zorgen en ellende zit.
Maar het was waar wat die persoon zei, zwemmen is zo fijn (voor mij althans).
Mij met moeite aan de afspraak gehouden van een half uur.
Maar zodra ik het water uitkwam daar heel blij mee zijn, want voelde al m'n spieren
En nu weer thuis en een paar keer goed ademen.
Want het was heel eng. Voorafgaand aan het zwemmen dacht ik alleen maar:
wie zit er nou op mij te wachten, ik ben alleen maar tot last, iedereen zal denken: zo'n jong iemand hoort aan het werk te zijn, wat moet zij hier, etc. etc.
Gelukkig kon ik een paar helpende gedachten er tegenover zetten, die helaas belachelijk werden gemaakt door m'n gedachten.
Maar ik heb tegen ze gezegd dat ik het toch ging doen.
En als het zo was dat iedereen me uitlachte en uitkotste, dat ik dan niet meer terug zou gaan.
Gelukkig is niks van dat alles gebeurd
Nu zeggen ze wel dat dat toeval is en de volgende keer alsnog gaat gebeuren.
Maar ze hadden nu ongelijk, dus dan misschien ook wel.
Ik probeer er blij mee te zijn, dat dit in elk geval is gelukt.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
maandag 13 februari 2017 om 11:15
Dank je Sun, hoe gaat het met je?
EV, dank je wel Ieder z'n ding natuurlijk.
Ik was altijd in het water te vinden vroeger,
en gelukkig is het net als fietsen, dat verleer je nooit meer.
Hoe gaat het met jou?
EV, dank je wel Ieder z'n ding natuurlijk.
Ik was altijd in het water te vinden vroeger,
en gelukkig is het net als fietsen, dat verleer je nooit meer.
Hoe gaat het met jou?
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
