Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel V
dinsdag 11 april 2017 om 19:31
Hallo allemaal,
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.
Ondertussen zijn we alweer toe aan deel 5, wat betekent dat er meer dan 12.000 berichtjes geschreven zijn
Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!
Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!
We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers
Speciaal voor iedereen die al meeschrijft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor dit nieuwe topic, voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is. Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.
Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst
in tabelvorm:
De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Link naar deel 1:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775
Link naar deel 2:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419
Link naar deel 3:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379
Link naar deel 4:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.
Ondertussen zijn we alweer toe aan deel 5, wat betekent dat er meer dan 12.000 berichtjes geschreven zijn
Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!
Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!
We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers
Speciaal voor iedereen die al meeschrijft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor dit nieuwe topic, voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is. Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.
Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst
in tabelvorm: | begrip | betekenis |
|---|---|
| LV | Lieve Vriendin |
| MM | Manmens |
| ZH | Zak Hooi |
| BV | Beste Vriend |
| WWD | WeggeWaaid Dakraam |
| OmSnowen | iets wat eerst een negatieve lading voor je had veranderen in iets positiefs |
| GePruttel | woorden en activiteiten die je een vrolijk, fijn gevoel bezorgen |
| Plantjesdag | een dag waarop het niet gaat. Je lichaam werkt niet en heeft liefdevolle berichtjes (via het topic of telefoon of irl), zelfzorg en mensen nodig |
| Mosdag | een dag waarop je je minder dan een plant voelt. Je zit gevangen in een waas van angst en paniek, wat ervoor zorgt dat zelfs de meest basale lichaamsfuncties niet vanzelfsprekend zijn. Er is weinig tot geen taal, wat contact maken moeilijk maakt. |
| PT | Pittige Therapie. Zorg voor, tijdens en na een PT extra goed voor jezelf  |
| ODS teken | Over De Streep teken. Een lief, warm, steunend gebaar voor iemand die dapper bezig is |
| Dansen | Een stapje vooruit, een stapje terug, het gaat niet om alleen maar vooruitgaan, je bent gewoon aan het dansen |
| nog leeg | nog leeg |
De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Link naar deel 1:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775
Link naar deel 2:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419
Link naar deel 3:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379
Link naar deel 4:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179
knuffelbeertjes wijzigde dit bericht op 29-08-2017 22:41
51.76% gewijzigd
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
woensdag 19 april 2017 om 00:33
quote:Erniethelemaalbij schreef op 18 april 2017 @ 19:08:
Een burnout lijkt me heel pittig, heb wat collega's die er nooit meer helemaal van hersteld zijn, blijvend last hielden van snelle overprikkeling/cognitieve problemen.
Het is bij mij alweer een tijdje geleden, maar ik kan inderdaad minder prikkels hebben (zoveel qua hoeveelheid tegelijk als qua duur) en waar ik vroeger feilloos op mijn geheugen kon vertrouwen, vergeet ik nu dingen. Weliswaar niet meer zoveel als eerst, maar toch.
Ik weet alleen niet of je na een burn-out ook wel weer helemaal wílt worden wie en hoe je ervoor was. Als ik weer net zoveel prikkels zou kunnen hebben (en dus net zo goed kon multitasken en lang en hard kan werken), lijkt de kans me vrij groot dat ik op een gegeven moment weer over de grens zou gaan. Ik zie het dus nu maar als een permanent alarmsignaal. Als ik het foute pad op dreig te gaan, gaat het alarm af. Beter dat dan dat het huis nogmaals instort, zeg maar. (Volgens mij haal ik nu twee analogieën door elkaar, maar ik ben doodop.)
Een burnout lijkt me heel pittig, heb wat collega's die er nooit meer helemaal van hersteld zijn, blijvend last hielden van snelle overprikkeling/cognitieve problemen.
Het is bij mij alweer een tijdje geleden, maar ik kan inderdaad minder prikkels hebben (zoveel qua hoeveelheid tegelijk als qua duur) en waar ik vroeger feilloos op mijn geheugen kon vertrouwen, vergeet ik nu dingen. Weliswaar niet meer zoveel als eerst, maar toch.
Ik weet alleen niet of je na een burn-out ook wel weer helemaal wílt worden wie en hoe je ervoor was. Als ik weer net zoveel prikkels zou kunnen hebben (en dus net zo goed kon multitasken en lang en hard kan werken), lijkt de kans me vrij groot dat ik op een gegeven moment weer over de grens zou gaan. Ik zie het dus nu maar als een permanent alarmsignaal. Als ik het foute pad op dreig te gaan, gaat het alarm af. Beter dat dan dat het huis nogmaals instort, zeg maar. (Volgens mij haal ik nu twee analogieën door elkaar, maar ik ben doodop.)
woensdag 19 april 2017 om 00:48
Ik had vandaag ook niet zo'n topdag. Ik moest naar de tandarts, waar ik dus al trillend van angst binnenkwam. Ik weet niet of het nu beter ging dan anders of dat ik er niet helemaal bij was, maar het was wel sneller voorbij dan anders. Thuis was ik wel helemaal shaky en doodop (ik kon alleen nog maar rillen en trillen - en dit was een gewone controle en gebitsreiniging hoe moet het als ik echt eens wat heb), en als ik niet had moeten werken, was ik met een dekentje op de bank gekropen. Kon nu maar even, want moest nog werken.
's Middags uitgebreid naar een collega geluisterd die zich zorgen maakte over een presentatie binnenkort. Ik weet nog steeds niet of ik het fijn vond of heel naar dat er niet naar mijn presentatie van vanavond gevraagd werd. Want ik vind presenteren spannend en dit was een belangrijke presentatie, dus extra eng en ik kon wel overgeven van de stress. Dus ik wist niet of ik er graag over wilde praten of dat ik dan nog meer zou gaan stressen. Maar goed, mijn collega had er blijkbaar geen ruimte voor want er werd niet naar gevraagd. Daarna naar de plek van de presentatie. Presentatie gehouden, ongeveer vijftien seconden redelijk tevreden met wat ik gedaan heb, maar ik weet ook niet alles meer helemaal (of deeltjes helemaal niet meer). En dus begon het Grote Interne Neersabelen gelijk. Inmiddels ben ik er al bijna van overtuigd dat het slecht was op alle mogelijke fronten. En ben ik best verdrietig.
Niet quoten ajb want ik moet morgen even rustig kijken of ik niet per ongeluk toch dingen heb getypt die herleidbaar zijn, ook al heb ik geprobeerd het algemeen te houden.
's Middags uitgebreid naar een collega geluisterd die zich zorgen maakte over een presentatie binnenkort. Ik weet nog steeds niet of ik het fijn vond of heel naar dat er niet naar mijn presentatie van vanavond gevraagd werd. Want ik vind presenteren spannend en dit was een belangrijke presentatie, dus extra eng en ik kon wel overgeven van de stress. Dus ik wist niet of ik er graag over wilde praten of dat ik dan nog meer zou gaan stressen. Maar goed, mijn collega had er blijkbaar geen ruimte voor want er werd niet naar gevraagd. Daarna naar de plek van de presentatie. Presentatie gehouden, ongeveer vijftien seconden redelijk tevreden met wat ik gedaan heb, maar ik weet ook niet alles meer helemaal (of deeltjes helemaal niet meer). En dus begon het Grote Interne Neersabelen gelijk. Inmiddels ben ik er al bijna van overtuigd dat het slecht was op alle mogelijke fronten. En ben ik best verdrietig.
Niet quoten ajb want ik moet morgen even rustig kijken of ik niet per ongeluk toch dingen heb getypt die herleidbaar zijn, ook al heb ik geprobeerd het algemeen te houden.
woensdag 19 april 2017 om 05:10
quote:Tobbert schreef op 19 april 2017 @ 00:33:
[....] maar ik ben doodop.
Och Tobbie
Dat kan ik me heel goed voorstellen na gisteren. Twee zulke grote prestaties leveren (bezoek tandarts én presentatie), ik zou omgevallen zijn. En ik zou ook veel minder kunnen hebben; na zo'n tandarts bezoekje (ik ken mensen die voor normale controles ook gewoon kalmeringstabletten nemen hoor) ook nog ruimte bieden aan een collega én zelf presenteren, en dan een hoofd wat van vermoeidheid alleen nog maar kan zien wat er níet goed ging, terwijl het waarschijnlijker is dat er veel dingen wél goed gingen... het is nogal wat! Ik hoop dat je in elk geval vannacht geslapen hebt en vandaag wat rust kunt pakken en anders op korte termijn. Verdrietig dat het zo gegaan is, want kan me voorstellen dat het uitputttend is; je doet het allemaal wel 'even' he? En dat alleen al is voldoende! Naar de tandarts gaan, luisteren naar een collega, presenteren, echt dat is energievretend genoeg. Dan ook nog je eigen kritiek van binnen moeten opvangen, dat is heel pittig, en onterecht, want kijk wat je allemaal wél doet en kunt en aangaat!
Goed en knap dat je het hier gedeeld hebt, ik lees je graag, en hoop dat je wat fijner wakker wordt straks
[....] maar ik ben doodop.
Och Tobbie
Dat kan ik me heel goed voorstellen na gisteren. Twee zulke grote prestaties leveren (bezoek tandarts én presentatie), ik zou omgevallen zijn. En ik zou ook veel minder kunnen hebben; na zo'n tandarts bezoekje (ik ken mensen die voor normale controles ook gewoon kalmeringstabletten nemen hoor) ook nog ruimte bieden aan een collega én zelf presenteren, en dan een hoofd wat van vermoeidheid alleen nog maar kan zien wat er níet goed ging, terwijl het waarschijnlijker is dat er veel dingen wél goed gingen... het is nogal wat! Ik hoop dat je in elk geval vannacht geslapen hebt en vandaag wat rust kunt pakken en anders op korte termijn. Verdrietig dat het zo gegaan is, want kan me voorstellen dat het uitputttend is; je doet het allemaal wel 'even' he? En dat alleen al is voldoende! Naar de tandarts gaan, luisteren naar een collega, presenteren, echt dat is energievretend genoeg. Dan ook nog je eigen kritiek van binnen moeten opvangen, dat is heel pittig, en onterecht, want kijk wat je allemaal wél doet en kunt en aangaat!
Goed en knap dat je het hier gedeeld hebt, ik lees je graag, en hoop dat je wat fijner wakker wordt straks
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
woensdag 19 april 2017 om 06:13
Tobbert
Ik zou het naar gevonden hebben dat collega wel zo de ruimte neemt, maar er niet naar vraagt bij jou. Als het gevraagd wordt dan kun je altijd nog zeggen dat je zenuwachtig bent en er niet over wil praten, maar dan ben je wel gezien. Dat onzichtbare, dat van hem/haar is eng en belangrijk en dat van jou wordt niet genoemd, dat zou mij steken.
Ik hoop dat je geslapen hebt en een beetje bijgekomen bent. Zeker met ook nog de tandarts erbij was gisteren wel een heleboel stress
Ik zou het naar gevonden hebben dat collega wel zo de ruimte neemt, maar er niet naar vraagt bij jou. Als het gevraagd wordt dan kun je altijd nog zeggen dat je zenuwachtig bent en er niet over wil praten, maar dan ben je wel gezien. Dat onzichtbare, dat van hem/haar is eng en belangrijk en dat van jou wordt niet genoemd, dat zou mij steken.
Ik hoop dat je geslapen hebt en een beetje bijgekomen bent. Zeker met ook nog de tandarts erbij was gisteren wel een heleboel stress
Forever is a hell of a long time
woensdag 19 april 2017 om 07:06
@Tobbert, het klinkt als een pittige dag gisteren. Vooral die eigen vernietigende gedachten lijken me 'killing'.
Over het gezien worden: soms moet je zelf een duidelijker 'hallo hier ben ik' signaal geven. Iemand die heel vol zit met eigen spanning, of gewoon niet zo'n goed ontwikkelde zorgsensoren heeft, of niet zo goed afstemt op de ander, of niet goed durft, of..... vraagt vaak niet hoe iets voor een ander is. Je kunt naar het verhaal van de ander blijven luisteren, ook al voel je dat dit belastend voor je is, of je kunt een andere keuze maken. Je eigen verhaal er in gooien, je even afzonderen, op zoek gaan naar iemand die wel ruimte heeft voor jou.
Misschien kun je dit een volgende keer proberen. Ik bedoel het niet veroordelend of streng, wil ook zeker niet die gemene gedachten van je verder voeden. Gewoon, een ideetje voor een volgende keer. Meer niet.
quote:Tobbert schreef op 19 april 2017 @ 00:33:
[...]
Het is bij mij alweer een tijdje geleden, maar ik kan inderdaad minder prikkels hebben (zoveel qua hoeveelheid tegelijk als qua duur) en waar ik vroeger feilloos op mijn geheugen kon vertrouwen, vergeet ik nu dingen. Weliswaar niet meer zoveel als eerst, maar toch.
Ik weet alleen niet of je na een burn-out ook wel weer helemaal wílt worden wie en hoe je ervoor was. Als ik weer net zoveel prikkels zou kunnen hebben (en dus net zo goed kon multitasken en lang en hard kan werken), lijkt de kans me vrij groot dat ik op een gegeven moment weer over de grens zou gaan. Ik zie het dus nu maar als een permanent alarmsignaal. Als ik het foute pad op dreig te gaan, gaat het alarm af. Beter dat dan dat het huis nogmaals instort, zeg maar. (Volgens mij haal ik nu twee analogieën door elkaar, maar ik ben doodop.)
Wat zeg je dit treffend. Ik geloof dat het inderdaad een functie heeft. Het streven om weer 'de oude' te worden zou vervangen kunnen worden door een ander streven: het streven om meer naar jezelf te luisteren en te doen wat goed voelt, in plaats van het maximale te doen wat je kunt verdragen. Verdragen is iets heel anders dan er van genieten of er profijt van hebben. We kunnen zoveel meer verdragen dan goed voor ons is.
Ik heb een hele tijd gehad dat ik het heel vervelend vond dat ik niet meer kan en doe wat ik voor dat hele PTSS gebeuren allemaal aan kon.
Ik was een bepaalde manier van leven gewend en dat het even tijdelijk wat minder was, daar kon ik me wel bij neerleggen. Maar dat ik mijn leven echt anders zou gaan inrichten??? Als ik dat aan het begin van mijn therapietraject had geweten, had ik het waarschijnlijk niet aangedurfd om er aan te beginnen. En dan had ik nu met een burn out thuis gezeten. Of in een kliniek.
Het Sofiedeel wat vindt dat ik altijd meer kan en meer moet willen heeft hierin echt een stapje terug moeten doen.
En ik heb geleerd om minder te handelen naar het veroordelende deel waarvoor het, wat ik ook doe, toch nooit genoeg is. Als ik één tien haal, moeten het er twee zijn. Als ik 4 keer sport in de week, kan dat ook best 5 keer. En tijd hebben voor twee vriendinnen? Dan word ik een sociale paria, maak er maar 6 van. Een feestje missen? Als je twee keer niet komt, nodigen ze je dadelijk niet meer uit. Vroeg naar huis gaan? Pas maar op dat straks niet iedereen je een suffe tut vindt.
Ik voel wel wat het me brengt om minder te doen, om meer rust te nemen. En ervaar ook wat het me brengt. Er komen nu heel andere delen Sofie aan bod.
Het deel Sofie wat graag dingen wil bereiken, krijgt nog steeds veel ruimte. Dat wat ik doe, wil ik graag goed doen en daar leeft zij zich helemaal uit
Ik heb nu een heel ander leven en soms verlang ik terug naar het leven van voor de therapie. Het leven waarin ik me er niet van bewust was wat ik mezelf aan deed. Gewoon maar door kon gaan, en dóór en dóór. Maar dat is maar heel soms.
Want stiekem vind ik dit leven veel fijner. Dat ik dat hier schrijf, is wel een overwinning . Ik vind dit leven fijner
Ik heb er nog veel in te leren, maar het besef dat dit een richting is die wat beter voor me is en ook beter voelt, helpt me wel om dit pad te blijven volgen.
Over het gezien worden: soms moet je zelf een duidelijker 'hallo hier ben ik' signaal geven. Iemand die heel vol zit met eigen spanning, of gewoon niet zo'n goed ontwikkelde zorgsensoren heeft, of niet zo goed afstemt op de ander, of niet goed durft, of..... vraagt vaak niet hoe iets voor een ander is. Je kunt naar het verhaal van de ander blijven luisteren, ook al voel je dat dit belastend voor je is, of je kunt een andere keuze maken. Je eigen verhaal er in gooien, je even afzonderen, op zoek gaan naar iemand die wel ruimte heeft voor jou.
Misschien kun je dit een volgende keer proberen. Ik bedoel het niet veroordelend of streng, wil ook zeker niet die gemene gedachten van je verder voeden. Gewoon, een ideetje voor een volgende keer. Meer niet.
quote:Tobbert schreef op 19 april 2017 @ 00:33:
[...]
Het is bij mij alweer een tijdje geleden, maar ik kan inderdaad minder prikkels hebben (zoveel qua hoeveelheid tegelijk als qua duur) en waar ik vroeger feilloos op mijn geheugen kon vertrouwen, vergeet ik nu dingen. Weliswaar niet meer zoveel als eerst, maar toch.
Ik weet alleen niet of je na een burn-out ook wel weer helemaal wílt worden wie en hoe je ervoor was. Als ik weer net zoveel prikkels zou kunnen hebben (en dus net zo goed kon multitasken en lang en hard kan werken), lijkt de kans me vrij groot dat ik op een gegeven moment weer over de grens zou gaan. Ik zie het dus nu maar als een permanent alarmsignaal. Als ik het foute pad op dreig te gaan, gaat het alarm af. Beter dat dan dat het huis nogmaals instort, zeg maar. (Volgens mij haal ik nu twee analogieën door elkaar, maar ik ben doodop.)
Wat zeg je dit treffend. Ik geloof dat het inderdaad een functie heeft. Het streven om weer 'de oude' te worden zou vervangen kunnen worden door een ander streven: het streven om meer naar jezelf te luisteren en te doen wat goed voelt, in plaats van het maximale te doen wat je kunt verdragen. Verdragen is iets heel anders dan er van genieten of er profijt van hebben. We kunnen zoveel meer verdragen dan goed voor ons is.
Ik heb een hele tijd gehad dat ik het heel vervelend vond dat ik niet meer kan en doe wat ik voor dat hele PTSS gebeuren allemaal aan kon.
Ik was een bepaalde manier van leven gewend en dat het even tijdelijk wat minder was, daar kon ik me wel bij neerleggen. Maar dat ik mijn leven echt anders zou gaan inrichten??? Als ik dat aan het begin van mijn therapietraject had geweten, had ik het waarschijnlijk niet aangedurfd om er aan te beginnen. En dan had ik nu met een burn out thuis gezeten. Of in een kliniek.
Het Sofiedeel wat vindt dat ik altijd meer kan en meer moet willen heeft hierin echt een stapje terug moeten doen.
En ik heb geleerd om minder te handelen naar het veroordelende deel waarvoor het, wat ik ook doe, toch nooit genoeg is. Als ik één tien haal, moeten het er twee zijn. Als ik 4 keer sport in de week, kan dat ook best 5 keer. En tijd hebben voor twee vriendinnen? Dan word ik een sociale paria, maak er maar 6 van. Een feestje missen? Als je twee keer niet komt, nodigen ze je dadelijk niet meer uit. Vroeg naar huis gaan? Pas maar op dat straks niet iedereen je een suffe tut vindt.
Ik voel wel wat het me brengt om minder te doen, om meer rust te nemen. En ervaar ook wat het me brengt. Er komen nu heel andere delen Sofie aan bod.
Het deel Sofie wat graag dingen wil bereiken, krijgt nog steeds veel ruimte. Dat wat ik doe, wil ik graag goed doen en daar leeft zij zich helemaal uit
Ik heb nu een heel ander leven en soms verlang ik terug naar het leven van voor de therapie. Het leven waarin ik me er niet van bewust was wat ik mezelf aan deed. Gewoon maar door kon gaan, en dóór en dóór. Maar dat is maar heel soms.
Want stiekem vind ik dit leven veel fijner. Dat ik dat hier schrijf, is wel een overwinning . Ik vind dit leven fijner
Ik heb er nog veel in te leren, maar het besef dat dit een richting is die wat beter voor me is en ook beter voelt, helpt me wel om dit pad te blijven volgen.
woensdag 19 april 2017 om 08:05
quote:Selune schreef op 19 april 2017 @ 07:24:
Heel mooi zoals je dat beschrijft Sofie
Ik kan me er nog echt niets bij voorstellen voor mezelf, maar ik hoop dat ik het over een poosje zo zou kunnen gaan zien.Hoop ik ook voor jou lieve Selune, wat zou dat fijn zijn
Heel mooi zoals je dat beschrijft Sofie
Ik kan me er nog echt niets bij voorstellen voor mezelf, maar ik hoop dat ik het over een poosje zo zou kunnen gaan zien.Hoop ik ook voor jou lieve Selune, wat zou dat fijn zijn
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
woensdag 19 april 2017 om 09:17
Hetzelfde leven wordt het niet meer, maar misschien zeker wél beter, en met meer gevoel, goed gevoel ook, met genieten en met grenzen aangeven en tegen grenzen aanlopen, maar wel meer léven. Een leven wat beter bij jou past, omdat jij bent wie je bent, met alles wat je is overkomen, alles waarvan je moet herstellen, een plek geven, mee leren leven.
Ik heb jullie allemaal gelezen.
En ik denk aan ZH die gisteravond stuurde dat hij dingen blijft sturen totdat ik ga reageren of een woord zeg. Hoe erg kun je drammen? Hij kan lang wachten, want ik ga niet reageren.
En ik denk aan MM, onze heerlijke tijd samen. Aan hoe bevrijd ik me soms kon voelen, en hoe dat als echt genieten voelt. Als alles samen aanwezig is in mijn lijf en zelfs dat kan even goed voelen. Het kan. Zo mooi om dit te constateren na heel veel jaren van gevoel wegmaken, en dat doe ik nu nog wel maar het is al zoveel beter dan hoe het was. Als ik terugdenk...
De zon schijnt, zo de deur uit. Fijne dag allemaal. Geen plantjes of mos hoop ik.
Ik heb jullie allemaal gelezen.
En ik denk aan ZH die gisteravond stuurde dat hij dingen blijft sturen totdat ik ga reageren of een woord zeg. Hoe erg kun je drammen? Hij kan lang wachten, want ik ga niet reageren.
En ik denk aan MM, onze heerlijke tijd samen. Aan hoe bevrijd ik me soms kon voelen, en hoe dat als echt genieten voelt. Als alles samen aanwezig is in mijn lijf en zelfs dat kan even goed voelen. Het kan. Zo mooi om dit te constateren na heel veel jaren van gevoel wegmaken, en dat doe ik nu nog wel maar het is al zoveel beter dan hoe het was. Als ik terugdenk...
De zon schijnt, zo de deur uit. Fijne dag allemaal. Geen plantjes of mos hoop ik.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 19 april 2017 om 10:12
quote:pruttel schreef op 19 april 2017 @ 07:22:
Tobbie wij hebben je gelezen en zien en waarderen je. Dat is al een fijne gedachte om vandaag mee te beginnen toch? En de tandarts ben je mooi weer een tijdje vanaf
Ja, dat was fijn wakker worden
Vandaag moet ik wel werken, maar heb een beetje uitgeslapen en rustig opgestart ben aan het opstarten. Ik werk vandaag thuis, dus ik zit nu met laptop, werk, koffie en een knuffel (ja, ik ook) op de bank. Voorlopig lekker in mijn onesie.
Tobbie wij hebben je gelezen en zien en waarderen je. Dat is al een fijne gedachte om vandaag mee te beginnen toch? En de tandarts ben je mooi weer een tijdje vanaf
Ja, dat was fijn wakker worden
Vandaag moet ik wel werken, maar heb een beetje uitgeslapen en rustig opgestart ben aan het opstarten. Ik werk vandaag thuis, dus ik zit nu met laptop, werk, koffie en een knuffel (ja, ik ook) op de bank. Voorlopig lekker in mijn onesie.
woensdag 19 april 2017 om 10:19
quote:Elmervrouw schreef op 19 april 2017 @ 09:17:
Hetzelfde leven wordt het niet meer, maar misschien zeker wél beter, en met meer gevoel, goed gevoel ook, met genieten en met grenzen aangeven en tegen grenzen aanlopen, maar wel meer léven. Een leven wat beter bij jou past, omdat jij bent wie je bent, met alles wat je is overkomen, alles waarvan je moet herstellen, een plek geven, mee leren leven.
Het zou misschien fijn moeten klinken, maar het klinkt me zo beangstigend in de oren allemaal...
Ik ben echt zo bang voor zoveel dingen... Niet voor niets altijd onderdrukt.
Ik weiger om een angstig persoon te zijn, dat wil ik niet
(alsof het een keuze is.....)
Maar de realiteit haalt me in
En wat fijn om je te lezen over MM, wat fijn dat dat zo goed voelt allemaal
Jij ook een fijne dag lieve EV
Hetzelfde leven wordt het niet meer, maar misschien zeker wél beter, en met meer gevoel, goed gevoel ook, met genieten en met grenzen aangeven en tegen grenzen aanlopen, maar wel meer léven. Een leven wat beter bij jou past, omdat jij bent wie je bent, met alles wat je is overkomen, alles waarvan je moet herstellen, een plek geven, mee leren leven.
Het zou misschien fijn moeten klinken, maar het klinkt me zo beangstigend in de oren allemaal...
Ik ben echt zo bang voor zoveel dingen... Niet voor niets altijd onderdrukt.
Ik weiger om een angstig persoon te zijn, dat wil ik niet
(alsof het een keuze is.....)
Maar de realiteit haalt me in
En wat fijn om je te lezen over MM, wat fijn dat dat zo goed voelt allemaal
Jij ook een fijne dag lieve EV
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
woensdag 19 april 2017 om 10:20
quote:Tobbert schreef op 19 april 2017 @ 10:12:
Ja, dat was fijn wakker worden
Goed om te horen Tobbie
En fijn dat je thuis kunt werken
Rustig aan na gisteren
Ook al is dat moeilijk met werk
De onesie en knuffel en koffie klinken al als een goed begin
Ja, dat was fijn wakker worden
Goed om te horen Tobbie
En fijn dat je thuis kunt werken
Rustig aan na gisteren
Ook al is dat moeilijk met werk
De onesie en knuffel en koffie klinken al als een goed begin
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
woensdag 19 april 2017 om 10:21
quote:Selune schreef op 19 april 2017 @ 06:13:
Tobbert
Ik zou het naar gevonden hebben dat collega wel zo de ruimte neemt, maar er niet naar vraagt bij jou. Als het gevraagd wordt dan kun je altijd nog zeggen dat je zenuwachtig bent en er niet over wil praten, maar dan ben je wel gezien. Dat onzichtbare, dat van hem/haar is eng en belangrijk en dat van jou wordt niet genoemd, dat zou mij steken.
Ik hoop dat je geslapen hebt en een beetje bijgekomen bent. Zeker met ook nog de tandarts erbij was gisteren wel een heleboel stress
Ik vind het vaak heel logisch dat er geen aandacht is voor mij. Ik heb altijd geleerd dat ik teveel aandacht vraag en moeite mee om ruimte in te nemen (ik zit al minutenlang te dubben of ik er nog over mag reageren van mezelf, bijvoorbeeld), dus ik het ook al snel teveel aandacht. Presenteren hoort bovendien bij ons werk, maar mijn collega heeft er veel meer routine in en ervaring mee dan ik (ik hoef gelukkig niet zo vaak). Aan de andere kant, als mijn collega het eng vindt, is het blijkbaar ook niet raar dat ik het ook eng vind. Dat vond ik dan weer geruststellend, dat het niet aan mij lag.
Zeggen dat ik zenuwachtig ben en het er liever niet over heb, is een goede strategie. Was ik zelf niet opgekomen, dankjewel
Tobbert
Ik zou het naar gevonden hebben dat collega wel zo de ruimte neemt, maar er niet naar vraagt bij jou. Als het gevraagd wordt dan kun je altijd nog zeggen dat je zenuwachtig bent en er niet over wil praten, maar dan ben je wel gezien. Dat onzichtbare, dat van hem/haar is eng en belangrijk en dat van jou wordt niet genoemd, dat zou mij steken.
Ik hoop dat je geslapen hebt en een beetje bijgekomen bent. Zeker met ook nog de tandarts erbij was gisteren wel een heleboel stress
Ik vind het vaak heel logisch dat er geen aandacht is voor mij. Ik heb altijd geleerd dat ik teveel aandacht vraag en moeite mee om ruimte in te nemen (ik zit al minutenlang te dubben of ik er nog over mag reageren van mezelf, bijvoorbeeld), dus ik het ook al snel teveel aandacht. Presenteren hoort bovendien bij ons werk, maar mijn collega heeft er veel meer routine in en ervaring mee dan ik (ik hoef gelukkig niet zo vaak). Aan de andere kant, als mijn collega het eng vindt, is het blijkbaar ook niet raar dat ik het ook eng vind. Dat vond ik dan weer geruststellend, dat het niet aan mij lag.
Zeggen dat ik zenuwachtig ben en het er liever niet over heb, is een goede strategie. Was ik zelf niet opgekomen, dankjewel
woensdag 19 april 2017 om 10:27
quote:Sofie1979 schreef op 19 april 2017 @ 07:06:
@Tobbert, het klinkt als een pittige dag gisteren. Vooral die eigen vernietigende gedachten lijken me 'killing'.
Over het gezien worden: soms moet je zelf een duidelijker 'hallo hier ben ik' signaal geven. Iemand die heel vol zit met eigen spanning, of gewoon niet zo'n goed ontwikkelde zorgsensoren heeft, of niet zo goed afstemt op de ander, of niet goed durft, of..... vraagt vaak niet hoe iets voor een ander is. Je kunt naar het verhaal van de ander blijven luisteren, ook al voel je dat dit belastend voor je is, of je kunt een andere keuze maken. Je eigen verhaal er in gooien, je even afzonderen, op zoek gaan naar iemand die wel ruimte heeft voor jou.
Misschien kun je dit een volgende keer proberen. Ik bedoel het niet veroordelend of streng, wil ook zeker niet die gemene gedachten van je verder voeden. Gewoon, een ideetje voor een volgende keer. Meer niet. Ik ben inderdaad heel slecht in ruimte innemen. Met collega lukte het niet, maar gister dacht ik wel 'ja, hallo, ben je me nu alweer vergeten?' toen iemand die ik in de loop der jaren regelmatig tegen was gekomen zich alweer aan mij voorstelde en zei 'jou ken ik nog niet'. Toen heb ik ook gewoon gezegd dat we elkaar al op verschillende bijeenkomsten gesproken hebben. Maar het gebeurt zo vaak dat mensen zich mij niet meer herinneren dat ik inderdaad wel geloof dat ik iets meer ruimte in zou kunnen gaan nemen. Maar ja, dat voelt gelijk zo egoïstisch en arrogant (dat van gister ook).
@Tobbert, het klinkt als een pittige dag gisteren. Vooral die eigen vernietigende gedachten lijken me 'killing'.
Over het gezien worden: soms moet je zelf een duidelijker 'hallo hier ben ik' signaal geven. Iemand die heel vol zit met eigen spanning, of gewoon niet zo'n goed ontwikkelde zorgsensoren heeft, of niet zo goed afstemt op de ander, of niet goed durft, of..... vraagt vaak niet hoe iets voor een ander is. Je kunt naar het verhaal van de ander blijven luisteren, ook al voel je dat dit belastend voor je is, of je kunt een andere keuze maken. Je eigen verhaal er in gooien, je even afzonderen, op zoek gaan naar iemand die wel ruimte heeft voor jou.
Misschien kun je dit een volgende keer proberen. Ik bedoel het niet veroordelend of streng, wil ook zeker niet die gemene gedachten van je verder voeden. Gewoon, een ideetje voor een volgende keer. Meer niet. Ik ben inderdaad heel slecht in ruimte innemen. Met collega lukte het niet, maar gister dacht ik wel 'ja, hallo, ben je me nu alweer vergeten?' toen iemand die ik in de loop der jaren regelmatig tegen was gekomen zich alweer aan mij voorstelde en zei 'jou ken ik nog niet'. Toen heb ik ook gewoon gezegd dat we elkaar al op verschillende bijeenkomsten gesproken hebben. Maar het gebeurt zo vaak dat mensen zich mij niet meer herinneren dat ik inderdaad wel geloof dat ik iets meer ruimte in zou kunnen gaan nemen. Maar ja, dat voelt gelijk zo egoïstisch en arrogant (dat van gister ook).
woensdag 19 april 2017 om 10:52
@Knuffelbeertjes, wat je had WAS het leven van iemand anders, je gedachten, vader, stiefmoeder bepaalden. Waar je nu naartoe werkt, is je eigen leven, waarin jij bepaalt.
@Tobbert. De tandarts is ook vreselijk en dan nog een presentatie erbij. Ik vind het heel knap dat je dat toch maar gedaan hebt.
Ik vind presentaties verschrikkelijk, net als voorstelrondjes. Ik onthoud ook altijd wat ik allemaal gezegd heb, zodat ik dat naderhand nog even lekker kan afkraken van mezelf.
@Sofie, mooi geschreven. Dat maakt voor mij ook veel duidelijk.
Ik heb niet zo'n mooi-weer-spelen-ik met een instorting daarna en zo'n feniks-verhaal daarna. Ik ken eigenlijk alleen mezelf van voor de ellende begon (toen ik 7 jaar was, begon het gepest) en toen begon eigenlijk ook het grote veranderen van mijn persoonlijkheid. Dat ik steeds minder ruimte begon in te nemen, me steeds onzichtbaarder probeerde te maken (zodat anderen me niet zouden kunnen raken), steeds meer internaliseren van het gepest. Als kind was ik heel impulsief en eigenlijk ook best extravert. Dat veranderde heel snel.
Verhalen over mensen die maar door blijven gaan, pijn kunnen blijven wegstoppen, dat vind ik me toch altijd moeilijk voor te stellen. Het klinkt heel stom, maar eigenlijk ben ik daar best jaloers op. Want in vergelijking met zulke mensen ben ik echt een aansteller, want elk pijntje voel ik tot in mijn kern. Ook heel kleine dingen kunnen me uit het lood slaan. (Rationeel weet ik ook wel dat het niets is om jaloers op te zijn, hoor.)
@Tobbert. De tandarts is ook vreselijk en dan nog een presentatie erbij. Ik vind het heel knap dat je dat toch maar gedaan hebt.
Ik vind presentaties verschrikkelijk, net als voorstelrondjes. Ik onthoud ook altijd wat ik allemaal gezegd heb, zodat ik dat naderhand nog even lekker kan afkraken van mezelf.
@Sofie, mooi geschreven. Dat maakt voor mij ook veel duidelijk.
Ik heb niet zo'n mooi-weer-spelen-ik met een instorting daarna en zo'n feniks-verhaal daarna. Ik ken eigenlijk alleen mezelf van voor de ellende begon (toen ik 7 jaar was, begon het gepest) en toen begon eigenlijk ook het grote veranderen van mijn persoonlijkheid. Dat ik steeds minder ruimte begon in te nemen, me steeds onzichtbaarder probeerde te maken (zodat anderen me niet zouden kunnen raken), steeds meer internaliseren van het gepest. Als kind was ik heel impulsief en eigenlijk ook best extravert. Dat veranderde heel snel.
Verhalen over mensen die maar door blijven gaan, pijn kunnen blijven wegstoppen, dat vind ik me toch altijd moeilijk voor te stellen. Het klinkt heel stom, maar eigenlijk ben ik daar best jaloers op. Want in vergelijking met zulke mensen ben ik echt een aansteller, want elk pijntje voel ik tot in mijn kern. Ook heel kleine dingen kunnen me uit het lood slaan. (Rationeel weet ik ook wel dat het niets is om jaloers op te zijn, hoor.)
woensdag 19 april 2017 om 11:20
quote:SF_ schreef op 19 april 2017 @ 10:53:
[...]
Ja maar eh... Als je iets vaker doet, word je er ook beter in.
Klopt. Je had me een paar jaar geleden eens moeten zien
Toen was het wekenlang kotsen en niet slapen vooraf en geen zin normaal uit kunnen spreken van de angst. Wat dat betreft heb ik me wel ontwikkeld, geloof ik. Geen idee eigenlijk hoe het voor mijn collega was toen hij begon. Misschien moest hij van nog verder komen. Zou me niet verbazen gezien het stressniveau.
[...]
Ja maar eh... Als je iets vaker doet, word je er ook beter in.
Klopt. Je had me een paar jaar geleden eens moeten zien
Toen was het wekenlang kotsen en niet slapen vooraf en geen zin normaal uit kunnen spreken van de angst. Wat dat betreft heb ik me wel ontwikkeld, geloof ik. Geen idee eigenlijk hoe het voor mijn collega was toen hij begon. Misschien moest hij van nog verder komen. Zou me niet verbazen gezien het stressniveau.
woensdag 19 april 2017 om 13:01
quote:Sofie1979 schreef op 19 april 2017 @ 07:06:
Want stiekem vind ik dit leven veel fijner. Dat ik dat hier schrijf, is wel een overwinning . Ik vind dit leven fijner
Wauw!
En dat wat Knuffelbeertjes al quote, daar denk ik ook heel vaak over na, als ik er niet mee was begonnen, was het misschien allemaal anders. Ik had niet door dat mijn leven anders zou zijn na therapie, ik wilde gewoon beter worden. Dus die stress heb ik niet gehad voor ik begon, maar heb ik nu wel. Bedankt dat je het zo helder kunt en wilt delen elke keer
En ook jouw reactie op mij, je slaat de spijker op zijn kop. Mijn eigen oordelen zijn vele malen harder dan die van anderen. Maar blijkbaar zoek ik de mensen op die mijn eigen oordelen bevestigen in plaats van de mensen die mij meer rust geven of mij gewoon mij laten zijn.
@Tobbert, wat een prestaties gisteren! Fijn dat je het hier hebt kunnen delen en dat je het vandaag rustiger doet
@Selune, ik hoop het ook! Wat ik van je lees ben je zo'n sterke vrouw, je verdient het echt
Ik wilde jullie ook bedanken voor jullie reacties, inzichten, mogelijkheden, tips en alles, ik weet nooit goed hoe ik dat moet omschrijven.
@Knuffelbeertjes, haha het was nou net niet de bedoeling dat je zou denken dat het nog wel even door kon.. Hyperventilatie, duizeligheid enzovoorts zijn echt tekenen. Juist door alles te negeren ben ik nog veel verder geraakt. Het is heel fijn om te lezen dat je zo'n lieve vriend hebt, hij is er echt voor je! De hamstervergelijking had ik zelf nog niet bedacht, maar misschien komt het daar wel het meest op neer ja. Jij helpt mij ook enorm met het delen van stukken van jouw verhaal, ik wilde dat ik dit forum veel eerder had gevonden.
Het duurt te lang is helaas ook al uitgesproken tegen me. Volgens mij kan ik niet de juiste mensen kiezen om wat meer open tegen te zijn
@erniethelemaalbij, denigrerende mensen bij een opname heb ik helaas vaker gehoord, vervelend dat je die ervaring hebt
En ik hou teveel van knuffels, dus voor iedereen nog honderd erbij!
Want stiekem vind ik dit leven veel fijner. Dat ik dat hier schrijf, is wel een overwinning . Ik vind dit leven fijner
Wauw!
En dat wat Knuffelbeertjes al quote, daar denk ik ook heel vaak over na, als ik er niet mee was begonnen, was het misschien allemaal anders. Ik had niet door dat mijn leven anders zou zijn na therapie, ik wilde gewoon beter worden. Dus die stress heb ik niet gehad voor ik begon, maar heb ik nu wel. Bedankt dat je het zo helder kunt en wilt delen elke keer
En ook jouw reactie op mij, je slaat de spijker op zijn kop. Mijn eigen oordelen zijn vele malen harder dan die van anderen. Maar blijkbaar zoek ik de mensen op die mijn eigen oordelen bevestigen in plaats van de mensen die mij meer rust geven of mij gewoon mij laten zijn.
@Tobbert, wat een prestaties gisteren! Fijn dat je het hier hebt kunnen delen en dat je het vandaag rustiger doet
@Selune, ik hoop het ook! Wat ik van je lees ben je zo'n sterke vrouw, je verdient het echt
Ik wilde jullie ook bedanken voor jullie reacties, inzichten, mogelijkheden, tips en alles, ik weet nooit goed hoe ik dat moet omschrijven.
@Knuffelbeertjes, haha het was nou net niet de bedoeling dat je zou denken dat het nog wel even door kon.. Hyperventilatie, duizeligheid enzovoorts zijn echt tekenen. Juist door alles te negeren ben ik nog veel verder geraakt. Het is heel fijn om te lezen dat je zo'n lieve vriend hebt, hij is er echt voor je! De hamstervergelijking had ik zelf nog niet bedacht, maar misschien komt het daar wel het meest op neer ja. Jij helpt mij ook enorm met het delen van stukken van jouw verhaal, ik wilde dat ik dit forum veel eerder had gevonden.
Het duurt te lang is helaas ook al uitgesproken tegen me. Volgens mij kan ik niet de juiste mensen kiezen om wat meer open tegen te zijn
@erniethelemaalbij, denigrerende mensen bij een opname heb ik helaas vaker gehoord, vervelend dat je die ervaring hebt
En ik hou teveel van knuffels, dus voor iedereen nog honderd erbij!
woensdag 19 april 2017 om 13:28
quote:Maar blijkbaar zoek ik de mensen op die mijn eigen oordelen bevestigen in plaats van de mensen die mij meer rust geven of mij gewoon mij laten zijn.Elk mens heeft graag gelijk. Dat je overtuiging niet leuk is of niet waar, maakt niet uit. Zodra je overtuiging bevestigd wordt, vind je dat ergens toch even fijn. Daarom is het ook zo moeilijk te veranderen.
woensdag 19 april 2017 om 13:37
quote:theekransjes schreef op 19 april 2017 @ 13:01:
[...]
En ook jouw reactie op mij, je slaat de spijker op zijn kop. Mijn eigen oordelen zijn vele malen harder dan die van anderen. Maar blijkbaar zoek ik de mensen op die mijn eigen oordelen bevestigen in plaats van de mensen die mij meer rust geven of mij gewoon mij laten zijn.
Als ik merk dat ik weer te hard over mezelf oordeel, dan vraag ik mezelf af of ik dit ook zo tegen een vriendin zou zeggen. En als dat niet zo is, dan mag ik het niet meer tegen mezelf zeggen. Dat is namelijk een goede graadmeter (of hoe zeg je dat) om te weten of het een reëel oordeel is of dat mijn gestoorde kant de regie weer overgenomen heeft.
Die vraag stellen is in ieder geval mijn theorie. De praktijk heb ik nog niet helemaal onder de knie.
[...]
En ook jouw reactie op mij, je slaat de spijker op zijn kop. Mijn eigen oordelen zijn vele malen harder dan die van anderen. Maar blijkbaar zoek ik de mensen op die mijn eigen oordelen bevestigen in plaats van de mensen die mij meer rust geven of mij gewoon mij laten zijn.
Als ik merk dat ik weer te hard over mezelf oordeel, dan vraag ik mezelf af of ik dit ook zo tegen een vriendin zou zeggen. En als dat niet zo is, dan mag ik het niet meer tegen mezelf zeggen. Dat is namelijk een goede graadmeter (of hoe zeg je dat) om te weten of het een reëel oordeel is of dat mijn gestoorde kant de regie weer overgenomen heeft.
Die vraag stellen is in ieder geval mijn theorie. De praktijk heb ik nog niet helemaal onder de knie.
woensdag 19 april 2017 om 14:18
quote:Tobbert schreef op 19 april 2017 @ 10:27:Ik ben inderdaad heel slecht in ruimte innemen. Met collega lukte het niet, maar gister dacht ik wel 'ja, hallo, ben je me nu alweer vergeten?' toen iemand die ik in de loop der jaren regelmatig tegen was gekomen zich alweer aan mij voorstelde en zei 'jou ken ik nog niet'. Toen heb ik ook gewoon gezegd dat we elkaar al op verschillende bijeenkomsten gesproken hebben. Maar het gebeurt zo vaak dat mensen zich mij niet meer herinneren dat ik inderdaad wel geloof dat ik iets meer ruimte in zou kunnen gaan nemen. Maar ja, dat voelt gelijk zo egoïstisch en arrogant (dat van gister ook).Even een geluid van de andere kant. Het gebeurt mij vaak dat ik iemand niet meer herken, als ik diegene bijvoorbeeld op een andere plek tegenkom. Of dat ik de naam niet meer weet. Omdat ik teveel overspoeld ben door andere dingen, het niet overzie, of andere redenen. Misschien helpt dit je een beetje om het niet zozeer op jezelf te betrekken. Ik voel me echt opgelaten doordat dit vaak bij mij zo werkt, maar het is niet anders..
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 19 april 2017 om 15:02
Snow dat pijn weg kunnen stoppen en door blijven gaan is echt niet handig. Ja ik mis het ontzettend dat het me niet meer lukt, want dit allemaal voelen vind ik een hel op zichzelf, maar het is ook gewoon echt niet goed. Ik heb mezelf verschillende keren in (levens)gevaar gebracht doordat ik het niet kon voelen. Tegen dat ik pijn voelde en bedacht dat ik een dokter nodig had was het al gierend uit de hand gelopen. Zo erg dat ik met spoed opgenomen werd in het ziekenhuis en ik enorme mazzel heb gehad met een huisarts die mijn reacties op de pijn zo a-typisch vond dat hij me toch met spoed doorstuurde anders was ik er niet meer geweest. De laatste keer dat dat gebeurde (vorig jaar) er geen antibioticum tegen opgewassen was en ik nog ruim een halfjaar aan de ab-kuren heb gezeten. Ik was vorige week nog in tranen bij de huisarts omdat ik al voor de tweede keer daar zat met pijn en het niet ernstig bleek. Ik voel me nu zo'n vreselijke aansteller, ergens last van hebben terwijl het geen kwaad kan. Denkt de huisarts anders over zullen we maar zeggen, die was erg blij dat ik nu eens op tijd langskwam.
Ik loop tegen de muur aan. Ik kom niet voorbij de herbelevingen en de angst die het leren op dit moment oproept. Elke poging tot studeren schiet in een paniekaanval. En ik wordt er echt wanhopig van.
Ik loop tegen de muur aan. Ik kom niet voorbij de herbelevingen en de angst die het leren op dit moment oproept. Elke poging tot studeren schiet in een paniekaanval. En ik wordt er echt wanhopig van.
Forever is a hell of a long time
woensdag 19 april 2017 om 15:32
Ik weet het niet zo goed. Ik heb net de studieadviseur gemaild of ik een extra hertentamen aan kan vragen ook mag als ik zaterdag een 1 haal (omdat je elke poging binnen het collegejaar gebruikt moet hebben moet ik wel gaan). En of we een afspraak kunnen maken, omdat ik graag een aanvraag voor apart tentamen maken in wil dienen voor de hertentamens, omdat mede het feit dat we met heel veel mensen in een zaal zitten mijn paniekaanvallen triggert. Ik vind het vreselijk om toe te geven dat het echt niet gaat, maar het lukt me niet. Ik heb in de afgelopen twee dagen al zo belachelijk vaak gehuild omdat ik dit niet volhou.
Forever is a hell of a long time
