Paniek door de herbelevingen - deel VII

Het was fijn hier met jullie te mogen delen. Dankjulliewel voor het lezen en voor de lieve en bemoedigende reacties.
Inmiddels is het iets makkelijker om aanwezig te blijven in mijn eigen lijf en kan ik ook makkelijker aanwezig blijven in deze wereld zonder dat dit mega onveilig voelt.
Wat heel bijzonder is, is dat ik bijna alle nachten goed geslapen heb.
Daar moet ik heel positief over zijn, net als dat ik heel behoorlijk gegeten heb en niet buitensporig veel ben gaan rennen.
Natuurlijk stel ik al dit gezonde gedrag ook ter discussie, want iets in mij roept nog wel dat dit allemaal helemaal niet zo positief is. Dat de beste bescherming tegen al het verdriet is er voor te zorgen dat je het gewoon niet voelt. Afsluiten, niet bestaan.
Een zeer verleidelijk niet helpend alternatief.
Geruststellen dus, en voorzichtig fijne dingen voelen. Zoals de zon vandaag, heel even, rechtstreeks op mijn huid. Dat voelde als een lieve knuffel.

@Diva: hoe is deel 2 gegaan?

@ST, Selune, Hanke, EV: hoe is het met jullie?

@Knuff: hoe is het met jou? En met het kleine minimensje in je?

@Tobbie: dapper bezoek van je aan de lijfheks Het klinkt als weer een stapje dichter bij jezelf.

@Snow:

@Lavenders: kom maar goed tot rust, dat is een mooie basis voor straks

@Dana: dat voelt inderdaad raar. Ik ben heel blij dat ik naast dat 'oer-gevoel' nu ook een ander gevoel voel: dat van geruststelling, van het is in orde, van je bent veilig. Niet het een wat het ander wegduwt of wil overheersen, maar twee gevoelens die hun best doen elkaar te leren kennen.

Fijn te lezen Knuf, dat het goed gaat met jou en mini. Hoe ver ben je, als ik vragen mag? En nog fijner om te lezen dat je kunt genieten van deze bijzondere tijd en dat er steeds meer gezonde basis komt. Ja, van jou en van jou alleen!

Sofie, blij te lezen dat het beter gaat. En ik wil je nog even zeggen dat ik het knap van je vind dat je hier deelde, ook toen het even wat minder ging. Dat je de ruimte voor jezelf nam. Net zoals ik dat soms doe, en anderen dat doen. Dat mag jij ook. Het valt me op dat je meteen ook weer op iedereen gaat reageren. Je hoeft niets 'terug te doen' (ik weet niet of je dat zo voelt?), er is gewoon zo ook plek voor jou.

Fijn dat het weer wat beter voelt Sofie en heel goed dat je dat met grotendeels gezond gedrag weet vol te houden!

Fijn dat je ervan kunt genieten knuff!

Over mezelf. I'm still standing. Verder durf ik niet echt meer te schrijven, vorige keer dat ik hier open schreef kreeg ik behoorlijk commentaar (niet van vaste schrijfsters) en ik voel me niet sterk genoeg om dat te incasseren helaas.

Heel veel liefs en voor jullie allemaal

@Knuff: fijn te lezen dat het jou en mini-knuff goed gaat. Natuurlijk, de ene dag wat beter dan de andere dag, dat vind ik dan weer heel gezond klinken.. Ik ben blij voor jou, voor mini-knuff en voor jouw vriend.
Is het al tijd voor een imaginary-babyshower? Met vrolijke Ping-koningin slingers, mini-pizaatjes met of zonder korst, en als cadeautje zo'n fijne rituals-aftel-kalender tot de geboorte van dat kleine hummeltje

@EV: lief wat je zegt. Het helpt me wel om (ook!) met jullie bezig te zijn. Het herinnert me er aan dat er een wereld bestaat die zich afspeelt buiten mijn hoofd. Zonder dat (en dat bedoel ik niet negatief) het me veel energie kost. De neiging om me af te sluiten en volledig af te zonderen, is er nog wel. Met jullie bezig zijn is een manier, voor mij, om contact te houden met een echte wereld buiten dat wat er nu allemaal in mij en in mijn hoofd gebeurt.
Het innemen van ruimte voor mezelf bij jullie is n dingetje, dat heb je goed gezien.
Bijzonder hoe dat werkt, het mezelf betitelen als aansteller, aandachttrekker en loser, terwijl ik zo niet naar mezelf zou kijken als ik iemand anders was

@Selune:

@ Sofie: ik lees je bericht van vorige week nu pas. Wat goed dat je zo snel actie hebt ondernomen en probeert om juist het tegengestelde te doen van wat je eigenlijk wilt! Fijn dat het nu al wat beter gaat!

@ Knuf: leuk om weer eens wat van je te horen en fijn dat de zwangerschap goed verloopt en dat je je steeds beter in je vel gaat voelen.

@ Selune:

Ik heb afgelopen week het tweede gesprek gehad. Na het eerste gesprek was ik vooral opgelucht. Na het tweede gesprek ben ik weer aan het twijfelen geraakt. Het eerste gesprek ging vooral over wat mijn klachten zijn en wanneer ik er last van heb. Het tweede gesprek ging over het grotere geheel, zeg maar mijn leven tot nu toe. Het gezin waar ik uit kom, woonplaatsen, ik ben veel verhuisd en daar ging het dus best lang over. Niet heel erg relevant vind ik zelf, en helemaal niet als de psych dan op basis van eigenlijk niks aan het eind van de afspraak zegt dat ze wat ik in het eerste gesprek heb gezegd niet goed kan rijmen met wat ik het tweede gesprek zeg. Het zijn 2 intakegesprekken om mijn situatie en klachten in beeld te brengen, hoezo kun je daar al iets uit concluderen? Dat is toch niet het doel ervan? Ja, ik kom daar binnen met een vermoeden van iets, maar dat moet omdat je anders geen verwijsbrief krijgt. Ik zou daar een breed onderzoek krijgen naar de oorzaak, niet al meteen gericht op dat vermoeden van. Dus dan vind ik het nogal raar dat je na het tweede gesprek zo'n opmerking maakt. Ik kan heel veel dingen opnoemen waarom ik denk aan vermoeden X maar ik wil dat juist niet om het onderzoek niet te beïnvloeden. Dan moet zij ook eerst neutraal blijven.

Ze gaat mijn casus nu bespreken in het team en dan komt er een advies over het vervolg uit. Zelf zei ze wel dat ze nog meer informatie nodig had. Ja, dat lijkt mij ook.

Verder ging het afgelopen week eigenlijk best goed. Ik had het heel druk met werk (op woensdag en vrijdag wel té lang doorgewerkt), cursus en het opstarten van de stage. Maar het ging eigenlijk wel. Nu weer zo'n zelfde week voor de boeg en een vol weekend ook. Dat blijft eigenlijk zo de komende weken, dus ik moet ook goed voor mezelf blijven zorgen, zodat ik het volhoud. Ik heb een planning op papier, zodat ik niks vergeet.

@Sofie, ik herken dat natuurlijk vanuit eigen ervaring. Sinds een week heb ik een jong katertje van 7 maanden, en die heeft er totaal geen moeite mee om zijn plek in te nemen. Hij zit en ligt gewoon waar hij wil, en schuift niet op of gaat niet snel opzij als ik eraan kom. Dit in tegenstelling tot hoe ikzelf altijd doe! Mooie spiegel dus.

Mijn motorrij-instructeur zei eens tegen me dat je als motorrijder je plek op de weg moet claimen, omdat ze je niet vanzelfsprekend zien. Die opmerking is zo blijven hangen en ging een eigen leven leiden. Want dat is wat ik nauwelijks kan. Ik ben gestopt met de lessen, en ik zie duidelijk dat ik me nog altijd vaak gedraag als dat ongewenste kind van toen. Al laat ik het niet merken aan de buitenwereld, het gevoel is er nog altijd.

Ik zou ook nooit een ander zo bekijken zoals ik mezelf kan bekijken (aansteller etc.). Gek eigenlijk hé! Waarom niet je eigen beste vriendin zijn?

Selune en Diva, speciaal voor jullie:

Gisteren derde gesprek gehad, nadat ze mijn casus in het team besproken had.
Het voorstel was om de komende vijf afspraken te gebruiken om alles beter in kaart te brengen, uit te zoeken etc. Ook een stuk diagnostiek, gesprek met man etc. En daarnaast nog wat potentiele lichamelijke oorzaken uit proberen te sluiten. Ik ben ermee ingestemd. Laat het nu maar eens goed uitgezocht worden ook.

Het rare is wel dat ik deze en vorige week opeens weer normale energie heb. Heb ik ook gezegd, dat ik nu weer het idee heb dat ik daar voor niks zit. Maar ook dat ik altijd zo denk en dat het daarom ook zo lang geduurd heeft voordat ik überhaupt naar de huisarts ben gegaan voor een doorverwijzing. Ze zei dat we nu niet gaan stoppen, omdat het beter lijkt te gaan. Dat mijn hulpvraag heel legitiem is. Ik wil ook niet stoppen, ook omdat ik weet dat mijn klachten waarschijnlijk weer terugkomen, maar het voelt wel dubbel.

Verder is werk niks (weer een collega weg) en solliciteren lukt niet. Stage gaat wel en ik zou daar meer tijd aan willen besteden. Heb het idee dat dat me ook gaat helpen om uiteindelijk ander werk te vinden. Ik vind solliciteren om te solliciteren zo onzinnig en tijdrovend. Misschien moet ik die uitkering maar gewoon stop zetten. Dat zou me echt meer rust geven.

Hoe gaat het met iedereen??

@EV: wat een prachtige spiegel heb je uitgekozen. Een lieve, steunende, confronterende, zachte spiegel.
Een katje laat zich niet ongewenst zijn, die wenst gewoon zichzelf.
Het gevoel van ongewenst zijn, misschien kun je dit gaan zien en ervaren als een gevoel van iemand anders. Wat ik bedoel is: het jou niet wensen, is gevoel van jouw ouders. Je moeder, je vader. Niet van jou. Een kind wat geboren wordt, wenst zichzelf. Vervolgens neemt het de wensen aan van zijn omgeving, gaat zich gedragen naar de verwachtingen en ideeën van die omgeving. Maar in essentie, in diepe kern, wenst het zichzelf. En verlangt het er naar door anderen ook gewenst te worden en zal het daarnaar blijven zoeken. Elke keer als ze zoekt, kun jij haar zeggen dat je haar wenst. Háár wensen, daar hoef jij niets voor te doen. Je wenst haar gewoon. Waar je wel iets voor moet doen, is haar dit gevoel geven. Elke keer weer, steeds opnieuw.


@Diva: het allemaal eens grondig (laten) uitzoeken , heeft niet alleen als doel je fysieke klachten te verminderen, maar ook om gewoon je leven een stukje aangenamer te maken. Daarvoor hoef je dus niet perse lichamelijk last van allerlei dingen te hebben. Goed dat je het dus doorzet, dat is voor jou misschien nog wel moeilijker, dealen met je eigen oordelen hierover, dan als je er nu mee zou stoppen. Knap van je.
Heb je er zicht op wat maakt dat je het solliciteren zo vervelend vindt? Want als je het toch niet serieus meent, zou je er ook een lolletje van kunnen maken. En als je denkt, ik vind het het geld niet waard wat ik in ruil voor dit solliciteren krijg, kun je de uitkering natuurlijk altijd stopzetten. Of als je er moeite mee hebt dat je niet 'serieus' solliciteert, dan ook.
Behalve als dit extra druk oplevert waarvoor je nu geen ruimte hebt. Want dan kom je weer in je cirkeltje van teveel spanning/piekeren/vermoeidheid.
Ik vind het heel tof dat je je stage wel leuk en de moeite waard vindt! Is dit een richting waarin je ook al een beetje kunt solliciteren of werken? Dat levert misschien weer energie op!

Met mij gaat het best redelijk. Vanmiddag heb ik de vervolg-EMDR en hoewel ik weet dat het pittig gaat zijn, kijk ik er ook naar uit. Ik wil dit graag zo verwerken dat het me niet lastig blijft vallen. Motivatie genoeg dus.

Liefs voor jullie allemaal!

Hallo Dames, ik meld me weer! Tijd geleden onder een andere nick actief geweest en zelf een permaban aangevraagd om me beter te kunnen focussen op mijn herstel. Ik zie eigenlijk nog veel van dezelfde namen dus misschien kennen jullie me nog, LoVaKo?
Niet quoten aub, ik ga hem binnenkort weer weghalen aangezien ik op de naam al een keer herkend ben.
Anyways, toch weer terug, kan een steuntje in de rug wel gebruiken.

Met mij gaat het niet zo lekker, maar het is ook wel erger geweest. PTSS is officieel in remissie, maar eerlijk gezegd zijn alleen de klachten qua herbeleving weg, de rest is er nog. Diagnose op dit moment staat op depressie, verder onderzoek komt nog.
Vond het een beetje moeilijk, mag ik hier nog meeschrijven als ik officieel geen ptss meer heb? En toen mocht ik mezelf even streng toespreken dat jullie erg lief en verwelkomend zijn, en dat ik iemand ook terug zou verwelkomen was het andersom geweest. Dus hier ben ik, en hier ben ik ook best wel trots op.

Ik ga snel eens teruglezen hoe het allemaal met jullie gaat!

Lieve GreenLady,
ik ben blij dat je de weg naar hier weer gevonden hebt . Gelukkig is een bepaalde diagnose geen voorwaarde voor meeschrijven en lezen in dit topic. Dan zouden we niemand herstel gunnen....
Bij mij is PTSS ook niet langer aan de hand. En daar ben ik heel blij mee. Ik merk nu dat ik sneller 'bijkom' van herbelevingen, veel beter slaap, alleen 'grote' dingen me nog triggeren, kortom, allemaal fijne dingen die ik iedereen hier toewens.
Ik ben ook trots op jou, dat je terug bent

Selune, ik begrijp waarom je niet meer durft te schrijven (ik had niets geschreven, maar had ook moeite met wat er gepost was, trok het me ook aan), maar mag ik je vriendelijk uitnodigen om toch weer af en toe iets te delen als je het fijn vindt of moeilijk hebt? Desnoods zet je ongewenst commentaar onder de negeerfunctie. Of gebruik je de pb (meldt het dan wel ff, want anders weten we het niet). Ik zou het namelijk zo zonde vinden als je je voorgoed laat afschrikken.

EV, ik wist wel dat jij een stoere vrouw was! Motorles! Ik durf er niet eens aan te denken, laat staan dat ik er ooit aan zou beginnen. Maar wel een mooie les (die metafoor, bedoel ik) die ook nog eens door een spinnend bundeltje liefde wordt voorgeleefd in je huis. Een vriendin zou je het ook gunnen, ruimte innemen. Je kat doet het voor. Probeer jij het ook te doen?!!

Diva, goed dat je doorgaat met de gesprekken. Het is beter dat ze het grondig in kaart brengen dan dat ze je te snel proberen te helpen. Regelmatig lees je op de psychepeiler dat mensen onsuccesvolle of verkeerde therapieën hebben gehad, en het is fijn om dat te voorkomen. Ik zou - als het mogelijk is - je energie focussen op je stage en op dat traject. Een baan zoeken komt later wel, als je daar meer ruimte voor hebt in je hoofd. (Kan je stage niet ook als sollicitatie-activiteit tellen, trouwens?) Hoe gaat het eigenlijk met je man en zijn familie? Is dat nog steeds rustig?

Greendinges, welkom terug! Ik ga enorm moeten wennen aan je nieuwe nick, maar vind het leuk om je weer te lezen. Fijn ook dat de ptss in remissie is, alleen jammer dat dat alleen de herbelevingen weg zijn. Ik hoop dat ptss als diagnose geen voorwaarde is om hier te schrijven, want ik heb een andere diagnose (plus trauma als complicerende factor). Dealen met de naweeën van ptss is ook nogal wat trouwens. Krijg je trouwens nog wel hulp, of ben je weer op zo'n fijne wachtlijst geplaatst?

Knuffel, als nog steeds goed met mini-knuffel en jouzelf? Net als EV ben ik benieuwd wanneer mini zich ongeveer zal aandienen, als je dat wil vertellen?

Snow, heb je de sleutel al? Wordt je nieuwe plekje al helemaal Snow? Red je het emotioneel een beetje?

Hanke, Dana, Sofie, en alle anderen, hoe gaat het? Sommigen heb ik al lang niet gelezen; ik hoop dat dat goed nieuws betekent!

Welkom terug, GreenLady! Ik zal ook moeten wennen aan je nick, vrees ik. Natuurlijk ken ik je nog onder je oude naam, en natuurlijk ben je weer welkom. Diagnose is niet relevant om hier te schrijven, het gaat erom dat je je hier goed en veilig voelt, en vrij om te delen wat jij wilt. Ik heb het hier ook nooit over mijn diagnose gehad trouwens.

Sofie en Tobbert, dank je voor jullie woorden. Ja, die kat is me er eentje. Voor zover ik kan zien na twee weken leven met hem is het een zelfverzekerde mensgerichte sociale kat, speels en hij kan enorm goed spinnen, heerlijk. Gaat zitten of liggen waar hij wil, ik laat me er graag door inspireren. Mijn motorrijinstructeur zijn woorden 'je plek claimen' hebben nu een dagelijks vervolg, want ik zie het de hele dag voor me gebeuren. Je bent hier, dus je hebt je plek, dat heeft ook ooit iemand tegen me gezegd en dat hielp me toen ook. Jammer dat dat shitgevoel steeds terugkomt.

Van de week was ik bij de POH en ze ging hier ook op in aan de hand van wat ik vertelde over situaties die mij triggeren. Het was confronterend. Ze liet me zien dat ik eigenlijk heel veel aan het vechten ben, tegen mensen of omstandigheden waarop ik totaal geen invloed heb. Alleen maar om ze te bewijzen dat ik wel de moeite waard ben. Ook mijn drukke gepraat, met mijn enthousiasme camoufleer ik dat ik me niet gewoon op mijn gemak voel, maar eigenlijk de ander wil vermaken (of zoiets). Tja, dat zit heel diep. Want het is niet dat ik geen eigenwaarde heb, maar diep daaronder zit toch nog steeds dat gevoel van 'niet gewenst', wat veel invloed op alles heeft. Ze zei dat ik ook STOP kon zeggen tegen mezelf, en afleiding zoeken als het weer met me op de loop gaat.

Ze had het over de cirkel van invloed en betrokkenheid van Stephan Covey, ik ga eens googlen. En ik zie (weer eens) dat ik de waardering en erkenning aan mezelf moet geven, en dat die totaal niet afhangt van het al dan niet gewenst zijn door familie, kinderen en noem maar op.

Welkom terug GreenLady! Fijn dat je in ieder geval minder klachten ervaart van je PTSS.

Heel erg lief van je Tobbert. Ik wil wel een poging doen, maar ik weet niet of ik het durf te laten staan.
Het gaat hier erg met ups en downs. Ik ben heel blij weer werk te hebben. Een goed dagritme. Niet meer zo eenzaam en verstopt in huis. Tegelijk zijn er heel veel uitdagingen, de paniekaanvallen veelvuldig aanwezig en is het vaak best zwaar. Deze periode zo richting de feestdagen, donker, veel nare herinneringen. Ik kan er niet zo goed mee omgaan.

Heel veel voor iedereen.

@ Greenlady: welkom terug. Ook zonder ptss ben je hier welkom hoor! Gelukkig wel, anders was ik hier ook niet.

@ EV: ik herken dat eigenlijk wel 'je plek mogen innemen' met de motor. Ik rij heel weinig auto, maar als ik dan weer eens rij en ik bijvoorbeeld verkeerd schakel of als héél af en toe de motor afslaat als ik vooraan voor een stoplicht sta, bedenk ik me altijd dat dat gewoon mag gebeuren, net zoals dat bij andere autorijders wel eens gebeurt. Dat ik daar ook gewoon mag rijden en dus plaats in mag nemen. De gedachte in het algemeen is eigenlijk herkenbaar voor mij, want 'er mogen zijn' is voor mij ook nog wel een issue, waarvan ik denk dat het uit het pesten voortkomt en waarna ik heel lang geloofd heb (en soms nog van overtuigd ben) dat het inderdaad beter was als ik er niet was of dat andere mensen beter/leuker/... zijn dan ik.

Ook heb ik de ervaring dat dieren je onvoorwaardelijk lief vinden als jij lief voor hen bent. Ik heb met ex twee katten gehad en ik aai wel eens katten op straat en die komen gewoon naar mij toe. De hond van mijn man was nooit bij mij weg te slaan. Dat was wel echt een eye opener voor mij. Dieren kijken niet of je wel mooi genoeg of sociaal genoeg bent, die zijn er gewoon en geven je onvoorwaardelijk liefde.

@ Selune: goed dat je weer wat post. Ik kan me die nare posts ook nog herinneren. Ik denk dat negeren het beste werkt, maar vervelend hoe ze bij jou aan zijn gekomen. Ik wens je veel sterkte deze en de komende tijd

@ Tobbie / Sofie: het probleem met solliciteren is dat ik niet kan solliciteren op een vacature waarvan ik op voorhand al 100% zeker weet dat ik een afwijzing krijg. Anders was ik zo klaar. Dus ik ben best lang bezig met zoeken naar iets waarop ik nog een beetje kans maak of waar ik nog ergens een link zie met mijn cv. En vervolgens ben ik dan best lang bezig met mijn cv aanpassen en een goede motivatie te schrijven en al met al steek ik behoorlijk veel tijd in het solliciteren terwijl de kans dat het tot iets leidt nog steeds erg klein is. Afgelopen week was ik erg aan de late kant omdat ik druk met andere zaken was en ik echt geen geschikte vacatures kon vinden. Uiteindelijk is het nog op tijd gelukt.

Het liefst zou ik die hele uitkering inderdaad stoppen, maar het geeft me ook een stok achter de deur om op zoek te blijven gaan naar die ene vacature zodat ik mijn huidige baan kan opzeggen. Ik heb er nu wel een gevonden, maar ik daar moet ik echt even voor gaan zitten, omdat ik daar écht wil worden aangenomen.

@ Sofie: het is inderdaad heel moeilijk voor mij om in te zien dat ik niet voor niets bij die instelling zit. Ik merk dat ik me mét energie meteen een stuk 'normaler' voel dan als ik zo moe ben. Ik denk echt meteen: 'zie je wel, er is niks met mij, ik kan normaal functioneren' en voel me bijna schuldig dat ik daar heen ga. Ik weet ook wel dat er, ook als ik diagnose X niet heb, genoeg dingen zijn waarvoor ik daar ook goed zit en het is ook wel eens goed om mijn persoonlijkheid en daaruit voortkomend gedrag beter te bekijken en/of om bepaalde dingen van vroeger op te ruimen. En lichamelijk zaken uitsluiten kan ook nooit kwaad (al zie ik er wel heel erg tegenop om weer naar de huisarts te gaan en nog meer tegen al de onderzoeken die er misschien komen, want ik ben een omgekeerde hypochonder: heel bang dat er iets is, maar ik wil het liever niet weten ).

@ Tobbie: wat man en zijn familie betreft: we hebben weer contact, maar houden de frequentie bewust laag. Het blijft moeilijk, want zij zijn nauwelijks veranderd na de periode van geen contact (en hebben ook nooit begrepen waarom die er is geweest). Als we met ze afspreken, houden we het kort of zorgen we dat zwager en gezin er ook zijn, zodat het wat makkelijker is.

Hoe gaat het nu met jou? Met werk enzo?

Knuffels en zonnestraaltjes (licht!) voor wie maar wil:

Selune, fijn je weer te lezen! Fijn ook dat je baan je zoveel goeds brengt! Echt knap dat je toch doorzet in ruimte innemen en dingen doen die goed zijn voor je. Ook al komen er paniekaanvallen en is het zwaar. Ik hoop dat je man en kinderen, LV, en ook je nieuwe collega's wat lichtpuntjes in de donkere/feestdagen kunnen aanbrengen. En dat je - als het te zwaar wordt - (extra) hulptroepen inroept.

Diva, deze vacature klinkt wel als een goede. Ik hoop dat je wordt uitgenodigd! Maar pas je op dat je niet extra vermoeid raakt door het zoeken naar dé perfecte vacature, het schrijven van dé perfecte brief, en het opmaken van je perfecte cv, elke week opnieuw? Met je stage, werk, en psych-traject liggen er al genoeg energievreters op je bord. Goed ook dat er een nieuw evenwicht is met de familie van man, want het leest alsof het nu gezonder is voor jullie (en vooral voor man).

Tja, mijn werk... Dat is er op dit moment niet. Veel gedoe, contract is niet verlengd, heel weinig energie, veel last van oude patronen, etc., dus niet echt aantrekkelijk bij sollicitaties. Het gaat wel langzaam beter. Ik hoop dus snel weer ergens aan de slag te kunnen. (dit stukje wil ik later misschien weghalen)

@GreenLadyFern, ga niet alles teruglezen, dat hoeft niet. Schrijf en lees gewoon mee vanaf nu. Teruglezen mag wel natuurlijk, maar voel je vooral niet verplicht om eerst alles te lezen wat je hebt 'gemist' voordat je mee zou mogen schrijven, want dat is absoluut niet nodig.

Ik wil op iedereen reageren, maar bovenstaand mag ook voor mij gelden. Ik ben nog erg druk met van alles. Wel slaap ik veel, dat lukt in de nieuwe woning heel goed en daar ben ik erg blij mee. Dus ook al heb ik nog veel te doen, ik rust blijkbaar ook eindelijk uit. Het is een akelig jaar geweest en ik kan niet verwachten dat ik daar met een paar weken of maanden van herstel.

@ Snow:

@ Tobbie: ik vroeg het ook alleen omdat ik me af vroeg hoe het met je gaat en of je alweer in staat bent om te werken. Het klonk ook nooit als een echt goede werkplek voor jou, qua hoeveelheid en deadlines. Dus heel goed om nu een pas op de plaats te maken (en je werkgever heeft je daar zo te lezen indirect ook bij geholpen) en langzaam weer te gaan kijken wat je wel wilt en kunt doen.

Je hebt wel een beetje gelijk dat ik uit moet kijken om solliciteren ook 'perfect' te willen doen. Het levert me vooral stress op. Mijn man relativeert het regelmatig voor mij en hij begrijpt niet waarom ik er zo'n gedoe van maak. Nou ja, voor deze maand is het weer gelukt en voor de nieuwe maand heb ik alvast 1 sollicitatie.

Ik voel me op het moment niet helemaal goed en dat komt door .... het werk. Goh.
Ik werk niet (meer) op dinsdag, maar ik krijg wel verzoeken van lg om (vandaag) aanwezig of bereikbaar te zijn. Heb haar laten weten dat ik niet aanwezig ben en heb collega's laten weten dat ik ook niet bereikbaar ben, omdat ik...niet werk vandaag. Ik ben dus heel erg voor mezelf aan het kiezen en dat zou goed moeten zijn, maar het voelt niet zo omdat ik het gevoel heb dat ik 1) mensen in de steek laat 2) collega's die er ook niks aan kunnen doen de boel laat opknappen. Maar aan de andere kant word mij ook (weer) niks gevraagd.

Ik weiger gewoon om nog dingen in goede banen te gaan leiden die anderen niet goed georganiseerd hebben en die ze vervolgens wel naar mij toe schuiven. Het is me de tijd en energie niet meer waard. Ik moet steeds denken aan wat jij zegt, Tobbie: focus je alleen op je eigen werkzaamheden en laat dingen die niet tot jouw werkzaamheden behoren lekker liggen. En Sofie zei het ook al eens: laat de boel maar eens helemaal in het honderd lopen. Nou, zover is het nu bijna en ik ga het deze keer niet voorkomen.

Snow goed zo dat je voor jezelf zorgt

Tobbie dat extra hulp inzetten is een lastig ding. Mijn psych ziet (te vaak?) datgene wat iedereen lijkt te zien. Ik kan slecht duidelijk maken hoe erg de hel in mijn hoofd vaak is. Krijg (te)veel complimenten over dat ik het zo goed doe allemaal. Heel lief en fijn enzo, maar inwendig viert de ptss hoogtij en ben ik de controle soms totaal kwijt.

Ik herken jou worsteling wel een deel Diva. Bij ons is de werkdruk in periodes extreem hoog, zo ook nu. Eigenlijk wilde ik me gisteren ziek melden, maar als ik dan zie dat net de twee fijne collega's die ook enorme stapels wel nog moeten voor de deadline aanstaande week degenen zijn die op inval staan kan ik ze dat niet aandoen, doos mezelf ondanks heel rot toch naar werk gesleept en zelf les gegeven.

Dit niet quotes ajb, dit wil ik weg kunnen halen.

Vanmorgen therapie gehad en daar dus steeds net niet de kern over kunnen brengen dat er momenten zijn dat de pijn (lichamelijk en geestelijk) en de angst in herbelevingen zo groot is dat ik het letterlijk niet weet te doorstaan. En eigenlijk niet weet wat dan te doen. Want vorige keer dat ik echt niet meer wist waar ik het moest zoeken (denk richting hoofd tegen de muur slaan in de hoop dat de pijn stopt als enige logische mogelijkheid zien) en ik belde kreeg ik de receptioniste die ik niet duidelijk kon maken dat ik nu hulp nodig had en niet een week later tijdens de afspraak omdat mijn eigen therapeut er niet was.

Heb je wat je hierboven hebt staan wel eens aan je psych laten lezen? Of gemaild? Met erbij dat je op zo'n moment niet de woorden/gebaren/taal kent om om hulp te vragen. En dat je graag eerst wil leren omgaan met zulke momenten, omdat dat je kan helpen ook beter tot de kern kan komen en die uit kan leggen/aan kan pakken? (Tenminste, ik kan me voorstellen dat je eerst wil weten dat je jezelf 'terug kunt halen' uit die momenten omdat dat de angst vermindert voor de angst die erover praten oproept.)