Paniek door de herbelevingen - deel IV

Minder schrijven, waarom? Volgens mij is het forum nog lang niet vol, hoor.

"Moeten" en "op een goede manier". Zo zo. Nou. Want anders? Anders niets, Knuffelbeertjes! Knapperd dat je zo hard aan het werk bent. Dat wou ik al een poos tegen je zeggen. En tegen de andere meisjes hier.

Er is geen goed of fout. Er is alleen je eigen manier van op weg zijn. Geldt voor bijna iedereen, op wat criminelen na met misschien echt een slecht hart. Of ook onnoemelijk veel pijn en beschadiging.

Whaaaaaaa!! Wat lees ik nu, is het forum bijna vol en het internet bijna op?



Nou, dan kom ik gauw even mijn ruimte innemen hiero



Hoi Sunnie, welkom.



Knuf, mijn mening erover is: twee stappen vooruit en eentje terug is alsnog vooruit! En dan even op de plaats rust. Klinkt wel goed toch?



En jullie communiceren, op een volwassen en liefdevolle manier. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik het mooi vind.



En als ik iemand in een restaurant zie huilen, dan geef ik die een tissue ( oh jee, als diegene niet ook een tissue-fobie heeft ) verder vind ik diegene dan niet stom of raar. Tranen hebben altijd een reden, daarover oordelen als je niks weet is een beetje sneu.



Je vriend en Snow hebben gelijk, soms mag je gewoon samen even verdrietig zijn.

En hoi Wiebeltje, jou heb ik ook nog niet eerder gezien? of al wel een keertje tussendoor?

Lieve Knuffelbeertjes, wat een stappen weer. Fijn dat je in het buitenland je even lekker veilig voelt buiten!



Ik ga iets schrijven, maar ik kan me voorstellen dat je al zoveel stappen tegelij aan het zetten bent dat dit nog even teveel is. Ik schrijf het toch vast voor je, maar schuif het lekker aan de kant als je te moe bent/je er niet in herkent/er even geen zin in hebt/het grote onzin vindt/enz.... Okee?



Met wat je schrijft over mailen en hier schrijven, ben je volgens mij bezig met de grenzen van anderen te bewaken. Met dat je die mail nog niet verstuurt, met dat je hier niet teveel wil schrijven omdat het ons teveel zou kunnen zijn. Maar de grenzen van anderen, zijn de grenzen van anderen. Die mogen en kunnen zij zelf bewaken. Voor gezonde relaties kun je die verantwoordelijkheid het beste bij hun laten. En dat voelt ook het fijnste (uiteindelijk).



Dus in deze concrete gevallen: mail je therapeut zo veel en zo vaak als je wil. Zij is volwassen en zij kan dus zelf kiezen wanneer ze je mails gaat lezen. En wanneer ze even geen energie of tijd daarvoor heeft, is het aan haar om even voor zichzelf te zorgen. Dat hoef jij niet te doen.



En voor hier op het forum: wij kiezen zelf ervoor om hier te lezen, en als we dat even niet willen of er even geen energie voor hebben, zijn wij zelf in staat om iets anders te gaan doen en voor onszelf te zorgen. Ik vermoed dat je nog steeds verwacht dat we je een keertje zat zijn, maar look at us: we zijn er nog. Dus we lezen je juist graag. Zangeresje, remember?



Hier al weken heel veel aan het slapen. Voelde me heel lui en schuldig, zeker toen hier geschreven werd over 'pas om elf uur opstaan'... Elf uur? I wish... Maar gisteren besefte ik dat ik simpelweg uitgeput ben, ik ben zó doodop... En uitgeput en lui zijn gaat niet samen. Dus probeer toch maar milder te zijn. Vind het nog steeds lastig want 'ik kan toch niet de hele dag in bed liggen!', dus probeer wel wat te doen elke dag. Maar ja, als je zelfs al wandelend je ogen niet kan openhouden

Verder morgen weer therapie, fijn maar ook doodeng.

Pruttel, je bent een leukerd .



Over die twee stappen vooruit, eentje achteruit: ik zie het eigenlijk liever als een lang pad door de bergen. Soms loop je omhoog, soms loop je weer even naar beneden een dal in. Maar die delen van het pad horen bij de route, en ook daarbij kom je vooruit...



Snow, je schrijft vaak herkenbare dingen, dankjewel daarvoor. Wou ik een keertje zeggen.



Alle anderen, sorry geen namen want bang dat ik iemand vergeet:

Een wandeltocht door de bergen is sowieso beter te visualiseren mijn beeldspraak over twee stapjes vooruit en eentje terug gaat er toch al gauw uitzien als een heel vreemd dansje.

Dansen is heel leuk, hoor!

Dat is waar. Ik hou ook erg van dansen

Knuff...ik denk dat het tijd wordt dat je vriend gaat lezen. Lezen over geweld. Wart dat met jezrlf doet als je getuige wordt. Van de nasleep ervan. Welke mechanismen dan gaan werken. Persoonlijk, in kleine en grotere groepen. Peut kan boekentips geven en misschien heb je al eea in kast staan.



Geweld heeft vreselijk veel impact op de omstanders. Je vriend heeft deels zichzelf kunnen afschermen daarvoor omdat jij zoveel Geheimen had. Die komen aan het daglicht. Hij reageert super op je.



Maar dat zijn hoofd dit niet meteen tot 'ok' maakt heeft wel iets gezonds vind ik.



Hij zal een weg moeten vinden hoe hij zich in dit mijnenveld kan handhaven. Hoe hij wel rekening met je kan houden maar niet voor je gaat denken en zijn eigen koers kwijtraakt.



Dit gaat verder dan een keer een huilbui en lek zijn. Jullie staan nu samen een groot liefdeloos monster in de ogen te staren en dat beest heeft met zoin klauwen al hele happen uit je vertrouwen en waardigheid genomen.



Dat je daar met verbijstering ontzag en horror naar kijkt....is niet meer dan normaal.

Ga rusten Knuffie, morgen weer dansen over de bergpaden

Slaap lekker Knuf. Geen energie om te reageren, wat goed dat je dat voelt, en dat dan ook nog aangeeft. Jij mag jouw grenzen bewaken . Slaap lekker voor zover dat lukt, en sterkte als het eng is.



Misschien brengt morgen wel iets moois

Ga slapen Knuf! Ben ook bijgelezen, ga morgen inhoudelijk verder maar moet nu ook slapen!!!

quote:Knuffelbeertjes schreef op 21 februari 2017 @ 21:38:

[...]

Blij dat jullie (nog) niet weg gelopen zijn

Ik voel me alsof ik veel te veel aandacht gevraagd heb

Sorry daarvoor

Ik zal proberen wat te doseren qua schrijven

Maar er gebeurt zoveel steeds....

En schrijven met jullie helpt

Maar daar moet ik op een goede manier mee omgaan





Ik geloof dat je je nog al onzeker voelt over hoeveel 'aandacht je mag vragen', van ons, van je therapeuten. Dat is ook logisch, je hebt daar vanuit je ouders nooit gezonde feedback op gehad, je hebt het nooit geleerd. Hier mag je het leren. Bij je therapeuten mag je het leren. Dit betekent: 'vraag maar aandacht (dat klinkt negatief, maar ik bedoel het positief)' als je hier behoefte aan hebt en wij, volwassenen, geven op een vriendelijke manier aan als het voor ons teveel is. Dat is wat volwassenen horen te doen. Je hoeft onze grenzen niet te bepalen voor ons, of te bewaken voor ons. Liever niet zelfs, de meeste mensen vinden het heel prettig om dit zelf te kunnen bepalen.

Je mag bang zijn voor afkeuring als je over onze grenzen heen gaat, maar het hoeft niet. Want 'gezonde' volwassenen geven hun grens op een vriendelijke manier duidelijk aan. Als je bijv. over de grens van de therapeut heen gaat, zal ze je daar op wijzen. Ze zal jou niet afkeuren, ze zal je er op wijzen.

Je mag hier 'foutjes' in maken, je hoeft niet de perfecte Knuff te zijn.

Ik herken je onzekerheid bij mezelf (en hoop dat ik niet teveel mijn onzekerheid projecteer op jou ). Bij mij is het echt een blinde vlek. Ik vraag vaak aan mijn beste vriendin 'of het kan' en inmiddels is het al genoeg als ze me met opgetrokken wenkbrauwen glimlachend aankijkt en zegt dat ik dat echt zelf wel weet. Dat heb ik echt nodig van haar hoor



En als je het wil weten: ik vind je niet teveel. Ik vind dat het niet teveel over jou gaat. Je opent. Dat vind ik prachtig voor jou en ook voor ons. Door jou 'openen', lukt dit mij een beetje beter. Door jou maak ik stapjes, in bewustwording en in 'doen' en dat vind ik heel fijn.

quote:Knuffelbeertjes schreef op 21 februari 2017 @ 21:27:

[...]



Ja dat lees je heel goed

Ze lijken zich hier te verzamelen



Fijn dat jij het topic ook gevonden hebt



Lieve mensen zijn er nooit genoeg. Fijn dat je er bent Sunnie



@Hanke, prachtige post over het monster, dank je wel.



@Pareltje, jij bent niet lui, jij doet aan zelfzorg. En dat is echt heel heel heel heel belangrijk (en moeilijk). Heel veel respect van mijn kant over hoe jij met de situatie om gaat!

Helemaal eens met @Sofie over de blinde vlek met aandacht vragen en dat het oké is om te oefenen, dat anderen hun grenzen kunnen aangeven daarin.



@Knuffelbeertjes, ik geloof meteen dat je gedachten wel dertig manieren lieten zien. Dat is ook onderdeel van jou, je creativiteit!

Het is flink oefenen ja, ook voor je vriend. Ik hoop dat je hem die ruimte ook geeft.

Lieve allemaal.... ik ben er ook weer.

Kan niet alles bijlezen nu, ik wil even delen wat er sinds maandag is gebeurd.



Maandagmiddag vroeg dochter me via app om info over het voortzetten van haar studie hier in NL; ze wil in juli hierheen komen. Ik dacht te begrijpen dat ze dan meteen ook hier verder wil gaan en raakte enigszins in paniek: hoe moet dat allemaal geregeld worden, waar hoe wat, en geld? Later op de dag besloot ik haar vader (ex, met zoon in NL dus nu) te bellen en hem te vragen hoe en wat. Het is haar beslissing, zei hij. Nou, lekker makkelijk. Blijkbaar is dochter wisselvallig in hoe ze e.e.a. ziet: alleen voor vakantie hierheen, eerst studie in eigen land afmaken, daarna komen? Ik bleef nog rustig tijdens dit gesprek.



Afgesproken na het eten verder te praten. Ik was niet voorbereid op hoe ik me toen voelde, maar alles kwam eruit. Zo ontzettend kwaad. Door jou (ex) is deze hele situatie ontstaan. Door jou zijn mijn kinderen getraumatiseerd, door jou zijn ze zonder moeder opgegroeid in een vreemd land. Door jou is nu zoon hier, niet wetende hoe en wat. Jij beslist maar. Jij beslist ook nu weer en ik moet maar dealen met deze situatie.



Jarenlang heb ik overleefd door te denken dat ze toch wel groot zouden worden, ook zonder mij (.. dat ze zelfs wel beter af waren zonder hun 'gekke' moeder); dat ze een nieuw vaderland hadden en een nieuwe familie. Jarenlang dacht ik dat hun vader wel goed voor ze zorgen, want dat deed hij ook toen we samen waren. En ja, materieel heeft hij dat idd gedaan: ze zijn niets tekortgekomen, naar school gegaan, alles hebben ze. Maar de rest, veel wezenlijker: natuurlijk is het zo dat hun vertrouwen kapotgemaakt is, hun vertrouwen in mij en ook in hun vader - wat doet dat met kinderen?



Maar beide kinderen waren niet gelukkig in Irak. Zoon is nu hier, en hoe moet het allemaal verder? Dochter wil ook hierheen en hoe moet dat verder met haar studie, of na haar studie? Allemaal weer gevolg van zijn beslissingen, toen en nu.



Toen ik later nog met hem belde, kwam dat er allemaal uit. Harde woorden en huilen. Overstuur. Heel erg. Na het einde van het gesprek ben ik buiten gaan lopen, uur lang huilend buiten gelopen en nog was ik niet rustig. Laat op de avond appte dateman, of alles oke was (normaal veel contact overdag en in de avond) en toen hij hoorde dat het niet goed ging, is hij in de auto gestapt en naar mij toegekomen, heeft hij me opgehaald en meegenomen naar zijn huis, en daar ben ik dan sinds maandagavond laat.



En ik kom eindelijk tot rust..

en ik begin inzichten te krijgen. Deze shit is er allemaal door zijn beslissingen, toen en nu. En nu is het oogsten wat hij gezaaid heeft. Kinderen die hun weg niet vinden, hun leven kapot, mijn leven kapot. En ik, die hem zelfs nog hielp nu ook met papieren voor zijn andere zoon die nog in Irak is. Wat ben ik in godsnaam aan het doen?



Ik zie dat elk contact met hem me negatief gevoel oplevert. Ik begin te zien dat ik me in allerlei bochten heb zitten wringen om steeds maar (proberen te) begrijpen, het waarom en hoe. Maar waarom eigenlijk? Waarom zou ik mezelf dit nog langer aandoen, een contact waar zoveel lading aan zit? Ik begin in te zien dat hij feilloos alle knoppen weet te bespelen waarmee hij me kan raken, omdat hij mijn voorgeschiedenis kent en mijn familie kent. Daar speelt hij op in, en daar was ik gevoelig voor. En zo raakte ik in de war over mijn gevoelens. Dacht ik nog iets te voelen voor hem. Wat was het eigenlijk? Was ik gewoon bang om nee te zeggen, bang voor de gevolgen, bang voor het contact met mijn kinderen?



Dat contact is er nu ook niet, want taal noch teken van zoon, om wat voor redenen dan ook.

En contact met dochter, de afgelopen maanden, leek nu goed te gaan, maar na de ruzie met haar vader maandagavond hoor ik nu ook niets meer. Wat gebeurt er allemaal achter mijn rug, wat wordt hen verteld, wat is hen al die afgelopen jaren verteld? Ik kan geen enkel woord van hem vertrouwen. En dat voelde ik ook in elk contact.



Ik kom hier tot rust bij dateman. Gewoon, wat wandelen, wat huiselijke dingen, wat kletsen, gewoon samenzijn. En belangrijker nog: zonder lading. Gisteravond hebben we gepraat over de situatie met ex en ik heb weer gevoeld (ja, nu voel ik eindelijk..) hoeveel emotie er zit bij mij. Hoe ik nu pas VOEL wat het me allemaal gedaan heeft, wat ex me aangedaan heeft. Hoe mijn spanning en stress de afgelopen maanden zodanig is opgelopen dat ik niet meer sliep. Het is zo anders met dateman. Gewoon ongecompliceerd. Gewoon praten, gewoon samen. Goed zoals het is. Ik ben zo verwonderd dat hij oppikte dat het niet goed ging, en ernaar heeft gehandeld. En dat dit goed voelt. En dat ik eindelijk, eindelijk dingen begin in te zien en te voelen. Wat was het een verwarrende kluwen, de afgelopen maanden. En heel misschien, ik hoop het zo, mag er dan nu eindelijk wat ruimte gaan komen voor mij. ........... Voor mij.