Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel IV
donderdag 16 februari 2017 om 09:35
Hallo allemaal,
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de traumatherapie is inmiddels geweest (eind januari) en vanaf maart zal ik wekelijks die therapie volgen.
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden, van borrelnootjes tot paaseitjes, en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 4. De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Link naar deel 3:
Paniek door de herbelevingen - deel III
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de traumatherapie is inmiddels geweest (eind januari) en vanaf maart zal ik wekelijks die therapie volgen.
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden, van borrelnootjes tot paaseitjes, en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 4. De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Link naar deel 3:
Paniek door de herbelevingen - deel III
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
dinsdag 21 februari 2017 om 13:11
Jawel, het is te volgen Yellow
Het klinkt als overleven, als hangen aan een reddingsboei in zee tot de hulptroepen je oppikken. En ook als: ik weet niet waar ik moet beginnen. Klopt dat?
Uit een van je vorige posts begreep ik dat de hulpverlening binnenkort wel echt op gang gaat komen. Dat is fijn en ik hoop dat dit het iets minder uitzichtloos maakt. Van de andere kant 'begint' het dan pas. Er is helaas geen wondermiddeltje wat jouw leven in een keer weer op de rit zet en jou het plezier in leven (terug)geeft.
Echt begrijpen hoe het voor jou is, kan misschien wel niemand, je kunt proberen om het zelf te begrijpen. En zien dat er mensen om je heen zijn die het wel willen begrijpen, ook al lukt het ze niet voor de volle 100%. In dit topic komen we met elkaar een heel eind, geloof ik.
Het helpt wel als je dingen deelt, uitlegt hoe het voor jou is, ruimte inneemt. Dat is moeilijk, maar helpt wel. Je schrijft dat er geen plek voor je is, maar die is er wel. Hier in ieder geval. Durf dat plekje in te nemen!
Er zijn dingen die je kunt doen, totdat de professionele hulpverlening op gang komt. Wat precies, dat weet ik niet, maar daar kunnen we hier, met z'n allen, wel achter komen.
Het klinkt als overleven, als hangen aan een reddingsboei in zee tot de hulptroepen je oppikken. En ook als: ik weet niet waar ik moet beginnen. Klopt dat?
Uit een van je vorige posts begreep ik dat de hulpverlening binnenkort wel echt op gang gaat komen. Dat is fijn en ik hoop dat dit het iets minder uitzichtloos maakt. Van de andere kant 'begint' het dan pas. Er is helaas geen wondermiddeltje wat jouw leven in een keer weer op de rit zet en jou het plezier in leven (terug)geeft.
Echt begrijpen hoe het voor jou is, kan misschien wel niemand, je kunt proberen om het zelf te begrijpen. En zien dat er mensen om je heen zijn die het wel willen begrijpen, ook al lukt het ze niet voor de volle 100%. In dit topic komen we met elkaar een heel eind, geloof ik.
Het helpt wel als je dingen deelt, uitlegt hoe het voor jou is, ruimte inneemt. Dat is moeilijk, maar helpt wel. Je schrijft dat er geen plek voor je is, maar die is er wel. Hier in ieder geval. Durf dat plekje in te nemen!
Er zijn dingen die je kunt doen, totdat de professionele hulpverlening op gang komt. Wat precies, dat weet ik niet, maar daar kunnen we hier, met z'n allen, wel achter komen.
dinsdag 21 februari 2017 om 13:20
Ik heb tot de echte hulpverlening op gang komt nu trouwens wel gesprekken geregeld bij de POH, het is het net niet, omdat ik het idee heb dat mijn problemen net wat te complex voor haar zijn, maar het is in ieder geval fijn om daar toch een beetje feedback van een buitenstaander te krijgen.
Die hulp aan huis is helaas termijn gebonden door de zorgverzekeraar trouwens, ik zou dat pas opnieuw kunnen krijgen als ik weer echt in "crisis" kom.
Hier schrijven/lezen helpt ook al veel. Geeft me toch het gevoel iets minder alleen te zijn.
Die hulp aan huis is helaas termijn gebonden door de zorgverzekeraar trouwens, ik zou dat pas opnieuw kunnen krijgen als ik weer echt in "crisis" kom.
Hier schrijven/lezen helpt ook al veel. Geeft me toch het gevoel iets minder alleen te zijn.
dinsdag 21 februari 2017 om 14:04
quote:YellowLemon schreef op 21 februari 2017 @ 13:20:
Hier schrijven/lezen helpt ook al veel. Geeft me toch het gevoel iets minder alleen te zijn.
Fijn om te horen lieve Yellow
Het is zoals anderen al zeggen: hier is ruimte genoeg, schrijf maar van je af en laat je een beetje steunen
Ik heb ongeveer drie maanden op de wachtlijst gestaan voor gerichte therapie. En in die drie maanden ook poh ondersteuning gehad. En hier. Vooral hier. Dat heeft me er doorheen gesleept (echt), maar nu het aangaan vind ik nog doodeng.. Dus blijf voorlopig hier denk ik wel schrijven
Fijn dat jij ook wat ondersteuning krijgt. En hier schrijft
Hier schrijven/lezen helpt ook al veel. Geeft me toch het gevoel iets minder alleen te zijn.
Fijn om te horen lieve Yellow
Het is zoals anderen al zeggen: hier is ruimte genoeg, schrijf maar van je af en laat je een beetje steunen
Ik heb ongeveer drie maanden op de wachtlijst gestaan voor gerichte therapie. En in die drie maanden ook poh ondersteuning gehad. En hier. Vooral hier. Dat heeft me er doorheen gesleept (echt), maar nu het aangaan vind ik nog doodeng.. Dus blijf voorlopig hier denk ik wel schrijven
Fijn dat jij ook wat ondersteuning krijgt. En hier schrijft
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
dinsdag 21 februari 2017 om 17:39
Vandaag moeilijke dag
Door gisteravond
Was zo slecht en werd zo afgekeurd
Drang was groot
Paar keer gedissocieerd
Uiteindelijk op advies van een vriendin
rond gaan lopen
Hier in het buitenland
In een gebouw waar veel mensen rondliepen
Maar ik lekker door kon lopen
Boosheid kwijt kon
Zonder mezelf pijn te doen
Zo fijn, best een overwinning..
Zoek zoiets ook voor als ik weer in NL bent...
Heb er zelf over nagedacht
Maar naar buiten in de stad waar ik woon kan niet ivm mensen die ik tegenkom
Wil dan niet moeten praten en gezellig doen
En ook vanwege de grote angst
Om dader tegen te komen
Ook al woont hij ergens anders
En als ik oogcontact maak, veranderen ze de gezichten in dat van hem
Daarom was vandaag zo fijn
Omdat ik gewoon stom kon lopen
Zonder oogcontact en bekenden tegen te komen
In een winkelstraat of bos durf ik niet te lopen
Dus beetje lastig
Misschien hebben jullie nog goede ideeën?
Komende dagen zal ik mij hier in buitenland kunnen uitleven indien nodig
Maar eenmaal thuis.....
Door gisteravond
Was zo slecht en werd zo afgekeurd
Drang was groot
Paar keer gedissocieerd
Uiteindelijk op advies van een vriendin
rond gaan lopen
Hier in het buitenland
In een gebouw waar veel mensen rondliepen
Maar ik lekker door kon lopen
Boosheid kwijt kon
Zonder mezelf pijn te doen
Zo fijn, best een overwinning..
Zoek zoiets ook voor als ik weer in NL bent...
Heb er zelf over nagedacht
Maar naar buiten in de stad waar ik woon kan niet ivm mensen die ik tegenkom
Wil dan niet moeten praten en gezellig doen
En ook vanwege de grote angst
Om dader tegen te komen
Ook al woont hij ergens anders
En als ik oogcontact maak, veranderen ze de gezichten in dat van hem
Daarom was vandaag zo fijn
Omdat ik gewoon stom kon lopen
Zonder oogcontact en bekenden tegen te komen
In een winkelstraat of bos durf ik niet te lopen
Dus beetje lastig
Misschien hebben jullie nog goede ideeën?
Komende dagen zal ik mij hier in buitenland kunnen uitleven indien nodig
Maar eenmaal thuis.....
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
dinsdag 21 februari 2017 om 19:50
Niets aan te vullen op de tips van Tobbert en Snow. Het wordt wel al steeds langer licht, misschien helpt dit in je gevoel van veiligheid. Of in plaats van lopen, fietsen, dan heb je net iets minder met anderen te maken.
Het 'zien' van de dader klinkt als een overtuiging: nu je in het buitenland bent, zie je hem niet. In jouw woonplaats zie je hem wel. Iets in jouw hoofd zegt je dat je nu geen gevaar loopt (wat fijn is) maar dat je straks, thuis, wel gevaar loopt. Aangezien deze angst niet reeel is, denk ik dat je m eenvoudig kunt tackelen met hulp van je therapeut. Het lijkt me de moeite waard. Dan hoef je niet perse rondjes om het politiebureau te lopen.....
Het 'zien' van de dader klinkt als een overtuiging: nu je in het buitenland bent, zie je hem niet. In jouw woonplaats zie je hem wel. Iets in jouw hoofd zegt je dat je nu geen gevaar loopt (wat fijn is) maar dat je straks, thuis, wel gevaar loopt. Aangezien deze angst niet reeel is, denk ik dat je m eenvoudig kunt tackelen met hulp van je therapeut. Het lijkt me de moeite waard. Dan hoef je niet perse rondjes om het politiebureau te lopen.....
dinsdag 21 februari 2017 om 20:11
quote:Sofie1979 schreef op 21 februari 2017 @ 19:50:
Het 'zien' van de dader klinkt als een overtuiging: nu je in het buitenland bent, zie je hem niet. In jouw woonplaats zie je hem wel. Iets in jouw hoofd zegt je dat je nu geen gevaar loopt (wat fijn is) maar dat je straks, thuis, wel gevaar loopt. Aangezien deze angst niet reeel is, denk ik dat je m eenvoudig kunt tackelen met hulp van je therapeut. Het lijkt me de moeite waard. Dan hoef je niet perse rondjes om het politiebureau te lopen.....
Sofie, het is geen overtuiging, was het maar zo. Door het niet hoeven maken van oogcontact vandaag tijdens het lopen, kregen ze de kans niet het te veranderen in de dader. Dus dat zou in mijn woonplaats bijv. ook kunnen, maar kan niet, omdat ik daar mensen tegen kan komen die ik ken en ik dan niet zonder contact te maken rond kan lopen. Ik krijg het niet goed voor elkaar het uit te leggen, sorry.
Bedankt voor het meedenken
Snow en Tobbert ook bedankt voor jullie tips
Het bewegen is het fijne eraan. Zonder contact te hoeven maken.
Bijv. in een zwembad, of buiten kom je niet aan contact maken uit. Hier wel, want hier kende niemand mij. Echt heel fijn dus.
Ik denk nog even verder.
Bedankt lieverds
Het 'zien' van de dader klinkt als een overtuiging: nu je in het buitenland bent, zie je hem niet. In jouw woonplaats zie je hem wel. Iets in jouw hoofd zegt je dat je nu geen gevaar loopt (wat fijn is) maar dat je straks, thuis, wel gevaar loopt. Aangezien deze angst niet reeel is, denk ik dat je m eenvoudig kunt tackelen met hulp van je therapeut. Het lijkt me de moeite waard. Dan hoef je niet perse rondjes om het politiebureau te lopen.....
Sofie, het is geen overtuiging, was het maar zo. Door het niet hoeven maken van oogcontact vandaag tijdens het lopen, kregen ze de kans niet het te veranderen in de dader. Dus dat zou in mijn woonplaats bijv. ook kunnen, maar kan niet, omdat ik daar mensen tegen kan komen die ik ken en ik dan niet zonder contact te maken rond kan lopen. Ik krijg het niet goed voor elkaar het uit te leggen, sorry.
Bedankt voor het meedenken
Snow en Tobbert ook bedankt voor jullie tips
Het bewegen is het fijne eraan. Zonder contact te hoeven maken.
Bijv. in een zwembad, of buiten kom je niet aan contact maken uit. Hier wel, want hier kende niemand mij. Echt heel fijn dus.
Ik denk nog even verder.
Bedankt lieverds
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
dinsdag 21 februari 2017 om 20:26
De lente komt eraan, dan kun je een zonnebril opzetten. Dat maakt het veel moeilijker om oogcontact te maken. Als je ook een grote koptelefoon opzet, hoef je niemand aan te kijken. Dan snapt iedereen wel dat je in je eigen wereld zit, afgesloten voor de rest door zonnebril en koptelefoon. Die koptelefoon hoeft niet eens aan te staan.
dinsdag 21 februari 2017 om 20:31
quote:Knuffelbeertjes schreef op 21 februari 2017 @ 20:11:
[...]
Door het niet hoeven maken van oogcontact vandaag tijdens het lopen, kregen ze de kans niet het te veranderen in de dader.
Ik herken dit wel. Ik heb hier ook last van, vooral bij mannen van een bepaald postuur, kleur haar en bepaalde blik. Maar als mijn stress level hoog is dan kan iedere dominante blik veranderen in een eng persoon die kwaad in de zin heeft. Mij helpt het om te resetten. Als mijn hoofd met me aan de haal gaat, naar een plek of ruimte gaan die veilig is. En als mijn blik dan weer 'helder' is en de stress gezakt kan ik me weer wat makkelijker onder de mensen begeven.
Het is wel een beetje contra aan je vraag want je wilt juist ergens vrij rond kunnen lopen.. dus weet niet of dit is wat je wilt / nodig hebt. Ik weet wel dat een scene wijziging je hersenen kunnen resetten.
Is er ergens een plek waar je vroeger niet alert hoefde te zijn? Ik voel me bijvoorbeeld redelijk veilig in de trein, daar zou hij echt nooit opduiken. Daar ben niet alleen ik van overtuigd maar mijn onderbewuste ook omdat ik daar niet zo alert ben als elders.
[...]
Door het niet hoeven maken van oogcontact vandaag tijdens het lopen, kregen ze de kans niet het te veranderen in de dader.
Ik herken dit wel. Ik heb hier ook last van, vooral bij mannen van een bepaald postuur, kleur haar en bepaalde blik. Maar als mijn stress level hoog is dan kan iedere dominante blik veranderen in een eng persoon die kwaad in de zin heeft. Mij helpt het om te resetten. Als mijn hoofd met me aan de haal gaat, naar een plek of ruimte gaan die veilig is. En als mijn blik dan weer 'helder' is en de stress gezakt kan ik me weer wat makkelijker onder de mensen begeven.
Het is wel een beetje contra aan je vraag want je wilt juist ergens vrij rond kunnen lopen.. dus weet niet of dit is wat je wilt / nodig hebt. Ik weet wel dat een scene wijziging je hersenen kunnen resetten.
Is er ergens een plek waar je vroeger niet alert hoefde te zijn? Ik voel me bijvoorbeeld redelijk veilig in de trein, daar zou hij echt nooit opduiken. Daar ben niet alleen ik van overtuigd maar mijn onderbewuste ook omdat ik daar niet zo alert ben als elders.
Doubt kills more dreams than failure ever will
dinsdag 21 februari 2017 om 20:47
Echt helemaal gesloopt van gisteravond, vannacht en vandaag....
Neemt vriend mij mee naar een fijn restaurant.
Maakt één verkeerde opmerking (niet eens zo'n erge, alleen dat de serveerster achter mij langs liep en ik dat niet doorhad en hij dat benoemde: 'heb je nou echt niet door dat ze achter je langs liep?' Eh nee, anders had ik haar niet aangestoten, slim ).
Er gebeurde niks, maar tegelijk in mijn hoofd ALLES mis...
Ik ben naar de wc gelopen, gelukkig nog redelijk bij kennis.
Maar daar compleet overstuur.
Tranen met tuiten. Gelukkig in stilte, maar kon niet stoppen.
Echt, serieus: thuis doe ik er alles aan om te huilen,
omdat ik merk dat het aan de oppervlakte sluimert en ik het er zo graag uit wil gooien.
En lukt het met geen mogelijkheid.
En hier in het buitenland; vriend maakt één opmerking,
en alle sluizen open
Het duurde volgens mij best lang, want vriend kwam naar de wc
Knuffel, wat is er? Gaat het wel? Kom alsjeblieft even van de wc.
Kom maar even met mij praten...
Nou, ik van de wc, maar nog niet stoppen met huilen, pfff.
Meteen toen vriend het zag, zei hij: och lieverd, wat is er?
Ik bedoelde het helemaal niet verkeerd (hij had dus door dat het aan de opmerking lag).
Ik zei: dat weet ik, maar het raakte me zo.
Hij mij knuffelen, werd het alleen maar erger van.
Gelukkig waren er geen andere mensen!
Maar toen ging vriend terug naar het tafeltje.
En ik proberen mij wat op te frissen bij de wc's.
Echt niet dat dat lukte, mijn ogen helemaal rood
Nou ja, uiteindelijk maar terug gegaan.
Was doodeng.
Maar gebeurde niks.
Daarna erover gepraat. Hij uitleggen hoe hij de opmerking bedoelde.
Vervolgens maakt hij als grapje, om te relativeren zei hij achteraf, nóg een opmerking:
nou onze hele avond verpest, ha ha
Wéér helemaal mis.
Nou, ik kon mijn tranen verbijten, maar hij zag dat het me enorm raakte.
Ik was echt zó gevoelig vanavond.
Volgens vriend ben ik altijd zo gevoelig, maar dat vindt hij juist leuk/mooi aan mij, zegt hij?
Nou ja, hij wéér uitleggen hoe hij het bedoelde.
Vervolgens snapte ik het en dan is het ook klaar.
Weg nare gevoelens, hallo blije gevoelens.
Blijft vriend een beetje sip kijken (!)
Dus hij zegt: ja sorry ik ben gewoon zo verdrietig dat jou zoveel is aangedaan en we nu hiermee moeten dealen. Dat maakt me heel verdrietig voor ons; voor jou én voor mij.
Ik probeer hem op te vrolijken.
Hij zegt dat dat niet nodig is, dat we best eventjes verdrietig mogen zijn om de situatie.
Waarop ik aangeef mij volkomen slecht te voelen, omdat het door MIJN verleden komt.
Nee door jouw OUDERS, zei vriend toen....
Daarna over andere dingen gepraat.
Gelukkig.
Gevoelens werden neutraler, ging heel goed daarna.
Fijn uit eten geweest
Daarna op de terugweg naar het hotel maakt hij wéér een 'grapje'
(echt vermoeiend die man van mij )
We waren wat aan het ouwehoeren, en op een gegeven moment remt hij en zegt
(voor de grap, ook echt op een grappige toon): als je zo doorgaat, zet ik je er hier uit hoor
Wéér helemaal mis.
Of was dat iets wat je moeder ook echt deed lieverd?
Shit, helemaal mis, hij weet teveel, paniek.
Ho stop, zei ik toen, dat soort vragen mag jij niet stellen.
Ik vertel je wat ik kan, wanneer ik dat kan, op mijn momenten, oke?
'Is goed zei hij, ik ben alleen zo blij wat je me afgelopen 2 dagen verteld hebt,
want nu begrijp ik je veel beter, en kan ik er meer rekening mee houden.
Je hebt zoveel voor mij verborgen gehouden, ik weet dat het niet expres of doelbewust was,
maar je had zoveel geheimen voor mij, en nu je opener wordt, wil ik zo graag alles horen.
Maar ik snap ook dat we rustig aan moeten doen.
Het spijt me ontzettend dat ik je liet schrikken met mijn opmerking.'
Ik zei: je hoeft geen sorry te zeggen dat ik schrik, daar kun jij niks aan doen.
Nee klopt zei hij, maar dat doe ik toch, want ik zou je nooit moedwillig bang maken of verdrietig en ik wil dat je dat weet.
Nu weer in oude modus van: niet aanraken alsjeblieft.
Even mij de ruimte geven.
Straks misschien toenadering zoeken.
Op zijn werk vanmiddag waren we even aan het lunchen.
En was ik overstuur omdat we gisteren natuurlijk het gedaan hebben,
en een deel vindt dat het vanaf nu weer moet, dagelijks het liefst,
etc etc
Dus ik zei tegen vriend: lieverd, ik wil geen seks met je hebben.
Tijdens het broodje eten zei ik het zomaar,
nou ja, ik had al een heel gesprek gevolgd in mijn hoofd,
maar voor vriend kwam het blijkbaar uit de lucht vallen
Want hij zei: ehh, daar was ik nog helemaal niet mee bezig.
Waarop ik zei: dat snap ik, maar ik wil het gewoon horen en weten en afspreken; geen seks komende dagen, ik voel me onveilig.
Hij zei: oké, dat wil ik wel afspreken. Maar mag ik dan wel met je knuffelen?
Waarop ik nadacht, overlegde van binnen, en zei: oké, dat mag misschien, maar je mag niet aan *noemde aantal lichaamsdelen op* zitten.
Afgesproken.
Afgesproken.
Ik heb een flinke kater van de seks van gisteren, en besef dus ook dat het te snel was.
Al was het goed gisteren, maar daarna de hele nacht en vandaag mis.
Dat is denk ik niet goed.....
Ik zei tegen vriend vanavond: volgens mij doen we het aardig goed samen....
Waarop hij zei: ik weet het niet lieverd, ik weet echt niet hoe we hier mee om moeten gaan. Ik weet alleen dat ik zielsveel van je houd en stapelgek op je ben.
Toen zei ik: ik ga het de profs wel vragen, of we het goed aanpakken
Dus bij deze richting jullie (want beschouw jullie ook als professionele steuners en meelevers en etc etc ) en mail naar therapeut gedaan, zodat we het vrijdag kunnen bespreken.
Best wel trots op mezelf.
Maar ook onzeker.
Geen idee waar ik goed aan doe, en vriend weet het ook niet.
Voelt 'of we maar wat doen.'
Want tast volkomen in het duister.
Maar ergens voelt het goed.
Ergens wel...
Maar ik sta open voor feedback en jullie eerlijke mening
(al verwacht ik van niemand dat ze het lezen, maar áls je het leest, dan mag je gewoon eerlijk reageren).
En sorry voor het extreem lange verhaal.
Neemt vriend mij mee naar een fijn restaurant.
Maakt één verkeerde opmerking (niet eens zo'n erge, alleen dat de serveerster achter mij langs liep en ik dat niet doorhad en hij dat benoemde: 'heb je nou echt niet door dat ze achter je langs liep?' Eh nee, anders had ik haar niet aangestoten, slim ).
Er gebeurde niks, maar tegelijk in mijn hoofd ALLES mis...
Ik ben naar de wc gelopen, gelukkig nog redelijk bij kennis.
Maar daar compleet overstuur.
Tranen met tuiten. Gelukkig in stilte, maar kon niet stoppen.
Echt, serieus: thuis doe ik er alles aan om te huilen,
omdat ik merk dat het aan de oppervlakte sluimert en ik het er zo graag uit wil gooien.
En lukt het met geen mogelijkheid.
En hier in het buitenland; vriend maakt één opmerking,
en alle sluizen open
Het duurde volgens mij best lang, want vriend kwam naar de wc
Knuffel, wat is er? Gaat het wel? Kom alsjeblieft even van de wc.
Kom maar even met mij praten...
Nou, ik van de wc, maar nog niet stoppen met huilen, pfff.
Meteen toen vriend het zag, zei hij: och lieverd, wat is er?
Ik bedoelde het helemaal niet verkeerd (hij had dus door dat het aan de opmerking lag).
Ik zei: dat weet ik, maar het raakte me zo.
Hij mij knuffelen, werd het alleen maar erger van.
Gelukkig waren er geen andere mensen!
Maar toen ging vriend terug naar het tafeltje.
En ik proberen mij wat op te frissen bij de wc's.
Echt niet dat dat lukte, mijn ogen helemaal rood
Nou ja, uiteindelijk maar terug gegaan.
Was doodeng.
Maar gebeurde niks.
Daarna erover gepraat. Hij uitleggen hoe hij de opmerking bedoelde.
Vervolgens maakt hij als grapje, om te relativeren zei hij achteraf, nóg een opmerking:
nou onze hele avond verpest, ha ha
Wéér helemaal mis.
Nou, ik kon mijn tranen verbijten, maar hij zag dat het me enorm raakte.
Ik was echt zó gevoelig vanavond.
Volgens vriend ben ik altijd zo gevoelig, maar dat vindt hij juist leuk/mooi aan mij, zegt hij?
Nou ja, hij wéér uitleggen hoe hij het bedoelde.
Vervolgens snapte ik het en dan is het ook klaar.
Weg nare gevoelens, hallo blije gevoelens.
Blijft vriend een beetje sip kijken (!)
Dus hij zegt: ja sorry ik ben gewoon zo verdrietig dat jou zoveel is aangedaan en we nu hiermee moeten dealen. Dat maakt me heel verdrietig voor ons; voor jou én voor mij.
Ik probeer hem op te vrolijken.
Hij zegt dat dat niet nodig is, dat we best eventjes verdrietig mogen zijn om de situatie.
Waarop ik aangeef mij volkomen slecht te voelen, omdat het door MIJN verleden komt.
Nee door jouw OUDERS, zei vriend toen....
Daarna over andere dingen gepraat.
Gelukkig.
Gevoelens werden neutraler, ging heel goed daarna.
Fijn uit eten geweest
Daarna op de terugweg naar het hotel maakt hij wéér een 'grapje'
(echt vermoeiend die man van mij )
We waren wat aan het ouwehoeren, en op een gegeven moment remt hij en zegt
(voor de grap, ook echt op een grappige toon): als je zo doorgaat, zet ik je er hier uit hoor
Wéér helemaal mis.
Of was dat iets wat je moeder ook echt deed lieverd?
Shit, helemaal mis, hij weet teveel, paniek.
Ho stop, zei ik toen, dat soort vragen mag jij niet stellen.
Ik vertel je wat ik kan, wanneer ik dat kan, op mijn momenten, oke?
'Is goed zei hij, ik ben alleen zo blij wat je me afgelopen 2 dagen verteld hebt,
want nu begrijp ik je veel beter, en kan ik er meer rekening mee houden.
Je hebt zoveel voor mij verborgen gehouden, ik weet dat het niet expres of doelbewust was,
maar je had zoveel geheimen voor mij, en nu je opener wordt, wil ik zo graag alles horen.
Maar ik snap ook dat we rustig aan moeten doen.
Het spijt me ontzettend dat ik je liet schrikken met mijn opmerking.'
Ik zei: je hoeft geen sorry te zeggen dat ik schrik, daar kun jij niks aan doen.
Nee klopt zei hij, maar dat doe ik toch, want ik zou je nooit moedwillig bang maken of verdrietig en ik wil dat je dat weet.
Nu weer in oude modus van: niet aanraken alsjeblieft.
Even mij de ruimte geven.
Straks misschien toenadering zoeken.
Op zijn werk vanmiddag waren we even aan het lunchen.
En was ik overstuur omdat we gisteren natuurlijk het gedaan hebben,
en een deel vindt dat het vanaf nu weer moet, dagelijks het liefst,
etc etc
Dus ik zei tegen vriend: lieverd, ik wil geen seks met je hebben.
Tijdens het broodje eten zei ik het zomaar,
nou ja, ik had al een heel gesprek gevolgd in mijn hoofd,
maar voor vriend kwam het blijkbaar uit de lucht vallen
Want hij zei: ehh, daar was ik nog helemaal niet mee bezig.
Waarop ik zei: dat snap ik, maar ik wil het gewoon horen en weten en afspreken; geen seks komende dagen, ik voel me onveilig.
Hij zei: oké, dat wil ik wel afspreken. Maar mag ik dan wel met je knuffelen?
Waarop ik nadacht, overlegde van binnen, en zei: oké, dat mag misschien, maar je mag niet aan *noemde aantal lichaamsdelen op* zitten.
Afgesproken.
Afgesproken.
Ik heb een flinke kater van de seks van gisteren, en besef dus ook dat het te snel was.
Al was het goed gisteren, maar daarna de hele nacht en vandaag mis.
Dat is denk ik niet goed.....
Ik zei tegen vriend vanavond: volgens mij doen we het aardig goed samen....
Waarop hij zei: ik weet het niet lieverd, ik weet echt niet hoe we hier mee om moeten gaan. Ik weet alleen dat ik zielsveel van je houd en stapelgek op je ben.
Toen zei ik: ik ga het de profs wel vragen, of we het goed aanpakken
Dus bij deze richting jullie (want beschouw jullie ook als professionele steuners en meelevers en etc etc ) en mail naar therapeut gedaan, zodat we het vrijdag kunnen bespreken.
Best wel trots op mezelf.
Maar ook onzeker.
Geen idee waar ik goed aan doe, en vriend weet het ook niet.
Voelt 'of we maar wat doen.'
Want tast volkomen in het duister.
Maar ergens voelt het goed.
Ergens wel...
Maar ik sta open voor feedback en jullie eerlijke mening
(al verwacht ik van niemand dat ze het lezen, maar áls je het leest, dan mag je gewoon eerlijk reageren).
En sorry voor het extreem lange verhaal.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
dinsdag 21 februari 2017 om 20:52
quote:VivaFleur schreef op 21 februari 2017 @ 20:31:
Ik herken dit wel. Ik heb hier ook last van, vooral bij mannen van een bepaald postuur, kleur haar en bepaalde blik. Maar als mijn stress level hoog is dan kan iedere dominante blik veranderen in een eng persoon die kwaad in de zin heeft. Mij helpt het om te resetten. Als mijn hoofd met me aan de haal gaat, naar een plek of ruimte gaan die veilig is. En als mijn blik dan weer 'helder' is en de stress gezakt kan ik me weer wat makkelijker onder de mensen begeven.
Het is wel een beetje contra aan je vraag want je wilt juist ergens vrij rond kunnen lopen.. dus weet niet of dit is wat je wilt / nodig hebt. Ik weet wel dat een scene wijziging je hersenen kunnen resetten.
Is er ergens een plek waar je vroeger niet alert hoefde te zijn? Ik voel me bijvoorbeeld redelijk veilig in de trein, daar zou hij echt nooit opduiken. Daar ben niet alleen ik van overtuigd maar mijn onderbewuste ook omdat ik daar niet zo alert ben als elders.
Ja, precies dit is het VivaFleur. Dank je wel voor je ervaring
Ik voel me zo gestoord... Sorry.
Ik denk dat dit een heel goed idee is.
Ik heb thuis een (grote) kamer die op slot kan.
Waar kussens liggen, en kleedjes, en brieven en lieve kaartjes etc etc
Dat voelt als een hele veilige ruimte.
Misschien lukt het om daar te resetten.
En dan de tips van Tobbie uit te voeren. Een zonnebril is echt ook een heel goed, fijn, veilig idee.
(even wachten tot de lente, is al heel snel). Bedankt Tobbie
Wiebeltje, auto rijden is niet een goed idee in die modus. Alles in mij wil mij dan kapot maken... Ik heb auto gereden in die modus, maar nooit goed. Als vriend het door heeft pakt hij de auto sleutels zelfs af... Waarop ik dan woedend op hem werd vroeger, maar dat ligt (hopelijk) achter ons..
Bedankt voor het meedenken Echt heel lief!
Ik herken dit wel. Ik heb hier ook last van, vooral bij mannen van een bepaald postuur, kleur haar en bepaalde blik. Maar als mijn stress level hoog is dan kan iedere dominante blik veranderen in een eng persoon die kwaad in de zin heeft. Mij helpt het om te resetten. Als mijn hoofd met me aan de haal gaat, naar een plek of ruimte gaan die veilig is. En als mijn blik dan weer 'helder' is en de stress gezakt kan ik me weer wat makkelijker onder de mensen begeven.
Het is wel een beetje contra aan je vraag want je wilt juist ergens vrij rond kunnen lopen.. dus weet niet of dit is wat je wilt / nodig hebt. Ik weet wel dat een scene wijziging je hersenen kunnen resetten.
Is er ergens een plek waar je vroeger niet alert hoefde te zijn? Ik voel me bijvoorbeeld redelijk veilig in de trein, daar zou hij echt nooit opduiken. Daar ben niet alleen ik van overtuigd maar mijn onderbewuste ook omdat ik daar niet zo alert ben als elders.
Ja, precies dit is het VivaFleur. Dank je wel voor je ervaring
Ik voel me zo gestoord... Sorry.
Ik denk dat dit een heel goed idee is.
Ik heb thuis een (grote) kamer die op slot kan.
Waar kussens liggen, en kleedjes, en brieven en lieve kaartjes etc etc
Dat voelt als een hele veilige ruimte.
Misschien lukt het om daar te resetten.
En dan de tips van Tobbie uit te voeren. Een zonnebril is echt ook een heel goed, fijn, veilig idee.
(even wachten tot de lente, is al heel snel). Bedankt Tobbie
Wiebeltje, auto rijden is niet een goed idee in die modus. Alles in mij wil mij dan kapot maken... Ik heb auto gereden in die modus, maar nooit goed. Als vriend het door heeft pakt hij de auto sleutels zelfs af... Waarop ik dan woedend op hem werd vroeger, maar dat ligt (hopelijk) achter ons..
Bedankt voor het meedenken Echt heel lief!
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
dinsdag 21 februari 2017 om 21:04
quote:wiebeltje schreef op 21 februari 2017 @ 21:00:
Nee, dan geen goed plan. Sterkte. Ik probeer nog even mee te denken.
Lief van je
Ik kan echt al heel veel met de tips die gegeven zijn! Ga gewoon komende periode als oefenen ervaren...
Nee, dan geen goed plan. Sterkte. Ik probeer nog even mee te denken.
Lief van je
Ik kan echt al heel veel met de tips die gegeven zijn! Ga gewoon komende periode als oefenen ervaren...
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
dinsdag 21 februari 2017 om 21:09
Hallo allemaal, kreeg een tip om hier eens te kijken en na snel even wat rondgesnuffeld te hebben hoop ik dat ik eens mee mag schrijven en lezen.
In het kort; jaren geleden door ex vriend geestelijk en lichamelijk mishandeld. Finaal vernederd en gekleineerd. EMDR therapie gehad in 2011 maar merk de laatste maanden dat het weer bergafwaarts gaat en er meer gaande is. Reden: ik had een fantastische vriend. Vriend heeft twee kindjes en een hele dominante en aanwezige, vervelende ex vriendin. Mijn Trigger. Blijkt dus achteraf. Ze deed altijd zo lelijk tegen mijn vriend, zo verschrikkelijk beschuldigend, zo vernederend en neerbuigend. Precies mijn ex. Ik trok haar niet. Ik trok de situatie niet.
Ze heeft het voor elkaar. Vriend en ik uit elkaar en hij lijkt alles vergeten en vergeven te hebben van haar...roept dat ik een wig tussen hun gedreven heb etc. Mijn grootste angst is werkelijkheid geworden en ik kan er niks tegen doen. Ik, die altijd mijn beste beentje voor heb gezet om te zorgen dat er geen ruzie was, die keer op keer in gesprek ging om de gang naar de dreigende rechter te voorkomen...krijg nu de klappen vol in mijn gezicht...zo fantastisch is mijn ex dus kennelijk niet?!?! Ik ben woest, verdrietig en enorm geraakt en vecht me de dagen door. Ik snak naar hulp.
Komende week weer aan de gang bij het GGZ, PTSS is de conclusie. Merk dat lezen erover me goed doet. Net of er herkenning is. Niemand in mijn omgeving die echt snapt hoe ik me voel en dat is soms enorm frustrerend.
Lees graag mee hier...
In het kort; jaren geleden door ex vriend geestelijk en lichamelijk mishandeld. Finaal vernederd en gekleineerd. EMDR therapie gehad in 2011 maar merk de laatste maanden dat het weer bergafwaarts gaat en er meer gaande is. Reden: ik had een fantastische vriend. Vriend heeft twee kindjes en een hele dominante en aanwezige, vervelende ex vriendin. Mijn Trigger. Blijkt dus achteraf. Ze deed altijd zo lelijk tegen mijn vriend, zo verschrikkelijk beschuldigend, zo vernederend en neerbuigend. Precies mijn ex. Ik trok haar niet. Ik trok de situatie niet.
Ze heeft het voor elkaar. Vriend en ik uit elkaar en hij lijkt alles vergeten en vergeven te hebben van haar...roept dat ik een wig tussen hun gedreven heb etc. Mijn grootste angst is werkelijkheid geworden en ik kan er niks tegen doen. Ik, die altijd mijn beste beentje voor heb gezet om te zorgen dat er geen ruzie was, die keer op keer in gesprek ging om de gang naar de dreigende rechter te voorkomen...krijg nu de klappen vol in mijn gezicht...zo fantastisch is mijn ex dus kennelijk niet?!?! Ik ben woest, verdrietig en enorm geraakt en vecht me de dagen door. Ik snak naar hulp.
Komende week weer aan de gang bij het GGZ, PTSS is de conclusie. Merk dat lezen erover me goed doet. Net of er herkenning is. Niemand in mijn omgeving die echt snapt hoe ik me voel en dat is soms enorm frustrerend.
Lees graag mee hier...
dinsdag 21 februari 2017 om 21:12
quote:Knuffelbeertjes schreef op 21 februari 2017 @ 20:47:
Toen zei ik: ik ga het de profs wel vragen, of we het goed aanpakken
Dus bij deze richting jullie (want beschouw jullie ook als professionele steuners en meelevers en etc etc ) en mail naar therapeut gedaan, zodat we het vrijdag kunnen bespreken.
Best wel trots op mezelf.
Maar ook onzeker.
Geen idee waar ik goed aan doe, en vriend weet het ook niet.
Voelt 'of we maar wat doen.'
Want tast volkomen in het duister.
Maar ergens voelt het goed.
Ergens wel...
Maar ik sta open voor feedback en jullie eerlijke mening
(al verwacht ik van niemand dat ze het lezen, maar áls je het leest, dan mag je gewoon eerlijk reageren).
En sorry voor het extreem lange verhaal.
Geen idee Knuff, geen idee. Als ik je verhaal lees (en je verhalen van de laatste weken) krijg ik de indruk dat je goed stil staat bij je gevoel, dat je de dingen deelt met anderen, dat zij er liefdevol mee omgaan. Dus ik denk dat jullie op het goede spoor zitten. Misschien kun je tijdens het hebben van seks nog wat bewuster checken of alle deeltjes Knuff het nog fijn vinden. En daar jullie tempo op aanpassen?
Toch, zoals je gisteren beschreef hoe het ging, hoe je je voelde, dat klinkt als een vooruitgang.
Wat in ieder geval echt echt echt goed is, is dat je je onzekerheid op een open manier deelt. Met ons en met je therapeut. Dat vind ik geweldig!
Wat betreft mijn opmerking over 'overtuiging', ik had je verkeerd begrepen. Sorry.
Ik denk eigenlijk dat de oplossing misschien heel simpel zou kunnen zijn: geen oogcontact maken. Ikzelf maak alleen oogcontact als ik het aan kan (en dat kan ik echt heel vaak niet, doordat bepaalde blikken uit het verleden voor mij triggers zijn in het nu), maar kijk dan vaak net over mensen heen. Serieus, dat valt mensen echt niet op. Dus misschien kun je dat proberen. Die zonnebril vind ik overigens een briljant idee. Laat de zon maar komen!
Fijne avond iedereen, ik ga naar bed.
Toen zei ik: ik ga het de profs wel vragen, of we het goed aanpakken
Dus bij deze richting jullie (want beschouw jullie ook als professionele steuners en meelevers en etc etc ) en mail naar therapeut gedaan, zodat we het vrijdag kunnen bespreken.
Best wel trots op mezelf.
Maar ook onzeker.
Geen idee waar ik goed aan doe, en vriend weet het ook niet.
Voelt 'of we maar wat doen.'
Want tast volkomen in het duister.
Maar ergens voelt het goed.
Ergens wel...
Maar ik sta open voor feedback en jullie eerlijke mening
(al verwacht ik van niemand dat ze het lezen, maar áls je het leest, dan mag je gewoon eerlijk reageren).
En sorry voor het extreem lange verhaal.
Geen idee Knuff, geen idee. Als ik je verhaal lees (en je verhalen van de laatste weken) krijg ik de indruk dat je goed stil staat bij je gevoel, dat je de dingen deelt met anderen, dat zij er liefdevol mee omgaan. Dus ik denk dat jullie op het goede spoor zitten. Misschien kun je tijdens het hebben van seks nog wat bewuster checken of alle deeltjes Knuff het nog fijn vinden. En daar jullie tempo op aanpassen?
Toch, zoals je gisteren beschreef hoe het ging, hoe je je voelde, dat klinkt als een vooruitgang.
Wat in ieder geval echt echt echt goed is, is dat je je onzekerheid op een open manier deelt. Met ons en met je therapeut. Dat vind ik geweldig!
Wat betreft mijn opmerking over 'overtuiging', ik had je verkeerd begrepen. Sorry.
Ik denk eigenlijk dat de oplossing misschien heel simpel zou kunnen zijn: geen oogcontact maken. Ikzelf maak alleen oogcontact als ik het aan kan (en dat kan ik echt heel vaak niet, doordat bepaalde blikken uit het verleden voor mij triggers zijn in het nu), maar kijk dan vaak net over mensen heen. Serieus, dat valt mensen echt niet op. Dus misschien kun je dat proberen. Die zonnebril vind ik overigens een briljant idee. Laat de zon maar komen!
Fijne avond iedereen, ik ga naar bed.
dinsdag 21 februari 2017 om 21:21
Jammer dat je zo'n terugslag had van gister, Knuffel. En die scène in het restaurant komt ook niet in je top tien van meest facebookwaardigste momenten, gok ik zo. Maar weet je? Je voelde, kon erover praten en je grenzen aangeven. Dat heb je toch maar allemaal gedaan! Met vallen en opstaan, zo zal het proces nog wel een tijdje gaan, maar je zit wel op de stijgende lijn.
Er zijn vast wel richtlijnen waarop je zou kunnen varen. Die kan je therapeut je vast uitleggen. Maar het zijn niet meer dan dat, richtlijnen. Uiteindelijk moet jij het doen, samen met je vriend. Je kunt afwijken van die richtlijnen, dingen eerder, later of nooit doen. Zolang je wat je doet of laat maar met oprecht contact, liefde voor elkaar, begrip, geduld, en humor (ook al kun je er niet altijd om lachen) doet. Dat lijkt me het belangrijkste. (Denk ik.)
Er zijn vast wel richtlijnen waarop je zou kunnen varen. Die kan je therapeut je vast uitleggen. Maar het zijn niet meer dan dat, richtlijnen. Uiteindelijk moet jij het doen, samen met je vriend. Je kunt afwijken van die richtlijnen, dingen eerder, later of nooit doen. Zolang je wat je doet of laat maar met oprecht contact, liefde voor elkaar, begrip, geduld, en humor (ook al kun je er niet altijd om lachen) doet. Dat lijkt me het belangrijkste. (Denk ik.)
dinsdag 21 februari 2017 om 21:27
quote:Sunnie1979 schreef op 21 februari 2017 @ 21:23:
Dank je SF. Fijn dat er hier, zo te lezen, heel veel lieve mensen zijn.
Ja dat lees je heel goed
Ze lijken zich hier te verzamelen
Fijn dat jij het topic ook gevonden hebt
Dank je SF. Fijn dat er hier, zo te lezen, heel veel lieve mensen zijn.
Ja dat lees je heel goed
Ze lijken zich hier te verzamelen
Fijn dat jij het topic ook gevonden hebt
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
dinsdag 21 februari 2017 om 21:34
quote:Sofie1979 schreef op 21 februari 2017 @ 21:12:
Misschien kun je tijdens het hebben van seks nog wat bewuster checken of alle deeltjes Knuff het nog fijn vinden. En daar jullie tempo op aanpassen?
Toch, zoals je gisteren beschreef hoe het ging, hoe je je voelde, dat klinkt als een vooruitgang.
Wat in ieder geval echt echt echt goed is, is dat je je onzekerheid op een open manier deelt. Met ons en met je therapeut. Dat vind ik geweldig!
Ja Sofie
Over een tijdje zal ik het vast weer aandurven... en dan zal ik het nog rustiger aan proberen te doen.. Al was de ervaring op zich super super fijn
Alleen wat de gevolgen zijn niet
Heb dat ook naar m'n peut gemaild
(nou ja in de mail gezet die ik overmorgen pas verstuur omdat ik niet teveel aandacht mag vragen ).
Welterusten lieverd
Ik hoop dat je wat uit kunt rusten vannacht
Misschien kun je tijdens het hebben van seks nog wat bewuster checken of alle deeltjes Knuff het nog fijn vinden. En daar jullie tempo op aanpassen?
Toch, zoals je gisteren beschreef hoe het ging, hoe je je voelde, dat klinkt als een vooruitgang.
Wat in ieder geval echt echt echt goed is, is dat je je onzekerheid op een open manier deelt. Met ons en met je therapeut. Dat vind ik geweldig!
Ja Sofie
Over een tijdje zal ik het vast weer aandurven... en dan zal ik het nog rustiger aan proberen te doen.. Al was de ervaring op zich super super fijn
Alleen wat de gevolgen zijn niet
Heb dat ook naar m'n peut gemaild
(nou ja in de mail gezet die ik overmorgen pas verstuur omdat ik niet teveel aandacht mag vragen ).
Welterusten lieverd
Ik hoop dat je wat uit kunt rusten vannacht
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
dinsdag 21 februari 2017 om 21:38
quote:SF_ schreef op 21 februari 2017 @ 21:09:
Zo is dat.
Ik loop nog steeds leeg
Blij dat jullie (nog) niet weg gelopen zijn
Ik voel me alsof ik veel te veel aandacht gevraagd heb
Sorry daarvoor
Ik zal proberen wat te doseren qua schrijven
Maar er gebeurt zoveel steeds....
En schrijven met jullie helpt
Maar daar moet ik op een goede manier mee omgaan
Zo is dat.
Ik loop nog steeds leeg
Blij dat jullie (nog) niet weg gelopen zijn
Ik voel me alsof ik veel te veel aandacht gevraagd heb
Sorry daarvoor
Ik zal proberen wat te doseren qua schrijven
Maar er gebeurt zoveel steeds....
En schrijven met jullie helpt
Maar daar moet ik op een goede manier mee omgaan
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
