Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel IV
donderdag 16 februari 2017 om 09:35
Hallo allemaal,
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de traumatherapie is inmiddels geweest (eind januari) en vanaf maart zal ik wekelijks die therapie volgen.
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden, van borrelnootjes tot paaseitjes, en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 4. De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Link naar deel 3:
Paniek door de herbelevingen - deel III
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de traumatherapie is inmiddels geweest (eind januari) en vanaf maart zal ik wekelijks die therapie volgen.
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden, van borrelnootjes tot paaseitjes, en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 4. De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Link naar deel 3:
Paniek door de herbelevingen - deel III
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 2 april 2017 om 15:09
quote:SF_ schreef op 02 april 2017 @ 14:00:
Ik heb niet het idee dat ik op sociaal vlak vooruit ben gegaan in de afgelopen jaren.
Wat ik zou willen is mezelf kunnen zijn. Niet voortdurend oordelen in mijn hoofd over alles wat ik doe en denk en voel. Nu denk ik bijvoorbeeld dat ik meer moet typen, want anders word ik als kortaf gezien en dat is niet goed. Toch komt het hierop neer: als dat geoordeel stopt, wat zou dat veel ruimte en rust geven. Ook, of vooral, in contact met anderen.Echt zó herkenbaar voor me. De laatste jaren heb ik hier hard aan gewerkt in het zelfhulpgedoe. Omdat 1 van de dingen is dat je gaat kijken of je mensen pijn gedaan hebt en of je bereid wordt dat weer goed te maken...kwam ik erachter dat ik met stip op 1 stond w.b. pijn doen. Met al die oordelen in mijn hoofd richt(te) ik schade aan bij mij. Dat leren stoppen is taai en lastig hoor. Veel vertrouwen oefenen en delen..want kennelijk weet ik niet hoe je eea niet-oordelend aanpakt. Ik moest reëel worden over wat ik kan en niet kan. Mezelf niet de hele tijd tot zaken dwingen. Weerzin serieus nemen. Verwarrend om moedeloosheid te gaan zien als een signaal ipv mezelf nóg een oppepper te geven en bang te zojn voor commentaar op mijn schijnbaar negatieve levenshouding.
Ik heb niet het idee dat ik op sociaal vlak vooruit ben gegaan in de afgelopen jaren.
Wat ik zou willen is mezelf kunnen zijn. Niet voortdurend oordelen in mijn hoofd over alles wat ik doe en denk en voel. Nu denk ik bijvoorbeeld dat ik meer moet typen, want anders word ik als kortaf gezien en dat is niet goed. Toch komt het hierop neer: als dat geoordeel stopt, wat zou dat veel ruimte en rust geven. Ook, of vooral, in contact met anderen.Echt zó herkenbaar voor me. De laatste jaren heb ik hier hard aan gewerkt in het zelfhulpgedoe. Omdat 1 van de dingen is dat je gaat kijken of je mensen pijn gedaan hebt en of je bereid wordt dat weer goed te maken...kwam ik erachter dat ik met stip op 1 stond w.b. pijn doen. Met al die oordelen in mijn hoofd richt(te) ik schade aan bij mij. Dat leren stoppen is taai en lastig hoor. Veel vertrouwen oefenen en delen..want kennelijk weet ik niet hoe je eea niet-oordelend aanpakt. Ik moest reëel worden over wat ik kan en niet kan. Mezelf niet de hele tijd tot zaken dwingen. Weerzin serieus nemen. Verwarrend om moedeloosheid te gaan zien als een signaal ipv mezelf nóg een oppepper te geven en bang te zojn voor commentaar op mijn schijnbaar negatieve levenshouding.
zondag 2 april 2017 om 15:11
Geen idee. Misschien zo http://www.hpdetijd.nl/2013-10-22/uw-ni ... a-fuck-it/
Ik ben nu dit boek aan het lezen: https://www.bol.com/nl/p/vrij/9200000053419136/ Dat gaat er ook over, maar ik ben nog niet zover in het boek dat ik je er iets zinnigs over kan zeggen. Nou ja, het gaat er van uit dat denken automatisch gaat, maar dat die gedachtes voor waarheid aannemen een denkfout is. (Ik begrijp nog niet helemaal hoe dat een denkfout is als je denken automatisch en niet waar is, want denkfouten hebben te maken met redeneren en dat is dan weer niet automatisch).
Ik ben nu dit boek aan het lezen: https://www.bol.com/nl/p/vrij/9200000053419136/ Dat gaat er ook over, maar ik ben nog niet zover in het boek dat ik je er iets zinnigs over kan zeggen. Nou ja, het gaat er van uit dat denken automatisch gaat, maar dat die gedachtes voor waarheid aannemen een denkfout is. (Ik begrijp nog niet helemaal hoe dat een denkfout is als je denken automatisch en niet waar is, want denkfouten hebben te maken met redeneren en dat is dan weer niet automatisch).
zondag 2 april 2017 om 15:55
quote:want kennelijk weet ik niet hoe je eea niet-oordelend aanpakt.
Nee dat weet ik ook niet.
Even geleden vroeg ik hier over intuïtie. Ik denk dat dat ook te maken heeft met jezelf serieus nemen en jezelf mogen zijn.
Komende week zou ik naar een vriendin. Meestal spreken we wat later op de middag af, maar nu stelde ze via Whatsapp half één voor. Ik schrok ervan eigenlijk. Normaal zou ik mijn schema dan omgooien en me aan haar aanpassen. Nu voelde ik dat ik schrok en heb toen met het hart in mijn keel een andere tijd voorgesteld. Het duurde even voor er antwoord kwam, maar het was akkoord. Ik kon het toch niet laten en vroeg haar of het niet heel vervelend voor haar was. Ze antwoordde van eigenlijk wel, maar ze ging nu wat anders tussendoor doen.
Ik moet heel goed vasthouden nu aan dat ik dingen mag voorstellen en alternatieven mag aandragen, en dat anderen het best zelf kunnen aangeven als het echt niet uitkomt voor hen. Ik vind het zo lastig! De neiging om haar te zeggen dat half één alsnog prima is, ook al kom ik dan zeer waarschijnlijk zelf erg in de knoei, is heel groot. (Fuck it is helemaal hoog gegrepen! )
Het is ingewikkeld hoe alles in elkaar grijpt.
Ik heb wel eens een interview met die schrijver gezien. Maar ik kan heel veel lezen, eigenlijk gaat het er toch echt om het te doen. (Maar ja, wat doe ik in dit topic dan.)
Nee dat weet ik ook niet.
Even geleden vroeg ik hier over intuïtie. Ik denk dat dat ook te maken heeft met jezelf serieus nemen en jezelf mogen zijn.
Komende week zou ik naar een vriendin. Meestal spreken we wat later op de middag af, maar nu stelde ze via Whatsapp half één voor. Ik schrok ervan eigenlijk. Normaal zou ik mijn schema dan omgooien en me aan haar aanpassen. Nu voelde ik dat ik schrok en heb toen met het hart in mijn keel een andere tijd voorgesteld. Het duurde even voor er antwoord kwam, maar het was akkoord. Ik kon het toch niet laten en vroeg haar of het niet heel vervelend voor haar was. Ze antwoordde van eigenlijk wel, maar ze ging nu wat anders tussendoor doen.
Ik moet heel goed vasthouden nu aan dat ik dingen mag voorstellen en alternatieven mag aandragen, en dat anderen het best zelf kunnen aangeven als het echt niet uitkomt voor hen. Ik vind het zo lastig! De neiging om haar te zeggen dat half één alsnog prima is, ook al kom ik dan zeer waarschijnlijk zelf erg in de knoei, is heel groot. (Fuck it is helemaal hoog gegrepen! )
Het is ingewikkeld hoe alles in elkaar grijpt.
Ik heb wel eens een interview met die schrijver gezien. Maar ik kan heel veel lezen, eigenlijk gaat het er toch echt om het te doen. (Maar ja, wat doe ik in dit topic dan.)
zondag 2 april 2017 om 16:32
Helemaal mee eens Snow
Jouw verhaal met vriendin lijkt op mijn verhaal met vriendin (die ik afgezegd heb).
Heel erg de neiging om alsnog af te spreken
Al zou dat ten koste gaan van mezelf
Want wat stel ik nou voor
Jouw verhaal met vriendin lijkt op mijn verhaal met vriendin (die ik afgezegd heb).
Heel erg de neiging om alsnog af te spreken
Al zou dat ten koste gaan van mezelf
Want wat stel ik nou voor
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 2 april 2017 om 16:42
quote:SF_ schreef op 02 april 2017 @ 16:09:
Ik weet al wat ik in dit topic doe. Verbinding zoeken. Het voelt minder eenzaam om te lezen dat anderen met dezelfde soort dingen worstelen.
Die verbinding maak je hier zeker. Ik vind het een heel mooie constatering van je. Ik geloof dat het ook voor mij geldt.
Laatst was ik nog aan het bedenken hoe het zou zijn als mensen die elkaar van dit topic kennen, elkaar in het echte leven tegen komen. Door gesprekken tussen jullie te lezen, door gesprekken met jullie te voeren, merk ik dat ik steeds meer begin te zien dat alle mensen 'gewoon maar mensen' zijn. Niet alleen op dit topic, maar ook daarbuiten. Ik vind ons allemaal zo open, zo kwetsbaar, zo dapper. Zo lief, zo steunend en soms ook zo confronterend. En altijd met respect.
Het voelt heel fijn me met jullie verbonden te voelen.
Ik weet al wat ik in dit topic doe. Verbinding zoeken. Het voelt minder eenzaam om te lezen dat anderen met dezelfde soort dingen worstelen.
Die verbinding maak je hier zeker. Ik vind het een heel mooie constatering van je. Ik geloof dat het ook voor mij geldt.
Laatst was ik nog aan het bedenken hoe het zou zijn als mensen die elkaar van dit topic kennen, elkaar in het echte leven tegen komen. Door gesprekken tussen jullie te lezen, door gesprekken met jullie te voeren, merk ik dat ik steeds meer begin te zien dat alle mensen 'gewoon maar mensen' zijn. Niet alleen op dit topic, maar ook daarbuiten. Ik vind ons allemaal zo open, zo kwetsbaar, zo dapper. Zo lief, zo steunend en soms ook zo confronterend. En altijd met respect.
Het voelt heel fijn me met jullie verbonden te voelen.
zondag 2 april 2017 om 16:50
@Knuff, dank je wel over je hond-vergelijking. Ik begrijp wat je bedoelt. Het is echt lastig om andere honden niet te verwarren met die ene pitbull die me heeft gebeten. Je hebt wel gelijk.
@Tobbert, lief wat je schrijft. Ik heb niet echt het gevoel dat ik mezelf wil of moet straffen, wel dat ik mezelf moet beschermen tegen een stukje van mezelf. De angst om een dader te worden, terwijl ik weet, echt echt echt weet, dat ik geen dader ga zijn. Juist vanwege de dingen die jullie eerder schreven, zal ik nooit een dader worden. Het is wel eng om daar op te vertrouwen, om op mijzelf te vertrouwen hierin.
quote:SF_ schreef op 02 april 2017 @ 11:48:
@Sofie. In een ander topic las ik een tijdje terug een zin, ik heb hem (in eigen woorden) opgeschreven: het proces van aanvaarden van wat eerder is gebeurd, gaat meer over aarzelend je weg proberen te vinden dan om vaste doelen te stellen. Ik denk dat dat de spijker op de kop slaat. Wat je hebt meegemaakt heeft je gevormd en tot bepaalde patronen geleid. Dat je daar bij trauma's van afwilt, is duidelijk, maar dan komt een periode van trial and error, terwijl je eigenlijk meteen nieuwe (gezonde) patronen wilt.
Jezelf toestaan om dingen leuk te vinden en om enthousiast te worden, dat is nieuw en eng. Dus het ligt nog niet vast hoe je dat doet. Hoe zoiets eruit zou kunnen zien.
[...]
Je zegt precies wat ik bedoel. Ik wil het nu anders, inderdaad, meteen gezond. Ik wil hier geen fouten in maken van mezelf, omdat ik veel en veel en veel te bang ben dat het dan weer misgaat. Het moet in een keer goed. En anders, dan liever niet.
Dat zijn geen reëele gedachten en bovendien ook bijzonder belemmerend. Ik mag leren dat ik mag groeien, er op vertrouwen dat dat wat misgaat, me niet meteen terug brengt bij dat wat het ooit was. Dat is nog wel n procesje
@Tobbert, lief wat je schrijft. Ik heb niet echt het gevoel dat ik mezelf wil of moet straffen, wel dat ik mezelf moet beschermen tegen een stukje van mezelf. De angst om een dader te worden, terwijl ik weet, echt echt echt weet, dat ik geen dader ga zijn. Juist vanwege de dingen die jullie eerder schreven, zal ik nooit een dader worden. Het is wel eng om daar op te vertrouwen, om op mijzelf te vertrouwen hierin.
quote:SF_ schreef op 02 april 2017 @ 11:48:
@Sofie. In een ander topic las ik een tijdje terug een zin, ik heb hem (in eigen woorden) opgeschreven: het proces van aanvaarden van wat eerder is gebeurd, gaat meer over aarzelend je weg proberen te vinden dan om vaste doelen te stellen. Ik denk dat dat de spijker op de kop slaat. Wat je hebt meegemaakt heeft je gevormd en tot bepaalde patronen geleid. Dat je daar bij trauma's van afwilt, is duidelijk, maar dan komt een periode van trial and error, terwijl je eigenlijk meteen nieuwe (gezonde) patronen wilt.
Jezelf toestaan om dingen leuk te vinden en om enthousiast te worden, dat is nieuw en eng. Dus het ligt nog niet vast hoe je dat doet. Hoe zoiets eruit zou kunnen zien.
[...]
Je zegt precies wat ik bedoel. Ik wil het nu anders, inderdaad, meteen gezond. Ik wil hier geen fouten in maken van mezelf, omdat ik veel en veel en veel te bang ben dat het dan weer misgaat. Het moet in een keer goed. En anders, dan liever niet.
Dat zijn geen reëele gedachten en bovendien ook bijzonder belemmerend. Ik mag leren dat ik mag groeien, er op vertrouwen dat dat wat misgaat, me niet meteen terug brengt bij dat wat het ooit was. Dat is nog wel n procesje
zondag 2 april 2017 om 17:09
@Snow en @Knuff,
mooi om jullie gesprek te lezen. Er is zoveel geschreven en zo helpend gereageerd. Daar word ik wel blij van . Ik vind het lastig om nu te reageren op alles wat er is gezegd.
Wat ik nog zou willen zeggen, is dat ik denk dat het ons allemaal zou helpen als we onszelf, met al onze onvolkomenheden, onze imperfecties en gebreken, goed genoeg super tof zouden vinden. Want weet je, misschien reageren we soms als 'gekkies', dat wil niet zeggen dat we gek zijn. En dat geldt voor de meeste mensen op deze aardbol. Vaak doen we onszelf gewoon ontzettend te kort door ons te bestempelen als moeilijk, sociaal onhandig, labiel, onafgestemd, ingewikkeld, angstig, slecht (ik verzin maar ff wat termen).
Er zullen mensen zijn die niet op ons of onze verhalen zitten te wachten. Dat hoeft ook niet. Ik zit ook niet te wachten op verhalen van mensen over bijvoorbeeld vliegtuigspotten, het verzorgen van een bonsai-boompje of een klaagzang over de politici van tegenwoordig. Daar zal ik kort heel beleefd naar luisteren, of, als het mijn vrienden betreft, misschien genieten van hun enthousiasme en toewijding. Of.... als het dan te lang duurt, zal ik zeggen dat het me eigenlijk niet zoveel boeit.
Maar mijn vrienden, mijn echte vrienden, die zijn begaan met mij. Daarvan mag ik verwachten dat ze mijn verhaal wel willen horen. Natuurlijk is daar niet altijd ruimte voor en het is aan mij erop te vertrouwen dat ze het aangeven als het in hun hoofd niet past. Dat vind ik eng en moeilijk.
Ruimte innemen is sowieso eng en moeilijk.
@Knuff, ik zat nog een ding te denken wat gaat over die schrikreacties van mensen als je jouw verhaal vertelt. Ik realiseerde me dat ik deze reactie bijna nooit krijg en ik weet nu hoe dit komt. Ik vertel er nooit over aan mensen die niet al iets weten. Mijn manier van delen is een andere. Zo heb ik vóór de eerste keer dat ik er over vertelde aan mijn beste vriendin, een mailwisseling met haar gehad waarin ik het voornaamste al had geschreven. Mijn familie heeft een brief gehad. Een andere vriendin ook eerst een mail.
Ik besef me nu dat de reden hiervoor is dat ik dit soort dingen bijna niet weet te verwoorden met gesproken taal. Zeker niet als ik dan bezig moet zijn met de reactie van de ander, in plaats van met mezelf. En dat 'moet' natuurlijk niet, maar dat is wel wat er in mijn hoofd gebeurt op zo'n moment.
Bedankt voor deze eye-opener!
mooi om jullie gesprek te lezen. Er is zoveel geschreven en zo helpend gereageerd. Daar word ik wel blij van . Ik vind het lastig om nu te reageren op alles wat er is gezegd.
Wat ik nog zou willen zeggen, is dat ik denk dat het ons allemaal zou helpen als we onszelf, met al onze onvolkomenheden, onze imperfecties en gebreken, goed genoeg super tof zouden vinden. Want weet je, misschien reageren we soms als 'gekkies', dat wil niet zeggen dat we gek zijn. En dat geldt voor de meeste mensen op deze aardbol. Vaak doen we onszelf gewoon ontzettend te kort door ons te bestempelen als moeilijk, sociaal onhandig, labiel, onafgestemd, ingewikkeld, angstig, slecht (ik verzin maar ff wat termen).
Er zullen mensen zijn die niet op ons of onze verhalen zitten te wachten. Dat hoeft ook niet. Ik zit ook niet te wachten op verhalen van mensen over bijvoorbeeld vliegtuigspotten, het verzorgen van een bonsai-boompje of een klaagzang over de politici van tegenwoordig. Daar zal ik kort heel beleefd naar luisteren, of, als het mijn vrienden betreft, misschien genieten van hun enthousiasme en toewijding. Of.... als het dan te lang duurt, zal ik zeggen dat het me eigenlijk niet zoveel boeit.
Maar mijn vrienden, mijn echte vrienden, die zijn begaan met mij. Daarvan mag ik verwachten dat ze mijn verhaal wel willen horen. Natuurlijk is daar niet altijd ruimte voor en het is aan mij erop te vertrouwen dat ze het aangeven als het in hun hoofd niet past. Dat vind ik eng en moeilijk.
Ruimte innemen is sowieso eng en moeilijk.
@Knuff, ik zat nog een ding te denken wat gaat over die schrikreacties van mensen als je jouw verhaal vertelt. Ik realiseerde me dat ik deze reactie bijna nooit krijg en ik weet nu hoe dit komt. Ik vertel er nooit over aan mensen die niet al iets weten. Mijn manier van delen is een andere. Zo heb ik vóór de eerste keer dat ik er over vertelde aan mijn beste vriendin, een mailwisseling met haar gehad waarin ik het voornaamste al had geschreven. Mijn familie heeft een brief gehad. Een andere vriendin ook eerst een mail.
Ik besef me nu dat de reden hiervoor is dat ik dit soort dingen bijna niet weet te verwoorden met gesproken taal. Zeker niet als ik dan bezig moet zijn met de reactie van de ander, in plaats van met mezelf. En dat 'moet' natuurlijk niet, maar dat is wel wat er in mijn hoofd gebeurt op zo'n moment.
Bedankt voor deze eye-opener!
zondag 2 april 2017 om 19:07
Wanneer mag je het medicijn nemen van jezelf?
Ik zou het nemen als ik een paniekaanval had of had gehad. Hoe vind jij dat?
Als je nu eens zelf of met je vriend gaat bedenken op welk moment jij de medicatie mag nemen en dan besluit dat je dat voortaan doet? Dan hoef je die afweging niet meer te maken als je gedachten alle kanten op vliegen en je in paniek bent en de negatieve delen zo aanwezig zijn. Die beslissing heb je dan al gemaakt op een moment dat je helder was.
Ik zou het nemen als ik een paniekaanval had of had gehad. Hoe vind jij dat?
Als je nu eens zelf of met je vriend gaat bedenken op welk moment jij de medicatie mag nemen en dan besluit dat je dat voortaan doet? Dan hoef je die afweging niet meer te maken als je gedachten alle kanten op vliegen en je in paniek bent en de negatieve delen zo aanwezig zijn. Die beslissing heb je dan al gemaakt op een moment dat je helder was.
zondag 2 april 2017 om 19:34
Misschien wordt het tijd Knuff om de gedachten te vertellen dat er al een tijdje een Team Knuff actief is, met één Teamleider en dat ben jij. En dat je ze van harte uitnodigt om deel uit te maken van het Team, onder de voorwaarden dat er wordt samengewerkt en dat alle uiteindelijke beslissingen worden genomen door de Teamleider.
Willen ze geen deel uit maken, dan is dat jammer, maar wordt er geen gebruik meer gemaakt van hun (nuttige) diensten.
Misschien wordt het hier tijd voor Knuff.
Willen ze geen deel uit maken, dan is dat jammer, maar wordt er geen gebruik meer gemaakt van hun (nuttige) diensten.
Misschien wordt het hier tijd voor Knuff.
zondag 2 april 2017 om 19:39
quote:Sofie1979 schreef op 02 april 2017 @ 16:50:
@Tobbert, lief wat je schrijft. Ik heb niet echt het gevoel dat ik mezelf wil of moet straffen, wel dat ik mezelf moet beschermen tegen een stukje van mezelf. De angst om een dader te worden, terwijl ik weet, echt echt echt weet, dat ik geen dader ga zijn. Juist vanwege de dingen die jullie eerder schreven, zal ik nooit een dader worden. Het is wel eng om daar op te vertrouwen, om op mijzelf te vertrouwen hierin.
Ik doelde op het altijd maar moeten sporten, niet genoeg eten, niet mogen voelen of je koud of hongerig bent, jezelf geen lol gunnen. Het kan zijn dat ik teveel [invul], maar ik weet ook niet wat het anders is. Ik moest denken aan iets dat ze hier op viva vaak zeggen ze in relatietopics over vreemdgaande vriendjes: 'vertrouwen komt te voet en gaat te paard'. Dat eerste deel geldt, denk ik, ook voor vertrouwen op/in jezelf. Langzaamaan, dus.
Knuffel, als ik je lees, denk ik dat medicatie je nu best kan helpen. Je hebt het voor zulke situaties gekregen, toch?
@Tobbert, lief wat je schrijft. Ik heb niet echt het gevoel dat ik mezelf wil of moet straffen, wel dat ik mezelf moet beschermen tegen een stukje van mezelf. De angst om een dader te worden, terwijl ik weet, echt echt echt weet, dat ik geen dader ga zijn. Juist vanwege de dingen die jullie eerder schreven, zal ik nooit een dader worden. Het is wel eng om daar op te vertrouwen, om op mijzelf te vertrouwen hierin.
Ik doelde op het altijd maar moeten sporten, niet genoeg eten, niet mogen voelen of je koud of hongerig bent, jezelf geen lol gunnen. Het kan zijn dat ik teveel [invul], maar ik weet ook niet wat het anders is. Ik moest denken aan iets dat ze hier op viva vaak zeggen ze in relatietopics over vreemdgaande vriendjes: 'vertrouwen komt te voet en gaat te paard'. Dat eerste deel geldt, denk ik, ook voor vertrouwen op/in jezelf. Langzaamaan, dus.
Knuffel, als ik je lees, denk ik dat medicatie je nu best kan helpen. Je hebt het voor zulke situaties gekregen, toch?
zondag 2 april 2017 om 20:04
Lieve Knuff, je moest eens weten hoe vaak ik in gedachten het hoofd van zelfhulppersoon in de toiletpot stopte en dan (nogmaals in gedachten) doortrok als ze weer eens met een 'neem rust en medicatie' suggestie kwam. Of andere aardige zelfzorg ideeën. Arrrrgg. Dus dat boze ken ik wel (en het stiekem ook fijn en lief vinden)....
zondag 2 april 2017 om 20:16
quote:Tobbert schreef op 02 april 2017 @ 19:39:
Ik doelde op het altijd maar moeten sporten, niet genoeg eten, niet mogen voelen of je koud of hongerig bent, jezelf geen lol gunnen. Het kan zijn dat ik teveel geprojecteerd heb dat het een vorm van straf is, maar ik weet ook niet wat het anders is. Ik moest denken aan iets dat ze hier op viva vaak zeggen ze in relatietopics over vreemdgaande vriendjes: 'vertrouwen komt te voet en gaat te paard'. Dat eerste deel geldt, denk ik, ook voor vertrouwen op/in jezelf. Langzaamaan, dus.
[...]
Ik denk dat je gelijk hebt wat betreft het tempo. Langzaam, véél langzamer dan ik wil.....
Ik snap dat je die acties van mij linkt aan straffen. Die feedback krijg ik vaker. Voor mij voelt het meer als een gebrek aan vertrouwen in en samenwerking met mijn lichaam. [...]
Dank je wel dat je meedenkt. Misschien lijkt het alsof ik alles wat je zegt, wegwuift, maar dat is niet zo.
Ik doelde op het altijd maar moeten sporten, niet genoeg eten, niet mogen voelen of je koud of hongerig bent, jezelf geen lol gunnen. Het kan zijn dat ik teveel geprojecteerd heb dat het een vorm van straf is, maar ik weet ook niet wat het anders is. Ik moest denken aan iets dat ze hier op viva vaak zeggen ze in relatietopics over vreemdgaande vriendjes: 'vertrouwen komt te voet en gaat te paard'. Dat eerste deel geldt, denk ik, ook voor vertrouwen op/in jezelf. Langzaamaan, dus.
[...]
Ik denk dat je gelijk hebt wat betreft het tempo. Langzaam, véél langzamer dan ik wil.....
Ik snap dat je die acties van mij linkt aan straffen. Die feedback krijg ik vaker. Voor mij voelt het meer als een gebrek aan vertrouwen in en samenwerking met mijn lichaam. [...]
Dank je wel dat je meedenkt. Misschien lijkt het alsof ik alles wat je zegt, wegwuift, maar dat is niet zo.
zondag 2 april 2017 om 21:28
quote:Sofie1979 schreef op 02 april 2017 @ 20:16:
Verder lijkt het ook alsof iets in mij bang is voor het voelen. Niet het voelen van emoties, maar echt het tactiel voelen. Het voelen met mijn huid. Bang voor de herinneringen, maar ook bang voor de lichaamssensaties.
Dit heb ik heel sterk
Dat van die lichaamssensaties
Ik weet niet of je hetzelfde bedoelt hoor Sofie
Maar mijn lichaam ervaren/voelen staat gelijk aan misselijk zijn, en heel veel paniek.
Ik kan er niks mee
Ik herken het niet
Ik wil het niet
Vind het lastig
Wat moet ik ermee?
Brr..
Je maakt het niet ingewikkeld
Het is ingewikkeld
Kun jij niks aan doen
Knap juist hoeveel inzicht je erin hebt
En wat je durft te delen
Verder lijkt het ook alsof iets in mij bang is voor het voelen. Niet het voelen van emoties, maar echt het tactiel voelen. Het voelen met mijn huid. Bang voor de herinneringen, maar ook bang voor de lichaamssensaties.
Dit heb ik heel sterk
Dat van die lichaamssensaties
Ik weet niet of je hetzelfde bedoelt hoor Sofie
Maar mijn lichaam ervaren/voelen staat gelijk aan misselijk zijn, en heel veel paniek.
Ik kan er niks mee
Ik herken het niet
Ik wil het niet
Vind het lastig
Wat moet ik ermee?
Brr..
Je maakt het niet ingewikkeld
Het is ingewikkeld
Kun jij niks aan doen
Knap juist hoeveel inzicht je erin hebt
En wat je durft te delen
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 2 april 2017 om 21:36
Hanke en Snow
Bedankt voor jullie reacties
Ik ben ook boos op bepaalde mensen
Lekker makkelijk praten
Maar als je de hele tijd wat in je hoofd hebt wat zo duidelijk aanwezig is, piep je wel anders...
Maar tegelijk ontnemen die mensen mij elke kans om boos op ze te zijn
Ze zeggen niet dat het makkelijk is
Ze herkennen hoe moeilijk ik het heb
Ze blijven naast me staan en mij serieus nemen
Heel Erg Lastig
Eigenlijk zouden ze me toch moeten pushen?
En zeggen dat ik wat beter m'n best moet doen
Of me niet zo moet aanstellen
Doen ze allemaal niet
Dat klopt niet, echt niet
Bedankt voor jullie reacties
Ik ben ook boos op bepaalde mensen
Lekker makkelijk praten
Maar als je de hele tijd wat in je hoofd hebt wat zo duidelijk aanwezig is, piep je wel anders...
Maar tegelijk ontnemen die mensen mij elke kans om boos op ze te zijn
Ze zeggen niet dat het makkelijk is
Ze herkennen hoe moeilijk ik het heb
Ze blijven naast me staan en mij serieus nemen
Heel Erg Lastig
Eigenlijk zouden ze me toch moeten pushen?
En zeggen dat ik wat beter m'n best moet doen
Of me niet zo moet aanstellen
Doen ze allemaal niet
Dat klopt niet, echt niet
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
