Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel IV
donderdag 16 februari 2017 om 09:35
Hallo allemaal,
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de traumatherapie is inmiddels geweest (eind januari) en vanaf maart zal ik wekelijks die therapie volgen.
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden, van borrelnootjes tot paaseitjes, en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 4. De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Link naar deel 3:
Paniek door de herbelevingen - deel III
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de traumatherapie is inmiddels geweest (eind januari) en vanaf maart zal ik wekelijks die therapie volgen.
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden, van borrelnootjes tot paaseitjes, en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 4. De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Link naar deel 3:
Paniek door de herbelevingen - deel III
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 2 april 2017 om 21:44
zondag 2 april 2017 om 21:51
Nee, je bent allesbehalve lui, egoïstisch en passief. Allesbehalve!
In behandeling is hard werken, het is vaak zwaarder dan een 9-5 baan, want je bent om 5 uur helemaal niet klaar, je bent er eigenlijk constant mee bezig. Dingen een plaatsje geven, dingen leren, oefenen, enge dingen doen, nadenken, je patronen veranderen, etc. Het is heel zwaar.
Natuurlijk is het niet leuk om je zo rot te voelen. Dat spijt me voor je. Maar we zitten hier allemaal samen te worstelen. Allemaal in hetzelfde soort schuitje. En het wordt echt beter dan nu, omdat je meer dingen gaat leren en kunnen. Ik ga niet zeggen dat het ooit makkelijk wordt, maar als je eerlijk bent, was het dan echt makkelijk toen je alles nog wegstopte? Ik denk het eigenlijk van niet.
Maar nu wordt het beter, je relatie met je vriend verdiept en met mensen om je heen. Je bent aan het leren aanwezig te zijn en zoveel meer dingen. Je werkt keihard, dat ziet iedereen hier.
In behandeling is hard werken, het is vaak zwaarder dan een 9-5 baan, want je bent om 5 uur helemaal niet klaar, je bent er eigenlijk constant mee bezig. Dingen een plaatsje geven, dingen leren, oefenen, enge dingen doen, nadenken, je patronen veranderen, etc. Het is heel zwaar.
Natuurlijk is het niet leuk om je zo rot te voelen. Dat spijt me voor je. Maar we zitten hier allemaal samen te worstelen. Allemaal in hetzelfde soort schuitje. En het wordt echt beter dan nu, omdat je meer dingen gaat leren en kunnen. Ik ga niet zeggen dat het ooit makkelijk wordt, maar als je eerlijk bent, was het dan echt makkelijk toen je alles nog wegstopte? Ik denk het eigenlijk van niet.
Maar nu wordt het beter, je relatie met je vriend verdiept en met mensen om je heen. Je bent aan het leren aanwezig te zijn en zoveel meer dingen. Je werkt keihard, dat ziet iedereen hier.
zondag 2 april 2017 om 22:17
Nee Snow je hebt gelijk,
het onderdrukken was zo zwaar
En nu voel ik dat er nog bovenop;
alle weggestopte pijn en emoties
en herinneringen en gedachten
van al die jaren
Dat is heel erg veel
En dan komt er nog de zoveelste herbeleving bovenop
Ik kan niet meer
Lief wat je allemaal schrijft
Ik hoop dat het waar is
Ik ben echt zo vreselijk moe ervan
Ik weet dat ik hier niet alleen in ben
Zo fijn dat jullie er zijn
En ook al gun ik iedereen die hier schrijft veel beter dan dit, het samenzijn is ook heel fijn
het onderdrukken was zo zwaar
En nu voel ik dat er nog bovenop;
alle weggestopte pijn en emoties
en herinneringen en gedachten
van al die jaren
Dat is heel erg veel
En dan komt er nog de zoveelste herbeleving bovenop
Ik kan niet meer
Lief wat je allemaal schrijft
Ik hoop dat het waar is
Ik ben echt zo vreselijk moe ervan
Ik weet dat ik hier niet alleen in ben
Zo fijn dat jullie er zijn
En ook al gun ik iedereen die hier schrijft veel beter dan dit, het samenzijn is ook heel fijn
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 2 april 2017 om 22:29
Ik ga nu naar bed, maar wilde toch nog wat typen:
Je praat er nu (sinds november) voor het eerst over, dus zou het zo kunnen zijn, dat nu gewoon alles naar boven komt. Alles tegelijk. En dat is overweldigend.
Met therapie ben je die dingen dan aan het verwerken, een plaatsje aan het geven. Dan gaat die overweldigende storm langzaam maar zeker liggen. In de storm is het chaos, alles wat je wist komt op een ander plekje te liggen. Maar je hebt geweldige therapeutes en een geweldige vriend en geweldige vrienden en broer en schoonzus, die jou allemaal steunen en helpen. En dan heb je ook nog een geweldige kracht in je die jou beter wilt maken. Dat samen geeft je een geweldige kans om hier beter uit te komen.
Je praat er nu (sinds november) voor het eerst over, dus zou het zo kunnen zijn, dat nu gewoon alles naar boven komt. Alles tegelijk. En dat is overweldigend.
Met therapie ben je die dingen dan aan het verwerken, een plaatsje aan het geven. Dan gaat die overweldigende storm langzaam maar zeker liggen. In de storm is het chaos, alles wat je wist komt op een ander plekje te liggen. Maar je hebt geweldige therapeutes en een geweldige vriend en geweldige vrienden en broer en schoonzus, die jou allemaal steunen en helpen. En dan heb je ook nog een geweldige kracht in je die jou beter wilt maken. Dat samen geeft je een geweldige kans om hier beter uit te komen.
maandag 3 april 2017 om 01:19
Ik ga maar door en door en door..
Maar eigenlijk zit ik er zo doorheen. Ik zou zo graag 1 avond in bed willen gaan liggen en me niet bang/enof onrustig voelen. Bang van mijn eigen hoofd. Alle herinneringen, alles wat misgegaan is. Het flikkert maar door als ik in bed ga liggen. Ik zie altijd op tegen de volgende dag, mijn hoofd weer een dag afleiden. Word om precies dezelfde reden met een rotgevoel wakker.
Ik vraag me af of er ooit nog een ochtend komt, dat ik wakker word, en echt zin heb in de dag.
Maar eigenlijk zit ik er zo doorheen. Ik zou zo graag 1 avond in bed willen gaan liggen en me niet bang/enof onrustig voelen. Bang van mijn eigen hoofd. Alle herinneringen, alles wat misgegaan is. Het flikkert maar door als ik in bed ga liggen. Ik zie altijd op tegen de volgende dag, mijn hoofd weer een dag afleiden. Word om precies dezelfde reden met een rotgevoel wakker.
Ik vraag me af of er ooit nog een ochtend komt, dat ik wakker word, en echt zin heb in de dag.
maandag 3 april 2017 om 06:45
quote:Knuffelbeertjes schreef op 02 april 2017 @ 22:35:
[...]
Lief wat je allemaal schrijft
Ik geloof best wat je zegt,
dat er voldoende voorwaarden zijn om hier uit te komen
Ik zie het alleen even niet zo goed
[...]Vertrouwen krijgen in jezelf en de mensen om je heen verloopt gestaag. Tobbert schreef eerder iets over 'te voet'. Dat kost tijd Knuff. Jouw vertrouwen is groeiende, dat kun je lezen als je je posts van de afgelopen tijd achter elkaar zet. Je zet elke dag, elk uur, een stapje in de goede richting en tot dat je bent waar je wilt zijn, houden jij en het team om je heen (vriend, vriendinnen, dit topic, je werk) dit vol. Omdat er voor jou nu simpelweg geen andere optie meer is, omdat dit de beste optie is, omdat je dit kunt.
[...]
Lief wat je allemaal schrijft
Ik geloof best wat je zegt,
dat er voldoende voorwaarden zijn om hier uit te komen
Ik zie het alleen even niet zo goed
[...]Vertrouwen krijgen in jezelf en de mensen om je heen verloopt gestaag. Tobbert schreef eerder iets over 'te voet'. Dat kost tijd Knuff. Jouw vertrouwen is groeiende, dat kun je lezen als je je posts van de afgelopen tijd achter elkaar zet. Je zet elke dag, elk uur, een stapje in de goede richting en tot dat je bent waar je wilt zijn, houden jij en het team om je heen (vriend, vriendinnen, dit topic, je werk) dit vol. Omdat er voor jou nu simpelweg geen andere optie meer is, omdat dit de beste optie is, omdat je dit kunt.
maandag 3 april 2017 om 06:55
quote:SF_ schreef op 02 april 2017 @ 21:02:
[...]
@Sofie. Wat bedoel je met dat je de signalen van je lichaam niet kunt vertrouwen? En dat je lichaam je zou kunnen verraden?
[...]
@Hanke, dank je wel. Fijn ook dat je meer geschreven hebt over hoe het ging tussen jou en sibling.
@Yellow, ik weet niet of die dag ooit komt, maar ik hoop het wel voor je. Bij mij kwam die dag en het voelde alsof er maanden een olifant op mij had gezeten die die nacht besloten had om op te staan. Lucht, ruimte, licht.
Ik gun jou ook een verplaatsende olifant.
Hoe is de therapie?
[...]
@Sofie. Wat bedoel je met dat je de signalen van je lichaam niet kunt vertrouwen? En dat je lichaam je zou kunnen verraden?
[...]
@Hanke, dank je wel. Fijn ook dat je meer geschreven hebt over hoe het ging tussen jou en sibling.
@Yellow, ik weet niet of die dag ooit komt, maar ik hoop het wel voor je. Bij mij kwam die dag en het voelde alsof er maanden een olifant op mij had gezeten die die nacht besloten had om op te staan. Lucht, ruimte, licht.
Ik gun jou ook een verplaatsende olifant.
Hoe is de therapie?
maandag 3 april 2017 om 09:47
quote:Sofie1979 schreef op 03 april 2017 @ 06:55:
Mijn lichaam heeft dit een aantal keren herhaald toen het echt niet meer nodig was. In situatie met ex-vriend heb ik gezoend en geknuffeld terwijl ik er nog maar half bij was (een soort de-personalisatie, maar dat dit bestaat en een naam heeft, weet ik pas sinds een week dankzij de site die Knuff heeft gepost). Dat wil ik niet meer. Mijn lichaam reageert in situaties met lichamelijke intimiteit die gelinkt zijn aan (eventueel) seks op die manier. Daarom heb ik het gevoel dat ik het niet kan vertrouwen, dat het me kan verraden, dat het me kan overleveren aan.
Hoe moest je lichaam dat weten Sofie?
Dat het echt niet meer nodig was?
Zoenen en knuffelen is bij jou toch automatisch gelinkt aan vroeger?
Is het niet logisch dat je lichaam dan reageert zoals vroeger?
Ik herken alles wat je schrijft, ook het stuk wat nog verder komt (maar daar reageer ik straks op ).
Ik herken alleen niet dat je het gevoel hebt dat je lichaam je verraden heeft.
Ik begrijp het wel, hoe je er over schrijft.
Maar ik merk aan alles dat mijn lichaam doet wat ze kan en kon,
in vreselijke situaties.
Dat het dat doet, vind ik niet leuk, want: ik heb nu een betrouwbare vriend,
dus doe even normaal (!)
Ik vind het onbegrijpelijk dat mijn lichaam hetzelfde reageert als vroeger,
het is niet meer vroeger...
Maar ik kan het nog zo vaak herhalen, het gelooft me toch niet.
En dat heb ik natuurlijk zelf in stand gehouden.
Elke keer als ik zoende, knuffelde of seks had met mijn vriend,
mocht mijn lichaam haar ding doen,
en kon ik die situaties prima aan.
Dat ik nu leer dat dat niet meer hoeft,
is heel ingewikkeld.
Dat gaat echt met hele kleine stapjes,
en het gaat héél snel weer richting; ga je gang maar met mij,
ik haak wel af.
Erbij blijven is één van de grootste uitdagingen die ik ooit gehad heb.
Ik vind het vermoeiend, vervelend en vooral zeer angstig.
Het verraden ken ik dus niet, want ik heb het altijd handig gevonden dat mijn lichaam dat deed...
Nu ik dat aan het veranderen ben,
word ik wel boos op mijn lichaam.
Waarom doe je nou nog net als toen?
Het is nu veilig, waarom begrijp je dat niet?
Maar goed, ik begrijp mijn lichaam ergens dus echt wel.
Het is alleen frustrerend dat het allemaal zo lang duurt.
Dat het zo ingeslepen is om te bevriezen,
om af te haken bij intimiteit.
Dat veranderen kost heel veel tijd.
Knap van je Sofie, dat je inziet dat je lichaam iets heel dapper heeft gedaan!
Alleen verdrietig dat je het anders voelt.
Je lichaam heeft je niet verraden.
Het heeft je beschermd en ervoor gezorgd dat je vreselijke situaties kon doorstaan.
Het is heel lief voor jou,
toen en nu.
Mijn lichaam heeft dit een aantal keren herhaald toen het echt niet meer nodig was. In situatie met ex-vriend heb ik gezoend en geknuffeld terwijl ik er nog maar half bij was (een soort de-personalisatie, maar dat dit bestaat en een naam heeft, weet ik pas sinds een week dankzij de site die Knuff heeft gepost). Dat wil ik niet meer. Mijn lichaam reageert in situaties met lichamelijke intimiteit die gelinkt zijn aan (eventueel) seks op die manier. Daarom heb ik het gevoel dat ik het niet kan vertrouwen, dat het me kan verraden, dat het me kan overleveren aan.
Hoe moest je lichaam dat weten Sofie?
Dat het echt niet meer nodig was?
Zoenen en knuffelen is bij jou toch automatisch gelinkt aan vroeger?
Is het niet logisch dat je lichaam dan reageert zoals vroeger?
Ik herken alles wat je schrijft, ook het stuk wat nog verder komt (maar daar reageer ik straks op ).
Ik herken alleen niet dat je het gevoel hebt dat je lichaam je verraden heeft.
Ik begrijp het wel, hoe je er over schrijft.
Maar ik merk aan alles dat mijn lichaam doet wat ze kan en kon,
in vreselijke situaties.
Dat het dat doet, vind ik niet leuk, want: ik heb nu een betrouwbare vriend,
dus doe even normaal (!)
Ik vind het onbegrijpelijk dat mijn lichaam hetzelfde reageert als vroeger,
het is niet meer vroeger...
Maar ik kan het nog zo vaak herhalen, het gelooft me toch niet.
En dat heb ik natuurlijk zelf in stand gehouden.
Elke keer als ik zoende, knuffelde of seks had met mijn vriend,
mocht mijn lichaam haar ding doen,
en kon ik die situaties prima aan.
Dat ik nu leer dat dat niet meer hoeft,
is heel ingewikkeld.
Dat gaat echt met hele kleine stapjes,
en het gaat héél snel weer richting; ga je gang maar met mij,
ik haak wel af.
Erbij blijven is één van de grootste uitdagingen die ik ooit gehad heb.
Ik vind het vermoeiend, vervelend en vooral zeer angstig.
Het verraden ken ik dus niet, want ik heb het altijd handig gevonden dat mijn lichaam dat deed...
Nu ik dat aan het veranderen ben,
word ik wel boos op mijn lichaam.
Waarom doe je nou nog net als toen?
Het is nu veilig, waarom begrijp je dat niet?
Maar goed, ik begrijp mijn lichaam ergens dus echt wel.
Het is alleen frustrerend dat het allemaal zo lang duurt.
Dat het zo ingeslepen is om te bevriezen,
om af te haken bij intimiteit.
Dat veranderen kost heel veel tijd.
Knap van je Sofie, dat je inziet dat je lichaam iets heel dapper heeft gedaan!
Alleen verdrietig dat je het anders voelt.
Je lichaam heeft je niet verraden.
Het heeft je beschermd en ervoor gezorgd dat je vreselijke situaties kon doorstaan.
Het is heel lief voor jou,
toen en nu.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
maandag 3 april 2017 om 09:53
quote:Sofie1979 schreef op 03 april 2017 @ 06:55:
Ik ben zo bang om het fijn te vinden. Want dan maakt mijn hoofd meteen die kronkel dat ik het dan vroeger ook fijn vond, dat ik het zelf wilde, dat wat er gebeurd is mijn eigen schuld is, dat dit betekent dat ik me daarna ongelofelijk heb aangesteld en moeilijk heb gedaan om helemaal niets.
En die kronkel vind ik ook moeilijk.
Dit vind ik ook heel moeilijk.
Vooral omdat ik er (nog) geen grip op kan krijgen.
Waarom denk ik dit?
Waarom ervaar ik het op deze manier?
Waarom is het zo dat iets nu fijn vinden meteen betekent,
dat ik het toen ook fijn vond??
Waarom kan ik de situaties niet los van elkaar zien?
Het is fysiek vergelijkbaar, maar verder helemaal niet.
Alle omstandigheden zijn anders.
En toch voelen dingen precies hetzelfde
En ben ik dus slecht, vies en een aansteller
Het voelt wel alsof het te maken heeft met welke modus ik in 'schiet'
Nu ik erbij moet blijven tijdens intimiteit,
merk ik dat het deel wat dat altijd overnam,
precies weet wat ze moet doen (stil liggen, luisteren, dissociëren)
Maar het deel wat er nu bij moet blijven,
ikzelf dus
Is onervaren, angstig, onzeker....
En bij het minste getrigged ...
Waardoor het andere deel het heel snel wil overnemen.
Het is echt super ingewikkeld.
Het is ook super gestoord.
Laatst was ik helaas toch in een dissociatie beland
En toen is een stukje boos geworden op bepaalde lichaamsdelen van vriend.
Hij vertelde het mij later
Hij zei dat ik tegen ze gezegd had dat ze slecht waren,
fout bezig waren.
Dat ze mij heel veel pijn gingen doen,
dat ik dat niet meer wilde.
Gelukkig had vriend het door en hebben we niks gedaan.
Maar het is zo ingewikkeld
Ik ben dan zo bang voor mezelf.
Ik ben niet veilig voor mezelf qua intimiteit
Het kan allemaal nog zo goed voelen en ik kan er nog zo bij zijn,
binnen 1 seconde kan het totaal anders voelen,
ervaren worden én staan ze klaar om in te grijpen...
Ik vind dit ook heel lastig Sofie,
woord voor woord volg ik je.
Ik schaam me enorm hiervoor.
Dapper dat je het opgeschreven hebt
Ik ben zo bang om het fijn te vinden. Want dan maakt mijn hoofd meteen die kronkel dat ik het dan vroeger ook fijn vond, dat ik het zelf wilde, dat wat er gebeurd is mijn eigen schuld is, dat dit betekent dat ik me daarna ongelofelijk heb aangesteld en moeilijk heb gedaan om helemaal niets.
En die kronkel vind ik ook moeilijk.
Dit vind ik ook heel moeilijk.
Vooral omdat ik er (nog) geen grip op kan krijgen.
Waarom denk ik dit?
Waarom ervaar ik het op deze manier?
Waarom is het zo dat iets nu fijn vinden meteen betekent,
dat ik het toen ook fijn vond??
Waarom kan ik de situaties niet los van elkaar zien?
Het is fysiek vergelijkbaar, maar verder helemaal niet.
Alle omstandigheden zijn anders.
En toch voelen dingen precies hetzelfde
En ben ik dus slecht, vies en een aansteller
Het voelt wel alsof het te maken heeft met welke modus ik in 'schiet'
Nu ik erbij moet blijven tijdens intimiteit,
merk ik dat het deel wat dat altijd overnam,
precies weet wat ze moet doen (stil liggen, luisteren, dissociëren)
Maar het deel wat er nu bij moet blijven,
ikzelf dus
Is onervaren, angstig, onzeker....
En bij het minste getrigged ...
Waardoor het andere deel het heel snel wil overnemen.
Het is echt super ingewikkeld.
Het is ook super gestoord.
Laatst was ik helaas toch in een dissociatie beland
En toen is een stukje boos geworden op bepaalde lichaamsdelen van vriend.
Hij vertelde het mij later
Hij zei dat ik tegen ze gezegd had dat ze slecht waren,
fout bezig waren.
Dat ze mij heel veel pijn gingen doen,
dat ik dat niet meer wilde.
Gelukkig had vriend het door en hebben we niks gedaan.
Maar het is zo ingewikkeld
Ik ben dan zo bang voor mezelf.
Ik ben niet veilig voor mezelf qua intimiteit
Het kan allemaal nog zo goed voelen en ik kan er nog zo bij zijn,
binnen 1 seconde kan het totaal anders voelen,
ervaren worden én staan ze klaar om in te grijpen...
Ik vind dit ook heel lastig Sofie,
woord voor woord volg ik je.
Ik schaam me enorm hiervoor.
Dapper dat je het opgeschreven hebt
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
maandag 3 april 2017 om 10:38
