Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel VI
woensdag 30 augustus 2017 om 09:18
Hallo allemaal,
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.
Nu driekwart jaar later open ik met veel positieve, dankbare gevoelens deel 6.
Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!
Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!
Onderstaand gedicht van Rumi (gedeeld dankzij EV) verwoordt dit welkom zijn prachtig:
Kom tot mij
Kom weerom
Wie je ook bent
Deze poort leidt niet naar schuld of schaamte
Zelf al deed je duizenden geloften
En verbrak ze alle
Duizend keer
Deze poort is voor ieder open
Kom gewoon weer
Kom zoals je bent
We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers
Speciaal voor iedereen die al mee schrijft of meegeschreven heeft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor dit nieuwe topic, voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is.
Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.
Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst
in tabelvorm:
De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Al die topics lezen mag, maar is beslist niet verplicht, Kom maar gewoon binnenvallen wanneer je daar aan toe bent
Link naar deel 1:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775
Link naar deel 2:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419
Link naar deel 3:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379
Link naar deel 4:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179
Link naar deel 5:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... ges/376579
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.
Nu driekwart jaar later open ik met veel positieve, dankbare gevoelens deel 6.
Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!
Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!
Onderstaand gedicht van Rumi (gedeeld dankzij EV) verwoordt dit welkom zijn prachtig:
Kom tot mij
Kom weerom
Wie je ook bent
Deze poort leidt niet naar schuld of schaamte
Zelf al deed je duizenden geloften
En verbrak ze alle
Duizend keer
Deze poort is voor ieder open
Kom gewoon weer
Kom zoals je bent
We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers
Speciaal voor iedereen die al mee schrijft of meegeschreven heeft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor dit nieuwe topic, voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is.
Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.
Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst
in tabelvorm: | begrip | betekenis |
|---|---|
| LV | Lieve Vriendin |
| MM | Manmens |
| ZH | Zak Hooi |
| BV | Beste Vriend |
| WWD | WeggeWaaid Dakraam |
| OmSnowen | iets wat eerst een negatieve lading voor je had veranderen in iets positiefs |
| GePruttel | woorden en activiteiten die je een vrolijk, fijn gevoel bezorgen |
| Plantjesdag | een dag waarop het niet gaat. Je lichaam werkt niet en heeft liefdevolle berichtjes (via het topic of telefoon of irl), zelfzorg en mensen nodig |
| Mosdag | een dag waarop je je minder dan een plant voelt. Je zit gevangen in een waas van angst en paniek, wat ervoor zorgt dat zelfs de meest basale lichaamsfuncties niet vanzelfsprekend zijn. Er is weinig tot geen taal, wat contact maken moeilijk maakt. |
| PT | Pittige Therapie. Zorg voor, tijdens en na een PT extra goed voor jezelf  |
| ODS teken | Over De Streep teken. Een lief, warm, steunend gebaar voor iemand die dapper bezig is |
| Dansen | Een stapje vooruit, een stapje terug, het gaat niet om alleen maar vooruitgaan, je bent gewoon aan het dansen |
| Verdwalen in je hoofd | Een verdedigingsstrategie van je hersenen waarbij je zaken anders waarneemt dan ze in werkelijkheid zijn. |
| Domino-effect | 1. Dat moment waarop iets je nét teveel wordt en je hele kaartenhuis van zelfzorg, nieuwe inzichten, en nieuw gedrag instort zodat het voelt alsof je weer helemaal opnieuw moet beginnen. Zie ook 'dansen'. 2. Een woord/ervaring/gedachte/gevoel/persoon triggert jou, waarna een negatieve gedachte volgt. Deze wordt vervolgens weer gevolgd door nog een negatieve gedachte. En nog een. Dit gaat door tot je je helemaal overspoeld en wanhopig voelt, waardoor je niet in staat bent nog te relativeren. |
| nog leeg | nog leeg |
De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Al die topics lezen mag, maar is beslist niet verplicht, Kom maar gewoon binnenvallen wanneer je daar aan toe bent
Link naar deel 1:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775
Link naar deel 2:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419
Link naar deel 3:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379
Link naar deel 4:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179
Link naar deel 5:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... ges/376579
knuffelbeertjes wijzigde dit bericht op 07-03-2018 12:23
8.32% gewijzigd
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
donderdag 23 november 2017 om 23:26
Tobbert, Sofie en Smallthings: dankjewel voor jullie berichtje. Ik was eigenlijk nog niet bijgekomen gisteren. Maar ja, toch maar gaan werken, want ik hoefde maar een halve dag. Les dan, want ben nog de hele middag bezig geweest.
Het ging wel, ondanks dat ik vijf minuten van tevoren de planning moest omgooien. Maar ik had vandaag een nieuwe assistent en er waren maar weinig mensen. Dus een ruime voldoende. (Drinken schiet er al de hele week bij in trouwens, wel gegeten tussen de middag).
Is het bij jullie nog gelukt Sofie en Dana?
Net terug van een avondje weg met man. Nu nog aan de thee en dan slapen.
Blij als het weekend is.
Het ging wel, ondanks dat ik vijf minuten van tevoren de planning moest omgooien. Maar ik had vandaag een nieuwe assistent en er waren maar weinig mensen. Dus een ruime voldoende. (Drinken schiet er al de hele week bij in trouwens, wel gegeten tussen de middag).
Is het bij jullie nog gelukt Sofie en Dana?
Net terug van een avondje weg met man. Nu nog aan de thee en dan slapen.
Blij als het weekend is.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
.
vrijdag 24 november 2017 om 22:24
@ Sofie: hoe kom je van een wc-rol bij Knuffel terecht? 
(Ik zal wel wat gemist hebben een keer 
)
Ik ben zo blij dat het weekend is! Vanmorgen kwam ik bijna m’n bed niet uit. Ik was nog steeds moe en had echt geen zin om te gaan werken. Het liep ook voor geen meter en dan ben ik gisteren uren bezig geweest met de voorbereiding.
Had ik dus net zo goed niet kunnen doen.
Vanaf januari stromen er gelukkig wat mensen door waardoor ik het iets makkelijker krijg in deze klas. Pfft. Dus nog een maand doorbikkelen.
Dit weekend beetje bijkomen. Een paar leuke dingen gepland, dus moet goedkomen!
Hoop dat het met iedereen goed gaat en wens jullie een fijn weekend!
(Ik zal wel wat gemist hebben een keer )Ik ben zo blij dat het weekend is! Vanmorgen kwam ik bijna m’n bed niet uit. Ik was nog steeds moe en had echt geen zin om te gaan werken. Het liep ook voor geen meter en dan ben ik gisteren uren bezig geweest met de voorbereiding.
Had ik dus net zo goed niet kunnen doen.Vanaf januari stromen er gelukkig wat mensen door waardoor ik het iets makkelijker krijg in deze klas. Pfft. Dus nog een maand doorbikkelen.
Dit weekend beetje bijkomen. Een paar leuke dingen gepland, dus moet goedkomen!
Hoop dat het met iedereen goed gaat en wens jullie een fijn weekend!
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
vrijdag 24 november 2017 om 22:27
Leuk Sofie. En lief van je
Ja hoe is het met mij... ik maak me in elk geval niet meer druk over hoe m’n wc rol hangt, en ben van plan dat ook nooit meer te gaan doen
En het eerste beste commentaar dat m’n familie zal uiten naar mij, of dat nou over dit onderwerp is of een ander, mogen ze lekker weer mee naar huis nemen, en dan druk ik me nog subtiel uit.
Dus er zijn nogal wat zaken aan het veranderen, en waarbij ik eerst nog dacht: goh wat is m’n omgeving aan het veranderen (in positieve zin!) begin ik er achter te komen dat er vooral 1 hele grote verandering aan het plaats vinden is, en die vindt plaats in mijzelf
Toevallig was ik van plan dit weekend daar over te schrijven en op jullie allemaal te reageren, en dat ga ik zeker doen, maar kon het nu toch niet laten even te reageren op jouw fijne, leuke, grappige, betrokken berichtje lieve Sofie.
Zoals je merkt ben ik nog steeds (te) lang van stof, en niet goed in korte reacties. Of.... eigenlijk ben ik gewoon heel zorgvuldig, en is er voldoende ruimte in dit topic, ook voor mijn woorden
Hoe gaat het met jou (vandaag)? Ik heb je berichtjes allemaal gelezen, (ook die van anderen trouwens), en ga daar dus nog op reageren, als dat mag, omdat ik dat fijn vind, en er zulke mooie dingen weer geschreven zijn! Niet dat mijn reacties nou zo geweldig zijn, maar de herkenning (hoe pijnlijk ook) wél en ik heb jullie ook gewoon heel erg gemist
Enne Sofie ook je berichtje dat je aangepast hebt, heb ik toen meteen opgeslagen om het in alle rust zelf te kunnen lezen. Dank je wel voor het delen. En alle anderen ook: bedankt voor jullie dappere, mooie, fijne, grappige, treffende, betrokken berichten. Ik lees jullie allemaal graag, stuk voor stuk.
Nu slapen maar later zeker meer. Gewoon, omdat het kan en mag hier
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 25 november 2017 om 08:41
Misschien een goed idee om vóór je volgende werkdag als lesvoorbereiding deze uitspraak op kleine kaartjes af te drukken. Die kaartjes plak je op je theekopje en theepot, schuif je in je schoenen, beleg je tussen je boterhammen, prik je aan je cactus, enzovoorts.Imaginary_Diva schreef: ↑24-11-2017 22:24[...]Ik was nog steeds moe en had echt geen zin om te gaan werken. Het liep ook voor geen meter en dan ben ik gisteren uren bezig geweest met de voorbereiding.
[...]
Oftewel: je mag jezelf deze boodschap wat vaker geven. Zo vaak dat je m zelf echt gelooft en er wat meer naar gaat handelen. En op deze manier drink je gedurende de dag ook wat meer. Wel zo fijn voor je nieren
'Mijn 6-dag' werd overigens een 3. En dat was prima. Want meer zat er die dag blijkbaar echt niet in.
@Knuff
Mooi he, zelf veranderen
Ik merk eenzelfde beweging bij mij. Deze week vroeg mijn psych aan me hoe het was, nu ze van me hoorde en ook aan me zag dat ik dingen ook daadwerkelijk anders doe. Ik haalde mijn schouders op. 'Gewoon'. Op de fiets naar huis dacht ik: 'niks 'gewoon'..... het voelt gaaf en eng en wonderlijk en cool en trots en.... vast nog veel meer'. In sommige dingen is het voor mij ook teleurstellend. Nu ik bepaalde oude gewoontes losgelaten heb, reageert een aantal mensen waarvan ik dacht dat ze dichtbij me stonden, hier voor mij teleurstellend op. En besef ik dat wederkerigheid in deze contacten niet aan de hand was. Dat is best wel verdrietig.
Er is nog véél meer wat ik wil schrijven over wat er nu allemaal 'in proces' is. Het is super veel en het voelt verdrietig en fijn ineen. Dit uitgebreide antwoord op je vraag hoe het met me gaat, houd je van me tegoed, als ik wat meer tijd en rust heb om er voor te gaan zitten.
Ik wens iedereen een fijne dag!
Hier moet toch voor iedereen iets bijzitten wat een momentje van geluk, al is het maar zo klein, raakt.
zaterdag 25 november 2017 om 10:52
Hier even een zaterdagmorgen-groet van EV, die zich enerzijds overspoeld voelt door al het nieuwe in dit topic, het zeker ook niet kan bijhouden; maar die ook betrokkenheid en erbijhoren voelt, en dat is positief.
Deze week een nieuwe laptop gekocht, na maandenlang twijfelen en voelen en 'is dit nu wel nodig'. Maar de oude Irak-meuk wil ik het huis uit (die vorige kreeg ik van hem, en was bovendien heel erg traag) en ook dit is daar onderdeel van. Raar en verwarrend genoeg heb ik niets meer van hem gehoord nadat hij zo nodig een brief moest sturen met de vraag om een gesprek, om dingen op te lossen, omdat 'wij' zo egoistisch bezig zijn. Dit was rond mijn verjaardag, ook appte hij toen. Vaag allemaal. Vorige week zaterdag bovendien ineens contact met zijn zoontje in Irak, die blijkbaar ook naar NL gaat komen (of er al is). Die chat eindigde verwarrend omdat hij ineens boos op me werd. Ook alweer heel vaag en verwarrend.
Daarna heb ik uiteindelijk alles losgelaten en ben een paar dagen bij MM geweest, wat heerlijk was en echt even eruit, ook al moest hij werken. We hebben heel veel samen gedeeld en beleefd; het is zo intens allemaal dat het daarna ook weer lekker was om gewoon alleen thuis te zijn (en ook dan hebben we nog tel. of appcontact). Geen therapie deze week omdat ik het zelf afgezegd had.
Het is steeds meer voelen.. me bewust zijn dat ik moe word, dat mijn hoofd moe wordt. Doseren. Toch nog teveel haast in lijf voelen en stress ook, ook al was het om een leuk ding zoals een nieuwe laptop. Ik leef. Met alles. Het is genieten, het is pijnlijk soms, het is verwarrend soms, het is ontdekken, het is steeds completer.
Vooral dat laatste is zo goed. Ik wil het meer en meer. Mezelf terug. Mezelf in de eerste plaats trouw zijn en serieus nemen.
Ik wens iedereen een goede dag vandaag.
Deze week een nieuwe laptop gekocht, na maandenlang twijfelen en voelen en 'is dit nu wel nodig'. Maar de oude Irak-meuk wil ik het huis uit (die vorige kreeg ik van hem, en was bovendien heel erg traag) en ook dit is daar onderdeel van. Raar en verwarrend genoeg heb ik niets meer van hem gehoord nadat hij zo nodig een brief moest sturen met de vraag om een gesprek, om dingen op te lossen, omdat 'wij' zo egoistisch bezig zijn. Dit was rond mijn verjaardag, ook appte hij toen. Vaag allemaal. Vorige week zaterdag bovendien ineens contact met zijn zoontje in Irak, die blijkbaar ook naar NL gaat komen (of er al is). Die chat eindigde verwarrend omdat hij ineens boos op me werd. Ook alweer heel vaag en verwarrend.
Daarna heb ik uiteindelijk alles losgelaten en ben een paar dagen bij MM geweest, wat heerlijk was en echt even eruit, ook al moest hij werken. We hebben heel veel samen gedeeld en beleefd; het is zo intens allemaal dat het daarna ook weer lekker was om gewoon alleen thuis te zijn (en ook dan hebben we nog tel. of appcontact). Geen therapie deze week omdat ik het zelf afgezegd had.
Het is steeds meer voelen.. me bewust zijn dat ik moe word, dat mijn hoofd moe wordt. Doseren. Toch nog teveel haast in lijf voelen en stress ook, ook al was het om een leuk ding zoals een nieuwe laptop. Ik leef. Met alles. Het is genieten, het is pijnlijk soms, het is verwarrend soms, het is ontdekken, het is steeds completer.
Vooral dat laatste is zo goed. Ik wil het meer en meer. Mezelf terug. Mezelf in de eerste plaats trouw zijn en serieus nemen.
Ik wens iedereen een goede dag vandaag.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 26 november 2017 om 19:04
@Lieve Knuff, dank je wel voor je posts.
Ik heb ze beiden met heel veel aandacht gelezen. Het doet me veel te lezen dat het zo 'goed' met je gaat. Ik begrijp helemaal dat het niet 'goed-goed' gaat, maar wauw, wat een positieve ontwikkeling.
En echt: ik gun Knuff de liefde van haarzelf.
Want jij hebt bergen liefde te geven. Wat is het mooi als je deze geeft aan jouzelf, aan lieve, stoere, dappere, imperfecte, boze, ondankbare, ongehoorzame, geweldige Knuff. Geef haar er maar heel veel van.
Van jouzelf en ook een beetje van mij.
Ze is het waard.
Er komt een moment dat je samen met je therapeuten het gesprek kunt voeren met het destructieve stukje, daar ben ik van overtuigd. Dan kun je naar haar luisteren en zul je je verbazen over wat ze je allemaal te vertellen heeft. Daarna zul je haar kracht misschien wel voor iets anders kunnen inzetten, of niet. En je zult haar gaan begrenzen omdat je daarmee nog meer liefde geeft aan jezelf.
Je erkent al dat het er is en je weet ook dat je ergens, diep in je hart, wilt dat het stopt.
Wie weet, komt dit moment al veel sneller dan je denkt.
Dank voor je mooie woorden aan zoveel schrijvers hier.
En een speciale dank voor je woorden aan mij.
Een van mijn sterke overtuigingen is heel lang geweest dat ik niet tegen knuffels kan. Dat knuffels zijn omringd met gevoelens van weerzin, walging en dreiging. En nu vind ik ze al heel lang fijn. In het begin bekeek ik deze ontwikkeling met wantrouwen. Het kon nooit lang goed gaan. Nu is er al bijna een soort van nieuwe overtuiging: 'als ik zelf kies om een knuffel te ontvangen, zonder (emotionele) dwang, is een knuffel fijn'. En ik kies voor die knuffels van jou. Dank je wel.
@EV: goh wat maak jij stappen. Zie je ze zelf? Ik vind het geweldig om te lezen. Je leert zoveel!
Ik heb ze beiden met heel veel aandacht gelezen. Het doet me veel te lezen dat het zo 'goed' met je gaat. Ik begrijp helemaal dat het niet 'goed-goed' gaat, maar wauw, wat een positieve ontwikkeling.
En echt: ik gun Knuff de liefde van haarzelf.
Want jij hebt bergen liefde te geven. Wat is het mooi als je deze geeft aan jouzelf, aan lieve, stoere, dappere, imperfecte, boze, ondankbare, ongehoorzame, geweldige Knuff. Geef haar er maar heel veel van.
Van jouzelf en ook een beetje van mij.
Ze is het waard.
Er komt een moment dat je samen met je therapeuten het gesprek kunt voeren met het destructieve stukje, daar ben ik van overtuigd. Dan kun je naar haar luisteren en zul je je verbazen over wat ze je allemaal te vertellen heeft. Daarna zul je haar kracht misschien wel voor iets anders kunnen inzetten, of niet. En je zult haar gaan begrenzen omdat je daarmee nog meer liefde geeft aan jezelf.
Je erkent al dat het er is en je weet ook dat je ergens, diep in je hart, wilt dat het stopt.
Wie weet, komt dit moment al veel sneller dan je denkt.
Dank voor je mooie woorden aan zoveel schrijvers hier.
En een speciale dank voor je woorden aan mij.
Een van mijn sterke overtuigingen is heel lang geweest dat ik niet tegen knuffels kan. Dat knuffels zijn omringd met gevoelens van weerzin, walging en dreiging. En nu vind ik ze al heel lang fijn.
In het begin bekeek ik deze ontwikkeling met wantrouwen. Het kon nooit lang goed gaan. Nu is er al bijna een soort van nieuwe overtuiging: 'als ik zelf kies om een knuffel te ontvangen, zonder (emotionele) dwang, is een knuffel fijn'. En ik kies voor die knuffels van jou. Dank je wel.@EV: goh wat maak jij stappen. Zie je ze zelf? Ik vind het geweldig om te lezen. Je leert zoveel!
zondag 26 november 2017 om 19:59
Bedankt lieve Hanke, Elmervrouw en Sofie voor het lezen
Sofie, bijzonder hoe je zo ontzettend vaak de spijker op z’n kop weet te slaan, dank je wel voor je woorden.
En knap hoe je zo’n sterke, veelomvattende overtuiging uit het verleden hebt leren begrijpen en begrenzen en ruimte hebt weten te vinden voor nieuwe overtuigingen. En mooi dat ze beiden mogen bestaan, maar jij daarin keuzes maakt. Bedankt voor deze keuze, want ik gaf m’n knuffels met alle liefde
Sofie, bijzonder hoe je zo ontzettend vaak de spijker op z’n kop weet te slaan, dank je wel voor je woorden.
En knap hoe je zo’n sterke, veelomvattende overtuiging uit het verleden hebt leren begrijpen en begrenzen en ruimte hebt weten te vinden voor nieuwe overtuigingen. En mooi dat ze beiden mogen bestaan, maar jij daarin keuzes maakt. Bedankt voor deze keuze, want ik gaf m’n knuffels met alle liefde
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 26 november 2017 om 21:20
zondag 26 november 2017 om 23:25
Wauw knuf, wat goed neergezet. Er lopen dikke tranen over mijn ogen, om zoveel redenen.
Wat knap dat jij nu voelt dat je niet slecht bent, maar een hele slechte omgeving hebt gehad. Daar ben ik ook wel jaloers op, ik weet dat namelijk wel, maar kan het zo niet voelen. Zelfs wel zeggen tegen anderen, maar meer dan: ik heb een beetje een minder normale jeugd gehad, kom ik niet.
Ook heb ik bewondering voor je ontwikkeling. Ik zou zelf zo graag verder willen komen, maar gezien de ***situatie waarin ik nu met mijn ex in 1 huis zit, wat van alles triggert door de spanning, lijkt het mijn peut ook maar beter om niet te gaan graven.
En Sofie, helaas heel herkenbaar mbt de knuffels. Ik dacht ook dat ik daarin een soort freak was.
Ik ga alles nog eens een paar keer nalezen, kijken of ik een beetje begrijp hoe jullie dat gedaan hebben.
Hier gaat het dus helaas niet zo goed en dan verdeijn ik in mijn hoofd, ratio. Maar dat is dus wel op een ongezonde manier. Gelukkig weer een maand voorbij, nog maar minimaal 6 zo doorgaan.
Wat knap dat jij nu voelt dat je niet slecht bent, maar een hele slechte omgeving hebt gehad. Daar ben ik ook wel jaloers op, ik weet dat namelijk wel, maar kan het zo niet voelen. Zelfs wel zeggen tegen anderen, maar meer dan: ik heb een beetje een minder normale jeugd gehad, kom ik niet.
Ook heb ik bewondering voor je ontwikkeling. Ik zou zelf zo graag verder willen komen, maar gezien de ***situatie waarin ik nu met mijn ex in 1 huis zit, wat van alles triggert door de spanning, lijkt het mijn peut ook maar beter om niet te gaan graven.
En Sofie, helaas heel herkenbaar mbt de knuffels. Ik dacht ook dat ik daarin een soort freak was.
Ik ga alles nog eens een paar keer nalezen, kijken of ik een beetje begrijp hoe jullie dat gedaan hebben.
Hier gaat het dus helaas niet zo goed en dan verdeijn ik in mijn hoofd, ratio. Maar dat is dus wel op een ongezonde manier. Gelukkig weer een maand voorbij, nog maar minimaal 6 zo doorgaan.
maandag 27 november 2017 om 08:04
Och lieve Bloem, wat een verdrietige situatie blijft het toch, een voorzichtig knuffeltje van mij
Ik begrijp dat je terug grijpt naar rationaliseren, misschien helpen deze gedachten daarbij: het is super super belangrijk dat jij nu overeind blijft, in deze pittige situatie, die de komende maanden nog zal aanhouden. Je wordt al 100% belast daarmee, dus inderdaad, hoe groot de wens ook is om aan trauma verwerking te doen, in deze maanden zou dat weinig uithalen. In het zorgelijkste geval zelfs meer kwaad dan goed doen. Want wat ik begrepen heb is dat een van de belangrijkste aspecten om trauma’s te kunnen behandelen veiligheid is. En dat is zo’n groot begrip, maar komt er in elk geval op neer dat je een eigen plek hebt ipv een huis met je ex (met alle moeilijkheden die dat met zich mee brengt). Fijn dat je een peut hebt die er voor jou is, en je beschermt in deze situatie, en dit samen met jou heeft ingeschat.
En weet je, ik ben ook nog niet aan wat jij het graven noemt begonnen. Ik zit ‘nog maar’ te oefenen met stabiel zijn. Nog steeds blijkt emdr onmogelijk voor mij te zijn. Ik heb me daar maandenlang blind op gestaard, en het voelt als falen, ondanks alles wat m’n peuten aangeven over dat alle vaardigheden die ik inzet en oefen en leer om veilig en stabiel te zijn (zoals grenzen aangeven, afstand nemen, delen met anderen, mijzelf afleiden, ontspannen, zelfzorg, etc) nodig zijn in de rest van mijn leven, maar ook voor, tijdens en na emdr sessies.
En nu begrijp ik steeds beter wat ze daarmee bedoelen. Want ik begin zelf ook te ervaren hoe belangrijk het stabiel zijn is, net zoals een veilige omgeving. Ik begrijp ook dat het wezensvreemd voor mij was, alles, en het daarom tijd nodig heeft.
Dus lieve Bloem, ook al zit jij in een ***situatie wat van alles triggert, en ik op een heel ander gebied met een slechte emdr ervaring en nare hulpverleners ervaringen die van alles triggeren, toch staan we niet stil. Ik werk heel hard om te oefenen met nieuw gedrag waaronder goede zelfzorg waardoor ik veilig ben, en jij doet in jouw situatie hetzelfde. Dan heb je geen ‘gegraaf’ nodig, om stappen te zetten. Wel bergen begrip, geduld, liefde, steun, troost, bescherming en gezonde aandacht. En dat alles zoveel mogelijk richting jezelf. Al begrijp ik maar al te goed hoe moeilijk dat is. Moeilijk maar niet onmogelijk.
Je mag hier altijd schrijven he, en inderdaad, er is weer een periode voorbij, want dat doet tijd toch wel, voorbij gaan. Al voelt dat misschien vaak niet zo, wanneer je het zo moeilijk hebt. Maar ook deze tijd gaat weer voorbij
En met die laatste zin ga ik ook een poging doen deze uren en dag door te komen...
Goedemorgen lieve allemaal
Ik begrijp dat je terug grijpt naar rationaliseren, misschien helpen deze gedachten daarbij: het is super super belangrijk dat jij nu overeind blijft, in deze pittige situatie, die de komende maanden nog zal aanhouden. Je wordt al 100% belast daarmee, dus inderdaad, hoe groot de wens ook is om aan trauma verwerking te doen, in deze maanden zou dat weinig uithalen. In het zorgelijkste geval zelfs meer kwaad dan goed doen. Want wat ik begrepen heb is dat een van de belangrijkste aspecten om trauma’s te kunnen behandelen veiligheid is. En dat is zo’n groot begrip, maar komt er in elk geval op neer dat je een eigen plek hebt ipv een huis met je ex (met alle moeilijkheden die dat met zich mee brengt). Fijn dat je een peut hebt die er voor jou is, en je beschermt in deze situatie, en dit samen met jou heeft ingeschat.
En weet je, ik ben ook nog niet aan wat jij het graven noemt begonnen. Ik zit ‘nog maar’ te oefenen met stabiel zijn. Nog steeds blijkt emdr onmogelijk voor mij te zijn. Ik heb me daar maandenlang blind op gestaard, en het voelt als falen, ondanks alles wat m’n peuten aangeven over dat alle vaardigheden die ik inzet en oefen en leer om veilig en stabiel te zijn (zoals grenzen aangeven, afstand nemen, delen met anderen, mijzelf afleiden, ontspannen, zelfzorg, etc) nodig zijn in de rest van mijn leven, maar ook voor, tijdens en na emdr sessies.
En nu begrijp ik steeds beter wat ze daarmee bedoelen. Want ik begin zelf ook te ervaren hoe belangrijk het stabiel zijn is, net zoals een veilige omgeving. Ik begrijp ook dat het wezensvreemd voor mij was, alles, en het daarom tijd nodig heeft.
Dus lieve Bloem, ook al zit jij in een ***situatie wat van alles triggert, en ik op een heel ander gebied met een slechte emdr ervaring en nare hulpverleners ervaringen die van alles triggeren, toch staan we niet stil. Ik werk heel hard om te oefenen met nieuw gedrag waaronder goede zelfzorg waardoor ik veilig ben, en jij doet in jouw situatie hetzelfde. Dan heb je geen ‘gegraaf’ nodig, om stappen te zetten. Wel bergen begrip, geduld, liefde, steun, troost, bescherming en gezonde aandacht. En dat alles zoveel mogelijk richting jezelf. Al begrijp ik maar al te goed hoe moeilijk dat is. Moeilijk maar niet onmogelijk.
Je mag hier altijd schrijven he, en inderdaad, er is weer een periode voorbij, want dat doet tijd toch wel, voorbij gaan. Al voelt dat misschien vaak niet zo, wanneer je het zo moeilijk hebt. Maar ook deze tijd gaat weer voorbij
En met die laatste zin ga ik ook een poging doen deze uren en dag door te komen...
Goedemorgen lieve allemaal
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
maandag 27 november 2017 om 09:10
'Nog maar te oefenen met stabiel zijn', zelfs dat lukt mij amper, eerlijk gezegd.
Gisteravond maakte MM voor mij de oude laptop (die ik kreeg van ZH) helemaal leeg, zodat die schoon door kan naar iemand anders. Ik keek mee, om ook technisch nog wat te leren, maar lag vervolgens tijden wakker vannacht, met allemaal beelden van hoe blij ik was toen ik die laptop kreeg. Het was bij het weerzien van mijn kinderen, en ik had toen nog hoop op een nieuw begin - maar alles is daarna alleen maar erger en pijnlijker geworden Er hangt heel veel lading aan die laptop, omdat hij staat voor die tien dagen van weerzien en nieuwe hoop.
Ik hoorde via-via een paar dagen geleden dat mijn dochter nu op zichzelf woont, dat ZH en zoon er nog bij wonen, maar dat het haar plek is. En dat ze deze week start met een job in een hotel. Dat het moeizaam gaat met de NL taal (al was ze er serieus mee bezig toen we nog wel met elkaar praatten). Dat zijn ineens hele stappen. Ze kiest blijkbaar voor zelfstandigheid en eigen geld verdienen - losmaken van papa? Maar nog steeds niks, nul komma nul contact met mij. En dat dat doet zoveel pijn. Het lijkt wel alsof alles alleen maar goed kan zijn als ik maar altijd toegeef, tegemoetkom, meega in wat zij willen, in wat hij wil. En nu ik dat niet meer doe sinds vorig jaar, is alles mis.
Het kleine meisje is groot geworden. En daar heeft ze mij helemaal niet bij nodig gehad. En hoe het met de jongen gaat is maar de vraag. Hoe het echt met haar gaat ook, trouwens. Ik heb me nog nooit eerder in mijn leven zo machteloos gevoeld. Of... hm... vroeger natuurlijk ook, toen ik zelf zo klein was en ik niks kon beginnen tegen degenen die te ver gingen in mijn prille jeugd en alles onveilig maakten. Dit triggert heel veel oude pijn. Maakt het zo ondraaglijk. En iedere keer gebeurt er weer iets, na een periode van relatieve rust en afstand, dat mij triggert omdat ik iets hoor, of hij weer contact zoekt. Om helemaal gek van te worden.
Dus ja, hoe moet ik zo stabiel worden? Zelfs de slaappil (oke, halve) en de warme man naast me hielpen niet om al die beelden vannacht te kunnen loslaten. Deze achtbaan gaat maar door en door. Ik kan ook niet zeggen dat ik al iets merk van die AD-druppels die psych me voorschreef, die ik nu sinds een paar weken gebruik. Misschien nog geduld hebben? Of iets anders? Morgen zie ik haar weer. Gelukkig.
Gisteravond maakte MM voor mij de oude laptop (die ik kreeg van ZH) helemaal leeg, zodat die schoon door kan naar iemand anders. Ik keek mee, om ook technisch nog wat te leren, maar lag vervolgens tijden wakker vannacht, met allemaal beelden van hoe blij ik was toen ik die laptop kreeg. Het was bij het weerzien van mijn kinderen, en ik had toen nog hoop op een nieuw begin - maar alles is daarna alleen maar erger en pijnlijker geworden Er hangt heel veel lading aan die laptop, omdat hij staat voor die tien dagen van weerzien en nieuwe hoop.
Ik hoorde via-via een paar dagen geleden dat mijn dochter nu op zichzelf woont, dat ZH en zoon er nog bij wonen, maar dat het haar plek is. En dat ze deze week start met een job in een hotel. Dat het moeizaam gaat met de NL taal (al was ze er serieus mee bezig toen we nog wel met elkaar praatten). Dat zijn ineens hele stappen. Ze kiest blijkbaar voor zelfstandigheid en eigen geld verdienen - losmaken van papa? Maar nog steeds niks, nul komma nul contact met mij. En dat dat doet zoveel pijn. Het lijkt wel alsof alles alleen maar goed kan zijn als ik maar altijd toegeef, tegemoetkom, meega in wat zij willen, in wat hij wil. En nu ik dat niet meer doe sinds vorig jaar, is alles mis.
Het kleine meisje is groot geworden. En daar heeft ze mij helemaal niet bij nodig gehad. En hoe het met de jongen gaat is maar de vraag. Hoe het echt met haar gaat ook, trouwens. Ik heb me nog nooit eerder in mijn leven zo machteloos gevoeld. Of... hm... vroeger natuurlijk ook, toen ik zelf zo klein was en ik niks kon beginnen tegen degenen die te ver gingen in mijn prille jeugd en alles onveilig maakten. Dit triggert heel veel oude pijn. Maakt het zo ondraaglijk. En iedere keer gebeurt er weer iets, na een periode van relatieve rust en afstand, dat mij triggert omdat ik iets hoor, of hij weer contact zoekt. Om helemaal gek van te worden.
Dus ja, hoe moet ik zo stabiel worden? Zelfs de slaappil (oke, halve) en de warme man naast me hielpen niet om al die beelden vannacht te kunnen loslaten. Deze achtbaan gaat maar door en door. Ik kan ook niet zeggen dat ik al iets merk van die AD-druppels die psych me voorschreef, die ik nu sinds een paar weken gebruik. Misschien nog geduld hebben? Of iets anders? Morgen zie ik haar weer. Gelukkig.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 27 november 2017 om 11:05
Knuff
Ik weet niet goed te reageren op je bericht, maar ik vind het ooi te lezen welke stappen je maakt. Ik vind het al heel knap dat je nu zo oefent met stabiliteit en dat je de enorme gejaagdheid, de druk van het beter moeten worden wat meer los kan laten (althans zo leest het voor mij). Heel mooi.
Snow ik vind het niet raar dat weten wie het gedaan heeft ene soort troost bied. De onzekerheid van het niet weten is denk ik altijd erger. Je blijft dan mensen verdenken, onzekerheid vreet aan je.
Vroeger deed ik het heel bewust, de confrontatie opzoeken, vooral op tv en in boeken. Nu lukt me dat niet echt, probeer ik de triggers juist te vermijden. Waar het me vroeger nog weleens een mini-opening gaf naar iets van gevoel, triggeren dingen me nu zo dat ik dagen van slag ben.
Stom voorbeeld. Vorige week heb ik een voorlichting over preventie van kindermishandeling bijgewoond. Ik vond dat de vereniging waar ik in het bestuur zit vertegenwoordigd moest zijn, maar ik dacht al na 5 minuten 'dit had ik beter niet kunnen doen'. De presentatie was goed opgezet, heel hands-on (wat ook bij het publiek paste), maar kwam daardoor zo verschrikkelijk hard binnen dat ik nu (4 dagen later) nog steeds reacties voel.
EV ik kan me je machteloze gevoel zo goed voorstellen. Onze situaties zijn heel anders, maar toch voel ik door het scherm heen een beetje met je mee. Het moet hartverscheurend zijn om nu zo (relatief) dichtbij je kinderen te zijn en er nog steeds niets mee te kunnen. Kinderen die z met je verbonden zijn, zo bij je horen, maar tegelijk zo los van je staan. Levens die vooral tijd verbonden zijn, maar waar de draadjes onzichtbaar geworden zijn. Ik kan je alleen een hele dikke geven, maar weet dat als ik meer voor je kan doen je altijd een gil mag geven (je hebt mijn mailadres misschien nog wel?).
Ik weet niet goed te reageren op je bericht, maar ik vind het ooi te lezen welke stappen je maakt. Ik vind het al heel knap dat je nu zo oefent met stabiliteit en dat je de enorme gejaagdheid, de druk van het beter moeten worden wat meer los kan laten (althans zo leest het voor mij). Heel mooi.
Snow ik vind het niet raar dat weten wie het gedaan heeft ene soort troost bied. De onzekerheid van het niet weten is denk ik altijd erger. Je blijft dan mensen verdenken, onzekerheid vreet aan je.
Vroeger deed ik het heel bewust, de confrontatie opzoeken, vooral op tv en in boeken. Nu lukt me dat niet echt, probeer ik de triggers juist te vermijden. Waar het me vroeger nog weleens een mini-opening gaf naar iets van gevoel, triggeren dingen me nu zo dat ik dagen van slag ben.
Stom voorbeeld. Vorige week heb ik een voorlichting over preventie van kindermishandeling bijgewoond. Ik vond dat de vereniging waar ik in het bestuur zit vertegenwoordigd moest zijn, maar ik dacht al na 5 minuten 'dit had ik beter niet kunnen doen'. De presentatie was goed opgezet, heel hands-on (wat ook bij het publiek paste), maar kwam daardoor zo verschrikkelijk hard binnen dat ik nu (4 dagen later) nog steeds reacties voel.
EV ik kan me je machteloze gevoel zo goed voorstellen. Onze situaties zijn heel anders, maar toch voel ik door het scherm heen een beetje met je mee. Het moet hartverscheurend zijn om nu zo (relatief) dichtbij je kinderen te zijn en er nog steeds niets mee te kunnen. Kinderen die z met je verbonden zijn, zo bij je horen, maar tegelijk zo los van je staan. Levens die vooral tijd verbonden zijn, maar waar de draadjes onzichtbaar geworden zijn. Ik kan je alleen een hele dikke
geven, maar weet dat als ik meer voor je kan doen je altijd een gil mag geven (je hebt mijn mailadres misschien nog wel?).
Forever is a hell of a long time
maandag 27 november 2017 om 11:57
