Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel IV
donderdag 16 februari 2017 om 09:35
Hallo allemaal,
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de traumatherapie is inmiddels geweest (eind januari) en vanaf maart zal ik wekelijks die therapie volgen.
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden, van borrelnootjes tot paaseitjes, en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 4. De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Link naar deel 3:
Paniek door de herbelevingen - deel III
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de traumatherapie is inmiddels geweest (eind januari) en vanaf maart zal ik wekelijks die therapie volgen.
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden, van borrelnootjes tot paaseitjes, en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 4. De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Link naar deel 3:
Paniek door de herbelevingen - deel III
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 2 april 2017 om 10:44
quote:Tobbert schreef op 02 april 2017 @ 10:23:
Het is eerder een wandeling in een oud stadcentrum: op heel veel plekken en momenten kun je besluiten een andere richting in te slaan, of terug te lopen naar iets wat leuker was. Je kunt die discipline en regie ook inzetten om het leuke fijn, veilig, en voorzichtig te ontdekken. Wat mooi gezegd Tobbie
Het is eerder een wandeling in een oud stadcentrum: op heel veel plekken en momenten kun je besluiten een andere richting in te slaan, of terug te lopen naar iets wat leuker was. Je kunt die discipline en regie ook inzetten om het leuke fijn, veilig, en voorzichtig te ontdekken. Wat mooi gezegd Tobbie
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 2 april 2017 om 11:37
Veel geschreven, zeg...
Over het delen met anderen. Ik heb bij een aantal mensen meegemaakt dat ze mijn verhaal helemaal niet wilden horen. In het begin deden ze dan van wel, en daarna kreeg ik te horen dat ik altijd de sfeer verpeste met mijn verhalen. En dat terwijl ik echt niet constant over ellende zat te praten, alleen op uitnodiging of na aanmoediging. Maar goed, de les is dat ik beter niet kan delen, behalve als het echt niet anders kan.
@Hanke, ik wilde je nog feliciteren met het Uitzwaaien van de Waanzinnig Vervelende organisatie. Wat een lucht zal dat je geven.
Ook fijn om te lezen hoe je met je sibling omgaat. Ik wou dat ik dat kon. Hoe lukt het je om bij jezelf te blijven, jouw gevoel uit te spreken, en je niet te laten verleiden tot je laten kwetsen?
Over het delen met anderen. Ik heb bij een aantal mensen meegemaakt dat ze mijn verhaal helemaal niet wilden horen. In het begin deden ze dan van wel, en daarna kreeg ik te horen dat ik altijd de sfeer verpeste met mijn verhalen. En dat terwijl ik echt niet constant over ellende zat te praten, alleen op uitnodiging of na aanmoediging. Maar goed, de les is dat ik beter niet kan delen, behalve als het echt niet anders kan.
@Hanke, ik wilde je nog feliciteren met het Uitzwaaien van de Waanzinnig Vervelende organisatie. Wat een lucht zal dat je geven.
Ook fijn om te lezen hoe je met je sibling omgaat. Ik wou dat ik dat kon. Hoe lukt het je om bij jezelf te blijven, jouw gevoel uit te spreken, en je niet te laten verleiden tot je laten kwetsen?
zondag 2 april 2017 om 11:48
@Sofie. In een ander topic las ik een tijdje terug een zin, ik heb hem (in eigen woorden) opgeschreven: het proces van aanvaarden van wat eerder is gebeurd, gaat meer over aarzelend je weg proberen te vinden dan om vaste doelen te stellen. Ik denk dat dat de spijker op de kop slaat. Wat je hebt meegemaakt heeft je gevormd en tot bepaalde patronen geleid. Dat je daar bij trauma's van afwilt, is duidelijk, maar dan komt een periode van trial and error, terwijl je eigenlijk meteen nieuwe (gezonde) patronen wilt.
Jezelf toestaan om dingen leuk te vinden en om enthousiast te worden, dat is nieuw en eng. Dus het ligt nog niet vast hoe je dat doet. Hoe zoiets eruit zou kunnen zien.
Nog meer over het delen (ik loop nog achter). Ik deel alleen met mijn vriend en 2 beste vriendinnen. Verder alleen als een ander iets vertelt wat ik herken, maar dan nog niet altijd. Ik schrik niet snel van verhalen van anderen, maar ik weet wel dat anderen soms schrikken van mij. Er was altijd al zoveel en toen kwam er ook nog dat misbruikverhaal bij. Net alsof het zonder dat nog niet voldoende was. En ik denk dat jij, @Knuffelbeertjes, dat ook hebt. Het is én dit én dat én ook nog eens dat. Hoe kun je dat ooit allemaal delen met een ander zonder diegene te laten schrikken? Maar ook: hoe kun je ooit een band met iemand krijgen, een echt diepe band, als je dat allemaal niet deelt? Dat is echt schipperen tussen zoveel vertellen als mogelijk en te veel vertellen en de ander daardoor verliezen. Want inderdaad, wie zit er nu te wachten op zo'n zielig verhaal?
Jezelf toestaan om dingen leuk te vinden en om enthousiast te worden, dat is nieuw en eng. Dus het ligt nog niet vast hoe je dat doet. Hoe zoiets eruit zou kunnen zien.
Nog meer over het delen (ik loop nog achter). Ik deel alleen met mijn vriend en 2 beste vriendinnen. Verder alleen als een ander iets vertelt wat ik herken, maar dan nog niet altijd. Ik schrik niet snel van verhalen van anderen, maar ik weet wel dat anderen soms schrikken van mij. Er was altijd al zoveel en toen kwam er ook nog dat misbruikverhaal bij. Net alsof het zonder dat nog niet voldoende was. En ik denk dat jij, @Knuffelbeertjes, dat ook hebt. Het is én dit én dat én ook nog eens dat. Hoe kun je dat ooit allemaal delen met een ander zonder diegene te laten schrikken? Maar ook: hoe kun je ooit een band met iemand krijgen, een echt diepe band, als je dat allemaal niet deelt? Dat is echt schipperen tussen zoveel vertellen als mogelijk en te veel vertellen en de ander daardoor verliezen. Want inderdaad, wie zit er nu te wachten op zo'n zielig verhaal?
zondag 2 april 2017 om 12:19
quote:SF_ schreef op 02 april 2017 @ 11:48:
Er was altijd al zoveel en toen kwam er ook nog dat misbruikverhaal bij. Net alsof het zonder dat nog niet voldoende was. En ik denk dat jij, @Knuffelbeertjes, dat ook hebt. Het is én dit én dat én ook nog eens dat. Hoe kun je dat ooit allemaal delen met een ander zonder diegene te laten schrikken? Maar ook: hoe kun je ooit een band met iemand krijgen, een echt diepe band, als je dat allemaal niet deelt? Dat is echt schipperen tussen zoveel vertellen als mogelijk en te veel vertellen en de ander daardoor verliezen. Want inderdaad, wie zit er nu te wachten op zo'n zielig verhaal?
Ja...
Ik denk dat niet iedereen alles hoeft te weten, en dat een band opbouwen dan alsnog wel mogelijk is. Ik denk dat het goed is dat vriend alles weet, hij geeft ook aan dat dat onze relatie makkelijker maakt; hij begrijpt dat ik schrik van vanalles en dat mijn dagen vol triggers zitten. Hij geeft steeds aan dat hij het prettig vindt dat hij alles te weten komt. Hoewel hij daarin wel heel duidelijk zijn grenzen aangeeft en zegt: 'nu even niet meer vertellen, want het is zo veel en zo heftig om te horen, en ik ben niet gewend dat je zoveel vertelt.'
En dan later praten we weer verder
Zijn eerlijkheid, openheid, transparant zijn en menselijkheid daarin is heel fijn
Maar ik begrijp heel veel over delen nog lang niet hoor... volgens m'n peut is het normaal dat je sommige dingen alleen met je vriend deelt en anderen met een vriendin, omdat je verschillende relaties met die mensen hebt.
Maar tegelijk zegt ze dat het niet normaal is jezelf verborgen te houden en geheimen te hebben.
Ik vind dat echt hele lastige dingen
Zwijgen en geheimen zijn zo normaal
Het gaat zo vaak automatisch
En echt onbewust...
Ook is het lastig omdat het anders is dan een deel het meer te laten overnemen
Blijkbaar hoeft dat niet? Mogen alle deeltjes er bij iedereen zijn, maar de een meer op de voorgrond dan de ander? En dan heeft ze het over samenwerken van deeltjes, dat is zo ingewikkeld
Deel jij alles met je vriend Snow, weet hij alles?
Wat betreft andere mensen denk ik niet dat zij alles hoeven te weten. Mijn verleden is maar een deel van mij he? Het heeft me gevormd en beschadigd, maar ik ben nog zoveel meer dan dat...
Of nou ja, dat wil ik graag zijn...
Dus als het ter sprake komt verberg ik het steeds minder krampachtig. En het is fijn dat mensen begrijpen dat ik sommige dingen moeilijk vind. Maar ik weet niet of het nodig is voor een diepe band om alles te vertellen..
Maar ik twijfel daar wel over.. Omdat ik heus wel merk dat mijn vriendschappen aan het veranderen zijn, nu ik ze wél vertel over mijn jeugd...
Ik vraag me wel af hoe anderen dat ervaren
En schipperen is het dus zeker. Zonder duidelijke handvaten, en dan is het zelf aanvoelen, maar word je zo belemmerd door wantrouwen, slechte ervaringen en angst, dat dat ook weer heel erg moeilijk is...
En dan krijg je dus ook nog te maken met dit wat jij schrijft Snow, waardoor delen enorm beladen is en blijft:
quote:SF_ schreef op 02 april 2017 @ 11:37:
. Maar goed, de les is dat ik beter niet kan delen, behalve als het echt niet anders kan.
Als je mijn vriendin zou zijn, zou ik uren naar je verhalen willen luisteren Snow. Ik zou het fijn vinden je een luisterend oor te kunnen geven. In het topic voel je in elk geval als een vriendin, dus hier schrijven kan en mag altijd, en ik zal altijd je willen lezen en hopen dat je dan ervaart dat delen goed is, kan en mag, en dat die ruimte hier is voor jou
Dat leert dit topic mij en dat gun ik jou ook
Er was altijd al zoveel en toen kwam er ook nog dat misbruikverhaal bij. Net alsof het zonder dat nog niet voldoende was. En ik denk dat jij, @Knuffelbeertjes, dat ook hebt. Het is én dit én dat én ook nog eens dat. Hoe kun je dat ooit allemaal delen met een ander zonder diegene te laten schrikken? Maar ook: hoe kun je ooit een band met iemand krijgen, een echt diepe band, als je dat allemaal niet deelt? Dat is echt schipperen tussen zoveel vertellen als mogelijk en te veel vertellen en de ander daardoor verliezen. Want inderdaad, wie zit er nu te wachten op zo'n zielig verhaal?
Ja...
Ik denk dat niet iedereen alles hoeft te weten, en dat een band opbouwen dan alsnog wel mogelijk is. Ik denk dat het goed is dat vriend alles weet, hij geeft ook aan dat dat onze relatie makkelijker maakt; hij begrijpt dat ik schrik van vanalles en dat mijn dagen vol triggers zitten. Hij geeft steeds aan dat hij het prettig vindt dat hij alles te weten komt. Hoewel hij daarin wel heel duidelijk zijn grenzen aangeeft en zegt: 'nu even niet meer vertellen, want het is zo veel en zo heftig om te horen, en ik ben niet gewend dat je zoveel vertelt.'
En dan later praten we weer verder
Zijn eerlijkheid, openheid, transparant zijn en menselijkheid daarin is heel fijn
Maar ik begrijp heel veel over delen nog lang niet hoor... volgens m'n peut is het normaal dat je sommige dingen alleen met je vriend deelt en anderen met een vriendin, omdat je verschillende relaties met die mensen hebt.
Maar tegelijk zegt ze dat het niet normaal is jezelf verborgen te houden en geheimen te hebben.
Ik vind dat echt hele lastige dingen
Zwijgen en geheimen zijn zo normaal
Het gaat zo vaak automatisch
En echt onbewust...
Ook is het lastig omdat het anders is dan een deel het meer te laten overnemen
Blijkbaar hoeft dat niet? Mogen alle deeltjes er bij iedereen zijn, maar de een meer op de voorgrond dan de ander? En dan heeft ze het over samenwerken van deeltjes, dat is zo ingewikkeld
Deel jij alles met je vriend Snow, weet hij alles?
Wat betreft andere mensen denk ik niet dat zij alles hoeven te weten. Mijn verleden is maar een deel van mij he? Het heeft me gevormd en beschadigd, maar ik ben nog zoveel meer dan dat...
Of nou ja, dat wil ik graag zijn...
Dus als het ter sprake komt verberg ik het steeds minder krampachtig. En het is fijn dat mensen begrijpen dat ik sommige dingen moeilijk vind. Maar ik weet niet of het nodig is voor een diepe band om alles te vertellen..
Maar ik twijfel daar wel over.. Omdat ik heus wel merk dat mijn vriendschappen aan het veranderen zijn, nu ik ze wél vertel over mijn jeugd...
Ik vraag me wel af hoe anderen dat ervaren
En schipperen is het dus zeker. Zonder duidelijke handvaten, en dan is het zelf aanvoelen, maar word je zo belemmerd door wantrouwen, slechte ervaringen en angst, dat dat ook weer heel erg moeilijk is...
En dan krijg je dus ook nog te maken met dit wat jij schrijft Snow, waardoor delen enorm beladen is en blijft:
quote:SF_ schreef op 02 april 2017 @ 11:37:
. Maar goed, de les is dat ik beter niet kan delen, behalve als het echt niet anders kan.
Als je mijn vriendin zou zijn, zou ik uren naar je verhalen willen luisteren Snow. Ik zou het fijn vinden je een luisterend oor te kunnen geven. In het topic voel je in elk geval als een vriendin, dus hier schrijven kan en mag altijd, en ik zal altijd je willen lezen en hopen dat je dan ervaart dat delen goed is, kan en mag, en dat die ruimte hier is voor jou
Dat leert dit topic mij en dat gun ik jou ook
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 2 april 2017 om 12:32
quote:Knuffelbeertjes schreef op 02 april 2017 @ 12:19:
Als je mijn vriendin zou zijn, zou ik uren naar je verhalen willen luisteren Snow. Ik zou het fijn vinden je een luisterend oor te kunnen geven. In het topic voel je in elk geval als een vriendin, dus hier schrijven kan en mag altijd, en ik zal altijd je willen lezen en hopen dat je dan ervaart dat delen goed is, kan en mag, en dat die ruimte hier is voor jou
Dat leert dit topic mij en dat gun ik jou ook
Ja, maar dat is omdat jij dat (ook) hebt meegemaakt en omdat jij door therapie en alles hier veel mee bezig bent.
Hoe zou het zijn als je alles verwerkt hebt en iemand komt dan met zo'n verhaal? Of als je er heel anders mee omgaat (bijvoorbeeld door het weg te stoppen)? Een ander is zo ongeveer verplicht om je aan te horen, dat is wat een goede vriend(in) doet, dat hoort zo, je bent er voor elkaar, etc., maar wil de ander het ook echt horen? Dat vraag ik me af.
Je bent meer dan je verleden, dat is zo. Maar voor mij speelt het verleden een zeer grote rol in mijn dagelijks leven, of ik dat nu wil of niet. Dat ik snel schrik, dat ik heel onzeker en afwachtend ben bij mensen die ik niet goed ken, en dan nog allerlei random triggers. Het is niet dat ik het verleden even kan wegstoppen. Vandaag even niet, hoor, nu ga ik wat leuks doen. Zo werkt het niet. Het is altijd aanwezig en het kan me altijd overvallen. Dus er weinig over delen met een ander zal ertoe leiden dat de band heel oppervlakkig blijft, omdat de ander totaal niet kan thuisbrengen waarom ik me zo afwijkend gedraag.
Als je mijn vriendin zou zijn, zou ik uren naar je verhalen willen luisteren Snow. Ik zou het fijn vinden je een luisterend oor te kunnen geven. In het topic voel je in elk geval als een vriendin, dus hier schrijven kan en mag altijd, en ik zal altijd je willen lezen en hopen dat je dan ervaart dat delen goed is, kan en mag, en dat die ruimte hier is voor jou
Dat leert dit topic mij en dat gun ik jou ook
Ja, maar dat is omdat jij dat (ook) hebt meegemaakt en omdat jij door therapie en alles hier veel mee bezig bent.
Hoe zou het zijn als je alles verwerkt hebt en iemand komt dan met zo'n verhaal? Of als je er heel anders mee omgaat (bijvoorbeeld door het weg te stoppen)? Een ander is zo ongeveer verplicht om je aan te horen, dat is wat een goede vriend(in) doet, dat hoort zo, je bent er voor elkaar, etc., maar wil de ander het ook echt horen? Dat vraag ik me af.
Je bent meer dan je verleden, dat is zo. Maar voor mij speelt het verleden een zeer grote rol in mijn dagelijks leven, of ik dat nu wil of niet. Dat ik snel schrik, dat ik heel onzeker en afwachtend ben bij mensen die ik niet goed ken, en dan nog allerlei random triggers. Het is niet dat ik het verleden even kan wegstoppen. Vandaag even niet, hoor, nu ga ik wat leuks doen. Zo werkt het niet. Het is altijd aanwezig en het kan me altijd overvallen. Dus er weinig over delen met een ander zal ertoe leiden dat de band heel oppervlakkig blijft, omdat de ander totaal niet kan thuisbrengen waarom ik me zo afwijkend gedraag.
zondag 2 april 2017 om 12:47
quote:SF_ schreef op 02 april 2017 @ 12:32:
Ja, maar dat is omdat jij dat (ook) hebt meegemaakt en omdat jij door therapie en alles hier veel mee bezig bent.
Hoe zou het zijn als je alles verwerkt hebt en iemand komt dan met zo'n verhaal? Of als je er heel anders mee omgaat (bijvoorbeeld door het weg te stoppen)? Een ander is zo ongeveer verplicht om je aan te horen, dat is wat een goede vriend(in) doet, dat hoort zo, je bent er voor elkaar, etc., maar wil de ander het ook echt horen? Dat vraag ik me af.
Ik kijk daar wel heel anders tegenaan
Ik luister nooit naar vrienden omdat 'dat zo hoort.' Áltijd vanuit oprechte belangstelling in de andere persoon. Omdat ik het fijn vind iemand echt te leren kennen, omdat ik graag luister, omdat ik me daar goed bij voel, omdat samen fijner is dan alleen, omdat ik veel van anderen kan leren (over die ander en over mezelf), etc.
Maar oprechte belangstelling in een ander staat toch wel op nr 1. En omdat het hoort staat er niet tussen
Hoe is dat voor jou als je naar het verhaal van een vriendin luistert, wat zijn jouw redenen?
Hoef je niet op te antwoorden maar ik geloof er niks van dat je alleen naar diegene luistert omdat het zo hoort, en dat is wat een vriendin doet... of wel?
Overigens heb ik het natuurlijk altijd weggedrukt. Dat heeft er nooit voor gezorgd dat ik minder graag naar een verhaal van m'n vrienden wilde luisteren... Dus hoe het dan zou zijn? Nou zo was het en het maakt echt geen verschil. Ik luister niet graag naar jouw verhaal omdat ik zoveel herken Snow. Ik luister er graag naar omdat je mij een heel prachtig, lief, mooi persoon lijkt en ik vind het echt heel fijn je steeds wat beter te mogen leren kennen.
Natuurlijk is de herkenning hier fijn. Maar wat mij betreft is er zoveel meer dan dat.
Ik begrijp overigens wel wat je bedoelt, want als we het verhaal omdraaien en ík heb wat te vertellen, dan trek ik ook snel de conclusies die jij benoemt.
Fijn dat je het geschreven hebt, want ook hier krijg ik weer het inzicht dat hoe ik het ervaar, misschien voor een ander ook wel zo geldt, als ik mijn verhaal doe??
Ja, maar dat is omdat jij dat (ook) hebt meegemaakt en omdat jij door therapie en alles hier veel mee bezig bent.
Hoe zou het zijn als je alles verwerkt hebt en iemand komt dan met zo'n verhaal? Of als je er heel anders mee omgaat (bijvoorbeeld door het weg te stoppen)? Een ander is zo ongeveer verplicht om je aan te horen, dat is wat een goede vriend(in) doet, dat hoort zo, je bent er voor elkaar, etc., maar wil de ander het ook echt horen? Dat vraag ik me af.
Ik kijk daar wel heel anders tegenaan
Ik luister nooit naar vrienden omdat 'dat zo hoort.' Áltijd vanuit oprechte belangstelling in de andere persoon. Omdat ik het fijn vind iemand echt te leren kennen, omdat ik graag luister, omdat ik me daar goed bij voel, omdat samen fijner is dan alleen, omdat ik veel van anderen kan leren (over die ander en over mezelf), etc.
Maar oprechte belangstelling in een ander staat toch wel op nr 1. En omdat het hoort staat er niet tussen
Hoe is dat voor jou als je naar het verhaal van een vriendin luistert, wat zijn jouw redenen?
Hoef je niet op te antwoorden maar ik geloof er niks van dat je alleen naar diegene luistert omdat het zo hoort, en dat is wat een vriendin doet... of wel?
Overigens heb ik het natuurlijk altijd weggedrukt. Dat heeft er nooit voor gezorgd dat ik minder graag naar een verhaal van m'n vrienden wilde luisteren... Dus hoe het dan zou zijn? Nou zo was het en het maakt echt geen verschil. Ik luister niet graag naar jouw verhaal omdat ik zoveel herken Snow. Ik luister er graag naar omdat je mij een heel prachtig, lief, mooi persoon lijkt en ik vind het echt heel fijn je steeds wat beter te mogen leren kennen.
Natuurlijk is de herkenning hier fijn. Maar wat mij betreft is er zoveel meer dan dat.
Ik begrijp overigens wel wat je bedoelt, want als we het verhaal omdraaien en ík heb wat te vertellen, dan trek ik ook snel de conclusies die jij benoemt.
Fijn dat je het geschreven hebt, want ook hier krijg ik weer het inzicht dat hoe ik het ervaar, misschien voor een ander ook wel zo geldt, als ik mijn verhaal doe??
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 2 april 2017 om 12:57
Ik heb nooit echt manieren geleerd en hoe hard ik er ook aan werk, ik zal die dingen nooit zo goed aanvoelen als mensen die wel manieren hebben geleerd. Het wordt nooit automatisch, het blijft altijd een kwestie van me bewust zijn van wat ik doe. Daarom pas(te?) ik me dan meestal aan aan anderen, omdat ik dan hoop dat zij het goede voorbeeld geven. Ik volg dat dan, en word daarvoor beloond met vriendschap of in elk geval gezelschap.
Als ik naar een ander luister terwijl we bij elkaar zijn, dan bestaat mijn motivatie uit een mengelmoes van luisteren omdat het zo hoort en anderzijds interesse en nieuwsgierigheid. Met geschreven tekst heb ik alleen dat laatste, dan valt het me willen aanpassen weg. Hoe ik overkom is dan niet zo'n issue. Op dit forum kan ik even nadenken. Als ik af en toe stop met typen om even anders te gaan zitten of zo, dan valt dat niet op. Ik hoef me dan niet druk te maken over hoe dat voor een ander overkomt. Ik hoef dan ook niet in de ogen te kijken, of om me heen, of naar de handen van de gesprekspartner (sommige mensen praten met de handen, grrr), of na te denken hoe ik nu het beste kan reageren of wat ik het beste kan zeggen. Of wat ik wil zeggen, en of dat wel kan, hoe dat over zou komen. Slechte vriendin ben ik eigenlijk, want ik ben in contact toch vooral met mezelf bezig en hoe een ander mij zou kunnen waarnemen en interpreteren. Dat is natuurlijk een grotere veroorzaker van afstand in contact dan mijn wel of niet delen.
Zoals ik al zei, het verleden zit zo ingebakken in dagelijkse patronen. Zonder dat te delen lijk ik gewoon een heel raar wijf.
Als ik naar een ander luister terwijl we bij elkaar zijn, dan bestaat mijn motivatie uit een mengelmoes van luisteren omdat het zo hoort en anderzijds interesse en nieuwsgierigheid. Met geschreven tekst heb ik alleen dat laatste, dan valt het me willen aanpassen weg. Hoe ik overkom is dan niet zo'n issue. Op dit forum kan ik even nadenken. Als ik af en toe stop met typen om even anders te gaan zitten of zo, dan valt dat niet op. Ik hoef me dan niet druk te maken over hoe dat voor een ander overkomt. Ik hoef dan ook niet in de ogen te kijken, of om me heen, of naar de handen van de gesprekspartner (sommige mensen praten met de handen, grrr), of na te denken hoe ik nu het beste kan reageren of wat ik het beste kan zeggen. Of wat ik wil zeggen, en of dat wel kan, hoe dat over zou komen. Slechte vriendin ben ik eigenlijk, want ik ben in contact toch vooral met mezelf bezig en hoe een ander mij zou kunnen waarnemen en interpreteren. Dat is natuurlijk een grotere veroorzaker van afstand in contact dan mijn wel of niet delen.
Zoals ik al zei, het verleden zit zo ingebakken in dagelijkse patronen. Zonder dat te delen lijk ik gewoon een heel raar wijf.
zondag 2 april 2017 om 12:57
quote:SF_ schreef op 02 april 2017 @ 12:32:
Je bent meer dan je verleden, dat is zo. Maar voor mij speelt het verleden een zeer grote rol in mijn dagelijks leven, of ik dat nu wil of niet. Dat ik snel schrik, dat ik heel onzeker en afwachtend ben bij mensen die ik niet goed ken, en dan nog allerlei random triggers. Het is niet dat ik het verleden even kan wegstoppen. Vandaag even niet, hoor, nu ga ik wat leuks doen. Zo werkt het niet. Het is altijd aanwezig en het kan me altijd overvallen. Dus er weinig over delen met een ander zal ertoe leiden dat de band heel oppervlakkig blijft, omdat de ander totaal niet kan thuisbrengen waarom ik me zo afwijkend gedraag.
Ik begrijp wat je bedoelt
Tegelijk hebben sommige berichtjes van Pruttel me hierover aan het denken gezet... Ben je afwijkend omdat je snel schrikt? Of omdat je niet tegen het geluid van de stofzuiger kunt? Of omdat je hele nare associaties hebt met voedsel?
Of ben je gewoon een mens, die inderdaad in ons geval heel veel meegemaakt heeft, maar in eerste instantie gewoon mens is net als andere mensen?
Ik denk, op hele heldere momenten als deze, dat het gedrag niet afwijkend is Snow. Het is een logisch gevolg van je verleden. En dan heb je natuurlijk helemaal gelijk dat het wel handig kan zijn dat mensen begrijpen waar het vandaan komt..
Blijkbaar is dit allemaal ook niet zo zwart wit, maar wel heel interessant om anderen ook over te lezen, bedankt voor je berichtjes
En het is dus wat ik aan het ontdekken ben de laatste tijd.. Echt contact en echt delen, hoe waardevol dat kan zijn
(maar ik sta in de kinderschoenen wat dat betreft dus ik ben heel erg zoekende hoor)
Je bent meer dan je verleden, dat is zo. Maar voor mij speelt het verleden een zeer grote rol in mijn dagelijks leven, of ik dat nu wil of niet. Dat ik snel schrik, dat ik heel onzeker en afwachtend ben bij mensen die ik niet goed ken, en dan nog allerlei random triggers. Het is niet dat ik het verleden even kan wegstoppen. Vandaag even niet, hoor, nu ga ik wat leuks doen. Zo werkt het niet. Het is altijd aanwezig en het kan me altijd overvallen. Dus er weinig over delen met een ander zal ertoe leiden dat de band heel oppervlakkig blijft, omdat de ander totaal niet kan thuisbrengen waarom ik me zo afwijkend gedraag.
Ik begrijp wat je bedoelt
Tegelijk hebben sommige berichtjes van Pruttel me hierover aan het denken gezet... Ben je afwijkend omdat je snel schrikt? Of omdat je niet tegen het geluid van de stofzuiger kunt? Of omdat je hele nare associaties hebt met voedsel?
Of ben je gewoon een mens, die inderdaad in ons geval heel veel meegemaakt heeft, maar in eerste instantie gewoon mens is net als andere mensen?
Ik denk, op hele heldere momenten als deze, dat het gedrag niet afwijkend is Snow. Het is een logisch gevolg van je verleden. En dan heb je natuurlijk helemaal gelijk dat het wel handig kan zijn dat mensen begrijpen waar het vandaan komt..
Blijkbaar is dit allemaal ook niet zo zwart wit, maar wel heel interessant om anderen ook over te lezen, bedankt voor je berichtjes
En het is dus wat ik aan het ontdekken ben de laatste tijd.. Echt contact en echt delen, hoe waardevol dat kan zijn
(maar ik sta in de kinderschoenen wat dat betreft dus ik ben heel erg zoekende hoor)
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 2 april 2017 om 13:15
quote:SF_ schreef op 02 april 2017 @ 12:57:
Slechte vriendin ben ik eigenlijk, want ik ben in contact toch vooral met mezelf bezig en hoe een ander mij zou kunnen waarnemen en interpreteren.
Dat is niet waar
Je bent geen slechte vriendin
Dat is de conclusie die jij eraan verbindt
Maar ik lees iets heel anders (!)
Je bent dusdanig beschadigd dat je bang bent geworden over jezelf, over hoe je overkomt en over wie je bent.
Je hebt zo vaak de onware boodschap meegekregen dat je niet goed genoeg was, zo vaak dat je die boodschap bent gaan geloven. Iets heel vaak zeggen of horen betekent niet dat het waar is, sterker nog; het zegt niks over jou als persoon.
Je bent bang wat anderen van je vinden en dus ben je daar voornamelijk mee bezig in contact. Dat betekent alleen maar dat mensen je heel naar behandeld hebben en dat je daar de gevolgen van ondervindt in contact. Je zegt het zelf al: in dit topic heb je er geen/minder last van en wat dan overblijft is wie jij bent: iemand die oprecht geïnteresseerd is en nieuwsgierig is naar een ander.
Natuurlijk lukt dat hier wel, want hier word je minder geconfronteerd met je angst voor afwijzing. Een angst die heel begrijpelijk is gezien je verleden, maar dit is het verleden gelukkig niet meer.. Mensen die je afwijzen om wie jij bent zijn je niet waard Snow. Mensen die de moeite nemen jou te leren kennen wel.
Ik vind het verdrietig dat je deze conclusie trekt op basis van wat je merkt in contact. Ik lees alleen maar hoe groot de impact van het verleden is, en dat is al zwaar genoeg voor je. Dan ook nog jezelf zo negatief neerzetten, vind ik heel naar voor je. Ik wou dat je het kon zien zoals ik hier schrijf, zo denk ik er echt over
Slechte vriendin ben ik eigenlijk, want ik ben in contact toch vooral met mezelf bezig en hoe een ander mij zou kunnen waarnemen en interpreteren.
Dat is niet waar
Je bent geen slechte vriendin
Dat is de conclusie die jij eraan verbindt
Maar ik lees iets heel anders (!)
Je bent dusdanig beschadigd dat je bang bent geworden over jezelf, over hoe je overkomt en over wie je bent.
Je hebt zo vaak de onware boodschap meegekregen dat je niet goed genoeg was, zo vaak dat je die boodschap bent gaan geloven. Iets heel vaak zeggen of horen betekent niet dat het waar is, sterker nog; het zegt niks over jou als persoon.
Je bent bang wat anderen van je vinden en dus ben je daar voornamelijk mee bezig in contact. Dat betekent alleen maar dat mensen je heel naar behandeld hebben en dat je daar de gevolgen van ondervindt in contact. Je zegt het zelf al: in dit topic heb je er geen/minder last van en wat dan overblijft is wie jij bent: iemand die oprecht geïnteresseerd is en nieuwsgierig is naar een ander.
Natuurlijk lukt dat hier wel, want hier word je minder geconfronteerd met je angst voor afwijzing. Een angst die heel begrijpelijk is gezien je verleden, maar dit is het verleden gelukkig niet meer.. Mensen die je afwijzen om wie jij bent zijn je niet waard Snow. Mensen die de moeite nemen jou te leren kennen wel.
Ik vind het verdrietig dat je deze conclusie trekt op basis van wat je merkt in contact. Ik lees alleen maar hoe groot de impact van het verleden is, en dat is al zwaar genoeg voor je. Dan ook nog jezelf zo negatief neerzetten, vind ik heel naar voor je. Ik wou dat je het kon zien zoals ik hier schrijf, zo denk ik er echt over
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 2 april 2017 om 13:18
quote:SF_ schreef op 02 april 2017 @ 12:59:
Het overgrote deel van de mensheid heeft helemaal geen zin in contact met mensen met zoveel bagage.
Gelukkig hoef je niet om te gaan met het overgrote deel van de mensheid
Een paar hele goede lieve mensen om je heen die wél zin hebben in contact met jou, en dus je bagage er voor lief bij nemen omdat ze van je houden, is voldoende
Vraag je vriend of vriendin maar
Het overgrote deel van de mensheid heeft helemaal geen zin in contact met mensen met zoveel bagage.
Gelukkig hoef je niet om te gaan met het overgrote deel van de mensheid
Een paar hele goede lieve mensen om je heen die wél zin hebben in contact met jou, en dus je bagage er voor lief bij nemen omdat ze van je houden, is voldoende
Vraag je vriend of vriendin maar
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 2 april 2017 om 13:26
Ik ben blij dat je het zo leest als ik het bedoel
Ik kan me ook voorstellen dat het moeilijk is te lezen, dat het veel oproept
Je mag hier schrijven wat je wilt he Snow
Dapper wat je nu allemaal gedeeld hebt
Fijn dat ik op je mocht reageren
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 2 april 2017 om 13:46
Wat zou je willen veranderen? Hoe je over jezelf denkt, hoe je je gedraagt in contact, of...? Ik denk nl dat daar een hele sterke wisselwerking tussen is, en dat je keihard aan het werk bent met jezelf, en dat je daarin echt wel stappen zet. Iets wat je zolang is aangedaan Snow en dan ook nog in je kindertijd, een tijd waarin je hersenen allemaal verbindingen aan het leggen zijn, dat verander je niet in een bepaalde periode. Daar is veel doorzettingsvermogen en inzicht voor nodig, en dat lees ik allemaal bij jou. Daarnaast veel begrip en liefde en dat mag echt wel richting jezelf. Ik begrijp wat je schrijft echt wel, de veranderwens is enorm, en dan duurt het allemaal te lang. Maar je zet stappen Snow, en je blijft je ontwikkelen en leren. Maar ook bij dit is het twee vooruit en een achteruit. Alsnog ga je vooruit, alsnog ben je veel verder dan je was een paar jaar geleden (denk aan wat je nu meer weet en kunt dan toen). Of vergis ik me daarin?
Maar ik begrijp het vooral, je wilt zo graag en vecht zo hard en het is niet makkelijk, verre van
Als je liever hebt dat ik het weghaal zeg je het maar hoor
Maar ik begrijp het vooral, je wilt zo graag en vecht zo hard en het is niet makkelijk, verre van
Als je liever hebt dat ik het weghaal zeg je het maar hoor
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 2 april 2017 om 13:58
quote:SF_ schreef op 02 april 2017 @ 11:37:
Veel geschreven, zeg...
Over het delen met anderen. Ik heb bij een aantal mensen meegemaakt dat ze mijn verhaal helemaal niet wilden horen. In het begin deden ze dan van wel, en daarna kreeg ik te horen dat ik altijd de sfeer verpeste met mijn verhalen. En dat terwijl ik echt niet constant over ellende zat te praten, alleen op uitnodiging of na aanmoediging. Maar goed, de les is dat ik beter niet kan delen, behalve als het echt niet anders kan.
@Hanke, ik wilde je nog feliciteren met het Uitzwaaien van de Waanzinnig Vervelende organisatie. Wat een lucht zal dat je geven.
Ook fijn om te lezen hoe je met je sibling omgaat. Ik wou dat ik dat kon. Hoe lukt het je om bij jezelf te blijven, jouw gevoel uit te spreken, en je niet te laten verleiden tot je laten kwetsen?
Bedankt voor je felicitatie. Iedereen hier bedankt trouwens daarvoor...was hartverwarmend om te lezen...
Ik weet niet hoe ik t tov sibling gedaan heb. Ik merkte hoezeer ik er moe van werd. Wat me erg geholpen heeft is blijven delen met anderen wat ik lastig aan t contact vond en aan haar manier van communiceren. Dat ik daarin in mijn gevoelens werd erkend gaf me meer zelfvertrouwen. Dat wat sibling normaal vindt is niet normaal en dat mag ik voelen. Hoeft zij niet persé te weten maar ik mag er wel zo over denken.
Wat ook hielp was siblings open reaktie gisteren. Dat ze aangaf voor me te willen zorgen...haar idee over mij dat ik alleen met problemen bezig ben en dat ik dan last van andermans emoties heb en dat ik in ellende zwelg.... Ik kon die meningen/oordelen pareren. Ik was niet meer bang voor haar oordeel. En kon navragen...weet je dat? Of ben je er bang voor? En wat bedoel je met zorgen voor? Wat zou je dan willen doen? Hoe oud zijn we nu beiden? Past jouw idee over oudere sibling zijn daarin?
"Zoals die persoon (naam vriendin) voor je zorgt..dat wil ik ook..." Waarop ik reageerde dat deze persoon soms qua zorg van waarde is, maar dat zij vriendsschap met me zocht en dat we dat op basis van gelijkwaardigheid zijn. En dat die vriendin van mij ook steun eem aandacht krijgt, op andere gebieden. Maar niet om t zorgen maar uit vriendschap. Dus ik benoemde de gelijkwaardigheid. En het accent op delen en contact en samen leuke dingen ervaren ipv (mantel)zorgen.... Sibling kent zulke intieme vreugdevolle vriendschapprn niet dus die zat steeds wat verbaasder naar me te luisteren. Bedenkend 'mijn conclusies kloppen niet'.
Verder gaf ik een klein voorbeeld hoe ik als zelfhulppersoon er voor anderen ben...en dat dat zeker niet over problemen en zwelgen gaat maar over contact en actie en hoop.. Dan zie ik haar kijken van....o dat gaat echt anders dan ik dacht...en vond t eerlijk van haar dat ze zei 'dan ken ik je dus eigenlijk niet zo goed'.
Om terug te komen op je vraag SF...het begon bij mezelf en hoe ik het contact ervaar serieus te nemen. Toen was er boosheid en rouw om dat hoe ze naar me deed de afgelopen tijd. Het loslaten van de verwachting wat ze me zou kúnnen geven en ik fijn zou vinden. En merken op welke manier ik het echt niet wil. Voelen dat onveiligheid een breekpunt is.
Heb wel tegen sibling gezegd 'contrast is groot hé tussen wat ik nu vertel en hoe ik communiceer..en dat stuk van mij dat ptss heeft. Dat ervaar ik zelf ook zo'.
Maar denk dat ze nu pas ziet dat ik met beleid plan en denk om de dagen goed door te komen. Maar als je mijn klachten niet kunt of wilt zien dan is het lastig overbrengen.
Ze gaf aan me te willen begrijpen. Ik zei dat door hoe zij dingen hanteert (amnesie en niet voelen) veel van hoe ik dingen ervaar niet landen bij haar. Dat ik dat snap en zie als haar style van coping. En dat ze ipv willen begrijpen en dan in wazige verwondering maar in oordelen en ergernis zitten niet respectvol naar mij toe is. En niet klopt. Maar dat ze dan beter concreet na kan vragen en accpteren dat ik ben wie ik ben...erkennen dat t begrijpen nu niet lukt.
Veel geschreven, zeg...
Over het delen met anderen. Ik heb bij een aantal mensen meegemaakt dat ze mijn verhaal helemaal niet wilden horen. In het begin deden ze dan van wel, en daarna kreeg ik te horen dat ik altijd de sfeer verpeste met mijn verhalen. En dat terwijl ik echt niet constant over ellende zat te praten, alleen op uitnodiging of na aanmoediging. Maar goed, de les is dat ik beter niet kan delen, behalve als het echt niet anders kan.
@Hanke, ik wilde je nog feliciteren met het Uitzwaaien van de Waanzinnig Vervelende organisatie. Wat een lucht zal dat je geven.
Ook fijn om te lezen hoe je met je sibling omgaat. Ik wou dat ik dat kon. Hoe lukt het je om bij jezelf te blijven, jouw gevoel uit te spreken, en je niet te laten verleiden tot je laten kwetsen?
Bedankt voor je felicitatie. Iedereen hier bedankt trouwens daarvoor...was hartverwarmend om te lezen...
Ik weet niet hoe ik t tov sibling gedaan heb. Ik merkte hoezeer ik er moe van werd. Wat me erg geholpen heeft is blijven delen met anderen wat ik lastig aan t contact vond en aan haar manier van communiceren. Dat ik daarin in mijn gevoelens werd erkend gaf me meer zelfvertrouwen. Dat wat sibling normaal vindt is niet normaal en dat mag ik voelen. Hoeft zij niet persé te weten maar ik mag er wel zo over denken.
Wat ook hielp was siblings open reaktie gisteren. Dat ze aangaf voor me te willen zorgen...haar idee over mij dat ik alleen met problemen bezig ben en dat ik dan last van andermans emoties heb en dat ik in ellende zwelg.... Ik kon die meningen/oordelen pareren. Ik was niet meer bang voor haar oordeel. En kon navragen...weet je dat? Of ben je er bang voor? En wat bedoel je met zorgen voor? Wat zou je dan willen doen? Hoe oud zijn we nu beiden? Past jouw idee over oudere sibling zijn daarin?
"Zoals die persoon (naam vriendin) voor je zorgt..dat wil ik ook..." Waarop ik reageerde dat deze persoon soms qua zorg van waarde is, maar dat zij vriendsschap met me zocht en dat we dat op basis van gelijkwaardigheid zijn. En dat die vriendin van mij ook steun eem aandacht krijgt, op andere gebieden. Maar niet om t zorgen maar uit vriendschap. Dus ik benoemde de gelijkwaardigheid. En het accent op delen en contact en samen leuke dingen ervaren ipv (mantel)zorgen.... Sibling kent zulke intieme vreugdevolle vriendschapprn niet dus die zat steeds wat verbaasder naar me te luisteren. Bedenkend 'mijn conclusies kloppen niet'.
Verder gaf ik een klein voorbeeld hoe ik als zelfhulppersoon er voor anderen ben...en dat dat zeker niet over problemen en zwelgen gaat maar over contact en actie en hoop.. Dan zie ik haar kijken van....o dat gaat echt anders dan ik dacht...en vond t eerlijk van haar dat ze zei 'dan ken ik je dus eigenlijk niet zo goed'.
Om terug te komen op je vraag SF...het begon bij mezelf en hoe ik het contact ervaar serieus te nemen. Toen was er boosheid en rouw om dat hoe ze naar me deed de afgelopen tijd. Het loslaten van de verwachting wat ze me zou kúnnen geven en ik fijn zou vinden. En merken op welke manier ik het echt niet wil. Voelen dat onveiligheid een breekpunt is.
Heb wel tegen sibling gezegd 'contrast is groot hé tussen wat ik nu vertel en hoe ik communiceer..en dat stuk van mij dat ptss heeft. Dat ervaar ik zelf ook zo'.
Maar denk dat ze nu pas ziet dat ik met beleid plan en denk om de dagen goed door te komen. Maar als je mijn klachten niet kunt of wilt zien dan is het lastig overbrengen.
Ze gaf aan me te willen begrijpen. Ik zei dat door hoe zij dingen hanteert (amnesie en niet voelen) veel van hoe ik dingen ervaar niet landen bij haar. Dat ik dat snap en zie als haar style van coping. En dat ze ipv willen begrijpen en dan in wazige verwondering maar in oordelen en ergernis zitten niet respectvol naar mij toe is. En niet klopt. Maar dat ze dan beter concreet na kan vragen en accpteren dat ik ben wie ik ben...erkennen dat t begrijpen nu niet lukt.
zondag 2 april 2017 om 14:00
Ik heb niet het idee dat ik op sociaal vlak vooruit ben gegaan in de afgelopen jaren.
Wat ik zou willen is mezelf kunnen zijn. Niet voortdurend oordelen in mijn hoofd over alles wat ik doe en denk en voel. Nu denk ik bijvoorbeeld dat ik meer moet typen, want anders word ik als kortaf gezien en dat is niet goed. Toch komt het hierop neer: als dat geoordeel stopt, wat zou dat veel ruimte en rust geven. Ook, of vooral, in contact met anderen.
Wat ik zou willen is mezelf kunnen zijn. Niet voortdurend oordelen in mijn hoofd over alles wat ik doe en denk en voel. Nu denk ik bijvoorbeeld dat ik meer moet typen, want anders word ik als kortaf gezien en dat is niet goed. Toch komt het hierop neer: als dat geoordeel stopt, wat zou dat veel ruimte en rust geven. Ook, of vooral, in contact met anderen.
zondag 2 april 2017 om 14:17
Inderdaad heel knap van je Hanke
Niet alleen dat je heel dicht bij jezelf gebleven bent in het contact en zo eerlijk gecommuniceerd hebt met sibling, maar ook dat je vooraf gedeeld hebt met mensen hierover en dus echt heel goed op jezelf hebt weten te passen
Goed ook dat sibling met eigen ogen heeft kunnen zien dat je met beleid plant en hoe je de dagen doorkomt.
Niet alleen dat je heel dicht bij jezelf gebleven bent in het contact en zo eerlijk gecommuniceerd hebt met sibling, maar ook dat je vooraf gedeeld hebt met mensen hierover en dus echt heel goed op jezelf hebt weten te passen
Goed ook dat sibling met eigen ogen heeft kunnen zien dat je met beleid plant en hoe je de dagen doorkomt.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 2 april 2017 om 14:20
Snow, even grof gezegd: je hebt gewone sociale contacten en contacten waarin je dieper wil gaan, wil delen.
In de eerste soort zijn mensen vaak helemaal niet bezig met anderen veroordelen of jouw gedrag of wat je zegt helemaal ontrafelen. Ze zijn bezig met het gesprek, waar dat ze aan doet denken, dat ze niet vergeten moeten nog naar de stomerij te gaan, waar ging het gesprek ook alweer over, heb ik die anekdote vorige keer nou ook al verteld, weer terug naar het gesprek, en zo gaat het maar door in hun hoofd. Mensen krijgen dus niet alles van je mee. De hoofdlijnen en boodschap wel, hoor (ze zitten je niet te negeren, ofzo, mensen worden gewoon in hun hoofd en daarbuiten voortdurend gebombardeerd met informatie en prikkels en het kost moeite om daarin focus te houden in een 'gewoon' sociaal contact). Het is ook niet persoonlijk bedoeld, maar zo werkt het nu eenmaal in veel situaties. Jij probeert wel overal op te letten, omdat je alles als een signaal hebt geleerd te zien (zoals: 'beknopt is slecht, want mensen vinden me dan kortaf'). Jouw hoofd 'trakteert' je ook op zo'n innerlijke monoloog, alleen veel meer verwijtend en proberend pijn uit het verleden niet te laten terugkomen. Maar doordat je zo bang bent dat op de een of andere manier in het heden je verleden opnieuw zal beleven, verkramp je helemaal. Dat zorgt er misschien wel voor dat je uit angst het verleden te herhalen juist in het verleden dat je probeert te ontlopen blijft hangen.
In de andere soort contact, echt delen, zijn mensen niet zo in de ban van hun eigen hak-op-tak-gedachten. Dan hebben ze veel meer aandacht voor je. En weet je, dan is het juist helemaal niet erg als mensen merken dat je emoties hebt of iets eng vindt om te delen. Dat maakt het contact echt. Dan zien ze Snow (is eng, natuurlijk, maar ook wel fijn, toch?).
Enne... ik vind dat hier delen ook een vorm van echt contact is. Je gaat gewoon met de tijd mee, dus je zet wel degelijk stappen.
In de eerste soort zijn mensen vaak helemaal niet bezig met anderen veroordelen of jouw gedrag of wat je zegt helemaal ontrafelen. Ze zijn bezig met het gesprek, waar dat ze aan doet denken, dat ze niet vergeten moeten nog naar de stomerij te gaan, waar ging het gesprek ook alweer over, heb ik die anekdote vorige keer nou ook al verteld, weer terug naar het gesprek, en zo gaat het maar door in hun hoofd. Mensen krijgen dus niet alles van je mee. De hoofdlijnen en boodschap wel, hoor (ze zitten je niet te negeren, ofzo, mensen worden gewoon in hun hoofd en daarbuiten voortdurend gebombardeerd met informatie en prikkels en het kost moeite om daarin focus te houden in een 'gewoon' sociaal contact). Het is ook niet persoonlijk bedoeld, maar zo werkt het nu eenmaal in veel situaties. Jij probeert wel overal op te letten, omdat je alles als een signaal hebt geleerd te zien (zoals: 'beknopt is slecht, want mensen vinden me dan kortaf'). Jouw hoofd 'trakteert' je ook op zo'n innerlijke monoloog, alleen veel meer verwijtend en proberend pijn uit het verleden niet te laten terugkomen. Maar doordat je zo bang bent dat op de een of andere manier in het heden je verleden opnieuw zal beleven, verkramp je helemaal. Dat zorgt er misschien wel voor dat je uit angst het verleden te herhalen juist in het verleden dat je probeert te ontlopen blijft hangen.
In de andere soort contact, echt delen, zijn mensen niet zo in de ban van hun eigen hak-op-tak-gedachten. Dan hebben ze veel meer aandacht voor je. En weet je, dan is het juist helemaal niet erg als mensen merken dat je emoties hebt of iets eng vindt om te delen. Dat maakt het contact echt. Dan zien ze Snow (is eng, natuurlijk, maar ook wel fijn, toch?).
Enne... ik vind dat hier delen ook een vorm van echt contact is. Je gaat gewoon met de tijd mee, dus je zet wel degelijk stappen.
zondag 2 april 2017 om 14:24
quote:SF_ schreef op 02 april 2017 @ 14:00:
Toch komt het hierop neer: als dat geoordeel stopt, wat zou dat veel ruimte en rust geven. Ook, of vooral, in contact met anderen.
Ja, dat geloof ik, en herken ik.
De enige ervaring die ik wat dat betreft is, is van afgelopen periode. Dat ik zo diep zat dat ik in contact niks meer kon opbrengen en enkel nog er kon zijn. En dan ervaren dat mensen bij je blijven en er voor je willen zijn... dát heeft een wereld van verschil gemaakt. Alsnog is het een enorme valkuil om nu opnieuw vanuit mijn eigen oordelen en verwachtingen het contact verder voort te zetten, maar het lukt me steeds beter dat weg te laten. Omdat ik succeservaringen op doe. Het is een heel groot risico en je hebt geen zekerheden, maar wat mij betreft zijn de contacten die ik nu heb dat heel erg waard.
Dus enige wat mij helpt is oefenen in het contact met meer mezelf laten zien en minder invullen en bedenken voor anderen, en niet meer vanuit eisen en verwachtingen met mensen omgaan...
Maar ik vind het heel erg moeilijk..
Enne: al typ je maar 1 zin, daar oordeel ik niet over hoor
Toch komt het hierop neer: als dat geoordeel stopt, wat zou dat veel ruimte en rust geven. Ook, of vooral, in contact met anderen.
Ja, dat geloof ik, en herken ik.
De enige ervaring die ik wat dat betreft is, is van afgelopen periode. Dat ik zo diep zat dat ik in contact niks meer kon opbrengen en enkel nog er kon zijn. En dan ervaren dat mensen bij je blijven en er voor je willen zijn... dát heeft een wereld van verschil gemaakt. Alsnog is het een enorme valkuil om nu opnieuw vanuit mijn eigen oordelen en verwachtingen het contact verder voort te zetten, maar het lukt me steeds beter dat weg te laten. Omdat ik succeservaringen op doe. Het is een heel groot risico en je hebt geen zekerheden, maar wat mij betreft zijn de contacten die ik nu heb dat heel erg waard.
Dus enige wat mij helpt is oefenen in het contact met meer mezelf laten zien en minder invullen en bedenken voor anderen, en niet meer vanuit eisen en verwachtingen met mensen omgaan...
Maar ik vind het heel erg moeilijk..
Enne: al typ je maar 1 zin, daar oordeel ik niet over hoor
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 2 april 2017 om 14:30
zondag 2 april 2017 om 14:44
Snow, eng hè, dat loslaten? Alsof je van de hoge duikplank moet (die tien meter hoge toren) terwijl je al hoogtevrees hebt op de stoeprand. Maar wat is het ergste dat er kan gebeuren als je het eens een keertje probeert bij het sporten ofzo? En hoe waarschijnlijk is dat? Je denkt waarschijnlijk dat mensen je keihard zullen veroordelen als je de teugels wat laat vieren, maar de kans is groter dat mensen niets zeggen of denken of (zich af-)vragen of je op vakantie bent geweest omdat je zo ontspannen bent.
