Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel IV
donderdag 16 februari 2017 om 09:35
Hallo allemaal,
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de traumatherapie is inmiddels geweest (eind januari) en vanaf maart zal ik wekelijks die therapie volgen.
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden, van borrelnootjes tot paaseitjes, en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 4. De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Link naar deel 3:
Paniek door de herbelevingen - deel III
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de traumatherapie is inmiddels geweest (eind januari) en vanaf maart zal ik wekelijks die therapie volgen.
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden, van borrelnootjes tot paaseitjes, en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 4. De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Link naar deel 3:
Paniek door de herbelevingen - deel III
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
woensdag 5 april 2017 om 21:28
Yellow
Iedereen mag hier schrijven, ik ben blij met elke schrijver omdat het betekent dat meer mensen het topic vinden en steun kunnen ervaren in deze moeilijke periode. Dus ook jij!
En je hebt hier al geschreven en mag schrijven wanneer je dat wilt
Doe maar wat goed is voor jou nu, dat is hard nodig, het is al zwaar genoeg
Iedereen mag hier schrijven, ik ben blij met elke schrijver omdat het betekent dat meer mensen het topic vinden en steun kunnen ervaren in deze moeilijke periode. Dus ook jij!
En je hebt hier al geschreven en mag schrijven wanneer je dat wilt
Doe maar wat goed is voor jou nu, dat is hard nodig, het is al zwaar genoeg
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
woensdag 5 april 2017 om 21:29
woensdag 5 april 2017 om 21:53
Dit is hoe ik mijn verhaal tegenwoordig zie:
Als jong meisje rond de 8/9 jaar en later rond mijn 11e heb ik dingen meegemaakt die ptss kunnen veroorzaken. Ik herrinner me nu ook weer goed momenten. Dat ik bijvoorbeeld bang was op straat, dat er iemand in de bosjes zou zitten, en meer van die onrealistische dingen. Alleen ik ben opgegroeid in een familie waar niet gepraat word. Dus is mijn overlevingsmechanisme geworden om maar zoveel mogelijk te doen. Altijd bezig. Ik was dat meisje dat hoge cijfers haalde, fanatiek sportte, werkte en vrijwilligerswerk deed.. echt altijd bezig. Stappen, geen tijd voor, om 7 uur op zaterdag begon mijn dag weer. En als ik dan op de bank zat, had ik een tijdschrift en laptop op schoot, en stond de tv aan. Een ding was niet genoeg om me bezig te houden. De herrinneringen waren veilig weggestopt in een doosje, gevoelens ver weg, achteraf gezien.
Op mijn 18e ben ik samen gaan wonen met mijn jeugdvriend. Op dat punt werd ik steeds moeier. Mijn vriend had last van een dwangstoornis en lichtte sociale angst en depressies. Later kwam daar nog bij dat hij een ontwijkende persoonlijkheid heeft. Dus alles kwam altijd op mijn bordje neer. Ik heb hem proberen te steunen, heb geholpen met hulp zoeken, ben meegeweest naar therapie, heb mijn bijbaan zelfs opgezegd zodat hij zich niet meer druk hoefde te maken om het huishouden. Toen begon ik moeier en moeier te worden, ik kreeg de diagnose fibromyalgie. Mijn ex was er helemaal niet voor me. Ik voelde me continue onrustig. Moest stoppen met het sporten en viel in een gat. Revalidatie haalde niks uit. Ik werd moeier meer spierpijn, onrustiger, opgefokter. Uiteindelijk moeten stoppen met mijn opleiding.
En toen knalde het doosje met alle herrinneringen bezig. Voor mij is bovenstaand verhaal de waarheid. Maar dan, als ik dat probeer te communiceren naar de buitenwereld.. ik voel me in de steek gelaten. Voor mijn ouders is het geen probleem omdat die dingen gebeurd zijn, nee het is een probleem omdat ik er nu mee zit en het niet gewoon kan vergeten. Ik probeer al sinds februari 2016 psychische hulp te krijgen. Mijn eerste huisarts wilde me niet geloven en heeft erg op me ingepraat dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb. Omdat ik haar EEN keer gezien had en tijdens die afspraak een paniekaanval kreeg. Ze wilde daarna niet eens meer de brief lezen waarin ik het probeerde uit te leggen. Later is de doorverwijzing wel recht gezet. Maar.. het duurt nu al zo lang ik twijfel zo aan mezelf mijn angsten worden steeds erger ik vind het moeilijk om te zeggen dat wat hierboven voor mij de waarheid is. Omdat iedere roep om hulp me geen steek verder lijkt te brengen.
Willen jullie niet quoten svp.
Als jong meisje rond de 8/9 jaar en later rond mijn 11e heb ik dingen meegemaakt die ptss kunnen veroorzaken. Ik herrinner me nu ook weer goed momenten. Dat ik bijvoorbeeld bang was op straat, dat er iemand in de bosjes zou zitten, en meer van die onrealistische dingen. Alleen ik ben opgegroeid in een familie waar niet gepraat word. Dus is mijn overlevingsmechanisme geworden om maar zoveel mogelijk te doen. Altijd bezig. Ik was dat meisje dat hoge cijfers haalde, fanatiek sportte, werkte en vrijwilligerswerk deed.. echt altijd bezig. Stappen, geen tijd voor, om 7 uur op zaterdag begon mijn dag weer. En als ik dan op de bank zat, had ik een tijdschrift en laptop op schoot, en stond de tv aan. Een ding was niet genoeg om me bezig te houden. De herrinneringen waren veilig weggestopt in een doosje, gevoelens ver weg, achteraf gezien.
Op mijn 18e ben ik samen gaan wonen met mijn jeugdvriend. Op dat punt werd ik steeds moeier. Mijn vriend had last van een dwangstoornis en lichtte sociale angst en depressies. Later kwam daar nog bij dat hij een ontwijkende persoonlijkheid heeft. Dus alles kwam altijd op mijn bordje neer. Ik heb hem proberen te steunen, heb geholpen met hulp zoeken, ben meegeweest naar therapie, heb mijn bijbaan zelfs opgezegd zodat hij zich niet meer druk hoefde te maken om het huishouden. Toen begon ik moeier en moeier te worden, ik kreeg de diagnose fibromyalgie. Mijn ex was er helemaal niet voor me. Ik voelde me continue onrustig. Moest stoppen met het sporten en viel in een gat. Revalidatie haalde niks uit. Ik werd moeier meer spierpijn, onrustiger, opgefokter. Uiteindelijk moeten stoppen met mijn opleiding.
En toen knalde het doosje met alle herrinneringen bezig. Voor mij is bovenstaand verhaal de waarheid. Maar dan, als ik dat probeer te communiceren naar de buitenwereld.. ik voel me in de steek gelaten. Voor mijn ouders is het geen probleem omdat die dingen gebeurd zijn, nee het is een probleem omdat ik er nu mee zit en het niet gewoon kan vergeten. Ik probeer al sinds februari 2016 psychische hulp te krijgen. Mijn eerste huisarts wilde me niet geloven en heeft erg op me ingepraat dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb. Omdat ik haar EEN keer gezien had en tijdens die afspraak een paniekaanval kreeg. Ze wilde daarna niet eens meer de brief lezen waarin ik het probeerde uit te leggen. Later is de doorverwijzing wel recht gezet. Maar.. het duurt nu al zo lang ik twijfel zo aan mezelf mijn angsten worden steeds erger ik vind het moeilijk om te zeggen dat wat hierboven voor mij de waarheid is. Omdat iedere roep om hulp me geen steek verder lijkt te brengen.
Willen jullie niet quoten svp.
woensdag 5 april 2017 om 22:12
Yellow, die eerste huisarts is ehm een kluns vooringenomen gelukkig je voormalig huisarts.
Wachtlijsten in de ggz zijn lang, maar je hebt je intake toch laatst gehad? Dat betekent dat er nu dingen in werking zijn gezet. Weet je al wanneer je meer hoort? Zo nee, iedere week bellen en vragen wanneer dat is. Hoe zwaar het ook is - zeker voor iemand die moe is én angstklachten heeft. Anders wacht je misschien onnodig lang.
Verder is het mij niet duidelijk uit je verhaal of je als kind al angsten had of dat er iets gebeurd is. In het eerste geval: heb je daar geen begeleiding bij gekregen? In het tweede geval: zelfde vraag plus heb je geleerd om/hulp gehad bij dingen (uit kindertijd, relatie met zieke partner, zelf ziek zijn) verwerken? Je hoeft het niet te vertellen, maar het kan je helpen je hulpvraag te concretiseren. Zodat je snel bij de juiste hulpverlener komt.
Tot slot: je vriendje is nu toch weer opgeknapt? Of heb je inmiddels een ander? In ieder geval had ik altijd van je begrepen dat je juist blij was met je ondernemende vriend? (Of loop ik nu weer mensen te verwarren?)
Ik ga nu slapen, morgen vroeg op, maar ik lees morgen weer. 's Avonds.
Wachtlijsten in de ggz zijn lang, maar je hebt je intake toch laatst gehad? Dat betekent dat er nu dingen in werking zijn gezet. Weet je al wanneer je meer hoort? Zo nee, iedere week bellen en vragen wanneer dat is. Hoe zwaar het ook is - zeker voor iemand die moe is én angstklachten heeft. Anders wacht je misschien onnodig lang.
Verder is het mij niet duidelijk uit je verhaal of je als kind al angsten had of dat er iets gebeurd is. In het eerste geval: heb je daar geen begeleiding bij gekregen? In het tweede geval: zelfde vraag plus heb je geleerd om/hulp gehad bij dingen (uit kindertijd, relatie met zieke partner, zelf ziek zijn) verwerken? Je hoeft het niet te vertellen, maar het kan je helpen je hulpvraag te concretiseren. Zodat je snel bij de juiste hulpverlener komt.
Tot slot: je vriendje is nu toch weer opgeknapt? Of heb je inmiddels een ander? In ieder geval had ik altijd van je begrepen dat je juist blij was met je ondernemende vriend? (Of loop ik nu weer mensen te verwarren?)
Ik ga nu slapen, morgen vroeg op, maar ik lees morgen weer. 's Avonds.
woensdag 5 april 2017 om 22:19
Er is iets gebeurd waardoor die angsten onstaan zijn. En nee die hulp heb ik nooit gehad, als kind werd ik nooir gehoord en nu probeer ik al 1,5 jaar hulp te krijgen. Daarvoor heb ik wat mijn relatie betreft steun proberen te zoeken bij mijn ouders maar daar is het er goed ingestampt dat je voor iemand gegaan bent en dat je dan niet meer voor jezelf kiest. Mijn vader is zelfs boos op me geweest want hij kon niet begrijpen hoe ik er nou zo'n last van kan hebben.
Ik heb tegenwoordig een andere hele leuke vriend. Ik vind het altijd een beetje moeilijk om mijn vorige relatie te benoemen. Het is niet zomaar een ex, ik ben van mijn 13e tot 22e bij hem geweest zeg maar.
Ik heb tegenwoordig een andere hele leuke vriend. Ik vind het altijd een beetje moeilijk om mijn vorige relatie te benoemen. Het is niet zomaar een ex, ik ben van mijn 13e tot 22e bij hem geweest zeg maar.
woensdag 5 april 2017 om 22:23
quote:Knuffelbeertjes schreef op 05 april 2017 @ 21:15:
[...]
Nee, dit is heel anders
Dit is de dialoog van één deeltje met zichzelf. Dat is niet angstig of vervelend oid
Gewoon wel interessant zelfs
Net of ik een engeltje op m'n ene schouder heb en een duiveltje op de ander (maar het duiveltje heeft zich ook vermomd als engeltje, best schattig ).
Dat is heel iets anders dan de gesprekken in mijn hoofd, de verschillende deeltjes die met elkaar praten én de gedachten die praten. Niet vergelijkbaar.
Bedankt voor al je fijne woorden Tobbie
Mezelf als belangrijke troef zien kan best werken Bedankt voor je uitleg, ik vroeg me af wat het was, hoe het bij jou werkt. Omdat ik zulke gesprekken herken.
[...]
Nee, dit is heel anders
Dit is de dialoog van één deeltje met zichzelf. Dat is niet angstig of vervelend oid
Gewoon wel interessant zelfs
Net of ik een engeltje op m'n ene schouder heb en een duiveltje op de ander (maar het duiveltje heeft zich ook vermomd als engeltje, best schattig ).
Dat is heel iets anders dan de gesprekken in mijn hoofd, de verschillende deeltjes die met elkaar praten én de gedachten die praten. Niet vergelijkbaar.
Bedankt voor al je fijne woorden Tobbie
Mezelf als belangrijke troef zien kan best werken Bedankt voor je uitleg, ik vroeg me af wat het was, hoe het bij jou werkt. Omdat ik zulke gesprekken herken.
woensdag 5 april 2017 om 22:30
Yellow, het is natuurlijk k*t als je vader zo boos is en je niet steunt. Maar uiteindelijk hoeft hij het niet te begrijpen en klinkt hij ook niet als iemand die emotionele steun kan geven. Hij hoeft er ook niet mee te leven. Jij wel. En jij hebt er last van, dus je zoekt hulp. Da's een betere strategie dan boos worden op mensen die erkennen dat ze een probleem hebben en er aan willen werken.
Laat je niet ontmoedigen door het lange zoeken naar (de juiste) hulp; hier kunnen mensen erover meepraten.
Laat je niet ontmoedigen door het lange zoeken naar (de juiste) hulp; hier kunnen mensen erover meepraten.
woensdag 5 april 2017 om 22:43
Psych mailt dat ze respecteert als ik wil afronden maar dan wel via een laatste gesprek om eea te evalueren. Ik heb gemaild dat ik vind dat ze haar tijd beter aan iemand anders kan besteden
Geen reactie meer gehad. Ik durf er niet meer op terug te komen. En ook niet meer te gaan want dan heeft ze vast al iemand anders op mijn tijd gezet.
Ik voel me heel naar.
Ik vind het zo pijnlijk dat een thercontact niet onvoorwaardelijk is dat ik dan liever alleen blijf aanmodderen. Idd zelf afwijzen om pijn v afwijzing of besef van de voorwaardelijkheid en eindigheid niet te hoeven voelen
Geen reactie meer gehad. Ik durf er niet meer op terug te komen. En ook niet meer te gaan want dan heeft ze vast al iemand anders op mijn tijd gezet.
Ik voel me heel naar.
Ik vind het zo pijnlijk dat een thercontact niet onvoorwaardelijk is dat ik dan liever alleen blijf aanmodderen. Idd zelf afwijzen om pijn v afwijzing of besef van de voorwaardelijkheid en eindigheid niet te hoeven voelen
woensdag 5 april 2017 om 22:49
@Yellow, je bent onlangs toch met therapie begonnen? Of haal ik nou mensen door elkaar. Knuff, waar blijft die tabel???
Wat betreft je verleden: het maakt niet uit in hoeverre iets geheel echt gebeurd is. Het gaat erom hoe jij dingen hebt beleefd en hoe je deze hebt verwerkt.
Wat betreft het eerste: je beleving was heftig, wat betreft het tweede, dit is blijkbaar niet goed gegaan.
Het is heel rot dat je daarvoor de steun van je ouders niet hebt gehad en nu nog altijd niet krijgt. Zijn er andere mensen door wie je je gesteund voelt? Of aan wie je steun zou durven vragen?
Heel irritant dat het tot nu toe niet gelukt is de juiste hulp te krijgen. Ik hoop voor je dat je nu snel de therapie krijgt die jou helpt om je leven weer op de rit te krijgen.
Je mag er hier altijd over schrijven. Veel mensen op dit topic vinden het eng om hier ruimte in te nemen, maar dit mag gewoon. En je zegt niet snel iets 'lulligs', hoogstens haal je een keer wat mensen door elkaar. Maar dan geef je Knuff gewoon de schuld, want die weigert een tabel te maken . Of je geeft een keer een verkeerde tip. Dan is dit een prachtig leermoment voor jezelf en voor diegene voor wie de tip bedoeld was. Echt, we weten het hier altijd positief te draaien. Als het positieve vaatje leeg is, gooit Pruttel er wel weer iets in.
Dus weet dat je je daar niet druk om hoeft te maken.
Voor iedereen verder: ik heb jullie gelezen, het is nu een beetje teveel voor me om te reageren. Maar jullie zijn allemaal lieverds, echt waar! Slaap lekker
Wat betreft je verleden: het maakt niet uit in hoeverre iets geheel echt gebeurd is. Het gaat erom hoe jij dingen hebt beleefd en hoe je deze hebt verwerkt.
Wat betreft het eerste: je beleving was heftig, wat betreft het tweede, dit is blijkbaar niet goed gegaan.
Het is heel rot dat je daarvoor de steun van je ouders niet hebt gehad en nu nog altijd niet krijgt. Zijn er andere mensen door wie je je gesteund voelt? Of aan wie je steun zou durven vragen?
Heel irritant dat het tot nu toe niet gelukt is de juiste hulp te krijgen. Ik hoop voor je dat je nu snel de therapie krijgt die jou helpt om je leven weer op de rit te krijgen.
Je mag er hier altijd over schrijven. Veel mensen op dit topic vinden het eng om hier ruimte in te nemen, maar dit mag gewoon. En je zegt niet snel iets 'lulligs', hoogstens haal je een keer wat mensen door elkaar. Maar dan geef je Knuff gewoon de schuld, want die weigert een tabel te maken . Of je geeft een keer een verkeerde tip. Dan is dit een prachtig leermoment voor jezelf en voor diegene voor wie de tip bedoeld was. Echt, we weten het hier altijd positief te draaien. Als het positieve vaatje leeg is, gooit Pruttel er wel weer iets in.
Dus weet dat je je daar niet druk om hoeft te maken.
Voor iedereen verder: ik heb jullie gelezen, het is nu een beetje teveel voor me om te reageren. Maar jullie zijn allemaal lieverds, echt waar! Slaap lekker
woensdag 5 april 2017 om 22:51
@Ernie, ik weet niet wat het beste is voor je, maar wil je wel het volgende op het hart drukken: als je enigszins twijfelt aan het afronden, draai het dan terug. Afwijzingen forceren is niet altijd de oplossing. Misschien wel eentje die je gewend bent (weet ik niet) maar zeker zeker zeker niet altijd de beste.
woensdag 5 april 2017 om 22:55
Och Ernie
Natuurlijk is het contact met je peut voorwaardelijk en eindig
Weet je wanneer het eindigt? Als jij je peut niet meer nodig hebt en het zelf redt
Dat is niet het geval. Je redt het niet alleen, wil je zo door gaan? Denk aan jezelf, aan je man, aan je kindje.
Weet je wat het voorwaardelijke aan het contact is? Dat het jou helpt en dat jij beslist en dat jij serieus genomen wordt
Dus als jij aangeeft dat het wel kan stoppen, wordt dat gerespecteerd (dat schrijft je peut letterlijk).
Maar dat is niet eerlijk, vooral niet richting jezelf, want je kunt de ondersteuning nog heel erg goed gebruiken.
Dus raap alsjeblieft, als je wilt, al je moed bij elkaar en geef aan dat je toch wel graag weer een gesprek zou willen inplannen.
Natuurlijk voel je je nu naar
Hoe je je voelt is heel begrijpelijk
Hoe je gehandeld hebt ook
Maar niet de weg naar gezonder worden
Niet handig voor jezelf, en zo zonde
Je bent meer waard Ernie,
dan hoe je nu met jezelf omgaat,
echt
Natuurlijk is het contact met je peut voorwaardelijk en eindig
Weet je wanneer het eindigt? Als jij je peut niet meer nodig hebt en het zelf redt
Dat is niet het geval. Je redt het niet alleen, wil je zo door gaan? Denk aan jezelf, aan je man, aan je kindje.
Weet je wat het voorwaardelijke aan het contact is? Dat het jou helpt en dat jij beslist en dat jij serieus genomen wordt
Dus als jij aangeeft dat het wel kan stoppen, wordt dat gerespecteerd (dat schrijft je peut letterlijk).
Maar dat is niet eerlijk, vooral niet richting jezelf, want je kunt de ondersteuning nog heel erg goed gebruiken.
Dus raap alsjeblieft, als je wilt, al je moed bij elkaar en geef aan dat je toch wel graag weer een gesprek zou willen inplannen.
Natuurlijk voel je je nu naar
Hoe je je voelt is heel begrijpelijk
Hoe je gehandeld hebt ook
Maar niet de weg naar gezonder worden
Niet handig voor jezelf, en zo zonde
Je bent meer waard Ernie,
dan hoe je nu met jezelf omgaat,
echt
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
woensdag 5 april 2017 om 22:55
woensdag 5 april 2017 om 23:03
@Erhelemaalwelbij, dat lijkt me ook heel eng, hoor. Ik denk zelf ook niet dat ik zou durven het terug te draaien. Maar zou je niet heel trots op jezelf zijn als je het wel probeert? Het is je ego dat spreekt, dat bevestiging zoekt en niet denkt te krijgen. Ze was een week ziek, dat overkomt zelfs de beste.
-stukje verwijderd-
-stukje verwijderd-
