Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel III
maandag 16 januari 2017 om 12:54
Hallo allemaal,
Op 26 nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de emdr is inmiddels bekend (eind januari).
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 3. De originele post was:
Sinds enige tijd lees ik mee op het forum en ik heb nu zelf een account aangemaakt, omdat ik graag van me af wil schrijven en hoop dat er nog goede tips gegeven worden waar ik zelf niet aan denk nu.
Het delen van mijn verhaal laat ik voor nu achterwege, een lange OP zal niemand lezen. Waar het om gaat is dat ik in mijn leven traumatische gebeurtenissen meegemaakt heb; ik ben als kind misbruikt, mishandeld en verwaarloosd (binnen ons gezin de laatste 2, het eerste door een ander persoon).
Afgelopen maand heb ik wederom wat vervelends meegemaakt, ik heb inmiddels een stabiele relatie, ben nu bijna 30 jaar en was in verwachting van ons eerste kindje, uitgelopen op een miskraam.
Op zich ben ik het verdriet van de miskraam redelijk aan het verwerken. Maar door deze gebeurtenis ben ik erg getriggerd, op meerdere gebieden. Daardoor beland ik weer in herbelevingen en nachtmerries en die maken mij vreselijk angstig. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan en valkuilen liggen op de loer. Ik wil dit graag op een goede manier aanpakken, maar hoe?! De eetbuien, het overgeven, snijden, dissociëren, etc. wil ik niet meer, daar ben ik al twee jaren van af. Maar de drang is zo groot, wat zou het opluchten.
Hulp krijg ik van een psycholoog en ik start binnenkort weer met EMDR, waar ik heel angstig voor ben, maar vast zal helpen. Tot die tijd zijn er ontelbaar veel momenten waarop ik in paniek ben, en niet wil terugvallen in het vroegere gedrag. Maar wat is het alternatief??
Bedankt voor het lezen, als het niet duidelijk is, spijt me dat, ik denk het zo goed geschreven te hebben.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Op 26 nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de emdr is inmiddels bekend (eind januari).
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 3. De originele post was:
Sinds enige tijd lees ik mee op het forum en ik heb nu zelf een account aangemaakt, omdat ik graag van me af wil schrijven en hoop dat er nog goede tips gegeven worden waar ik zelf niet aan denk nu.
Het delen van mijn verhaal laat ik voor nu achterwege, een lange OP zal niemand lezen. Waar het om gaat is dat ik in mijn leven traumatische gebeurtenissen meegemaakt heb; ik ben als kind misbruikt, mishandeld en verwaarloosd (binnen ons gezin de laatste 2, het eerste door een ander persoon).
Afgelopen maand heb ik wederom wat vervelends meegemaakt, ik heb inmiddels een stabiele relatie, ben nu bijna 30 jaar en was in verwachting van ons eerste kindje, uitgelopen op een miskraam.
Op zich ben ik het verdriet van de miskraam redelijk aan het verwerken. Maar door deze gebeurtenis ben ik erg getriggerd, op meerdere gebieden. Daardoor beland ik weer in herbelevingen en nachtmerries en die maken mij vreselijk angstig. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan en valkuilen liggen op de loer. Ik wil dit graag op een goede manier aanpakken, maar hoe?! De eetbuien, het overgeven, snijden, dissociëren, etc. wil ik niet meer, daar ben ik al twee jaren van af. Maar de drang is zo groot, wat zou het opluchten.
Hulp krijg ik van een psycholoog en ik start binnenkort weer met EMDR, waar ik heel angstig voor ben, maar vast zal helpen. Tot die tijd zijn er ontelbaar veel momenten waarop ik in paniek ben, en niet wil terugvallen in het vroegere gedrag. Maar wat is het alternatief??
Bedankt voor het lezen, als het niet duidelijk is, spijt me dat, ik denk het zo goed geschreven te hebben.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
dinsdag 14 februari 2017 om 11:32
quote:hanke321 schreef op 14 februari 2017 @ 10:04:
Gemeen van pa om dit soort dingen te zeggen. Want hij disst je ma van wie jij toch 50 % procent van je genen heb gekregen en wil je daarin dan niet zien. Naadt haar verslaving had ze vast kwaliteiten die hij aantrekkelijk vond anders was hij niet met haar in zee gegaan. Dat mooie van haar in jou wijst hij af.
Én hij schuift zijn verantwoordelijkheid als partner en als vader af.
Ja, ik baal ervan dat hij dat gedaan heeft. Indirect heeft hij mij ook gebruikt in de strijd vroeger. Door zich te gedragen als iemand die het allemaal overkomt, die slachtoffer is van zijn eigen vrouw, en enkel passief kan reageren. Nóóit preventief, nooit ons beschermend.. Dat is bizar. Als ik er aan terug denk; hij liet ons zó vaak alleen met haar, terwijl ze al dronken was. Terwijl ze al schreeuwde en vloekte en agressief was. En dan zei hij dat hij beter weg kon gaan, zodat ze niet meer boos op hem kon zijn.
Nee, klopt. Maar op wie werd ze dan boos?! Ik had ook wel weg willen gaan, ik had ook wel een auto willen hebben en vrienden en bescherming. De enige bescherming die ik had was door te dissociëren, dat is toch belachelijk..
Gemeen van pa om dit soort dingen te zeggen. Want hij disst je ma van wie jij toch 50 % procent van je genen heb gekregen en wil je daarin dan niet zien. Naadt haar verslaving had ze vast kwaliteiten die hij aantrekkelijk vond anders was hij niet met haar in zee gegaan. Dat mooie van haar in jou wijst hij af.
Én hij schuift zijn verantwoordelijkheid als partner en als vader af.
Ja, ik baal ervan dat hij dat gedaan heeft. Indirect heeft hij mij ook gebruikt in de strijd vroeger. Door zich te gedragen als iemand die het allemaal overkomt, die slachtoffer is van zijn eigen vrouw, en enkel passief kan reageren. Nóóit preventief, nooit ons beschermend.. Dat is bizar. Als ik er aan terug denk; hij liet ons zó vaak alleen met haar, terwijl ze al dronken was. Terwijl ze al schreeuwde en vloekte en agressief was. En dan zei hij dat hij beter weg kon gaan, zodat ze niet meer boos op hem kon zijn.
Nee, klopt. Maar op wie werd ze dan boos?! Ik had ook wel weg willen gaan, ik had ook wel een auto willen hebben en vrienden en bescherming. De enige bescherming die ik had was door te dissociëren, dat is toch belachelijk..
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
dinsdag 14 februari 2017 om 11:57
dinsdag 14 februari 2017 om 12:10
dinsdag 14 februari 2017 om 15:08
Wat verdrietig.
De omgeving waarin je opgroeit vind je normaal, denk ik. Omdat je nu eenmaal niks anders gewend bent en ook niet echt weet hoe het bij een ander gaat. Was er maar iemand een procent zo bezorgd om jou geweest als jij om anderen.
Je vindt natuurlijk dat jij andere regels verdient dan anderen, maar als je je voorstelt dat het jouw kind was, dan moet je wel inzien dat je beter verdiende. Jij hebt nooit teveel aandacht gekregen.
De omgeving waarin je opgroeit vind je normaal, denk ik. Omdat je nu eenmaal niks anders gewend bent en ook niet echt weet hoe het bij een ander gaat. Was er maar iemand een procent zo bezorgd om jou geweest als jij om anderen.
Je vindt natuurlijk dat jij andere regels verdient dan anderen, maar als je je voorstelt dat het jouw kind was, dan moet je wel inzien dat je beter verdiende. Jij hebt nooit teveel aandacht gekregen.
dinsdag 14 februari 2017 om 15:42
Juist die straffen herbeleven is verschrikkelijk pijnlijk
Net zo pijnlijk als het misbruik
Misschien nog wel pijnlijker
Omdat ik van haar hield
Als een dochter van haar moeder
Van de dader hield ik niet
Niet zoals van mijn ouders
Dat de persoon waarvan ik het meest hoopte
En verlangde
En misschien wel vertrouwde (?)
Zoals een kind haar ouders vertrouwt
Dat juist die persoon met zoveel haat mij pijn deed
Dat snijdt door mijn lichaam
Net zo pijnlijk als het misbruik
Misschien nog wel pijnlijker
Omdat ik van haar hield
Als een dochter van haar moeder
Van de dader hield ik niet
Niet zoals van mijn ouders
Dat de persoon waarvan ik het meest hoopte
En verlangde
En misschien wel vertrouwde (?)
Zoals een kind haar ouders vertrouwt
Dat juist die persoon met zoveel haat mij pijn deed
Dat snijdt door mijn lichaam
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
dinsdag 14 februari 2017 om 15:52
Ik vind het mooi dat je zo boos bent. Volgens mij is je boosheid namelijk een manier om voor jezelf op te komen. Beter nu dan nooit. Ik ben natuurlijk geen psych, maar volgens mij betekent dat echt dat je aan het verwerken bent.
Als je elke keer straf krijgt of anderszins wordt afgeleerd om voor jezelf op te komen, is het niet gek dat je veel moeite hebt om jezelf op de eerste plek te zetten. Daar groei je niet zomaar overheen vrees ik. Ik worstel er ook mee. Stapje voor stapje.
Weet je vriend van wat je hierboven vertelt? Eigenlijk hebben je ouders je constant dingen kwalijk genomen die jou helemaal niet kwalijk genomen konden worden. Wat zal dat verwarrend zijn geweest voor jou als klein meisje.
Als je elke keer straf krijgt of anderszins wordt afgeleerd om voor jezelf op te komen, is het niet gek dat je veel moeite hebt om jezelf op de eerste plek te zetten. Daar groei je niet zomaar overheen vrees ik. Ik worstel er ook mee. Stapje voor stapje.
Weet je vriend van wat je hierboven vertelt? Eigenlijk hebben je ouders je constant dingen kwalijk genomen die jou helemaal niet kwalijk genomen konden worden. Wat zal dat verwarrend zijn geweest voor jou als klein meisje.
dinsdag 14 februari 2017 om 16:14
Ook voor jou Snow
Mooi, dat stapje voor stapje
Ik mag er niet over praten en schrijven
Ik durf het denk ik niet te laten staan
Want ik praat verkeerd over mijn moeder
Mijn vriend weet het dus ook niet
Ik zal dit niemand vertellen of laten lezen
Misschien ooit?
Jullie durf ik een beetje...
Mooi, dat stapje voor stapje
Ik mag er niet over praten en schrijven
Ik durf het denk ik niet te laten staan
Want ik praat verkeerd over mijn moeder
Mijn vriend weet het dus ook niet
Ik zal dit niemand vertellen of laten lezen
Misschien ooit?
Jullie durf ik een beetje...
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
dinsdag 14 februari 2017 om 16:21
Ik heb het gelezen.
Ik weet niet of je boosheid zo aan kunt pakken, maar als ik verdriet heb als het kleine meisje, dan probeer ik haar als volwassene te troosten. Fijne muziek luisteren, iets creatiefs doen (op haar niveau zeg maar), mijn slobberkleding aan waar ik lekker in weg kan kruipen. Ik heb het gevoel dat dat helpt. Dat ik mezelf daarmee leer dat het verdriet er mag zijn. Zoiets zou je ook kunnen doen met boosheid. Ik vind dat wel een stuk moeilijker, maar soms kras ik lekker op een stuk papier of ik geef een schop tegen blikjes die nog naar het afvalscheidingsstation moeten worden gebracht (dat maakt veel geluid). Het kind is boos, verdrietig, en die boosheid en het verdriet mogen geüit worden. Nu wel. Nu is er ruimte voor. Nu mag het.
Ik weet niet of je boosheid zo aan kunt pakken, maar als ik verdriet heb als het kleine meisje, dan probeer ik haar als volwassene te troosten. Fijne muziek luisteren, iets creatiefs doen (op haar niveau zeg maar), mijn slobberkleding aan waar ik lekker in weg kan kruipen. Ik heb het gevoel dat dat helpt. Dat ik mezelf daarmee leer dat het verdriet er mag zijn. Zoiets zou je ook kunnen doen met boosheid. Ik vind dat wel een stuk moeilijker, maar soms kras ik lekker op een stuk papier of ik geef een schop tegen blikjes die nog naar het afvalscheidingsstation moeten worden gebracht (dat maakt veel geluid). Het kind is boos, verdrietig, en die boosheid en het verdriet mogen geüit worden. Nu wel. Nu is er ruimte voor. Nu mag het.
dinsdag 14 februari 2017 om 16:25
"Natuurlijk strafte x me", dat zit heel diep. Ik heb dat ook met de pesterijen/verwaarlozing. Dat ik nog steeds vind dat ik teveel ruimte inneem op deze wereld, dat ik er eigenlijk niet mag zijn, dat ik lastig ben. Maar naast onze geïnternaliseerde negatieve gedachten hebben we ook een volwassen stem nu. En die weet best wel hoe het echt zit. Dat wij er mogen zijn en geen straf verdienen, net als ieder ander in onze situatie.
dinsdag 14 februari 2017 om 16:40
dinsdag 14 februari 2017 om 16:43
En ook je post van 16.21, Snow.
Wat zeg je wijze dingen.
Het mag er nu zijn. Je helpt mij hier ook mee. Ik ben nog teveel dat kleine meisje aan het wegdrukken. Hm, klinkt al afschuwelijk als ik dat hier zo zeg. Ik zou haar juist alle ruimte moeten geven. Het leuke lieve creatieve kind mag er wel zijn, maar het verdrietige, bange kind niet? Die heeft juist het allerhardst steun nodig.
Wat zeg je wijze dingen.
Het mag er nu zijn. Je helpt mij hier ook mee. Ik ben nog teveel dat kleine meisje aan het wegdrukken. Hm, klinkt al afschuwelijk als ik dat hier zo zeg. Ik zou haar juist alle ruimte moeten geven. Het leuke lieve creatieve kind mag er wel zijn, maar het verdrietige, bange kind niet? Die heeft juist het allerhardst steun nodig.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 14 februari 2017 om 16:48
Ik heb je gelezen Knuff
Het is zo dapper van je dat je deze gevoelens toe laat en dat je ze met ons deelt. Je mag ze altijd met ons delen. En ook met je twee lieve en betrouwbare therapeuten. Als je het te eng vindt, kun je het ze laten lezen en daarna meteen door de papierversnipperaar laten gooien.
Het raakt me te lezen hoe alleen je stond. Met de nadruk op stond. Het is voorbij.
Wat verdrietig en wat gemeen. Wat hebben je ouders veel steken laten vallen. Je had hun liefde nodig en ze hebben je die onthouden. Niet omdat jij het niet waard was of niet verdiende, maar omdat zij het niet konden. En ook dat is nu voorbij. Want je bent geen kind meer. Je hebt hun liefde niet meer nodig. Je kunt overleven nu, en hoe boos het je ook maakt, hoeveel verdriet je er ook om zult voelen, jouw leven gaat door. Je bent niet langer afhankelijk van hen. Het is voorbij.
Misschien kun je jezelf elke keer als je deze heftige gevoelens ervaart, geruststellen door jezelf uit te leggen dat het voelt alsof het nu gebeurt, maar dat het echt voorbij is. Het is voorbij. Elke keer opnieuw, elk moment, elke dag. Het kost veel uithoudingsvermogen en discipline, maar je hebt eerder al bewezen dat je daarover beschikt.
Mij helpt het. De pijn wordt steeds een beetje minder, een beetje minder scherp en rauw. Soms piekt het weer even en misschien heb ik de geruststelling mijn hele leven nog nodig. Want het zit heel diep. Bij mij gaat het om emotionele verwaarlozing, bij jou zit daar 'echte' mishandeling bij. Het is niet niks, wat er gebeurd is.
Het is zo dapper van je dat je deze gevoelens toe laat en dat je ze met ons deelt. Je mag ze altijd met ons delen. En ook met je twee lieve en betrouwbare therapeuten. Als je het te eng vindt, kun je het ze laten lezen en daarna meteen door de papierversnipperaar laten gooien.
Het raakt me te lezen hoe alleen je stond. Met de nadruk op stond. Het is voorbij.
Wat verdrietig en wat gemeen. Wat hebben je ouders veel steken laten vallen. Je had hun liefde nodig en ze hebben je die onthouden. Niet omdat jij het niet waard was of niet verdiende, maar omdat zij het niet konden. En ook dat is nu voorbij. Want je bent geen kind meer. Je hebt hun liefde niet meer nodig. Je kunt overleven nu, en hoe boos het je ook maakt, hoeveel verdriet je er ook om zult voelen, jouw leven gaat door. Je bent niet langer afhankelijk van hen. Het is voorbij.
Misschien kun je jezelf elke keer als je deze heftige gevoelens ervaart, geruststellen door jezelf uit te leggen dat het voelt alsof het nu gebeurt, maar dat het echt voorbij is. Het is voorbij. Elke keer opnieuw, elk moment, elke dag. Het kost veel uithoudingsvermogen en discipline, maar je hebt eerder al bewezen dat je daarover beschikt.
Mij helpt het. De pijn wordt steeds een beetje minder, een beetje minder scherp en rauw. Soms piekt het weer even en misschien heb ik de geruststelling mijn hele leven nog nodig. Want het zit heel diep. Bij mij gaat het om emotionele verwaarlozing, bij jou zit daar 'echte' mishandeling bij. Het is niet niks, wat er gebeurd is.
dinsdag 14 februari 2017 om 16:49
Ik heb ook zo'n dagje. M'n vriend heeft een vrije dag en is van huis om zich te vermaken. En ik heb van alles te doen, maar ik heb er moeite mee. Ik voel me zo verlaten. Nou ja, niet ik, de kleine ik. Dus toen heb ik eerst een leuke film gekeken en nu luister ik al een paar uur leuke muziek (lekker hard aan) en doe ik wat ik moet doen. Het hoeft niet allemaal op de moeilijkste stand, dat vergeet ik wel eens. Maar vandaag dacht ik eraan.
dinsdag 14 februari 2017 om 16:51
quote:SF_ schreef op 14 februari 2017 @ 16:25:
[...] Dat ik nog steeds vind dat ik teveel ruimte inneem op deze wereld, dat ik er eigenlijk niet mag zijn, dat ik lastig ben. Maar naast onze geïnternaliseerde negatieve gedachten hebben we ook een volwassen stem nu. En die weet best wel hoe het echt zit. Dat wij er mogen zijn en geen straf verdienen, net als ieder ander in onze situatie.
Mooi gezegd Snow! We kunnen onszelf en elkaar hier niet vaak genoeg op wijzen. Dank je wel, ik heb er veel aan.
En even voor jou: mijn bescheiden mening is dat jij totaal niet teveel ruimte inneemt. Nog niet een beetje teveel. Nog geen millimeter teveel.
Fijn dat je er bent.
[...] Dat ik nog steeds vind dat ik teveel ruimte inneem op deze wereld, dat ik er eigenlijk niet mag zijn, dat ik lastig ben. Maar naast onze geïnternaliseerde negatieve gedachten hebben we ook een volwassen stem nu. En die weet best wel hoe het echt zit. Dat wij er mogen zijn en geen straf verdienen, net als ieder ander in onze situatie.
Mooi gezegd Snow! We kunnen onszelf en elkaar hier niet vaak genoeg op wijzen. Dank je wel, ik heb er veel aan.
En even voor jou: mijn bescheiden mening is dat jij totaal niet teveel ruimte inneemt. Nog niet een beetje teveel. Nog geen millimeter teveel.
Fijn dat je er bent.
dinsdag 14 februari 2017 om 16:55
quote:Sofie1979 schreef op 14 februari 2017 @ 16:51:
[...]
Mooi gezegd Snow! We kunnen onszelf en elkaar hier niet vaak genoeg op wijzen. Dank je wel, ik heb er veel aan.
En even voor jou: mijn bescheiden mening is dat jij totaal niet teveel ruimte inneemt. Nog niet een beetje teveel. Nog geen millimeter teveel.
Fijn dat je er bent. Ja maar dat weten we ergens allemaal wel over onszelf. Het is alleen dat irritante stemmetje dat alsmaar alternatieve dimensies blijft verzinnen als 'dat zegt ze alleen maar omdat ... , maar eigenlijk vindt ze net als iedereen dat jij er niet mag zijn'. En het hangt een beetje van de bui af of je naar dat stemmetje gaat luisteren.
[...]
Mooi gezegd Snow! We kunnen onszelf en elkaar hier niet vaak genoeg op wijzen. Dank je wel, ik heb er veel aan.
En even voor jou: mijn bescheiden mening is dat jij totaal niet teveel ruimte inneemt. Nog niet een beetje teveel. Nog geen millimeter teveel.
Fijn dat je er bent. Ja maar dat weten we ergens allemaal wel over onszelf. Het is alleen dat irritante stemmetje dat alsmaar alternatieve dimensies blijft verzinnen als 'dat zegt ze alleen maar omdat ... , maar eigenlijk vindt ze net als iedereen dat jij er niet mag zijn'. En het hangt een beetje van de bui af of je naar dat stemmetje gaat luisteren.
dinsdag 14 februari 2017 om 17:30
Kennen jullie die reclame nog van jaren geleden, van de overheid dat je als fietser je licht moet aandoen? In de reclame wordt een jongen door iedereen genegeerd tot hij een lampje draagt. En dan zegt iemand "waar was je nou?" en op dat moment moest ik steeds mijn tranen inhouden.
https://www.youtube.com/watch?v=FZNkrM-yOOI
https://www.youtube.com/watch?v=FZNkrM-yOOI
dinsdag 14 februari 2017 om 17:49
Het is zo bijzonder om te merken hoe jullie reageren Snow, Elmervrouw en Sofie
Dat raakt me heel erg, doet fysiek pijn omdat het zulke lieve en steunende woorden zijn
Gericht ook op het deel dat dit meemaakte, dat heel bang is en niet gelooft dat het verteld mag worden
Naast de erkenning en herkenning is hoe jullie ermee omgaan ook heel fijn om te lezen; die slobbertrui of film of muziek of gerust stellende woorden richting mezelf, het zijn allemaal dingen die mij helpen, omdat ik nooit geleerd heb troostend of lief naar mezelf te zijn
Ik vind dat vooral moeilijk omdat ik bijna altijd nog denk dat ik dat niet verdien, maar ook omdat het deel wat het meegemaakt heeft dan gehoord en gezien wordt en haar pijn en emoties laat voelen. En dat doet zeer
Ook voor jullie dikke knuffels want jullie hebben stuk voor stuk ook veel te veel meegemaakt dan een kind zou mogen meemaken
Dat raakt me heel erg, doet fysiek pijn omdat het zulke lieve en steunende woorden zijn
Gericht ook op het deel dat dit meemaakte, dat heel bang is en niet gelooft dat het verteld mag worden
Naast de erkenning en herkenning is hoe jullie ermee omgaan ook heel fijn om te lezen; die slobbertrui of film of muziek of gerust stellende woorden richting mezelf, het zijn allemaal dingen die mij helpen, omdat ik nooit geleerd heb troostend of lief naar mezelf te zijn
Ik vind dat vooral moeilijk omdat ik bijna altijd nog denk dat ik dat niet verdien, maar ook omdat het deel wat het meegemaakt heeft dan gehoord en gezien wordt en haar pijn en emoties laat voelen. En dat doet zeer
Ook voor jullie dikke knuffels want jullie hebben stuk voor stuk ook veel te veel meegemaakt dan een kind zou mogen meemaken
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
dinsdag 14 februari 2017 om 18:13
Snow ik ken 'm en snap je gevoel
Vanmiddag overspoeld door de beelden en zo moe dat mijn ogen wel dicht vielen maar mijn lichaam verkrampte, schokte bij de beelden, zo naar Het is dan letterlijk vechten, fysiek, plus mentaal put het me ook compleet uit
Nu enorme drang, omdat ik slecht bezig ben geweest: slachtoffer achtig heb gedaan, de schuld afgeschoven, ik verdien heel veel straf voor wat ik vanmiddag dacht en weer voor me zag gebeuren, ik ben zo slecht, moet daar iets tegen doen.
Vanmiddag overspoeld door de beelden en zo moe dat mijn ogen wel dicht vielen maar mijn lichaam verkrampte, schokte bij de beelden, zo naar Het is dan letterlijk vechten, fysiek, plus mentaal put het me ook compleet uit
Nu enorme drang, omdat ik slecht bezig ben geweest: slachtoffer achtig heb gedaan, de schuld afgeschoven, ik verdien heel veel straf voor wat ik vanmiddag dacht en weer voor me zag gebeuren, ik ben zo slecht, moet daar iets tegen doen.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
